ေတြးခ်င္ရာေတြး ေရးခ်င္ရာေရး (၂)

ဒီမွာက အရမ္းပူတယ္ေလ။ အေဆာင္းမပါဘဲ ဘယ္လိုမွ အျပင္ထြက္လို႔မရေအာင္ပဲ။ ဒီေန႔ ကားလမ္းကူးရင္း မီးပြိဳင္႔မွာ မီးမစိမ္းေသးတာနဲ႔ ခဏေလး ရပ္ေစာင္႔ေနလိုက္ရပါတယ္။ လူတကိုယ္လံုး မီးထေတာက္မတက္ ပူျခစ္တာကိုခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါေတာင္ ထီးေဆာင္းထားတာ။ ကၽြန္မပဲ ေနပူဒဏ္ မခံနိုင္လြန္းလို႔လားေတာ႔မသိဘူး။ ကၽြန္မက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေနပူတာ၊ မိုးစိုတာ မခံနိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္႔မ်က္ေစ႔ေရွ႕မွာ ထီးမပါ ဘာမပါနဲ႔ ေနပူထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္လည္း ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ယားက်ိက်ိနဲ႔ ထီးေဆာင္းေပးခ်င္စိတ္ ေပါက္တတ္တယ္။ မိုးရြာေနရင္လည္း ဒီလိုပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီမွာေတာ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေဆာင္းေပးျဖစ္ပါဘူး။ သူတို႔က ကိုယ္က ေစတနာနဲ႔ ထီးမိုးေပးရင္ေတာင္ ကိုယ္႔ကို မသကၤာသလို ၾကည့္ခံရမွာ။ (တခါေတာ႔ မိန္းမတေယာက္ မိုးအရမ္းရြာေနတုန္း ထီးႀကံဳလိုက္တာေတာ႔ ႀကံဳဖူးပါတယ္။) ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ေတာ႔ ေနပူထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူေတြကို ထီးေအာက္လာဖို႔မေခၚတတ္ေပမဲ႔ မိုးရြာေနရင္ေတာ႔ သက္ႀကီးရြယ္အို၊ ကေလး၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ထီးႀကံဳေခၚတတ္ပါတယ္။ သူတို႔က အကူအညီမေတာင္းရင္ေတာင္ ကၽြန္မက ရယ္ျပၿပီး အမိုးတခုခုေအာက္ကို ထီးနဲ႔လိုက္ပို႔ေပးရမလားလို႔ ေခၚတတ္တယ္။ ဒါက သူမ်ားကို ကူညီတတ္ေၾကာင္း ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြ အေဆာင္းအကာမပါ ေျပးလႊားလမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတာျမင္ရင္ စိတ္ထဲ ကလိ၊ ကလိနဲ႔ အမိုးအကာေအာက္ေရာက္ေစခ်င္တဲ႔ ကၽြန္မရဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္အက်င္႔ကို ေျပာခ်င္တာပါ။

