ဒီေန႔က ကၽြန္မအေမရဲ့ ေမြးေန႔မဂၤလာရက္ေလ။ ဒီလို အသက္ ၅၀ ျပည့္ေမြးေန႔မွာ ကၽြန္မအေမအတြက္ အမွတ္တရ အေမ႔အေၾကာင္းေလး ေရးခ်င္တယ္။ ဒီရက္ပိုင္း ကၽြန္မလည္း စာေကာင္းေကာင္း မေရးျဖစ္တာၾကာၿပီ။
ကၽြန္မအေဖအေၾကာင္းေရးေတာ႔ ေျပာခဲ႔ဖူးမွာပါ။ အေမနဲ႔ ကၽြန္္မတို႔က ငယ္ငယ္က သိပ္ရင္းရင္းနွီးနွီး မေနခဲ႔ၾကဘူးဆိုတာေလ။ အဲဒီေတာ႔ အေမနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ငယ္ငယ္တုန္းက အမွတ္တရ သိပ္မရွိခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က သိခဲ႔တဲ႔အေမက အႀကီးနဲ႔ အငယ္ ရန္ျဖစ္ရင္ အငယ္ဘက္က ပါသူ၊ အႀကီးကိုသာ ရိုက္တတ္သူ၊ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္မရွည္တတ္၊ ကၽြန္မတို႔ရဲ့ အႏြံအတာကို မခံတတ္သူ စသည္ျဖင္႔ အထင္ေရာက္ခဲ႔တယ္။ အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္မ အေမ႔ကို သိပ္မခ်စ္ခဲ႔႔ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မအထင္ေပါ႔ေနာ္။
ကၽြန္မေအာက္မွာ ကၽြန္မနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း အငယ္ နွစ္ေယာက္ရွိတဲ႔ေနာက္ေတာ႔ ခဏခဏ အရိုက္ခံရတဲ႔သူဟာ ကၽြန္မျဖစ္ေနတာေတာ႔ မဆန္းဘူး ထင္ပါရဲ့။ အငယ္ေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္လို႔ အေမရိုက္ရင္ ၾကက္ၿခံေထာင္႔မွာ သြားငိုတတ္တယ္။ အေဖက အၿမဲလာေခ်ာ႔ရသူပါပဲ။ ဘာေၾကာင္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအရြယ္ကေတာ႔ အေမက ကၽြန္မအေမအရင္း မဟုတ္ဘူးလို႔ အၿမဲေတြးခဲ႔ဖူးတယ္။ ရန္ကုန္ကို အေမနဲ႔ ေမာင္နွမေတြ အကုန္လံုး ဆင္းသြားၾကရင္ေတာင္ ကၽြန္မ တေယာက္ထဲ အေဖနဲ႔ ေနခဲ႔တတ္တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ဘယ္သူ႔ပိုခ်စ္လဲ လို႔ ဘယ္သူက ေမးေမး အေဖ႔ကိုပိုခ်စ္ေၾကာင္း ကၽြန္မ အားရပါးရ ျပန္ေျဖတတ္တယ္။ အဲဒီလို အေမ႔ကို မေက်နပ္စိတ္နဲ႔ ေျပာလိုက္ေပမဲ႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ႔ မေပ်ာ္ခဲ႔ပါဘူး။ အေမၾကားသြားရင္ ၀မ္းနည္းမလားဆိုၿပီး ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းေတာ႔ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က အေမ႔အေပၚ သေဘာထားေပါ႔ေနာ္။
ခုအရြယ္မွာေတာ႔ ကၽြန္မ အေမ႔ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ အေမ ဘယ္ေလာက္ဆူဆူ၊ ေျပာေျပာ နာတယ္လို႔လည္း မရွိပါဘူး။ အေမ႔ကို နားလည္လာတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အေမ႔ခံစားခ်က္ေတြကို မွ်ေ၀ခံစားလို႔ရေနတယ္။ အေမဟာ သားသမီးေတြနဲ႔ အေဖ႔ၾကားက ေပါင္းကူးတံတားလည္း ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္လာတယ္။
အေမငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္အလုပ္လုပ္နိုင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ေလာပိတကေန နႏြင္းတက္ေတြ တူးခ်ိန္ဆုိ နႏြင္းတက္ေတြ ၀ယ္တယ္။ ၿပီးရင္ ထင္းမီးဖိုေတြနဲ႔ ျပဳတ္၊ ပါးပါးလွီး၊ ေနေျခာက္လွမ္း။ ေျခာက္သေယာင္းေနတဲ႔ နႏြင္းတက္ေတြကို ပီနံအိတ္ထဲထည့္လို႔ ရန္ကုန္ကိုသယ္။ ရန္ကုန္မွာ ႀကိတ္ၿပီး လကၠားဆိုင္မွာ ေရာင္းပါတယ္။ ေျပာရင္သာ စာသံုးေၾကာင္းေလာက္နဲ႔ နႏြင္းမႈန္႔ျဖစ္လာတယ္။ တကယ္က မလြယ္ပါဘူး။ နႏြင္းစိမ္းေတြကို ရြာထဲက လာေရာင္းတဲ႔ခါ ခ်ိန္ခြင္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္လို႔ ၀ယ္ရျပဳရ၊ သိ္မ္းဆည္းရတယ္။ ၿပီးရင္ ရသမွ် နႏြင္းတက္ကို ပံုးႀကီးေတြနဲ႔ ျပဳတ္ရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ရွည္ရတယ္။ ရလာတာကိုမွ ပါးပါးထပ္လွီးၿပီး ေနလွန္းရတယ္။ ေနလွန္းတာကလည္း တရက္ေလာက္နဲ႔ ရတာမဟုတ္ဘူး။ ၾကြပ္ရြၿပီး ေကာ႔ပ်ံလန္ေနတဲ႔ထိ လွန္းရတာ။ ကၽြန္မအေမကေတာ႔ အဲလို ေစတနာပါပါနဲ႔လုပ္တာပဲ။ သူမ်ားနႏြင္းမႈန္႔ေတြေတာ႔ ဘယ္လိုလုပ္တယ္မသိဘူး။ အေဖရဲ့ အရာရွိလစာက ေရဖိုး၊ မီတာဖိုးနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြရဲ့ ေငြစုေငြေခ်းအတြက္ ျဖတ္ၿပီးရင္ အိမ္ကို ဘယ္ေလာက္မွ ပိုက္ဆံပါလာေတာ႔တာမဟုတ္ဘူး (ေတာ္ေသးတာက အိမ္လခဖိုးဆိုၿပီး မေပးရလို႔)။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မအေဖက ေဆးလိပ္ဖိုး၊ ကြမ္းဖိုးစတဲ႔အပိုအတြက္ ဘာမွကုန္ရတာမဟုတ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မအေဖ အစိုးရ၀န္ထမ္း ျဖစ္ေနခဲ႔သမွ်ကာလပတ္လံုး ကၽြန္မအေမက ဒီလိုပဲ မိသားစုအတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း စီးပြားရွာခဲ႔ရတယ္။
