Monday, January 30, 2012

အညတရ အာဇာနည္မ်ား



၁။ ရင္း(၆)တြင္က်ဆံုး
1.ရန္ရွင္း(ျမင္းျခံ)
2.ေပါသြပ္ (ေခၚ) ေအာင္ျမင့္ထြန္း (ကသာ)

၂။ စစ္ေၾကာေရး (ဗဟို) က်ဆံုး
3.ျပည့္စိုးႏိုင္ (ရန္ကုန္)
4.ခင္ေမာင္စိုး (အင္းေတာ္)
5.ေဇာ္ဝင္းခ်စ္ (ဗန္းေမာ္)
6.ဝင္းသိန္း (ဝန္းသို)
7.ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး (ကသာ)
8.ေက်ာ္ေဌး (မႏၱေလး)
9.ရာကြပ္ (မင္းမင္း ထမင္းဆိုင္၊ရင္က်န္း)

၃။ စစ္ေၾကာေရး ဒါဏ္(ဗဟို)
10.ဦးစိန္ (ရန္ကုန္)
11.အားစိုက္ (ေခၚ) တင္ေမာင္ေအး(ကသာ)

၄။ တခ်က္လြတ္ အမိန္႔ျဖင့္ ဓါးျဖင့္ခုတ္ခံရသူ-
12.စိုးဝင္းသန္း (မႏၱေလး)

၅။ ေသြးပ်က္ေအာင္ ေခါင္းျဖတ္ျပခံရသူ-
13.ေက်ာ္ေဝ (မနၱေလး)

၆။ ေထာင္မွဴးရဲ့ နံခ်ပ္ကူ စမ္းသပ္ခံရသူ-
14.ေအာင္မင္း (မႏၱေလး)

၇။ စစ္ေၾကာေရး(ဗန္းေမာ္)က်ဆံုး
15.စိုးမင္းေအာင္ (မႏၱေလး)
16.ေအးေက်ာ္ (မႏၱေလး)
17.တင့္လြင္ (ျမစ္ၾကီးနား)

၈။ ေျခေထာက္မီးဖုတ္ခံထားရသျဖင္
့ စခန္းေရႊ႔စဥ္ ပစ္သတ္ က်ဆံုး
18.ဝင္းေနာင္ (ရန္ကုန္)

၉။ ရင္းမွဴး မူးျပီးေသနတ္ရမ္း က်ဆံုး
19.ဦးေအာင္ကိုး (ဗန္းေမာ္)

၁၀။ ျပည္ေထာင္စုေန႔ ေခါင္းျဖတ္ပြဲ က်ဆံုး (၁၅)မွ
20.ကိုခ်ဳိၾကီး (မနၱေလး)
21.ဦးေသာင္းျမင့္ (တန္႔ဆည္)
22.ဗိုလ္သာဓု (မိုးေကာင္း)
23.ဗိုလ္တူးတူး (ျမစ္ၾကီးနား)
24.မခင္ခ်ဳိဦး (ရန္ကုန္)
25.ရန္ေအာင္(ေခၚ) ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (မႏၱေလး)
26.ေဌးျမင့္ဝင္း (ရန္ကုန္)
27.သက္ႏိုင္ (ရန္ကုန္)
28.ေအးျမင့္ (ကသာ)
29.ေမာင္ေမာင္ (ကသာ)
30.ေက်ာ္ေက်ာ္မင္း (ကန္႔ဘလူ)
31.ေဇာ္ၾကီး (ေခၚ) လွျမင့္ (တပ္ကုန္း)
32.ေအာင္ဖိုး(ေခၚ) ေအးသက္လတ္ (ရန္ကုန္)
33.ေမာင္ေမာင္ၾကြယ္ (ရန္ကုန္)

၁၁။ (၅၅)ေယာက္ထြက္ေျပးစဥ္ လမ္းတြင္က်ဆံုး
34.ေအာင္ေက်ာ္ျမင့္ (ရန္ကုန္)

၁၂။ NB ျဖစ္ေျမာက္ေရး အသက္ေပးက်ဆံုး
35.လႊမ္းမိုး (ေခၚ) ကိုျမင့္ (မိုးေကာင္း)
36.ေအာင္ေက်ာ္ (ရန္ကုန္)

၁၃။ စစ္ကိုင္းတိုင္း ျဖစ္ေျမာက္ေရး အစုလိုက္က်ဆံုး
37.ဦးေက်ာ္ေက်ာ္အုန္း (တန္႔ဆည္)
38.သိန္းသန္း (ေကာလင္း)
39.ၾကည္မိုး (ကၽြန္းလွ)
40.စိုးၾကီး (ေကာလင္း)
41.ကိုဦး (ေကာလင္း)
42.ေဇာ္ကို (ေကာလင္း)

၁၄။ သီးျခားက်ဆံုး
43.ျမတ္ကိုကို (မႏၱေလး)

ေၾကြ ရဲ ေသာ ၾကယ္ မ်ား ။



ေၾကြရဲေသာၾကယ္မ်ား

(၁)

၁၉၉၀ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ ရက္ေတြမွာေပါ့။

အထက္ျမန္မာျပည္၊ကသာဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ကေလးကေက်ာင္းသားလူငယ္ေလး(၇)ေယာက္ဟာ

စိတ္ကူးယဥ္တယ္ပဲေျပာေျပာ

ယံုၾကည္ခ်က္လို႔ပဲဆိုဆို

ေရြးခ်ယ္စရာနည္းေနတဲ့ၾကားက ေတာ္လွန္ေရးတစ္ခုမွာ ပါ၀င္ဖို႕ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းက

ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရွိရာကို ထြက္ခြာဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။

သူတို႕ဆိုတာ သပိတ္ကတည္းက အတြဲညီခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး KIA ရင္း(၆)ကို လမ္းေၾကာင္းရွာထြက္ခဲ့ၿပီးသူေတြေလ။ အဆက္အသြယ္လည္း ရ ထားၿပီေပါ့။

တကယ္တမ္းသြားၾကမယ္လည္းဆိုေရာ

တစ္ေယာက္… တစ္ေယာက္ ပုတ္ခ်ေနၾကရဲ႕။

“ေပါသြပ္ မင္းမလိုက္သင့္ဘူး။မင္းက အေမအိုႀကီးနဲ႕ သားအႀကီဆံုး။”

“ေမာင္ေမာင္ မင္းမလိုက္သင့္ဘူး။ မင္းမိဘ သေဘာမတူရင္ မလုပ္သင့္ဘူး။”

“ကိုေအးျမင့္ ခင္ဗ်ားက သစ္စက္လုပ္ေနတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပဲ လုပ္လိုက္မယ္။” စသျဖင့္….

ဒါေပမယ့္ ေျပာလို႕လည္း မရၾကပါဘူး။

ကိုေအးျမင့္ကဆိုတယ္။

“မင္းတို႕လို ေက်ာင္းသားေတြကေတာင္ တိုင္းျပည္အတြက္စြန္႕ၾကေသးတာပဲ။”

“ငါကဘာလို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္မလုပ္ရမွာလဲ” တဲ့

ေနာက္ဆံုးေတာ့ …

သူတို႕ (၇)ဦးကို သူတို႕ကိုယ္သူတို႕ Lucky 7 လို႕ ေခၚတြင္လိုက္ၾကသတဲ့။

အဲဒီမွာ ေပါသြပ္က အဆိုတခု ျပဳတယ္။

“တို႕ေတြအားလံုးေတာ့ အသက္ရွင္မယ္မထင္ဘူး။”

“တခ်ဳိ႕ေသလိမ့္မယ္။ တခ်ဳိ႕က်န္မယ္” တဲ့။

အဲဒီက်ရင္ …

“ရွင္တဲ့သူေတြက ေသသြားတဲ့သူေတြအတြက္

အမွတ္တရ ေစတီေလးျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာက္တိုင္ေလးျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ေပးဖို႕လိုလိမ့္မယ္” တဲ့။

အားလံုးသေဘာတူခဲ့ၾကတယ္။ ျဖစ္ေစရမယ္ေပါ့။

(၁)

ပါေဂ်ာင္ေဒသ ရက္စြဲေတြမွာေတာ့

သူတို႕ဟာ ေနာင္ရာပါမွာ အပတ္စဥ္(၆)စစ္ေရးသင္တန္းတက္ခဲ့ၾကတယ္။

ABSDF ရဲေဘာ္ေတြျဖစ္ခဲ့ၿပီေပါ့။

သူတို႕ဟာ ထူးခၽြန္ထက္ျမက္တဲ့ သင္တန္းသားေတြအျဖစ္ နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။

ဂစ္တာတီးေကာင္းၾကသလို ေဘာ္လီေဘာရိုက္လည္း ညီညြတ္ၾကသတဲ့။

(အက်ဥ္းသားဘ၀မွာေတာင္ တရားခံမ်ားအျဖစ္ တစ္သင္းထြက္ေပးခဲ့ရေသးသတဲ့။)

အဲဒီတုန္းကေတာ့

ABSDF (ကခ်င္)အေနနဲ႔ပဲ ဗဟိုေကာ္မတီအမည္ခံ လူတစ္စုက ႀကီးစိုးေနခ်ိန္

ABSDF (စစ္ကိုင္း)ျဖစ္ေျမာက္ေရးကလည္း ႀကိဳးပမ္းေနခ်ိန္ေပါ့။

ABSDF (ကခ်င္)အုပ္စီးထားတဲ့ ေက်ာင္းသာတပ္မေတာ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ABSDF (အထက္္ဗမာျပည္) ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။

ႀကိဳးပမ္းတဲ့သူ အသတ္ခံရမွာဆိုတဲ့ ဦးေက်ာ္အုန္းတို႕ အုပ္စု ၊စစ္ကိုင္းတိုင္း ေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ ဂ်ဳိးျဖဴစစ္ေၾကာင္း(ရင္း-702)အေနနဲ႔ ဥရုေခ်ာင္းဖက္ကို KIA 251နဲ႕အတူ ထြက္ခြာသြားခဲ့တယ္။

(သူတို႕လည္း သီးျခားခြဲထြက္မႈနဲ႕ အစုလိုက္ အသတ္ခံရတာပါပဲ။)

ေဒသစြဲမရွိတဲ့သူတို႕တစ္ေတြကေတာ့ ေနာင္ရာပါစခန္းမွာပဲ သင္တန္းတက္ရင္းက်န္ေနခဲ့ၾကတယ္။

သူတို႔ဆိုတာက

ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး (ဒု-ႏွစ္၊ပထ၀ီ၊စာေပးစာယူ၊ေရႊဘိုေကာလိပ္)

ေပါသြပ္(ခ) ေအာင္ျမင့္ထြန္း(ဒု-ႏွစ္၊ရူပေဗဒ၊ေရႊဘိုေကာလိပ္)

ေအးျမင့္(သူတို႕ေတြရဲ႕သူငယ္ခ်င္း၊ လူငယ္တစ္ေယာက္)

ေမာင္ေမာင္ (ဒု-ႏွစ္၊IR မႏ ၱေလးတကၠသိုလ္)

ဒႆ (ခ)ေမာင္ေမာင္ခင္ (ဒု-ႏွစ္၊ရူပေဗဒ၊ေရႊဘိုေကာလိပ္)

ေက်ာ္ဇင္ထြန္း(ခ)က်ားပ်ံ (ဒု-ႏွစ္၊ဓာတု၊ေရႊဘိုေကာလိပ္)

ဖိုးဆန္း(ခ) ဆန္း၀င္း (ဒု-ႏွစ္၊ရူပေဗဒ၊ေရႊဘိုေကာလိပ္) ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ ….

ေက်ာ္ေက်ာ္ဦးက တိုက္ခိုက္ေရးတပ္သား(ရင္း-11နယ္ေျမ) ေအာင္ျမင့္ထြန္းက တိုက္ခိုက္ေရးတပ္သား(ရင္း-6 နယ္ေျမ) ေက်ာ္ဇင္နဲ႕ ဒႆ က ဗန္းေမာ္တပ္ရင္း ခရိုင္ရံုး

ကိုေအးျမင့္က ေဆးတပ္သားသင္တန္းတက္

ဖိုးဆန္းက ျပန္ၾကားေရးရုံးတာဝန္

ေမာင္ေမာင္က ကြန္မန္ဒိုအထူးတပ္မွာ တာဝန္ယူခဲ့ၾကတယ္ေလ။

သိပ္ေပ်ာ္စရာ လြမ္းစရာအခ်ိန္ေတြေပါ့။

(၃)

၉၁ ရွစ္ေလးလံုး (၃)ႏွစ္ေျမာက္အၿပီးမွာေတာ့ သူတို ့အားလံုးဟာေထာက္လွမ္းေရးတဲ့

ဟုတ္သတဲ့၊ အားလံုးတညီတညြတ္ထဲ ဝန္ခံၾကသတဲ့

ABSDF ဗဟိုက သံေယာင္လိုက္သံုးတဲ့ သူလ်ိဳေဖာ္ထုတ္ပြဲႀကီးမွာ

ဖိုးဆန္းက သူငယ္ခ်င္းေထာက္လွမ္းေရးေတြကို ဗီဒီယိုမွတ္တမ္းတင္ဘဝကေန တာဝန္လဲၿပီးေရာ.. သူလည္းေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္ကေရာ…

ဗန္းေမာ္ခရုိင္ေရာက္တံုး ကင္းတာဝန္က်တဲ့ ေမာင္ေမာင္ ကို ေရခပ္ဆင္းတဲ့အက်ဥ္းသားဒႆက ေတာင္ကုန္းေပၚကေန ခြဲမွဴးသက္ထြန္း အကဲခပ္ေနတဲ့ၾကားက “ေမာင္ေမာင္ ငါတို ့ကိုထားခဲ့ မင္းေျပးေတာ့လ႔ို”ေရခပ္ရင္းေျပာေပမဲ့

သစၥာရွိစြာအဖမ္းခံရင္း ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္ခဲ့

ေဆးေက်ာင္းလို ့ေခၚတဲ့ ေဆးတပ္သားသင္တန္းဆင္းေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ၿပီး လူခ်စ္လူခင္မ်ားတဲ့ ကိုေအးျမင့္က “အေမေရ အေမ့သား ဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္ၿပီ”လို ့

လွည္ ့ေအာ္ေနတံုး ဖမ္းလိုက္ေတာ့လဲ ေထာက္လွမ္းေရးပါဘဲ-

ေခါင္းအင္မတန္မာတဲ့ ေက်ာ္ဇင္ (ေခါင္းမပါဘဲ ျပန္ေထာင္ထ မာႏုိင္တဲ့ ရန္ေအာင္ကလြဲရင္)က အဖမ္းခံရၿပီးခ်ိန္ အိမ္သာထြက္ခ်ိန္မွာ သူ ့အသံကိုနားစြင့္ၿပီး အတူလိုက္ထြက္လို ့ေက်ာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ရင္း ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ

“ငါ့ကို အကုန္လႊဲခ် ၊မင္းလြတ္ေအာင္ရုန္း’’ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆိုေတာ့ ေနာက္မွသိရတာ လႊဲမခ်ရက္လို႕ သူလည္းပါတယ္ဆိုၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးဘဝနဲ႕ေနခဲ့

ဒႆ ကေတာ့ ကိုထိန္ေျပာသလို ဒဏ္ရာအမ်ားဆံုးနဲ႕လူသားပါပဲ။ တာဝန္ေပးလို႕ ေရႊလီကို သံႀကိဳးနဲ ့နဂၢတစ္သြား၀ယ္ၿပီး ျပန္ျပန္ခ်င္း အဖမ္းခံခဲ့ရသတဲ့။

သူ႕ရဲ႕ လြတ္ေျမာက္မႈအထိ အက်ဥ္းစံရက္စက္မႈမ်ားနဲ႕ ၈လနဲ႕၅ရက္ၾကာခဲ့သတဲ့။

Ok ေျပာျပတာက ေရအိုက္မွာ ေရတြင္းလိုစက္သီးတန္းဆင္ ေျခေထာက္ကေဇာက္ထိုးဆြဲ ေရထဲကို မ်က္ႏွာႏွစ္ၿပီး ေခါင္းကိုနင္းထားတာေတာင္ ျပန္ေပၚလာတိုင္း “ေက်ာင္းသားကြ”လို႕ေအာ္သတဲ့။

91 ႏို၀င္ဘာလရဲ႕ အေအးလႈိင္းျဖတ္ခ်ိန္၊ ႏွင္းမုန္တိုင္းနဲ႕ မိုးသီးေတြက်၊ႏွင္းထုက မိုးရြာသလို တစ္ထြာတစ္မိုက္တက္တဲ့ (၁၀)ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ႀကံဳရတဲ့ ရာသီဥတုႀကီးမွာ အ၀တ္မပါ ေဘာင္းဘီတိုနဲ႕ ႏွင္းေတာထဲပစ္ထားရင္း “ဟ မေသဘူးဟ၊ဆိုၿပီး ေရတစ္ပံုးၿပီးတစ္ပံုး နာရီ၀က္ျခားၿပီးေလာင္းတာေတာင္ မေသတဲ့ဖိုးဆန္းကလည္း ေထာက္လွမ္းေရးပါ တဲ့။

ထားပါေတာ့ေလ။

Lucky 7 ေတြပဲ။

ေက်ာ္ေက်ာ္ဦးက ရင္း(၁၁)က အျပန္ ဗဟိုမွာ စစ္ေၾကာေရးနဲ႕ ေသခဲ့ရ။ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ရက္ ခရစ္စမတ္ည မနက္ ၄နာရီမွာ။ မနက္ ၉နာရီက်ေတာ့ ျမဳတ္ၿပီးပါၿပီ။ ေၾကြလြင့္ ၾကယ္တစ္ပြင့္ပါ။

ေပါသြပ္(ခ)ေအာင္ျမင့္ထြန္းကို တပ္ရင္း(၆) တစ္ညမွာ ဘာမွေမးမေနေတာ့ပဲ ဗဟုိအမိန္ ့ နဲ႔ ညတြင္းခ်င္း အခုတ္္ခံ ခဲ့ရပါတယ္၊သူလိုပါဘဲ ရင္း(၆)အသတ္ခံ တစ္ျခားတစ္ဦးက အိႏၵိယcampနဲ ့အဆက္အသြယ္ယူၿပီးျပန္ေရာက္တဲ့ရန္ရွင္း(ျမင္းၿခံ၊ေရဇင္းစိုက္ပ်ိဳးေရး တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား)ပါ၊သူ ့ကိုလဲ ညတြင္းခ်င္းပါပဲ… သတ္လိုက္ၾကျပန္တယ္ေလ၊ ေအာ္ - ၾကယ္ပြင့္ေတြေၾကြေပါ့

ေမာင္ေမာင္နဲ ့ကိုေအးျမင့္က ျပည္ေထာင္စုေန ့မွာ ေခါင္းျပတ္ရတယ္

မဟုတ္မခံ ေမာင္ေမာင္နဲ ့ပါးစပ္သြက္တဲ့ ေအးျမင့္ကိုအရွင္မထားရဲဘူးထင္ပ၊

ဘာခႏၶာကိုယ္ ခ်ိဳ ့ယြင္းခ်က္မရွိ၊ေျချပတ္လက္ျပတ္မျဖစ္ဘဲ ထည့္သတ္လုိက္တာေပါ့

ရွင္တာက ဒႆ၊ဖိုးဆန္း၊ေက်ာ္ဇင္

ဒႆ၊ေက်ာ္ဇင္ဆိုရင္ အခ်ဳပ္ကိုဦးေဆာင္ျပန္စီးခဲ့တဲ့ သူေတြထဲက

ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ရဲဘက္အလုပ္စခန္းသံုး စူးကေလး၊ေဆာက္ကေလးနဲ ့ကင္းစခန္းတစ္ခုလံုးကိုစီးလိုက္ခ်င္ေပမယ့္…

က်န္းမာေရးခ်ိဳ ့တဲ့ေဖာေယာင္ကိုင္းေနသူေတြ၊မိန္းကေလးေတြ၊သံေျခက်င္းမျဖဳတ္ရေသး သူေတြကို ငဲ့ၿပီးျပန္ဆုတ္ခဲ့ ရသတဲ့

ကိုထိန္ေျပာသလိုပါဘဲ၊ျပန္ေရာက္လို ့ မႏ ၱေလးတကၠသိုလ္္စာေပးစာယူတက္ၾကေတာ့ ေက်ာင္းသားအေရးတစ္ခုမွာ သူတို ့ဟာ အျခားမေသသူ ok ၊ကံျမင့္ဦး တို ့နဲ ့ပြဲတက္ၾကျပန္သတဲ့၊ တေယာက္ကတက္တရားေဟာလို ့ဝိုင္းဆြဲရသတဲ့…

အဲဒါပါဘဲ ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီးဘယ္ေလာက္သတ္ခ်င္စရာေကာင္းလဲ

ABSDFစစ္ေဆးေရး(သို ့)စစ္ေၾကာေရးဖြဲ ့ၿပီးျပန္စစ္ေတာ့မယ္၊ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ေၾကာင္း အသိသက္ေသ(၂)ဦးရဲ ့ ေထာက္ခံခ်က္ လိုတယ္ဆိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးအၿပီးဝတ္သြားတဲ့ ဦးဇင္းႀကီးဒႆက ရီေနတယ္၊

ထပ္သတ္ခ်င္လို ့ထင္ပါရဲ ့တဲ့-

(၄)

ကဲဗ်ာ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ဒါပါဘဲ-

Lucky 7 ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ႀကီးမ်ား

(၇)ေယာက္စလံုးေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္သြားတဲ့ဇာတ္

(၄)ေယာက္ေသ၊(၃)ေယာက္ရွင္ေပါ့

ေၾကြရဲေပမဲ့ ေၾကြပံုေၾကြနည္းမ်ား မွားေနသလား မသိ

တခုခက္ရဲ ့ဘယ္မိဘကမွ မယံုရဲ၊မယံုခ်င္ လက္မခံခ်င္ၾကတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ။

သူတို႔ အတြက္ ဆြမ္းမသြတ္ရတာ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ရွိခဲ့ေပါ့ ။ အဲ…တခုေတာ့ရွိတယ္ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ အစၥလာမ္ေလ ။

ေပါသြပ္ေရ … သိပ္မေဝးေတာ့ပါဘူးကြာ…

ေထာင္ထဲမွာေရာ… အျပင္မွာပါ က်ဳိးၾကား က်ဳိးၾကား ဆြမ္းသြတ္ခဲ့ၾကေပမယ့္

ငါတို႔ တာဝန္ေတြ က်န္ေနရဲ့…

နာရီဝက္ခ်င္း အသက္ရွင္ေအာင္ေမြးတတ္ခဲ့တဲ့ တို႔ေတြ

အနွစ္ႏွစ္ဆယ္ကို မ်ဳိသိပ္လို႔

မိသားစုတို႔ရဲ့ စိတ္အခံကို အမွန္အမွန္ ဆိုျပီး ပြဲ မခံ ရက္ဘူး

စိတ္ခ်….

ဒို႔ေတြထဲက တစ္ေယာက္ ရွင္ေနသေရြ ့…. တေန႔ေပါ့ ။


ညီညီေက်ာ္

ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့တဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (သို႔) ၈၈ ရဲ႕ ကိုဗဟိန္း



တံတားေအာက္၌ ျမစ္ေရတို႕စီးဆင္းေနဆဲ ... အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အခ်ိန္ကာလတိုု႕သည္ အာရံုုအျမင္တို႔ကို ေ၀း၀ါးေစခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႕တပိုင္းတစ ... တခ်ိဳ႕ဝိုးတ၀ါး ... မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ တခါကပံုရိပ္တို႕ကို က်ေနာ့္ႏွလံုးသားျဖင့္ လိုက္လံ ဖမ္းဆုပ္ စုစည္းၾကည့္မိသည္။ မိမိ ရင္ခုန္သံကို မိမိျပန္လည္ခံစားလာရသည္။ ဆရာတာရာကေတာ့ သူ၏ ဒို႔ေခတ္ကိုေရာက္ရမည္မလြဲပါ စာအုပ္အမွာ၌ “က်ေနာ္ ရင္ခုန္သံကို ယံုၾကည္သည္။ ရင္ခုန္သံသည္ ခံစားမႈ အစစ္အမွန္ျဖစ္သည္” ဟုေရးသားခဲ့ဖူးသည္။

က်ေနာ္သည္လည္းဤစာစုကို ...

(ခ)

တေလာက အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ သူ႕ဓါတ္ပံုကို ျပန္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ပံုထဲတြင္ သူက ဖီးလ္ဂ်က္ကက္ႏွင့္ ေအာက္ခံ ေျပာက္က်ားအကၤ်ီျဖင့္၊ ေတာထဲတြင္ ရိုက္ထားသည့္ ပံုထင္သည္။ သူ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း) ဥကၠ႒ဘ၀ႏွင့္ ရိုက္ထားပံု ျဖစ္မည္။ သို႕ေသာ္ ပံုထဲ၌ သူ႕အၿပံဳးက ေတာက္ပ ၀င္းျပက္ဆဲ။

သူ႕ကို က်ေနာ္စေတြ႔တုန္းက ဤပံုမ်ိဳး မဟုတ္။ လည္ကတံုးအကၤ်ီအျဖဴ ကခ်င္ပုဆိုးကြက္စိပ္ႏွင့္၊ အၿပံဳးကေတာ့ အခုဓါတ္ပံုထဲကလိုပင္ ေတာက္ပ၀င္းျပက္လွ်က္ ... ေနရာက ရန္ကုုန္လမ္းမေတာ္ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) စာသင္ခန္းမတခုထဲမွာ၊ က်ေနာ္တို႕ ေရွ႕တည့္တည့္ရွိ ဘလက္ဘုတ္ေပၚ၌ ေျမျဖဴျဖင့္ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ညွိႏိႈင္းေဆြးေႏြးပြဲ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဟုေရးထားၿပီး ေအာက္ကရက္စြဲမွာ (၁၃.၉.၈၈)၊ ဘလက္ဘုုတ္ေရွ႕ ဆရာစင္ျမင့္ေပၚမွာ စီခ်ထားေသာ ကုလားထိုင္ခံုမ်ားေပၚ၌ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဦးႏု၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦး၀မ္ကိုေဟာ (ခ်င္းအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္) တို႕ ထိုင္ေနၾကသည္။

က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းသားေတြက ၎တို႕ေရွ႕ရွိ စာသင္ခံုေတြမွာ အစီအရီ ထိုင္ေနၾကသည္။ ဦးစြာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕ တေယာက္တလွည့္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ (ေဆြးေႏြးသည္ ဆိုျခင္းထက္ တင္ျပ တိုက္တြန္း ေတာင္းဆိုသည္ဆိုက ပိုမွန္မည္ထင္သည္။) ေက်ာင္းသားမ်ားဘက္မွ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႔စည္းရန္ တင္ျပခဲ့ၿပီးေနာက္ လူထုေခါင္းေဆာင္မ်ားဘက္မွ ျပန္ေျပာၾကပါသည္။ ပထမဆံုး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း သခင္ႏု ေျပာသည္။

သူကစက္တင္ဘာလ (၉) ရက္ေန႕က သူဖြဲ ႔စည္းခဲ့ေသာ စင္ၿပိဳင္အစိုုးရထဲတြင္ အားလံုးပူးေပါင္းပါ၀င္ၿပီး ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႕စည္းရန္ေျပာသည္။ ထို႕ေနာက္ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီးကအားလံုး မပါ၀င္ မတိုင္ပင္ဘဲလုပ္လွ်င္ သူပါ၀င္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ခပ္တိုတိုပဲ ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာသည္။ ေဒၚစုက ေက်ာင္းသားမ်ား အစည္းအေ၀း ဆို၍ သူလာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘာအစည္းအေ၀း ဟု ႀကိဳေျပာမထားေၾကာင္း၊ ဒီေရာက္မွ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႕စည္းရန္ျဖစ္ေနေၾကာင္း ဒီကိစၥ၌ သူပါ၀င္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာသြားခဲ့သည္။

ဦးတင္ဦးကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပ ေတာင္းဆိုျခင္းျဖင့္ မိမိတို႕၏ လိုရာပန္းတိုင္ကို ရႏိုင္မည္ဟု ထင္ေၾကာင္းေျပာသည္။ ဦး၀မ္ကိုေဟာကေတာ့ ဦးႏုႏွင့္ တသေဘာထဲ ေျပာသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ ေျပာပါသည္။ ၎တိုု႕အားလံုးတြင္ ေက်ာင္းသားထုဆႏၵ (အမွန္ေတာ့ ေက်ာင္းထုဆႏၵ သက္သက္မဟုတ္ပါ တတိုင္းျပည္လံုး လွည္းေန ေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးႏွင့္ လူထုတရပ္လံုးက ညီတညြတ္တည္း ၾကားျဖတ္အစိုးရကို ေတာင္းဆိုေနခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။) ႏွင့္ အကိုက္ညီဆံုး အရိုးသားဆံုး ေျပာသြားသူမွာ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ႏွင့္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႕က်င္ေရးေခတ္ တကသ၊ ဗကသေခါင္းေဆာင္ေဟာင္း ကိုထြန္းရွိန္ (ေခၚ) ဗိုလ္ရန္ႏိုင္ျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္က ေက်ာင္းသားမ်ား တင္ျပေတာင္းဆိုေသာ ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႔စည္းေရးကို သူ႕အေနျဖင့္ အၾကြင္းမဲ့ ေထာက္ခံသေဘာတူေၾကာင္း ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႕ခဲ့လွ်င္ သူ႕ကို မည္သည့္တာ၀န္ေပးေပး ထမ္းေဆာင္ရန္အသင့္ရွိေၾကာင္း ဒီေန႕ၾကားျဖတ္အစိုးရ ဖြဲ႕ၿပီးလွ်င္ ေနာက္တေန႕တြင္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွ ေဒၚလာသန္း (၂၄၀) ေက်ာ္ အကူအညီရေစရမည္ဟု သူအာမခံေၾကာင္း ေျပာသြားပါသည္။

ထိုသို႔ လူထုေခါင္းေဆာင္မ်ား ေျပာၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားဘက္မွ တဖန္ျပန္လည္ေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ ခန္းမ၏ ညာဘက္ျခမ္း အလယ္ခံုေလာက္မွ အရပ္မနိမ့္မျမင့္ အသားျဖဴျဖဴပိန္ပိန္ပါးပါး လည္ကတံုးအကၤ်ီျဖဴ ကခ်င္ပုဆိုးႏွင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ထိုင္ခံုမွထ၍ ေဆြးေႏြးပါသည္။ ပထမ၌ သူ႕အသံကို မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္၊ နဲနဲအရွိန္ရလာေတာ့ သူ႕အသံက ၾကည္လင္ျပတ္သားလာၿပီး အထစ္အေငါ့မရွိ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႕စည္းရန္ အျမန္ဆံုးလိုအပ္ေနပံု၊ အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့၍ လူထုဘက္မွ လက္ဦးမႈယူၿပီး ဖြဲ႕စည္းႏိုင္မွ ျဖစ္မည္ဟု ေျပာသြားပါသည္။

သူေျပာပံုက ထိုအခ်ိန္က ပကတိ အေျခအေန အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ အကိုက္ညီဆံုး စကားလံုးမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ သူကေျပာေနရင္း ေရွ႕စားပြဲခံုုေပၚ၌ခ်ထားေသာ သူ႕မွတ္စုစာအုပ္ကေလးကိုလည္း လက္ျဖင့္ေထာက္ကာ ၾကည့္ရင္းေျပာသြားပါသည္။ သူေျပာပံုက အျခားေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ေျပာပံုႏွင့္ နဲနဲကြာျခားေနသည္ဟု က်ေနာ္ခံစားမိသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ (Emotion) ျဖင့္ ေျပာျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာေန႔စြဲ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေရးမွတ္ထားၿပီး အခ်က္အလက္ႏွင့္ ကိုးကား ေျပာသြားသည္။ ထိုစဥ္ကသူသည္ မႏၱေလး ဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္းသား သမဂၢ ဥကၠ႒ ႏွင့္ မႏၱေလး ဗကသမ်ားအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ ဒုုဥကၠ႒ အေနျဖင့္ ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။

အထက္ဗမာျပည္မွ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားအျဖစ္ ကိုသန္႕စင္ ႏွင့္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ တို႕ႏွစ္ေယာက္ ထိုအစည္းအေ၀းသို႕ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဤကားသူႏွင့္ ပထမဆံုး ေတြ႕ဆံုျခင္းျဖစ္သလို သူ႕ကိုပထမဆံုး သတိျပဳမိျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။

(ဂ)

စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ ၁၉၈၈ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းခန္႔တြင္ ဗဟန္းအုတ္လမ္းရွိ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးေဟာင္း ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းအိမ္ ကားဂိုုေဒါင္ထဲမွ အစည္းအေ၀းမ်ားတြင္ သူ႕ကိုျပန္ေတြ႔ရသည္။ က်ေနာ္တို႕သည္ တခ်ိန္က နာမည္ေက်ာ္ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးေဟာင္း၏ ကားဂိုေဒါင္ မ်က္ႏွာက်က္ ထုတ္တန္း သစ္သားတန္းမ်ားေပၚရွိ ၀ါၾကန္႔ၾကန္႔ သတင္းစာဖိုင္တြဲမ်ား မွတ္တမ္းမွတ္စုမ်ားကို မ်က္ႏွာက်က္မိုးသဖြယ္ ျပဳလုပ္ထားေသာေအာက္ရွိ ၾကမ္းခင္းေပၚ၌ ၀ိုင္းဖြဲ႔စုထိုင္ၿပီး ေက်ာင္းသားသမဂၢလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို အရွိန္အဟုုန္မပ်က္ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ႏိုုင္ေရး၊ ဗကသႏွင့္ မကသ ေပါင္းစည္းေရး၊ ေက်ာင္းသားညီညြတ္ေရးႏွင့္ အထက္ဗမာျပည္ ေအာက္ဗမာျပည္ ေက်ာင္းသာလႈပ္ရွားမႈမ်ား ဟန္ခ်က္ညီညီ လႈပ္ရွားႏိုင္ေရး စသည့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ လႈပ္ရွားမႈကိစၥရပ္မ်ား ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္။

တေန႔အစည္းအေ၀းတြင္ သူ အတန္ငယ္ေနာက္က်မွ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္နံေဘးတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္ကိုသူ ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ရင္း က်ေနာ့္ေရွ႕ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ခ်ထားေသာ သခင္ဗဟိန္း၏ “ဓနရွင္ေလာက” ဆိုေသာ စာအုပ္ကို ဖ်က္ကနဲေကာက္ယူၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ေမွာက္လွ်က္အေနေထား ျပန္ခ်ထားလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလို လက္ကို ေမးေစ႔ေထာက္ကာ ေဆြးေႏြးပြဲကို အရွိန္မပ်က္ ဆက္နားေထာင္ေနသည္။

တခ်က္တခ်က္ သူလည္း၀င္ေဆြးေႏြးသည္။ အစည္းအေ၀းၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေနာက္မွ သူလိုက္လာၿပီး ပခံုးကို လက္ျဖင့္ပုတ္ကာ “ဒီလိုအစည္းအေ၀းမ်ိဳးေတြကို အဲဒီလို စာအုပ္မ်ိဳးေတြ ယူမလာေစခ်င္ဘူး ရဲေဘာ္ရာ” ဟု က်ေနာ့္အတြက္ စိုးရိမ္ေသာေလသံျဖင့္ သတိေပးလိုက္သည္။ က်ေနာ္ကလည္း ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ လက္မွာကိုင္ထားေသာ သခင္ဗဟိန္း၏ စာအုပ္ထဲတြင္ သခင္သန္းထြန္း၏ အင္းမတန္ လွပေသာ အမွာစာပါသည္။ ထိုအမွာေရးဖြဲ႔ပံုကို က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ သေဘာေတြ႔ေနမိ၍ ထပ္ကာထက္ကာ ဖတ္မိျခင္းျဖစ္ၿပီး အျခားအေၾကာင္းမရွိပါ။ သို႕ေသာ္ ထိုစဥ္က သူစိုးရိမ္သလို ဗကသ ေက်ာင္းသားသမဂၢလႈပ္ရွားမႈကို ဗကပ ယူဂ်ီလုပ္ငန္းႏွင့္ ဆပ္စပ္လ်က္ၿဖိဳခြင္းရန္ ၾကံစည္ေနခ်ိန္၊ သန္႔ရွင္းျဖဴစင္ေသာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကို မစင္တပဲသား ခပ္ရန္ၾကံစည္ေနခ်ိန္ မဟုတ္ပါလား။ အေတြးအေခၚအရ နလပိန္းတံုးမ်ားသည္ လုပ္ၾကံမႈအရာ၌ ပါရဂူေျမာက္လွေပသည္။

အဲဒီေနာက္ သူႏွင့္က်ေနာ္ ခင္မင္သြားသည္။ သူ႔ရုုပ္ရည္က လူတဖက္သားကို ခင္မင္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိသည္ဟုက်ေနာ္ထင္သည္။ တခါတရံ လူ႔ေဘာင္သစ္ ၀ါးရံုုပင္ စခန္း ရံုုးတြင္ လည္းေကာင္း တခါတရံ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ကားဂိုေဒါင္ထဲမွာလည္းေကာင္း သူႏွင့္ ျဖတ္ကနဲျဖတ္ကနဲ ဆံုျဖစ္ခဲ့ ၾကပါသည္။

သူ႔ပံုက ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ က်ေနာ္တို႕ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေခတ္ၿပိဳင္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားထဲတြင္ သူ႕လို ရုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ခပ္ရွားရွား ဟု ေျပာ၍ ရမည္လားမသိ။ သူ႕ကို က်ေနာ္ေတြ႕တိုင္း နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးေခတ္က က်ေနာ္တို႔ ၾကည္ညိဳေလးစားခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုဗဟိန္းကို က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သြားသြားသတိရေနမိသည္။ သူကလည္း မႏၱေလးသားမဟုတ္လား။

ဒီလိုနဲ႔ အမ်ိဳးသားအာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေတာ္ ေဒၚခင္ၾကည္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ္တို႕တေတြ အစည္းအေ၀းလုပ္ၿပီး လူထုစ်ာပန ေကာ္မတီ ဖြဲ႔ခဲ့ၾကသည္။ ထိုေကာ္မတီဖြဲ႔ရန္ အၾကံေပးသူကား မႈိင္းရာျပည့္အေရးအခင္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုျမမႈိင္း (ေခၚ) ကိုျမ၀င္း ျဖစ္သည္။ ၎ေကာ္မတီတြင္ သူသည္ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ စသူတို႕ႏွင့္အတူ အထက္ဗမာျပည္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ ေရွ႕တန္းမွာ ပါ၀င္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္

ေဒၚခင္ၾကည့္စ်ာပန တင္ေဆာင္ထားေသာ ယာဥ္တန္းေရွ႕တြင္ သူသည္ မင္းကိုႏိုင္ အပါအ၀င္ အျခားေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ လက္ခ်င္းတြဲခ်ိတ္ကာ အံကိုုႀကိတ္လ်က္ ကမၻာမေၾကဘူးသီခ်င္းကို သံၿပိဳင္ သီဆိုရင္း စ်ာပန လိုက္ပါ ပို႕ေဆာင္ခဲ့ၾကပံုကို ခုအခ်ိန္အထိ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲကမထြက္။ ထိုစဥ္ကေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ အားလံုးလိုလို မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ က်ခဲ့ၾကရသည္။ ကန္ေတာ္မင္ ပန္းျခံသို႕ စ်ာပနယာဥ္ေရာက္ေသာအခါ စစ္ရံုးခ်ဳပ္ဘက္ကုန္းျမင့္ေပၚမွ ေမာင္းျပန္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္ထားေသာ စစ္သားမ်ားေရွ႕တြင္ မင္းကိုႏိုင္ႏွင့္ မင္းေဇယ်ာတို႕ အၿပိဳင္တရားေဟာလ်က္ ေဒၚခင္ၾကည့္စ်ာပနကို ေအာင္ျမင္စြာ အဆံုးသတ္ခဲ့ၾကသည္။

စ်ာပနၿပီး ေနာက္ေန႕တြင္ ျဖစ္မည္ထင္သည္ သူႏွင့္က်ေနာ္ ရန္ကင္း စာတိုက္မွတ္တိုင္နားက ဂႏၶမာ လၻက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ဗကသ ဒုဥက႒ ကိုကိုႀကီး (ေကက်ဳ႕) ႏွင့္ ကိုျမ၀င္းတို႔လည္း ပါသည္။ ထို႔ေနာက္က်ေနာ္တို႔ကို သူ မႏၱေလးျပန္ေတာ့မည္ဟု ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရင္း လူစုခြဲၾကသည္။ သူ႔ကို ကားမွတ္တိုင္အထိ က်ေနာ္လိုုက္ပို႔ခဲ့သည္။ ကားလမ္းျဖတ္အကူး သူက ေဘးဘီကိုၾကည့္ကာ ေလသံျဖင့္ “က်ေနာ္ ေတာထဲကိုသြားေတာ့မယ္”ဟု ေျပာခဲ့သည္။

ဘယ္ဘက္လည္း ဟု က်ေနာ္ေမးေတာ့ “ေျမာက္ပိုင္း ကခ်င္ဘက္ေလ၊ မႏၱေလးက က်ေနာ္တို႕လူေတြ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ” ဟုသူေျပာခဲ့သည္။ မၾကာခင္ ၃၆ ဘတ္စကားဆိုက္လာ၍ ကားေပၚသို႔ သူတိုုးေ၀ွ႔တက္သြားသည္။ သူလိုုက္ပါသြားေသာ ဒုုတိယကမၻာစစ္လက္က်န္ ဘတ္စကားအိုႀကီးကိ ုေငးၾကည့္ရင္း က်ေနာ္က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။

ဤကား သူႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ေတြ႔ဆံုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေနာက္ သူႏွင့္မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့ပါ၊ သူ႔အသံဘာမွ မၾကားရေတာ့ ... ။

…………

…………

…………

(ဃ)

က်ေနာ္ အဖမ္းမခံရခင္ တလေလာက္အလို ေမလထဲတြင္ ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္ခင္ညြန္႔၏ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲ ထြက္လာသည္။ ေအဘီေျမာက္ပိုင္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္လာေသာ ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕၏ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ၊ က်ေနာ္ သတင္းစာလည္း ဖတ္ျဖစ္သည္။ တီဗြီဖန္သားျပင္၌လည္း ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းသားေတြ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မလႊဲမရွာင္သာ လုပ္ခဲ့ရေသာသူမ်ား၏ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္ကို အထင္းသားေတြ႔ျမင္ေနရသည္။

ထိုသူတို႔၏ေျပာဆိုခ်က္အရ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို လေပါင္းမ်ားစြာ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ၿပီး စစ္အစိုးရ သူလွ်ိဳဟု စြပ္စြဲလ်က္ ရက္ရက္စက္စက္ ေခါင္းျဖတ္သတ္ခံခဲ႔ရသည္။

က်ေနာ့္နားႏွင့္ မ်က္စိကိုပင္ က်ေနာ္မယံုႏိုင္စရာ အျဖစ္။ ဟုတ္ပါသည္ သူသည္ သာမန္ေညာင္ည ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မဟုတ္ပါ။ တေခတ္မွာ တခါ၊ တခါမွာတေယာက္ဆိုသလို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ စစ္စစ္၊ အင္မတန္ေတာ္ေသာ ထက္ျမက္ေသာ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူ႕ကိုျမင္ေတြ႔ဖူး ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ဖူးသူမွန္သမွ် သူ႔မွာရွိေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားကို သိၾကရပါသည္။ ဤကဲ့သို႔လူမ်ိဳးကို ေတာထဲ၌ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးသူလွ်ိဳဟု စြပ္စြဲ သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရသည္။ လံုး၀မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ၊ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈ သမိုုင္းတြင္ လံုး၀လက္မခံႏိုင္စရာ အျဖစ္ပ်က္ဆိုးႀကီး ျဖစ္ပါသည္။

ဤအျဖစ္အပ်က္ဆိုးႀကီးကို က်ေနာ္တို႕အားလံုး ဘယ္လို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏိုင္မည္နည္း။ ဘယ္လို ေမ့ေပ်ာက္ပစ္ႏိုင္မည္နည္း။ က်ေနာ့္အေတြးထဲ၌ သူ႕ကိုသတ္ပစ္တာ ဘယ္သူေတြလဲ။ အဲဒီသူေတြနဲ႔ တစ္ဂိုုဏ္းတည္း ပူးေပါင္းပါ၀င္ပက္သက္ေနတာ ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုတာ သမိုုင္းသက္ေသအျဖစ္ သိခ်င္သည္။ သူသည္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ စစ္စစ္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ခုခ်ိန္ထိ သူသာ အသက္ရွင္လ်က္ ရွိေနဦးမည္ဆိုလွ်င္ သူသည္ က်ေနာ္တို႕၏ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္ၾကေသာ မင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကုိႀကီး၊ မင္းေဇယ်ာ၊ ေ႒းၾကြယ္ စသူတို႕ႏွင့္အတူ တတန္းတည္း ရွိေနမည့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဟု က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါသည္။

ခုေတာ့သူမရွိေတာ့ၿပီ ... ေတာထဲ၌ တရားလက္လြတ္ ရက္ရက္စက္စက္ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ အသတ္ခံခဲ့ရသည္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုုေတာ့ရွိပါသည္။ သူ႕ကိုအခုလို ရက္ရက္စက္စက္ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့သူမ်ားသည္၊ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ စစ္စစ္တဦးကို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဟု မသိ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဂိုဏ္းဂဏစိတ္ထားႏွင့္ အာဏာလုပြဲေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မည္သိုုပင္ျဖစ္ေစ ဤလူသတ္သမားတစုုႏွင့္ အေပါင္းအပါမ်ားသည္ က်ေနာ္တိုု႕အားလံုုး ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အထြဋ္အျမတ္ထား စေတးပူေဇာ္ခဲ့ရေသာ ရွစ္ေလးလံုး (၈၈၈၈) ဒီမို႕ေရစီ ေတာ္လွန္ေရး၊ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမိုင္းႏွင့္ နဲနဲမွ မအပ္စပ္ မပက္သပ္ေသာ၊ ဤအေရးေတာ္ပံုုႀကီး၌ ထဲထဲ၀င္၀င္ မပါ၀င္ခဲ့ဘူးေသာ၊ ဤအေရးေတာ္ပံုႀကီးကို ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ဖ်က္ဆီးလိုေသာ၊ ရန္သူစစ္အာဏာရွင္တို႔ႏွင့္ အေတြးအေခၚ ႏွင့္လုပ္ဟန္ တထပ္တည္းက်ေနေသာ၊ ေဖာက္ျပန္ေရးသမား၊ လူယုတ္မာ အေခ်ာင္သမား၊ သူလွ်ိဳ ဒလံ ေၾကးစား လူသတ္သမားမ်ားသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

(င)

က်ေနာ္သည္ စာဖတ္ခန္းထဲမွ စားပြဲေပၚရွိ ကြန္ပ်ဴတာ မွန္သားမ်က္ႏွာျပင္ေရွ႕ အေမွာင္ထဲတြင္ တေယာက္တည္းထိုင္ရင္း အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ သူ႔ပံုကိုေငးေမာၾကည့္ေနမိသည္။ ဓါတ္ပံုထဲမွ သူ႔အျပံဳးက ေတာက္ပ၀င္းျပက္ဆဲ။ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကလည္း ဒီအျပံဳးမ်ိဳးပင္၊ ေနာက္လဲ ဆက္လက္ေတာက္ပ ၀င္းျပက္ေနဦးမည္ဟု က်ေနာ္ယံုုၾကည္သည္။

က်ေနာ့္မ်က္၀န္းအစံုတို႕ ရီေ၀လာသည္။ မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္၍ ထိန္းလိုက္ ေသာ္လည္း မရေတာ့ ...။

သူ႔ပံုကိုေငးစိုက္ၾကည့္ေနရင္း တစ္ခါတုန္းက သူနဲ႔ေတြ႕တိုင္း က်ေနာ့္စိတ္ထဲ၌ ျဖစ္ေပၚေသာ အေတြးမ်ိဳးကို ျပန္ခံစားမိသည္။ သူေျပာပံုဆိုပံု ကိုယ္ဟန္အေနအထားႏွင့္ အျပံဳးတို႔သည္ တခါက က်ေနာ္တို႔ ၾကည္ညိဳေလးစားခဲ့ရေသာ လြတ္လပ္းေရးတိုက္ပြဲေခတ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုဗဟိန္းႏွင့္ ေတာ္တာ္တူသည္ဟု ခံစားမိသည္။ ကိုဗဟိန္းကလည္း မႏၱေလးသား၊ သူကလည္း မႏၱေလးသား။ ကိုဗဟိန္းက ေထာင့္သံုးရာျပည့္ အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္အေနျဖင့္ “ျမင္းခြာတခ်က္ေပါက္လွ်င္ မီးဟုုန္းဟုုန္းေတာက္ေစရမည္” ဟုရဲရဲေတာက္ မိန္႔ခြန္းေျခြခဲ့သည္ ...။ သူကလည္း ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦး အေနျဖင့္ သမိုင္း၀င္ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႔စည္းေရး အဆိုကို ရဲရဲရင့္ရင့္ တင္ျပခဲ့သည္။

ကိုဗဟိန္းက ျဖဴျဖဴႏုႏု ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဘ၀မွ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး၌ ျဖဴးေခ်ာင္းဖ်ား ပဲခူးရိုုးမ ေတာထဲတြင္ ကာဘိုင္ေသနတ္လြယ္လ်က္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကိုု ေတာ္လွန္ခဲ့သည္။ သူကလည္း ျဖဴျဖဴသန္႔သန္႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဘ၀မွ တရုပ္ျမန္မာနယ္စပ္ ပါေခ်ာင္ေဒသ၌ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ေျမာက္ပိုင္း၏ ဥကၠ႒ အျဖစ္စစ္အာဏာရွင္တို႕ကို ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သူ..။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က စာေပေလ့လာမႈအခံ အားေကာင္းသည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္သိခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ သူဂီတ၀ါသနာပါခဲ့မွန္း မသိခဲ့။ ေနာ္ဆံုုး ကိုုထိန္လင္းေရးေသာစာကိုုဖတ္ၿပီး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္သည္ ေခတ္ေပၚ ဂီတအႏုပညာကိုလည္း ဂီတသေကၤတႏုတ္ျဖင့္ စနစ္တက် ေလ့လာတတ္ေျမာက္ တီးခတ္တတ္သူတဦး ျဖစ္ေၾကာင္းသိခဲ ့ရၿပီး ကိုုဗဟိန္းႏွင့္ ေတာ္ေတာ္တူတဲ့သူဘဲ ဟု အတည္ျပဳခဲ့ မိသည္။ ကိုဗဟိန္းကလည္း ဂီတ၀ါသနာထံုသူ မဟုတ္ပါလား။

ထို႕ေၾကာင့္လည္း ကိုဗဟိန္းသည္ ထိုစဥ္က ကိုေ႒းၿမိဳင္ (ဆရာႀကီးဒဂံုတာရာ) ႏွင့္အရင္းႏွီးဆံုးသူ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆရာတာရာက သူ႔ကိုု႔ကဗ်ာႏွင့္ တင္စား၍ ရုုပ္ပံုုလႊာဖြဲ႔ခဲ့ဖူးသည္။ အခုု ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကလည္း ရုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဂီက ၀ါသနာပါသူ၊ သို႔ေသာ္ သူတို႔႕ႏွစ္ဦး ေသဆံုးပံုခ်င္းေတာ့ ကြာျခားေနသည္။ ကိုဗဟိန္း ကႏွလံုးေရာဂါျဖင့္ မႏၱေလးေဆးရံုႀကီးတြင္ ေဆးကုသခံေနရင္း ဖဆပလႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအကြဲ၌ စိတ္ထိခိုက္ၿပီး ဆံုးပါးသြားခဲ့ရသည္။

ကိုဗဟိန္း၏ စ်ာပနကို တူတံဇဥ္ အလံအုပ္လ်က္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္ဂါရ၀ျပဳခဲ့သည္။ သူကေတာ့ တရုပ္ျပည္နယ္စပ္ေတာထဲမွာ သူလွ်ိဳဟု မတရားစြပ္စြဲ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရသည္။ ေခါင္းျဖတ္ အသတ္ခံခဲ့ရသည္။ သူေသဆံုးပံုကို မင္းကိုိႏိုင္အပါအ၀င္ သူ႕ရဲေဘာ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား သိရွိႏိုင္ခြင့္ပင္ မရခဲ့ပါ။

ကိုဗဟိန္းက ရုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ စာေပဂီတျမတ္ႏိုးသူ ... ၊ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကလည္း ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္၊ ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ စာေပဂီတ ျမတ္ႏိုးသူ ...၊ က်ေနာ့္အေတြး စိတ္အာရံုထဲမွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အသတ္မခံရမီ ေနာက္ဆံုးသီဆိုသြားခဲ့ေသာ ယုဇနပင္ နဲ ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ သီခ်င္းေလးကို မွန္းဆ ခံစားၾကည့္ေနရင္း ... တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္၌ ရတနာ ဘံုမိၼ နယ္ေျမ မန္းတကၠသိုလ္ႀကီး၏ သမဂၢျမက္ခင္းျပင္ေရွ႕တြင္ ... က်ဆံုးသြားေလသူ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၏ ပံုတူ ေၾကးရုပ္သြန္းထုလ်က္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ခ်စ္ခင္ေလးစားၾကေသာ က်ေနာ္တို႕ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္အားလံုး၏ ႏွလံုးသားမ်ားကို ဖဲႀကိဳး၀ါမ်ားသဖြယ္ ခ်ည္ေႏွာင္ ဂုဏ္ျပဳၾကရမည့္ေန႔ကို ေရာက္ရမည္မလြဲဟု က်ေနာ္ ယံုၾကည္ေနမိပါသည္။

(စ)

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ...

ရဲေဘာ္ေရ

ေျမနဲ႔ေကာင္းကင္ ျမင္ေနသမွ်

ရင္ခုန္ႏုသစ္ သမုဒယျမစ္တစင္း

လွပစြာ စီးဆင္းရစ္ေနဦးမယ္ ... ယံုတယ္ ... ။


ေလးစားလွ်က္ ...

ဇာနည္ (၈၈,ဗကသ)

ဇန္န၀ါရီ ၁၂၊ ၂၀၁၂

(ၾကာသပေတးေန႔)

ငရဲပြက္ပမာ ေသဆံုးသူတို႔၏ AB ေျမာက္ပိုင္းမွအရုိးတြန္သံမ်ား ( ကဗ်ာ )


သင္တို႔၏ မင္းမဲ့စရုိက္ဆန္စြာ အမိန္႔အာဏာတို႔ျဖင့္

ပါးကြက္သားဆန္ဆန္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ

AB ေျမာက္ပိုင္းမွ ေတာ္လွန္သူတို႔၏ အရုိးတြန္သံမ်ားသည္

ငရဲပြက္ကဲ့ပမာ ပဲ့တင္ရုိက္ခပ္

ညေပါင္းမ်ားစြာတို႔ကို တုန္လႈပ္ေစခဲ့ျပီး

သင္တို႔အား ညစဥ္လိုလို ေျခာက္လွန္႔ေနေစမည္ျဖစ္သည္။

ေျပးလို႔လြတ္မည္ မဟုတ္သည့္ ထိုရာဇဝင္ေသြးေၾကြးတို႔ကို

သင္ႏွင့္ ျပဳသူအေပါင္းတို႔က

ျပန္လည္ လည္စဥ္းခံ၍ ေပးဆပ္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။

သင္တို႔၏ အာဏာရမက္ေဇာေတြေၾကာင့္

အာဏာရွင္ဆန္ဆန္ အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ဆိုးေအာက္

မ်ားစြာေသာ AB ရဲေဘာ္အေပါင္းတို႔သည္

ဒုကၡမ်ဳိးစံုတို႔ကို ၾကံဳဆံုေစခဲ့ျပီး

ဌက္ဖ်ားမိလို႔အေျခမလွ ျပန္ၾကသူလည္းရွိ ၊

တေန႔ေဆးမကူ ေသသူလည္းရွိ ၊

ေခါင္ေဆာင္ပိုင္းတခ်ဳိ႕ ေရႊရ- ေငြရ

ဟန္က်ေနသူလည္းရွိ ၊

အဲဒီ- ေခါင္းေဆာင္ေတြပဲ

ေရငတ္လွ်င္ဘီယာေသာက္ သရဲေၾကာက္လို႔အေဖၚေခၚအိပ့္

ေနာင္ေရးစိတ္ေအးဖို႔ အိမ္ေျမ- ျခံ- ကားေတြလည္း

တိတ္တစိတ္ ဝယ္ယူထားၾကေလရဲ့ ။

ေျမာက္ပိုင္း ေအဘီမွ ငရဲပြက္ပမာ

ေသဆံုးသြားသူတို႔၏ ေတာက္ေခါက္သံျပင္းျပင္းတို႔သည္

ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာတို႔ကို တုန္လႈပ္ေစခဲ့ျပီး

ေန႔စဥ္လိုလို သင္တို႔အား

အရိပ့္မဲ့တေစ ၦကဲ့သို႔ ေျခာက္လွန္႔ေနဦးမည္ျဖစ္သည္။

ထိုသူတို႔၏ ရာဇဝင္ေသြးေၾကြးတို႔ကို ငါတို႔ဆပ္အံ့

ငါတို႔၏ ခြ်န္ျမေသာ ကေလာင္သြားျဖင့္

ရာဇဝင္သမိုင္းမွန္မ်ားကို ေရးေဖာ္ၾက ၊

ငါတို႔၏ ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္း ရွိသမွ်အားတို႔ျဖင့္

အမွန္တရားကို တူးေဖာ္ၾက ၊

ကမာၻကုန္တည္သ၍ ငါတို႔၏ စိတ္အစဥ္ထဲဝယ္

ရက္စက္သူတို႔အေပၚ

ေျဖေသာ္ မေျပ- ေခ်ေသာ္မေၾက ကမာၻမေၾကပဲ....ေဟ့းးးးးးးးးးး။။

ABSDF တြင္ ဥပေဒမဲ့ လူမဆန္စြာ ရက္ရက္စက္စက္ အမိန္႔ေပး

သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည့္ လူသတ္တရာခံမ်ားကို ဤ- ကဗ်ာျဖင့္

ျပင္းျပင္း- ထန္ထန္ ကန္႔ကြက္ရႈတ္ခ်လိုက္သည္..။

( ေျဖေသာ္- မေျပ.....ေခ်ေသာ္- မေၾက.....ကမာၻမေၾက )



Loss Of Innocence at the ABSDF (North) or အပစ္မဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ သူလ်ိဳေတြလား?



ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြကိုု ေခါင္းျဖတ္သတ္လိုုက္တဲ့ ကိစၥေတြႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စံုုစမ္းစစ္ေဆးေရးေကာ္မတီဖြဲ.ကာ ျဖစ္ရပ္မွန္ေပၚေပါက္ေအာင္ ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မ ေတာ္က ေဆာင္ရြက္မည္ဆိုုတဲ့အေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္တစ္ေစာင္ ထြက္ေပၚလာပါသည္။ ဒီအေၾကာင္းကိုု DVB ေနာ္ေ၀းအသံက လြဲၿပီး က်န္တဲ့ BBC, VOA, RFA, Mizzima & Irrawady သတင္းဌာနေတြမွာ ေရးသားေဖာ္ျပျခင္း ထုုတ္လြင့္ျခင္းမရွိပါ။
  • ေက်ာင္းသား ၃၀ ေက်ာ္ အသတ္ခံရၿပီး လူေပါင္း ၈၀ေလာက္ မတရားဖမ္းဆီခ်ဳပ္ေႏွာင္ ႏွိပ္ စက္ခံရတဲ့ကိစၥနဲ. ပတ္သက္တဲ့သတင္းကိုုေတာ့ ထုုတ္လႊင့္ျခင္းမရွိပဲ တစ္ကိုုယ္ေတာ္ ဆႏၵျပ လိုု. ရဲက ေခၚစစ္တဲ့ကိစၥကိုုေတာ့ သတင္းဌာနေတြကိုု ဟိုုေလးတေၾကာ္ ေရးသားထုုတ္ခဲ့ၾကပါ သည္။

    ဒီေက်ာင္းသားေတြ အသတ္ခံရတဲ့ကိစၥကိုု သတင္းလႊင့္တဲ့ DVB သတင္းကိုု ျပန္ၾကည့္ေတာ့လဲ သတင္းမိတ္ဆက္ intro မွာတင္ တလြဲတေျခာ္ျဖစ္ေနတာ ေတြ.ရျပန္ပါသည္။ “သူလ်ိဳေတြကိုု ေဖာ္ထုုတ္စစ္ေဆးတဲ့ကိစၥ” ဆိုုၿပီး မတရား စြပ္စြဲခံရၿပီး အသတ္ခံလိုုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ကိုု ထပ္ၿပီး ေစာ္ကားသလိုု ျဖစ္ေနပါသည္။ သူလ်ိဳေတြမဟုုတ္ပဲ အသတ္ခံရတာ ဖမ္းဆီ ႏွီပ္ စက္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့လိုု. က်န္ရစ္သူေတြက အနွစ္ ၂၀ ၾကာမွ အမႈမွန္ေဖာ္ထုုတ္ဖိုု. ၾကိဳးစားလာမွ ဒီကိစၥကိုု ၿငိမ္ေနလိုု.မရတဲ့အဆံုုး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ABSDF အေနျဖင့္ ေၾကညာခ်က္ ထုုတ္ရတာကိုု သိပါလ်က္နဲ. DVB သတင္းေထာက္ေတြက ဆက္ၿပီး စစ္ေထာက္လွမ္းေရးသူ လ်ိဳေတြကိုု ေဖာ္ထုုတ္ခဲ့သည့္ကိစၥဆိုုၿပီး ေရးသားေျပာဆိုုျခင္းကိုုက ေသးဆံုုးသြားတဲ့ ေက်ာင္း သားေတြအေပၚ ထပ္ၿပီး မေလးမစားနဲ. ေစာ္ကားေနသလိုုပါ။

    အဲဒီသတင္းေထာက္ကိုု ျပန္ေလ့လာလက္ေတာ့လဲ သူလဲ လူသတ္တရားခံေတြ၏ ေအာက္မွာ အလုုပ္လုုပ္ခဲ့သည့္ ABSDF အဖြဲ.၀င္ေဟာင္း တဦးျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။ ဒါအျပင္ ဒီသတင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ထိုုင္းအေျခစိုုက္ DVB သတင္းေထာက္ကလဲ သတင္းထဲမွာ ဟိုုဖက္ဒီဖက္ မွ်မွ်တတရွိေအာင္ ေမးျမန္တာ မဟုုတ္ပဲ ABSDF အဖြဲ.က ေခါင္းေဆာင္ရဲ့ အသံကိုုပဲ အၾကိမ္ ၾကိမ္ ထပ္သံုုးၿပီး ေျဖရွင္းခြင့္ေပးထားေပမယ့္ ခံလိုုက္ရတဲ့သူေတြ၏ အသံ ခံလိုုက္ရသူေတြဖက္ က အျမင္ကိုုေတာ့ ထည့္သြင္းထုုတ္လႊင့္တာ မၾကားလိုုက္ရပါ။ သတင္းတပုုဒ္ေရးတဲ့အခါ ၂ ဖက္အျမင္ကိုု တင္ျပခြင့္ ေျပာခြင့္ေပးမွ Balance ျဖစ္ၿပီး အခုုေတာ့ တဖက္တည္းကိုုပဲ အၾကိမ္ ၾကိမ္ အသံဖိုုင္ေတြနဲ. သတင္းေရးထားေတာ့ တခုုခုုကိုု ကာကြယ္ေပးဖိုု. တဖက္သတ္ ေျဖရွင္း ခ်က္ေတြ လုုပ္ေနသလိုု ျဖစ္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ ခံရတဲ့သူေတြ၏ အသံ ခံရတဲ့သူေတြ၏ အျမင္နဲ. ေျပာဆိုုခ်က္ေတြ အဲဒီသတင္းထဲမွာ ပါမလာျခင္းကိုု ေမးခြန္းထုုတ္ရမလိုုပါ။ သတင္း ေရးရင္ Objective ျဖစ္ဖိုု. Balance ျဖစ္ဖိုု. Impartiality ျဖစ္ဖိုု. Facts ျပည္စံုုဖိုု. လိုုပါသည္။ အဲလိုုမဟုုတ္ရင္ေတာ့ ခပ္ညံ့ည့့ံ ၀ါဒျဖန္.တာထက္ မပိုုပါ။

