ကၽြန္မနွင္႔ ရဲအရာရွိ

ေသနတ္တစ္လက္ေလာက္ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တဲ႔ ကၽြန္မ ရဲအရာရွိအျဖစ္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ တစ္နွစ္က ေလွ်ာက္လႊာတင္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။ အဓိကကေတာ႔ ဒီက ရဲယူနီေဖာင္းကို ႀကိဳက္နွစ္သက္ရာက စတာပါပဲ။ တီဗီြမွာေတာ႔ ရဲ၀တ္စံုနဲ႔ မင္းသမီးမ်ားက ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တစ္ရက္ ၿမိဳ႕ထဲဘက္ကို အသြား shopping center တစ္ခုမွာ ရဲအျဖစ္ေလွ်ာက္ဖို႔ ေခၚေနတာ ေတြ႔တာနဲ႔ ၀င္ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ တကယ္က သူတို႔၀က္ဘ္ဆိုဒ္ကို သြားၿပီး ေလွ်ာက္လို႔လည္း ရပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ ႀကံဳတုန္း ေဖာင္ျဖည့္ၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ႔တယ္ေပါ႔။ သူတို႔က ေလွ်ာက္လႊာတင္တိုင္း အင္တာဗ်ဴးမေခၚပါဘူး။ သူတို႔ စိတ္၀င္စားမွ အင္တာဗ်ဴးေခၚ၊ အဲဒီကမွတဆင္႔ ေရြးခ်ယ္သြားမွာပါ။ အင္တာဗ်ဴးလာဖို႔ အေခၚမခံရ၊ အေရြးမခံရ ရင္ေတာင္ ကိုယ္႔အတြက္ အရႈံးမရွိေလေတာ႔ ကၽြန္မလည္း သူတို႔ လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးတဲ႔ ပက္ေက႔ခ်္ကို ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြ သယ္လာၿပီး အိမ္ျပန္လာပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ႔ ပထမအင္တာဗ်ဴးကို လာဖို႔ အေၾကာင္းၾကားစာ ေရာက္လာပါတယ္။ လက္ရွိအလုပ္က တစ္ရက္ ခြင္႔ယူၿပီး သြားရမွာေပါ႔။ အေတြ႕အႀကံဳလည္း ရေအာင္၊ ေနာက္ၿပီး အစိုးရအလုပ္ဆိုေတာ႔ benefit ေတြကလည္းေကာင္း၊ ေလွ်ာက္ထားသူတိုင္းကိုလည္း အင္တာဗ်ဴးေခၚတာ မဟုတ္ေတာ႔ သြားရမယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ျဖစ္ခ်င္တာကို အၿမဲတမ္း စီမံျဖည့္ဆီးေပးတဲ႔ အေဖက သူတို႔ေျပာတဲ႔၊ လိုအပ္တဲ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြကို အစစ ေသေသသပ္သပ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ေပးပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ အင္တာဗ်ဴးမွာ ဘာေမးမွန္းမသိေပမဲ႔ အနည္းဆံုး ရဲအရာရွိေလာင္းက ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးကိုေတာ႔ သိထားသင္႔တယ္လို႔ အေဖက ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ ဒီနိုင္ငံရဲ့ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးနာမည္က ၀ုန္ကန္ဆင္း (Wong Kan Seng) ျဖစ္ေၾကာင္း၊ နာမည္ကို အလြယ္တကူ မွတ္မိေအာင္လို႔ ၀ုန္းလို႔ ကန္လိုက္ရင္ ဆင္းသြားတာလို႔ မွတ္ဖို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီေလာက္ အေဖ ေျပာထားရက္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးမသြားခင္ ညီမေလးက ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးနာမည္ ထပ္ေမးေတာ႔ ကၽြန္မလည္း အားရပါးရ ၀ုန္းကန္ခ်လို႔ ရုတ္တရက္ မွားေျပာမိေသးတယ္။:P မေမ႔ေအာင္ မွတ္ခိုင္းကာမွ ျမန္မာလိုနဲ႔ တလြဲျဖစ္ေနေသးေတာ႔ ရယ္လိုက္ရတာ ေျပာမေနနဲ႔။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီနာမည္ကိုေတာ႔ ကၽြန္မ တသက္ ေမ႔ေတာ႔မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အင္တာဗ်ဴးက တေနကုန္ပါတယ္။ မနက္ ၉ နာရီ အေရာက္သြားရတယ္။ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲမွာ ကိုယ္႔လိုပဲ လူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အဲဒီ အခန္းက်ယ္ထဲ ေရာက္ဖို႔ကို တန္းစီၿပီး ၀င္ေနရေသးတာဆိုေတာ႔ လူမ်ား၊ မမ်ား စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါေတာ႔။ အနည္းဆံုး မရွိဘူးဆိုရင္ေတာင္ သံုး၊ ေလးရာ ေလာက္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ သူတို႔က မနက္ ၈ နာရီအုပ္စုနဲ႔ ၉ နာရီအုပ္စုဆိုၿပီး နွစ္ဖြဲ႔ခြဲထားတာ အဲဒီေရာက္မွ ေတြ႔တယ္။ မနက္ ၈ နာရီသမားေတြက ဆိုက္ကိုတက္စ္ စာေမးပြဲ ေျဖေနၾကပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးေခၚခံရသူေတာင္ မနည္းဘူးဆိုေတာ႔ ေလွ်ာက္ထားသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆိုတာ မမွန္းတတ္ေတာ႔ဘူး။ မနက္ ၉ နာရီအတိမွာ ရဲနဲ႔ ရဲေမ ၅ ေယာက္ေလာက္က နာမည္ေတြေခၚၿပီး စာရြက္စာတမ္းေတြကို ျပည့္္စံု၊ မစံု စစ္ပါတယ္။ အဲဒါကတင္ ေတာ္ေတာ္ ၾကာပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကိုယ္အေလးခ်ိန္နဲ႔ အရပ္တိုင္းတယ္။ ကၽြန္မက သူတို႔သတ္မွတ္ထားတဲ႔ အေလးခ်ိန္ရွိေပမဲ႔ အရပ္ကေတာ႔ နည္းနည္းလိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ထက္ပုတာေတြေတာင္ ရွိေလေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ေအးရာေအးေၾကာင္းေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔ ေယာက္်ားေလး၊ မိန္းကေလး ခြဲၿပီး ၁၀ ေယာက္ တစ္အုပ္စုစီ ယာယီတဲႀကီးထဲမွာ အလွည့္က် အစစ္ခံရပါတယ္။ သူတို႔အဓိက စစ္တာကေတာ႔ ခႏၶာကိုယ္မွာ ေဆးမွင္ေၾကာင္ ရွိ၊ မရွိ ဆိုတာပါပဲ။ သူတို႔က ရွိတယ္ဆိုရင္ ရွိေၾကာင္း ေၾကညာဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဆးမွင္ေၾကာင္က ဘာအေရာင္၊ ဘယ္လိုဒီဇိုင္း၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္နွစ္ခု ရွိတယ္ဆိုၿပီး ေၾကညာရတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ အုပ္စုမွာေတာ႔ ဘယ္သူမွ ေဆးမွင္ေၾကာင္ မထုိးထားပါဘူး။ ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကို နွစ္ေယာက္တတြဲ လက္သီးဆုပ္ၿပီး ဘယ္၊ ညာ၊ ဘယ္၊ ညာဆိုၿပီး ညီေအာင္ ေလွ်ာက္ခိုင္းပါတယ္။ ကၽြန္မ တသက္နဲ႔တကိုယ္ တခါမွ မေလွ်ာက္ဖူးေပမဲ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ႔လည္း အမွားမရွိလို႔လား မေျပာတတ္ အသြား၊ အျပန္ နွစ္ႀကိမ္ပဲ ေလွ်ာက္ခဲ႔ရတယ္။ သူမ်ားေတြေတာ႔ ထပ္ခါထပ္ခါ ေလွ်ာက္ခိုင္းခံရတာလည္း ရွိပါတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ႔ လက္ကို ဆန္႔တန္းခိုင္းလိုက္၊ လက္ကိုဆန္႔တန္းလ်က္ လက္ဖ်ားေတြကို ခါခိုင္းလိုက္နဲ႔ လုပ္ခိုင္းပါတယ္။ ဘာကို ၾကည့္တာလည္းေတာ႔ ကၽြန္မလည္း မသိပါဘူး။ ေနာက္ အေၾကာေလွ်ာ႔သလိုမ်ိဳး မတ္တပ္ရပ္ကေန ေျခဖ်ားကို လက္ဖ်ားနဲ႔ ထိခိုင္းတာပါ။ ဒီေနရာမွာေတာ႔ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ ကၽြန္မေလာက္ အေၾကာမာတဲ႔လူ ဒီကမၻာမွာ မရွိသေလာက္ ကၽြန္မ အေၾကာက တင္းလို႔ပါ။ အဲဒီလို ထိနိုင္ဖို႔ ေ၀းလို႔ ေျခေထာက္ေတာင္ ေျဖာင္႔ေနေအာင္ မဆန္႔နိုင္ပါဘူး။ အဲေလာက္ထိ အေၾကာမာပါတယ္။ ထိုင္ၿပီး ေျခဆင္းလို႔ အေၾကာေလွ်ာ႔ခိုင္းလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း ေျခေထာက္ကို ေျဖာင္႔ေနေအာင္ မဆင္းနိုင္ျပန္ပါဘူး။ လက္ဆန္႔လ်က္ ေျခကို ထိေအာင္လုပ္နိူင္ဖို႔ကေတာ႔ ဒီတသက္ မျဖစ္နိုင္တဲ႔ ကိစၥပါပဲ။