သူမ်ားေတြ စက္ရံုကေန သံတိုသံစ၊ ေၾကးတိုေၾကးစေတြကို ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းကေန ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းလုပ္ၾကေပမဲ႔ ကၽြန္မအေဖက ဘယ္ေတာ႔မွ မလုပ္ခဲ႔ဘူး။ သူတင္မဟုတ္ဘူး သူ႔ေအာက္က မွာ ပါသမွ် ၀န္ထမ္းေတြကိုပါ ခြင္႔မျပဳခဲ႔တာ။ ဒီအတြက္ ကၽြန္မအေမ ပိုပင္ပန္းခ႔ဲရေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကေတာ႔ အၿမဲတမ္းဂုဏ္ယူပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔မိသားစုအေနနဲ႔ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးကိုမဆို မ်က္နွာရဲရဲၾကည့္၀ံ့နိုင္ခဲ႔တာ ကၽြန္မအေဖရဲ့ ရိုးသားမႈ၊ သမၼာအာဇီ၀က်မႈ၊ သူမ်ားပစၥည္း ကိုယ္႔ပစၥည္းမထင္တတ္မႈေတြေၾကာင္႔ မဟုတ္လား။ "အူမေတာင္႔မွ သီလေစာင္႔မယ္"ဆိုတဲ႔ ဆိုရိုးစကားကို ကၽြန္မေတာ႔ နည္းနည္းမွ လက္မခံနိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မအေဖရဲ့ ပညာတတ္အရာရွိဆိုတဲ႔ ဂုဏ္တခုကလြဲလို႔ တမိသားစုလံုးအတြက္ ထမင္းနွစ္နပ္စာမရွိတဲ႔ လစာတခုနဲ႔ ဘာမွ မခိုးမ၀ွက္ဘဲ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု လူတန္းေစ႔ေနနိုင္ၿပီး ဒီအဆိုကို မေထာက္ခံေၾကာင္း ထင္ရွားေစတာကေတာ႔ ကၽြန္မအေမ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ စီးပြားရွာရျခင္းေပါ႔။ အူမလည္းေတာင္႔၊ သီလလည္း ေစာင္႔နိုင္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္မအေမ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြနဲ႔ အတူတကြ အၿမဲလို မေနနိုင္ခဲ႔တာကို ခုေတာ႔ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္ခဲ႔ၿပီ။
တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မအေမက သူေဌးသမီးတေယာက္၊ မိဘေတြနဲ႔ေနရစဥ္က အပူအပင္အေၾကာင္႔အက်မရွိ လူတကာရဲ့အေပၚမွာ ေနခဲ႔ရေပမဲ႔ ကၽြန္မအေဖနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခ်ိန္မွာ အရင္ေရႊထီးေဆာင္းဘ၀ကို ျပန္တမ္းတမေနဘဲ လက္ေတြ႔က်က် ဘ၀ကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔တယ္။ အေမ႔ရဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ သတၱိေတြကိုေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြ မီနိုင္မယ္မထင္ဘူး။ အေမက ကိုယ္မကၽြမ္းက်င္တဲ႔ စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ ကုိယ္႔အတြက္က်န္မယ္ထင္တဲ႔အလုပ္တိုင္း လုပ္ခဲ႔တယ္။ ပင္လယ္ဘက္သြားၿပီး ငါးေျခာက္ကုန္ကူးတယ္။ ထင္းေတြလည္း ေရာင္း၊ ၀ယ္ တခါလုပ္လိုက္ေသးတယ္။
မန္က်ည္းသီးမွည့္ခ်ိန္ဆိုလည္း ကၽြန္မတို႔တိုက္ကုန္းက ရွိသမွ်အိမ္မွာ မန္က်ည္းပင္ေတြရဲ႕ အသီး အနည္းအမ်ား အေျခအေနကိုၾကည့္လို႔ ပုတ္ျပတ္ေပး၀ယ္တယ္။ ၿပီးရင္ အပင္ေပၚတက္ၿပီး မန္က်ည္းသီးေတြ ရိုက္ခ်မယ္႔လူကို ငွားၿပီး ရိုက္ခ်ခိုင္း၊ ၿပီးရင္ ကၽြန္မတို႔က အပင္ေအာက္ကေန မန္က်ည္းသီးေတြ လိုက္ေကာက္ရတယ္။ ဒီလို အပင္ေပၚကက်လာတဲ႔ မန္က်ည္းသီးေတြကို လိုက္ေကာက္ဖို႔ လူေတြလည္း ငွားထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကစားမက္တဲ႔ ကၽြန္မတို႔အေနနဲ႔ အေမက မုန္႔ဖိုးဘယ္ေလာက္ေပးမယ္ဆိုၿပီးေျပာလို႔ အေပ်ာ္တမ္း လုိက္ေကာက္ေပးၾကတာ။ ရလာတဲ႔ မန္က်ည္းသီးေတြကို ေတာင္းထဲထည့္ ၿပီးရင္ အိမ္ကိုသယ္၊ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အခြံခၽြတ္ဖို႔လုပ္ရတယ္။ မန္က်ည္းသီးမွည့္ခြံကို ဘယ္လို ခၽြတ္လဲဆိုေတာ႔ ၀ါးကပ္ေပၚ မန္က်ည္းသီးေတြတင္ ၿပီးရင္ တုတ္နဲ႔ရိုက္တာပါ။ အဲဒီေတာ႔ အခြံေတြက ေၾကကုန္၊ ၀ါးကပ္ေအာက္ကေန ျပဳတ္က်ကုန္ေပါ႔။ အဲဒီအခြံခၽြတ္ၿပီးသားကို ေဘးက အေၾကာေတြ သင္ဖို႔နဲ႔ မန္က်ည္းေစ႔ထုတ္ဖို႔အတြက္ လူငွားရပါေသးတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔က အေစ႔ေတြနဲ႔ မန္က်ည္းေတာင္႔ေတြကို ခ်ိန္ခြင္နဲ႔ ခ်ိန္ၿပီး သူတို႔အိမ္ကိုသယ္သြားၾကတယ္။ ၿပီးရင္ ညေနေစာင္းေလာက္က်ရင္ အေစ႔သက္သက္၊ အသားသက္သက္ကို လာပို႔ၾကပါတယ္။ အဲဒါကိုမွ တပိႆာ ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး မန္က်ည္းေစ႔ထုတ္ခ ေပးရတယ္။
