Monday, July 30, 2007

အထီးက်န္ အေတြး



ညက ေတာ္ေတာ္နွင္႔ အိပ္မေပ်ာ္ေသာ သူမ ေနအတန္ျမင္႔မွ နိုးလာသည္။ အမွန္ေတာ႔လည္း ဒီေန႔ဟာ သာမန္ေန႔ေတြလို သူမအတြက္ ဘာမွ မထူးျခားခဲ႔ပါ။ ဒါေပမဲ႔ မ်က္စိ နွစ္လံုး ဖြင္႔မိမိခ်င္း တျခားေန႔ေတြထက္ အေတြးေတြက ပိုၿပီး ေယာက္ယက္ခတ္ေနမိတာကေတာ႔ သာမန္ထက္ ထူးပါသည္။ ဒီကမၻာေလာကႀကီးမွာ သူမ တစ္ေယာက္ထဲ ရွိေနသလို ခံစားေနရတဲ႔အျဖစ္က အရင္ေန႔ေတြနဲ႔ မတူတဲ႔တမ္းတမႈတမ်ိဳး ပါ၀င္ေနတယ္ မဟုတ္လား။

သူမဘ၀ကို အၿမဲ ေနေပ်ာ္၊ ေက်နပ္ေနခဲ႔သည္။ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ျပည့္စံုေနေသာ သူမဘ၀တြင္ ဘာမွ ထပ္မလိုအပ္ခဲ႔။ ဒီေန႔မွ တစံုတရာ မွားယြင္းေနသလို... သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအေဖာ္ မ်ားေသာ၊ ခ်စ္ခင္သူမ်ားေသာ သူမလို လူတစ္ေယာက္ အထီးက်န္ေနသည္မွာ အမွန္တကယ္ ထူးဆန္းသည့္ကိစၥပင္။

အျပင္ထြက္ရမွာ ပ်င္းတတ္ေသာ၊ အိမ္မွာ ေနရတာသာ ေပ်ာ္ေသာ၊ ဖုန္းနွင္႔စကားေျပာရတာကိုပင္ ပ်င္းရိတတ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖုန္းေခၚတိုင္း ၁၀ ခါေခၚမွ ၁ ခါေလာက္သာ လက္ခံစကားေျပာေလ႔ရွိေသာ သူမသည္ သူ႔ဆီက ဖုန္းလာလွ်င္လည္း တခါတရံ ထိုနည္းလည္းေကာင္း စကားေျပာရမွာ ပ်င္းေနတတ္ျပန္သည္။ တစ္ေယာက္ထဲ ေနရတာကိုသာ နွစ္သက္၊ သေဘာက်ေလ႔ရွိတဲ႔ သူမအတြက္ အထီးက်န္အေတြး မရွိခဲ႔တာ အံ့ဩစရာမဟုတ္ဘူး ထင္ပါရဲ့။ ဒါဆို ဒီေန႔မွ သူမ ဘ၀အဓိပၸါယ္ကို ဘာလို႔ ေတြးေနမိပါလိမ္႔။

ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲ။ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ အလုပ္သြားဖို႔ ျပင္ဆင္၊ အလုပ္မွာ တေနကုန္ေန၊ ညေနဆို အိမ္ျပန္ ၿပီးရင္ ကိုယ္ပိုင္ အခန္းေလးထဲက အိပ္ရာထက္မွာ လက္ပ္ေတာ႔ေလးနဲ႔ ဟိုဒီၾကည့္ ေနာက္ေတာ႔ သီခ်င္း နားေထာင္ရင္း အိပ္... ဒီလိုနဲ႔ မနက္မိုးလင္းလာျပန္... ဘ၀ႀကီးက ဒါပဲလား... စေန၊ တနဂၤေႏြလိုေန႔မ်ိဳးဆိုရင္ေတာ႔ တေနကုန္ အခန္းထဲမွာ လက္ပ္ေတာ႔ေရွ႕ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း အလုပ္မဟုတ္ေသာ အလုပ္မ်ားလုပ္ေနတတ္မည္။ ဒါမွမဟုတ္ တီဗီြၾကည့္၊ သီခ်င္းနားေထာင္၊ အိပ္ရာေပၚမွာ လွဲရင္း ေတြးခ်င္ရာေတြး၊ အေတြးမ်ားရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားကာ ေနာက္တဖန္ နိုးထလာဦးမည္။ အဲဒါက သူမရဲ့ဘ၀ပဲလား။

