သင္ဘာလို႔ စိတ္ညစ္ေနသလဲ..
က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔လား...
က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္ဆို စိတ္ညစ္စရာမရွိပါဘူး...
က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္ႀကီးတပါးတဲ႔..
က်န္းမာေရးဆိုးေနရင္ေတာ႔ စိတ္ညစ္စရာေပါ႔...
ဒါေပမယ္႔ သင္႔ေရာဂါဟာ ေသနိုင္တဲ႔ေရာဂါလား၊ မေသနိုင္တဲ႔ ေရာဂါလား...
ေသနိုင္တဲ႔ေရာဂါမဟုတ္ရင္ စိတ္ညစ္စရာမရွိပါဘူး...
ကုသလိုက္ရင္ ေပ်ာက္သြားမွာပါ...
အင္း...ေသေစနိုင္တဲ႔ ေရာဂါဆိုရင္ေတာ႔ စိတ္ညစ္စရာေပါ႔...
ဒါေပမဲ႔ သင္ေသရင္ ဘယ္ကိုေရာက္မွာလဲ...
နတ္ျပည္ေရာက္မွာလား၊ ငရဲျပည္ေရာက္မွာလား...
ဒီဘ၀မွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ထားမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ နတ္ျပည္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးစံေနနိုင္မွာပါ... စိတ္ညစ္စရာ မရွိပါဘူး...
အင္း...ငရဲျပည္ေရာက္မယ္ဆိုရင္လည္း ဟိုမွာ အေပါင္းအသင္းေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔မွာပါ...
မပူပါနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီးေနမွာပါ...
ဒီစာသားကို ကၽြန္မ ဘယ္စာအုပ္ထဲကေနေတြ႔လို႔ ကူးထားမွန္း မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ ၾကာလည္း ၾကာၿပီကိုး။ ၇ နွစ္ေလာက္ရွိၿပီ ထင္ပါရဲ့။ ကၽြန္မခပ္ငယ္ငယ္ကေတာ႔ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ႔စာအုပ္က စာသားေလးေတြ ကူးထားေလ႔ရွိတယ္။ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မႈရွိရင္ ျပန္ျပန္ဖတ္ၾကည့္တာေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ ဒီစာသားကလည္း ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို နွစ္သိမ္႔ရမယ္႔စာသားေတြပဲ။ ဒီစကားလံုးေတြက ဘယ္စာအုပ္ထဲကပါလိမ္႔လို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ ပိုလီယာနာစာအုပ္ထဲက မဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႔ေတာ႔ ထင္တယ္။ တဆက္ထဲ ေမတၱာရွင္မေလး ပိုလီယာနာလို စိတ္ထားတတ္ရင္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမယ္လို႔ ဆႏၵျဖစ္မိတယ္။ သူကေတာ႔ အရာရာကို (တရားလြန္) အေကာင္းျမင္တတ္တာပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္မက ေျခတစ္ဖက္ မသန္ေနတာလည္း မဟုတ္၊ က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းတယ္၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းလည္း ေပါတယ္၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ မိသားစုလည္း ရွိတယ္။ စိတ္ညစ္စရာဆိုတာ အခိုက္အတန္႔ပါ။ ျပႆနာေတြကို မေရွာင္ေျပးဘဲ ရင္ဆိုင္ရမယ္။ ငရဲျပည္ေရာက္ရင္ေတာင္ အေပါင္းအသင္း အမ်ားႀကီးနဲ႔ေတြ႕ၿပီးေပ်ာ္ရဦးမွာပဲေလ။ ခုဟာက ငရဲျပည္ေတာင္ မေရာက္နိုင္ေသးပါဘူး...
%%% %%% %%%
"ေလာကမွာ လူနွစ္မ်ိဳးရွိတယ္...
တမ်ိဳးက အတိတ္မွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ စိတ္ညစ္စရာ၊ နာၾကည္းစရာေတြကို ေမ႔မရနိုင္သူ...
ေနာက္တမ်ိဳးက အတိတ္မွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ နာၾကည္းစရာေတြကို ေမ႔ပစ္ၿပီး ေပ်ာ္စရာေတြကိုပဲ မွတ္မိတဲ႔သူ...
ပထမတမ်ိဳးက ေလာကကို အဆိုးျမင္ၿပီး လူျဖစ္ရႈံးတဲ႔သူ...
ဒုတိယတမ်ိဳးကေတာ႔ အေကာင္းျမင္ၿပီး ေအာင္ျမင္တတ္တဲ႔လူမ်ိဳး...
ဒါေၾကာင္႔ ေလာကကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ႀကိဳးစားစမ္းပါ..."
