ငယ္ဘ၀ အမွတ္တရ

ကၽြန္မ အစ္မ ခပ္ငယ္ငယ္က ေျပာရရင္ေတာ႔ ၄ တန္းေက်ာင္းသူအရြယ္က ရန္ပြဲေလးအေၾကာင္းတခုေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔က ေက်ာင္းတက္ရတဲ႔အရြယ္ေတာင္ မေရာက္ေသး။ ဒီေတာ႔ သူတို႔ ျပန္ေျပာျပတာပဲ မ်က္လံုးထဲ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လို႔ရခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မအစ္မ ငယ္ငယ္က ပုပုလံုးလံုးေလးတဲ႔။ မႀကီးေက်ာင္းခန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို အနိုင္က်င္႔တတ္တဲ႔ ေက်ာင္းသူတေယာက္ရွိတယ္တဲ႔။ အဲဒီေက်ာင္းသူေကာင္မေလးက အတန္းကသာ ေလးတန္းျဖစ္ေပမဲ႔ အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ မႀကီးထက္ ၃၊ ၄ နွစ္မက ႀကီးတဲ႔အရြယ္တဲ႔။ ဒီေတာ႔ အရပ္ကလည္း ရွည္ၿပီေပါ႔။ အဲဒီေက်ာင္းသူက အတန္းထဲမွာ အႀကီးဆံုးဆိုေတာ႔ အတန္းထဲက ကေလးေတြကို အနိုင္က်င္႔လို႔ေကာင္းတာေပါ႔။ မႀကီးကိုလည္း တျခားကေလးေတြကို ရန္စအနိုင္က်င္႔သလို လာလုပ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ နွိပ္ၾကယ္သီးတပ္ ေက်ာင္းအကၤ်ီ၀တ္ထားတဲ႔ မႀကီးရင္ဘက္ကို ေဆာင္႔ဆြဲသတဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ မႀကီးက ျပဳတ္ထြက္ကုန္တဲ႔ အကၤ်ီၾကယ္သီးေတြကို ျပန္တပ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ စာေရးစားပြဲေပၚတက္လို႔ အဲဒီေကာင္မေလးရဲ့ ရင္ဘတ္ကို ျပန္ေဆာင္႔ဆြဲၿပီး ဆံပင္ဆြဲ၊ နဘမ္းဖက္သတ္ပါေလေရာ၊ ဟိုက လူေကာင္ႀကီးေတာ႔ မႀကီးက ပိုနာေပမဲ႔ ေနာက္ပိုင္း မႀကီးကို လံုး၀ ရန္မစရဲေတာ႔ဘူးတဲ႔။ တခါကလည္း အိမ္ေရွ႕မွာ ကစားၾကရင္း ေကာင္မေလးတေယာက္က သူ႔ရဲ့ ေမာင္ေလး (ကၽြန္မအစ္ကို)ကို အနိုင္က်င္႔ၿပီး ခ်သတဲ႔။ အဲဒီခ်ိန္က ကၽြန္မအစ္ကိုက နွစ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ။ ကိုႀကီးက ငယ္စဥ္က ဘယ္သူ ဘာလုပ္လုပ္ျပန္မလုပ္တတ္ဘဲ ၿငိမ္ခံတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မအစ္မကေတာ႔ မရဘူး... ကစားေနရာကေန ခ်က္ခ်င္းပဲ ထၿပီး အဲဒီ သူ႔ေမာင္ကို ရန္စတဲ႔သူကို ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ပါးသြားရိုက္တယ္။ အဲဒီလို ငယ္ငယ္ထဲက လက္သံေျပာင္တဲ႔ ကၽြန္မအစ္မပါ။