မန္က်ည္းေစ႔ကို ဘယ္လို ထုတ္လဲဆိုရင္ အခြံခြါၿပီးလို႔ရလာတာကို ေဘးက အေၾကာေတြသင္တယ္။ ၿပီးရင္ ေအာက္က စဥ့္နွီတံုး ဒါမွမဟုတ္ မာေက်ာတဲ႔အရာ တခုခုေပၚမွာ ခုနက မန္က်ည္းသီးေတာင္႔ကို တေစာင္းေထာင္ၿပီး ထုရတယ္။ အဲလိုမ်ိဳး တေတာင္႔ခ်င္းစီ ထုၿပီး အေစ႔သက္သက္၊ အသားသက္သက္လုပ္။ အေစ႔ကို လိုခ်င္တဲ႔လူေတြေပး၊ အသားကိုေတာ႔ အိတ္ေတြထဲ ထည့္ၿပီး ရန္ကုန္သယ္တယ္။ ဒါက ကၽြန္မတို႔အေမ ေရာင္းတဲ႔ မန္က်ည္းသီးမွည့္ ျဖစ္ေပၚလာပံုအဆင္႔ဆင္႔ပါ။ တကယ္ မန္က်ည္းသီးကုန္သည္ေတြက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေရာင္းၾကလဲေတာ႔ ကၽြန္မလည္း မသိပါဘူး။ အေမ ေလာပိတကေန ရန္ကုန္ဆင္းေတာ႔မယ္ဆို သယ္သြားတဲ႔ကုန္ေတြက နႏြင္းမႈန္နဲ႔ မန္က်ည္းသီးမွည့္ေပါ႔။ သူ႔ရာသီခ်ိန္မွာမွ ရတဲ႔ပစၥည္းေတြပါ။ က်န္တဲ႔ခ်ိန္ေတြမွာ ဘာေတြလုပ္တတ္လဲဆိုတာ ကၽြန္မမွတ္မိသေလာက္၊ စဥ္းစားလို႔ရသေလာက္ကေတာ႔ သက္ကယ္ေတြလည္း ၀ယ္ေလွာင္တတ္ပါတယ္။ သက္ကယ္ဆိုတာ ကၽြန္မပို႔စ္တခုမွ ရွင္းခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။ သက္ကယ္ေတြကို တပစ္ ၂ က်ပ္နဲ႔၀ယ္ၿပီးေလွာင္၊ မိုးဦးက်မွ ျပန္ေရာင္းတာမ်ိဳး တခါတေလ လုပ္ဖူးတယ္။ တခါတေလလည္း နွမ္းေတြ၊ ပဲေတြ၀ယ္ၿပီး ႀကိတ္လို႔ ဆီခ်က္ၿပီးလည္း ေရာင္းေသးရဲ့။
နွမ္းဆီ၊ ပဲဆီက ဆီစက္မွာ ႀကိတ္ၿပီးလို႔ ရလာတဲ႔ဆီေတြကို တိမ္ယူၿပီးတာနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး အနည္ေတြနဲ႔ကပ္သပ္ၿပီး က်န္ေနတဲ႔ ဆီေတြကို မီးအပူေပးၿပီး ခပ္ယူရေသးတယ္။ ဆီႀကိတ္ၿပီးရင္ရတဲ႔ ပဲဖတ္နဲ႔ နွမ္းဖတ္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ေမြးထားတဲ႔ ေမြးျမဴေရးၾကက္ေတြအတြက္ ၾကက္စာအျဖစ္သံုးေသးတယ္။ (ကၽြန္မတို႔က ေမြးျမဴေရးၾကက္ေတြလည္း ေမြးထားေသးတယ္ေလ။ ဒီေလာက္လုပ္တာေတာင္မွ မိသားစု အဆင္ေျပရံုပဲ ရွိတာပါ။ ဒီလုပ္ငန္းေတြက ကိုယ္႔အတြက္ သိပ္မက်န္ဘူးထင္ပါရဲ့။) အဲဒီ ဆီခ်က္တာလည္း တခါလားပဲ လုပ္လိုက္တာပါ။ အေမက တကယ္႔စီးပြားေရးသမားလည္း မဟုတ္ေတာ႔ ေကာင္းနိုးရာရာ အကုန္ေလွ်ာက္လုပ္ခဲ႔တယ္။
တကယ္ အေမ ေဇာက္ခ်လုပ္ခဲ႔တာက ငါးေျခာက္ကုန္ကူးတာပါ။ ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္မွာ အမ်ိဳးေတြရွိေလေတာ႔ အဲဒီအမ်ိဳးေတြဆီသြား ငါးေျခာက္ေတြ၀ယ္ ၿပီးရင္ ရန္ကုန္နဲ႔ လြိဳင္ေကာ္ဘက္မွာ ျပန္ေရာင္းတယ္။ သံုးလ တခါေလာက္ အေမက ခရီးထြက္သြားတတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀နဲ႔ ကိုယ္႔စီးပြားကိုယ္ရွာၿပီး ေလာပိတမွာ ေနလာလိုက္တာ ၁၀နွစ္နီးပါးၾကာလာေလေတာ႔ ကၽြန္မအေမက သူ႔သားသမီးေတြအတြက္ စဥ္းစားရပါၿပီ။ ရန္ကုန္မွာေမြး၊ ရန္ကုန္ဇာတိျဖစ္လ်က္နဲ႔ ေတာၾကက္၊ ေတာငွက္ေလးေတြျဖစ္လို႔ အလြန္ဆံုး ျဖစ္လာလွ မူလတန္းျပဆရာမဘ၀သာ ျဖစ္ေလေတာ႔ အလုပ္ထြက္ဖို႔စဥ္းစားရေတာ႔တယ္။ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုလည္း အေမကပဲ ခ်မွတ္တာပါ။ (အေဖကေတာ႔ အနည္းငယ္ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ခဲ႔တယ္တဲ႔။) ရန္ကုန္ကို ျပန္ေျပာင္းမယ္၊ အနည္းဆံုးေတာ႔ ကုန္သည္အလုပ္ လုပ္နိုင္တယ္ဆိုၿပီး တျခားၿမိဳ႕ကိုလည္း ေျပာင္းမေပး၊ အလုပ္ကေနလည္း ထြက္ခြင္႔မေပးတဲ႔ EPC ကို ေက်ာခိုင္းလို႔ တာ႔တာျပခဲ႔တာလည္း ကၽြန္မအေမရဲ့ ရဲရင္႔မႈပါပဲ။
