၁၉ ဇူလိုင္ ၁၉၄၇ နိုင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈ (၂)

၁၉ ဇူလိုင္ ၁၉၄၇ နိုင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈနွင္႔ပတ္သက္၍ (၁)

***

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕၏ ပြဲ႐ံုအလုပ္မွာ ေလွာ္ရင္းနစ္ေနသျဖင့္ ျဖဳတ္လုိက္ရပါသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ မိန္းမႏွင့္ကေလး ကလည္း အတူလုိက္ေနခ်င္ေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ ေခၚခဲ့ရပါသည္။ ၁၃၃လမ္းအိမ္မွာ အိမ္၂ခန္းကို ၆၀၀က်ပ္ အေပ်ာက္ေပးငွားၿပီး ေနရပါသည္။ ေလာ္ရီတစ္စီးထပ္၀ယ္ၿပီးေနာက္ ေဘာ္ဒီတင္ကာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီး ထပ္တုိးလုိက္ျပန္ပါသည္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းစေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဗိလပ္သုိ႕လြတ္လပ္ေရးကိစၥအတြက္ သြားၾကေတာ့မည့္ဆဲဆဲ အခိ်န္ျဖစ္ပါသည္။ တေန႕တ၌ ကုိသက္ႏွင္းသည္ အေဖၚ ၂ ေယာက္ႏွင့္ ၁၃၃လမ္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အိမ္တြင္ လာတည္းပါသည္။ သူတုိ႕လာေသာကိစၥမွာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဦးေစာ ဗိလပ္သြားရမည္ျဖစ္၍ လုိက္ပုိ႕ရန္ ျဖစ္သည္ဟုေျပာပါသည္။

နံနက္၄ နာရီခန္႕ထၿပီး ကုိသက္ႏွင္းႏွင့္ အေဖၚတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကားႏွင့္ လုိက္ပို႕ရာ ဦးေစာႏွင့္ ကမ္းနားလမ္း စထရင္းဟုိတယ္ထဲမွာ ေတြ႕ရပါသည္။ အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ လုိက္ပုိ႕သူမ်ားပါ မနည္းပါ။ ဦးေစာ၏ မ်က္စိမွာ ထုိအခ်ိန္က မ်က္ရည္တ႐ႊဲ႐ႊဲႏွင့္ မေကာင္းေသးသည္ကုိ သတိျပဳမိပါသည္။ မုိးစင္စင္လင္း ေသာအခါ ဆိပ္ကမ္းသုိ႕လုိက္ပို႕ၾကရပါသည္။ ေရယာဥ္ပ်ံႏွင့္သြားၾကပါသည္။ ဦးေစာတုိ႕အသုတ္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိေတာ့ မေတြ႕ပါ။ ဦးေစာကုိ ကၽြန္ေတာ္ တတိယအႀကိမ္ ေတြ႕ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဘတ္စ္ကားေျပးေသာ အလုပ္မွာလည္း တ႐ံႈးတည္း ႐ႈံးေနပါသည္။ မခံႏုိင္ေတာ့ပါ။ မိန္းမကလည္း မေပ်ာ္ေတာ့။ ေတာသာျပန္ခ်င္သည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ တစ္ေသာင္းကိုးေထာင္က်ထားေသာ ဒုတိယကားႀကီးကုိ ေရာင္းလုိက္ရာ တစ္ေသာင္းသံုးေထာင္သာ ရပါသည္။ ပဌမကားကေလးက ေရာင္း၍ မရပါ။ ကုိယ္ထည္ ကလည္း သံုးမရေတာ့သျဖင့္ စက္ကုိျဖဳတ္ၿပီး အိမ္အခန္းေပၚတြင္ တင္ထားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း စာရင္းစစ္ လင္မယားက အိမ္တစ္ခန္းလုိခ်င္ေၾကာင္းေျပာ၍ ၂၅၀ႏွင့္ေပးရာ သူတုိ႕က တလံုးတခဲတည္း မေပးႏုိင္ပါ။ ရန္ကုန္လာတုိင္း တလတခါယူရန္ သေဘာတူရၿပီး အခန္းတခန္းကုိလည္းေရာင္းေပးရန္ သူ႕ကုိပင္အပ္ခဲ့ရပါသည္။ သုိ႕ႏွင့္က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ဂ်ပန္ေခတ္က ၀ယ္ႏုိင္ေသာအိမ္တြင္ ျပန္ေနၾကၿပီး၊ ဂုန္ညင္းတန္းမွာ လယ္လုပ္ၾကပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္က အခန္းေရာင္းထားရေသာ ေငြေတာင္းရန္ႏွင့္ ထပ္ေရာင္းရမည့္ အခန္းအတြက္ ရလုိရျငား၊ ေမာ္ေတာ္ကားစက္ကေလးကုိ ေယာကၡမေဆာက္ထားေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ကုိ လွဴခ်င္ေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္လာရန္ျပင္ပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းက သူလည္း လုိက္ဦးမည္ဆုိၿပီး လုိက္လာ ပါသည္။ ဤအေခါက္တြင္ ကုိသက္ႏွင္းက ဦးေစာအိမ္သုိ႕ေခၚသြားသျဖင့္ ခဏတျဖဳတ္ ေရာက္ပါသည္။ ဘာမွလည္း အေၾကာင္းမထူးပါ။