အဲဒီလို စစ္ေဆးၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ကို ထမင္းစားခ်ိန္ ၁ နာရီ ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေအာက္ထပ္က ၀န္ထမ္းစားေသာက္ဆိုင္တန္းဘက္မွာ ကၽြန္မတို႔ ထမင္းသြားစားၾကတယ္။ ရဲအရာရွိအျဖစ္ ေလွ်ာက္ထားသူေတြကေတာ႔ လူမ်ိဳးစံုပါပဲ။ အဲဒီထဲမွာမွ သူတို႔နိုင္ငံသားမဟုတ္တာဆိုလို႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲ ပါလာေလေတာ႔ သူတို႔က အထူးအဆန္းအျဖစ္ ထမင္းစားေနရင္း စပ္စုၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေကာင္မေလးအုပ္စုတစုနဲ႔ အဖြဲ႔က်ခဲ႔တယ္။ ႀကံဳတုန္း ကၽြန္မကို ေမးၾကတဲ႔ထဲမွာ ဘာနိုင္ငံသားလဲ၊ ဘယ္ေက်ာင္းကၿပီးတာလဲနဲ႔ ဘာလို႔ ရဲအရာရွိျဖစ္ခ်င္တာလဲ ဆိုတာရယ္ကေတာ႔ လူတိုင္း စိတ္၀င္စားတဲ႔ ေမးခြန္းပါပဲ။ သူတို႔ထဲမွာ ကၽြန္မနဲ႔ ေက်ာင္းတူတာ တစ္ေယာက္ပဲ ပါပါတယ္။ တျခားသူေတြက က်န္တဲ႔ ေက်ာင္း ၃ ေက်ာင္းကပါ။ ကၽြန္မက ယူနီေဖာင္းႀကိဳက္လို႔ ျဖစ္ခ်င္တာလို႔ ျပန္အေျဖေပးတဲ႔အခါ ကၽြန္မနဲ႔ လာၿပီး လက္၀ါးခ်င္းရိုက္ၾကသူ မနည္းပါဘူး။ အားလံုးလိုလိုက စမတ္က်က် ရဲယူနီေဖာင္းကို ႀကိဳက္လို႔ အလုပ္လာေလွ်ာက္တဲ႔လူေတြႀကီးပဲ ျဖစ္ေနေတာ႔တာကိုး။ ေတာ္ေတာ္ကို အားကိုးေလာက္ပါေပတယ္။

ထမင္းစားခ်ိန္ ၁ နာရီျပည့္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ အေပၚတက္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မတို႔ ဆိုက္ကိုတက္စ္ကို ေျဖရတာပါ။ ေျဖဆိုခ်ိန္ ၃ နာရီလား မသိဘူးၾကာတယ္။ ေမးခြန္းေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အဲလို တက္စ္မ်ိဳး တခါမွလည္း မေျဖဖူးဘူး။ အဲဒီ တက္စ္ကို ၃ လအတြင္း ေျဖခဲ႔ဖူးရင္ ထပ္ေျဖစရာမလိုပါဘူး။ အေျဖေတြက ဆင္တူယိုးမွားနဲ႔ ဘာေရြးလို႔ ေရြးရမွန္းမသိတာက မ်ားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ထင္ရာျမင္ရာေတြ ကေဘာက္တိကေဘာက္ခ်ာ ေျဖခဲ႔ၿပီး ညေန ၃ နာရီထုိးေတာ႔ အေျဖလႊာအပ္ၿပီး ျပန္ခဲ႔တယ္။

တလေလာက္အၾကာမွာ အေရြးမခံရေၾကာင္း စာေရာက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ အဖြဲ႔က်ခဲ႔သူေတြထဲက ဘယ္သူေတြ ပါသြားလို႔၊ ဘယ္သူေတြ က်န္ခဲ႔မွန္း သူတို႔ဖုန္းနံပါတ္မေတာင္းမိတာနဲ႔ ကၽြန္မလည္း မသိခဲ႔ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ပထမအင္တာဗ်ဴးမွာတင္ ဘာေၾကာင္႔ျပဳတ္လို႔ ျပဳတ္မွန္း မသိဘဲ ၿပီးဆံုးသြားခဲ႔ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ႔ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ႔တာေပါ႔ေလ။ ခုေတာ႔ ကၽြန္မ ရူးသြပ္ၿပီးသကာလ ကၽြန္မညီမေလးကလည္း ေက်ာင္းၿပီးရင္ ရဲလုပ္မယ္လို႔ ဆက္လက္ ရူးသြပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မေတာင္ ဇြဲမေလွ်ာ႔ေသးဘဲ ညီမနဲ႔အတူ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ေလွ်ာက္ရင္ ေကာင္းမလားပဲ...:D

s0wha1

ဓာတ္ပံု မူပိုင္ --- ဂူဂယ္မွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေသာ ဓာတ္ပံုကို အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။

Print this post