    ဒါေၾကာင့္ ကခ်င္ျပည္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ေခါင္းျဖတ္ အသတ္ခံရတဲ့ကိစၥေတြဟာ ျပည္ပ သတင္းဌာနေတြေၾကာင့္ဆိုုရင္ လူေတြ ဘာမွေတာင္ အမွန္တိုုင္း သိခြင့္ရရွိလိုုက္မွာ မဟုုတ္ပါ။ အခုုေတာ့ ဆိုုရွယ္မီဒီယာေခၚတဲ့ Facebook, Blogs and Internet Technology ေတြ တိုုး တက္လာလိုု.သာ ဒီလူသတ္မႈ ရက္စက္ယုုတ္မာမႈေတြကိုု အခုုေလာက္အထိ လူေတြ အမ်ား အျပား ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြ သိခြင့္ရရွိလိုုက္တာမိုု. သူတိုု.ကိုုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလိုုပါ။ ျပည္ပ သတင္းဌာနေတြကေတာ့ အမ်ားစုုက နွာေစးေနၿပီး Self-Censor လုုပ္ကာ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၿပီး ေရးတဲ့ေျပာတဲ့သူက်ေတာ့လဲ သာသာထိုုးထိုုးနဲ. ကာေပးဖုံးေပးျခင္တာကိုု ေတြ.ေနရပါသည္။


Thanks for everyone who offers nothing but truth and courage.

by Aye Aye Soe Win on Thursday, January 12, 2012 at 6:31am


×××××××××××××××××××××

မေအးေအးစုိး၀င္းလို ပို႔စ္တခု မေရးေတာ႔ဘဲ ျပည္ပမီဒီယာေတြရဲ့ ဖံုးကြယ္ေပးထားမႈကို သိေစခ်င္လို႔ ေကာ္ပီလုပ္ၿပီး တင္ထားတာပါ... အခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ဒီဗြီဘီက သူတို႔သတင္းေခါင္းစဥ္အတြက္ ေတာင္းပန္ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ္႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္သင္႔တဲ႔၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း အေျခအေနမွန္ကို သိေနသည့္တိုင္ ဒီလို သတင္းေခါင္းစဥ္မ်ိဳးနဲ႔ သတင္းေရးခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ အရမ္းကို ရြံရွာ စက္ဆုပ္သြားမိတာ အမွန္ပါပဲ။


s0wha1


ေျမာက္ပိုင္းေျမမွ ပံုရိပ္မ်ား ( အပိုင္း - ၁)


ေျမာက္ပိုင္းေဒသပံုရိပ္မ်ား

နိဒါန္း

ေျမာက္ပိုင္းကိစၥအျဖစ္မွန္ေတြေျပာၾကဘို႕ကၽြန္ေတာ္တို႔အႏွစ္(၂၀)ေစာင္႔ခဲ့ၾကပါတယ္။ကြယ္လြန္သြားခဲ႕ၾက သူေတြကသူတို႕ရဲ႕အျဖစ္မွန္ေတြေတြကို ေဖၚထုတ္ေပးဘို႕ မေသခင္ မွာသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ လည္း မလြဲမေသြ ေဖၚထုတ္ေပးဘို႕ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ အခ်ိန္အခါသင္႔ၿပီလို႕လည္း ထင္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႕ ခံစားခဲ့ရတဲ႔ ပန္းခ်ီကိုထိန္လင္း၊ မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္ တို႔ရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္ေတြ online မွာဖတ္ၾကရမွာပါ။အားလံုးအျဖစ္မွန္ေတြပါ။ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွေစ့ေဆာ္လို႔ေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ဒီေနရာမွာေျပာခ်င္တာက ဘာေၾကာင့္ဒီလိုအေျခအေန ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ ဘယ္သူေတြဘယ္လိုဖန္တီးခဲ႕ၾကသလဲ ဘယ္သူေတြမွာတာ၀န္ရွိခဲ့ၾကသလဲဆိုတာေတြပါ။

ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႕ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္(ခရုိင္မွဴး)တာ၀န္ယူခဲ့ရသလိုစစ္ေထာက္လွမ္းေရးလို႔စြပ္စြဲဖမ္းဆီးတာကိုကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔နဲ႔အတူခံခဲ့ရပါတယ္။ဗဟိုေကာ္မတီေတြထဲကကိုညီညီေက်ာ္(မႏၱေလး)၊ဦးစိန္(ရန္ကုန္)၊ကိုုတင္ေမာင္ေအး(ကသာ)၊ကိုစိုလင္း(မႏၱေလး)တို႕လည္းဖမ္းခံရတဲ့အထဲမွာပါပါတယ္။ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ဦးေက်ာ္္

ေက်ာ္အုန္းနဲ႔ဦးရန္ေနာင္စိုးတိ႔ိုလည္းဖါးကန္႕ဘက္မွာကိုမ်ိဳး၀င္းလူေတြရဲ႕လိုက္လံသတ္ျဖတ္တာခံခဲ့ရပါတယ္။ ကိုစိုလင္းကေတာင္ပိုင္းမွာဖမ္းခံရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ေထာက္လွမ္းသံသယနဲ႔သတ္ျဖတ္တာဟာမကဒတ(ကခ်င္)လက္ထက္ကတည္းကရွိေနခဲ့ပါတယ္။ကိုျမတ္ကိုကို(ေရဆင္းတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား)(ျမင္းျခံ)ဟာ၁၉၈၉ႏွစ္ကုန္ေလာက္မွာသံသယနဲ႔အသတ္ခံခဲ့ရတာပါ။ကိုမ်ိဳး၀င္းေျပာဘူးတာကေတာ့ျမတ္ကိုကမသြားနဲ႔လို႕ေျပာထားတဲ့ေနရာေတြကိုသြားတယ္တဲ့။ဘယ္ေနရာလဲေမးေတာ့ ရဲေမေဆာင္တို႕ေဆးခန္းတို႕ကိုတဲ့….အံ့ၾသစရာပါဘဲ။

ကိုျမတ္ကိုကိစၥနဲ႔မယံုလို႕သိခ်င္လို႕ျမင္းၿခံကေနလိုက္လာတဲ့ကိုရန္ရွင္းလည္းေနာက္ပိုင္းမွာစြပ္စြဲခံရၿပီးအ

သတ္ခံခဲ့ရ ပါတယ္။စစ္ေထာက္လွမ္းေရးသံသယနဲ႔ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရလို႕ေသဆံုးရသူေပါင္း(၃၅) ဦးနဲ႕

ႏွိပ္စက္ခံရၿပီးထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာသူေပါင္း( ၇၀ )ဦး ရွိပါတယ္။ စာရင္းအေသးစိတ္ကိုလည္းတင္ျပသြားမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕မကဒတ(မပ)မွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို မကဒတ(ကခ်င္)ကို ေရာက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး သိခဲ့ျမင္ခဲ့ႀကံဳခဲ့ရတာေတြကို ေျပာျပသြားခ်င္ပါတယ္။ အေျခအေနအားလံုးကို ၿခံဳငံုမိႏုိင္မလားလို႕ပါ။

အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့အမွန္တရားတစ္ခုကိုေဖၚထုတ္ဘို႕နဲ႕ေသဆံုးခဲ့ၾကတဲ့သူေတြရဲ႕သမိုင္းတန္ဘိုး

ဆံုးရွံဳးမွဳမျဖစ္ရေအာင္ပါ။အာဃာတေတြအမုန္းတရားေတြြကေတာ့သိပ္မရွိပါဘူး။အႏၱိမရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့အားလံုးကိုသမိုင္းကဘဲအဆံုးအျဖတ္ေပးသြားမယ္လို႕ယံုၾကည္ပါတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္သိေသာကိုေအာင္ႏိုုင္”

ကၽြန္ေတာ္မကဒတ(ကခ်င္)ကိုမေရာက္ခင္ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္အစည္းအရံဳးမွာဒုဥကၠ႒(၁)တာ၀န္ယူခဲ့ပါ

တယ္…..၁၉၈၈-၈၉မွာ တရား၀င္ ရပ္တည္တဲ့ႏိုင္ငံေရးပါတီေပါ့…. ဥကၠ႒က ကိုေအာင္ေဇာ္မင္း( ခ်ိဳတူးေဇာ္)ပါ...

(၈.၄.၈၉) မွာ ရွစ္ေလးလံုး ရွစ္လျပည္႕ကို ၿမိတ္ၿမိိဳ႕မွာလုပ္လို႕ေထာင္(၃)ႏွစ္ က်သြားပါတယ္…

အဲဒီမွာ…. လူငယ္ေက်ာင္းသားပါတီေတြ စုေပါင္းအလုပ္လုပ္ရေအာင္ဆိုၿပီး အဖဲြ႕ေတြ ေပါင္းခဲ့ၾကပါတယ္…

လူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကေရစီအင္အားစုနာမည္နဲ႕ပါ….ကိုေအာင္ႏုိင္ကို အဲဒီမွာ စသိခဲ့ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္…

အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးေက်ာင္းသားလူငယ္အဖဲြ႕(အနကလ)ကပါ…ဥကၠ႒တာ၀န္ယူပါတယ…ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားပါ္…ကိုစိုးလင္းကဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ပါ…သူတိုနဲ႕အလုပ္ေတြအတူလုပ္ခဲ့ပါတယ္…အလြန္ရင္းႏွီးခဲ႕ပါတယ္…ကိုစိုးလင္းကတည္တည္ေနသေလာက္ကိုေအာင္္ႏိုင္ကခပ္ရႊင္ရႊင္ေနတတ္တယ္…အဂၤလိပ္စကားေျပာအသင္႔အတင့္

ေကာင္းတယ္…အေျခအေနမေကာင္းလို႕မကဒတ(ကခ်င္)ကိုထြက္ၾကေတာ႔…..

“ ဇင္မာဦးေလးေယာက်ၤားရသြားလို႔…ၿမိဳ႕မွာမေနခ်င္ေတာ႔လို႔ ”ထြက္လာတာဆိုပဲ…..ရီစရာေကာင္းေအာင္ေျပာ

တတ္တယ္…

ကၽြန္ေတာ္မကဒတ(ကခ်င္)ကိုမသြားခင္၁၉၈၉ဂ်ဴလိုင္လဆန္းေလာက္မွာကိုေအာင္ႏုိင္တေယာက္ေဘာင္ဒရီလမ္းကကၽြန္ေတာ္တို႕ရံုးကိုေရာက္လာတယ္…..သူနဲ႕အတူပါလာတာကကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တဲ့…အထက္ျမန္မာျပည(္ဗကသ)ကတဲ့…အေျခအေနမေကာင္းလို႕ရန္ကုန္ကိုခဏလာေနတာတဲ႔…ခင္စရာေကာင္းၿပီး..အရာရာကို

ေလးေလးနက္နက္ေတြးတတ္တဲ႕မ်က္ႏွာမ်ိဳးပါ….ပထမဆံုးဆံုဖူးးတာပါ…..မႏၱေလးေက်ာင္းသားညီလာခံမွာေတာ့မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး…..ေဆးရုံတက္ေနရတယ္လို႕ေတာ႕ေျပာတာၾကားခဲ့ရတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ကၽြန္ေတာ္၁၉၈၉ဇဴလိုင္တတိယပတ္မွာမကဒတ(ကခ်င္)ကိုထြက္ခဲ႕တယ္…အတူပါတာကစမ္း

ေခ်ာင္း(အခသ)ကကိုမိုးေက်ာ္သူ(ခ)ကိုဘိုဘိုပါ…သူ႕အသက္က၁၆ႏွစ္ေက်ာ္ရံုဘဲရွိပါေသးတယ္…ကၽြန္ေတာ္က

ေတာ့၂၁ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေပါ့...ဒီလိုနဲ႕မႏၱ ေလးေရာက္…ကိုစိုးလင္းတို႕ကိုေအာင္ႏုိင္တို႕နဲ႕ေတြးၿပီး….လားရွုိး-မူဆယ္ကတဆင့္ေရႊလီျမစ္ကိုကူးၿပီး…တရုပ္ျပည္ေရႊလီနယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးကိုေရာက္ခဲ႕ပါတယ္…မိသားစုတည္းခိုခန္းေသးေသးေလးမွာတည္းတယ္…ညေနေလာက္က်ေတာ႕မိုးညွင္းကကိုျမင့္ေက်ာ္နဲ႕ကိုေက်ာ္ခိုင္၀င္းတို႕ေရာက္လာ

ၾကပါတယ္…သူတို႕က(မိုးညွင္းအနကလ)ကပါ…ေနာက္ေတာ့မဂၤလာေတာင္ညြန္႕ကကိုေက်ာ္စြာ၀င္းေမာင္နဲ႕

ေနာက္တစ္ေယာက္ပါေရာက္လာတယ္... လူေတြမ်ားလာေတာ့ေပ်ာ္ပါတယ္…

ေနာက္ေန႕မကဒတ(ကခ်င္)ကကိုရာေကး(ခ)ကိုေက်ာ္ျမင့္ေရာက္လာၿပီးခရီးဆက္ထြက္ဘို႕တာ၀န္ယူျပင္ဆင္ပါတယ္…ေရႊလီကေနနာရီ၀က္ေလာက္ကားစီးၿပီး၀မ္တိန္နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးကတရုပ္ရဲစခန္းမွာလက္မွတ္လုပ္ရပါတယ္...ေနခြင့္လက္မွတ္ေပါ႕…(၁၀)ေပေလာက္ေခ်ာင္းေလးဘဲျခားတဲ့ျမန္မာျပည္ဘက္ကမ္းကေတာင္ကုန္းေလး

ေတြေပၚမွာေတာ့ သြတ္မိုးအေဆာက္အဦးေလးေတြနဲ႕….ၾကဴကုတ္(ပန္ဆိုင္း) တဲ့…

အဲဒီကမွေရႊလီကိုျပန္ၿပီးေနာက္ေန႕ေျမာက္ဖက္ယင္က်န္းၿမိဳ႕ေလးဆီကိုကားနဲ႕ထြက္ပါတယ္…ကိုျမင့္ေက်ာ္

နဲ႕ကိုေက်ာ္ခိုင္ကေနာက္အေခါက္မွလိုက္မွာမို႕က်န္ခဲ့ပါတယ္….ကိုေက်ာ္စြာ၀င္းေမာင္နဲ႕ေနာက္တေယာက္ကရွမ္း

ျပည္ေက်ာင္းသားတပ္ရင္း(၄၀၁)ကိုဆက္သြားမွာမို႕ခဲြခဲ့ရပါတယ္….

ယင္က်န္းၿမိဳ႕ေလးကိုေန႕၀က္ခရီးၾကာပါတယ္…ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းေတြမို႔ရင္တမမပါပဲ…ဒါေပမဲ႕

ကားေတြကေကာင္းပါတယ္…ေတာင္ေပၚလမ္းေပမဲ့ေက်ာက္ခင္းလမ္းေတြမို႔အသင့္အတင့္ေကာင္းပါတယ္….

ယင္က်န္းကိုေန႕ခင္းဖက္ေရာက္ၿပီးတစ္ညနားပါတယ္….တရုပ္မြတ္ဆလင္(ပန္းေသးလို႕ထင္ပါတယ္)ထမင္းဆိုင္

ေလးမွာအမဲသားႏွပ္ဟင္းနဲ႕စားခဲ့ရတာအႏွစ္(၂၀)ေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိအရသာကိုမွတ္မိေနပါေသးတယ္….

ေနာက္ေန႕မနက္ေစာစာကားနဲ႕အေနာက္ေျမာက္ဘက္ကဆမား(စီမား)ၿမိဳ႕ေလးဆီကိုဆက္ထြက္ခဲ့ပါတယ္

ေန႕ခင္းေလာက္မွာေတာင္ပတ္လည္၀ိုင္းေနတဲ့ဆမားၿမိဳ႕ေလးကိုေရာက္ပါၿပီ…ကားၾကံဳမရွိေတာ့ေျခက်င္ဆက္ထြက္ရတယ္…လက္မွတ္ကိုရဲစခန္းမွာအပ္ထားခဲ့ရတယ္…ေျမျပန္႕အတိုင္းနာရီ၀က္ေလာက္တရုပ္ရြာႏွစ္ရြာေလာက္ျဖတ္

ျပီးေတာ့အတက္ခရီးေပါ့…ထေရာ္လာဂ်ီနဲ႕ကုန္ကားေတြသြားလို႕ရတဲ့ေက်ာက္ၾကမ္းလမ္းမ်ိဳးေပါ႕…

ေက်ာ္ျမင့္(ခ)ရာေကးကမိုးေကာင္းကတဲ့…မကဒတ(ကခ်င္)ရဲ႕ကိစၥေတြကိုတရုပ္ျပည္ထဲမွာေနျပီးလုပ္ေပး

ေနတာ…အရပ္က၆ေပေက်ာ္မယ္…ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႕…မြတ္ဆလင္တဦးေပါ႕။တရုပ္စကားေတာ႕အစဥ္ေျပေအာင္

ေျပာႏိုင္တယ္… သူကေရွ႕ကသြား…ကိုယ္တို႕ကေနာက္ကလိုက္ေပါ႕…၄၀ဒီဂရီေလာက္ပဲမတ္တယ္…တစ္နာရီ

ေလာက္သြားၿပီးေတာ့ရွားေဟာ့ပါဆိုတဲ႕ရြာေလးကိုေရာက္တယ္… KIAမိသားစုေတြေနၾကတယ္…တဲအိမ္ေလးေတြ

၅၀ေလာက္ရွိမယ္…တရုပ္ျပည္အပိုင္ထဲမွာပါ…

ကားလမ္းကေနဖယ္ၿပီးေတာင္ေစာင္းအတိုင္း၁၅မိနစ္ေလာက္ဆက္တက္ေတာ႔KIAေအာက္ေဆးရုံကို

ေရာက္တယ္.... တဲတစ္လံုးထဲမွာေက်ာင္းသားအဖဲြ႕ကသင္တန္းဆရာကိုခိုင္ေဆးရံုတက္ေနတာ…အေျခအေနမ

ေကာင္းဘူးလို႕ကိုေက်ာ္ျမင့္ကေျပာတယ္….ေဆးထိုးတာေဆးခဲသြားလို႕ေပါင္မွာျပည္တည္ၿပီးလႈိက္စားကုန္တာတဲ့စားစရာတခ်ိဳ႕ေပးၿပီးဆက္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္….ေနာက္ ၄ရက္ေနေတာ့ဆံုးသြားတာသိရတယ္…..

“မကဒတ(ကခ်င္)ႏွင့္လိုင္စင္စခန္း”

ေအာက္ေဆးရံုကေနလမ္းေပၚျပန္တက္ၿပီး ၁၅မိနစ္ေလာက္ကားလမ္းအတိုင္းဆက္တက္သြားရတယ္….

အေကြ႕တစ္ခုကိုေက်ာ္လိုက္ေတာ႕ဂိတ္တစ္ခုကိုဘြားကနဲေတြ႕လိုက္ရတယ္…ကားလမ္းကိုကန္႕တားထားတဲ႕ဂိတ္

ေမာင္းတံလဲေတြရတယ္…မလွမ္းမကမ္းဘယ္ဘက္ကကုန္းေလးေပၚမွာကနယ္ျခားေက်ာက္တိုင္ေလးတစ္ခု…

KIA ရဲေမ၂ေယာက္ဂိတ္မွာေစာင့္ေနတာေတြ႕တယ္…ညာဘက္ကိုေကြ႕ၿပီးကားလမ္းအတိုင္း၁၀မိနစ္ေလာက္သြား

ရင္KIAရံုးေတြနဲ႕သူတို႕လူႀကီးေတြေနတဲ့အိမ္ေတြကိုေရာက္တယ္တဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲဂိတ္တဲကိုေက်ာ္ၿပီး၅မိနစ္ေလာက္ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ႕ညာဘက္ကေတာင္ကုန္းေပၚမွာေက်ာင္းသားခြပ္ေဒါင္းအလံနဲ႕KIAအလံယွဥ္လ်ွက္ေတြ႕လိုက္ရေတာ႕စိတ္ထဲမွာေၾကနပ္မိပါတယ္…

ဘယ္ဘက္ခပ္ေျပေျပေတာင္ကုန္းေပၚမွာေတာ႕ေကာ္မတီရံုးနဲ႕အတြင္းေရးမွဴးတဲ၊အေနာက္ဘက္နားကေရေခ်ာင္း

ေဘးမွာေတာ့ဘဏၰာေရးမွဴးတဲအစီအရီေတြ႕ရပါတယ္….

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ကိုမိုးေက်ာ္သူတို႕ကိုေကာ္မတီရံုးမွာေခတၱေနရာခ်ေပးထားပါတယ္…ခဏေနေတာ့အတြင္းေရး

မွဴးကိုမ်ိဳး၀င္း၊ဘဏၰာေရးမွဴးကိုေအာင္ႀကီးတို႕နဲ႕ေတြ႕ရပါတယ္…ၿမိဳ႕ေပၚအေျခအေနေလးေတြေျပာျဖစ္တယ္…

ထမင္းစားေတာ့ေကာ္မတီရံုးေဘးကမီးဖိုနဲ႕တြဲလွ်က္ထမင္းစားေဆာင္မွာစားတယ္…ဟင္းကေတာ့၀က္သားနဲ႕အာလူးေပါ့…ရဲေဘာ္ရဲေမေတြ၀ိုင္းမ်က္ေစာင္းထိုးတဲ့ဟင္းဆိုတာေနာက္မွသိရပါတယ္…

အဲဒီမွာရွိတဲ့သူေတြကကိုစိန္သန္းသူကေကာ္မတီရံုးတာ၀န္ခံပါ…သေဘာေကာင္းၿပီးခင္စရာေကာင္းပါတယ္..ေနာက္ကိုေစာျမေအာင္…ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႕အနီးကပ္ေနရသူပါ…ေနာက္ေတာ့၀ါဒျဖန္႔ခ်ီးေရးအဖဲြ႕(pro-team)အဖဲြ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာပါတယ္…..ေနာက္တစ္ဦးကဦးေသာင္းျမင့္ပါ…တန္႕ဆည္ကပါ…ထမင္းခ်က္တဲ့အ

ေဆာင္မွာဘဲေနတယ္…အသက္က၆၀နီးပါးေလာက္…သူမၾကာမၾကာဆိုျပတတ္တဲ.သီခ်င္းက…..

“ေလတံခြန္ဆိုတာ…စကၠဴေလးကျဖစ္လာတာမို႕…..ဘ၀ေဟာင္းကိုေတာ႕မေမ႔သင့္ပါတယ္…ဆိုတဲ့သီခ်င္း

ကိုဖ်က္ဆိုထားတဲ့…..

“ေကာ္မတီဆိုတာ…ရဲေဘာ္ေလးကျဖစ္လာတာမို႕….ဘ၀ေဟာင္းကိုေတာ့မေမ့သင့္ပါတယ္”...တဲ.

ဒါေၾကာင့္လည္းကိုမ်ိဳး၀င္းကအညႈိးထားခဲ့ေလသလားေတြးမိပါတယ္…စစ္ကိုင္းတိုင္းေကာ္မီတီဖဲြ႕ဘို႕လုပ္ေနတဲ႕ဦးေက်ာ္ေက်ာ္အုန္း၊ဦးရန္ေနာင္စိုးတို႔နဲ႕တေသြးတသားတည္းျဖစ္တာလည္းပါမွာေပါ့…(၁၅)ေယာက္စာရင္းထဲမွာပါ

သြားခဲ႕တယ္…..

ကိုမ်ိဳး၀င္းတဲနဲ႕ခဲတပစ္ေလာက္အကြာမွာစစ္ကိုင္းတိုင္းရံုးဆိုၿပီးတဲေလးတစ္ခုရွိပါတယ္…အဲဒီမွာဘဲ

ကိုတင္ေမာင္ေအး(ခ)ကိုအားဆိုက္ကသတင္းျပန္ၾကားအလုပ္လုပ္တာေတြ႕ပါတယ္…ကာတြန္းဆြဲ…ကဗ်ာေရး..

စာအုပ္ထုတ္နဲ႕အၿမဲအလုပ္ရူပ္ေနတတ္တယ္…ေတးေရးဆရာအရိုးနဲ႕ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္…

ရဲေဘာ္ရဲေမနဲနဲဘဲေတြ႕ရတယ္….ခရိုင္ေတြကိုဆင္းသြားၾကတယ္လို႕သိရပါတယ္၊စစ္သင္တန္းအပတ္စဥ္

(၄) ထိရွိသြားပါၿပီ။အနိမ့္ပိုင္းလမ္းရဲ့တဖက္မွာေတာ့ရဲေမေဆာင္ကိုေတြ႕ရတယ္…၁၀ေယာက္ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္

ထင္တယ္... ေနက္တစ္ရက္ရဲေမေဆာင္ေဘးမွာေဆးခန္းေဆာက္ေတာ့မလုပ္တတ္လုပ္တတ္နဲ႕၀ိုင္းကူၾကပါတယ္. (၅)ရက္ေလာက္ေနေတာ့ေအာက္ဖက္ စခန္းမွဴးတဲေဘးကဘားတိုက္အရွည္ေလးမွာေျပာင္းေနရပါတယ္..

ကာဘိုးကေက်ာ္ေက်ာ္ႏိုင္ဆိုတာရွိပါတယ္…အပတ္စဥ္(၄)မွာဗိုက္ခြဲရလို႕ေနာက္တပတ္စဥ္ျပန္ေစာင္႕ေနရတာပါ…

ေနာက္ကိုျမင့္ေက်ာ္၊ကိုေက်ာ္ခိုင္၊ကုိိသန္းထြန္းစိုး၊ကိုေအာင္ေက်ာ္၊ကိုတင္ေ႒း၊ကိုညီညီေအာင္(ပဲခူး)၊ကိုညီညီေက်ာ္

ေရႊဘိုကကိုအုန္းႀကိဳင္(ok) ၊ ကိုရန္ရွင္း(ျမင္းၿခံ)၊တဖြဲဖြဲေရာက္လာၾကပါတယ္…ကိုရန္ရွင္းကသူ႔သူငယ္ခ်င္းျမတ္ကို

အသတ္ခံရတာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးသိခ်င္လို႕လာတာလဲပါတယ္…

ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႕(၂)ခါေလာက္သူနဲ႕စကားေျပာတာကိုသိေပမဲ့ဘာေတြေျပာသလဲဆိုတာမသိဘူး.ဒီလိုနဲ႕သင္တန္းတက္ဘို႕လူျပည့္ေအာင္ေစာင့္ရင္းတပ္ကေပးတဲ့ရိကၡာစားရင္းေနရတယ္…သင္တန္းဆရာေတြကတစ္ခ်ိဳ႕စခန္းးမွဴးတဲမွာေနၾကတယ္…ဆရာ၀င္းေနာင္(လူ႕ေဘာင္သစ္-ဗဟန္း)၊ဆရာေရႊမွ်င္၊ဆရာေယာရွူ၊နဲ႔သင္တန္းမွဴးဒုဗိုလ္လွဆိုင္းတို႕

ေပါ့…ဆရာမင္းေ႒းနဲ႕တခ်ိဳ႕ကေနာင္ရာပါစခန္းမွာရွိတုန္းလို႕ထင္ပါတယ္…

အလုပ္ကတခါတရံလုပ္လုပ္ရတယ္…ထင္းျဖတ္ထင္းခြဲေပါ႕…စားရတာကမွ်င္ငပိအရည္က်ိဳထားတာနဲ႕စြန္

တန္ဟင္းေပါ႕…ငရုပ္သီးေလွာ္ကတခါတရံပါတတ္တယ္…ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ႏိုင္ညဘက္ဖမ္းတဲ့ၾကြက္ကိုမီးကင္စားရ

တာလဲမွတ္မိေသးတယ္…ရာသီဥတုကအရမ္းေအးတယ္…jan,feb ဆိုအေအးဆံုးလို႕ေျပာတယ္..ေလကလဲတဟူး

ဟူးနဲ႕အျမဲတိုက္ေနတာ…အေႏြးထည္အျမဲ၀တ္ထားၿပီးအလုပ္မရွိရင္မီးလွံဳေနရတယ္…ညဘက္ဂြမ္းေစာင္အထူႏွစ္

ထပ္ေလာက္ျခံဳမွနဲနဲေႏြးလို႕အိပ္ရတာ…ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္ရင္kia မိသားစုေတြေရာင္းတဲ႔ဆိုင္မွာပါလာတဲ့အကၤ်ီ

ေလးေတြေရာင္းၿပီးမွ၀ယ္ေသာက္ရတယ္…စတိုကထုတ္ေပးတာကတခါတရံမွဆိုေတာ့မေလာက္ၾကဘူး…သတင္း

စာစကၠဴနဲ႕လိပ္ေသာက္ရတဲ့ေဆးမွဳံ႕နဲ႕ခါခ်င္ေပါင္လို႕ေခၚတဲ့ေဆးရြက္မွ်င္ေတြပါ…

အဲဒီလိုနဲ႕မႏၱေလးက၊စစ္ကိုင္းက၊ရန္ကုန္က၊ကန္႕ဘလူဘက္က၊မိုးညွင္းကလူငယ္ေက်ာင္းသားေတြ(၄၀)

ေလာက္ရွိလာပါတယ္…ရန္ကုန္မွာအတူေနခဲ့ၾကတဲ့စမ္းေခ်ာင္းအခသကေက်ာ္၀ဏၰ(ေျမႏုစခန္းတြင္တိုက္ပဲြက်)

ကိုေက်ာ္၀င္းေဆြ(ဖိုးေက်ာ္)၊ကိုမိုးဟိန္း(ေနာင္ရာပါစခန္းေရႀကီးစဥ္ေရထဲေမ်ာပါကြယ္လြန္)၊ကိုေပါက္(ေဇာ္ခင္ဦး)

(ျမစ္ႀကီးနားခရိိုင္တြင္ငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖင့္ေသဆံုး)တို႕လည္းေရာက္လာၾကပါတယ္…

လူ(၄၀)ေက်ာ္ေလာက္ဆိုေတာ့သင္တန္းစဘို႕အတြက္အလံတိုင္ကုန္းေနာက္ကကြက္လပ္မွာသင္တန္း

သားေတြေနဘို႕ဘားတိုက္ေဆာက္ၾကရပါတယ္… 1989,oct လလယ္ေလာက္ထင္ပါတယ္…၁၉၉၁-၉၂မွာအခ်ဳပ္

ေထာင္(ငရဲခန္း)ျဖစ္သြားတယ္…ကိုထိန္လင္းရဲ႕လူကက္ဆက္ေတြေနခဲ့တဲ့ဗိမၼာန္ႀကီးေပါ႕…

၁၉၈၉-နိဳ၀င္ဘာလဆန္းေလာက္မွာသင္တန္းစေပးတယ္…အေျခခံစစ္သင္တန္း(၂)လပါ...တစ္ဦးတည္း

ေသာသင္တန္းသူကမသင္းသင္းညီ(ရန္ကုန္)ပါ…၁၆ႏွစ္မျပည့္ေသးဘူးထင္ပါတယ္…သူလည္းေနာက္ပိုင္းမွာစစ္

ေထာက္လွမ္းေရးဆိုျပီးဖမ္းဆီးခံခဲ့ရသူပါ…

ဆိုင္းရာကုန္း(သို႔)အာဆံကုန္း

ကြ်န္ေတာ္တို႕ေနတဲ့ဘားတိုက္ကေနကိုက္(၁၀၀၀)ေလာက္မွာေတာင္ကုန္းေလးတစ္ခုရွိတယ္…ဘယ္ဘက္

အနိမ့္ကို(၅)မိနစ္ေလာက္သြားရင္ပါေဂ်ာင္ေခ်ာင္းထဲစီးတဲ့ေခ်ာင္းေသးေလးရွိတယ္…(၆)ေပေလာက္က်ယ္တယ္…

ေခ်ာင္ကူးတံတားေသးေလးေက်ာ္ရင္ကုန္းေပၚကိုေျပေျပေလးတက္သြားတဲ့လမ္းေလးရွိတယ္…ကုန္းေပၚမွာသစ္ပင္

စုစုေလးတစ္စုရွိတယ္….ေရွ႕ကစီနီယာရဲေဘာ္ရဲေမေတြကျမတ္ကိုကုန္းလို႕တိုးတိုးေျပာၾကတယ္….ကုန္းရဲ႕အေပၚ

ေနာက္ဘက္ကလွ်ိဳထဲမွာသတ္ပစ္ခဲ့တာတဲ့…ေထာက္လွမ္းေရးလို႕လဲေျပာၾကတယ္တဲ့…

ဒီမတိုင္ခင္ကဆိုင္းရာဆိုတဲ့KIAရဲေမတေယာက္ကိုKIAကအဲဒီေနရာမွာဘဲသတ္ပစ္ခဲ့တယ္လို႕ေျပာၾက