သူမ်ားကို ထီးေဆာင္းေပးရင္လည္း ကၽြန္မက မွ်ေဆာင္းေပးတတ္တယ္။ ေနေရာင္လာတဲ႔ဘက္ကိုကာၿပီး ေဆာင္းတာမ်ိဳး၊ ေနက ေခါင္းေပၚတည့္တည့္ဆို အေပၚတည့္တည့္ကို ေဆာင္းတာမ်ိဳး၊ အတတ္နိုင္ဆံုး နွစ္ေယာက္လံုေအာင္ ကၽြန္မက ဂရုတစိုက္ ထီးမိုးတတ္တဲ႔အက်င္႔လည္း ရွိေသးတယ္။ ဒီလိုေတြးမိရင္းနဲ႔ ဟိုရက္ကမွ ထပ္ဖတ္လိုက္ရတဲ႔ ဆရာမဂ်ဴး ရဲ့ "မိန္းမတေယာက္ရဲ့ ဖြင္႔ဟ၀န္ခံခ်က္" ထဲက နွင္းရဲ့ ေမာင္ (ကၽြန္မအထင္ ယုေမာ္ ထင္ပါရဲ့)ဟာ နွစ္ေယာက္အတူ ထီးေဆာင္းရင္ သူ႔ဘက္ကိုပဲ လံုေအာင္ ေဆာင္းတတ္ပါတယ္တဲ႔။ နွစ္ေယာက္အတူလံုေအာင္ ထီးကိုင္ထားတဲ႔ လက္အေနအထားကို ျပန္ျပင္ေပးရင္လည္း ခဏပဲတဲ႔။ ေနာက္က် သူ႔ဘက္ပဲ ထီးက ေရာက္ေရာက္သြားတယ္တဲ႔။ ကၽြန္မေတာ႔ အဲလို ေယာက္်ားမ်ိဳးအရမ္းမုန္းတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္ အတၱႀကီးမွန္း သိသာပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ ကိုယ္ကလည္း သူမ်ားကို နွစ္ေယာက္လံုေအာင္ ေဆာင္းေပးတတ္သလို၊ တျခားလူေတြလည္း အဲလို ေဆာင္းေပးတတ္ေစခ်င္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ေျပာတယ္ သူတို႔ မေဆာင္းတတ္လို႔ပါတဲ႔။ ဒါမွမဟုတ္ ေနဘယ္က ပူေနမွန္း၊ မိုး ဘယ္က ပက္ေနမွန္း မသိလို႔ပါတဲ႔။ တကယ္ဆို ထီးေဆာင္းတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ ေနပူသက္သာေအာင္၊ အတတ္နိူင္ဆံုး မိုးလံုေအာင္ ေဆာင္းၾကတာပဲမဟုတ္လား။ ဒါကိုေတာင္ ဘယ္လိုေဆာင္းရမွန္း မသိလို႔ပါဆိုရင္ေတာ႔ ထီးကိုလည္း အမိုးအကာအျဖစ္သံုးမေနပါနဲ႔ေတာ႔ပဲ ေျပာခ်င္ေတာ႔တယ္။

ကၽြန္မအက်င္႔တခုရွိေသးတယ္။ အယူအဆလို႔လည္း ေျပာလို႔ရတာေပါ႔။ ကၽြန္မက ကိုယ္က်င္႔တရားမေကာင္းတဲ႔ စာေရးဆရာေတြကို စာေရးေကာင္းတိုင္း မႀကိဳက္တတ္တာပါ။ သူတို႔ရဲ့ ပါစင္နယ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေလးစားေလာက္မွ ကၽြန္မ သေဘာက်ေလ႔ရွိတယ္။ စာက သပ္သပ္၊ လူက သပ္သပ္လို႔ေတာ႔ ကၽြန္မဘယ္လိုမွ လက္ခံသေဘာထားေပးလို႔ မရဘူး။ စာကစာ၊ လူကလူလို႔ ေျပာၾကသူမ်ားဟာ သူတို႔ရဲ့ ေတြေ၀၊ ေပ်ာ့ညံ့မႈကို ကာကြယ္တဲ႔အေနနဲ႔ ဆင္ေျခေပးတယ္လို႔ပဲ ကၽြန္မ ျမင္ပါတယ္။ တကယ္သာ လူက သပ္သပ္၊ အနုပညာက သပ္သပ္လို႔ ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ ထိုေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသူေတြရဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ေတြဆိုတာ ေပၚလာစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ လူေတြလည္း စိတ္၀င္တစား ၀ယ္ဖတ္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ႔ စာတစ္ပုဒ္ဆိုတာ ဒီလူကေရးမွ ဒီစာျဖစ္လာတာပါ။ ဒီလူနဲ႔ ဒီစာဟာ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ေနပါတယ္။ မဆိုင္ဘူးလို႔ ေျပာရင္လည္း ေျပာၾကပါ။ ကၽြန္မေတာ႔ ပါးစပ္ကို လက္ကြယ္ၿပီး ရယ္ေနလိုက္ပါ႔မယ္။ သိသာသိၿပီး တကယ္မရွိၾကတဲ႔ လူမ်ားေရးေသာ စာမ်ားကို အခ်ိန္ကုန္ခံ မဖတ္နိုင္သလို၊ အေပါင္းအသင္းလည္း မလုပ္နိုင္တာ သဘာ၀က်တယ္လို႔ ကၽြန္မ ခံယူပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ကၽြန္မ ၉ တန္း၊ ၁၀တန္းေလာက္က မဂၢဇင္း တအုပ္မွာ ေသာ္တာေဆြရဲ့ ဟာသ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ သူအဲဒီ၀တၳဳေရးစဥ္က ရုရွနဲ႔ အေမရိကန္တို႔က လေပၚကို ၿဂိဳဟ္တုလႊတ္တင္တာ ေခတ္စားေနခ်ိန္ပါတဲ႔။ အဲဒီေတာ႔ သူက စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေရးထားတဲ႔ ၀တၳဳေလးပါ။ သူ႔ဇာတ္ေကာင္ထဲမွာ သူကိုယ္တိုင္နဲ႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး လည္းပါတယ္ထင္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ၀တၳဳနာမည္ကို ေမ႔သြားပါၿပီ။

