Thursday, May 31, 2007

ကၽြန္မေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေလာပိတ (၁)



ၿပီးခဲ႔တဲ႔ လေတြက ကၽြန္မ ကိုႀကီးေစးထူးရဲ့ "က်ေနာ္ ေပၚတာအထမ္းသမား" ဆိုတဲ႔ပို႔စ္ကို ဖတ္ၿပီး အေတြးတခ်ိဳ႔ ၀င္ခဲ႔တယ္... ကၽြန္မ သိသေလာက္ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ့ဘ၀ကို ျပည္မက ဗမာေတြ တကယ္ကို မသိခဲ႔ၾကပါဘူး.. ျပည္ပမီဒီယာေတြက ေျပာၾကတဲ႔အခါ ဒါဟာသက္သက္၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ိမႈအေနနဲ႔သာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လက္ခံထားၾကတယ္... ဒီေလာက္ဆိုးရြားတဲ႔ လူအခ်င္းခ်င္း နိူင္ထက္စီးနင္းျပဳမႈေတြ မရွိနိုင္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ထားၾကလို႔ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္... တကယ္ရွိခဲ႔တဲ႔အျဖစ္ေတြ ဆိုဦးေတာ႔ မီဒီယာေတြက တမင္ခ်ဲ့ကား ေျပာဆိုတာလို႔ အထင္ေရာက္ၾကပါတယ္... တကယ္ေတာ႔ နယ္စပ္ေဒသက တိုင္းရင္းသားေတြအေနနဲ႔ လူအခ်င္းခ်င္း နွိပ္စက္ညွင္းပန္းမႈေတြ၊ နိုင္လိုမင္းထက္ျပဳမူမႈေတြကို ခုခ်ိန္ထိ ျပည္မေဒသက လူမ်ိဳးေတြထက္ ပိုၿပီးအဆအမ်ားစြာ ခံစားခဲ႔ရ၊ ခံစားေနရတုန္းပါ... အဲဒါကို လူေတြသိေအာင္ ကၽြန္မ ေျပာျပခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတယ္... တေန႔ နည္းနည္းခ်င္း ကၽြန္မေရးတတ္သလို ေျပာျပတာေပါ႔ေနာ္...

လြန္ခဲ႔တဲ႔ နွစ္ ၂၀ ေလာက္က ကၽြန္မအေဖဟာ ကယားျပည္နယ္ရဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ လြိဳင္ေကာ္နဲ႔ ၁၂ မိုင္ေက်ာ္ ေ၀းတဲ႔ ေလာပိတေရးအားလွ်ပ္စစ္စက္ရံုမွာ တာ၀န္က်ခဲ႔တယ္... အဲ႔ဒီစက္ရံုတည္ရွိရာ ေလာပိတေက်းရြာအုပ္စု၊ ေလာဓေလးေက်းရြာမွာ ၁၀ စုနွစ္ ၁ စုနီးပါး ကၽြန္မတို႔ ေနခဲ႔ၾကရတယ္... ကယား၊ ကရင္၊ ေတာင္ရိုးလူမ်ိဳးအခ်ိဳ့နဲ႔ ဗမာေတြ အဲ႔ဒီေက်းရြာမွာ ေနထိုင္ၾကပါတယ္... တခ်ိဳ႔က စက္ရံုမွာ အလုပ္သမားအေနနဲ႔ ၀င္လုပ္ၾကေပမဲ႔ သူတို႔စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လုပ္ၾကတာေတာ႔မဟုတ္ဘူး... သူတို႔ရဲ့ အဓိက အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအလုပ္ကေတာ႔ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းေပါ႔... ၀န္ထမ္းျဖစ္ရင္ ၀န္းထမ္းအိမ္ရာမွာ ေနခြင္႔ရေတာ႔ ေရ၊ မီးအတြက္ အဆင္ေျပလို႔သာ စက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္ၾကတာပါ... ေျပာလို႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး... ဘီလူးေခ်ာင္းႀကီးလည္းရွိ၊ ျမန္မာတစ္နုိင္ငံလံုးကို မီးေပးေနတဲ႔ စက္ရံုႀကီးလည္း ရွိတဲ႔ အဲ႔ဒီရြာမွာ ရြာသားတိုင္း ေရ၊ လွ်ပ္စစ္မီး ရၾကတာမဟုတ္ဘူး... ဒီလိုေျပာေတာ႔ အံ့ဩသြားၾကမလား မသိဘူး... တကယ္ပါ ပေဒါင္းကုန္းမွာ ေနၾကတဲ႔ ကယားလူမ်ိဳးေတြက ညေနေစာင္းဆို ေရပီပါႀကီး အလ်ားလိုက္တင္ထားတဲ႔ ႏြားလွည္းႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ႔ အရာရွိ၀န္ထမ္းအိမ္ရာ လမ္းမႀကီးကို ျဖတ္ၿပီး ရြာထိပ္ဘက္မွာ ေရသြားသြားခပ္ၾကရတယ္... ကၽြန္မတို႔ ၀န္ထမ္းအိမ္ေတြမွာေတာ႔ မနက္ ၇နာရီတစ္ႀကိမ္၊ ေန႔လယ္ ၁၁နာရီ တစ္ႀကိမ္၊ ညေန ၄နာရီမွာ တစ္ႀကိမ္ ပံုမွန္ေရလႊတ္ေပးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အတြက္က အဆင္ေျပပါတယ္... တကယ္ဆို ကၽြန္မတို႔ေနတဲ႔ တိုက္ကုန္း (အရာရွိေတြေနတဲ႔ တိုက္အစုအေ၀း ေနရာကို ေခၚၾကတာပါ...) နဲ႔ ကယားလူမ်ိဳးေတြေနတဲ႔ ပေဒါင္းကုန္းက ကပ္ရက္ပါ... အဲ႔ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ တခါတခါ စဥ္းစားမိတယ္... သူတို႔အတြက္ ဘာလို႔ ေရပိုက္သြယ္တန္းမေပးၾကတာလဲလို႔...

ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲမွာ လွ်ပ္စစ္မီး ထိန္ထိန္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေနခဲ႔ရေပမဲ႔ ကယားလူမ်ိဳး ရြာသားေတြကေတာ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသာသာ ရွိတဲ႔ မီးလံုးေလး တလံုးပဲ ထြန္းခြင္႔ရွိတယ္... ဒါေတာင္ ကၽြန္မတို႔ လမ္းမီးတိုင္ဘက္က သူတို႔ယူထားရတာပါ... လမ္းမီးတိုင္ဆိုမွ ေျပာရဦးမယ္... နိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းေတြကလည္း တုိက္ကုန္းနဲ႔ စက္ရံုသြားရာ လမ္းေတာက္ေလွ်ာက္သာ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ျဖဴးျဖဴးျဖစ္ေနတာ... တိုက္ကုန္းအဆံုး ပေဒါင္းကုန္း အစမွာတင္ မာက်ဴရီလမ္းမီးတိုင္ေရာ၊ နိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းႀကီးေရာ တိတိရိရိ အဆံုးသတ္ထားပါတယ္... ဟိုဘက္မွာေတာ႔ ေျမနီလမ္းၾကမ္းနဲ႔ ညဘက္ဆို လမ္းမီးတိုင္မရွိ ေမွာင္နဲ႔မဲမဲ ပေဒါင္းကုန္းလို႔ ေခၚၾကတဲ႔ ေလးအိမ္စုအိမ္တန္းေလးေတြေပါ႔... အလြန္ရိုးသားတဲ႔ ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသားေတြကို အဲ႔ဒီမွာ တာ၀န္က်လို႔ ေနေနရတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ၀န္ထမ္းမိသားစုေတြ ေတာ္ေတာ္မ်က္နွာပူရတဲ႔ အျဖစ္ပါ...