တယ္…ဘာအျပစ္ရွိလဲမသိခဲ့ပါဘူး…ဆိုင္းရာကအင္မတန္ေခ်ာေမာလွပပါသတဲ့…သီခ်င္းဆိုလဲအလြန္ေကာင္း

တယ္ဆိုပဲ...လသာတဲ့ညေတြဆိုရင္ဆိုင္းရာရဲ႕သီခ်င္းသံကိုပိုၿပီးၾကားၾကရတယ္တဲ့…ဒါေၾကာင့္ဆိုင္းရာကုန္းလို႕အစ

ပိုင္းမွာေခၚၾကတယ္တဲ့…

ေနာက္ေတာ့အာသံျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္( ULFA )ကရဲေဘာ္တစ္ဦးကိုလည္းသူတိုရဲ႕ေခါင္း

ေဆာင္ကိုယ္တိုင္ကဒီေနရာမွာဘဲျပန္တမ္းထုတ္ၿပီးသတ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္တဲ့…တပ္ကခ်ထားတဲ့စည္းကမ္းေတြမလိုက္

နာလို႔-ဆိုပါတယ္…KIA ဗဟိုမွာအိႏၱိယနယ္စပ္ကေနသင္တန္းလာတက္ၾကတာပါ…ဒီအဖဲြ႕မွာအာသံ၊မဏိပူရ္၊

နာဂ၊မီဇိုရမ္၊(၄)ခုေပါင္းထားတာပါ…

အဲဒီကစၿပီးေက်ာင္းသားေတြကအာဆံကုန္းလို႕ယၡဳထိေခၚေနၾကဆဲပါ…

ေနာက္ပိုင္း၁၉၉၂ေဖေဖၚ၀ါရီလ(၁၂)ရက္ေန႕မွာဥကၠ႒ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္အပါအ၀င္ေက်ာင္းသားလူငယ္(၁၅)ဦး

ကိုစစ္ေထာက္လွမ္းေရးလို႕မတရားစြပ္စြဲၿပီးကိုမ်ိဳး၀င္း၊ကိုေအာင္ႏိုင္၊ကိုလွဆိုင္း၊ကိုသံေခ်ာင္း+………..တို႕ရဲ႕စုေပါင္း

ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႕ဒီေတာင္ကုန္းေပၚမွာပဲသတ္ျဖတ္ခဲ့တာပါ…ကိုေက်ာ္ေ၀ကတစ္ပတ္ေလာက္ေစာပါတယ္…

ကိုစိုး၀င္းသန္းက(၁၉.၀၂.၁၉၉၂)မွာပါ….အဲဒီေတာင္ကုန္းေလးမွာပါဘဲ…

ကိုစိုး၀င္းသန္းေသဆံုးရတာစိတ္၀င္စားစရာမို႕ႀကားျဖတ္ၿပီးေျပာပါရေစ….အဲဒီေန႕ညေနေစာင္းမွာကၽြန္

ေတာ္တို႕(၇)ဦးကိုမ်ိဳး၀င္းတဲမွာရွိေနၾကပါတယ္…မိဘေတြလာၿပီးအာမခံရင္ျပန္လႊတ္ေပးမယ္လို႕သူတို႕ေရြးထား

တဲ့သူေတြပါ…အိမ္ေတြကိုစာေရးဖို႕ေခၚထားတာပါ…ကိုညီညီ၊ကိုေက်ာ္ႏုိင္ဦး၊မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္၊ကို၀ဏၰေဇာ္

ကိုမိုးေက်ာ္သူ(ကိုဘိုဘို)၊ကိုညီညီေအာင္(ပဲခူး)၊နဲ႕ကိုရဲလင္းတို႕ပါ…

ခဏေနေတာ့ဘဏၰာေရးမွဴးတဲကတရုပ္ႀကီး(ကို )ကသတင္းပို႕လာတယ္….KIAေဆးရံုကဖုန္း

ဆက္တယ္တဲ့...စိုး၀င္းသန္းေပ်ာက္သြားၿပီလို႕ေျပာတယ္တဲ့…စိုး၀င္းသန္းကေဆးရံုတက္ေနတာပါ…

ကိုမ်ိဳး၀င္းကသူ႕အနီးကပ္လက္ရံုးျဖစ္တဲ့(ဦးနင္ဂ်ာ(ခ)ဦးေက်ာ္ေရႊ) ကိုေခၚၿပီး…လိုက္ရွာၿပီးဖမ္း…မိရင္တခါ

တည္းရွင္းပစ္လိုက္ဆိုၿပီးမွာလိုက္တယ္…နာရီ၀က္ေလာက္ေနေတာ့ဦနင္ဂ်ာနဲ႕အဖဲြ႕ျပန္ေရာက္လာၿပီးကိုမ်ိဳး၀င္းကို

ေျပာတယ္…ေဆးရံုကေရာဂါေပ်ာက္သြားၿပီမို႕လို႕လာေခၚဘို.ဖုန္းဆက္တာတဲ့….ျပန္ေခၚလာပါၿပီလို႕သတင္းပို႕

တယ္….ကိုမ်ိဳး၀င္းက“ ထြက္ၿပီးတဲ့ဆင္စြယ္ျပန္၀င္ရိုးထံုးစံမရွိဘူး” လို႕ေျပာၿပီး(၁၂.၀၂.၁၉၉၂)ေန႕ကသံုးခဲ့တဲ့

ေငြေရာင္ဓားရွည္ (ဓားအိမ္ပါ) ကိုအခန္းထဲကေနယူၿပီးဦးနင္ဂ်ာလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္...

“ ရွင္းပစ္လိုက္ေတာ့တဲ့ ”

အဲ ့ဒီေနာက္အိမ္ေတြကိုကၽြန္ေတာ္တို ့စာေရးၿပီေတာ႔ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ေရာက္လာပါတယ္ မ်က္ရည္ေတြက်ၿပီး

ေတာ ့အားလံုးကိုလက္ဆြဲႏွဳတ္ဆက္ပါတယ္၊ ေဒါက္တာႏုိင္ေအာင္လည္းအတူပါလာတယ္ဆိုတာသိရတယ္

12 .2.1992 မတိုင္ခင္ကတည္းကေရာက္ေနတယ္ဆိုတာသိရတယ္။

ဦးနင္ဂ်ာဆိုတဲ့သူကကိုမ်ိဳး၀င္းတို႕နမၼား(နန္႕စေလာ္ရြာ)ကပါ…ကိုမ်ိဳး၀င္းခိုင္းရင္အကုန္လုပ္တယ္…သတၱိရွိတယ္…အမိန္႕နာခံတယ္…ရိုးသားတဲ့လယ္သမားဘ၀ကလာတာပါ…ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕အသံုးခ်ခံျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္…

( ၁၂.၀၂.၁၉၉၂)ေန႕ကိစၥမွာလည္းဦးနင္ဂ်ာကေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတာ၀န္ယူခဲ့တာလို႕သိရတယ္…အေသးစိတ္က

ေတာ့တစ္ဦးတည္းေသာသက္ေသမခင္ေရႊလွိဳင္(ကိုသံခဲကေတာ္) ကအေသးစိတ္ေျပာႏုိင္ပါတယ္…သူအဲဒီေန႕

(၁၂.၀၂.၁၉၉၂)က အစအဆံုးျမင္ေတြ႕ခဲ့သူပါ…သတၱိရွိရွိလိုက္ၾကည့္ခဲ့တာပါ…

ၿမိဳ႕မွာတံုးကအစ္ကိုေတြနဲ႕ဘဲအေနမ်ားလို႕ေယာက်ၤားဆန္ဆန္ေနခဲ့တယ္…ေတာထဲကိုမျဖစ္မေနသြားခ်င္

တယ္ဆိုေတာ့ကိုေအာင္ႏိုင္(အနကလ)ကဘဲစီစဥ္ၿပီးရွမ္းျပည္နယ္ကြတ္ခိုင္အနီးကေက်ာင္းသားတပ္ရင္း(၄၀၁)

ကိုပို႕ေပးခဲ့တာပါ…တပ္ရင္း(၄၀၁)ရဲ့တဦးတည္းေသာရဲေမပါ…ေနာက္ပိုင္းကိုသံလြင္၊ကိုေဇာ္ေနာ္တို႕ရင္း(၄၀၁)

စစ္ေရးအေျခအေနအရေျမာက္ပိုင္းရင္း(၇၀၁)ကိုရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕ပို႕ေတာ့အတူပါလာတာပါ…အမွန္တရားကိုလိုလား

သူတစ္ဦးလို႕ယံုၾကည္ပါတယ္…


Ko Lin Wai Aung


ေျမာက္ပိုင္းေျမမွ ပံုရိပ္မ်ား ( အပိုင္း - ၂)


စစ္သင္တန္းအပတ္စဥ္( ၅ )ႏွင့္တပ္တြင္းဆႏၵျပပဲြ

ႏို၀င္ဘာလဆန္းမွာ သင္တန္းစေပးပါတယ္…ဆရာမင္းေဌး၊ဆရာရန္ႏိုင္၊ဆရာႏိုင္ဦးတို႕လည္းျပန္ရာက္

ေနပါၿပီ…သင္တန္းမွဴးကဒုဗိုလ္လွဆိုင္း…ျမစ္ႀကီးနားေကာလိပ္မွာE-MAJOUR တက္ခဲ့သူပါ…ကခ်င္လူမ်ိဳးပါ…

သူကစာေတြ႕နဲ႕-စစ္စည္းကမ္းေတြအဓိကပို႕ခ်တယ္…သင္တန္းသားေတြခ်စ္ခင္ေလးစားခံရပါတယ္…

မနက္(၅)နာရီထ၊ PTေျပးရတယ္…(၆)နာရီမွာအလံတင္အေလးျပဳၿပီး(၈)နာရီထိစစ္သင္တန္းတစ္ခ်ိန္တက္

ရတယ္…ၿပီးေတာ့ထမင္းစားနားတယ္…(၉)နာရီကေန(၁၂)နာရီထိသင္တန္း၃ႀကိမ္တက္ရတယ္…ညေနပိုင္းသင္

တန္း(၂)ခ်ိန္ၿပီးေတာ့(၅)နာရီေလာက္မွာထမင္းစားၿပီးသင္တန္းခ်ိန္နားပါတယ္…စားရတာေတြက…

စြန္တန္ဟင္းရည္နဲ႕ငရုပ္သီးေၾကာ္…မုန္ညွင္းဟင္းရည္နဲ႕ငရုပ္သီးေၾကာ္…တပတ္တခါအသားဟင္းေကၽြးတယ္…

သင္တန္းသားေတြကလည္းသူတို႕အတြက္ရိကၡာအျပည့္မစားရဘူး…ဆိုတဲ့စကားေတြေျပာၾကတယ္…

တခ်ိန္တည္းမွာဘဲရဲေဘာ္၊ရဲေမေတြၾကားမွာေရာ။သင္တန္းသားေတြထဲမွာေရာေကာ္မတီကိုမေၾကနပ္ၾက

တဲ့အသံေတြၾကားလာရတယ္…အဓိကကေတာ့ေကာ္မတီကိုအခြင့္ထူးခံေနသူေတြလို႕ျမင္ၾကတယ္…သူတို႕နဲ႕နီး

စပ္သူေတြတရုပ္ျပည္အလည္သြားတာေတြ၊ေက်ာ္ျမင့္(ခ)ရာေကးတရုပ္ျပည္ထဲမွာေငြကိုသံုးခ်င္သလိုသံုးတာေတြ

မိန္းမကိစၥအရွဳပ္ေတြလုပ္တာကိုဘာမွမေျပာဘဲေနတာေတြ….ကိုမႀကိဳက္ၾကဘူး….ရဲေဘာ္ရဲေမေတြကအေနအစား

ဆင္းရဲခ်ိန္မွာေကာ္မတီ၀င္ေတြ၊ခရိုင္မွဴးေတြကအဖဲြ႕ပိုင္ေငြေတြကိုပိုသံုးေနၾကတယ္လိဳ႕ျမင္ၾကတယ္…

လမ္းရဲ႕အေပၚပိုင္းမွာေကာ္မတီ၀င္ေတြနဲ႕ရံုးေတြရွိၿပီးလမ္းရဲ႕ေအာက္ပိုင္းမွာေတာ့ရဲေဘာ္ရဲေမေတြေနၾက

တယ္…လမ္းေပၚလူတန္းစားနဲ႕…လမ္းေအာက္လူတန္းစားဆိုၿပီးေျပာေနၾကတယ္…KIAကရတဲ့ေထာက္ပံ့ေငြကို

စနစ္တက်ခဲြေ၀မသံုးဘူးလို႕ျမင္ၾကတယ္…

ဆိုးတာတစ္ခုကဘဏၰာေရးမွဴးကိုေအာင္ႀကီးေျပာတဲ့There is no democracy in the army.ဆိုတာရယ္

ဆီေရာင္းတဲ့သူကလက္မွာေတာ့ဆီေပမွာေပါ့ဆိုတဲ့စကားေတြကိုသင္တန္းသားေတြကမႀကိဳက္ခဲ့ၾကပါဘူး…

သင္တန္းဆရာတခ်ိဳ႕လည္းအထက္ကိုမႀကိဳက္တာေတြရွိခဲ့ပါတယ္…လက္တေလာျဖစ္ရတဲ့ကိစၥကေတာ့…

ဆရာမင္းေဌးနဲ႕၊စခန္းမွဴးဒုအရာခံဗိုလ္ေအာင္ရဲစိုးတို႕ကိုဖမ္းလိုက္တဲ့ကိစၥပါ…ဆမားကိုခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲသြာလည္

ႀကလို႕တဲ့….သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကသင္တန္းသားေတြခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ့သူေတြပါ…သင္တန္းသားေတြမေၾကနပ္

ျဖစ္ၾကပါၿပီ….တခ်ိဳ႕တိုင္ပင္ၾကၿပီးဆႏၵျပၾကဘို႕ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္…အားလံုးလူစုတန္းစီၿပီးဘားတိုက္ကေန…

TRAINING GROUND ဆီသီခ်င္းေတြသံၿပိဳင္ဆိုၿပီးဆင္းခဲ့ၾကတယ္…TRAINING GROUND မွာတန္းစီေနရာ

ယူလိုက္ၾကပါတယ္…ခဏေနေတာ့သင္တန္းမွဴးကိုလွဆိုင္းေရာက္လာပါတယ္…

ကိုရန္ရွင္းကေရွ႕ထြက္သတိဆဲြအေလးျပဳၿပီး…ဆရာမင္းေဌးနဲ႕စခန္းမွဴးကိုရဲစိုးတို႕ကိုအျမန္လႊတ္ေပးဘို႕နဲ႕

မေၾကနပ္ခ်က္ေတြကိုတင္ျပႏိုင္ေအာင္ဒါဘာပဲြေခၚေပးဘို႕ေျပာပါတယ္…ဒီလိုမွမလုပ္ရင္ကၽြန္ေတာ္တို႕သင္တန္း

လံုး၀ျပန္မတက္နိဳင္ေတာ့ဘူးလို႕ေျပာတယ္…ကိုလွဆိုင္းကသူအတြင္းေရးမွဴးကိုတင္ျပလိုက္မယ္ေျပာတဲ့အတြက္

အားလံုးဘားတိုက္ေပၚကိုစစ္သီခ်င္းေတြဆိုၿပီးျပန္တက္ခဲ့ၾကတယ္…

ေနာက္ေန႕စခန္းမွဴးရံုးေရွ႕က lecture hall မွာေတြ႕ဆံုပြဲလုပ္တယ္…KIA ကဗိုလ္မွဴးပန္းေအာင္ကပြဲထိမ္း

သေဘာမ်ိဳးတက္တယ္…ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႔ကိုေအာင္ႀကီးတက္တယ္၊ဦးစီးလႊမ္းမိုးလည္းရွိပါတယ္…အဲဒီအခ်ိန္

ကိုသံေခ်ာင္းကေရွ႕တန္းမွာပါ…ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕သင္တန္းသားေတြကေမးခြန္းေတြေမးၾကပါတယ္…ရဲေဘာ္ေတြထဲက

ရန္ကုန္ကေမာင္ေမာင္ၾကြယ္၊ကိုသက္ႏိုင္၊တပ္ၾကပ္ေဌးျမင့္၀င္းနဲ႕သင္တန္းသားေတြထဲကကိုရန္ရွင္းတို႕ကေမးခြန္း

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေမးခဲ႕ၾကပါတယ္…ကိုရန္ရွင္းကဗဟိုေကာ္မတီကိုျပန္လည္ဖဲြ႕စည္းဘို႕လည္းတင္ျပခဲ့ပါတယ္…

ေနာက္ေန႕မွာသင္တန္းသားေတြသင္တန္းျပန္တက္ၾကပါတယ္…၁၉၈၉ဒီဇဘၤာလဆန္းလို႕ထင္ပါတယ္…

(ေနာက္ပိုင္းေျမာက္ပိုင္းမွာသတ္္ျဖတ္မွဳေတြျဖစ္ၿပီးေတာ႕ရဲေဘာ္တစ္ဦးေျပာျပတာက…သူ႕ကိုအဲဒီတံုးက

အတြင္းေရးမွဴးကိုမ်ိဳး၀င္းကေျပာဘူးတယ္တဲ့…အဲဒီဒါဘာပဲြေန႕ဟာသူ႕ဘ၀မွာဘယ္ေတာ့မွမေမ့ႏိုင္တဲ့ေန႕တေန႕

ဘဲတဲ့….အဲဒီညကသူ႕ဘ၀မွာပထမဆံုးမ်က္ရည္က်ငိုခဲ့ရတဲ့ေန႕ပါတဲ့…)

(ဒီအညွိဳးေတြေၾကာင္႕(၁၂.၀၂.၁၉၉၂)ေန႕မွာကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕နဲ႕အတူကိုေမာင္ေမာင္ၾကြယ္၊

ကိုသက္ႏိုင္၊တပ္ၾကပ္ေဌးျမင့္၀င္းတို႕ကိုုသတ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီးကိုရန္ရွင္းကိုဖားကန္႕ဘက္မွာရက္ရက္စက္စက္လိုက္လံ

သတ္ျဖတ္ခဲ့ေလသလား….ဒါမွမဟုတ္အဖဲြ႕အစည္းအတြင္းမွာ၀င္ေရာက္သပ္လွ်ိဳၿပီးအဖဲြ႕အစည္းကိုၿပိဳကြဲေအာင္

လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ရန္သူ႕သူလွ်ိဳေတြလို႕အမွန္တကယ္ယံုၾကည္ၿပီးသတ္ျဖတ္ခဲ့ေလသလား…)

ဒီလိုနဲ႕ဒီဇဘၤာတတိယပတ္ေလာက္ထိသင္တန္းကိုပံုမွန္ျပန္တက္ခဲ့ၾကပါတယ္…အဲဒီီတံုးကသန္းေဇာ္က

ေထာက္လွမ္းေရးတာ၀န္ခံမဟုတ္ေသးပါဘူး….အပတ္စဥ္(၅)သင္တန္းသားသားဘဲရွိပါေသးတယ္…ကိုေဖ၀င္း(ခ)

ကိုေဖကေထာက္လွမ္းေရးတာ၀န္ပါ…ေရွ႕တန္းမွာရွိေနပါတယ္…

ကိုမ်ိဳး၀င္းကကိုသန္းေဇာ္ကိုမၾကာမၾကာေခၚၿပီးသင္တန္းသားေတြအေၾကာင္းေမးေလ့ရွိတယ္…သင္တန္း

သားေတြကသူ႕ေရွ႕မွာအေျပာအဆိုသတိထားၾကတယ္….ကြယ္ရာမွာတေစၦႀကီးလို႕ေခၚၾကတယ္…ဇႏၷ၀ါရီလလည္မွာသင္တန္းဆင္းပြဲလုပ္ၾကတယ္…LECTURE HALL အေဟာင္းမွာပါ…ညေနေလာက္မွာကိုေအာင္ႏိုင္နဲ႕

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႕ေရာက္လာတယ္…ကိုေအာင္ႏိုင္ကLECTURE HALL ထဲ၀င္လာၿပီးခင္ဗ်ားတေယာက္လံုး

ရွိရဲ႕သားနဲ႕ဗ်ာလို႔ေျပာတယ္…အပတ္စဥ္(၅)ျဖစ္တဲ့ကိစၥကိုေျပာတာပါ…ကၽြန္ေတာ္ကေအးေအးေဆးေဆးေနၿပီး

ဒီကအေျခအေနကိုေစာင့့္ၾကည့္ပါဦး…နဲနဲၾကာလာရင္ဒီကအေျခအေနေတြကိုပိုသိလာမွာပါလို႕ေျပာခဲ့တယ္…

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကေတာ့ၿပံဳးၿပီးခင္ဗ်ားက်ဳပ္ကိုေတာင္မေစာင့္ဘဲလစ္ထြက္သြားတယ္လို႕ေျပာတယ္…အပတ္

စဥ္(၅)ကိစၥမွာဦးေဆာင္သူေတြကအမ်ားႀကီးပါ…ကၽြန္ေတာ္လည္းလုပ္သင့္တယ္ထင္လို႕သေဘာတူပါ၀င္ခဲ့တာပါ…

တားခ်င္ရင္ေတာင္တားလို႕မရပါဘူး…ကၽြန္ေတာ္လည္းသင္တန္းသားတေယာက္ပါ…သိပ္မၾကာခင္မွာကိုစိုးလင္းတို႕လည္းေရာက္လာၾကတယ္…

ေျမာက္ပိုင္းဗဟိုေကာ္မတီျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မရွင္

သင္တန္းဆင္းၿပီးမၾကာခင္မွာဘဲေျမာက္ပိုင္းဗဟိုေကာ္မတီျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မရွင္ဆိုတာကိုဖဲြ႕ေပးခဲ့တယ္…ဗိုလ္မွဴးပန္းေအာင္ရဲ႕အႀကံျပဳခ်က္ပါမပါ….ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္္၊ကိုေအာင္ႏိုင္၊ကိုစိုးလင္းတို႕ရဲ႕ညွိႏွိဳင္းအၾကံျပဳခ်က္ပါမပါေသခ်ာမသိပါ… သူတို႕လည္းအပတ္စဥ္(၆)တက္ဖို႕ေစာင့္ရင္းကိုမ်ိဳး၀င္းတို႕နဲ႕အတူေနေနၾကပါတယ္…

ေကာ္မရွင္ကိုဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ၊ဦးေက်ာ္ေက်ာ္အုန္း၊(စစ္ကိုင္း)၊ဦးရန္ေနာင္စိုး(စစ္ကိုင္း)၊ကိုျမင့္ေက်ာ္(မိုး

ညွင္း)၊ဦးစိန္(ရန္ကုန္)၊ကိုရဲလင္း(ရန္ကုန္)၊ကိုညီညီေက်ာ္(မႏၱေလး)၊ဦးေသာင္းျမင့္(စစ္ကိုင္း)၊တို႕နဲ႕ဖြဲ႕ေပးပါတယ္…

ပထမဖဲြ႕စည္းပံုဆဲြၿပီးဒုတိယေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ဖို႕ပါ…ေဒသစဲြေလးေတြရွိေနေသးေတာ့ေဒသကိုယ္စားလွယ္ေတြပါ

ေအာင္စဥ္းစားၾကၿပီးဖဲြ႕စည္းပံုကိုအျမန္ၿပီးေအာင္ဆဲြၾကတယ္…ဦးေက်ာ္ေက်ာ္အုန္းနဲ႕ဦးရန္ေနာင္စိုးတို႕ကလူႀကီး

ေတြလည္းျဖစ္တယ္…အေတြ႕အႀကံဳလည္းမ်ားေတာ့ဦးေဆာင္ၿပီးအခ်က္အလက္ေတြခ်ျပ….က်န္သူေတြကအဲဒီ

ေပၚမွာေဆြးေႏြးညွိႏွိဳင္းၿပီးအတည္ျပဳၾကပါတယ္…(၃)ပတ္ေလာက္ၾကာပါတယ္…ၿပီးေတာ့LECTURE HALL မွာရွင္း

ျပ၊ေၾကျငာၿပီးေဆြးႏြးအႀကံျပဳဘို႕-ေတာင္းခံပါတယ္…

ေနာက္ဗဟိုမွာေရာေရွ႕တန္းစခန္းေတြမွာပါမဲေတြရယူဘို႕လုပ္ၾကပါတယ္…စစ္ကိုင္း၊မႏၱေလး၊ရန္ကုန္၊

ကခ်င္၊ေဒသ(၄)ခုကသူေတြကကိုယ့္ေဒသအတြက္(၂)ဦးစီေရြးေပးရပါတယ္…အားလံုး(၈)ဦးပါ…ဖဲြ႕စည္းပံုအရလို

အပ္တဲ့ေနာက္ထပ္(၇)ေယာက္ကိုေတာ့့ရဲေဘာ္ရဲေမ၊သင္တန္းသားအားလံုးကႀကိဳက္တဲ့သူကိုေဒသမေရြးထည့္ရ

တယ္…တစ္ေယာက္ကို္မဲလက္မွတ္(၂)မ်ိဳးထည့္ရတာပါ…ဗဟိုမွာၿပီးေတာ့ေရွ႕တန္းကိုလူခြဲၿပီးမဲလိုက္ယူၾကပါတယ္.

ခ်ဳပ္စက္နဲ႕ပိတ္ၿပီးဗဟိုက်မွျပန္ေပါင္းေရတြက္တာပါ…မိုးညွင္းခရိုင္၊မိုးေကာင္းခရိုင္၊ဗန္းေမာ္ခရိုင္၊ျမစ္ႀကီး

နားခရိုင္၊ေနာင္ရာပါစခန္း(သင္တန္းသား+ရဲေဘာ္ရဲေမ)အားလံုးမဲယူပါတယ္… အားလံုးတစ္လနီးပါးၾကာၿပီးကၽြန္

ေတာ္၊ကိုျမင့္ေက်ာ္၊ကိုညီညီေက်ာ္တို႕ေနာင္ရာပါစခန္းကိုျပန္ေရာက္တယ္…လိုင္စင္(ဗဟို)ကိုျပန္တက္ဘို႕ျပင္ၾကတယ္…အဲဒီမွာသတင္းၾကားတာကဗဟိုမွာCS သံေခ်ာင္းျပန္ေရာက္ေနတယ္…ကိုသန္းထြန္းစိုးနဲ႕ဦးစီးလႊမ္းမိုးကို

ဖမ္းၿပီးဦးစီးလႊမ္းမိုးကိုအဖဲြ႕အစည္းၿပိဳကြဲေအာင္လုပ္တယ္…အပတ္စဥ္(၅)သင္တန္းသားေတြကိုေၿမွာက္ေပးတယ္..

စြပ္စြဲၿပီးစခန္းအလယ္ေခါင္မွာနားထင္ကိုေသနတ္နဲ႕ပစ္သတ္လိုက္တယ္ဆိုတာသိရတယ္…အပတ္စဥ္(၅)သင္တန္းသားေတြထဲကဦးစီးလႊမ္းမိုးတဲကိုမၾကာခဏသြားလည္တာေတြရွိတယ္…သင္တန္းဘားတိုက္နဲ႕ဦးစီးလႊမ္းမိုးတဲက

သိပ္မေ၀းဘူး…ေဆးလိပ္တို႕စားစရာတခုခုရတတ္လို႕သြားတာေတြလည္းရွိတယ္…

ဗဟိုမွာအဲဒီလိုျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့စိတ္ထဲမွာေလးမိပါတယ္…ညေနက်ေတာ့မိုးလဲေခ်ာင္းေဘးမွာကိုေအာင္

ေက်ာ္ကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့အံ့ၾသသြားတယ္…မိုးညွင္းခရိုင္(ေျမနီေတာင္)ဘက္မွာေတြ႕ခဲ့တာ…ဘယ္လိုေရာက္လာ

တာလဲေမးေတာ့ေနာက္ကအဖဲြ႕နဲ႕ပါလာတာတဲ့…ဗဟိုကသူ႕ကိုလွမ္းေခၚလို႕တဲ့…ကိုသန္းထြန္းစိုး၊ဦးစီးလႊမ္းမိုးတို႕

ကိစၥနဲ႕ဆက္ႏြယ္ၿပီးေခၚတယ္ဆိုတာသူေကာကၽြန္ေတာ္ေကာရိပ္မိလိုက္ပါတယ္…ကိုေအာင္ေက်ာ္သြားလို႕ၿဖစ္ပါ့မ

လားလို႕ေၿပာေတာ့…ရတယ္…ကၽြန္ေတာ္သြားမယ္တဲ့…အနဲဆံုးေတာ့စစ္ေဆးေမးျမန္းခံရႏိုင္တယ္…အခန္႕မသင့္

ရင္ (…………….)လည္းျဖစ္သြားနိဳင္တယ္ဆိုတာသူသိတယ္…ကၽြန္ေတာ္လည္းသိတယ္…သူအေ၀းကိုေငးၾကည့္

ေနတယ္…

ေနာက္ေန႕ကိုျမင့္ေက်ာ္၊ကိုညီညီေက်ာ္၊တို႕နဲ႕အတူဗဟိုကိုဆက္တက္ခဲ့တယ္…ရင္း(၅)ဘက္မွာထဲကငွက္

ဖ်ား၀င္ထားေတာ့ကၽြန္ေတာ္က်န္းမာေရးကသိပ္မေကာင္းေတာ့ဘူး…ေအာက္ေဆးရံုမွာက်န္ေနခဲ့ရတယ္…ေဆး

(၂)ရက္ေလာက္သြင္းၿပီးေတာ့သက္သာလာတယ္… ေနာက္ေန႕ကိုတင္ေဌး(ပဲခူး)ေရာက္လာတယ္... ကိုေအာင္

ေက်ာ္၊ကိုသန္းထြန္းစိုးနဲ႕အတူတူေတာထဲလာခဲ့သူပါ…မ်က္ႏွာမေကာင္းဘဲကိုေအာင္ေက်ာ္ေဆးရံုေရာက္ေနၿပီ

တဲ့…KIA ေျမတိုက္မွာခ်ဳပ္ထားတာတဲ့…အေျခအေနမေကာင္းလို႕ေဆးရံုပို႕လိုက္ၾကတာတဲ့…သူလာေစာင့္ေပးေန

တာတဲ့…ကၽြန္ေတာ္ဟိုဘက္အေဆာင္ကိုခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားပါတယ္…ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္နဲ႕ရဲ႕ရဲ႕ေလးျပံဳးျပပါတယ္…

နာရီ၀က္ေလာက္ေနေတာ့စိမ္း၀ါ၀ါေတြအန္တယ္…ထမင္းလည္းမစားဘူးတဲ့…စိတ္ခံစားခ်က္တခုခုျဖစ္ေန

တဲ့ပံုမ်ိဳးပါ….ဒဏ္ရာအနာတရေတာ့မေတြ႕မိဘူး…ေနာက္ေတာ့သူကၽြန္ေတာ့္ကိုအားတင္းၿပီးေျပာတယ္…ကိုရဲတဲ့…

သူတို႕သန္းထြန္းစိုးကိုလကၡံမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့…ကိုရဲတာ၀န္ယူလိုက္ပါတဲ့….သူ႕ကိုဘယ္သူေတြဘယ္လိုစစ္ၿပီးဘာ

ေတြေျပာလိုက္ၾကလဲမသိဘူး…သူ႕ကိုဘာမွျပန္မေျပာမိခဲ့ပါဘူး…

ေနာက္ေန႕ကၽြန္ေတာ္ေဆးရံုကဆင္းရတယ္…ဗဟိုကအေျခအေနသိခ်င္တာရယ္…အလုပ္ကိစၥရွိေနတာ

ရယ္ေၾကာင့္စိတ္မေျဖာင့္ဘဲထြက္ခဲ့ရပါတယ္…ဗဟိုေရာက္ေတာ့ေကာ္မရွင္ကလူေတြစံုေနၾကပါၿပီ…မဲစာရင္းေတြ

ေပါင္းဘို႕ျပင္ေနၾကပါၿပီ…ဒီရက္ပိုင္းမွာေကာ္မရွင္ရံုးကိုကိုမ်ိဳး၀င္းလာတာမွတ္မိတယ္…အတူပါသူေတြကိုမမွတ္မိ

ေတာ့ဘူး…သူေျပာတဲ့ထဲကေသေသခ်ာခ်ာမွတ္မိတာတခုကသူ႕စိတ္တိုင္းက်မဟုတ္ရင္အဖဲြ႕အစည္းကိုတပ္ပံုစံနဲ႕