ေသခ်ာတာက သူမေဘးနားမွာ သူ အခ်ိန္ျပည့္မရွိတတ္ေတာ႔ခ်ိန္က အစျပဳ၍ ဒီလို အေတြးမ်ား ၀င္လာတာ ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ အရင္တုန္းကေတာ႔ လိုအပ္ခ်ိန္တိုင္း ရွိေနတတ္ေသာ သူ႔ကို ေဘးနားမွာ ထားၿပီး သူမလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနတတ္သည္။ ဒီကမၻာေပၚတြင္ သူမ အလိုရွိရာတိုင္း သူမတူေအာင္ သည္းခံ၊ ခြင္႔လႊတ္စြာ ျဖည့္ဆီးေပးေလ႔ရွိေသာ သူသည္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနွင္႔ သူမ ေဘးနားက ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ႔အခါ ေဆာက္တည္ရာ မရနိုင္ခဲ႔တာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။ ဒါေတာင္ သူမနွင္႔ သူ အၿပီးအပိုင္ ေ၀းကြားသြားတာ မဟုတ္ခဲ႔႔ပါ။ သူမတို႔မွာ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ မွ်င္မွ်င္ေလး က်န္ေနပါေသးသည္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ခံနိုင္ရည္ အျပည့္ရွိသည္ဟု ထင္ေနတတ္ေသာ သူမသည္ အမွန္တရားကို လက္မခံနိုင္ေသးဘူးတဲ႔လား။

ျဖစ္နိုင္မည္ဆိုလွ်င္ သူ႔ကို ေဘးနားထားၿပီး သူမ လုပ္ခ်င္ရာ ဆက္လုပ္ေနခ်င္ပါေသးသည္။ အဲဒီအခါ သိပ္မႀကိဳက္လွေသာ္လည္း နားလည္၊ ခြင္႔လႊတ္အၿပံဳးနဲ႔ ခ်စ္ျမတ္နိုးစြာ ၾကည့္ေနဦးမည့္ သူ႔ကို ညစ္တြန္းတြန္း အၿပံဳးနွင္႔ သူမ ျပန္ၾကည့္ခ်င္ေနမိသည္။ သူမရဲ့ဘ၀မွာ ၿပီးျပည့္စံုေနခဲ႔တာ သူ႔ေၾကာင္႔ တစိတ္တပိုင္း ပါ၀င္ေနမွန္း အခ်ိန္လြန္မွ သူမ သိခဲ႔တာကေတာ႔ သူမ ညံ့လြန္းပါသည္။ အခ်ိန္ကေရာ လြန္သြားၿပီတဲ႔လား။ သူမ မသိပါ... သူမ ဘာမွကို မသိေတာ႔ဘူးတဲ႔ေလ။ ဆံုစည္းခြင္႔မရွိေသာ သူနွင္႔ သူမတို႔ ဘ၀ေတြက ဒီလိုပဲ ၿပီးဆံုးသြားရမည္တဲ႔လား...

တစံုတေယာက္ရဲ့ တန္ဖိုးကို ထိုသူမရွိေတာ႔ခ်ိန္မွ သိတဲ႔ လူစားက လူမိုက္တဲ႔။ သူမကေတာ႔ ၁၀ခါျပန္ မိုက္တဲ႔သူပဲလို႔ ခြင္႔မလႊတ္နိုင္စြာ ေတြးမိေနၿပီ။ သူမရွိတဲ႔ သူမရဲ့ ေန႔ေတြကို ဘယ္လို ျဖတ္သန္းရမလဲ ဆိုတဲ႔ေမးခြန္းရဲ့ အေျဖလည္း သူမမွာ ရွိမေနခဲ့။ ဆုေတာင္းတိုင္းသာ ျပည့္မည္ဆိုလွ်င္ သူမတို႔ကို ေနာက္တႀကိမ္ အခြင္႔အေရးေပးဖို႔ ဆႏၵျပဳမိမည္။ အထီးက်န္ရက္ေတြ ကုန္ဆံုးပါေစလို႔လည္း...

s0wha1
(ဇူလိုင္ ၃၀၊ ည ၁ နာရီ)


ဓာတ္ပံု မူပိုင္ --- ဂူဂယ္မွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေသာ ဓာတ္ပံုကို အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။

Print this post

0 comments:

ကာရန္မဲ႔ အေတြးစမ်ား © 2008 Por *Templates para Você*