ရန္ကုန္ေရာက္မွ အျမင္က်ယ္စြာနဲ႔ပဲ အေဖ႔သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုက ကိုယ္အရည္အခ်င္းရွိရင္ ရွိသေလာက္ အခြင္႔အေရးေပးခံရတဲ႔ နိုင္ငံျခားကို သြားေနၾကတယ္ဆိုတာ သိရတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မအေဖကလည္း အခက္အခဲ မ်ိဳးစံုၾကားက တိုင္းတပါးကို ထြက္လာနိုင္ခဲ႔တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မအေမက သားသမီး ငါးေယာက္ကို ၁၀တန္းစာေမးပြဲေတြမွာ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ျပဳစုရင္း တစ္ေယာက္ထဲ ေနခဲ႔ရေလရဲ့။ စီးပြားမရွာရဘဲ သားသမီးေတြကို ထိန္းေက်ာင္းရခ်ိန္မွာလည္း ကၽြန္မအေမက တာ၀န္ေက်တဲ႔အေမအျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ႔တာပါပဲ။ သားသမီးေတြနဲ႔ ေရာေရာေနွာေနွာမေနတတ္တဲ႔ ကၽြန္မအေမက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ႔ အေမလည္းျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္မအေမမွာ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္။ ကေလးသိပ္မခ်စ္တတ္သလို၊ ကေလး ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ေပးရတာကိုလည္း မႀကိဳက္တတ္တာပါ။ သားသမီး ငါးေယာက္သာ ေမြးထားတယ္။ နို႔တိုက္တာကလြဲလို႔ ကၽြန္မအေမ ဘာမွ မလုပ္ခဲ႔ရဘူး။ ကၽြန္မအေဖက တေယာက္ထဲ ဒိုင္ခံ သားသမီးေတြကို ခ်စ္ခင္စြာျပဳစုေလေတာ႔ ကၽြန္မအေမအေနနဲ႔ အေဖ႔လို ေယာက္်ားမ်ိဳးနဲ႔ေတြ႔လို႔ ေတာ္ေသးတယ္ပဲ ေျပာရမယ္။
ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မအေဖရဲ့ပညာ၊ ကၽြန္မအေမရဲ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ တမိသားစုလံုး တစုတေ၀းထဲ ျပည္ပနိုင္ငံတခုမွာ ေနေနရၿပီေပါ႔။ ကၽြန္မအေမလည္း မနက္ဆို ေက်ာင္းသြား၊ ရံုးတက္တဲ႔ကၽြန္မတို႔အတြက္ စားေသာက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေပးလို႔ စာအုပ္ေလးဖတ္ၿပီး တေယာက္ထဲအိမ္မွာ က်န္ခဲ႔ေလရဲ့။ ညေန ၆ နာရီေနာက္ပိုင္း လူစံုတတ္တဲ႔ခ်ိန္ဆို အိမ္မွာလည္း အေမ႔စကားသံနဲ႔စည္ေ၀လို႔ပဲ။ အေမေျပာတဲ႔စကားေတြက စိတ္၀င္စားစရာေတြလည္းပါရဲ့၊ ရယ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္။ စာအရမ္းဖတ္ေတာ႔ စကားေျပာကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း။ အေမ႔ကို စရင္း၊ ေနာက္ရင္း ညေနပိုင္းနဲ႔ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔ေတြကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔မိသားစုအတြက္ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ေလးေတြပါပဲ။
အေမက ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြက ဓူ၀ံၾကယ္ႀကီးလိုခ်င္တယ္ဆို အေမက ေဘးနားကေန ကၽြန္မအေဖ မရ ရေအာင္ယူေပးနိုင္ဖို႔အတြက္ အႀကံဥာဏ္ေပးလို႔ အားျဖည့္ကူညီေပးမွာကေတာ႔ ယံုမွားစရာ မရွိပါဘူးေလ။
(တကယ္ေတာ႔ အေမ႔အေၾကာင္းေတြက ေျပာလို႔မကုန္နိုင္ပါဘူး။ ဒီပို႔စ္ေလးက အေမ အလုပ္ဘယ္လိုလုပ္ခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္း ေရးရင္းနဲ႔ အေမ႔ရဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ အေၾကာင္းေလးေတြေတာင္ ထည့္မေရးနိုင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင္႔ ပို႔စ္ ၁၊ ၂ ခြဲၿပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။)
s0wha1
ကၽြန္မခ်စ္ေသာ အေမ (၂)
Print this post
ကၽြန္မအေဖအေၾကာင္းေရးေတာ႔ ေျပာခဲ႔ဖူးမွာပါ။ အေမနဲ႔ ကၽြန္္မတို႔က ငယ္ငယ္က သိပ္ရင္းရင္းနွီးနွီး မေနခဲ႔ၾကဘူးဆိုတာေလ။ အဲဒီေတာ႔ အေမနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ငယ္ငယ္တုန္းက အမွတ္တရ သိပ္မရွိခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က သိခဲ႔တဲ႔အေမက အႀကီးနဲ႔ အငယ္ ရန္ျဖစ္ရင္ အငယ္ဘက္က ပါသူ၊ အႀကီးကိုသာ ရိုက္တတ္သူ၊ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စိတ္မရွည္တတ္၊ ကၽြန္မတို႔ရဲ့ အႏြံအတာကို မခံတတ္သူ စသည္ျဖင္႔ အထင္ေရာက္ခဲ႔တယ္။ အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္မ အေမ႔ကို သိပ္မခ်စ္ခဲ႔႔ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မအထင္ေပါ႔ေနာ္။