ဘဲအုပ္ခ်ဳပ္သြားမယ္တဲ့…အေတာ္တာသြားတဲ့စကားပါ…

ေနာက္ရက္ညေနပိုင္းလို႕မွတ္မိပါတယ္…ေက်ာ္၀ဏၰ(ေျမႏုစခန္းတြင္တိုက္ပြဲက်-စမ္းေခ်ာင္းအခသ)ကေျပး

လာၿပီးကိုေအာင္ေက်ာ္ဆံုးၿပီတဲ့…ေဆးရံုကေနသယ္လာၿပီးLECTURE HALL မွာခဏထားၿပီးအဲဒီေန႕ညေနပိုင္း

သၤခ်ိဳင္းမွာေျမျမွဳတ္သၿဂၤဳိလ္ခဲ့ပါတယ္…သံသယေတြေၾကာင့္ရဲေဘာ္တေယာက္ဆံုးရွံဳးခဲ့ရျပန္ပါၿပီ…အဖဲြ႕အစည္း

ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႕ေျပာခဲ့ဆိုခဲ့ၾကသူေတြပါ…

မဲစာရင္းေတြေပါင္းၾကၿပီ

ေရွ႕တန္းမွာသြားမေကာက္ခင္ဗဟိုမွာလုပ္တဲ့စာရင္းအရမႏၱေလးေဒသအတြက္ကိုညီညီေက်ာ္၊ကိုစိုးလင္း၊

စစ္ကိုင္းေဒသအတြက္ဦးေက်ာ္ေက်ာ္အုန္း၊ဦးရန္ေနာင္စိုး၊ကခ်င္ေဒသအတြက္ကိုျမင့္ေက်ာ္၊ကိုစိန္ေအး၊ရန္ကုန္ေဒသအတြက္ကိုသန္းထြန္းစိုး၊ဦးစိန္တို႕ေရြးခံရပါတယ္…ကိုသန္းထြန္းစိုးအဖမ္းခံစစ္ေဆးခံရၿပီးဖိအားေတြေပးခံခဲ့ရ

တာေၾကာင့္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ကႏွဳတ္ထြက္ပါတယ္…ကိုစိုးလင္းရဲ႕တိုက္တြန္းခ်က္အရကိုသန္းထြန္းစိုးေနရာမွာ

ကိုရဲလင္းကတာ၀န္ယူခဲ့ပါတယ္…(အားလံုး၈ဦး)

ဖြဲ႕စည္းပံုအရလိုအပ္တဲ့ေနာက္(၇)ဦးကိုမဲအနဲအမ်ားအလိုက္စီပါတယ္…

ကိုသံေခ်ာင္း၊ကိုလွဆိုင္း၊ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ကိုေအာင္ႏိုင္၊ကိုတင္ေမာင္ေအး(ခ)ကိုအားဆိုက္၊ကိုေအာင္

ႀကီး၊ကိုေနဒြန္း၊၊ဒုအရာခံဗိုလ္ေအာင္သန္း၊ဒုအရာခံဗိုလ္ေအာင္ရဲစိုး၊ဦးေသာင္းျမင့္(စစ္ကိုင္း)နဲ႕သူတို႕ေနာက္က

ကိုမ်ိဳး၀င္းတို႕ျဖစ္ပါတယ္… ဖဲြ႕စည္းပံုအရစစ္ေရးတာ၀န္ခံသည္ဒုဥကၠ႒(၁)ျဖစ္ရမည္ဆိုတဲ့အတြက္ကိုသံေခ်ာင္းကို

မဲစာရင္းကပယ္ပါတယ္…ဒုအရာခံဗိုလ္ေအာင္သန္း၊ဒုအရာခံဗိုလ္ေအာင္ရဲစိုးတို႕ကတပ္ဘက္မွာဘဲလုပ္မယ္လို႔ေျပာ

ၾကတဲ့အတြက္…မဲစာရင္းကပယ္ပါတယ္…(၈)ေယာက္က်န္ပါတယ္…ကိုမ်ိဳး၀င္းကေနာက္ဆံုးကျဖစ္ေနတယ္…

ေနာက္ေတာ့ဦးေသာင္းျမင့္ကသူမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး…မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႕ေျပာၿပီးထြက္တဲ့အတြက္(၇)ဦးစာ

ရင္းမွာကိုမိ်ဳး၀င္းပါလာပါတယ္…ေျမာက္ပိုင္းဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ကကိုသံေခ်ာင္းနဲ႕ဆို(၁၆)ဦးပါ…ေနာက္ပိုင္းဗဟို

ေကာ္မတီအစည္းအေ၀းမွာေတာင္ပိုင္းကိုေရာက္ေနတဲ့ကိုေက်ာ္ေက်ာ္(မကဒတကခ်င္ဥကၠဌေဟာင္း)ကိုဒုဥကၠဌ-၂

ကိုလွေဌးကိုဗဟိုေကာ္မတီ၀င္…ရွမ္းျပည္(၄၀၁)ကကိုသံလြင္ကိုဒုဥကၠ႒(၃)…(၄၀၁)ကကို၀င္းသိန္းကိုဗဟိုေကာ္မတီ၀င္အျဖစ္တာ၀န္ေပးခဲ့ပါတယ္…ဥကၠ႒၊အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးမ်ား၊နဲ႕႒ာနတာ၀န္ခံ၊ေဒသတာ၀န္ခံေတြကို

(၁၆)ဦးပါ၀င္တဲ့ေကာ္မတီ၀င္ေတြကဘဲအစည္းေ၀းမွာသတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္…လုပ္ပိုင္ခြင့္နဲ႕တာ၀န္ေတြကိုတိတိက်

က်သတ္မွတ္ေပးထားတာမ်ိဳးဖြဲ႕စည္းပံုမွာပါ၀င္ျခင္းမရွိခဲ့ဘူးလို႕ထင္ပါတယ္…

ထူးျခားတာကေကာ္မရွင္အဖဲြ႕၀င္ေတြထဲကဆရာေတာ္ဦးဥတၱမကလဲြရင္က်န္သူေတြအားလံုးေကာ္မတီမွာ

ျပန္ပါလာတာပါ…ဦးေသာင္းျမင့္ကႏွဳတ္ထြက္သြားလို႕မပါေတာ့တာပါ…ေကာ္မရွင္အဖဲြ႕၀င္ေတြအေရြးခံပိုင္ခြင့္မရွိ

လို႕သတ္မွတ္ထားတာေတာ့မရွိခဲ့ပါ…ေကာ္မရွင္အေနနဲ႕မဲစာရင္းေတြမွာတရားမွ်တမွဳရွိခဲ့ပါတယ္…

ဒီလိုနဲ႕ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္(ဥကၠ႒)ဦးေဆာင္တဲ့ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္

တပ္ဦး(ေျမာက္ပိုင္း)ရယ္လို႕ေပၚထြန္းလာပါတယ္…ေျမာက္ပိုင္းကေတာင္ပိုင္းရဲ႕ဦးေဆာင္မွဳေအာက္မွာရွိတယ္လို႕

ဖြဲ႕စည္းပံုမွာေရးဆြဲထားတယ္လို႕ထင္ပါတယ္…(မွားတာရွိရင္ျပင္ေပးၾကပါ)အခ်က္အလက္အေထာက္အထားနဲ႕ျပ

နိဳင္ရင္ျပန္ျပင္ေပးဘို႕တာ၀န္ယူပါတယ္…


Ko Lin Wai Aung

(အပိုင္း-၃)ကိုဆက္ေရးပါဦးမယ္….

မေအးခဲသြားႏုိင္တဲ့ ေျမာက္ပိုင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြ ေ၀ဒနာ


ေျမာက္ပိုင္းေဒသမွ အ႐ိုးတြန္သံမ်ားေဆာင္းပါးေၾကာင့္ႏိုးထလာေသာ ႏွလံုးသားပံုရိပ္တစ္ခု

(၁)

ေဖ႔စ္ဘြတ္ စာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ဖတ္ရသည့္ ေျမာက္ပိုင္းအေၾကာင္းအရာမ်ားကို လြန္ခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂၀ ခန္႔ကတည္းက က်မ သိ႐ွိခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ လူစာရင္း အတိအက်ကိုေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးဖတ္မွ သိရပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးမွာပါတဲ့အတိုင္းပါပဲ အခုအခ်ိန္မွ ဖြင့္ေျပာခဲ့ၾကရတာကေတာ့ အခ်ိန္မက်ေသးတာရယ္၊ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကို စစ္အစိုးရ ဖက္က သိ႐ွိခဲ့ရင္ လက္ညွိဳးထိုး ေျပာစရာျဖစ္လာမွာရယ္ကို မလိုလားတာရယ္ စတာေတြေၾကာင့္ပါ။

က်မလို ကာယကံ႐ွင္တစ္ေယာက္ မဟုတ္တဲ့သူအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ အစြပ္စြဲ-အႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းသားစိတ္အျပည့္႐ွိၿပီး မိမိတို႔ အသက္အႏၱရာယ္ ထိခိုက္သည္အထိ ႀကံဳခဲ့ရေပမဲ႔ အဖြဲ႔အစည္းဂုဏ္သိကၡာအတြက္ ေရငံုေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသိကၡာ ထိန္းခဲ့ၾကတာပါ။

ဒါေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့တစ္ေန႔၊ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္လာတဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ ဒီကိစၥေတြ၊ ဒီလူေတြဟာ စစ္အစိုးရကလႊတ္လိုက္တဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာရယ္၊ မတရားညွင္းဆဲ သတ္ျဖတ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာေတြရယ္ကို ေဖာ္ထုတ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ရည္႐ြယ္ထားၿပီးသားဆိုတာ အဲဒီအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ကတည္းက က်မ သိ႐ွိၿပီးသားပါ။ ဒီေတာ့ က်မအေနနဲ႔ သိၿပီးသားေတြ မထူးဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ေရးလာသလဲလို႔ဆိုတာ ေျပာပါရေစ။

ဒီအေၾကာင္းအရာေတြ ဖတ္လိုက္ရတဲ့အခါ အစြပ္စြဲခံရၿပီး သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့၊ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားမိဘ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမတေတြ ရင္ထဲကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ခံစားမိရပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ေသြးသားကို ႏွိပ္စက္တာေတြကို ရင္ႏွင့္အမွ်၊ ကာယကံ႐ွင္ခံစားရသည့္နည္းတူ ရင္ပြင့္မတတ္ ခံစားခဲ့ရတာေတြက အသစ္တစ္ဖန္ ခံစားလာရျပန္ပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာ က်မအေမလို ရင္းႏွီးခင္မင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ ၂၀ က ေပါက္ကြဲလုမတတ္ ခံစားခဲ့ရတဲ့ ႏွလံုးသားပံုရိပ္ကို ျပန္ၿပီး ျမင္ေယာင္လာခဲ့ပါတယ္။ ၾကာေတာ့ၾကာခဲ့ပါၿပီ.....

(၂)

ဆရာမႀကီးဆိုေပမယ့္ က်မတို႔ငယ္စဥ္က မူလန္းျပဆရာမအျဖစ္ ဆံုခဲ့ရပါတယ္။ က်မေလးတန္းမွာ က်မရဲ႕ အတန္းပိုင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ က်မမိဘမ်ားနဲ႔ ဆရာမႀကီးခင္ပြန္းက ဌာနတစ္ခုမွာ အတူတာဝန္ ထမ္းေဆာင္တဲ့အတြက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးၾကပါတယ္။ ေလးတန္းမွာ အတန္းပိုင္ဆရာမျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဆရာမလို႔ ေခၚတာႏႈတ္က်ိဳးေနေပမယ့္ က်မနဲ႔ သားသမီးဖြယ္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုး က်မ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ေနတဲ့အထိ ဆရာမဟာႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆရာမႀကီးဘဝနဲ႔ အျငိမ္းစားယူသည္အထိ ႏွစ္ ၄၀ ဝန္ထမ္းဘဝ တာဝန္ထမ္းခဲ့သူပါ။ စာအသင္အျပ အလြန္ေကာင္းၿပီး၊ ေက်ာင္းသားမ်ား ခ်စ္ေၾကာက္ ႐ိုေသရံုမက မိဘမ်ားကပါ ေလးစားၾကပါတယ္။

ဆရာမ စာသင္သံၾကားရတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက မိဘတခ်ိဳ႕က သူ႔ကေလးေတြစာက်က္ရင္ “ဒါကဒီလိုပါ“ ဟု ျပန္႐ွင္းျပတတ္ရာ၊ ကေလးေတြက “အေမတို႔ေတာင္ စာေတြရေနပါလား” လို႔ ျပန္ေျပာမိၾကပါတယ္။ ကေလးမိဘေတြကလည္း “ ေအး မင္းတို႔ ကံေကာင္းတယ္ ဒီလို ႐ွင္းကနဲ နားထဲဝင္ေအာင္ သင္ႏိုင္တဲ့ ဆရာမမ်ိဳးနဲ႔ တို႔ေတြ႔ခဲ့လို႔ကေတာ့ ခုလို ေက်ာင္းတဝက္တပ်က္နဲ႔ ထြက္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး” “မင္းတို႔ ေသခ်ာသင္ယူၾက” လို႔ ေျပာယူၾကရပါတယ္။

ဆရာဆရာမ အခ်င္းခ်င္းမွာတင္ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဆရာမေပါက္စေလးေတြရဲ႕ အခ်စ္ေရးကအစ ဆရာမကိုပဲ တိုင္ပင္ၾကတာေတြ႔ရပါတယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး အင္မတန္ေကာင္းၿပီး စိတ္ႏွလံုး အင္မတန္ႏူးညံ့ပါတယ္။ ဆရာမေရာ၊ ဆရာမ ခင္ပြန္းပါ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာၾကပါတယ္။

ဆရာမဟာ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာ၊ က်က္သေရ႐ွိၿပီး မ်က္ႏွာအမူအရာေအးခ်မ္းတည္ၾကည္သေလာက္ ဆရာမဘဝဟာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလွပါတယ္၊ ေလာကဓံရဲ႕ ႐ိုက္ပုတ္တဲ့ဒဏ္ကို ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ခါးစည္းခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္လားဟဲ့ေလာကဓံလို႔ေတာင္ ႀကံဳးဝါးမေနေတာ့ဘဲ အဲဒီေလာကဓံနဲ႔အတူ လမ္းေလွ်က္ရင္း ဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ့သူပါ။

က်မဟာလည္း ဆရာမရဲ႕ သမီးတစ္ေယာက္သဖြယ္ ခ်စ္ခင္ခဲ့ရသူျဖစ္တဲ့အတြက္ ဆရာမ ေလာကဓံနဲ႔အတူ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္မွာ၊ တခါတရံ အေဖာ္အျဖစ္ပါခဲ့ၿပီး အတူေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကာလေတြ ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမ့မရႏိုင္တဲ့ ႏွလံုးသားပံုရိပ္ေတြကို ထပ္တူခံစား သိ႐ွိခဲ့ရျခင္းပါ။

ဆရာမဟာ အဆင္ေျပတဲ့ ဆီစက္ပိုင္႐ွင္ စက္သူေဌးသမီးဘဝကေနၿပီးေတာ့ ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွား စိုးရိမ္မကင္းစြာ ရပ္တည္ေန ရမယ့္ဘဝကို သူ႔ဘာသာ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းေၾကာင့္ ဆရာမတို႔႐ြာကို တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ တိမ္းေ႐ွာင္လာရာက ဆရာမဘဝ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားဟာ အခုလက္႐ွိ ဆရာမရဲ႕ ခင္ပြန္းပါပဲ။

ဆရာမက အဲဒီအခ်ိန္က High School Final ေအာင္ထားပါတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားကိုယူရင္ စိတ္႐ႈပ္စရာေတြ၊ စိတ္ပင္ပန္းစရာ ေတြ ႀကံဳရလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာၾကဆိုၾကေပမယ့္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္မွာပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ရန္ကုန္မွာ အေျခခ် ေနၿပီး အသက္ ၁၉ ႏွစ္၊ သားတစ္ေယာက္ ေမြးအၿပီးမွာ မူလတန္းဆရာမ စလုပ္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ နယ္က ဆရာမရဲ႕ဖခင္ ႐ုတ္တရက္ဆံုးျခင္း၊ ဆီစက္ကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းျခင္း၊ အိမ္မီးေလာင္ျခင္း စတာေတြ ဆက္တိုက္ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္၊ ဒါေတြဟာ လူတိုင္းႀကံဳရတတ္တဲ့ ေလာကဓမၼတာပဲလို႔ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ဆရာမဟာ သူ႔ဘဝမွာ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရႏိုင္မယ့္ အျခားေသာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ႐ွိလာလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့ပါဘူး။

(၃)

ဆရာမရဲ႕သားအႀကီးဆံုးက က်မနဲ႔ အသက္အ႐ြယ္ အတန္းအတူတူပါ။ ဒုတိယသမီး သမီးႀကီးကေတာ့ က်မထက္ ငယ္ပါ တယ္။ အဲဒီသမီးႀကီးဟာ အေဖတူသမီးပါ၊ ဒါေၾကာင့္ အေဖျဖစ္သူက ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္၊ အေဖခ်စ္သမီးပီပီ အေမကို အေဖေလာက္ေတာ္တယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မျမင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်မႏွင့္ဆရာမ ဒီေလာက္နီးနီးစပ္စပ္ တြယ္တာမိတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ေနာက္တခုက ဆရာမက ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းမေျပာ၊ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းလည္းမဖတ္။ ေက်ာင္းစာသာ သင္ပါတယ္။ စာသင္ျခင္းသည္သာ သူ႔အလုပ္။ ဆရာမရဲ႕ သမီးႀကီးက စာအုပ္ေတြ စဖတ္ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္ေတြကို ဖတ္ပါတယ္။ သူ႔အေဖက ေလ့က်င့္ေပးထားျခင္းပင္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ မတ္လ၊ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္က်ဆံုးၿပီးေနာက္ တကၠသိုလ္ဝန္းက်င္က မၿငိမ္သက္ႏိုင္ေတာ့။ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဇြန္လမွာ ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔လာမယ့္ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္း စတင္ပါတယ္။ ဆရာမက သူ႔သမီးႀကီးအတြက္ ပူပန္ေနရွာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ သမီးႀကီးေအာက္မွ သားအငယ္က ျဖဴျဖဴႏြဲ႔ႏြဲ႔၊ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္႐ွည္႐ွည္၊ ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ မ်က္ခံုးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လူေခ်ာ တစ္ေယာက္ပါ။ သူက ဒုတိယႏွစ္ သခ်ၤာအထူးျပဳျဖင့္ (လုပ္သားေကာလိပ္) တက္ေရာက္ေနသူ။ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ဖခင္၏႐ံုးမွာ အလုပ္ရလို႔ လုပ္သားေကာလိပ္ ေျပာင္းတက္ခဲ့တာပါ။

ဆရာမက စိတ္ပူလို႔ ”မင္းအစ္မက ေက်ာင္းမွာ စာမသင္ေတာ့ဘူးဆိုလည္း မသြားနဲ႔ေတာ့ ေျပာတာမရဘူး၊ ဘာေၾကာင့္ သြားေနမွန္း မသိဘူး” ဟု ေျပာရာ၊ အဲဒီသားအငယ္က “ေက်ာင္းသားေတြ တရားေဟာတာ၊ ေျပာတာ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ အဲဒါသြားၿပီး နားေထာင္တာေနမွာေပါ့။ ဒီေန႔ေခတ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြ အမွန္အတိုင္း ေျပာရဲတာ၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ မဆလ အစိုးရေတာ့ ဒီတခ်ီ ေသဖို႔သာျပင္၊ ေက်ာင္းသားေတြက ေနာက္မဆုတ္ေတာ့ဘူး၊ ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးေျမက်ခဲ့ရတာေတြ အတြက္ ေပးဆပ္ရလိမ့္မယ္၊ ဒီအစိုးရကို အျပဳတ္တိုက္ဖို႔ စီစဥ္ေနၾကၿပီ” လို႔ ေျပာပါတယ္။

အဲဒီလို သားငယ္က ေျပာတာကို အမွတ္တမဲ့သာ ေနခဲ့ၿပီး၊ သမီးႀကီးကို စိတ္ပူၿပီး အာ႐ုံစိုက္ေနလို႔ သားအငယ္ကို လံုးလံုး ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သားအငယ္က အဲဒီအခ်ိန္ အသက္ ၂၀ အ႐ြယ္ပါ။ အဲဒီအ႐ြယ္ကစၿပီး သူ႔ဘဝတစ္ခုလံုး ႏိုင္ငံေရး နယ္ထဲ၊ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးနယ္ထဲ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္လို႔ သူ႔အေမက မထင္ခဲ့ရိုးပါ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အစိုးရက တိုင္းျပည္အေျခအေနကို ရိပ္မိ၍ပဲလား၊ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြကို စည္း႐ံုးတာပဲလား မသိ။ ဝန္ထမ္းဆန္ တစ္ေယာက္ ၃ လစာ ထုတ္ေပးခဲ႔ပါတယ္။ ဆရာမ သားအငယ္က အေဖ၊ အေမ၊ သူ႔ကိုယ္တာမ်ားကို ကားတစ္စီးျဖင့္ ထုတ္၊ အိမ္သို႔ပို႔ခဲ့ၿပီး ခ်က္ျခင္းပဲ အိမ္ကေန ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။

အခ်စ္ဆံုးသားအတြက္ ဆရာမဟာ ရတက္မေအး ပူေဆြးခံစားမႈေတြရဲ႕ အစပါပဲ...။

သမီးႀကီးက ေျပာလာတယ္၊ သားငယ္က ေက်ာင္းမွာ တရားတက္ေဟာတယ္၊ မ်က္ႏွာစည္းရန္ လက္ကိုင္ပဝါ ေတာင္းလို႔ ေတာင္ ေပးလိုက္ရေသးတယ္တဲ့။ ဆန္ေတြလာပို႔ေတာ့ “ အစ္မ ဒီဆန္ေတြ တို႔မိသားစု ၃ လ စားလို႔ ေလာက္ရဲ႕လား” လို႔ ေမးသြားတယ္။ “ငါမ႐ွိရင္ အေဖနဲ႔အေမကို ဂရုစိုက္ပါ” လို႔ ေျပာသြားတယ္။ “သူကေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ လုပ္စရာေတြ႐ွိလို႔ သြားၿပီ” လို႔ ေျပာသြားတယ္ ဆိုၿပီး သမီးႀကီးက ျပန္ေျပာေတာ့ ဆရာမဟာ မယံုၾကည္ႏုိင္စြာ အံ့ၾသမင္တက္ေနေလရဲ႕။

သမီးႀကီးက ဆက္ေျပာေနပါေသးသည္။

“ေမေမစိတ္မပူနဲ႔၊ ေမေမ့သားတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္သြားတယ္၊ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာ ေျပာလို႔မရေပမယ့္ သူတို႔ဟာ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈေတြ ဆက္လုပ္ဘို႔ သြားၾကတာပါ။ ေမေမ့သားအတြက္ အစစ အဆင္ေျပေအာင္သာ ဆုေတာင္းေပးပါ။ ေမေမ ခြဲရတယ္ဆိုတာ ေသသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ မိဘေတြေလာက္ မဆိုးေသးပါဘူး”။

(၄)

၈-၈-၈၈ တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားဦးေဆာင္ေသာ ႐ွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီး စတင္ပါေတာ႔တယ္။ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုး အံုးအံုးကၽြက္ကၽြက္ ေတာင္းဆိုသံမ်ားေၾကာင့္ အာဏာရွင္မဆလ အစိုးရ ျပဳတ္က်ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ သမီးႀကီးနဲ႔တကြ ဆရာမခင္ပြန္းပါ သားေပ်ာက္၊ ေမာင္ေပ်ာက္ ႐ွာပံုေတာ္ဖြင့္ၾကပါတယ္။ တရားေဟာတဲ႔ေနရာမွာလည္း ေစာင့္ၾကည့္ၾက၊ ခ်ီတက္ရင္းနဲ႔လည္း ႐ွာေဖြၾကပါတယ္။ သမီးႀကီးက ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႔ေတြမွတဆင့္ စံုစမ္းပါတယ္။

အခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသားေတြက ဇြန္အေရးအခင္းၿပီးကတည္းက ႐ွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအတြက္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအႏွံ႔ တာဝန္က်ရာ နယ္ေတြကို ေရာက္ေနေၾကာင္းေတာ့ သိရပါတယ္။ ကနဦးအစ ပစ္ခတ္မႈမ်ားကလည္း ရွိေနခဲ့ေတာ့ အသက္႐ွင္ရက္မွ ႐ွိပါ့မလားလို႔ သံသယဝင္လာပါတယ္။ ဒီသံသယကို ဆရာမက မိခင္တို႔ သိစိတ္နဲ႔ ေခ်ဖ်က္ပါတယ္။ ကိုယ့္ေသြးသားျဖင့္ ျဖစ္တည္ၿပီး မိမိဝမ္းၾကာတိုက္မွာ ကိုးလလြယ္ ဆယ္လဖြားခဲ့ရတဲ့ သားကို မေသေသးပါဟု အလိုလိုသိေနပါတယ္တဲ့၊ ေတြ႔ေအာင္ ႐ွာၾကပါေျပာရင္း အိပ္ရာထဲ လဲပါေတာ့တယ္။ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ သားေပ်ာက္ေ၀ဒနာကို မွန္းဆႏုိင္ပါမလား...။

သမီးႀကီးက ဗကသသမဂၢ႐ွိရာ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးကို သူတို႔ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕စြန္ကေန ေန႔တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္သြားပါတယ္။ သူ႔မအလုပ္ သူမလုပ္ရင္း ေမာင္ကို စံုစမ္းပါတယ္။ သူမလည္း စိတ္ပူေနၿပီ၊ တစ္ေန႔ျပန္လာမယ္ ေျပာသြားတာ ဒီအခ်ိန္ ျပန္လာသင့္ၿပီေပါ့ဟု ဆိုကာေမွ်ာ္ရေခ်ၿပီ။ မိသားစုရဲ႕ အပူမီးဟာ အရွိန္ရ ေလာင္ကၽြမ္းေနပါၿပီ။

က်မက ဆရာမကိို ေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးရင္း သားသမီးအပူမ်ားကို မွ်ေဝခံစားခဲ့ရပါတယ္။ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္တြင္ေတာ့ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ ျပည္သူေတြ အေထာင္အေသာင္း ေတာခိုၾကေလၿပီ။ ဆရာမက သားအငယ္အတြက္ ပူပင္ေသာကမ်ား မၿငိမ္းႏိုင္တဲ့အတြက္ က်န္သမီးမ်ားအား အတင္းအက်ပ္ တားျမစ္ပါတယ္။ ဆရာမလည္း အိပ္ရာမွာ ဘံုးဘံုးလဲကာ လူထူမွသာ ထႏိုင္ပါေတာ့တယ္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ၿပိဳလဲလု မဟုတ္လား။

လံုးဝ မထင္ထားတဲ့ အခ်ိန္မွာမွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ သားငယ္ဟာ သန္လ်င္က သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို ေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ သူမဟာ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေမ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ခုလိုအခ်ိန္မွာ သားကို လက္ခံမထားရဲတဲ့ အတြက္ ျပန္လာေခၚဖို႔ ေျပာလာပါတယ္။

ဆရာမဟာ သားအသက္႐ွင္လ်က္ ႐ွိေနတာကို သိသိျခင္း ဝမ္းသာအားရျဖစ္သြားၿပီး ထထိုင္ပါေတာ့တယ္။ လမ္းေတာ့ျဖင့္ မေလွ်ာက္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဆရာမခင္ပြန္းကေတာ့ အိမ္ေရာက္ရင္ အဖမ္းခံရမွာေပါ့၊ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ၊ သမီးႀကီးက “သမီးလိုက္သြားမယ္၊ သမီးပဲ ၾကည့္စီစဥ္ခဲ့ပါမယ္၊ ေမေမ ေနေကာင္းေအာင္ေနပါ၊ ေဖေဖက ဝန္ထမ္းျဖစ္တဲ့ အတြက္ ေဖေဖက ဆက္သြယ္တယ္ဆို မေကာင္းပါဘူး“ ဆိုကာ တခါမွ မျမင္ဘူးသည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ေနာက္ကို လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဆရာမမွာေတာ့ ဝမ္းသာစရာႏွင့္အတူ စိတ္ပူပင္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။

သားငယ္က အေရးအခင္းကာလမွာ ၿမိတ္ကိုေရာက္ေနၿပီး အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားအေရးေတာ္ပံုကို စတင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီး ရန္ကုန္မွာ႐ွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ နယ္စပ္ကို ေ႐ွာင္တိမ္းၾကေတာ့ အေရးအခင္းမတိုင္ခင္ထြက္သြားတဲ့ သူတို႔က ျပန္ဝင္လာၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေပၚေပၚထင္ထင္ ေနရတာမဟုတ္ပဲ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာမွာ တိမ္းေရွာင္ ပုန္းေနၾကတာ။

သန္လ်င္ကို ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕နဲ႔ေတြ႔ဖို႔အလာ၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအိမ္ကို ဝင္ခုိေနတာျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ကို ျပန္မလိုက္ႏိုင္ပါ၊ ေက်ာင္းသားအေရးကိစၥမ်ား လုပ္စရာမ်ားစြာ ႐ွိေနေသးတဲ့အတြက္ သူ႔ကို ေမ့ထားလိုက္ပါ။ ဘာအေၾကာင္းမွ မၾကားရရင္ အသက္႐ွင္လ်က္ ႐ွိေနေသးတယ္မွတ္ပါလို႔ ေျပာပါတယ္။

သမီးႀကီးက ”အေမက တခါေလာက္ေတာ့ ေတြ႔ခ်င္႐ွာမယ္၊ နင္က ဘာမေျပာညာမေျပာ ႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားလို႔ ခံစားေနရတာ။ ဒီတႀကိမ္ေတာ့ေမာင္ေလး ေတြ႔လိုက္ပါေနာ္၊ အတင္းျပန္ေခၚ မထားပါဘူး၊ လုပ္စရာ႐ွိတာ ဆက္လုပ္ပါ၊ လာေတြ႔လိုက္ပါဟာ” ေျပာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ဘက္က ေညာင္တမ္းဆိပ္ကမ္းကို အေမလာမွ ေတြ႔မယ္လို႔ အေျဖရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ညမထြက္ရ အမိန္႔က႐ွိေနေတာ့ အခ်ိန္က နာရီဝက္ပဲ ရပါေတာ့တယ္။ သမီးႀကီး စီစဥ္ေပးလိုက္တဲ့ အိမ္ကို သားငယ္က သြားႏွင့္ၿပီး ဆရာမနဲ႔ အန္ကယ္ (ဆရာမ ခင္ပြန္း) တို႔ကို သမီးႀကီးက အေျပးအလႊား လာျပန္ေခၚပါတယ္၊ အ့့ံၾသစရာပါပဲ၊ သမီးႀကီးက “ ေမေမ ဒီတခါမွ မေတြ႔ရရင္ ေနာင္ေတြ႔ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ သူလုပ္စရာေတြ ဆက္လုပ္မွာမို႔၊ ေမေမအားတင္းၿပီး လိုက္လာပါ“ လို႔ေျပာတယ္ဆိုရင္ပဲ ဆရာမဟာ အေႏြးထည္ေလး ထပ္ဝတ္ၿပီး လမ္းထေလွ်ာက္ပါ ေတာ့တယ္။

က်မက က်န္တဲ့ ဆရာမသမီးအငယ္ေတြနဲ႔အတူ အိမ္ေစာင့္က်န္ခဲ့ရပါတယ္။ ညမထြက္ရ အမိန္႔ေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ျပန္မလာ ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိလို႔ပါ။

(၅)

စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား မွတ္ပံုတင္ျခင္းဥပေဒကို ထုတ္ျပန္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား မွတ္ပံုတင္ေရး ဥပေဒကို ျပဌာန္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီစာရင္းေတြကို သတင္းစာမွာ ထုတ္ျပန္တဲ့အခါ “ဗမာ့မ်ိဳးခ်စ္ လူငယ္အစည္းအ႐ံုး” ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားႏုိင္ငံေရးပါတီတစ္ခုမွာ သားငယ္နာမည္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ေျမေပၚမွာ႐ွိေနတယ္ဆိုတာ သိထားလို႔ လည္း သူလို႔ အတပ္သိလိုက္တာပါ။