ကၽြန္မတို႔ အဲ႔ဒီမွာ ေနခဲ႔တဲ႔နွစ္ေတြမွာ မီးပ်က္တယ္ဆိုတာ မရိွခဲ႔ပါဘူး... မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခါလားပဲ ၂ မိနစ္ေလာက္ မီးပ်က္ဖူးတယ္... အဲ႔ဒီတုန္းက မီးပ်က္တာကို တခါမွ မေတြ႔ႀကံဳရဖူးေသးတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ကေလး တသိုက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထခုန္ခဲ႔ၾကဖူးပါတယ္... တခါမွ မီးမပ်က္တဲ႔ရြာမွာ ေနခဲ႔ရလို႔ ကၽြန္မတို႔ကို အခြင္႔ထူးခံ လူတန္းစားလို႔ မယူဆလိုက္ပါနဲ႔ေနာ္... ျမန္မာတစ္နိူင္ငံလံုးအတြက္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားထုတ္လုပ္ရာ ေဒသမွာ မီးကေတာ႔ မပ်က္သင္႔ဘူး မဟုတ္လား... ဒါေပမဲ႔ အခုေတာ႔ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕မွာလည္း မီးပ်က္တတ္ေနၿပီလို႔ ၾကားရတယ္... လူဦးေရ မ်ားျပားလာတာနဲ႔ အမွ် ေလာပိတစက္ရံုက ထုတ္နိုင္တဲ႔ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား 168 MW (အဲ႔ဒီတုန္းကေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ MW အမ်ားဆံုးထုတ္နုိင္တဲ႔ တခုတည္းေသာ စက္ရံုပါ...ခုေတာ႔ ေပါင္းေလာင္းေရအားလွ်ပ္စစ္စက္ရံုက ေလာပိတထက္ MW ပိုထုတ္နုိင္ပါတယ္...)ေလးနဲ႔ေတာ႔ ျမန္မာနိုင္ငံႀကီး မီးမလင္းနုိင္ေသးပါဘူး...

s0wha1

ကၽြန္မေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေလာပိတ (၂)
ကၽြန္မေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေလာပိတ (၃)

Wednesday, May 30, 2007

ဘေလာ႔ဂ္ေရးရျခင္း အေၾကာင္းရင္း



ဘေလာ႔ဂ္ဆိုတာ ၾကားဖူးေနတာ ၾကာပါၿပီ... ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ လံုး၀ စိတ္မ၀င္စားခဲ႔ဘူး... Friendster ထဲမွာ လူေတြ ဘေလာ႔ဂ္ၾကတာကို နွစ္နဲ႔ ခ်ီၿပီး ျမင္ခဲ႔၊ ၾကားခဲ႔ေပမဲ႔ ကၽြန္မ ပ်င္းလို႔ ဘယ္သူ႔ ဘေလာ႔ဂ္မွ သြားမဖတ္ခဲ႔ပါဘူး... စာဖတ္ရတာ ၀ါသနာပါေပမဲ႔ ကၽြန္မကေတာ႔ ဒီလို အင္တာနက္မွာကြန္ပ်ဴတာႀကီးနဲ႔ ထုိင္ဖတ္ေနရတာေတာ႔ ဘယ္လိုမွ ခံစားလို႔ မရဘူး... ေအးေအးလူလူနဲ႔ ကိုယ္႔အိပ္ရာေပၚမွာပဲ သက္ေတာင္႔သက္သာေနၿပီး စာဖတ္ရတာပဲႀကိဳက္တယ္... အဲ႔ဒီေတာ႔ ကၽြန္မစိတ္၀င္စားတဲ႔ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြကို သြားဖတ္တာကလြဲရင္ အင္တာနက္မွာ စာဖတ္တာရွားတယ္...

အရင္ဆံုး ကၽြန္မ စဖတ္ျဖစ္တဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ကေတာ႔ မေမဓာ၀ီ ရဲ့ "တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္"ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္ေလးပါ... မေလးရွားက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ကၽြန္မဖတ္ဖို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ လင္႔ခ္ေပးလို႔ သူ႔ကို အားနာၿပီး သြားဖတ္ျဖစ္တယ္... ဖတ္ၿပီးတဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔ ေစာေစာစီးစီး လာမဖတ္မိေလျခင္းဆိုၿပီး ကၽြန္မ ေနာင္တရမိပါတယ္... ဒါနဲ႔ မေမဘေလာ႔ဂ္ မွာ တင္ထားသမွ် ပို႔စ္ေတြ ကၽြန္မ ဖတ္ပါေတာ႔တယ္... August, September ေလာက္ထဲက မေမ ေရးထားတဲ႔စာေတြကို December က်မွ အမွီ လိုက္ဖတ္ရတာ လြယ္ေတာ႔မလြယ္ပါဘူး... ဒါေပမဲ႔ တခုခုကို စိတ္၀င္စားရင္ မထတမ္း ၿပီးေအာင္ လုပ္တတ္တဲ႔ ကၽြန္မအက်င္႔အတိုင္း အခ်ိန္ရတိုင္း ဖတ္၊ ကြန္ပ်ဴတာမွာ မဖတ္ခ်င္ရင္ ပရင္႔ထုတ္ၿပီး ဖတ္နဲ႔ လုပ္လိုက္တာ နွစ္ရက္၊ သံုးရက္ေလာက္နဲ႔ စာေတြ အကုန္ဖတ္ၿပီးသြားတယ္...