ကၽြန္မတို႔မိသားစုက ေျပာရရင္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္စြာပါတယ္။ ေဒါသလည္း အရမ္းႀကီးၾကတယ္။ ကိုယ္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ အရင္ရန္မစတတ္ေပမဲ႔ ကိုယ္႔ကိုရန္လာစတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေၾကာေတာေမာေတာ လာေျပာတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿငိမ္ခံမေနတတ္ဘဲ ခ်က္ခ်င္းတုန္႔ျပန္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အရမ္းလည္း အားနာတတ္ၾကျပန္ပါတယ္။ တခုမွေတာ႔ မေကာင္းပါဘူး။ အားနာတတ္လြန္းၿပီး အကူညီေတာင္းတိုင္း ကူညီမိလို႔ ကိုယ္႔မွာလည္း ဒုကၡေတြမ်ားရတယ္။ အန္တီေမၿငိမ္းကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔မိသားစုကို ေ၀သႏၱရာမိသားစုလို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္။ ခုေတာ႔ လူေတြ အကူအညီလာေတာင္းရင္ မကူညီနိုင္တဲ႔အေၾကာင္း ေသခ်ာရွင္းျပၿပီး ဟင္႔အင္းလို႔ ေခါင္းခါနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ေဒါသႀကီးလြန္းတာကလည္း မေကာင္းျပန္ဘူး။ သူမ်ားနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္ေနရင္ ကိုယ္က စိတ္တိုေနတာနဲ႔ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို မေျပာရဘဲ ဟိုဘက္ကဦးေအာင္ ေျပာသြားတာေတြ ရွိတတ္တာေပါ႔။ တကယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္စိတ္တိုေနေန ကိုယ္က ခ်က္နဲ႔လက္နဲ႔ ေအးေဆးေလး ျပန္ေျပာနုိင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ႔လည္း ေဒါသႀကီးလြန္းေသာအေဖနဲ႔ စိတ္ေတာ္ေတာ္မရွည္တတ္ေသာအေမရဲ့ သားသမီးေတြျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြ စိတ္တိုျမန္ၾကတာ မထူးဆန္းဘူး ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔မိသားစု နိုင္ငံတစ္ခုကို အလည္သြားၾကတဲ႔အခါတုန္းက အဲဒီမွာရွိတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မတို႔ကိုလာႀကိဳရင္း ကၽြန္မတို႔နဲ႔အတူ လိုက္လည္ပါတယ္။ ခရီးကသြားရင္း ပင္ပန္းလာတာကတမ်ိဳး၊ ဟိုလူ႔ကိုေစာင္႔ရ၊ ဒီလူက ေနွးလို႔နဲ႔ ကၽြန္မတို႔မိသားစုက ထံုးစံအတိုင္း စိတ္မရွည္ၾကေတာ႔ပါဘူး။ မ်က္နွာေတြက စူပုတ္ေနၾကၿပီး အသံေတြက ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းေတြလည္း အသီးသီးထိုးေနၾကတာ ၾကားထဲက ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမွာ ဟိုလူ႔သြားေခ်ာ႔ရ၊ ဒီလူ႔သြားေခ်ာ႔ရနဲ႔ ဗ်ာမ်ားသြားရေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔အတြက္ကေတာ႔ ရိုးေနပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႔အေၾကာင္းမသိတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကိုသာ ၾကားထဲက သနားသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ႔လည္း သိပ္မၾကာပါဘူး ကၽြန္မတို႔မိသားစုက တဟီးဟီး၊ တဟားဟားျပန္ျဖစ္လာၾကတာပါပဲ။ ဘယ္သြားသြား၊ ဘာလုပ္လုပ္ အခ်ိန္တိက်တတ္တဲ႔ ကၽြန္မအေဖနဲ႔ အၿမဲတမ္း ေနာက္က်ၿပီးမွ ျပင္ဆင္ၿပီးတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ညီအမေတြ သြားခါနီး၊ လာခါနီးတိုင္း အနည္းအက်ဥ္းေတာ႔ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ရတတ္တာကေတာ႔ ပံုမွန္လိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ အရင္တုန္းက ေနာက္အက်တတ္ဆံုးက ကၽြန္မျဖစ္ေပမဲ႔ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ကၽြန္မညီမက ေနာက္အက်တတ္ဆံုးပါပဲ။ အေမကေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မတို႔ဘက္ကေန အေဖ႔ကို ျပန္ရန္ျဖစ္ေပးတတ္ပါတယ္။