ေနာက္ေတာ့ အဲဒီပါတီရဲ႕ ဥကၠဌျဖစ္သူက စိတ္ေအးေအးေနဖို႔ ဆရာမကို ကိုယ္တိုင္ပဲ အိမ္ကိုလာေျပာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆရာမက ဘယ္လိုေနၾကသလဲ၊ စားစရာ႐ွိၾကရဲ႕လား စိုးရိမ္ေနတာ။ အဲဒီတုန္းက ဝန္ထမ္းမ်ားဟာ ပါတီႏိုင္ငံေရး ကင္းရမယ္ ဆိုၿပီး လက္မွတ္ထိုးထားရတဲ့အတြက္ ထံုးစံအတိုင္း သမီးႀကီးကိုပဲ ပါတီလိပ္စာအတိုင္း သြားခိုင္းပါတယ္။ စားစရာေတြ အပို႔ ခိုင္းပါတယ္၊ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္လိုက္၊ မ႐ွိ ႐ွိတာ စားျပီး ေနေနၾကတာသိရေတာ့ ပို႔ေပးေနရင္းက ေနာက္ဆံုး ဆရာမကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္ခဲ့တယ္။

သားငယ္က “အေမမလာပါနဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔က ေ႐ြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔ ပါတီေထာင္တာမဟုတ္ဘူး၊ ေက်ာင္းသားအေရးကိစၥေတြ လုပ္လို႔ရေအာင္ မွတ္ပံုတင္ထားတာ၊ ေထာက္လွမ္းေရးက ရိပ္မိရင္လည္း ရိပ္မိေနေလာက္ၿပီ၊ အေမ ဒုကၡေရာက္မယ္" လို႔ ေနာက္ထပ္မလာဖို႔ တားပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဆရာမက "ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တေနရာေရာက္ၿပီဆိုရင္ ဘယ္မွာ႐ွိေနတယ္ဆိုတာ သိရရင္ အေမေက်နပ္ၿပီ၊ သားတို႔ေက်ာင္းသားေတြကို ေမေမ အၿမဲေမတၱာပို႔ေနတယ္၊ ဘယ္မွာ႐ွိတယ္ဆိုတာသာေျပာသြားပါ” လို႔ မွာရွာပါတယ္၊ ဆရာမရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနေတြေၾကာင့္ တစ္ေန႔ သူ႔သား ထြက္ခြါသြားရမယ္ဆိုတာ အတပ္ သိေနခဲ့ပါတယ္။

တကယ္တန္းက်ေတာ့ ေသာ့ခတ္ထားတဲ့ ပါတီ႐ံုးခန္းသာက်န္ခဲ့ဲပီး၊ အားလံုးဟာ ေျမလွ်ိဳးသြားၾကပါေတာ့တယ္။ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသားသမဂၢက ေက်ာင္းသားေတြပါ ပါသြားၾကပါတယ္။ အငယ္ဆံုးေက်ာင္းသားက ၁၆ ႏွစ္ ၁၇ ႏွစ္ အ႐ြယ္ေတြပါ။ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ မစဥ္းစားႏုိင္ေအာင္ေတာ့ပါ။ သူတို႔ တကယ္ပဲ ထြက္ခြါ သြားခဲ့ၾကပါၿပီ...။

ဆရာမက အင္မတန္႐ိုးတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆိုတာေတာင္ကိ

ု ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္း သားေပ်ာက္မိဘအခ်င္းခ်င္း ေမးရာကေန ABSDF(NB) ကိုေရာက္သြားမွန္း သိရပါတယ္၊ ဆရာမလည္း AB ေျမာက္ပိုင္း၊ ေတာင္ပိုင္းက ေက်ာင္းသားေတြကို ဘုရား႐ွိခိုးတိုင္း ေမတၱာပို႔သပါတယ္၊ ေတာ္႐ံုပို႔တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အ႐ွည္ႀကီးကို ႐ြတ္ၿပီး ပို႔ပါတယ္။ ဆရာမရဲ႕ ေမတၱာပို႔မွာ ဒီမိုကေရစီလည္း ပါပါတယ္၊ ဒီမိုကေရစီရမွ ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္လာၾကမွာကိုး။ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရိုးစင္းလွတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေ၀ဒနာကို ကုစားခ်က္ပါ။

၁၉၉၂ ခုႏွစ္ခန္႔က စစ္အစိုးရက လုပ္တဲ့ သတင္းစာ႐ွင္းလင္းပြဲတစ္ခုကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွာ ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း) မွာ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း စစ္ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ စြပ္စြဲဲၿပီး သတ္ျဖတ္ေနၾကတာေတြကို ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္လာတဲ့သူေတြက သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ဒဏ္ရာေတြ ျပၿပီး ႐ွင္းၾကပါတယ္။

က်မမွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ အူေတြေတာင္ ထြက္က်လာလို႔ ျပန္ထည့္ျပီး အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တာလည္းပါရဲ႕။ က်မတို႔ တစ္အိမ္လံုး စစ္အစိုးရကို ဆဲၾကပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို သက္သက္မဲ့ သိကၡာခ်တယ္ဆိုကာ လံုးဝမယံုခဲ့ပါ။ သားငယ္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ႐ွိတယ္ဆိုတာ သိထားတဲ့ က်မဟာ ဆရာမကို အဲဒီသတင္းၾကည့္ရလား၊ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ သြားျပီး ေမးခဲ့ပါတယ္။

ဆရာမဟာ စိတ္လႈပ္႐ွားရင္ ႏွလံုးခုန္ျမန္ပီး၊ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ား ေအးစက္ေတာင့္တင္းတဲ့ ႏွလံုးေရာဂါတစ္မ်ိဳး ရေနၿပီျဖစ္တဲ့ အတြက္၊ ေသခ်ာဆံုးေအာင္ မၾကည့္ႏုိင္ခဲ့ပါ။ အေတြ႔အႀကံဳေတြ မ်ားလွၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာမဟာ တခုခုကို ေတြးဆေနပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္-မျဖစ္ႏိုင္ လံုးဝမေျပာပါ၊ တခုေတာ့ ေျပာလာပါတယ္။

"အန္ကယ္ကေတာ့ အစိုးရဟာ NLD ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို သိကၡာခ်ေနၿပီဆိုၿပီး ဆဲေနေလရဲ႕" က်မလည္း က်မနဲ႔ အန္ကယ္ အျမင္ခ်င္းတူတယ္ဆိုၿပီး အန္ကယ္နဲ႔သာ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

(၆)

"သို႔

အေဖႏွင့္ အေမခင္ဗ်ား

က်ေနာ့္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက လႊတ္လိုက္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးလို႔ စြပ္စြဲၿပီး ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားက ဖမ္းဆီး ထားပါတယ္။ မိဘမ်ားက ေတာင္းပန္ၿပီး လာေရာက္ေခၚေဆာင္ပါမွ အသက္ခ်မ္းသာရာ ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမ (သို႔မဟုတ္) အေဖ အျမန္ဆံုးလိုက္လာခဲ့ပါ“

သားငယ္ ABSDF (NB)

************************

က်မဟာ “စာကိုဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ ဒီေလာက္ ေက်ာင္းသားအေရးေတြလုပ္ေနတာ။ မိသားစုနဲ႔ခြဲ၊ ေက်ာင္းပညာ တဝက္တပ်က္နဲ႔ စြန္႔ၿပီး လုပ္လာတာ။ ဘာေထာက္လွမ္းေရးလဲ။ ဘယ္သူေတြက စြပ္စြဲတာလဲ။ လိုက္သြားေခၚရင္ ေထာက္လွမ္းေရးဆိုတာ ဝန္ခံရမွာလား“ ဆိုၿပီး ေဒါသတၾကီး ေပါက္ကြဲပါေတာ့တယ္။ မ်က္ရည္မ်ားလည္း ေရသြန္သလို ေဝါကနည္းကို က်လာပါေတာ့တယ္။

သမီးႀကီးက က်မပခုံုးကို လာကိုင္ၿပီး ”စာကို မိသားစုအားလံုး ဆယ္ေခါက္ထက္မနည္း ဖတ္ၿပီးၾကပါၿပီ။ သားငယ္ အသက္႐ွင္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္၊ သြားေခၚၿပီး ဟိုေရာက္မွ အေျခအေနၾကည့္ရမွာ။ ကိုယ္လည္းျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ သတင္းစာ႐ွင္းလင္းပြဲက အျဖစ္အပ်က္ေတြသာာ အမွန္ေတြဆို ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာတက္ၾကတာျဖစ္မယ္၊ မိဘေတြလိုက္သြားရင္ ကေလး ေတြပဲ မ႐ိုင္းေလာက္ပါဘူး။ ခုက သြားဖို႔လည္း ျပင္ၿပီးေနၿပီ။ အမက အိမ္မွာ ညီမေလးေတြနဲ႔ လာေနေပးရင္ ျဖစ္မလား။ အဲဒါေျပာမလို႔၊ ညီမလည္း ႐ွိေနမွာပါ။”

ျဖစ္ပံုက ဆရာမ သမီးအငယ္တေယာက္က ခြဲစိတ္ခန္း ဝင္စရာ႐ွိပါတယ္။ ဆရာဝန္နဲ႔ ရက္ခ်ိန္းၿပီးသား၊ ဆရာမ ေနာက္ဆံ မတင္းရေအာင္ အိမ္မွာ လူအင္အားျဖည့္တာပါ။ သမီးႀကီးကလည္း သူ႔အိမ္ေထာင္ႏွင့္တျခားမွာ ေနေနေပမယ့္ ဒီရက္ပိုင္းမွာ သူေရာ သူ႔အမ်ိဳးသားပါ လာေနပါတယ္။

“အန္ကယ္က ဘာလို႔လိုက္မသြားတာလဲ” ဆရာမ လိုက္သြားမွာကို သိလိုက္ရသည့္အတြက္ က်မ ေမးလိုက္မိပါတယ္။

“သမီးရယ္.. အန္ကယ္နဲ႔ လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ သူက ဘုန္းႀကီးစာခ် သြားလုပ္ေနရင္ သူ႔ပါ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားလိမ့္မယ္” ဟု ဆရာမက ေျပာရာ အန္ကယ္က “ အန္ကယ္က စကားမ်ားမ်ား မေျပာပါဘူး။ တခြန္းပဲေျပာမွာ၊" “ဘာေျပာမွာလဲ” လို႔ ေမးေတာ့ “ ဟ အန္ကယ့္ကို သြားခိုင္းေလ။ အဲဒီေတာ့ ဘာေျပာမလဲ သိရမွာေပါ့” တဲ့၊

အမွန္ကေတာ့ သြားေခၚမယ္႔ ေက်ာင္းသားမိဘအခ်င္းခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္မိၾကၿပီးၿပီ။ အလားတူစာမ်ိဳး ရန္ကုန္႐ွိ ေက်ာင္းသား မိဘ တခ်ိဳ႕နဲ႔ မႏၱေလး၊ သာယာဝတီ စသျဖင့္ စာမ်ားေရာက္လာၾကၿပီးၿပီ။ အမ်ားအားျဖင့္ အေမမ်ားသာ လိုက္သြားၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္းအေဖေတြ လိုက္ၾကပါတယ္။ က်မထင္တာက ေယာက်္ားခ်င္းဆိုေတာ့ ေတာထဲမွာ ေျပာမွား ဆိုမွား စကားမ်ားၾက ရင္ အသက္ အႏၱရာယ္႐ွိလို႔ ထင္ပါတယ္။

တစ္ခုပဲ႐ွိတယ္။ က်မ အမွတ္မမွားပါက ဝန္ထမ္းဆို၍ ဆရာမတစ္ေယာက္သာ ပါပါတယ္။။ က်န္သူမ်ားက အျငိမ္းစားႏွင့္ ကုန္သည္မ်ားသာ၊ ဆရာမသည္ ျမိဳ႕နယ္၊ တိုင္း အဆင့္ဆင့္မွသည္ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာနအထိ စာတင္ရပါေတာ့တယ္။ သားအသက္႐ွင္ေရးအတြက္ သြားေရာက္ ေခၚခြင့္ျပဳပါရန္ အသနားခံစာ တင္ရပါတယ္။

သြားေရာက္မယ့္ အဖြဲ႔က ဆရာမသြားခြင့္က်ေအာင္ ေစာင့္ေပးၾကပါတယ္။ တကယ့္ကို မိသားစုစိတ္ဓါတ္ အျပည့္႐ွိသူမ်ားပင္။ ေနာင္တခ်ိန္တြင္ ထိုမိသားစုမ်ားသည္ ယခုႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္သည့္တိုင္ ခ်စ္ခင္စည္းလံုးလ်က္ေနၾကပါတယ္၊ သာေရးနာေရး ဖိတ္စရာမလို အလိုလိုေသြးစည္းၾကတဲ့ ေသြးေသာက္မိသားစုမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ဆရာမကို တစ္လအတြင္း ျပန္လာရန္ ခံဝန္ခ်က္ေပးၿပီး လိုက္ေခၚဖို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္၊ က်မ ဆရာမအတြက္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပူေနမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ေဆာင္လို႔လား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဆရာမဟာ သြက္လက္ေနၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ က်န္းမာ ေအာင္ ဂရုစိုက္ေနထုိင္ပါတယ္။ သားအသက္ရွင္ဖို႔ ငါအသက္႐ွင္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးေကာင္းေတြးေနလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။

တကယ္တန္းမွာ ေမွ်ာ္လင့္သလို ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး၊ ဆရာမဟာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေနမွ ျပန္ေရာက္လာေပမယ့္လည္း သားငယ္ကေတာ့ ပါမလာခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမဟာ သားကို မ်က္ျမင္ အသက္႐ွင္ရက္ ေတြ႔ခဲ့ရလို႔ထင္ပါတယ္၊ သိပ္စိတ္မလႈပ္႐ွားေတာ့ပဲ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ျပန္ေျပာျပခဲ့တယ္။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ခ်က္ခ်င္းေပးမေတြ႔ပါဘူးတဲ့၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ေတြ႔ရတဲ့အျပင္ ေတြ႔တဲ႔အခါ အေျပာအဆို ဆင္ျခင္ရပါတယ္ တဲ့၊ သူတို႔ကို အခ်ဳပ္ခန္းက ေခၚထုတ္ၿပီး ေပးေတြ႔ပါတယ္။

အားလံုးက သတိနဲ႔ ေနေနရတာပါတဲ့၊ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံခဲ့ၾကရတာေတြ မိဘေတြကို ေျပာျပပါ သတဲ့။ ေဆာင္းပါးမွာပါတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြပါပဲ။ အဲဒီအတိုင္းပါပဲ၊ မိဘေတြနဲ႔ ျပန္ထည့္ေပးမယ္ ေျပာၿပီး ဘယ္လိုက ဘယ္လို စိတ္ေျပာင္းသြားၾကလည္း မသိပါတဲ့။ ျပန္လႊတ္ေပးဖို႔ ဘာတစ္ခုမွ မေျပာေတာ့ပါဘူးတဲ့။ အဲဒီမွာ ေစာင့္ရင္းေစာင့္ရင္း ခြင့္ရက္ေတြသာ ကုန္ဆံုးလာခဲ့ရတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိဘေတြရဲ႕ ေတာင္းပန္မႈေၾကာင့္ မသတ္ပါဘူးဆိုတဲ့ ကတိရလို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကတာပါတဲ့။ ဆရာမအတြက္ေတာ့ ပိုဆိုးတာက တလအတြင္းျပန္လာရမယ့္ ခံဝန္ခ်က္ကလည္း႐ွိေနေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္းမေအးပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ရတာ။

ဆရာမလို ဝန္ထမ္းအမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ သားေဇာေၾကာင့္ ေ၀းလံသီေခါင္တဲ့ KIA ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ ကို ျဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္စခန္းကို ဆိုးဝါးလွတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔ လမ္းပန္းအခက္အခဲေတြၾကားက ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့တာကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘ၀မွာ ဘယ္တုန္းကမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့တဲ့ ခရီးမို႔လား။

ဆရာမဟာ မိသားစုကိုေရာ သမီးတမွ်ရင္းႏွီးတဲ့ က်မကိုေရာ ခုခ်ိန္ထိ လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားတယ္လို႔ က်မ ထင္ထားတာ တခု႐ွိပါ တယ္။ က်မဘယ္ေတာ့မွ ေမးမွာမဟုတ္သလို သမီးႀကီးကလည္း သူလည္းဘယ္ေတာ့မွ မေမးပါဘူးတဲ့။ အဲဒါကေတာ့ အခ်ဳပ္ခန္းကေန ထြက္ေျပးမွ လြတ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကိုပါ။

(၇)

ေက်ာင္းသားေတြကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြပါလို႔ စၿပီးဖမ္းစဥ္က စစ္ေဆးေရးအဖြဲ႔မွာ ေတာခိုေက်ာင္းသားအစစ္အေနနဲ႔ သားငယ္ပါပါတယ္။ သားငယ္ဟာ ဒီေက်ာင္းသားေတြက သူနဲ႔အတူတဲြၿပီး လုပ္လာတာ သူသိပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေနေတာ့ ေမးတာျမန္းတာ ေပ်ာ့ေျပာင္းညင္သာပါတယ္။ နဂိုကတည္းကလည္း စိတ္သေဘာထား ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့အတြက္ကတေၾကာင္း၊ ေထာက္လွမ္းေရးမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေနတာေတြကလည္း တေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓါတ္ရွိေနေတာ့ မရက္စက္ရက္တာကတေၾကာင္းေၾကာင့္ သူ႔ရဲ့ ညွာတာၿပီး ေမးထားတဲ့ အခ်က္ေတြကို သေဘာမက်ရာက သားငယ္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးပဲ။ မင္းလည္း သူတို႔နဲ႔ တစ္ဖြဲ႔ထဲပဲ စြပ္စြဲျပီး ေနာက္ပိုင္းမွ ဖမ္းခ်ဳပ္တာ ခံရတာပါပဲ။။

သားငယ္ကို ဖမ္းၿပီးလို႔ စစ္တဲ့အခါမွာ တစ္ရက္မွာေတာ့ ေခါင္းကို ဒုတ္ကနဲ ႐ိုက္ခြဲလိုက္တာ ေသြးအိုင္ထဲ ပံုရက္သား က်သြားပါ သတဲ့။ ေသၿပီလို႔ အားလံုးက ထင္လိုက္ၾကေပမယ့္ မေသခဲ့ပါဘူး။ ဒဏ္ရာကို ပက္သဒင္းေတြ အတိုင္းအဆမ႐ွိေပးၿပီး ခ်ဳပ္ပါ သတဲ့။

****************

သားငယ္နာမည္ကို ေအာ္ေခၚၿပီး ျခံထဲကို ဝင္လာတဲ့ ခ်ာတိတ္ကို ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ အိမ္ထဲမွာ႐ွိတဲ့ မိသားစုေတြ ေၾကာင္ေငးၿပီး ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ သူ႔ကို သားငယ္တုိ႔နဲ႔အတူ ေျမာက္ပိုင္းမွာ စြပ္စြဲဖမ္းခံထားရတယ္လို႔ သိထားတာပါ၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်မကလည္း ဆရာမဆီ ေက်ာင္းကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ေရာက္အလာ ဆရာမ စက္ခ်ုဳပ္ဆိုင္သြားေနတာနဲ႔ ေစာင့္ေနျခင္းပါ။ ဆရာမေရာက္လာေတာ့ ေတာတြင္းေက်ာင္းသားကို ၾကည့္ရင္း တအ့့ံတၾသ။

ေနာက္မွသိရတာက မိဘတစ္ေယာက္က ေနာက္တေခါက္ သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူ ျပန္သြားၿပီး အဲဒီတုန္းက ငယ္႐ြယ္ေသးတဲ့ သူ႔သားနဲ႔အတူ ဒီခ်ာတိတ္အပါအဝင္ တခ်ဳိ႕ကို အာမခံ ေခၚထုတ္လာတာပါ။ တဆက္ထဲ သားငယ္တို႔က မၾကာခင္ အခ်ဳပ္ကေန ထြက္ေျပးလာမွာ သိထားတဲ့အတြက္ လမ္းခရီးမွာ ခ်ိတ္ဆက္ေတြ ထားေပးခဲ့ပါတယ္တဲ့။ အစိုးရဖက္ေရာက္ရင္ မဖမ္းမဆီးရေအာင္၊ ဒုကၡေတြ႔ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္လာရင္ ကူညီႏုိင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ႔ပါတယ္တဲ့၊ ခုဆို သားငယ္တို႔ လည္း ေရာက္ေလာက္ၿပီဆိုၿပီး လာခဲ့တာလို႔ ရွင္းျပပါတယ္။

ဆရာမလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ပူသြားေတာ့တယ္။ ျပန္အဖမ္းခံရရင္ေတာ့ သတ္မွာ က်ိန္းေသေနေလၿပီ၊ ထိုခ်ာတိတ္က အာမခံပါတယ္။ သားငယ္တို႔က ဒီေတာလမ္းခရီးကို ေကာင္းေကာင္းကၽြမ္းတယ္။ မ်က္ေစ့့မလည္ႏိုင္၊ ျဖစ္ႏိုင္တာက ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္မွ မ်က္ေစ့လည္ၿပီး တေနရာေရာက္တာျဖစ္မယ္။ ေတာထဲကေတာ့ က်ိန္းေသလမ္းမေပ်ာက္ပါဟု ဆိုပါတယ္။

ထိုအခ်ိန္ အန္ကယ္က နယ္ေရာက္ေနသည့္အတြက္ ဖုန္းဆက္ေခၚရတယ္။ အန္ကယ့္မွာ နယ္မိတ္ေဆြမ်ားစြာ႐ွိပါတယ္။ နယ္လွည့္စာရင္းစစ္ေနရသျဖင့္ မေရာက္ဘူးသည့္နယ္မ႐ွိ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္႐ွိ နယ္႐ံုးခြဲမ်ားကို သံႀကိဳး႐ိုက္၍ တဖံု၊ ဖုန္းဆက္၍တနည္း အေၾကာင္းၾကားထားရာ မၾကာမီမွာပဲ သားငယ္ဟာ ဗန္းေမာ္မွာ အဖမ္းခံထားရတယ္လို႔ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က သံႀကိဳး႐ိုက္ပါတယ္။

ကံတရားကား ဆန္းက်ယ္လွပါတယ္။ အန္ကယ့္ထံမွ သိရတဲ႔အခ်ိန္မွာ ထိုမိတ္ေဆြနဲ႔ သားငယ္တို႔ ႐ံုးထုတ္စစ္တာနဲ႔ ၾကံဳရျခင္း ပါ။ ေတာခိုေက်ာင္းသားမ်ား ဖမ္းမိတယ္လို႔ သိရလို႔ အန္ကယ့္သားလား ေမးရာမွ “ မင္းအေဖ စိတ္ပူေနတယ္။ ဦးေလး လွမ္း အေၾကာင္းၾကားေပးမယ္” ဆိုကာ ဝမ္းသာအားရ သံႀကိဳးရိုက္ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားျခင္းပါ။

အထက္အဆင့္ဆင့္ စာတင္ရင္း မိဘမ်ား၏ ႀကိဳးစားတင္ျပမႈမ်ားေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ မိဘရပ္ထံ ျပန္ေရာက္ခဲ့ရေခ်ၿပီ။ ဆရာမ၏ ႏွလံုးသားတို႔သည္လည္း ျငိမ္းခ်မ္းရေခ်ၿပီ။ သို႔ေသာ္ စစ္အစိုးရလက္ေအာက္တြင္ ယံုၾကည္ခ်က္ျပင္းထန္ေသာ ေက်ာင္းသားသည္ အဘယ္မွာ ေအးေအးေနရပါမည္နည္း။

**************

၁၉၉၈ ခုႏွစ္၊ မေရာရာ မေသခ်ာေသးေသာကာလ။ တခုေသာရက္မွာ ေမးစရာ႐ွိ၍ ခဏဆိုကာ သားငယ္ကိုေခၚသြားရာ ဘယ္မွာမွ ေမးမရေတာ့။ လအေတာ္ၾကာမွ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔သည့္ လူတေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ေျပာခိုင္းလိုက္ သျဖင့္ မႏၱေလးေထာင္တြင္ ေရာက္ေနတာ သိရေတာ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအမႈတြဲ တစ္ခုျဖင့္ ေထာင္ ၇ ႏွစ္ က်ခံရပါေတာ့တယ္။ ဆရာမလည္း ေတာတြင္းအခ်ဳပ္ေထာင္ဇာတ္လမ္းၿပီးလို႔ မနားရေသး၊ မႏၱေလးေထာင္ကို သြားရျပန္ပါတယ္။

တလတခါသြားေတြ႔ရင္း ၂ ႏွစ္အၾကာ ပခုကၠဴေထာင္ ေျပာင္းလိုက္တဲ့အတြက္ ပိုၿပီးေဝးလံစြာ သြားေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ ၂၀၀၄ မွာ ေတာ့ သားငယ္ေထာင္က လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါၿပီ၊ သားငယ္အသက္လည္း အသက္ ၄၀ နား နီးလာေခ်ၿပီ။ ၂ ႏွစ္ခန္႔ အၾကာမွာ ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရး ခရီးကာလအတြင္း ၁၈ ႏွစ္နီးပါး ေပ်ာက္သြားခဲ့တဲ့ သူ႔အေပၚ သစၥာ႐ွိစြာ ေစာင့္လာတဲ့ မိန္းကေလး (အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီး) နဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ပါတယ္။ မုန္တုိင္းထန္ကာလမ်ားရဲ႕ သန္းေခါင္ခ်ိန္ကို လြန္ေျမာက္စမွာ တူတူတန္တန္ ဘ၀တစ္ခုကို တည္ေထာင္ခြင့္ရွိသည္ပဲ မဟုတ္ပါလား...။

ဆရာမတစ္ေယာက္ အေဖတူသားလို႔ မၾကာခဏေျပာတတ္တဲ့ သားငယ္အတြက္ စိတ္ေအးခ်မ္းေနတာကို ဆက္တုိက္ ၾကားသိေနရပါတယ္။ က်မတို႔ မုဒိတာပြားၾကရပါတယ္။ က်မနဲ႔ ဆရာမတို႔လည္း လုပ္ငန္းတာဝန္ မိသားစုတာဝန္ေတြေၾကာင့္ တနယ္ေက်းစီ ကြဲကြာေနခဲ့ၾကရပါတယ္။

******************

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။ နည္းပညာေခတ္ရဲ႕ အလ်င္မွာ မမီမကမ္း က်မလုိက္ေနတုန္း...။

ျပန္႔ႏွံ႔မႈႏႈန္းထား အင္မတန္ျမန္ဆန္တဲ႔ အင္တာနက္ေခတ္ေရစီးမွာ ေျမာက္ပိုင္းက မေအးခဲႏုိင္တဲ့ ေသြးစြန္းေနဆဲ စာမ်က္ႏွာေတြ ေပၚထြက္လာတာကို ဆက္တုိက္ဆိုသလို ဖတ္ရႈရပါတယ္။ က်မတစ္စိတ္တစ္ေဒသ နာက်င္္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေ၀ဒနာဟာ မေန႔တေန႔ကလို ျပန္လည္ေပၚထြက္လာပါတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ၾကာခဲ့ေပမယ့္လည္း...။

က်မရင္ထဲက က်မခ်စ္တဲ့ဆရာမရဲ႕ သားငယ္အေပၚထားတဲ့ ႏွလံုးသားခံစားခ်က္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိရေနမိပါတယ္။

အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာက အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ကိုယ္သိၿပီးသားေတြ၊ ကို္ယ္ေတြ႔ေတြျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ႏွလံုးသား တဆတ္ဆတ္ တုန္ေအာင္ ခံစားေနရဆဲပါ..။ ဆရာမေရာ ဘယ္လိုေနရွာပါလိမ့္...။ မိသားစုဘ၀ကို တည္ေဆာက္ ရုန္းကန္ေနတဲ့ သားငယ္နဲ႔အတူ မခြဲမခြာ႐ွိေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွလံုးသားေတြၿငိမ္သက္ေနၿပီလား၊ အသက္အ႐ြယ္၊အေတြ႔အၾကံဳေတြေၾကာင့္ ခံႏိုင္ရည္႐ွိၿပီး အေၾကာင္းအရာေတြကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္ ဖတ္ႏိုင္ၿပီလား၊ ဒါမွမဟုတ္ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္(၂၀)။ ေအးခဲေနတဲ့ ကခ်င္ျပည္နယ္ရဲ့ အေအးဒဏ္ကို အံတုရင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္စခန္းဆီက ငရဲခန္းအျဖစ္အပ်က္ေတြကို သတိရေနေလမလား၊ ေခါင္မိုးေပၚက တစက္စက္စီးလာတဲ့ ႏွင္းရည္ေတြဟာ ေျမေပၚမက်ခင္ တံစက္ျမိတ္မွာ ခဲသြားၿပီး အေခ်ာင္းလိုက္ေလး တြဲက်ေနတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ျပန္ေျပာင္းသတိရေနေလမလား၊ ညဘက္ အေပါ့အပါးထသြားခ်င္တဲ့အခါ ေခါင္းျဖတ္ခံထားရတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးက ေခါင္းျပတ္ႀကီးနဲ႔ ေခ်ာက္တတ္တယ္ေျပာၾကလို႔ ဟိုလူ႔လိုက္ႏိႈး ဒီလူ႔လိုက္ႏိႈးဲၿပီး သြားခဲ့့ရတာေတြ သတိရေနေလမလား။ ရက္စက္လွတဲ့ လူမဆန္လွတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ႏွလံုးပ်က္လုမတတ္ ၾကားခဲ့ရလို႕ သိခဲ့ရလို႔ ျပန္ေတာင္မေတြးခ်င္ေတာ့ပါဘူး ဆိုတာေတြကို အေဟာင္းေတြ အသစ္ျဖစ္ၿပီး ဆရာမႏွလံုးသားေတြ နာက်င္စြာခံစားေနေလမလား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သမိုင္းတစ္ပတ္လည္ၿပီး ေဖ်ာက္မရစြာ အမွန္တရားေတြ ေဖာ္ထုတ္ေနပါၿပီ။ ေျမာက္ပိုင္းေဒသမွ အ႐ိုးတြန္သံမ်ား ေဆာင္းပါးေလးက သခင္သန္းထြန္းရဲ့ေနာက္ဆံုးေန႔မ်ား စာအုပ္လိုပဲ သမိုင္းတြင္ၿပီး၊ သင္ခန္းစာယူစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြဆိုတာကိုေတာ့ ဆရာမသိျပီး ေက်နပ္ေနမယ္ဆိုတာ ဆရာမႏွလံုးသားကို မွန္းဆအေျဖ႐ွာ သိေနပါတယ္။

ေရႊစင္ဦး

ကၽြန္ေတာ္ လူကက္ဆက္ - ဇာတ္သိမ္း (by ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း )


၁၉၉၂ ေဖဖဝါရီ ၁၃ ရက္ The Nation သတင္းစာတြင္ ေဖၚျပခဲ့သည့္ ဓါတ္ပံု (ဝဲ မွ ယာ: ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး၊ မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္၊ ကိုႏိုင္ဝင္းေအာင္၊ ကိုညီညီ၊ ကိုတိုးၾကည္)

“ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းက ေဖကံေကာင္းကိုးဗ်။ သပိတ္ေမွာက္ရင္း လာခဲ့တယ္။ (၀ါးဟားဟား)”

“ေလာကလည္တဲ့ တေန႔ေတာ့ မနက္စာကို ညမွ ေပါင္းစားရတယ္ (၀ါးဟားဟားဟား)”

“တေန႔ကလည္း လူသံုးေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းရိုက္တာ၊ ဘယ္ရမလဲဗ်။ သူတို႔က ဘူ။ က်ဴပ္က ကုလားသံုးစီး။ (၀ါးဟားဟား)”

“ေသာက္ဆိုလည္း ေသာက္လိုက္တာပဲ။ တေန႔က ပုလင္းဆြဲၿပီး ဂတ္တဲေရွ႕ ျဖတ္ေလ်ာက္သြားေတာ့ ဌာနာ အုပ္က ေမးတယ္ ဘယ္သြား မလို႔လဲတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ မေၾကာက္ပါဘူး။ ေျပာင္ေျပာင္ပဲေျပာလိုက္တယ္။ ေရနံဆီ ၀ယ္သြားမလို႔ပါ။ (၀ါးဟားဟားဟား)”

ဒီျပက္လံုးေတြကိုေတာ့ မဆလေခတ္ ေရဒီယိုေတြကို နားေထာင္ခဲ့ေလ့ရွိတဲ့ သူေတြကေတာ့ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မွတ္မိေနပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ေရွးေခတ္လူရႊင္ေတာ္ႀကီး ဦးဓါတ္ဆီ၊ ဦးဓါတ္ဆံ၊ ဦးၾကင္ခဲတို႔ရဲ႕ နာမည္ႀကီး ေရဒီယိုျပက္လံုးေတြပါ။