မေမစာေတြ ဖတ္စရာကုန္တာနဲ႔ ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္လဲဆိုေတာ႔ မေမရဲ့ဘေလာ႔ဂ္မွာရွိတဲ႔ (အဲ႔ဒီတုန္းက) တခုတည္းေသာ ဘေလာ႔ဂ္လင္႔ခ္ ျဖစ္တဲ႔ ကိုႀကီးကလိုေစးထူး ဘေလာ႔ဂ္ကို ဆက္ဖတ္ပါတယ္... ေနာက္ဆံုးေတာ႔ မေမနဲ႔ ကိုႀကီးစာေတြ အကုန္ဖတ္ၿပီးသြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ စိတ္ထဲ သူတို႔နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ရင္းနွီးသလို ခံစားရတယ္... အဲ႔ဒီခ်ိန္ထိ သူတို႔ ဘေလာ႔ဂ္ေတြမွာ ကြန္မန္႔ေရးတာေတြ၊ စီေဘာက္မွာ နႈတ္ဆက္တာေတြ ကၽြန္မ မလုပ္ခဲ႔ဘူး... ကၽြန္မကိုယ္၌က စာသာဖတ္ခ်င္ၿပီး စာမွမေရးခ်င္ခဲ႔တာ... စာမေရးခ်င္ဘူးဆိုတာကလည္း မေရးတတ္လို႔ မေရးခ်င္တာပါ... တျခားအေၾကာင္းေတာ႔မရွိပါဘူး...

ဒီလိုနဲ႔ တရက္မွာေတာ႔ အေၾကာင္းတခုကိုေျပာရင္း ကိုႀကီးေစးထူးနဲ႔ Gtalk မွာ chat ျဖစ္ၿပီး ခင္သြားတယ္... ကိုႀကီးနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္လို႔ ရက္ပိုင္းပဲ ကြာတယ္... မေမနဲ႔လည္း စကားေျပာျဖစ္သြားတယ္...ကၽြန္မအတြက္ကေတာ႔ သူတို႔စာေတြ ဖတ္ရင္း သူတို႔ကို စိတ္ထဲက သိေနေတာ႔ အခ်ိန္တိုအတြင္း ခင္မင္ျဖစ္တာ မထူးဆန္းပါဘူး... တကယ္ဆို ကၽြန္မတို႔ စကားစေျပာဖူးတာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္... ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မကေတာ႔ သူတို႔ကို အရမ္းခ်စ္တယ္...

လြန္ခဲ႔တဲ႔ နွစ္ပတ္ေလာက္မွာေတာ႔ ကိုႀကီးေစးထူးက ကၽြန္မကို ဘေလာ႔ဂ္ေရးဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္... အမွန္ေတာ႔ ေျမွာက္ေပးတာေပါ႔ေလ... အဲ႔ဒီခ်ိန္ထိ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ဖို႔ ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားေသးပါဘူး... ကိုယ္႔ကိုယ္ကို စာေရးမေကာင္းမွန္းသိလို႔ပါ... ေနာက္ေတာ႔ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ဖို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ကိုႀကီးက ထပ္ေျပာျပန္ပါတယ္... အဲ႔ဒီခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မ ဘေလာ႔ဂ္လုပ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာၿပီ... ဒါနဲ႔ ကိုႀကီး ေျမွာက္ေပးတဲ႔အေၾကာင္းကို မေမကို ကၽြန္မ ေျပာျပေတာ႔ လုပ္ေပါ႔လို႔ မေမက ေျပာတယ္... ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ မစျဖစ္ေသးပါဘူး...