ကၽြန္မညီမငယ္ငယ္က ကၽြန္မအစ္ကိုလိုပါပဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ လူလည္က်ျခင္းကို ခံရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္ ေရွ႕ဆံုးကေန ျပန္ရန္ျဖစ္ေပးတတ္တာကေတာ႔ ကၽြန္မေပါ႔ေလ။ ခုက်ေတာ႔လည္း သူ႔ေလာက္စြာတဲ႔လူကို ရွိမယ္မထင္ဘူး။ သူ႔အေပါင္းအသင္း တေယာက္ေယာက္က သူ႔ကိုဘယ္လိုပဲ ေၾကာၿပီးေျပာေျပာ၊ နွိမ္ၿပီးပဲ ေျပာေျပာ အားနာတတ္လို႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျပာတတ္ေပမဲ႔ သူသည္းခံနိုင္တဲ႔အတိုင္းအတာ လြန္လာၿပီဆိုရင္ေတာ႔ အဲဒီလူ မတ္တပ္ရပ္ကေန ဘိုင္းခနဲ ပစ္လဲသြားေအာင္ နာေလာက္တဲ႔ စကားလံုးေတြနဲ႔ ျပန္ေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲဒီခါ တဘက္လူအေနနဲ႔ တခ်ိန္လံုး သူေျပာသမွ် ၿငိမ္ခံလာတဲ႔လူက ခုလိုျပန္ေျပာတတ္တဲ႔အခါ နႈတ္ဆြ႔ံသြားၾကၿပီး ကၽြန္မညီမကို ဘာမွ ျပန္မေျပာနိုင္ေတာ႔ဘူး။ ၿပီးရင္လည္း ကၽြန္မညီမက အဲဒီလူအေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေမ႔ဘဲ မုန္းသြားတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ အဲလို မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ဆိုးရင္လည္း ခ်က္ခ်င္း၊ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ခ်က္ကလည္း ျမန္တယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီလူအေၾကာင္း ေမ႔သြားတတ္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္မမုန္းတဲ႔လူလည္း တေယာက္မွ မရွိဘူး။ အေမကေတာ႔ ကၽြန္မကို အမွတ္သည္းေျခမရွိဘူးလို႔ ေျပာတတ္တယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ ကိုယ္သေဘာမက်ရင္ ဆက္ၿပီးအေပါင္းအသင္း မလုပ္ေတာ႔ဘူးေလ။ ၿပီးၿပီေပါ႔ ဘာလို႔ ကိုယ္႔အခ်ိန္ေတြ အကုန္ခံၿပီး မုန္းတီးေနမလဲ။