ရန္ကုန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ထီ ၁၁ ေစာင္ ထုိးခဲ့ပါသည္။ ကားစက္ကေလးမွာလည္း ကူလီခ၊ သေဘၤာခ ၈၀ ခန္႕ကုန္က်မည္ျဖစ္၍ မသယ္ႏုိင္ပါ။ အိမ္ဘုိးကမူ နည္းနည္းပါးပါး ရပါသည္။ အခန္းကလည္း မေရာင္းရေသးပါ။ စက္ကေလးကို လမ္းမေတာ္ကမ္းနားလမ္းဘက္႐ွိ ဂီေမာ္ပြဲ႐ံုတြင္ ထားခဲ့ရပါသည္။ ေနာက္တခါ သမၺန္ႏွင့္လာၿပီး တင္ဘုိ႕စိတ္ကူးပါသည္။

က်ိဳက္လတ္သုိ႕ေရာက္ၿပီး မ်ားမၾကာမီမွာပင္ ကုိသက္ႏွင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာမွမတုိင္ပင္ဘဲ စာ႐ြက္ ၃၀၀ခန္႕ ပံုႏွိပ္စက္မွာ ႐ိုက္ပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းအိမ္တြင္ ဘယ္ေန႕ဘယ္ရက္က အစည္းအေ၀း လုပ္ၿပီး မ်ိဳးခ်စ္ပါတီ ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းလုိက္ေၾကာင္း၊ ဥကၠဌ ဦးၾကည္တင္၊ အတြင္းေရးမွဴး ကုိသက္ႏွင္း၊ ကၽြန္ေတာ္က တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴးႏွင့္ စည္း႐ံုးေရးမွဴး စသည္ျဖင့္ ထည့္ထားၿပီးေ၀ငွပါသည္။ အမွန္အားျဖင့္ မည္သည့္ အစည္းအေ၀းမွ ေခၚသည္မဟုတ္ပါ။ သူ႕ဖာသာ စာ႐ြက္ ႐ုိက္ေ၀ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမသိရဘဲ ကၽြန္္ေတာ့္နာမည္ ဤသို႕ပါလာပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ လူခ်င္းကလည္း အလြန္ခင္ေနေသာေၾကာင့္တေၾကာင္း၊ ဘာမွလည္းျဖစ္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ဟု ယူဆေသာေၾကာင့္တေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ေနလုိက္ပါသည္။ မ်ိဳးခ်စ္ပါတီအေနႏွင့္ က်ိဳက္လတ္တြင္ ဘာမွ အစည္းအေ၀းမလုပ္ပါ။ တစ္ခါမွလည္း အစည္းအေ၀းမေခၚရပါ။ တျခားအမႈေဆာင္မ်ားလည္း စာ႐ြက္ထဲ နာမည္ပါလာမွ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သုိ႕ သိၾကသူခ်ည္းျဖစ္ၾကပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာသုိ႕သြား၍ ခဏတစ္ျဖဳတ္ လယ္ကုိ ၾကည့္ပါသည္။ ၿမိဳ႕တြင္ အလုပ္မ႐ွိလွပါ။ ကုိသက္ႏွင္း ကလည္း အလုပ္အထူး မ႐ွိလွပါ။ ဓါတ္႐ွင္႐ံုပုိင္ ႐ွိသည္ကို ငွားစားပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္အားလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ အတူသြားေလ့ ႐ွိၾကပါသည္။ ေတာ္ေတာ္ပင္ ခင္ၾကပါသည္။ တလသာသာ ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သုိ႕လာျပန္ရာ လူအား ျဖစ္သည့္အတုိင္း ကုိသက္ႏွင္းလည္း လုိက္ျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေမာ္ေတာ္ကားစက္တင္ဘုိ႕ သမၺန္နွင္႔ လုိက္ခဲ့ရန္ မွာခဲ့ပါသည္။ စက္ကေလးကုိ ၄င္းသမၺန္ႏွင့္ တင္ပုိ႕လုိက္ပါသည္။ အိမ္ခန္းမွာ မငွားရေသးပါ။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အိမ္ကပါလာေသာ ေငြကုိပင္ သံုးရပါသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္တုိင္း ကိုသက္ႏွင္းက ဦးေစာထံ တေခါက္တေခါက္ သြားေလ့႐ွိရာ ဤအႀကိမ္တြင္လည္း သြားျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိပါ ေခၚသြားသည္။

ဦးေစာသည္ ပဌမတြင္ ဟုိစကား သည္စကား ေျပာၿပီးေနာက္ “ကုိသုခကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာစရာတခု႐ွိတယ္ဗ်ာ၊ ကုိသက္ႏွင္းက ေျပာျပထားလုိ႕ ကုိသုခရဲ႕ သမာဓိကုိေတာ့ ယံုၾကည္ၿပီးပါပဲ။ တျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏုိင္ငံေရး လုပ္တယ္ဆုိတာ ေငြလုိတယ္ဗ်။ ေငြ႐ွိမ ွျဖစ္မယ္။ ဒီေတာ့ နာရီ၀က္အတြင္း သိန္း ၅၀ ေလာက္ေသခ်ာေပါက္ရဘုိ႕ အလုပ္ကုိ လုပ္ရမယ္။ မာကင္တုိင္ဘဏ္ကုိ ဓါးျပတုိက္ရမယ္။ ဒါေသခ်ာတာပဲ။ ျဖစ္မွျဖစ္ပါ့မလားရယ္လုိ႕ေတာ့ ေတြးမေနနဲ႕ေတာ့။ ေသခ်ာေပါက္ျဖစ္တယ္။ ဒါ- အဂၤလိပ္ကုိ တုိက္ထုတ္တဲ့ တနည္းနည္းပဲ၊ သူတုိ႕စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကုိ ဖ်က္တာပဲ”စသည္ျဖင့္ ေျပာျပပါသည္။