ဟိုရက္ကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ငယ္စဥ္ အေဖတာ၀န္က်လို႔ ၁၀နွစ္နီးပါးေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ နယ္စပ္က တိုင္းရင္းသားေတြအေၾကာင္း မေမကို ေျပာျပျဖစ္တယ္... ေသာၾကာသမီး ကၽြန္မရဲ့ ေရပက္မ၀င္ေျပာေနတဲ႔ စကားေတြကို နားၿငီးလို႔ပဲလား။ အဲ မဟုတ္ေသးဘူး ဖတ္ရတာ မူးလာလို႔ပဲလားေတာ႔ မေျပာတတ္ဘူး... မေမက ညီမေလးရဲ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဘေလာ႔ဂ္ေရးသင္႔တယ္လို႔ တိုက္တြန္းတာလား၊ ေျမွာက္ေပးတာလားမသိ ေျပာပါေတာ႔တယ္... ဒီအခ်ိန္မွာေတာ႔ ဟုတ္ၿပီ၊ ငါသိထားတဲ႔ နယ္စပ္က လူေတြရဲ့ဘ၀ေတြကို မသိေသးတဲ႔လူေတြ သိေအာင္
နဲ႔ တျခား ကိုယ္ေရးခ်င္တာေလးေတြ ေရးမယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကူးရလာတယ္... ဒါနဲ႔ လြန္ခဲ႔တဲ႔ရက္ပိုင္းက ဘေလာ႔ဂ္အတြက္ Register လုပ္လိုက္ပါတယ္... ဒါေပမဲ႔ ပ်င္းေနတာနဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္နာမည္သာရွိၿပီး ဘာစာမွ မေရးျဖစ္ပါဘူး... ခုေတာ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီပဲယင္း ၄ နွစ္ျပည့္လည္းျဖစ္၊ နယုန္လျပည့္ေန႔လည္းျဖစ္တဲ႔ ဒီေန႔ ေမလ ၃၀ရက္မွာ ကၽြန္မ ဘေလာ႔ဂ္ေရးျခင္းကို စတင္လိုက္ပါၿပီ...

ေကာင္းေကာင္း၊ ဆိုးဆိုး အျပဳသေဘာဆန္တဲ႔ ေ၀ဖန္၊ အႀကံေပးျခင္းမ်ားကို ႀကိဳဆိုလ်က္...

s0wha1

ေနွာင္ႀကိဳးမဲ႔ သစ္ပင္



သစ္တစ္ပင္သာ ျဖစ္ခဲ႔ရင္
အထီးက်န္အေတြး ငါ႔မွာ
ေပ်ာက္ဆံုးသြားေကာင္းရဲ့...
မေက်လည္တဲ႔ မိုးတိမ္ရယ္
ငါ႔တစ္ကိုယ္စာ သြန္းၿဖိဳးေပေတာ႔...
တိတ္ဆိတ္၊ ၿငိမ္သက္မႈေတြနဲ႔
ငါအသက္ရႈေတာင္ မ၀ခဲ႔ပါဘူး
အေဖာ္မဲ႔ ခံစားခ်က္
စကားလံုးေတြေတာင္ မဲ႔ခဲ႔ပါၿပီ...
သံစဥ္ခ်ိဳေသြး အၾကင္နာစကားေတြလည္း
မၾကားေယာင္ျပဳ၊ မုန္းေမ႔ပါရေစ...
အေတြးတစု အရင္းျပဳလို႔
စိတ္ရဲ့အလို ေလနွင္ရာလြင္႔
ငါေလ လြတ္ေျမာက္သြားခဲ႔ၿပီ...

s0wha1
မနက္ (30.05.07)

***

ဓာတ္ပံု မူပိုင္ --- ဂူဂယ္မွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေသာ ဓာတ္ပံုကို အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။

ကာရန္မဲ႔ အေတြးစမ်ား © 2008 Por *Templates para Você*