ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေနာက္ဆံုး ေန႔ရက္

ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔ ၊ ေန႔လည္ ၁၀ နာရီခြဲ

မိုးလင္းကတည္းကပင္ ေကာင္းကင္သည္ အံု႔မႈိင္း၊ ညိဳမိႈင္းလ်က္ရွိသည္။ တိမ္တိုက္ဟူ၍ ဘာမွ ၾကည္လင္စြာ မျမင္ရ။ မိုးကို ၾကည့္ရသည္မွာ ျမဴသန္းေနေသာ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးလို ဝိုးဝိုးဝါးဝါး ေနသည္။ မိုးသည္ ကင္းကင္းလြတ္လြတ္ စဲသည္ဟူ၍ မရွိဘဲ တဖြဲဖြဲရြာေနလိုက္၊ တၿဖဳိင္ၿဖိဳင္ ရြာခ်လိုက္နွင့္။ ေနာက္ ေစြ၍ေနေလသည္။

ဒီကေန႔ အတြင္းဝန္မ်ားရံုးသို႔ သြားစရာရွိသည္။ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္အထူးအရာရွိ ဦးသိန္းဟန္ (ေဇာ္ဂ်ီ)က စေနေန႔ ေန႔လယ္တြင္ ေဆာင္းပါးလာယူရန္ ခ်ိန္းထားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အပါးေတာ္ၿမဲ ဗိုလ္ထြန္းလွထံမွလည္း ခရီးသြားျခင္း ေဆာင္းပါးကို လမ္းႀကံဳ ၀င္ယူသြားပါဟု မွာထားခ်က္ရွိသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဗိုလ္ထြန္းလွထံ ေဆာင္းပါးဝင္ယူရင္း ခဏတျဖဳတ္ စကားစျမည္ ေျပာၿပီးေနာက္ ေဇာ္ဂ်ီထံသို႔ သြားမည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။

၁၀ နာရီေလာက္ကတည္းက အဝတ္အစားလဲၿပီး မိုးအတိတ္ကို ေစာင့္လ်က္ရွိသည္။ မိုးကား မစဲနိုင္။ သို႔ျဖင့္ စားပဲြတြင္ထိုင္ကာ အၿပီးမသတ္ေသးေသာ ကဗ်ာတဗုဒ္ကို စပ္ရင္း ၁၁ နာရီ ထုိးသြားေလၿပီ။ မိုးကား မတိတ္ေသးေပ။

ေနာက္ဆံုးတြင္ မိုးစဲလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု စိတ္ခ်လိုက္ၿပီး အေပၚအကၤ်ီထပ္ဝတ္ကာ လမ္းမႀကီးသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ အဆင္သင့္ေတြ႔ေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ တာေမြဘတ္စ္ကားကို တက္စီးသည္။ ကားထဲတြင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္မွ လုိက္ပါလာသည္ ထင္ရေသာ ေတာသား သံုးေယာက္ျဖင့္ တရုတ္မနွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကားျပတင္းတံခါးမ်ားမွာ ပိတ္ထားသည္။ ခရီးသည္တို႔ကား တိတ္ဆိတ္စြာ လိုက္ပါလာၾကသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ကား မိုးသည္ ရြာလ်က္ပင္။ ရႊံ႕ဗြက္ခ်ိဳင့္ဝွမ္းတျို႔ဖင့္ ျပြမ္းေသာ ရန္ကုန္လမ္းကား စိုစြတ္လွသည္။

ကားသည္ သိမ္ႀကီးေစ်းတြင္ ေခတၱရပ္ၿပီး ဆက္လက္၍ တဟုန္တည္း ေမာင္းလာသည္။ ခရီးသည္ အဆင္းအတက္ သိပ္မရွိလွ။ သို႔ျဖင့္ စပတ္ (ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္)လမ္း ေရာက္လ်င္ ကၽြနု္ပ္သည္ ဆင္းလိုက္သည္။ ကၽြနု္ပ္သည္ ဒါလဟိုဇီ (မဟာဗႏၶဳလ)လမ္းဘက္မွ စပတ္ (ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္) လမ္းကို ျဖတ္ကူးလိုက္သည္။