ဒီျပက္လံုးေတြကို ေရြးခ်ယ္ တင္ဆက္ရတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ အက်ဥ္းစံေတြ အားလံုးဟာ မ်က္ႏွာေတြကို အ၀တ္ေတြ စည္းထားလို႔ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဖတ္ရတဲ့အတိုင္း မူလျပက္လံုးမွာ ရီရမယ့္ ေနရာေရာက္တိုင္း မ်က္လံုးေတြကို ေသြးညီွနံ႔ လႊမ္းေနတဲ့ ပိတ္စေတြ စည္းထားတဲ့ လူ ရွစ္ဆယ္ေလာက္ဟာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်ေနသဗ်။ သူတို႔ေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕က လက္ေကာက္ဝတ္ ျဖတ္တဲ့ေနရာက ပတ္တီးေတြ စည္းထားသူေတြ၊ ပတ္တီးေေတြ စည္းထားတဲ့ အဂၤါမျပည့္၀ေတာ့တဲ့ ေျခေထာက္ေတြ၊ ထိပ္တံုးရွည္ႀကီးရဲ႕ ခတ္ထားခံရသူေတြ၊ ေခါင္းေတြမွာ ပတ္တီးေတြ ေဖြးေနသူေတြ ပါသဗ်။

ဒီေလာက္ နာက်င္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနထဲမွာေတာင္ ဒီလူေတြ အားလံုးဟာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်ေအာင္ အသံတု (၂) မ်ိဳး၊ (၃) မ်ိဳးေလာက္နဲ႔ ဖမ္းစားႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နိုင္ငံေတာ္အဆင့္ “စည္သူေနမ်ိဳးဗလ အလကၤာ ေက်ာ္ေခါင္ ဟာသ၀ိဇၨာ” ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕မ်ိဳးေတာင္ ရသင့္ေပတယ္လို႔ စာရွုသူ ေတြးမိသြားႏိုင္ပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ဘ၀မွာ ပြဲတပြဲမွာ ျပက္သမွ် ပရိတ္သတ္က ရီၾကတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးက အလြန္ရွားပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္နာမည္ႀကီးတဲ့ လူျပက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပရိတ္သက္က မသိလိုက္ရလို႔ ေရွာ္သြားတဲ့ အလံုးဆိုတာကေတာ့ ရွိစၿမဲပဲဗ်။ အခုပြဲမွာကေတာ့ ပရိတ္သတ္က ရာခိုင္ႏွုန္း ျပည့္အူလွဳိက္၊ သည္းလွိဳက္ ရီၾကသဗ်။ တခါတေလဆို မရီရမယ့္ ေနရာေတြမွာပါ လိုက္ၿပီး အူလွိဳက္သည္းလွိဳက္ ရီၾကသဗ်။

ဘယ္မရီလို႔ ရမလဲဗ်ာ။ ေထာင္မွဳးဆိုတဲ့ ယမမင္း လက္သစ္က ဗီအိုင္ပီ ေဖ်ာ္ေျဖေရးပြဲမို႔ အမိန္႔က ႀကိဳထုတ္ၿပီးသားဗ်။ အကုန္ထထိုင္ရမယ္ လူရႊင္ေတာ္ေဘာႀကီးရဲ႕ ျပက္လံုးမွာ ရီရမယ့္ေနရာ ေရာက္ရင္ ရီရမယ္ ဆိုတာ ႀကိဳအမိ္န္႔က ထုတ္ထားဗ်။ ေစာေစာပိုင္း ျပက္လံုး တခုႏွစ္ခုေလာက္မွာ မသဲကြဲလို႔ သူမ်ုားနဲ႔ ေရာေယာင္ မရီပဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ တေယာက္ကို မင္းက ဘာလို႔ မရီတာလဲဆိုၿပီး “ဂြမ္း” ကနဲ႔ ေခါင္းကို တခ်က္ေကြ်း လိုက္တဲ့အသံကို အားလံုးၾကားလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်န္တဲ့သူအားလံုးဟာ ကြ်န္ေတာ္ တလံုးျပက္ျပီးတာနဲ႔ “၀ါးကနဲ၊ ၀ါးကနဲ” ေရဒီယို ဟာဒယရႊင္ေဆးမွာ ေနာက္ကလိုက္ရီေပးတဲ့ လူေတြအတိုင္း လိုက္လိုက္ရီလိုက္ၾကတာ တခါတခါ သူတို႔ရီသံက ေရွ႕က ျပက္လံုးျပက္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ လန္႔လန္႔သြားတဲ့အထိဗ်။ သူတုိ႔ ရီသံေၾကာင့္ ေနာင္ျပည္တြင္းျပန္ အၿငိမ့္ကျဖစ္ရင္ ေရွ႕က ၀ါးရင္းတုတ္ တေခ်ာင္းနဲ႔ ေခါက္တုန္႔၊ ေခါက္ျပန္ ရီဘို႔လွဳံ႕ေဆာ္ေပးေနတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားကို ေခၚသြားခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပၚမိပါသဗ်ာ။ တကယ္ပါ။

ကဗ်ာဆရာ မာေယာေကာ့စကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ရဲ႕ ကဗ်ာဆရာ ကိုေခ်ာ (ေမာင္ေခ်ာႏြယ္) တို႔ စကားလံုးေတြ ငွါးသံုးရရင္ ဒါဟာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပါေဂ်ာင္မွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေရွ႕ ခြန္ႏွစ္ဘ၀၊ အေနာက္ ခြန္နစ္ဘ၀ အႏုပညာ မရတဲ႔ေကာင္ေတြအတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးမွာ ျဖစ္ခဲ႔တယ္လို႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေနနဲ႔ သူတို႔ ေနရာကေန ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ တခါက ျမန္မာျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ ဘုရင္ခံေတာင္ မရွဴစားခဲ့ရဘူးတဲ့ ပါေဖါင္းမင့္ ရွိဳးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ လက္ေနာက္ျပန္တုပ္၊ မ်က္လံုးေတြ အ၀တ္စည္း၊ ငုပ္္တုပ္ ခစားရင္းက ျပက္လံုး အလိုက္နဲ႔ တ၀ါးတဟားဟား ေအာ္ရီ ေပးေနရရွာတဲ့ သားေကာင္ေတြေရွ႕မွာ ေခါက္တုန္႔၊ ေခါက္ျပန္ ေလ်ာက္ရင္း မိမိတို႔ရဲ႕ ငရဲျပည္တမွ် ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ စည္းစိမ္ကို ၿမိန္ရည္ ရွက္ရည္ ခံစားေနၾကသဗ်။

တခါတခါက်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ညဘက္စုၿပီး အရက္ေသာက္ျဖစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ေရခ်ိန္ကိုက္လာၿပီဆိုရင္ တရားခံေတြကို သြားရိုက္ရေအာင္ဆိုၿပီး အုပ္စုလိုက္ႀကီး တက္လာတတ္ၾကသဗ်။ အဲလိုညမ်ိဳးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ သူတို႔တင္ဆက္တဲ့ ပါေဖါင္းမင့္ကို ခံစားၾကရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ “တရားခံေတြ ထၾကစမ္း” ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးကို စၾကားရသဗ်။ ညွင္းဆဲထားလို႔ တုတ္တုတ္မွ မလွဳပ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ လူကလြဲလို႔ အားလံုးေဖးကာ၊ တြဲကာ ထၾကရသဗ်။ လူေတြဟာ ၿဗိတိသွ် ပန္းပုေက်ာ္ ဟင္နရီမိုးစ္ရဲ႕ စစ္အတြင္း လန္ဒန္ေျမေအာက္ လွိဳင္ေခါင္းထဲမွာ တုံလံုးပက္လက္ လဲေနတဲ့လူေတြကို ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားထဲကလိုေပါ့ဗ်ာ။

အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသံေတြ ဘြတ္ဘိနပ္ေတြ ရွပ္တိုက္ေရြ႕လွ်ားေနသံေတြ ဆူေနတဲ့ၾကားမွာ “ခြမ္း” “ခြမ္း” ဆိုတဲ့ အသံႀကီးဟာ ထိုင္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူတန္း တဖက္ထိပ္ကေန တေရြ႕ေရြ႕နီးလာေနသလို အဲဒီေနာက္ကေန “ဟိုတေယာက္ ကြဲသြားၿပီ” စတဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္ အခ်င္းခ်င္း ေျပာသံေတြလည္း ၾကားေနရတာမို႔ မိမိ ေခါင္းကို ရိုက္လာမဲ့ တုတ္နဲ႔ အံကိုက္ေလာက္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္မွန္းနဲ႔ ခ်ိန္ၿပီး ေစာင္႔ေနလိုက္သဗ်။ အဓိက ရည္မွန္းခ်က္ ကေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းက အမာေနရာေပၚ တုတ္က်ၿပီး ပထမ တုတ္ခ်က္မွာတင္ ေခါင္းကြဲသြားဖို႔ဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ ခြမ္းကနဲ ကိုယ့္မ်က္စိထဲ ၀င္းကနဲ တခ်က္ျဖစ္ျပီး လဲအက် “ေဘာႀကီးေခါင္းကြဲသြားၿပီ” လို႔ ေနာက္ကလိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ လူရဲ႕ မွတ္ခ်က္အၿပီးမွာ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္နွာေပၚ ေသြးေတြစီးက်လာတဲ့ေနာက္ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေပါ့ သြားပါတယ္။ အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ့္ သူနာျပဳေတြ မၾကာခင္ေတာ႔ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ “ေနာက္တစ္ခါ လာျပန္ၿပီေဟး ေ၀းေ၀း” ဆိုတဲ့ မူးမူးနဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္ရိုက္ႏွက္ဦးမယ့္ ေနာက္အေၾကာ႔ေတြမွာ ကိုယ္လြတ္သြားပါတယ္။ ဒီလို ေစာစာစီးစီး တခ်က္တည္းနဲ႔ကြဲ သြားတဲ့ ကိုယ္႔ေခါင္းရဲ႕ ထိလြယ္၊ ကြဲလြယ္မွဳ အေပၚ ေတာ္ေတာ္ဂုဏ္ယူသြားသဗ်။

ဒီလိုနဲ႔ အက်ဥ္းသားမ်ား ရိုက္ႏွက္ျခင္း အနုပညာလို႔ ေခၚမယ္ဆို ေခၚလို႔ရတဲ့ အေၾကာင္းမယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ဒုကၡိတေတြကို အရက္မူးၿပီး တက္ရုိက္တဲ့ အက်င့္ဟာ ABSDF (NB) ဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြၾကားမွာ ယဥ္ေက်းမွဴသဖြယ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဥကၠ႒၊ ရင္းမွဴး၊ ခြဲမႈး၊ ေထာက္လွမ္းေရးမွဳး၊ တခါတေလ အထူးဧည့္သည္ေတြေရာ ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မရိုက္ခင္ကတည္းက အကြဲခ်ဳပ္မယ့္ သူနာျပဳ ရဲေမေတြကိုပါ တခါတည္း ေခၚလာတတ္သဗ်။ မုဆိုးစိုင္သင္ဆိုသလို ေပါ့ဗ်ာ။

ဒီျမင္ကြင္းကို ျမန္မာ့စာေပေလာကမွာ သေရာ္စာ အလြန္အေရးေကာင္းလွတဲ့ ဆရာႀကီးေမာင္ထင္မ်ား ေတြ႔ရင္ ဒီလိုမ်ား ေရးမလားမသိဘူးဗ်။

“မိမိတို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အသက္ကိုပင္ မငွဲ႔ကြက္ပဲ ေပးလွဴထားေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားပီပီ ရဲစိတ္၊ ရဲမာန္တို႔ကို အခါမလပ္ ျဖစ္ေပၚေနေစေရးအတြက္ အေထာက္အပံ့ေကာင္း အလို႔ငွါ အရက္ေသစာတို႔ကို ေသာက္ၾက စားၾကရေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားေပၚတြင္ စည္းစိမ္ယစ္ကာ အေပ်ာ္အပါးၾကားေမ်ာပါ ေနသူမ်ားကဲ့သုိ႔ သူရာမူးယစ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ အႏိွပ္ခန္း၊ ကာရာအိုေက၊ ႏိုက္ကလပ္မ်ားသို႔ သြားေရာက္ ကခုန္ခြင့္မ်ိဴး စိုးစဥ္းမွ် မရႏိုင္ေသာ ဘ၀မ်ိဴးတြင္ ေနရရွာေသာ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားခမွ်ာ မိမိတို႔ ဖမ္းဆီးထားေသာ တရားခံမ်ားအား သြားေရာက္ ရိုက္ႏွက္ျခင္းျဖင့္သာ အပန္းေျဖရရွာေလသည္။” ….. လို႔ေလ။

အဲဒီေတာ့ ရိုက္ႏွက္မႈဟာ ယဥ္ေက်းမႈတရပ္ျဖစ္လာၿပီး သူ႕ထက္ငါသာေအာင္ လာေရာက္ ရိုက္ႏွက္တဲ့ ဓေလ့ ထြန္းကားေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အေစာပိုင္းက တင္ျပခဲ့သလို “ကၽြန္မကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ .. ေဒၚၾကင္ ေဒၚၾကင္နဲ႔ … အပ်ိဳႀကီးေပါ႔ရွင္။ ကေလးကို ငါးဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕က ေျပာသြားတဲ့ ေနာက္မွာ “၀ါးဟားဟား” လို႔ အားရပါးရ ပါတီစီဖင့္လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဴးေလာက္ကေတာ့ အီးစီးေဂ်ာ့ ေပါ႔ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ခင္ဗ်ားကလာၿပီး “ဒါသက္သက္ လူအခ်င္းခ်င္းေျခနဲ႔ နင္းတဲ့ လူ႔အခြင္႔အေရး ခ်ိဴးေဖါက္မွဳႀကီးပဲ” ဆိုၿပီးေတာ့ လာေတာ့ မတားေလနဲ႔။ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ပါ ရန္သူျဖစ္သြားနိုင္သဗ်။ ေစာေစာကေျပာသလို စိတ္ေျပာင္းၿပီး ထုတ္သြားဆြဲေတာ့ ခင္ဗ်ားက ဘာတတ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။

ဒါေၾကာင့္ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုပဲ ဆူဆူဆဲဆဲ လူကက္ဆက္ညေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူသားဘ၀ကို ျပန္ရတဲ့ ညေတြမို႔ ခုလို တကူးတက ေရးျပရပါသဗ်။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာ ဖတ္ဖူးၾကသလို တိရိစၦာန္တမွ် ဘ၀ေတြကိုး။

ပထမဦးဆံုး ကိုေန၀င္းေရးၿပီး ခိုင္ထူးဆိုခဲ့တဲ့ “ခတၱာ” သီခ်င္းကို အၿမဲဆိုေလ့ရွိတဲ့ လူကက္ဆက္ကေတာ့ ကသာၿမိဳ႕ကေန ေတာခိုလာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ခင္(ေခၚ) ဒႆပါ။ နာမည္ရင္းက ေမာင္ေမာင္ခင္။ ေမာင္ေမာင္ခင္ဆိုတဲ့ နာမည္ကလည္း ABSDF (NB) အဖြဲ႔မွာ ႏွစ္ေယာက္ရွိသဗ်။ အခု ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့ ရမ္ဘို ဇာတ္ကားနဲ႔ The Lady ဇာတ္ကားေတြမွာ နအဖစစ္ဗိုလ္အျဖစ္ ၀င္သရုပ္ေဆာင္တဲ့ ကိုမင္းေဌး (ေခၚ) ေမာင္ေမာင္ခင္ ကလည္း ေအဘီ ေျမာက္ပိုင္းကပဲဗ်။ သူက ကံေကာင္းသြားတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပသနာေတြ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျမစ္ႀကီးနားဘက္ ေရွ႕တန္းစခန္းတခုကို ေရာက္ေနတယ္လို႔ သူေျပာျပဘူးသဗ်။ ဒီ အနိဌာရံုေတြမၾကံဳ လိုက္ရဘူး ေပါ႔ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ခုေျပာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ခင္က ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာတဲ့ အထဲမွာပါလာၿပီး ခုေတာ့ ကသာမွာပဲ ေနေနတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လြတ္လာတဲ့ အထဲမွာ ဒဏ္ရာအမ်ားဆံုးေပါ႔။

သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ရိုက္ရိုက္ “ေက်ာင္းသားကြ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူး” လို႔ပဲ ထြက္ဆိုသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကိုယ္တံုးလံုးခြ်တ္ၿပီး ကိုယ္ေပၚကို “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” လို႕ေခၚတဲ တရုတ္ျပည္ဘက္ အိမ္မိုး ကတၱရာျပားေတြ ကိုမီးရွိဳ႕ၿပီး ကတၱရာစက္ေတြကို ကိုယ္ေပၚခ်ေတာ့မွ ကိုယ္ေတာ္က ကၽြန္တာ္နဲ႔ ဘ၀တူ ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္လာတဲ့ သူပါ။ တကယ္က လူေပ်ာ္ပါ။ ဒုကၡေတြထဲမွာကို တခါတခါ ဟာသ ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ မီးေလာင္ရာေတြကေတာ့ သူ႔ကိုယ္အႏွံ႔ ေသရာပါခဲ့သဗ်။ ထန္းသမားမ်ား အမူးေျပ ထန္းႏို႔ေမာ့ၾကည့္ ဆိုသလို ေတာထဲက ေျပးလာၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၅ ေလာက္က စာေပးစာယူ စာေမးပြဲေျဖၾကတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ရတဲ့ လွဳပ္ရွားမွဳမွာ ဒႆတို႔က ဇာတ္လိုက္တဲ့ဗ်။

သူ႔လိုပဲ “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” ဒဏ္ေၾကာင့္ NIP က ေထာက္လွမ္းေရး ဗိုလ္ႀကီးပါလို႔ ထြက္ခ်က္ေပးလိုက္ရသူက ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ပါ။ ေျမေပၚမွာ ငုတ္ေလးငုတ္ရိုက္ၿပီးေတာ႔ ပက္လက္လွန္ၿပီး လက္ေရာေျခေထာက္ကိုပါ တုပ္ၿပီးေတာ့မွ ၀မ္းဗိုက္ေပၚမွာ “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” စကို ခင္းၿပီး မီးဖိုခ႔ဲတယ္လို႔ ေထာက္လွန္ေရး စစ္ေၾကာေရးတာ၀န္ခံ တက္ၾကပ္ႀကီးသန္းေဇာ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို လာေျပာလို႔ သိရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ဖေနာင့္ကေန သံေခ်ာင္းကို မီးတို႔ၿပီးရိုက္ထည့္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ထိ ေသြးေအးေအးနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္လို႔သာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ေျပာခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူ ခ်ဳပ္ထားစဥ္ တေလ်ာက္လံုး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ၀မ္းဗိုက္က မီးေလာင္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာ ေျခသလံုးထိ သံကိုရိုက္သြင္းထားတဲ့ ဒဏ္ရာတို႔ေၾကာင့္ လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလ်ာက္နိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒီလို ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ မထနိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ လူကက္ဆက္အျဖစ္ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ရတဲ့ အျဖစ္ကလည္း မလြတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ကိုက ညိွဳးေတးထားေလေတာ့ သီခ်င္းသာ ဆိုရတယ္၊ အဆဲအဆို အကန္အေၾကာက္ လည္း ခံရရွာပါတယ္။ အေစာပိုင္းရက္မ်ားမွာ သူသီဆိုတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ “တိမ္တမာန္” သီခ်င္းပါ။

… "မိွဳင္းျပာမွဳန္ေ၀ တိမ္မဲညိဳရိပ္ေတြ ေတာင္ျပန္ေလ” ........

သီခ်င္းစာသားေတြ အတိုင္း သူ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး သီဆိုတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သူနဲ႔အတူ လြင့္ပါ ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေထာင္လံုျခံဳေရးက “ဘယ္သူ သီခ်င္းဆိုျပ မလဲ” လို႔ ေမးရင္ကို တခါတရံမွာ သူ႔ သေဘာနဲ႔သူကို ထထိုင္ၿပီး ကိုေန၀င္းရဲ႕ အားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဆိုေလ႔ရွိပါတယ္။ အသတ္ခံရကာနီး ရက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ “ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ” သီခ်င္းကို သီဆိုသဗ်။ ဒီအက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ဘ၀နဲ႔ ဒီသီခ်င္းဟာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္မွာ ဖဲႀကိဳး၀ါေလးေတြ သစ္ပင္မွာခ်ည္ၿပီး ေစာင့္ေနမယ့္သူမ်ား ရွိခဲ့ေလသလားလို႔ ေတြးမိေပမယ့္ မေမးသာလို႔ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

တႀကိမ္မွာေတာ့ သူနဲ႕ကြ်န္ေတာ္ မိုးကာစတခုထဲမွာ ထမင္းပံုစားခြင့္ ရခဲ့သဗ်။ သူက ပတ္၀န္းက်င္ကို အသာေလး ခိုးၾကည့္ၿပီး “ကိုေဘာႀကီး ကၽြန္ေတာ္ကိုေတာ့ သူတို႔ အရွင္ဆက္ထားမယ္ မထင္ဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား ခင္ဗ်ား ဆက္ၿပီး အသက္ရွင္ခဲ့ရင္ေတာ့ အျဖစ္မွန္ကို အခြင့္သာရင္ ေဖၚထုတ္ေပးပါဗ်ာ။” လို႔ တိုးတိုးေလး ကပ္မွာပါတယ္။ စကားေျပာေနတာကို ျမင္ၿပီး ဆဲဆိုသံေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္တာ ခံလိုက္ရတာမို႔ “စိတ္ခ်ပါလို႔” ကမန္းကတန္း သူ႔ကို အေျဖေပးၿပီး ေနာက္မွာ စကားေျပာခြင့္ မသာေတာ့ပါဘူး။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္းကို ဒီေလာက္ ဖြဲ႕ႏြဲ႔ေနရတာက အေၾကာင္းရွိသဗ်။ သူဆုိတဲ့ ပံုက တကယ့္ အဆိုေတာ္တေယာက္လို ဆိုနိုင္သလို တလံုးတေလ ယိုင္သြားတာ တိမ္းသြားတာမ်ိဳးကို မရွိပါဘူး။ ဂစ္တာနဲ႔ ကီးဘုတ္ (၂) မ်ိဳးကို ကြ်မ္းကြ်မး္က်င္က်င္ တီးနိုင္သလို အေနာက္တိုင္း ဂီတသေကၤတကိုလည္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ တတ္ကၽြမ္းတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဖြင့္နားေထာင္ၿပီး သေကၤတကို ဒါရိုက္ ေနာက္က လိုက္ေရးႏုိင္သဗ်။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေအဘီတပ္ဖြဲ႔က ရဲေဘာ္၊ ရဲေမတိုင္းက အကိုႀကီးတေယာက္လို ခ်စ္ၾကတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသတာကေတာ့ အင္မတန္ စရိုက္ၾကမ္းတဲ့ တာတီး ဆိုတဲ့ လံုျခံဳေရး တာ၀န္က်တဲ့ လူက တျခားလူေတြ လစ္ရင္ သူ႔ဆီကို ဂစ္တာကို ၀ွက္ယူလာၿပီး အကိုႀကီး တပုဒ္ေလာက္ တီးျပပါလို႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေတာင္းဆိုတာမ်ိဳး ေတြ႔ဘူးလို႔ပါ။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ဂစ္တာကို စိတ္ႀကိဳက္ ႀကိဳးညွိၿပီး တာတီး အတြက္ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႕ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္တဲ့ “ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာနိဗၺာန္ဘံု” သီခ်င္းကို တီးျပတဲ့ ေန႔ကိုေတာ့ ေမ့မရ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ အဆဲအဆို အကန္အေၾကာက္ နာမည္ႀကီးတဲ့ တာတီး တေယာက္ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ျငိမ္ေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ “ေက်းဇူးပါပဲ အကိုႀကီးရာ” လုိ႔ ေျပာသြားတာ ၾကားရေတာ့ တကယ့္ကို အ့ံၾသမိပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အစိုးရရဲ႕ အထူးဧည့္သည္အျဖစ္ မႏၱေလးေထာင္မွာ စံျမန္းရင္း မႏၱေလး နိုင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႕ နီးနီစပ္စပ္ ေနခြင့္ရေတာ႔မွ သိလာရတာကေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔က မႏၱေလးမွာ ေရႊမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္း ေတာ္ေတာ္ ေတာင္႕တင္းတယ္လို႔ ဆိုတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာတို႔နဲ႔ ေဆြရိပ္၊မ်ိဳးရိပ္ မကင္းဘူးဆုိတာ သိလာရသလို ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ ညီအကိုေတြဟာ အိမ္မွာ အေပ်ာ္တမ္း တိီး၀ိုင္းတခု ေထာင္ထားတဲ့အထိ ဂီတ၀ါသနာႀကီးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႕ “ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ” သီခ်င္းကို ဂစ္တာနဲ႔ တီးတာကို တႀကိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားေထာင္ခြင့္ ရခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဲဒါ အသတ္မခံ ရမွီ ရက္ပိုင္း အလိုကပါ။ ဒီလို စပါယ္ရွယ္ဂစ္တာနဲ႔ ဆိုျပတာကို နားေထာင္ခြင္႔ရတာက နားေထာင္ခ်င္တယ္လို႔ ေတာင္းဆိုတဲ႔သူက ဥကၠ႒ လုပ္တဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္ျဖစ္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အကိုႀကီးက တခုခုမ်ား ျပန္ေျပာလိုက္ေလမလား နားကို အသားကုန္ စြင္႔ထားၾကပါတယ္။ ခဏေလေတာ့ အကိုႀကီး ဂစ္တာ လက္ခတ္သံ ညက္ညက္ေလး ထြက္လာပါတယ္ တိုးလ်ေသာ္လည္း ခြန္အားရွိတဲ့ သူ႕အသံကို ဒီေန႔ထိ နားထဲက မတြက္ပါဘူး။

…….. “အိုး......ေခါင္းမွာစည္းတဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါေတြ တပံုႀကီး၊ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ေတြ႔တယ္။” …………

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္လိုပဲ ဂီတမွာ ကၽြမ္းက်င္သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေခၚ မငယ္ (ေခၚ) နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ပါ။ မငယ္က ေအဘီတီး၀ိုင္းမွာ သီခ်င္းဆိုရင္ ဂစ္တာကို ကိုယ္တိုင္ တီးဆိုတတ္သလို ကိုယ္တိုင္လည္း ေအဘီတပ္ဖြဲ႔အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ ေရးခဲ့သူပါ။ မငယ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ က စိတ္ပညာအဓိက ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ေတာခိုလာတာပါ။ မငယ္တေယာက္ NIP က လြတ္လိုက္တဲ့ အရာရွိပါလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထြက္ခ်က္ေပးလာေအာင္ ဘယ္လို ညွင္းဆဲခံခဲ့ ရတယ္ဆိုတာ မေဖၚျပပါရေစနဲ႔။ ေကအိုင္ေက က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္တို႔က ကယ္ထားလိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၾသစေတးလ် ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕မွာ ဘယ္ျမန္မာ အသိုင္း၀ိုင္းကိုမွ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ဘဲ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) နီးပါး ဇာတ္ျမွဳပ္ေနတာ ခုထိပါပဲ။ မငယ္က သီခ်င္းဆိုခိုင္းၿပီ ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္သိန္းတန္ရဲ႕ “ေတာင္ျပာတန္းက ေမာင္႔အခ်စ္ကို” ဆိုတဲသီခ်င္း အၿမဲဆိုေလ့ ရွိသဗ်။

မငယ္ရဲ႕ ထူးျခားမွဳ ေနာက္တခုက သူ႔ အလွပါ။ ေအဘီ ရဲေဘာ္အသိုင္းအ၀ိုင္းတင္မက ေကအိုင္ေအ မိသားစုေတြထဲထိ သူ႔အလွက ေက်ာ္ၾကားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အလွေၾကာင့္ပဲ ဒုကၡေတြ႔တာေတာ့ ေျပာပါရေစ။ ထံုးစံအတိုင္း အဲဒီညက ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မူးလာၾကသဗ်။ သူတို႔ ေရွ႕က ပုလင္းေတြထဲက အရက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုန္လာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေတြထဲက ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓါတ္ေတြဟာလည္း တရိပ္ရိပ္ တက္လာၾကပံုရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီေရာက္လာၿပီး လူကက္ဆက္ ေတြထ လုပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ မငယ္က သီခ်င္းဆိုရသဗ်။ မငယ္က သီခ်င္းဆိုေကာင္းသလို ရုပ္ရည္ကလည္း ေခ်ာေတာ့ တက္လာတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေမ်ာသြားပံုရသဗ်။ အဲဒီမွာတင္ သူတို႔ထဲက တပ္ရင္းမွဳး ဦးေအာင္သန္းဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က အလယ္မွာ ဖိုထားတဲ့ မီးပံုႀကီးထဲက ထင္းစႀကီး တခုကို ေကာက္ယူၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ မငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ထိုးထည့္ပါေရာဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့လည္း အယုတၱ၊ အနတၱ ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္ ေထာက္လွမ္းေရးမ ဆိုၿပီး ထပ္ထပ္ေခၚေနတာက ဆဲဆို ကန္ေၾကာက္ေနတာထက္ ပိုနာမယ္ ထင္ပါတယ္။ မ်က္နွာျပင္မွာ ေသရာပါ မီးေလာင္ရာႀကီး ပါပါေရာလားဗ်ာ။

ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ၿပီး ေျပာလိုတာက လူကက္ဆက္ အပိုင္းတစ္ကို ဖတ္ျပီး ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့ လူကက္ဆက္ ေဟာင္းေတြဆီက ကြန္ပလိန္း တက္လာတာေလး ေျပာခ်င္သဗ်။ အကိုေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးမွာ ကက္ဆက္ ဖန္ရွင္ေတြ က်န္ခဲ့တယ္တဲ့ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဖန္ရွင္ေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းျဖည့္ပါရေစလား။ ဒီလိုဗ် သူတို႔က ကက္ဆက္ အဖြင့္နဲ႔ အပိတ္ ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ ေရးျပထားေပမယ့္ အသံ အတိုးအက်ယ္ စနစ္ကို ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ က်န္ေနလို႔ပါ။ အဲဒါကေတာ့ သူတို႔ နားသယ္ေမႊးကို စုၿပီး ဆြဲလွည့္ၿပီး အတိုးအက်ယ္ သူတို႔လိုတဲ့အတိုင္း လိုက္သီဆို ရပါသဗ်။ နားသယ္ေမႊးတိတဲ့ လူက်ေတာ့ နားရြက္ေပါ့ဗ်ာ။

မန္းေလးက ေအဘီယူဂ်ီ တာ၀န္ခံ ကိုခ်ိဳႀကီးက မန္းသားပီပီ “ပန္းပုသူဇာ” သီခ်င္းကို ဆိုပါသဗ်။ လူပံုက အရပ္ရွည္ရွည္ အသံက ခပ္ၾသၾသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ အဖမ္းမခံရေသးခင္ တရက္မွာ ကိုခ်ိဳႀကီးကို ကားစင္ တင္ထားတဲ့အေၾကာင္း သတင္းျပန္ၾကားဌာနမွာ အတူလုပ္ေနတဲ့ ဖိုးဆန္း (ကသာ) က မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္လာေျပာလို႔ တဲအျပင္ထြက္ျပီး စစ္ရံုးေနာက္က ေတာင္ကုန္းေပၚ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္၀ါးကပ္တိုင္မွာ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကို သံရိုက္ေဖါက္ျပီး ကားရားႀကီး ျဖစ္ေနတာ မ်က္စိနဲ႔ ေတြ႔ခဲ့ရဘူးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ အက်ဥ္းက်ခံရင္း သူေခါင္းျဖတ္ အသတ္မခံရခင္အထိ အတူေနခဲ႔ရပါတယ္။