ခုနက ဆရာမဂ်ဴး၀တၳဳေတာင္ ျပန္ဖတ္ၿပီးတာ တစ္ပတ္ မျပည့္ေသးဘူး။ ဇာတ္ေကာင္နာမည္ကို ကၽြန္မေမ႔ေတ႔ေတ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကၽြန္မက အဲလိုပဲ။ စာေတြဘယ္ေလာက္ဖတ္ဖတ္၊ စာအုပ္နာမည္နဲ႔ ေရးသူအမည္ေတြကို မမွတ္မိတတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ စာပါ အေၾကာင္းအရာေတြကိုလည္း ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ႔ဘဲ ၿခံဳငံုၿပီး အၾကမ္းဖ်င္းဆိုလိုရင္းသာ မွတ္မိေတာ႔တယ္။ အဲဒါကလည္း ကိုယ္ဖတ္တဲ႔စာအုပ္ေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ သီခ်င္းေတြဆိုလည္း ဒီလိုပဲ။ သီခ်င္းသာအလြတ္လိုက္ဆိုနိုင္တယ္။ ဘယ္သူဆိုထားၿပီး သီခ်င္းေခါင္းစဥ္က ဘာမွန္းမသိဘူး။ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း၊ ဇာတ္ကားနာမည္ေျပာၿပီး အဲဒီကားၾကည့္ဖူးလားေမးရင္ ကၽြန္မ မသိဘူး။ ကၽြန္မကို ဇာတ္လမ္းပံုစံေျပာျပမွပဲ သိတယ္။ :P ရန္ကုန္မွာေနတုန္းကဆို ပိုဆိုး။ ေဟာလိ၀ုဒ္က မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြကို ဘယ္သူက ဘယ္သူမွန္းမသိ။ ခုေတာ႔ ကၽြန္မ သိလာပါၿပီ။ :D