လမ္းေဘးတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားသည္ ဟိုတစု၊ ဒီတစု ရပ္လ်က္ရွိသည္။ ကားတခ်ိဳ႕ကား သြားလာလ်က္။ မိုးကာဝတ္လ်က္ လူမ်ားသည္ သြားၾက လာၾကျဖင့္ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ သူရိယတိုက္ေရွ႕ အဝင္တံခါးမေပါက္ႀကီးတြင္ကား လူမ်ားသည္ ရပ္ကာ အတြင္းသုိ႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္၊ စကားေျပာလိုက္ျဖင့္ ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ရံုးဆင္းခ်ိန္မို႔ လူေတြရႈပ္ေနတာ ထင္ပါရဲ႕ဟုသာ သာမန္ ေအာက္ေမ့မိသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ အင္မတန္ အရိပ္အေျခကို မသိတတ္၊ မျမင္တတ္သူ ျဖစ္ေခ်သည္။ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ ရဲရဲတင္းတင္း တံခါးေပါက္မွ အတြင္းသို႔ ဝင္သြားသည္။ လမ္းကူးတြင္ကား လက္နက္ကိုင္ စစ္သားမ်ား ေစာင့္ၾကပ္လ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ခါတိုင္းလည္း ေစာင့္ေနက်ပဲဟု ထင္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အတြင္းဝန္ရံုးသို႔ သြားခဲလွေပသည္။

ညိွဳးေလ်ာ့ေသာ မ်က္နွာျဖင့္ လံုခ်ည္အျပာ ဝတ္ထားေသာ စာေရးမနွစ္ဦးသည္ သုတ္သုတ္၊ သုတ္သုတ္ျဖင့္ ရံံုးထဲမွ ထြက္လာသည္။ သို႔ျဖင့္ အလယ္ဆင္ဝင္ေအာက္ ကားဆိုက္သည့္ေနရာသို႔ ေရာက္လာသည္။ ခါတိုင္းလို ရံုံုးေစမ်ား၊ ခ်ာပရာစီမ်ား ရပ္ျပဳေနသည္ကို အလ်ဥ္းမေတြ႕ရ။ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္၍ ေနသည္။

ဗိုလ္ထြန္းလွအခန္းသို႔ တက္ရန္ေလွကား တထစ္ နွစ္ထစ္ တက္မိၿပီးမွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလွသည္ကို စိတ္ထင့္သြား၍ ဗိုလ္ထြန္းလွ ေခတၱရံုးဆင္းခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ သြားေနလိမ့္မည္ဟု ေတြးကာ မတက္ေတာ့ဘဲ ဆင္ဝင္ေအာက္ကို ျဖတ္သန္းကာ တဖက္ရွိ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ရံံုးခန္းသို႔ လာခဲ့ေလသည္။ ေဇာ္ဂ်ီထံမွ အျပန္မွပဲ ဝင္ေတာ့မည္ေလ။

လႊတ္ေတာ္ရံုး ဝင္ဝင္ခ်င္း သခင္နု၏ ရံုံုးခန္းတံခါးဝမွာ ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သကၠလတ္ ခန္းဆီး အစိမ္းပုတ္ႀကီးမွာလည္း ဆြဲပိတ္၍ ထားသည္။ သခင္နုရံုးခန္းကို ေက်ာ္၍ ေဇာ္ဂ်ီ၏ အခန္းသို႔ ေရာက္ေလၿပီ။ သူ႔အခန္းမွာလည္း တံခါးပိတ္ထားၿပီး ခန္းဆီး အစိမ္းပုတ္ႀကီးသည္ ဆဲြ၍ ေစ့ထားသည္ ရံုံုးေစသံုးေယာက္မွာ နံရံကို မွီကာ ရပ္ေနၾကသည္။ ခါတိုင္းလို စကားေျပာ မေနၾက။ သူတုိ႔သည္ ေငးမိႈင္ေတြေဝ၍ တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသည္ဟုု ေအာက္ေမ့လိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္က ငိုင္တုိင္တုိင္ေနေသာ ရံံုးေစတဦးအား ‘ဦးသိန္းဟန္ ရွိသလား’ ဟု ေမးသည္။

‘ရွိပါတယ္ ခင္ဗ်’ဟု ခပ္တိုးတိုးသာ ခပ္ေအးေအး ေျဖသည္။ သည္ေတာ့မွ မ်က္နွာပ်က္ေနေၾကာင္း အေသအခ်ာ သိလိုက္ေတာ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္ကား မရွင္း။

တံခါးေစ့ထားသျဖင့္ အတြင္းသို႔ ရုတ္တရက္ မဝင္ဝ့ံေသးဘဲ ရပ္ကာ ရံုံုးေစဘက္သို႔ တဖန္လွည့္၍ ‘အထဲမွာ အစည္းအေဝး လုပ္ေနသလား’ ဟု ေမးရသည္။