ေျပာရင္းနဲ႔ ပို႔စ္ေခါင္းစဥ္နဲ႔ေတာင္ လြဲကုန္ၿပီ။ ကၽြန္မအေဖ မင္းဘူးဘက္မွာတာ၀န္က်စဥ္ ကၽြန္မတို႔က ဘုစုခရုအရြယ္ေလးေတြေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မအသက္ ၃၊ ၄ နွစ္သမီးအရြယ္။ အေဖက ေက်ာင္းၿပီးခါစခ်ိန္ပါ။ ဒါေပမဲ႔ သားသမီးကေတာ႔ ၄ ေယာက္ေတာင္ရွိေနပါၿပီ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔က ၀န္ထမ္းအိမ္ရာအလြတ္မရွိလုိ႔ ၿပီးေတာ႔ အေဖကလည္း တရား၀င္ ျပန္တမ္း၀င္အရာရွိ မျဖစ္ေသးေလေတာ႔ အျပင္မွာ အိမ္ငွားေနရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေျခရင္းမွာက အေဖ႔လိုပဲ ေက်ာင္းဆင္းခါစအင္ဂ်င္နီယာ၊ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားတဲ႔ သူ႔မိန္းမဆရာ၀န္နဲ႔ ကၽြန္မထက္ ၂ နွစ္ခန္႔ႀကီးတဲ႔ သမီးတစ္ေယာက္တို႔လည္း ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီအိမ္ရွင္ အဖြားႀကီးရဲ့ အိမ္ၿခံ၀န္းက ေတာ္ေတာ္က်ယ္ပါတယ္။ သူ႔အိမ္က ၿခံေပါက္၀ေဘးမွာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ မွတ္မိသေလာက္ သူတို႔ေတြက ရွင္ေလာင္းလွည့္ရင္၀တ္တဲ႔ ေဘာ္ၾကယ္အ၀တ္အစားေတြ ငွားစားပါတယ္။

တစ္ရက္ ၿခံ၀န္းထဲမွာ ရွိတဲ႔ ဒန္းႀကီးကို စီးရင္း အၿငိမ္မေနဘဲ ၀ါးျခမ္းျပားတခုနဲ႔ "ေလွကေလးကို ေလွာ္မည္၊ ေဘးမသန္းဘဲ ေအးခ်မ္းေတာ႔သည္" လို႔ သီခ်င္းဆိုရင္း ေလွေလွာ္တဲ႔ပံုစံနဲ႔ ဒန္းစီးမိတာ အရွိန္လြန္လို႔ ေဇာက္ထိုး ျပဳတ္က်ပါေရာ၊ ျပဳတ္က်ပံုက ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းက ဒန္းေပၚမွာ က်န္ခဲ႔ၿပီး လက္တစ္ဘက္က ေျမႀကီးကို ေထာက္မိလ်က္ က်န္တစ္ဘက္က ၀ါးျခမ္းျပားကို အားျပဳ ေထာက္မိတာေလ။ အဲဒီေတာ႔ ေျမႀကီးကို ေထာက္မိတဲ႔ ဘယ္ဘက္လက္က က်ိဳးသြားတာေပါ႔။ အဲလိုနဲ႔ ကၽြန္မ ၄ နွစ္သမီးမွာ ဘယ္လက္ ေက်ာက္ပတ္တီးေလးနဲ႔ တခုေသာ သႀကၤန္ကာလကို ျဖတ္သန္းရတယ္။ အေမတို႔က မေကြးျမသလြန္ဘုရား သြားဖူးခ်င္ေတာ႔ ကၽြန္မေက်ာက္ပတ္တီးလက္ကို ပလတ္စတစ္ေတြနဲ႔ ပတ္ၿပီး ျမင္းလွည္းႀကီးနဲ႔ သြားလည္ၾကတာလည္း မွတ္မိလိုက္တယ္။ အေဖနဲ႔ အဲဒီဦးေလးတို႔ အလုပ္သြားရင္ ေက်ာက္ပတ္တီးႀကီး တကားကားနဲ႔ ေရလိုက္ပက္တာလည္း ျပန္မွတ္မိေနတယ္။ အဲေလာက္ထိ ကၽြန္မ အေဆာ႔မက္တတ္ပါတယ္။