ေျပာလက္စအေၾကာင္းကို ျပန္ဆက္ရရင္ အဲဒီ ေသာ္တာေဆြရဲ့၀တၳဳတိုေလးဖတ္ၿပီး သေဘာက်မိပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ကိုယ္တိုင္ေရးအတၳဳပၸတၱိအတြဲလိုက္ေတြကို မဖတ္ရခင္ထိေပါ႔။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ နွစ္နွစ္ေလာက္ကေတာ႔ မိန္းမပီပီ စပ္စုတတ္တဲ႔ညဥ္အတိုင္း သူ႔ရဲ့အတၳဳပၸတၱိ အတြဲမ်ားႀကီးကို ကၽြန္မအေမက ၀ယ္ဖတ္ပါေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မအေမ ၀ယ္သမွ်စာအုပ္ ဒိုင္ခံဖတ္တဲ႔ ကၽြန္မတို႔လည္း ဖတ္ၾကေလသတည္းေပါ႔။ ခုေတာ႔လည္း အဲဒီအတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ေတြ မရွိေတာ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မအေမက အဲဒီစာအုပ္ေတြ အိမ္မွာ မထားခ်င္လို႔ သူမ်ားေပးပစ္လိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္႔အေၾကာင္းကို မျခြင္းမခ်န္ ေရးရဲတဲ႔ ရိုးသားမႈရွိတယ္ ဘာညာနဲ႔ တခ်ိဳ႕(စာေပေလာကက) လူေတြက ႀကံဖန္ခ်ီးက်ဴးေရးသားထားတဲ႔ စာေတြလည္း ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ႔ ကၽြန္မကေတာ႔ သူ႔ကို ဘယ္လိုမွ မေလးစားနိုင္၊ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာအျဖစ္လည္း အသိအမွတ္မျပဳနိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မသေဘာထားကို ဒီေလာက္ပဲ ေျပာဦးမွ။ ေတာ္ၾကာ သူ႔ပရိသတ္ေတြက ကၽြန္မကို ေမတၱာပို႔နိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘာပဲေျပာေျပာ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ မရွက္မေၾကာက္ ေရးထားေသးတာပဲ။ စာဖတ္ပရိသတ္ကၽြန္မအေနနဲ႔လည္း ေ၀ဖန္ရႈံ႕ခ်ခြင္႔ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ သူ႔လိုပဲ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာမွာ ေလးစားစရာ မေကာင္း၊ ကိုယ္က်င္႔တရားမေကာင္းလို႔ ကၽြန္မ မႀကိဳက္တဲ႔ စာေရးဆရာေတြ ရွိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ နာမည္ေတြေတာ႔ ေရးျပမေနေတာ႔ပါဘူး။

ကၽြန္မရဲ့ အယူအဆကေတာ႔ သာမန္လူထက္စာရင္ ခုလို စာေရးဆရာ တတ္သိပညာရွင္ေတြက ပိုလို႔ လူ႔က်င္႔၀တၱရား၊ ကိုယ္က်င္႔သိကၡာဆိုတာကို ေစာင္႔ထိန္းသင္႔တာေပါ႔။ သူတို႔က လူေတြကို အသိဥာဏ္ေတြ ျဖန္႔ေ၀ေပးေနတာမဟုတ္လား။ ကၽြန္မ အရြံရွာဆံုးကေတာ႔ လူမႈေရးေဖာက္ျပန္မႈပါပဲ။ အိမ္ေထာင္ရွိေယာက္်ားေတြ ေဖာက္ျပားတာကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ကၽြန္မကေတာ႔ လက္မခံနိုင္ပါဘူး။ ဒါကေတာ႔ စာေရးဆရာမွ၊ ေလးစားစရာလူမွမဟုတ္ပါဘူးေလ။ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးမဆိုေပါ႔။ အထူးသျဖင္႔ စိတ္သာယာမႈေနာက္လိုက္မိပါတယ္ဆိုတာက ပိုလို႔ေတာင္ မျဖစ္သင္႔တာေပါ႔ေနာ္။ ဂရိေတြးေခၚပညာရွင္ႀကီး ဆိုကေရးတီးကို နာမည္ႀကီး ေဗဒင္ဆရာတစ္ေယာက္က ေဟာပါတယ္တဲ႔။ အလြန္ကို တဏွာႀကီးတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္ေပတယ္လို႔။ ဒီေဟာခ်က္ကို ၾကားေတာ႔ ပညာရွိႀကီးရဲ့ တပည့္ေတြက ေဗဒင္ဆရာကို ၀ိုင္းၿပီး ေလွာင္ရယ္ရယ္ၾကပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို ဆရာႀကီးက သူ႔တသက္ ဘယ္မိန္းမနဲ႔မွ မပတ္သက္ဖူးသလို၊ မိန္းမအေၾကာင္းလည္း စကားစပ္လို႔ေတာင္ မေျပာတတ္လို႔ပါ။ ဒါေပမဲ႔ ပညာရွိႀကီးက ေဗဒင္ဆရာႀကီးရဲ့ ေဟာခ်က္ မွန္ကန္ေၾကာင္း ၀န္ခံခဲ႔ပါတယ္။ သူ႔ရ့ဲ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ တဏွာရာဂစိတ္ကို အသိဥာဏ္နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတာပါတဲ႔။ တကယ္႔ကို ေလးစားစရာပုဂၢိဳလ္ပါပဲ။ လူဆိုတာ ကိုယ္က်င္႔သိကၡာကို ဒီလိုပဲ ေစာင္႔ထိန္းသင္႔တယ္ မဟုတ္ေပဘူးလား။

လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၄ နွစ္ေလာက္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ အျငင္းအခုန္ျဖစ္ဖူးတယ္။ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ့ ဘာသာျပန္၀တၳဳတစ္အုပ္အေၾကာင္း ေျပာရင္းျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ျငင္းခုန္မႈပါ။ အဲဒီထဲမွာေတာ႔ မိန္းမက ေဖာက္ျပန္တာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔က မိန္းမေတြက ေတာ္ရံုတန္ရံု မေဖာက္ျပန္တတ္တဲ႔အတြက္ ေယာက္်ားေတြရဲ့ ေဖာက္ျပန္မႈကိုပဲ ျငင္းခုန္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မက အိမ္ေထာင္ရွိ ေယာက္်ားတေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာမွ သူတို႔ဘ၀မွာ ေနာက္ထပ္မိန္းမတစ္ေယာက္ ထပ္ရွိမလာသင္႔ဘူးေပါ႔... "အဲဒီကိစၥကို ငါဘယ္လိုမွ နားလည္ေပးလို႔ မရဘူး"လို႔။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာပါတယ္။ "အခ်စ္သစ္ဆိုတာ ေပၚလာနိုင္ေသးတာပဲ"တဲ႔။ "ငါကေတာ႔ နားလည္ေပးနိုင္တယ္"တဲ႔။ ကၽြန္မက ေျပာတယ္။ "ဘယ္ျဖစ္နိုင္မလဲ။ ဒါဟာ လူမႈေရးေဖာက္ျပန္မႈပဲ"လို႔ ေျပာေတာ႔ သူက "နင္႔စကားကလည္း ရင္႔သီးလိုက္တာ... အဲလို မေျပာပါနဲ႔"တဲ႔။ ဒီမွာတင္ ကၽြန္မလည္း စိတ္တိုတိုနဲ႔ "ေအး... နင္အိမ္ေထာင္က်ေတာ႔မွ ငါၾကည့္မယ္... နင္႔ေယာက္်ားဟာ နင္မဟုတ္တဲ႔ အခ်စ္သစ္ကို ေတြ႕ခဲ႔ရင္ နင္ဒီလို စကားေျပာဦးမလားဆုိတာ ငါေစာင္႔ၾကည့္ေနမယ္"လို႔ ေျပာခဲ႔တယ္။

ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းဟာ သူ႔စကား၊ သူ႔အယူအဆအတိုင္း အိမ္ေထာင္ရွိ ေယာက္်ားမဟုတ္ေသာ္လည္း ရည္းစားလက္ရွိနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို နားလည္မႈေပးလို႔ ခ်စ္ခဲ႔ပါတယ္။ ဟိုလူကေျပာတဲ႔ သူ႔ကိုပဲခ်စ္တာပါ၊ သူ႔ရည္းစားကိုေတာ႔ မခ်စ္ဘဲနဲ႔ တြဲေနရတာလို႔ ေျပာတာကို သနားခ်စ္ခင္စြာနဲ႔ သူက တိတ္တိတ္ပုန္းရည္းစားအျဖစ္ သေဘာထားႀကီးစြာ လက္ခံခဲ႔ေလရဲ့။ အခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကို ဒီလို လူမႈေရးေဖာက္ျပန္မႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နင္နားလည္ေပးနိုင္ေသးရဲ့လား၊ လက္ခံေပးနိုင္ရဲ့လား၊ သေဘာထားႀကီးနိုင္ေသးလား လို႔ ကၽြန္မ အားနာစြာနဲ႔ မေမးေတာ႔ပါဘူး။ တကယ္ေတာ႔ ေမးစရာမလိုေအာင္ သူ႔ဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီး သူသိခဲ႔ၿပီပဲ။ အမွန္ေတာ႔ သူ အဲဒီလူနဲ႔ ႀကိဳက္တာ သိသိခ်င္း ကၽြန္မ တားခဲ႔ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ "ေစတနာဟာ လူတိုင္းနဲ႔ မထိုက္တန္သည္မဟုတ္၊ လူတိုင္းနဲ႔ ထိုက္တန္ေသာ ေစတနာကို ထားရန္သာလိုသည္" ဆိုတဲ႔ ေဆာင္ပုဒ္ကို လက္ကိုင္ထားတဲ႔ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ေစတနာက လူတိုင္းနဲ႔ မတန္ဆိုတာကို လက္ခံခ်င္သလိုေတာင္ ျဖစ္မိတယ္။ တခါတခါလည္း ကၽြန္မစဥ္းစားမိပါတယ္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းလိုလူမ်ိဳးေတြရွိလို႔လည္း ဒီလို အရွက္သိကၡာမရွိ၊ ကိုယ္က်င္႔တရားမဲ႔တဲ႔လူေတြ ေလာကႀကီးမွာ ရွိေနတာ မထူးဆန္းပါဘူးေလလို႔။ ထိုကဲ႔သို႔ေသာ ဂုဏ္သိကၡာမဲ႔တဲ႔လုပ္ရပ္ေတြလုပ္ၿပီး သူတို႔အေၾကာင္း လူသိသြားတဲ႔အခါမွာလည္း ရွက္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကတဲ႔ တခ်ိဳ႕ေသာသူေတြ ကို ျမင္ရ၊ ေတြ႔ရ၊ ၾကားရတဲ႔အခါ လူ႔တန္ဖိုးကို လူေတြ ဘယ္လိုသတ္မွတ္ထားၾကပါလိမ္႔လို႔ပင္ ကၽြန္မ သံသယ၀င္မိပါတယ္။

တခါတေလေတာ႔ လူတေယာက္ရဲ့ ကိုယ္က်င္႔တရား၊ အက်င္႔စာရိတၱဆိုတာကို ဘယ္လို နားလည္သေဘာေပါက္ထားပါသလဲ၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ့တန္ဖိုးကို ဘယ္လိုသတ္မွတ္ထားပါသလဲလို႔ ထိုကဲ႔သို႔ေသာေဖာက္ျပန္သူမ်ားနဲ႔ နားလည္လက္ခံေပးသူမ်ားကို ကၽြန္မ ေမးၾကည့္ခ်င္စိတ္ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ ကၽြန္မ ေမးလို႔ရမယ္႔ ေမးခြန္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ကၽြန္မအသိမိတ္ေဆြမ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားထဲမွာ ထိုကဲ့သို႔ အရွက္နည္းတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရွိလာမွာမဟုတ္လို႔ပါပဲ။ ရွိလာခဲ႔ရင္လည္း ကၽြန္မက အသိအမွတ္ျပဳ ဆက္ဆံေတာ႔မွာမွ မဟုတ္ေတာ႔တာ။ ဒီေတာ႔လည္း ကၽြန္မရင္ထဲမွာပဲ အၿမဲ သိမ္းထားျဖစ္သြားမယ္႔ ေမးခြန္းတခု ျဖစ္သြားတာေပါ႔ေလ။

အနုပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္၊ စာေပပညာရွင္ အစရွိသျဖင္႔ အားလံုးေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို သူတို႔ရဲ့ပညာရပ္မွာ ေတာ္တာ၊ တတ္တာ တခုထဲၾကည့္မွာမဟုတ္ဘဲ သူတို႔ရဲ့ ကိုယ္က်င္႔သိကၡာကိုပါ မွတ္ေက်ာက္တင္ၾကည့္တတ္ေသာ ကၽြန္မက ရယ္စရာေကာင္းေနပါသလား။ ရွက္ရေကာင္းမွန္းမသိေသာ၊ အရွက္သိကၡာကင္းမဲ႔ေသာလူေတြကို ျပင္းထန္စြာ ရႈံ႕ခ်ပစ္တင္ေသာ၊ ျပတ္သားစြာ ဆန္႔က်င္ေသာ ကၽြန္မက ကေလးဆန္ေနပါသလား။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အေျခခံအက်ဆံုးနဲ႔ အဓိကအက်ဆံုး လူ႔တန္ဖိုးက ကိုယ္က်င္႔တရားမဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ္က်င္႔တရားေတာင္ မထိန္းသိမ္းနိုင္ေသာ လူတစ္ေယာက္ဆီက ဘယ္လို အေၾကာင္းအခ်က္ေတြကို ေမွ်ာ္လင္႔ေနၾကပါသလဲ။ စာေရးေသာသူ၊ သီခ်င္းဆိုေသာသူ၊ ရုပ္ရွင္ရိုက္ေသာသူ၊ စာသင္ေသာသူ၊ ေဆးကုသေသာသူ၊ အသိပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္၊ ရိုးရိုးလက္လုပ္လက္စား အရပ္သားမ်ား အားလံုးဟာ လူေတြပဲ မဟုတ္လား။ လူဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အေျခခံအက်ဆံုး လူ႔က်င္႔၀တ္ဆိုတာကို ေစာင္႔ထိန္းသင္႔တယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ေျခာက္ပစ္ကင္းေသာသူဆိုတာ မရွိေပမဲ႔ ဒီလို အေျခခံအက်ဆံုး လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို မေစာင္႔ထိန္းနိုင္တဲ႔လူကို လက္မခံနိုင္၊ မယံုၾကည္နိုင္၊ သေဘာမက်နိုင္တာ ကၽြန္မမ်ားမွားပါသလား။ လူတိုင္း ကိုယ္႔လို မဟုတ္ဘူးေလဆိုေတာ႔ ဒီကိုယ္က်င္႔တရားဆိုတာ အေရးပါေလာက္တဲ႔ အရာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီကိုယ္က်င္႔သိကၡာဆိုတာ လူ ၁၀၀မွာ ၁ေယာက္ မက်င္႔သံုးနိုင္တဲ႔အရာ ျဖစ္သြားၿပီလား။ ဒီလိုဆို လူ႔က်င္႔၀တၱရား ရွားပါးလာၿပီျဖစ္တဲ႔ ခုလက္ရွိ လူ႔ေဘာင္ေလာကက လူေတြကို လူလို႔မွ ေခၚနိုင္ေသးရဲ့လား... လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ခ်ာခ်ာလည္ေအာင္ စဥ္းစားရင္း၊ ျပန္ေျပာခ်င္လ်က္နဲ႔ အားနာစြာ မေျပာရက္ခဲ႔လို႔ စကားလံုးေတြ ၿမိဳခ်လိုက္ရတဲ႔အခါ ကၽြန္မ ညက ေတာ္ေတာ္နွင္႔ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ႔ပါဘူး။

***

ဒီပို႔စ္နဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး အန္တီၿငိမ္းရဲ့ ကိုယ္က်င္႔တရား၊
အန္တီခင္ရဲ့ ျမင္လိုက္ရတဲ႔ ကိုယ္က်င္႔တရား တို႔မွာလည္း သြားေရာက္ဖတ္ရႈဖို႔ လမ္းညႊန္လိုက္ပါရေစ...

ေနာက္ထပ္ဆက္ၿပီး ကိုထုိက္ရဲ့ ကိုယ္က်င္႔တရား၊
အိပ္မက္အိမ္မွ ကိုမိုးေစြရဲ့ ဘယ္လိုေျဖရွင္းၾကမွာလဲ၊
ကိုဖိုးေဇရဲ့ ကိုယ္က်င္႔တရား
ကိုမိုးညိဳရဲ့ ကိုယ္က်င္႔တရားနဲ႔ ေသာက္က်င္႔မေကာင္းခဲ႔တဲ႔ က်ေနာ္
မခြန္ျမလႈိင္ရဲ့ ကိုယ္က်င္႔တရားနဲ႔ လိုအပ္ခ်က္
မခ်စ္ေလေျပရဲ့ ကိုယ္က်င္႔တရားနဲ႔ ကိုယ္႔ရဲ့ယံုၾကည္ခ်က္


s0wha1

(3rd July က ေရးထားတဲ႔စာကို 15th July မွာ အဆံုးသတ္ေရးၿပီး ဒီေန႔မွ တင္ျဖစ္ပါတယ္...)

Print this post