ရံုံုးေစသည္ ဘာမွ မေျပာဘဲ အသာအယာ ေစ့ထားေသာ တံခါးကို ဖြင့္ေပးသည္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ သူ၏ စားပြဲတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေဇာဂ်ီကိုေတြ႔မွ ထီးကိုေထာင္ၿပီး အတြင္းသို႔ ဝင္လိုက္သည္။

ရံုးခန္းကား တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိသည္။ ေစ့ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွ ျပာစိမ္းစိမ္း မွန္ေရာင္သည္ ရိုိုက္ဟပ္သျဖင့္ အခန္းသည္ စိမ္းျပာျပာျဖစ္ေနသည္။ အခန္းထိပ္ရွိ စားပဲြႀကီးတြင္ကား တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္ အႀကံေပးအရာရွိ ဝတ္လံုဦးခ်စ္ထြန္းသည္ ေခါင္းငိုက္ကာ ေငးမႈိင္ေနလ်က္ ရွိသည္။

ေဇာ္ဂ်ီသည္ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္လာသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ဆိတ္ဆိတ္ပင္။ စကားမျမြက္ဟဘဲ ထိုင္ရန္ ကုလားထိုင္ကိုသာ လက္ျဖင့္ ညႊန္ျပသည္။ သူသည္ ေငးငိုင္၍ ေနသည္။ အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ခါတိုင္း လႈပ္ရွားဆူညံ၍ ေနတတ္ေသာ အတြင္းဝန္မ်ား ရံုံုးသည္ ဘာေၾကာင့္ ယခုလို အံု႔မႈိင္းရီေဝ၍ ေနသည္။ ဆိတ္ၿငိမ္၍ ေနသည္ကို အံ့ၾသလ်က္ ရွိသည္။ အတန္ၾကာ ဆိတ္ေနရာမွ ‘အားလံုးေတာ့ ဒုကၡျဖစ္ကုန္ၿပီ’ဟု ေဇာ္ဂ်ီက တိုးတုိးညည္းေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ဘာမွန္းမသိေသးသျဖင့္ ေၾကာင္ေနရာ သူက အကဲခတ္မိ၍ ေနရာမွထကာ လက္ျပ၍ အျပင္သို႔ ေခၚခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

‘လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားရေအာင္’

မိုးတဖြဲဖြဲတြင္ ရံုးခန္းအျပင္ဘက္ ေျမနီလမ္းေဘးေပၚေရာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ မေနနိုင္၍ ‘ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာ’ ဟု ေမးမိသည္။

‘မင္း မၾကားေသးဘူးလား’ ဟု ေဇာ္ဂ်ီက အံ့ၾသေနသည္။

‘ဟင့္အင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ အခုပဲ ဘတ္စ္ကားေပၚက ဆင္းၿပီး ရံုးကို တန္းလာတာ’

ဒီေတာ့မွ ေဇာ္ဂ်ီက ျဖစ္ပံုကို ေျပာျပသည္။ ျခေသၤ့တပ္ စစ္ယူနီေဖာင္းကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ လက္နက္ကိုင္ လူေလးေယာက္သည္ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္လာခဲ့ေသာ အလယ္ဆင္ဝင္ေအာက္မွ တက္လာကာ ဦးေအာင္ဆန္း၏ ရံုံုးခန္းတြင္းသို႔ အတင္းတြန္းဝင္၍ အစည္းအေဝး ျပဳလုပ္လ်က္ရွိေသာ အမႈေဆာင္ဝန္ႀကီးမ်ားအား စတင္းဂန္းျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾကၿပီး မည္သူမွ် ဖမ္းဆီးျခင္း မခံရဘဲ ဂ်စ္ကားျဖင့္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္မီ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ခန္းက ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ သည္သတင္းကို ၾကားေသာအခါ ထတ္လန္႔တုန္လႈပ္၍ သြားသည္။ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္၍ လာသည္။

အတြင္းဝန္ရံုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ကား စာေရးစာခ်ီ စေသာ ရံုးသားတုိႚသည္ ညိွဳးငယ္ေသာ မ်က္နွာျဖင့္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ စားေသာက္၍ ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ တစားပြဲျခားရွိ နိုင္ငံေရးရာ အတြင္းဝန္ ကိုေက်ာ္ျမင့္ကေလးက လွမ္း၍ နႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူသည္ ခပ္ေအးေအး၊ ခပ္ေထြေထြပင္ လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္ေနသည္။