ဒါလည္း ဘယ္စာအုပ္ကမွန္းမသိေတာ႔ဘူး။ ကၽြန္မက ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ဆန္းစစ္ေနဆဲပဲ... ဒုတိယ လူမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ေတာ႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ကိုယ္႔ရႈံးနိမ္႔မႈကို ဘယ္သူတဦးတေယာက္ကမွ ျပစ္တင္ ေ၀ဖန္တာလည္း မလိုခ်င္၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေမ႔ပစ္ခ်င္သူပါ...
"ဘယ္သူကမွ ေပ်ာ္ရႊင္ေစရမယ္လို႔ တို႔ကို အာမခံမထားဘူး...
ဘ၀ဟာ လူတဦးခ်င္းစီအတြက္ အခ်ိန္ရယ္၊ ေနရာရယ္ ကိုပဲေပးတယ္...
ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေလာင္းျဖည့္နိုင္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ႔ ကိုယ္႔အေပၚမွာပဲ တည္ပါတယ္..."
ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကပဲ လုပ္ယူနိုင္တယ္... ဒါကိုပဲ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္မႈထက္ စိတ္ညစ္စရာေတြပဲ ေလာင္းျဖည့္ေနမိတာ လူမိုက္ပဲ ျဖစ္ေတာ႔မွာေပါ႔... တဒဂၤအေတြးနဲ႔ အားနာျခင္းဆိုတဲ႔ မျပတ္သားတဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြကို အရင္ျပင္ရမယ္။ တကယ္ေတာ႔ မ်က္ေတာင္ေမႊးတဆံုးပဲ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ႔ တသက္လံုး ဒုကၡေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ႔လူသားပဲ ျဖစ္ရေတာ႔မယ္... မ်က္စိတဆံုး ၾကည့္နိုင္ေအာင္ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ ေမြးျမဴရမယ္ေလ။
ေနာက္ဆို အမွားေတြ နည္းနိုင္သမွ်နည္းေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ေပ်ာ္စရာေတြသာ မွတ္မိၿပီး အရာရာကို အေကာင္းျမင္တတ္တဲ႔သူ၊ ကုိယ္႔စိတ္ကိုယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ဖန္တီးေပးနိုင္တဲ႔သူအျဖစ္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေမွ်ာ္လင္႔မိပါတယ္... ခဏတာ စိတ္ဆင္းရဲမႈပါ... တဘ၀စာ စိတ္ညစ္ရမွာမွ မဟုတ္ဘဲေနာ္... ဒီလိုပဲ ဘယ္ေတာ႔မွ အျပစ္မတင္တဲ႔စကားလံုးေတြနဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အားေပးရင္း...
s0wha1
Tuesday, June 26, 2007
ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ...
Labels:
my feeling
***** ***** *****
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
သမီးေရ.. မွားတာကေတာ့ အျပစ္မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္။အမွားကို မျပင္တာကမွ အျပစ္။ လူေတြမွားတတ္လို႔ပဲ ခဲဖ်က္ထားထားရတာေပါ့လို႔ ကာတြန္းတင္ေအာင္နီ ေျပာဖူးတယ္။ေသခ်ာတာကေတာ့
"ဘယ္သူကမွ ေပ်ာ္ရႊင္ေစရမယ္လို႔ တို႔ကို အာမခံမထားဘူး...
ဘ၀ဟာ လူတဦးခ်င္းစီအတြက္ အခ်ိန္ရယ္၊ ေနရာရယ္ ကိုပဲေပးတယ္...
ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေလာင္းျဖည့္နိုင္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ႔ ကိုယ္႔အေပၚမွာပဲ တည္ပါတယ္..."