ထံုးစံအတိုင္း ေမာင္ေလး အငယ္ဆံုးကလည္း ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ေလးပီသစြာ ရန္ျဖစ္ရင္ ခံရတယ္မရွိပါဘူး။ သူက အေန ေတာ္ေတာ္ေအးတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မစေနာက္တတ္သလို၊ စကားလည္း သိပ္မေျပာပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ သူ႔ကို လာစရင္၊ သူမေက်နပ္တာ လာေျပာရင္ေတာ႔ အဲဒီလူကို မႀကိဳက္ေၾကာင္း အမူအရာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္၊ ပါးစပ္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ အရင္ဆံုး ေျပာတတ္တယ္။ အဲလိုမွ မရရင္ေတာ႔ ျပန္ခ်တတ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ရန္ကုန္က ေယာက္်ားေလး အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္မအေမ ခံ၀န္လက္မွတ္ သြားမထိုးရတဲ႔နွစ္ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ေသခ်ာတာက ကၽြန္မတို႔ကလည္း လူေတြကို သည္းခံဖို႔ ေမာင္ေလးကို မေျပာဆိုခဲ႔ပါဘူး။ ကိုယ္ကေတာ႔ အရင္ဆံုး မတရားမလုပ္နဲ႔၊ ကိုယ္႔ကို မတရားလာလုပ္ရင္လည္း မခံနဲ႔လို႔ အစ္မေတြက မွာထားတယ္ေလ...:D

အေဖ ၀န္ထမ္းအလုပ္က ထြက္ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္လာတဲ႔ခ်ိန္မွာ အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ ေမာင္ေလးရယ္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသက အမ်ိဳးေတြဆီ သြားလည္ၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမာင္ေလးက ၅ နွစ္သားေလးေပါ႔။ တညအိပ္ခရီး သြားရတဲ႔ သေဘၤာေပၚမွာ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္ သေဘၤာပဲ႔ပိုင္းမွာရွိတဲ႔ ထမင္းဆိုင္က "လာေနာ္၊ လာေနာ္... မုန္႔ဟင္းခါးေတြ စားလို႔ ရၿပီ"လို႔ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ပါေတာ႔တယ္။ အဲဒီခ်ိန္ ကၽြန္မေမာင္ေလးက အိပ္ရာက လူးလဲထၿပီး ျပန္ေအာ္ေျပာလိုက္တာက "ဘာလဲ... အလကားေကၽြးမွာမို႔လား"တဲ႔။ မနက္ေစာေစာစီးစီး နိုးတ၀က္၊ အိပ္တ၀က္နဲ႔ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ သေဘၤာေပၚမွာ တဒဂၤ ရယ္သံေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းသြားေတာ႔တယ္။ အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ အဲလို ရုပ္ေျပာင္တတ္တဲ႔ ကၽြန္မ ေမာင္ေလးေလ။ ေနာက္ေတာ႔ သူ႔ကို မ်က္စိက်ၿပီး တေယာက္ၿပီး တေယာက္ လာစကားေျပာၾကတယ္။ လူတစ္ေယာက္က ေမာင္ေလးကို ေမးတယ္... ႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲေပါ႔။ ကၽြန္မေမာင္ေလးက ေရငုပ္သေဘၤာအရာရွိ လုပ္ပါမယ္တဲ႔။ ေမးတဲ႔လူမွာ ဟိုက္ ဆိုၿပီးကို ျဖစ္ေရာ။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ သေဘၤာေလးတစီးေပၚက ရိုးရိုးကေလးေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ဆႏၵက ေရငုပ္သေဘၤာေတြ ဘာေတြ ေျပာေနေတာ႔ ဟိုလူ႔ခမ်ာ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ရေတာ႔တာေပါ႔။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မေမာင္ေလး နည္းနည္းႀကီးလာေတာ႔ NASA မွာ အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာတာကို ဒီလူ မၾကားလိုက္ရလို႔။:P ခုေတာ႕လည္း ကၽြန္မေမာင္ေလးဆီက ေရငုပ္သေဘၤာေတြ၊ NASA ေတြ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ႔ဘူး။

ပို႔စ္လည္း ရွည္ၿပီဆိုေတာ႔ ကၽြန္မအစ္ကိုနဲ႔ ညီမေလး ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြေတာ႔ ေနာက္မ်ားမွေရးပါဦးမယ္...

s0wha1

ငယ္ဘ၀ အမွတ္တရ (၂)
ငယ္ဘ၀ အမွတ္တရ (၃)

Print this post