‘အင္မတန္ နွေျမာဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ’

‘သိပ္ၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ နိုင္ငံေရး လုပ္ႀကံမႈပဲ’ စသည္ျဖင့္ လူအခ်ိဳ႕သည္ ညည္းတြားလ်က္ ရွိၾကသည္။ ေဇာ္ဂ်ီက ‘အမ်ိဳးသား ပ်က္စီးျခင္း တရပ္ပဲ’ဟု တသသေျပာသည္။

‘ကၽြန္ေတာ္ ရံုးဝင္းထဲ ဝင္လာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ပုလိပ္ေတြကို ေတြ႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဝင္လာတာ မတားၾကပါဘူး။ ဆင္ဝင္ေအာက္ အဝင္မွာေတာင္ အသိစာေရးတေယာက္နဲ႔ ေတြ႔သားပဲ၊ သူကလည္း ဘာမွ မေျပာဘူး’

‘လူေတြဟာ မေျပာရက္ၾကဘူး’ ဟု ေဇာ္ဂ်ီက ဆုိေလသည္။

လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနၾကစဥ္ ခုတင္ပဲ ေဆးရံံုမွ ျပန္လာေသာ ရံုးသားတဦး အပါးကပ္လာ၍ ‘ဘယ့္နဲ႔လဲ’ ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဝိုင္း၍ ေမးျမန္းသည္။ သူက မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးမွတပါး အားလံုး ဆံုးရွာၿပီဟု ေျပာသည္။ သူသည္ အသံတုန္ေန၍ မ်က္နွာမွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနသည္။

‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာ’ ဟု တေယာက္က တိုးတိုးေမးသည္။

‘မ်က္နွာကို အဝတ္နဲ႔ ဖံုးထားတယ္’

ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကာၾကာမေနနိုင္ဘဲ ဂ်ဳဒါအီစကယ္ (သိမ္ျဖဴ) လမ္း တံခါးေပါက္မွ ေက်ာ္၍ အျပင္ဘက္လမ္းသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ မိုးသည္ တစိမ့္စိမ့္ ရြာလ်က္ပင္ရွိသည္။ လူတအုပ္သည္ မိုးရြာထဲတြင္ ထီးေဆာင္း၍၊ တခ်ိဳ႕က ထီးမပါဘဲ၊ တခ်ိဳ႕က ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ရပ္ကာ အတြင္းဝန္ရံုးဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ လူတေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေမာင္းကို ဆြဲကိုင္၍ ‘ဒီမယ္ ခုနက ဝန္ႀကီးေတြ ေသနတ္ပစ္ခံရတယ္ ၾကားတယ္၊ ဟုတ္သလား ခင္ဗ်ာ’ဟု ေမးသည္။ သူကား အေၾကာင္းမ်ိဳးစံုကို သိခ်င္ေနေပလိမ့္မည္။

‘ဟုတ္ကဲ့’ ဟူ၍သာ ေျဖၾကားၿပီး တဖက္သို႔ ျဖတ္ကူး၍ အသင့္ေတြ႔ရေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ကားကို တက္စီးလိုက္သည္။ ကားသည္ လမ္းမေတာ္သို႔ ေျပးလ်က္ရွိသည္။

ကားထဲတြင္ လူမနည္းလွေပ။ ခရီးသည္အားလံုး မ်က္စိမ်က္နွာ မေကာင္းၾက။ ခပ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းမပ်ိဳတဦးက ‘ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေနာ္၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေနာ္’ ဟု ျမည္တမ္းလ်က္ရွိသည္။

ေစ်းသည္ဟု ထင္ရေသာ ခပ္အိုအို မိန္းမႀကီးနွစ္ေယာက္ကား ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အသက္ရွင္ပါေစေတာ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အသက္ရွင္ပါေစေတာ္’ ဆုေတာင္း၍ ေနၾကသည္။

ယခုမွပင္ သိရေသာ မိန္းမတေယာက္က ေမးျမန္းသည္ကို ‘မေျပာၾကနဲ႔၊ မေျပာၾကနဲ႔’ဟု အသာလက္ကုတ္၍ တီးတုိးတားျမစ္သည္။ သူတို႔သည္ မေျပာရက္ၾက။