ကၽြန္မေအာက္မွာ ကၽြန္မနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း အငယ္ နွစ္ေယာက္ရွိတဲ႔ေနာက္ေတာ႔ ခဏခဏ အရိုက္ခံရတဲ႔သူဟာ ကၽြန္မျဖစ္ေနတာေတာ႔ မဆန္းဘူး ထင္ပါရဲ့။ အငယ္ေတြနဲ႔ ရန္ျဖစ္လို႔ အေမရိုက္ရင္ ၾကက္ၿခံေထာင္႔မွာ သြားငိုတတ္တယ္။ အေဖက အၿမဲလာေခ်ာ႔ရသူပါပဲ။ ဘာေၾကာင္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအရြယ္ကေတာ႔ အေမက ကၽြန္မအေမအရင္း မဟုတ္ဘူးလို႔ အၿမဲေတြးခဲ႔ဖူးတယ္။ ရန္ကုန္ကို အေမနဲ႔ ေမာင္နွမေတြ အကုန္လံုး ဆင္းသြားၾကရင္ေတာင္ ကၽြန္မ တေယာက္ထဲ အေဖနဲ႔ ေနခဲ႔တတ္တယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ဘယ္သူ႔ပိုခ်စ္လဲ လို႔ ဘယ္သူက ေမးေမး အေဖ႔ကိုပိုခ်စ္ေၾကာင္း ကၽြန္မ အားရပါးရ ျပန္ေျဖတတ္တယ္။ အဲဒီလို အေမ႔ကို မေက်နပ္စိတ္နဲ႔ ေျပာလိုက္ေပမဲ႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ႔ မေပ်ာ္ခဲ႔ပါဘူး။ အေမၾကားသြားရင္ ၀မ္းနည္းမလားဆိုၿပီး ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းေတာ႔ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က အေမ႔အေပၚ သေဘာထားေပါ႔ေနာ္။
ခုအရြယ္မွာေတာ႔ ကၽြန္မ အေမ႔ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္။ အေမ ဘယ္ေလာက္ဆူဆူ၊ ေျပာေျပာ နာတယ္လို႔လည္း မရွိပါဘူး။ အေမ႔ကို နားလည္လာတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အေမ႔ခံစားခ်က္ေတြကို မွ်ေ၀ခံစားလို႔ရေနတယ္။ အေမဟာ သားသမီးေတြနဲ႔ အေဖ႔ၾကားက ေပါင္းကူးတံတားလည္း ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္လာတယ္။
အေမငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္အလုပ္လုပ္နိုင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ေလာပိတကေန နႏြင္းတက္ေတြ တူးခ်ိန္ဆုိ နႏြင္းတက္ေတြ ၀ယ္တယ္။ ၿပီးရင္ ထင္းမီးဖိုေတြနဲ႔ ျပဳတ္၊ ပါးပါးလွီး၊ ေနေျခာက္လွမ္း။ ေျခာက္သေယာင္းေနတဲ႔ နႏြင္းတက္ေတြကို ပီနံအိတ္ထဲထည့္လို႔ ရန္ကုန္ကိုသယ္။ ရန္ကုန္မွာ ႀကိတ္ၿပီး လကၠားဆိုင္မွာ ေရာင္းပါတယ္။ ေျပာရင္သာ စာသံုးေၾကာင္းေလာက္နဲ႔ နႏြင္းမႈန္႔ျဖစ္လာတယ္။ တကယ္က မလြယ္ပါဘူး။ နႏြင္းစိမ္းေတြကို ရြာထဲက လာေရာင္းတဲ႔ခါ ခ်ိန္ခြင္ေတြနဲ႔ ခ်ိန္လို႔ ၀ယ္ရျပဳရ၊ သိ္မ္းဆည္းရတယ္။ ၿပီးရင္ ရသမွ် နႏြင္းတက္ကို ပံုးႀကီးေတြနဲ႔ ျပဳတ္ရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ရွည္ရတယ္။ ရလာတာကိုမွ ပါးပါးထပ္လွီးၿပီး ေနလွန္းရတယ္။ ေနလွန္းတာကလည္း တရက္ေလာက္နဲ႔ ရတာမဟုတ္ဘူး။ ၾကြပ္ရြၿပီး ေကာ႔ပ်ံလန္ေနတဲ႔ထိ လွန္းရတာ။ ကၽြန္မအေမကေတာ႔ အဲလို ေစတနာပါပါနဲ႔လုပ္တာပဲ။ သူမ်ားနႏြင္းမႈန္႔ေတြေတာ႔ ဘယ္လိုလုပ္တယ္မသိဘူး။ အေဖရဲ့ အရာရွိလစာက ေရဖိုး၊ မီတာဖိုးနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြရဲ့ ေငြစုေငြေခ်းအတြက္ ျဖတ္ၿပီးရင္ အိမ္ကို ဘယ္ေလာက္မွ ပိုက္ဆံပါလာေတာ႔တာမဟုတ္ဘူး (ေတာ္ေသးတာက အိမ္လခဖိုးဆိုၿပီး မေပးရလို႔)။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မအေဖက ေဆးလိပ္ဖိုး၊ ကြမ္းဖိုးစတဲ႔အပိုအတြက္ ဘာမွကုန္ရတာမဟုတ္။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မအေဖ အစိုးရ၀န္ထမ္း ျဖစ္ေနခဲ႔သမွ်ကာလပတ္လံုး ကၽြန္မအေမက ဒီလိုပဲ မိသားစုအတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း စီးပြားရွာခဲ႔ရတယ္။
သူမ်ားေတြ စက္ရံုကေန သံတိုသံစ၊ ေၾကးတိုေၾကးစေတြကို ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းကေန ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းလုပ္ၾကေပမဲ႔ ကၽြန္မအေဖက ဘယ္ေတာ႔မွ မလုပ္ခဲ႔ဘူး။ သူတင္မဟုတ္ဘူး သူ႔ေအာက္က မွာ ပါသမွ် ၀န္ထမ္းေတြကိုပါ ခြင္႔မျပဳခဲ႔တာ။ ဒီအတြက္ ကၽြန္မအေမ ပိုပင္ပန္းခ႔ဲရေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကေတာ႔ အၿမဲတမ္းဂုဏ္ယူပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔မိသားစုအေနနဲ႔ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးကိုမဆို မ်က္နွာရဲရဲၾကည့္၀ံ့နိုင္ခဲ႔တာ ကၽြန္မအေဖရဲ့ ရိုးသားမႈ၊ သမၼာအာဇီ၀က်မႈ၊ သူမ်ားပစၥည္း ကိုယ္႔ပစၥည္းမထင္တတ္မႈေတြေၾကာင္႔ မဟုတ္လား။ "အူမေတာင္႔မွ သီလေစာင္႔မယ္"ဆိုတဲ႔ ဆိုရိုးစကားကို ကၽြန္မေတာ႔ နည္းနည္းမွ လက္မခံနိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မအေဖရဲ့ ပညာတတ္အရာရွိဆိုတဲ႔ ဂုဏ္တခုကလြဲလို႔ တမိသားစုလံုးအတြက္ ထမင္းနွစ္နပ္စာမရွိတဲ႔ လစာတခုနဲ႔ ဘာမွ မခိုးမ၀ွက္ဘဲ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု လူတန္းေစ႔ေနနိုင္ၿပီး ဒီအဆိုကို မေထာက္ခံေၾကာင္း ထင္ရွားေစတာကေတာ႔ ကၽြန္မအေမ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ စီးပြားရွာရျခင္းေပါ႔။ အူမလည္းေတာင္႔၊ သီလလည္း ေစာင္႔နိုင္ဖို႔အတြက္ ကၽြန္မအေမ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြနဲ႔ အတူတကြ အၿမဲလို မေနနိုင္ခဲ႔တာကို ခုေတာ႔ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္ခဲ႔ၿပီ။
တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မအေမက သူေဌးသမီးတေယာက္၊ မိဘေတြနဲ႔ေနရစဥ္က အပူအပင္အေၾကာင္႔အက်မရွိ လူတကာရဲ့အေပၚမွာ ေနခဲ႔ရေပမဲ႔ ကၽြန္မအေဖနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခ်ိန္မွာ အရင္ေရႊထီးေဆာင္းဘ၀ကို ျပန္တမ္းတမေနဘဲ လက္ေတြ႔က်က် ဘ၀ကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔တယ္။ အေမ႔ရဲ့ စိတ္ဓာတ္၊ သတၱိေတြကိုေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြ မီနိုင္မယ္မထင္ဘူး။ အေမက ကိုယ္မကၽြမ္းက်င္တဲ႔ စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ ကုိယ္႔အတြက္က်န္မယ္ထင္တဲ႔အလုပ္တိုင္း လုပ္ခဲ႔တယ္။ ပင္လယ္ဘက္သြားၿပီး ငါးေျခာက္ကုန္ကူးတယ္။ ထင္းေတြလည္း ေရာင္း၊ ၀ယ္ တခါလုပ္လိုက္ေသးတယ္။
မန္က်ည္းသီးမွည့္ခ်ိန္ဆိုလည္း ကၽြန္မတို႔တိုက္ကုန္းက ရွိသမွ်အိမ္မွာ မန္က်ည္းပင္ေတြရဲ႕ အသီး အနည္းအမ်ား အေျခအေနကိုၾကည့္လို႔ ပုတ္ျပတ္ေပး၀ယ္တယ္။ ၿပီးရင္ အပင္ေပၚတက္ၿပီး မန္က်ည္းသီးေတြ ရိုက္ခ်မယ္႔လူကို ငွားၿပီး ရိုက္ခ်ခိုင္း၊ ၿပီးရင္ ကၽြန္မတို႔က အပင္ေအာက္ကေန မန္က်ည္းသီးေတြ လိုက္ေကာက္ရတယ္။ ဒီလို အပင္ေပၚကက်လာတဲ႔ မန္က်ည္းသီးေတြကို လိုက္ေကာက္ဖို႔ လူေတြလည္း ငွားထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကစားမက္တဲ႔ ကၽြန္မတို႔အေနနဲ႔ အေမက မုန္႔ဖိုးဘယ္ေလာက္ေပးမယ္ဆိုၿပီးေျပာလို႔ အေပ်ာ္တမ္း လုိက္ေကာက္ေပးၾကတာ။ ရလာတဲ႔ မန္က်ည္းသီးေတြကို ေတာင္းထဲထည့္ ၿပီးရင္ အိမ္ကိုသယ္၊ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ အခြံခၽြတ္ဖို႔လုပ္ရတယ္။ မန္က်ည္းသီးမွည့္ခြံကို ဘယ္လို ခၽြတ္လဲဆိုေတာ႔ ၀ါးကပ္ေပၚ မန္က်ည္းသီးေတြတင္ ၿပီးရင္ တုတ္နဲ႔ရိုက္တာပါ။ အဲဒီေတာ႔ အခြံေတြက ေၾကကုန္၊ ၀ါးကပ္ေအာက္ကေန ျပဳတ္က်ကုန္ေပါ႔။ အဲဒီအခြံခၽြတ္ၿပီးသားကို ေဘးက အေၾကာေတြ သင္ဖို႔နဲ႔ မန္က်ည္းေစ႔ထုတ္ဖို႔အတြက္ လူငွားရပါေသးတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔က အေစ႔ေတြနဲ႔ မန္က်ည္းေတာင္႔ေတြကို ခ်ိန္ခြင္နဲ႔ ခ်ိန္ၿပီး သူတို႔အိမ္ကိုသယ္သြားၾကတယ္။ ၿပီးရင္ ညေနေစာင္းေလာက္က်ရင္ အေစ႔သက္သက္၊ အသားသက္သက္ကို လာပို႔ၾကပါတယ္။ အဲဒါကိုမွ တပိႆာ ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး မန္က်ည္းေစ႔ထုတ္ခ ေပးရတယ္။
မန္က်ည္းေစ႔ကို ဘယ္လို ထုတ္လဲဆိုရင္ အခြံခြါၿပီးလို႔ရလာတာကို ေဘးက အေၾကာေတြသင္တယ္။ ၿပီးရင္ ေအာက္က စဥ့္နွီတံုး ဒါမွမဟုတ္ မာေက်ာတဲ႔အရာ တခုခုေပၚမွာ ခုနက မန္က်ည္းသီးေတာင္႔ကို တေစာင္းေထာင္ၿပီး ထုရတယ္။ အဲလိုမ်ိဳး တေတာင္႔ခ်င္းစီ ထုၿပီး အေစ႔သက္သက္၊ အသားသက္သက္လုပ္။ အေစ႔ကို လိုခ်င္တဲ႔လူေတြေပး၊ အသားကိုေတာ႔ အိတ္ေတြထဲ ထည့္ၿပီး ရန္ကုန္သယ္တယ္။ ဒါက ကၽြန္မတို႔အေမ ေရာင္းတဲ႔ မန္က်ည္းသီးမွည့္ ျဖစ္ေပၚလာပံုအဆင္႔ဆင္႔ပါ။ တကယ္ မန္က်ည္းသီးကုန္သည္ေတြက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေရာင္းၾကလဲေတာ႔ ကၽြန္မလည္း မသိပါဘူး။ အေမ ေလာပိတကေန ရန္ကုန္ဆင္းေတာ႔မယ္ဆို သယ္သြားတဲ႔ကုန္ေတြက နႏြင္းမႈန္နဲ႔ မန္က်ည္းသီးမွည့္ေပါ႔။ သူ႔ရာသီခ်ိန္မွာမွ ရတဲ႔ပစၥည္းေတြပါ။ က်န္တဲ႔ခ်ိန္ေတြမွာ ဘာေတြလုပ္တတ္လဲဆိုတာ ကၽြန္မမွတ္မိသေလာက္၊ စဥ္းစားလို႔ရသေလာက္ကေတာ႔ သက္ကယ္ေတြလည္း ၀ယ္ေလွာင္တတ္ပါတယ္။ သက္ကယ္ဆိုတာ ကၽြန္မပို႔စ္တခုမွ ရွင္းခဲ႔ၿပီးပါၿပီ။ သက္ကယ္ေတြကို တပစ္ ၂ က်ပ္နဲ႔၀ယ္ၿပီးေလွာင္၊ မိုးဦးက်မွ ျပန္ေရာင္းတာမ်ိဳး တခါတေလ လုပ္ဖူးတယ္။ တခါတေလလည္း နွမ္းေတြ၊ ပဲေတြ၀ယ္ၿပီး ႀကိတ္လို႔ ဆီခ်က္ၿပီးလည္း ေရာင္းေသးရဲ့။