ထုိအခါ ကၽြန္ေတာ္အံ့အားသင့္သြားပါသည္။ ဦးေစာ ဤသို႕ ႀကံစည္လိမ့္မည္၊ ေျပာလိမ့္မည္ဟူ၍ မထင္မိခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္တြင္ ဓါးျပတုိက္ရန္အေျပာခံရဖူးသည္မွာ ဤအႀကိမ္သည္သာလွ်င္ ပဌမ အႀကိမ္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အလြန္စိတ္ညစ္မိပါသည္။ ဟန္မပ်က္ေအာင္ သတိအလြန္ထားၿပီး ေနရပါသည္။ စကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာပါ။ ဤသို႕လွ်င္ သူ႕အား ၾကည့္ေနရပါသည္။ သူေျပာသမွ် နားေထာင္ခဲ့ပါသည္။ ဤမွ်အထိေျပာၿပီး စကားျဖတ္ကာ အျခားစကားေတြ ေလွ်ာက္ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း ခဏၾကာေသာအခါ ထျပန္လာၾကပါသည္။ ဤရက္အထိ သူ႕အိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ထမင္းတစ္ခါမွ မစားဖူးေသးပါ။ ေရာက္သည့္အခါတုိင္းေတာ့ လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳတုိက္ပါသည္။

ဦးေစာအိမ္မွ ျပန္လာေသာအခါ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေတာစဥ္းစားရင္း လုိက္ခဲ့ပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းကုိပင္ စကားေျပာ၍ မရပါ။ မေျပာခ်င္ပါ။ စိတ္လည္း နည္းနည္းမွ မေကာင္းပါ။ ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ၀ယ္ျခမ္းစရာ႐ွိသည္မ်ားကုိ ၀ယ္ျခမ္းျပီး က်ိဳက္လတ္သုိ႕ျပန္ခဲ့ၾကပါသည္။ ရန္ကုန္တြင္ ကုိသက္ႏွင္းႏွင့္ ဤအေၾကာင္းကုိ တခြန္းမွစကားစပ္၍ မေျပာပါ။ က်ိဳက္လတ္သုိ႕ ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း အစတြင္ တစ္ခြန္းမွ စပ္မေျပာ။ သုိ႕ရာတြင္ ကုိသက္ႏွင္းသည္ ခါတုိင္းကဲ့သုိ႕ပင္ ၀င္ထြက္သြားလာေနပါသည္။

ရက္အတန္ၾကာေသာအခါ တညေနတြင္ က်ိဳက္လတ္ကန္ႀကီးဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကရင္း ကုိသက္ႏွင္းက “ဘယ့္ႏွယ္လဲဗ်၊ ဦးေစာေျပာတာ သိပ္ေတာ့မဆုိးဘူးထင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၿပီးပလား”စသည္ျဖင့္ ေျပာစမ္းလာပါသည္။ ထုိသုိ႕ေျပာဖန္မ်ားလာေသာအခါ ဤစကားမ်ားသည္ ယဥ္ပါးလာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္တြင္လည္း ဤလုပ္ငန္းအထေျမာက္လွ်င္ မိမိအတြက္ အထုိက္အေလွ်ာက္ရမည္ဟုေမွ်ာ္လင့္မိကာ “အေကာင္းသားဘဲ” ဟုတစ္ခါေျပာလုိက္မိပါသည္။ ဤတခါသာ ေျပာမိပါသည္။ ေနာက္လည္း ဤကိစၥကုိ မေျပာၾကေတာ့ပါ။