မႏၱေလးမွာ ေနစဥ္က ကိုခ်ိဳႀကီးက ကိုယ္ခံပညာထဲက (ကရာေတးထင္ပါတယ္) သင္တန္း ဖြင့္ခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႏိွပ္စက္တာကို ခံခဲ့ရသဗ်။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကိုခ်ိဳႀကီး လက္ကို ခုတ္ျဖတ္ခဲ့တာပါပဲ။ လက္ျပတ္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီးရဲ႕ သြင္ျပင္ကို ၾကည့္ရတာ သူ႔ကိုယ္သူ ေသလူလို႔ စိတ္ဒုန္းဒုန္း ခ်လိုက္ဟန္တူပါတယ္။ ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္လာတာ ေတြရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ကို ကြက္မ်က္ခဲ့ပံုကို ျမင္ေတြ႔ဘူးတဲ့ သူေတြ အေျပာအရလည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

သူ႔ကိုယ္သူ ေသလူလို႔ သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ ကိုခ်ိဳႀကီးဟာ ဒဏ္ရာေတြ ကိုက္ခဲတဲ့ ညေတြကလြဲရင္ ညဘက္ လူကက္ဆက္ ဘ၀မွာ စႏၵရားလွထြဋ္ရဲ႕ “ငွက္ေတေလ” သီခ်င္းကိုပဲ ဆိုပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႔ ဒီသီခ်င္းကို မင္းသားႀကီး၀င္းဦး သီဆိုတာကို မၾကာခဏ ၾကားဖူးေပမယ့္ တကယ့္သီခ်င္းရဲ႕ ကဗ်ာဆန္မွဳကိုေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီး အဆုိေၾကာင့္သာ နက္နက္နဲနဲ ခံစားသိရွိခြင့္ ရခဲ႔ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီသီခ်င္းကို ၾကားရင္ ကိုခ်ိဳႀကီးကို သတိရၿပီး ေက်းဇူးတင္မိရပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ……. “ေလကိုဆန္ကာ၊ ေျပးေလသလားငွက္ငယ္ ေျမကိုလွန္ကာ ေျပးေလသလားငွက္ငယ္၊” ဆိုတဲေနရာနဲ႔ “ညဥ့္လႊာရံု၊ မဲမဲထဲ၀ယ္၊ ကဗ်ာေတးမ်ားလည္း မေဖြရွာစမ္း ခ်င္ပါနဲ႔ကြယ္၊ အခက္ေပြေသးတယ္၊ ငွက္ေတေလကေလးရယ္၊” …… ဆိုတဲ႕ ေနရာ ေရာက္ရင္ ဘ၀အဓိပၸါယ္ျပည့္၀တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ၿပီး ေလာကထဲကေန ေလကိုဆန္ကာ ေျပးထြက္သြားခဲ့တဲ့ ကိုခ်ိဳႀကီးကို အၿမဲ အမွတ္ရေနမိပါတယ္။

ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔အရင္ အသတ္ခံရသူ ကိုေက်ာ္ေ၀က ကိုေန၀င္းရဲ႕ “ေမာင့္လျပည့္၀န္း” သီခ်င္းတပုဒ္ထဲကိုပဲ အၿမဲဆိုတတ္တာမို႔ ေမာင္႔လျပည္႔၀န္း ေက်ာ္ေ၀ လို႔တြင္တဲ့ထိပါ။ တကယ္က ကိုေက်ာ္ေ၀က မႏၱေလး ဘြဲ႔ရ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီကလို႔သိရပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေ၀ နဲ႕ကြ်န္တာ္တို႕ အားလံုးၾကား ကြဲျပားမွဳတခုကေတာ့ သူ႔လည္ပင္းမွာ ႀကိဳးနဲ႔ေဖါက္ထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ေျခသန္းျပတ္ေလးကို အၿမဲဆြဲထားရပါတယ္။ အဲဒီေျခသန္း ေပ်ာက္သြားရင္ သတ္မယ္လို႔ ႀကိမ္းထားတာမို႔ သူမေသခင္ထိ လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားရတဲ့ ဒီေျခသန္းကို ျမင္ရတိုင္း ကြ်န္တာ္တို႔မွာ ဘယ္လို နာက်င္ရမွန္းမသိေအာင္ နာက်င္ခဲ႔ရပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေ၀ဟာ ညွင္းဆဲမွဳေတြေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ၀န္ခံထြက္ဆိုခ႔ဲရေပမယ္႔ ေနာက္ဆံုး သတ္ကာနီးမွာေတာ့

… “ေက်ာ္ေ၀ဟာ ေတာ္လွန္ေရးသမား စစ္စစ္ကြ၊ ေက်ာင္းသား စစ္စစ္ကြ” …

လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ၿပီးမွ အသတ္ခံသြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ခုေဖ႔ဘြတ္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ ေရးၾကတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြမွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ တေန႔တည္း ကြက္မ်က္ခံခဲ့ရတဲ့ မခင္ခ်ိဳဦး အေၾကာင္းကို ဖတ္ရသူတိုင္း အလန္႔တၾကား ျဖစ္ၾကရတာမုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ထပ္ မေရးျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မခ်ိဳဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔ မမွ်တဲ့ ေလာကဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္ သြားခဲ့ရသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထဲမွ မိန္းကေလး အက်ဥ္းသားေတြက အက်ဥ္းသား အားလံုး အတြက္ ထမင္းခ်က္ေကြ်းရပါတယ္။ ထမင္းခ်ိန္မွာ ကြ်န္တာ္တို႔က သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ ေခါင္းငံု႔ ထိုင္ေနခ်ိန္မွာ မခ်ိဳ၊ မငယ္၊ နန္းေစာတို႔က တေပပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ မိုးကာစ ထမင္းေတြထည့္ၿပီး လိုက္ခ်ေပးရသဗ်။ ဟင္း လား ဆားေပါ့ဗ်ာ။ မခ်ိဴတို႔က ထမင္းအိုးမွာ ကပ္ေနတဲ့ ခ်ိဳးေလးေတြကို ခြါၿပီး ကြ်န္တာ္တို႔ကို ထမင္းနဲ႔တို႔စားရေအာင္ မွ်ေ၀ေပးတတ္ပါတယ္။ မခ်ိဳကို ၾကည့္ရတာ သီခ်င္းေတြဘာေတြဆိုတာ ၀ါသနာရွိပံုမရသလို ဆိုလည္း ဆိုဘူးပံုမရပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ၀ါသနာမပါေပမဲ့ လူကက္ဆက္အျဖစ္ ေရႊနားေတာ္သြင္းဘို႔ ၀ဋ္ေၾကြးတခုအရ အလွည့္က်လာတဲ့အခါ မခ်ိဳမွာ ဆိုျပရရွာပါတယ္။ သူအၿမဲ ဆိုျပတတ္တဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းရဲ႕ “မၿပီးေသးေသာပန္းခ်ီကား” သီခ်င္းပါ။

နန္းေစာက ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ကဗ်။ ၁၆ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပဲ ေတာခိုလာသတဲ့။ ၉ တန္း ေက်ာင္းသူဘ၀ပဲ ရွိေသးသတဲ့။ ငယ္ေပမယ့္ ေတာထဲမွာ ေသနတ္ပစ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ခ်န္ပီယံဆု ရဘူးတယ္ဆိုၿပီး ခုထိ ဂြင္ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို ၾကြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါဟုတ္၊ မဟုတ္ မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ထြက္ေျပးလာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ရန္ကုန္မွာ ဘြဲ႔ရတဲ့ထိ ပညာႀကိဳးစားသင္ခဲ့တာတာ့ အသိအမွတ္ျပဳရပါတယ္။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေက်ာ္ကိုကိုရဲ႕ ေနာက္ကြယ္ကေန ပံ့ပိုးမွဴေတြ လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကိုေရႊေထာက္လွမ္းေရးမ်ား လိုက္လို႔ ေျပးရ၊ ပုန္းရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နန္းေစာကို မေတြ႔တဲ့ အဆံုး သူတည္းေနတဲ့ အိမ္က ဘိုဘို႔ အေမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို ဖမ္းျပီး နန္းေစာဘယ္မွာ လည္းေမးကာ ရိုက္တဲ့သတင္း မီဒီယာမွာ ပါလာတဲ့ထိပါ။ လူကက္ဆက္လုပ္တိုင္း သူဆိုတဲ့ သီခ်င္းက ကိုရဲလြင္ေရးၿပီး ကိုခင္၀မ္းဆိုခဲ့တဲ့ “ပန္းခရမ္းျပာ” သီခ်င္းပါ။ သိၾကတဲ့အတိုင္း အင္းလ်ားကန္ေဘးက ခရမ္းျပာေဆာင္ေလးမွာ ေနခဲ့တဲ့ ကိုရဲတို႔ ဘ၀ကို ဖြဲ႕ထားတဲ့ ဒီသီခ်င္းနဲ႔ ၉ တန္းနဲ႔ ေတာခိုလာတဲ့ ဗန္းေမာ္သူ ဘယ္လို ဆက္စပ္ၿပီး ေရြးဆိုတယ္ဆိုတာကို ဒီေန႔ထိ စဥ္းစားမရခဲ့ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ သူ႔ခမွ်ာလည္း ဒီသီခ်င္းတပုဒ္ပဲ အစအဆုံး ရပံုေပါက္ပါတယ္။

မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္မ်ား အစည္းအရံုးမွာ ဒု-ဥကၠ႒ လုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ကိုရဲလင္းက “သက္ဆိုင္သူသို႔” သီခ်င္း ဆိုပါတယ္။ ေအဘီ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္ အျဖစ္ကေန ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီး ၀န္ခံခဲ့ ရသဗ်။ တညမွ သီခ်င္းဆိုေနရင္ တပ္ရင္းမွဴး ေအာင္သန္းရဲ႕ တုတ္ခ်က္ ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္း ထိသြားၿပီး လံုး၀ သတိလစ္သြားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ကိုရဲကို ေသၿပီလို႔ ထားရာက (၂) ရက္ေလာက္မွာ သတိလည္လာပါတယ္။ ေနာက္တာ့ (၂) ပတ္ေလာက္ ဘာမွ ေမးလို႔ မရဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ မေသမေပ်ာက္ပဲ ေျမေပၚ ျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ သိရတာက သူ႔မွာ ခ်စ္သူ ေက်ာင္းဆရာမေလး တေယာက္က သူ႔ကို ေစာင့္ေနတာပါ။ ဆရာမေလးနဲ႔ ျပန္ဆံုခြင့္ ရလို႔မွ မၾကာခင္ ၁၉၉၈ မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေထာင္က်ျပန္ေတာ့ ေထာင္တြင္းမွာ ဆက္ၿပီး “သက္ဆိုင္သူသို႔ ပို႔ေမတၱာ ေတးမဏၰာေခြ်” ရျပန္ပါတယ္။ သူ႔ ေမတၱာေၾကာင့္ သစၥာစူးတာကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးဟာ (၇) ႏွစ္တိတိ သူျပန္လာတာကို သစၥာရွိရွိ ေစာင့္ေနတာပါပဲ။

ထူးထူးျခားျခား ခင္ေမာင္တိုးရဲ႕ “ေလာကတလင္းျပင္” ကိုပဲ သီဆိုသူက ၀ဏၰေဇာ္ပါဗ်။ ဒီေမာင္က တခ်ိန္က နာမည္ႀကီး မင္းသားႀကီး ေဇာ္ခင္ရဲ႕ သားေတာ္ေမာင္ပါ။ အရပ္ေမာင္းက ေကာင္းေကာင္း ျပည္ၿငိမ္း တို႔လို ဆိုက္ဂိုက္ မ်ိဳးမို႔ ဓါတ္ရွင္မင္းသား ဘ၀နဲ႔ ေက်ာ္ၾကားႏိုင္ပါရက္နဲ႔ ေတာထဲမွာလာၿပီး NIP ကပါလို႔ ထြက္ဆိုရပါတယ္။ သူျပန္ေျပာျပတာကေတာ့ သူ႔ကို နွိပ္စက္မႈ တေလ်ာက္လံုးမွာ အမွန္အတိုင္းပဲ ထြက္ဆိုခဲ့ရင္းကေန မီးဖုတ္ထားတဲ့ ဓါးေျမာင္နဲ႔ သူ႔ေျခသလုံးကို ကပ္တဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးက လြတ္လိုက္တဲ့ တပ္သားတေယာက္ပါလို႔ လိမ္ညာ ထြက္ဆိုခဲ့တယ္ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ကိုျပန္ေရာက္ ပန္းခ်ီဆရာတဦးအျဖစ္ က်င္လည္ရင္း တရက္မွာေတာ့ အရက္ဆိုင္မွာ မင္းသားႀကီး ဦးေဇာ္ခင္နဲ႔ ဆံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မိတ္ဆက္ၿပီး ၀ဏၰ သူငယ္ခ်င္းပါ။ ေတာထဲမွာ ဆံုဘူးတတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ မင္းသားႀကီးက တအံ့တၾသ မ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကို သြက္သြက္ခါရင္း “ဆိုးပါတယ္ဗ်ာ။ ဆိုးလြန္းပါတယ္ဗ်ာ။” ဆိုတာကိုပဲ ခဏခဏ ေျပာၿပီး ေခါင္းပဲ ခါေနတာ မွတ္မိေနသဗ်။

ခု ေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြကို အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ၀တၳဳအသြင္ေရးခဲ့တဲ့ ဆမား ညီညီ (ေခၚ) ကိုညီညီက လည္း မၾကာခဏ အဖြင့္ခံရတဲ့ လူကက္ဆက္ပဲ ခင္ဗ်။ ေအဘီ အတြက္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းေတြကို မန္းေလးမွာ ေနၿပီး လုပ္ေပးရင္းက ဗဟိုကို ခဏတက္လာရင္း ငွက္သင့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပါ့ဗ်ာ။ မန္းေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေက်ာင္းေလးဖြင့္ အသက္ေမြးတယ္ ဆိုသဗ်။ ဒါေၾကာင့္ အီးလဲလ္ရဲ႕ “ေဟာ္တယ္ကယ္လီဖိုးနီးယား” သီခ်င္းနဲ႔ “By the rivers of Babylon” “Country Road” စတဲ့ အဂၤလိပ္ သီခ်င္းေတြကို ဆိုတတ္တာမုိ႔ အထူးသျဖင့္ ဘို သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ခ်င္တဲ့ ဥကၠ႒ေလးနဲ႔အဖြဲ႔ တက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေထာင္မွဳးလက္၀ါးက ကိုညီညီ ဆိုတဲ့ ကုလားရဲ႕ ပါးေပၚ (ကိုညီက ဘာသာေရးကိုင္းရိွဳင္းသူ အစၥလမ္ဘာသာ၀င္ တဦးပါ) က်ေရာက္ပါေတာ႔တယ္။ ကိုညီညီဟာလည္း ျပင္းထန္တဲ့ စစ္ေၾကာေရးဒဏ္ ခံခဲ့ရသဗ်။ သူနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း စကားေျပာခြင့္ရေတာ႕ သူဟာ ေမာ္ဒန္အႏုပညာကို ထဲထဲ၀င္ နားလည္တဲ့သူျဖစ္သလို မႏၱေလးမွာ ပန္းခ်ီခ်မ္းေအး၊ ကဗ်ာဆရာမ ျဖဴမြန္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ မိတ္ေဆြ တေယာက္ဆိုတာလည္း သိရသဗ်။ ေခတ္သစ္ ပန္းခ်ီေက်ာ္ ခင္၀မ္းက သူ႔ ေဖးဖရိတ္တဲ့ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာသီခ်င္းဆို ခိုင္းၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခင္၀မ္းရဲ႕ ျမွားဘုရင္ သီခ်င္း တပုဒ္ကိုပဲ ေရြးဆိုေလ့ရွိပါတယ္။

ေသေရးရွင္ေရး ျဖစ္လာေတာ႔ လူတကိုယ္ သီခ်င္းတပုဒ္ေတာ့ရဘို႔ ျဖစ္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ဘ၀မွာ သီခ်င္းတခါမွ မညဥ္းဘူးတဲ့ ကိုေၾကာင္ (ခ) ေက်ာ္ႏိုင္ဦး လို လူမ်ိဳးလည္း ၾကံဳခဲ့ရဘူးပါတယ္။ သာယာ၀တီ အက်ဥ္းေထာင္ကို ျဖတ္သန္းဘူးတဲ့ အက်ဥ္းသားမွန္ရင္ သာယာ၀တီေစ်းထဲ ဦးက်ားႀကီးေဆးဆိုင္ကို မသိတဲ့ လူ ရွိကို မရွိဘူးလို႔ ေျပာခ်င္သဗ်။ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ကူညီတဲ့ အလုပ္ကို ကိုယ့္ အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ သတၱိရွိရွိ လုပ္ခဲ့တဲ့ သာယာ၀တီ အယ္နယ္ဒီပါတီ၀င္ ဦးက်ားႀကီးလို လူမ်ိဳးျမန္မာျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။ မန္းေလးေထာင္ေလာကမွာ ေဒၚ၀င္းျမျမတို႔ကို မသိဘူးဆိုရင္ မန္းေထာင္ေနခဲ့သူလို႔ ေျပာမရသလိုမ်ိဳးပါပဲ။ အဲဒီလို ထင္ရွားတဲ့ ဦးက်ားႀကီးသား ကိုေက်ာ္နိုင္ဦးကို

ဗိုလ္ဆိုၿပီး စြဲခ်က္တင္ စစ္ပါတယ္။ ကိုေၾကာင္ (ခ) ကိုေက်ာ္နိုင္ဦး (ဓါတ္ပံုထဲ အစြန္လူ) ခမ်ာ လူကက္ဆက္ဘ၀မွာ ေနာက္ဆုံး ေတာ္ေတာ္ အၾကပ္ရိုက္ရွာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး နားဆူခ်င္ ဆူေစေတာ့ ပါးပူေတာ့ မခံေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ကိုေၾကာင္တေယာက္ သူ အစအဆံုး ေကာင္းေကာင္းရတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဟဲ ခ်လိုက္ပါတယ္။

“ေရာင္စံု ေဘာလံုး ေရာင္စံု ေဘာလံုး တလံုးငါးျပား” ...ပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၁၉၉၈ ခုမွာဖမ္းေတာ့ ကိုေၾကာင္ကို ေထာက္လွန္းေရးက လိုက္ပါတယ္။ ခုေတာ့ သူ႔ကို လိုက္ခဲ့တုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးေတြလည္း ၂၀၀၄ မွာ ေထာင္ထဲ ေရာက္ကုန္ပါတယ္။ ၂၀၀၅ မွာေတာ့ ေအဘီက ကိုသံေခ်ာင္းကို အစိုးရ ဖမ္းမိၿပီး ေသဒဏ္ခ်လိုက္ၿပီး ကိုသံေခ်ာင္း တေယာက္ သာယာ၀တီေထာင္ ေရာက္လာတယ္ ဆိုတာ ကိုေၾကာင္က ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုသံေခ်ာင္းကို အျပင္ကေန တတ္သေလာက္ ကူညီေပးသင့္တယ္ လို႔ ေျပာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထဲမွာ ပစ္ထားလိုက္လို႔ တေယာက္မွ သေဘာထား ေပးမလာတဲ့ အတြက္ေတာ့ ဒီေန႔ထိ ေက်နပ္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာကေတာ့ ကိုသံေခ်ာင္းျပဳခဲ့တဲ့ ကံက သူ႔အက်ိဳး သူေပးပါလိ္မ္႔မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳခဲ့ရဘူတဲ့ ငရဲမ်ိဳးက သေဘာထားမ်ိဳးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဆက္စပ္လာမယ့္ အနာဂတ္မွာ သမိုင္းဘီး ေနာက္တပါတ္ ထပ္မလည္ၾကဘုိ႔က အေရးႀကီးဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဦးက်ားႀကီးသား ကိုေၾကာင္ကို “က်ားဆရာ၊ ေၾကာင္” လို႔ ေနာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ငါ႔သားကို ေတာထဲမွာ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြပဲ “ေထာင္ထဲမွာ အခု ခံစမ္း” လို႔ ပစ္မထားတဲ့ ဦးက်ာႀကီးရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကို ပိုလို႔ေလးစားမိပါတယ္။

ေျပာေတာ့ ရန္ကုန္သား၊ ဆိုေတာ့ “အေမနဲ႔ရြာကိုလြမ္းတယ္” လို႔ မၾကာခဏ ေျပာတာခံရသူက စမ္းေခ်ာင္း အ၊ထ၊က ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ႔ ဖိုးေက်ာ္ (ခ) ေက်ာ္၀င္းေဆြပါ။ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို တြံ႕ေတးသိန္းတန္ ေလသံအတိုင္း ဆိုတတ္ပါသဗ်။ တညမွာေတာ့ တံြေတးရဲ႕ “အသီးတရာ၊ အညွာတခု” ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ ဆိုတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး စာသား အတိုင္း စီးေမ်ာေနၾကပါတယ္။ မၾကာပါဘူး ဖိုးေက်ာ္ဟာ ခၽြဲခၽြဲႏြဲႏြဲ႔ ဆိုေနရာကေန ရုတ္တရက္ႀကီး အလန္႔တၾကား ထိုးရပ္လိုက္သလို ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း သူနဲ႔အတူ လိုက္ပါေနရာက ရယ္ရမလို ငိုရမလို စိတ္ေမာလိုက္ရသဗ်။ တျခားေနရာ ဟုတ္ပါရိုးလား။ ၾကည္းေရေလ တပ္မေတာ္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုတဲ့ေနရာေပါ႔ဗ်ာ။ ကံေကာင္းလို႔ အဲဒီညက တုတ္စာ မျဖစ္တာ။

တညမွာေတာ့ ေထာင္မႈးတာ၀န္က်တဲ့ ကိုလမ်ိဳးေနာင္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ေတာ္ေတာ့္ကို မူးေနသဗ်။ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထခိုင္းၿပီး စည္းစိမ္ ယူေနရာ မႏၱေလး တကၠသိုလ္က ျမန္မာစာတတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္မင္း (ခ) ထိန္လင္း အလွည္႔ ေရာက္လာပါသဗ်။ ကိုေအာင္မင္း က တခါမွ သီခ်င္းဆိုဘို႔ ခိုင္းတာ မခံဘူးရေလေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြလည္း လွဲေနရာေန ကိုေအာင္မင္း ဘာမ်ားဆိုမလဲ နားစြင္႔ေနၾကသဗ်။ “ကိုယ္ အတန္တန္တားရက္နဲ႔ သြားေတာ့ မွာလား။ အို တခါတရံအမွား အတြက္နဲ႔၊ အျပစ္ပံုၿပီလား” ဆိုတဲ့ ကိုေန၀င္းရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေတြ ကိုေအာင္မင္းဆီက ထြက္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး ကိုေန၀င္းရဲ႕ သီခ်င္းစာသားေတြ အတိုင္းစီးေမ်ာ ပါသြားပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္းက ကိုေန၀င္း ခေရဇီကိုး။

…… “ကာယကံရွင္လူကိုယ္တိုင္၊ အသိထက္ ဘယ္ပိုနိုင္မွာတုန္း၊ အမ်ားနဲ႔ ေယာက္တုဖက္ေျပာရင္၊ အားနည္းတဲ့ တေယာက္က အရွဳံးေပါ့၊ မသြားလည္းပဲ ေရာက္ခဲ့မိၿပီကိုး” …………..

သီခ်င္းရဲ႕ စာသား ေရာသံစဥ္ပါ အားအေကာင္းဆံုး အလွဆံုးေနရာ အေရာက္မွာ “ဖုန္း” “ဖုန္း” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔ အတူ ကိုေအာင္မင္း သီခ်င္းဆိုသံ ထိုးရပ္သြားၿပီး ထပ္ကာထပ္ကာ ဆဲသံနဲ႔ ရိုက္သံေတြပဲ ထြက္လာပါတယ္။

“မင္းက အမ်ားနဲ႔ တေယာက္မို႔ ခံရသေလး ဘာေလးနဲ႕ မင္းတို႕ကို ငါတို႕က မတရားစြပ္စြဲ ဖမ္းထားတယ္လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့။ ေအး ငါ့ နံခ်ပ္ကူ အစြမ္းျပရေသးတာ ေပါ့ကြာ။ မင္းတို႔ ကိုစစ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး ေလာက္ေတာ့ ငါလဲ ရိုက္တတ္ပါတယ္ကြ” ဆိုတဲ့ စကားေနာက္မွာ တဖုန္းဖုန္း ရိုက္သံ ညဥ္းညူသံ ဆဲဆိုသံေတြဟာ ဆက္တိုက္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ထြက္ေပၚ လာပါေတာ႕တယ္။

ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ရိုက္လိုက္၊ ေမာရင္ ရိုက္တာရပ္ၿပီး ဆဲဆိုေနလိုက္။ ခဏေနေတာ့ ရိုက္လိုက္နဲ႔ စိတ္ရွိသလို ထင္တိုင္းႀကဲေနတာကို ဘယ္သူ တဦးတေယာက္ကမွလည္း လာ မတားၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လွဲအိပ္ေနတဲ့ လူေတြကလည္း တကယ္က်ေတာ့ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္မယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေတာထဲထြက္ခဲ့ ၾကသူေတြပါ။ တကယ္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ဒီလူတေယာက္ မတားသျဖင့္ ခံေနရတာႀကီးကို ၾကားေနပါလ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ၈၀ ေလာက္ထဲမွာ “ေဟ့လူ ဒီလူမတရားသျဖင့္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔” လို႔ တေယာက္မွ မေျပာႏိုင္ခဲ့တာ ခုထိ ရွက္လို႔ မဆံုးပါဘူး။ ကိုေအာင္မင္းကို လိွ္မ္႔ရိုက္ေနတဲ့ ေထာင္မႈးက သူဟာ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ လူလို႔ မူးမူးနဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္ရင္း ရိုက္ေနခဲ့တာကို ၾကားေနရတဲ့ ဘ၀ဟာ ကိုေအာင္မင္း အတြက္သာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္လည္း ငရဲညပါပဲ။

တိုတိုေျပာရရင္ ေနာက္တေန႔ မနက္လင္းေတာ့ ကိုေအာင္မင္း ေထာင္ အျပင္ကိုထြက္ တန္းမစီ ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာက္ထု၊ လမ္းခင္း၊ ထင္းသယ္ စတဲ့ အလုပ္ၾကမ္းခြင္ေတြဆီ ထြက္လုပ္ရတာမုိ႔ ကိုေအာင္မင္းကို ထားခဲ့ရပါတယ္။ ညေနအလုပ္ေတြ သိမ္းလို႔ ေထာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုေအာင္မင္း အသက္ငင္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ပိုင္း ထမင္းခ်က္ တာ၀န္နဲ႔ က်န္ခဲ့တဲ့ နန္းေစာတို႔ ေျပာျပလို႔ သိရတာက ေထာင္မွဴးက ညကသူရိုက္ထားလို႔ မထနိုင္တဲ့ ကိုေအာင္မင္းကို ဘဲမ်ားၿပီး (ေထာင္စကား အလုပ္မလုပ္ခ်င္လုိ႔ အေခ်ာင္ခိုသည့္ အဓိပၸါယ္) ေနခဲ့တာမို႔ နံခ်ပ္ကူ အသစ္ကို လမိုင္းတင္ရမယ္လို႔ ေျပာၿပီး တေန႔ခင္းလံုး ဆက္ရိုက္ေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္း အနားကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကိုညီညီနဲ႔ ဘိုဘိုတို႔က မွာစရာရွိတာမွာဘို႔ ေမးေတာ့ ေသြးေတြပဲ ပါးစပ္က ဆက္ထြက္လာၿပီး စကားတလံုးမွ ဆက္မထြက္လာပဲ ကိုေအာင္မင္း ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။

၂၀၀၅ ခုေထာင္က လြတ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ မၾကခဏ ၀ိုင္အမ္စီေအက ကိုရဲ (ကိုရဲလြင္)ဆီ မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္သလို ကိုေန၀င္းနဲ႔လည္း ရံဖန္ရံခါေတြ႔ျဖစ္ သူ႔သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေန၀င္း သီခ်င္းစာသားေတြ သီဆိုရင္း လူ႔ေလာကကို ေက်ခိုင္းသြားခဲ့ရဘူးတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သား တဦး ရွိခဲ့ဘူးတယ္ဆိုမ်ား ကိုေန၀င္း သိခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကကြဲလိုက္မလဲလို႔ စိတ္ထဲက ေတြးမိပါတယ္။ ထုတ္ေတာ့ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စာဖတ္သူကိုလည္း ကိုေန၀င္းတေယာက္ကိုေတာ့ ဒီအျဖစ္ကို ျပန္မေျပာမယ့္ သူလို႔ ယံုၾကည္ပါရေစ။

ဒါျဖင္႔ ရိုက္သတ္လိုက္တဲ့ ကိစၥအတြက္ ေထာင္လံုျခံဳေရး တာ၀န္ခံ ဘယ္သူကမွလည္း လာၿပီး ေမးျမန္းတာ အေရးယူတာ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုေအာင္မင္း ရုပ္အေလာင္းကို ညတြင္းခ်င္း ေထာင္အျပင္ ထုတ္ထားလိုက္ၿပီးေတာ့ ကိုလမ်ိဴးေနာင္က သူ႔ လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕ေတြဆီ ေအာ္ေျပာပါတယ္။ “အရက္တလံုးနဲ႔ စကား၀ါ တစည္းရမယ္ ဘယ္သူေတြ တာ၀န္ယူခ်င္လဲ” လို႔ ေအာ္ေမးတာလဲ အတိုင္းသား ၾကားရသဗ်။ အဲဒါက ေပါက္ေစ်းပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က စစ္ေၾကာေရးေၾကာင့္ ေသတဲ့လူေတြကို ျမဳပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ျမဳပ္တဲ့ အဖြဲ႕က အရက္တလံုးနဲ႔ စကား၀ါ ေဆးေပါ႕လိပ္ တစည္းရပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ ခု ကိုလမ်ိဳးေနာင္ ဘယ္မွာလဲလို႔ ေဆာင္းပါးေအာက္မွာ ေမးလာမယ့္ သူေတြ အတြက္လည္း တခါတည္း ေျဖလိုက္ပါမယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္အပါ၀င္ ဖမ္းထားသူတြ ညသန္းေခါင္ေလာက္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ကိစၥအတြက္ သူနဲ႔ ညတာ၀န္က်တို႔ကို လက္ရွိ ဗဟိုေကာ္မီတီအဖြဲ႕က ေသဒဏ္ေပးၿပီး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ကို သတ္ခဲ့တဲ့ ကုန္းေပၚမွာပဲ ေခါင္းျဖတ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရသဗ်။ ကိုလမ်ိဳးေနာင္က သူ႔ကိုမသတ္မီ အရက္အ၀ ေသာက္ခြင့္ ေတာင္းဆိုတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ တပ္သားရဲ႕ေဘာ္ တဦးကို တာ၀န္ေပါ့ေလ်ာ့လို႔သာ ေခါင္းျဖတ္ဘို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္ရေပမယ့္ လူ႔အခြင္႔အေရးကို အျပည့္အ၀ ေလးစားလိုက္နာတဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္၊ ကိုသံေခ်ာင္း အပါအ၀င္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ခြင့္ျပဳခဲ့တာမုိ႔ ကိုလမ်ိဳးေနာင္ ခမွ်ာ တပ္ဖြဲ႔ ဘက္ဂ်က္ထဲကေငြနဲ႔ အရက္မူးေအာင္ ေသာက္သြားခြင့္ ရသြားရွာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

ဟုတ္ကဲ့။ ဒါျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ ဆိုး၀ါးလွတဲ့ အျဖစ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သမိုင္းမွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ တကယ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းခ်ိန္မွယ တာ၀န္ မေၾကႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ မိမိ အသက္ကိုငဲ့ၿပီး အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေရငံုႏုတ္ပိတ္ ေနခဲ့ရတာ ေလာက္ ျပန္ေတြးတိုင္း ရွက္စရာ ေကာင္းတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ စာကိုဖတ္သူေတြထဲမွာ ကိုေအာင္မင္းနဲ႔ နီးစပ္သူမ်ားရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈအတြက္ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။

တခါတခါက်ေတာ့လည္း ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခြင့္လြတ္နိုင္ဘို႔ ႀကိဳးစားရတာ သူမ်ားကို ခြင့္လြတ္ ႏိုင္ဘို႔ ႀကိဳးစားရတာထက္ အဆတရာ ခက္ခဲတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႕ရဘူးသူေလာက္ပဲ နားလည္ ခံစားႏိုင္ပါလိ္မ့္မယ္။



ပန္းခ်ီထိန္လင္း


ကာရန္မဲ႔ အေတြးစမ်ား © 2008 Por *Templates para Você*