သန္႔ျပန္႔စြာ ဝတ္စားထားေသာ တရုတ္တဦးက ‘အားႀကီး ရက္စက္တာပဲ’ဟု ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ လွည့္၍ ေရရြတ္လ်က္ ရွိသည္။ မ်က္နွာထား တင္းတင္းနွင့္ ဒရိုင္ဘာသည္ ေတာက္ေခါက္လိုက္သည္။

သိမ္ႀကီးေစ်းသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ လူသြားလူလာ ကင္းရွင္းေနၿပီး ေစ်းဆုိင္မ်ားမွာ ပိတ္ထားေလၿပီ။ သတင္းသည္ တမုဟုတ္ခ်င္း ပ်ံ႕နွံ႔၍သြားေလၿပီ။ ေမာ္ေတာ္ကား၊ လန္ခ်ားတို႔ကား ခပ္ျမန္ျမန္ သြားလာၾကသည္။

ကားေပၚမွ ဆင္း၍ လမ္းထဲသို႔ ဝင္လာေသာအခါ အိမ္ဝတြင္ လူတို႔သည္ မိႈင္တိုင္တိုင္ျဖင့္ ရပ္ကာ ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ လူတို႔သည္ အၿငိမ္မေနနိုင္ၾက။ မိုးသည္ မစဲဘဲ ရြာလ်က္ပင္။

လူတို႔သည္ ‘ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ’ဟု တတြတ္တြတ္ ျမည္တမ္းရင္းပင္ ညေနေစာင္းလာေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆံုးေၾကာင္းကား ညေနသတင္းစာမ်ားမွ ၾကားရေလၿပီ။ မည္သူ႔မ်က္နွာ ၾကည့္ၾကည့္၊ မ်က္နွာ ညွိဳးငယ္ႏြမ္းလ်စြာနွင့္။ လမ္းေပၚမွ စက္ျပင္ဆရာတဦး၏ မိန္းမ ပါးစပ္မွ ‘က်ဳပ္တုိ႔ေတာ့ ထမင္းလည္း မခ်က္ေတာ့ဘူး၊ စားခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူးရွင္’ ဟူေသာ အသံသည္ သဲ့သဲ့မွ် ေပၚထြက္လာသည္။

ေနဝင္မီးၿငိမ္းအမိန္႔ ထုတ္ထားသျဖင့္ ညဥ့္ဦးသည္ တိတ္ဆိတ္ကာ ေမွာင္လာသည္။ အိမ္သားမ်ား ဆံုတိုင္း ညေနခင္းက အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာၾကသည္။ ရိႈက္သံ၊ တမ္းတသံ၊ ညဥ္းညဴသံ၊ တသသံ။

တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မည္းသျဖင့္ ေစာေစာ အိပ္ရာဝင္ၾကေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္နိုင္ၾက။ ေန႔ခင္းကဟာ အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္ၾကပါေစေတာ့ဟု မိန္းမမ်ား ဆုေတာင္းၾကသည္။ ညဥ့္နက္ေသာ္လည္း ေခ်ာင္းဟန္႔သံ၊ လူးလြန္႔သံတို႔သည္ ဆက္၍ေနသည္။ ရွဲဲခနဲ မီးျခစ္၍ ေနာက္ေဖး ထၾကျပန္သည္။ တေရးနိုးဆံုလွ်င္ ‘ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေမ့ေပ်ာက္ပၝ့မလဲေနာ္’ဟု အိပ္ခ်င္သံျဖင့္ ဆိုၾကသည္။ တေရးနိုးတိုင္း သတိရလ်က္ ရွိသည္။ မၾကာခဏ အိပ္မက္ၿပီး နိုးသည္။ သို႔ျဖင့္ပင္ တေအာက္ေမ့ေမ့ တသသျဖင့္ ထုိညကို လြန္ေျမာက္ရေလသည္။

ဒဂုန္တာရာ

*** *** ***

အာဇာနည္ေန႔ကို ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင္႔ မသဒၶါဘေလာ႔ဂ္မွ အလံတိုင္၀က္လႊင္႔ထူပံုနဲ႔ အေလးျပဳထားပါတယ္။ မနက္ျဖန္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ အာဇာနည္ေန႔တြင္ ၀မ္းနည္းမႈအထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႔ ဘာပို႔စ္မွ မတင္ဘဲ ရပ္နားထားပါမယ္။

s0wha1

မွတ္ခ်က္။ ။
www.myanmarisp.com မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပသည္။
ဓာတ္ပံုကို မသဒၶါ ဘေလာ႔ဂ္မွ ယူထားသည္။

Print this post