နွမ္းဆီ၊ ပဲဆီက ဆီစက္မွာ ႀကိတ္ၿပီးလို႔ ရလာတဲ႔ဆီေတြကို တိမ္ယူၿပီးတာနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး အနည္ေတြနဲ႔ကပ္သပ္ၿပီး က်န္ေနတဲ႔ ဆီေတြကို မီးအပူေပးၿပီး ခပ္ယူရေသးတယ္။ ဆီႀကိတ္ၿပီးရင္ရတဲ႔ ပဲဖတ္နဲ႔ နွမ္းဖတ္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ေမြးထားတဲ႔ ေမြးျမဴေရးၾကက္ေတြအတြက္ ၾကက္စာအျဖစ္သံုးေသးတယ္။ (ကၽြန္မတို႔က ေမြးျမဴေရးၾကက္ေတြလည္း ေမြးထားေသးတယ္ေလ။ ဒီေလာက္လုပ္တာေတာင္မွ မိသားစု အဆင္ေျပရံုပဲ ရွိတာပါ။ ဒီလုပ္ငန္းေတြက ကိုယ္႔အတြက္ သိပ္မက်န္ဘူးထင္ပါရဲ့။) အဲဒီ ဆီခ်က္တာလည္း တခါလားပဲ လုပ္လိုက္တာပါ။ အေမက တကယ္႔စီးပြားေရးသမားလည္း မဟုတ္ေတာ႔ ေကာင္းနိုးရာရာ အကုန္ေလွ်ာက္လုပ္ခဲ႔တယ္။
တကယ္ အေမ ေဇာက္ခ်လုပ္ခဲ႔တာက ငါးေျခာက္ကုန္ကူးတာပါ။ ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္မွာ အမ်ိဳးေတြရွိေလေတာ႔ အဲဒီအမ်ိဳးေတြဆီသြား ငါးေျခာက္ေတြ၀ယ္ ၿပီးရင္ ရန္ကုန္နဲ႔ လြိဳင္ေကာ္ဘက္မွာ ျပန္ေရာင္းတယ္။ သံုးလ တခါေလာက္ အေမက ခရီးထြက္သြားတတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀နဲ႔ ကိုယ္႔စီးပြားကိုယ္ရွာၿပီး ေလာပိတမွာ ေနလာလိုက္တာ ၁၀နွစ္နီးပါးၾကာလာေလေတာ႔ ကၽြန္မအေမက သူ႔သားသမီးေတြအတြက္ စဥ္းစားရပါၿပီ။ ရန္ကုန္မွာေမြး၊ ရန္ကုန္ဇာတိျဖစ္လ်က္နဲ႔ ေတာၾကက္၊ ေတာငွက္ေလးေတြျဖစ္လို႔ အလြန္ဆံုး ျဖစ္လာလွ မူလတန္းျပဆရာမဘ၀သာ ျဖစ္ေလေတာ႔ အလုပ္ထြက္ဖို႔စဥ္းစားရေတာ႔တယ္။ ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုလည္း အေမကပဲ ခ်မွတ္တာပါ။ (အေဖကေတာ႔ အနည္းငယ္ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ခဲ႔တယ္တဲ႔။) ရန္ကုန္ကို ျပန္ေျပာင္းမယ္၊ အနည္းဆံုးေတာ႔ ကုန္သည္အလုပ္ လုပ္နိုင္တယ္ဆိုၿပီး တျခားၿမိဳ႕ကိုလည္း ေျပာင္းမေပး၊ အလုပ္ကေနလည္း ထြက္ခြင္႔မေပးတဲ႔ EPC ကို ေက်ာခိုင္းလို႔ တာ႔တာျပခဲ႔တာလည္း ကၽြန္မအေမရဲ့ ရဲရင္႔မႈပါပဲ။
ရန္ကုန္ေရာက္မွ အျမင္က်ယ္စြာနဲ႔ပဲ အေဖ႔သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုက ကိုယ္အရည္အခ်င္းရွိရင္ ရွိသေလာက္ အခြင္႔အေရးေပးခံရတဲ႔ နိုင္ငံျခားကို သြားေနၾကတယ္ဆိုတာ သိရတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မအေဖကလည္း အခက္အခဲ မ်ိဳးစံုၾကားက တိုင္းတပါးကို ထြက္လာနိုင္ခဲ႔တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မအေမက သားသမီး ငါးေယာက္ကို ၁၀တန္းစာေမးပြဲေတြမွာ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ျပဳစုရင္း တစ္ေယာက္ထဲ ေနခဲ႔ရေလရဲ့။ စီးပြားမရွာရဘဲ သားသမီးေတြကို ထိန္းေက်ာင္းရခ်ိန္မွာလည္း ကၽြန္မအေမက တာ၀န္ေက်တဲ႔အေမအျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ႔တာပါပဲ။ သားသမီးေတြနဲ႔ ေရာေရာေနွာေနွာမေနတတ္တဲ႔ ကၽြန္မအေမက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ႔ အေမလည္းျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္မအေမမွာ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္။ ကေလးသိပ္မခ်စ္တတ္သလို၊ ကေလး ေ၀ယ်ာ၀စၥလုပ္ေပးရတာကိုလည္း မႀကိဳက္တတ္တာပါ။ သားသမီး ငါးေယာက္သာ ေမြးထားတယ္။ နို႔တိုက္တာကလြဲလို႔ ကၽြန္မအေမ ဘာမွ မလုပ္ခဲ႔ရဘူး။ ကၽြန္မအေဖက တေယာက္ထဲ ဒိုင္ခံ သားသမီးေတြကို ခ်စ္ခင္စြာျပဳစုေလေတာ႔ ကၽြန္မအေမအေနနဲ႔ အေဖ႔လို ေယာက္်ားမ်ိဳးနဲ႔ေတြ႔လို႔ ေတာ္ေသးတယ္ပဲ ေျပာရမယ္။
ခုခ်ိန္မွာေတာ႔ ကၽြန္မအေဖရဲ့ပညာ၊ ကၽြန္မအေမရဲ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ တမိသားစုလံုး တစုတေ၀းထဲ ျပည္ပနိုင္ငံတခုမွာ ေနေနရၿပီေပါ႔။ ကၽြန္မအေမလည္း မနက္ဆို ေက်ာင္းသြား၊ ရံုးတက္တဲ႔ကၽြန္မတို႔အတြက္ စားေသာက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေပးလို႔ စာအုပ္ေလးဖတ္ၿပီး တေယာက္ထဲအိမ္မွာ က်န္ခဲ႔ေလရဲ့။ ညေန ၆ နာရီေနာက္ပိုင္း လူစံုတတ္တဲ႔ခ်ိန္ဆို အိမ္မွာလည္း အေမ႔စကားသံနဲ႔စည္ေ၀လို႔ပဲ။ အေမေျပာတဲ႔စကားေတြက စိတ္၀င္စားစရာေတြလည္းပါရဲ့၊ ရယ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္။ စာအရမ္းဖတ္ေတာ႔ စကားေျပာကလည္း ေကာင္းမွေကာင္း။ အေမ႔ကို စရင္း၊ ေနာက္ရင္း ညေနပိုင္းနဲ႔ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔ေတြကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔မိသားစုအတြက္ ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ေလးေတြပါပဲ။