မုိးဦးက်ေသာအခါ လယ္လုပ္သည့္ေနရာတြင္ တဲအံုေဆာက္လုပ္ရန္ သြားပါသည္။ တဲေဆာက္ေနစဥ္ သမၺန္တစ္စင္း ေရာက္လာပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းက စာေပးလႊတ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ “ကုိသုခ အေရးႀကီးလုိ႕ ဤသမၺန္ႏွင့္ အျမန္လုိက္ခဲ့ပါ”ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ အေရးႀကီးေသာကိစၥဆုိသည္မွာ ဦးေစာေျပာေသာ ကိစၥပင္ျဖစ္မည္ဟု ေတြးမိပါသည္။ လုိက္သင့္ မလုိက္သင့္လည္း စဥ္းစားပါသည္။ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာ ကိစၥတရပ္ မိမိအားေျပာထားသည္ကုိ ေ႐ွာင္ေနလွ်င္ မေတာ္ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ တြက္ဆၿပီး လုိက္သြားပါသည္။ ညေနေစာင္းမွ က်ိဳက္လတ္သုိ႕ေရာက္ပါသည္။ ကုိသက္ႏွင္းကမူ ဦးေစာက အေခၚလႊတ္လုိက္သျဖင့္ နက္ျဖန္ ရန္ကုန္သုိ႕ဆက္လုိက္ရန္ ေျပာျပပါသည္။ အိမ္သို႕ျပန္ကာ အ၀တ္အစားျပင္၍ နက္ျဖန္ ရန္ကုန္လုိက္မည့္အေၾကာင္းမိန္းမကုိ ေျပာျပသည့္အခါ မိန္းမက နည္းနည္းမွ မသြားေစခ်င္ပါ။ “ကုိယ့္အလုပ္အကိုင္ေတြနဲ႕၊ အလုပ္အကုိင္၀င္ခါနီး ခရီးသြားမလုိ႕လား”ဟူ၍သာ ေျပာပါသည္။ သြားခါလာခါနီး စိတ္စႏုိးစေနာင့္ ျဖစ္မည္ကုိလည္း သူစုိးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အစီအစဥ္မ်ားကုိမူ မသိ႐ွာပါ။

ဤၾကားထဲတြင္ ယခင္တေခါက္က ထုိးထားခဲ့ေသာထီလက္မွတ္ ၁၁ေစာင္အနက္မွ တေစာင္က ၅၀၀ ဆုေပါက္ေၾကာင္း သတင္းစာထဲတြင္ပါလာသျဖင့္ ထုိထီလက္မွတ္ကုိပါ ကၽြန္ေတာ္ယူခဲ့ပါသည္။ ယခုတေခါက္တြင္ ဦးေစာအိမ္မွ ကားႏွင့္လာႀကိဳကာ တခါတည္း အင္းယားအိမ္သို႕ ေခၚသြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကား၀င္သြားသည္ဆုိလွ်င္ပင္ ဦးေစာက “ဟာ လာၾကၿပီ၊ လာၾကၿပီ”ဟု ေဖၚေဖၚေ႐ြေ႐ြ ႏႈတ္ဆက္ပါသည္။ လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳမ်ား ခ်က္ခ်င္းတုိက္ပါသည္။ ဤအေခါက္တြင္ သူ႕၀င္းထဲ၌ လူ ၃၀ ေလာက္ စုမိေနပါၿပီ။

လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳေသာက္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ဦးေစာက သူ႕လူမ်ားကို “ကဲ ျပင္ၾက၊ ျပင္ၾကေဟ့”ဟု ဆုိလုိက္ပါသည္။ လူအခ်ိဳ႕လည္း လုပ္ဘူးလက္စ ႐ွိၾကသည္ထင္ပါသည္။ ခ်က္ခ်င္းျပင္ဆင္ၿပီး ေလွ ၂ စင္း ေပၚတက္ၾကပါသည္။ ေတာ္မီ၊ စတင္း၊ ဘရင္း၊ အစံုပါပါသည္။ ဟုိေကြ႕ဒီေကြ႕ႏွင့္ အင္းယားထဲေလွာ္သြားရရာ အတန္ၾကာလွ်င္ ကၽြန္းကေလးတစ္ကၽြန္းသုိ႕ ေရာက္သြားၾကပါသည္။ ထုိကၽြန္းသုိ႕ေရာက္ေသာအခါ ဦးေစာက “တျခားလူေတြကေတာ့ အားလံုးသိေနၾကၿပီ။ ကုိသုခတစ္ေယာက္ပဲ မသိေသးတာ၊ (ကိုသက္ႏွင္းလည္းေတြ႕ဖူးၿပီး ျဖစ္ဟန္ ႐ွိပါသည္။) ကဲ ဒီလုိ၀င္၊ မိေအာင္ဘမ္း၊ မန္ေနဂ်ာနဲ႕ ကက္႐ွ္႐ွာက ဗုိလ္ေတြ၊ ဒီေကာင္ေတြကုိ မိေအာင္ဘမ္း။ မလႈပ္ေစနဲ႕။ သူတုိ႕အေရးႀကီးတယ္။ စာေရးေတြ အေရးမႀကီးဘူး။ ဟုိေကာင္ေတြ ေဘာင္းဘီအိပ္ထဲ မႏႈိက္ေစနဲ႕။ အံဆြဲမဖြင့္ေစနဲ႕။ သူတုိ႕မွာ ေျခာက္လံုးျပဴး ပါခ်င္ပါမယ္။ မတတ္သာပစ္ရမွာပဲ။ ႐ုိက္လုိ႕ရရင္ ႐ိုက္ရမယ္။ လုပ္ငန္းေတာ့အထိမခံရဘူး။” စသည္ျဖင့္ ေျပာေနစဥ္ အခ်ိဳ႕က သစ္ပင္ၾကား ၀င္လုိက္ထြက္လုိက္ႏွင့္ ဘဏ္ကုိတုိက္ေသာ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ေနၾကပါသည္။ ဦးေစာက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သုိ႕လွည့္ကာ “တေန႕ကေျပာတဲ့ကိစၥေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါ ရီဟာဇယ္အစမ္းေပါ့” ဟုေျပာပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ေမွာင္လာေသာေၾကာင့္ “ကဲ ကဲ ေနာက္တစ္ခါမွ ဆက္ၾကတာေပါ့”ဟု ေျပာၿပီး ေလွႏွင့္ ျပန္လာၾကပါသည္။

ေနာက္တေန႕နံနက္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္အၿပီးတြင္ ဘဏ္ကုိသြား၍ ၾကည့္ရပါသည္။ ထုိဘဏ္တြင္ဦးေစာက ေငြ ၄ ေသာင္းေက်ာ္ ၅ ေသာင္း အပ္ထားပါသည္။ ထုိ႕ေနာက္ ေန႕စဥ္ တစ္ေထာင္ထုတ္လုိက္၊ ႏွစ္ေထာင္သြင္းလုိက္ လုပ္ကာ တပည့္မ်ားကုိ ၾကည့္ခုိင္း ေလ့လာခုိင္းေနပါသည္။ ထုိေန႕တြင္မူ “တျခားလူေတြက ေရာက္ဖူးၾကၿပီ ကုိသုခ လုိက္ၾကည့္ပါ” ဆို၍ ကၽြန္ေတာ္လုိက္သြားရပါသည္။ ဘဏ္ေရာက္သြား၍ ၾကည့္ေသာအခါတြင္ ေအာက္ထပ္မွာ ျပင္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ အေပၚတက္ရသည္မွာလည္း တစ္ဆစ္ခ်ိဳး၀င္ရသျဖင့္ အေပၚမွာလုပ္ေနသည္ကုိ ေအာက္က မသိႏုိင္ပါ။ သုိ႕ႏွင့္ ၾကည့္ၿပီးျပန္လာၾကပါသည္။

ဤသုိ႕ျဖင့္ ၆ရက္ ၇ရက္မွ် ဘာမွမလုပ္ရဘဲ ဤသုိ႕ပင္ေနၾကရပါသည္။ သူကလည္း အလြန္ေဖၚေ႐ြပါသည္။ တအိမ္လံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း ကုိယ္ႀကိဳက္ေသာ လူႏွင့္တြဲၿပီး ထြက္လည္ႏုိင္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေပါက္ေသာ ထီလက္မွတ္အတြက္လည္း ေငြ ၅၀၀ ထုတ္ကာ အိမ္သုိ႕ ပုိ႕ေပးလုိက္ပါေသးသည္။

***
၁၉ ဇူလိုင္ ၁၉၄၇ နိုင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈနွင္႔ပတ္သက္၍ (၃) သိို႔

Print this post