အဲဒါေလးကို တကယ္ သံုးျဖစ္ဖို႔ပဲေနာ္။
ဒါေၾကာင့္ သမီးေျပာထားတာမွန္ပါတယ္။
အဟမ္း..အဟမ္း..၊ ဆရာလုပ္ခ်င္လြန္းလို႔ အမွားရွာေနတာ အခုေတာ့ ေတြ႔ၿပီကြ။ ဟဲဟဲ။ `ကိုယ့္ကုိယ္ကို စမ္းစစ္ေနဆဲပဲ´ …တဲ့။ အမွန္က `ဆန္းစစ္´ပါ။ ဆိုး၀ွက္တို႔ အေပါင္းအသင္းမင္ပုံမ်ား ငရဲျပည္ေရာက္ရင္ေတာင္ အေပါင္းအသင္းအမ်ားၾကီးနဲ႔ ေပ်ာ္မတဲ့။ အလကားေတြးရတဲ့ အေတြးကိုမ်ား၊ ကိုၾကီးသာဆို နတ္ျပည္ေရာက္ရင္လုိ႔ ေတြးမယ္။ :D
ေနာက္တာပါကြာ…၊ ၾကည့္ရတာ ငါ့ညီမ ညစ္စရာ တခုခုေပၚေနမလား ေတြးမိလို႔။ အမွန္က ကိုၾကီးလဲ ညစ္စရာေတြရိွေနတာပဲ။ အဲဒီညစ္စရာေတြကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းသလဲလို႔ တေယာက္ေယာက္က ကိုၾကီးကို ေမးရင္ တိက်တဲ့ အေျဖကို ေပးႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ တခါတေလေတာ့လဲ ဘယ္သူ႔မွ စကားမေျပာဘဲ တေယာက္တည္း ႀကိတ္မွိတ္ခံလိုက္တယ္။ အေပၚယံမွာေတာ့ သိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ေပါ့။ တခါတခါေတာ့လဲ ကုိယ့္ကို အရမ္းနားလည္တဲ့ လူတေယာက္ေယာက္ဆီမွာ ရင္ဖြင့္ပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒါက ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ေလာင္းျဖည့္ျခင္းလား၊ စိတ္ညစ္ျခင္းကို ေလာင္းျဖည့္ေနမိတာပဲလား ဆုိတာေတာ့ မေတြးတတ္ေတာ့ဘူး။
ဟုတ္တယ္ အမေမျငိမ္းေျပာသလိုပဲ အမွားကို မျပင္တာမွ အျပစ္ ေနာ္။
မေမလည္း ေရးဖူးတယ္ေလ။ “အမွားမ်ားနဲ႔ ျပင္ဆင္ခြင့္” ဆိုတာ၊ ညီမေလး ဖတ္ဖူးတယ္မဟုတ္လား။
ပိုလီယာနာလို အရာရာကို အေကာင္းျမင္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပဲ။ တရားလြန္အေကာင္းျမင္တယ္ဆိုေပမဲ့ ဒါဟာ သူ႔အတြက္လည္း ေကာင္းတယ္ သူတပါးအတြက္လည္း ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား။ ဗုဒၶဘာသာမွာ ေတာ့ “ေယာနိေသာ မနသိကာရ” လို႔ေခၚတယ္။ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္စြာ ႏွလံုးသြင္းျခင္းတဲ့။ ကိုယ့္အေပၚ ႐ိုက္ခတ္လာတဲ့ မေကာင္းမႈေတြကို မေကာင္းတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ မျမင္ဘဲ အေကာင္းစိတ္နဲ႔ ေတြးတတ္ ျမင္တတ္ဖို႔ပဲ။ ဒါကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ေလ့က်င့္ယူမွရမွာ။ စိတ္ညစ္စရာဆိုတာ လူတိုင္းမွာရွိတာပဲ။ မေမဆို တခါတေလ ဘာမွမဟုတ္ဘဲနဲ႔ ၾကံဖန္ေတာင္ စိတ္ညစ္ေနတတ္ေသး တယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ရဲ႔ ညစ္စရာဆိုတာ ေသးေသးေလးျဖစ္သြားတာပဲ မဟုတ္လား။
“ေနာက္ဆို အမွားေတြ နည္းနိုင္သမွ်နည္းေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ေပ်ာ္စရာေတြသာ မွတ္မိၿပီး အရာရာကို အေကာင္းျမင္တတ္တဲ႔၊ ကုိယ္႔စိတ္ကိုယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ဖန္တီးေပးနိုင္သူအျဖစ္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေမွ်ာ္လင္႔မိပါတယ္...”
ညီမေလးေမွ်ာ္လင့္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ကေတာ့ ညီမေလးရဲ႕ တာ၀န္ပဲေပါ့ … ေနာ္။
ခ်စ္တဲ့
မေမ
အမွားေတြ မျပင္ဘူးဆိုလို႔.ဟီး.. ကၽြန္ေတာ့အမွားေတြလည္း ျပင္ေနပါတယ္။ အသစ္တင္တာရယ္ ၊ တင္လိုက္တဲ့ အမွားေတြ တိုးပြားလာတာရယ္ .. တင္လိုက္ျပင္လိုက္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနပါေၾကာင္း ..
ဒီထဲက ကုဒ္ ေလးေတြ ၾကိဳက္လို့ လာမယ့္ စာေပအိုးမွာ ျပန္တင္လိုက္တယ္ း)
ရပါတယ္ မဂ်စ္...ေက်းဇဴးေနာ္...
Post a Comment