အေမက ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြက ဓူ၀ံၾကယ္ႀကီးလိုခ်င္တယ္ဆို အေမက ေဘးနားကေန ကၽြန္မအေဖ မရ ရေအာင္ယူေပးနိုင္ဖို႔အတြက္ အႀကံဥာဏ္ေပးလို႔ အားျဖည့္ကူညီေပးမွာကေတာ႔ ယံုမွားစရာ မရွိပါဘူးေလ။
(တကယ္ေတာ႔ အေမ႔အေၾကာင္းေတြက ေျပာလို႔မကုန္နိုင္ပါဘူး။ ဒီပို႔စ္ေလးက အေမ အလုပ္ဘယ္လိုလုပ္ခဲ႔တဲ႔အေၾကာင္း ေရးရင္းနဲ႔ အေမ႔ရဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ အေၾကာင္းေလးေတြေတာင္ ထည့္မေရးနိုင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင္႔ ပို႔စ္ ၁၊ ၂ ခြဲၿပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။)
s0wha1
ကၽြန္မခ်စ္ေသာ အေမ (၂)
10 comments:
4 Jul 07, 01:05
ေမျငိမ္း: သမီး.. အေမအေၾကာင္းဖတ္ရတာ ငိုခ်င္စရာေလး.. နည္းနည္းေလးဆိုတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေပၚေနပီ။
4 Jul 07, 10:52
Chitlaypyay: ဟားဟား စာလံုးေပါင္းမွားသြားတယ္၊ စံုစံုညီညီျဖစ္ရမွာ ညီမေလးပဲျပင္ဖတ္လိုက္ေနာ္
4 Jul 07, 10:51
Chitlaypyay: ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း၁၂၀ေက်ာ္တိုင္တိုင္ စိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္က်န္းမာနဲ႕ အသက္ထက္ဆံုးေပ်ာ္ရႊင္စြာေနသြားႏိုင္ပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးလိုက္တယ္ေနာ္
4 Jul 07, 10:50
Chitlaypyay: ညီမေလးေရ comment ေရးလို႔မရတာနဲ႕ ဒီမွာပဲ ေရးလိုက္တယ္ေနာ္၊ ညီမေလး ေမေမကို ေျပာလို္က္ပါ သားသမီးေတြဆံုဆံုညီညီနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေမြးေန႕ေလးျဖစ္ပါေစလို႔ အေမကိုအရမ္းခ်စ္တဲ့ သားေတြ သမီးေတြနဲ႕
သမီးအေမအေၾကာင္းဖတ္ရတာ အန္တီ့အေမေတာင္ သတိရသြားတယ္။ အန္တီကလည္း အေဖကို ပိုခ်စ္ခဲ့တဲ့ သမီးေလ။
အမယ္ အေမ ရိုက္တာေတာ့ေျပာတယ္ သူ သမီးကို ႏွိပ္စက္ တာေတာ့မေျပာဘူး
7 Jul 07, 16:50
K: စကားမစပ္..ညီမရဲ့အေမအေၾကာင္းေလးထဲက..
အေတြးတခုရခဲ့တယ္..ေနာက္မွေရးဦးမယ္
You said that the highest destiny for students is P.A.T (Primary Assistant Teacher).There are medical doctors, PhD (developed countries), Engineers and other professionals who born in, lived in, studied in Kayah State.
Others can misunderstood about our State education.
Whatever, I'm proud of you for showing up our little State to others
.
Thank you,
ကိုမင္းရွင္႔...ဇြန္လ ၃ ရက္ေန႔နဲ႔ ၅ ရက္ေန႔မွာေရးတဲ႔ ဒီခ်ိန္ဆို နဲ႔ ဒီခ်ိန္ဆို (ဒုတိယပိုင္း) ပို႔စ္ေတြကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္ရွင္။
http://s0wha1.blogspot.com/2007/06/blog-post_03.html
http://s0wha1.blogspot.com/2007/06/blog-post_05.html
I wrote this comment only after reading all of your posts.
OK, let it be.
ဟုတ္ကဲ႔...ဖတ္ၿပီးၿပီဆိုရင္လည္း ေျပာတတ္ေတာ႔ဘူး... နယ္ပညာေရးစနစ္ကို ႏွိမ္ထားတာ မဟုတ္ေပမဲ႔ ၿမိဳ႕ျပပညာေရးစနစ္ကိုေတာ႔ ဘယ္လိုမွ မမွီႏိုင္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္မဆိုလိုခ်င္တာ အဲဒါပါပဲ... လူေတြညံ့တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ နယ္ဘက္မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးမားတဲ႔လူ အလြန္ရွားပါတယ္။ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရေအာင္ကို ေရတြက္လို႔ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မက လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေနခဲ႔တာမဟုတ္တဲ႔အတြက္ သိပ္ေတာ႔မသိဘူး။ ကၽြန္မေနခဲ႔ရတဲ႔ ရြာပတ္၀န္းက်င္က လူေတြကိုပဲ ကၽြန္မဆိုလိုပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေလာပိတဘက္မွာေတာ႔ အျမင္႔ဆံုးအရည္အခ်င္းက ၁၀တန္းကို ရိုးရိုးေအာင္ၿပီး ေက်ာင္းဆရာမလုပ္ၾကတာပါပဲ... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။။။
Thanks for your reply.
Post a Comment