ကၽြန္မငယ္စဥ္ ေလာပိတမွာေနတုန္းက အရမ္းခ်ဴခ်ာတယ္။ ကၽြန္မ ေနမေကာင္းမျဖစ္၊ ေဆးရံုမတက္ရတဲ႔ ေဆာင္းတြင္းဆိုတာ မရွိခဲ႔။ တမိသားစုလံုး အဲဒီေဒသမွာေနၿပီး ငွက္ဖ်ားေရာဂါရခဲ႔တာဆိုလို႔ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ အသက္ငယ္ငယ္နွင္႔ ငွက္ဖ်ားဒဏ္ကို ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ခံခဲ႔ရတယ္။ အဖ်ားတက္ၿပီဆိုရင္ ဂြမ္းေစာင္အထူႀကီး သံုး၊ ေလးထပ္အုပ္ထားလည္း ကၽြန္မ မခံနိုင္ေအာင္ ခ်မ္းလာတတ္ပါတယ္။ ကေလးသဘာ၀ အဖ်ားတက္တာကို ကၽြန္မနားမလည္ခဲ႔ေပမဲ႔ အဖ်ားတက္ေတာ႔မယ္၊ တုန္ေတာ႔မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မအလိုလိုသိေနတတ္တယ္။ ကၽြန္မ အဲဒီတုန္းက ဘယ္လို ခံစားခဲ႔ရလဲ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ႔ေပမဲ႔ ျခင္ေထာင္အမိုးကို ၾကည့္ရင္း ျခင္ေထာင္ဇာအကြက္ကြက္ေတြက နီးလာလိုက္၊ ေ၀းသြားလိုက္နဲ႔ အဲဒီလိုခ်ိန္ဆို ကၽြန္မကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ ႀကံဳးေအာ္တတ္တာက "အေဖေရ...လာေနၿပီ၊ လာေနၿပီ"လို႔... ကၽြန္မ အဲဒီလိုေအာ္ၿပီးတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ခ်မ္းလို႔ အဆက္မျပတ္တုန္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အသံၾကားရင္ အေဖက ေရာက္ရာအရပ္က ေျပးလာတတ္ၿပီး ကၽြန္မကိုယ္ေပၚ ဂြမ္းေစာင္ေတြ အထပ္ထပ္ၿခံဳေပးရင္း အေပၚကေန ဖက္ၿပီး ထပ္ဖိထားေပးတတ္ေပမဲ႔ ကၽြန္မ အခ်မ္းမေျပခဲ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မအေဖကလည္း သူ႔သမီးေ၀ဒနာကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္က်လာတတ္ပါတယ္။ ဒါက ကၽြန္မ ၈နွစ္အရြယ္ တခုေသာ ေဆာင္းတြင္းညမွာ ငွက္ဖ်ားတက္ခဲ႔စဥ္က ကၽြန္မတို႔သားအဖ ပံုရိပ္...
ကၽြန္မတို႔ နယ္ကေက်ာင္းေတြက စာေသခ်ာသင္ေပးေသာ္လည္း ကၽြန္မမိဘမ်ားကေတာ႔ ရြာရဲ့ တခုတည္းေသာ က်ဴရွင္ေက်ာင္းကိုလည္း တက္ခိုင္းပါတယ္။ ဆရာမကေတာ႔ တျခားလူမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း မိုးကလ်ာအိ အေမပါ။ ကၽြန္မတို႔ က်ဴရွင္ဆိုတာကေတာ႔ စာက်က္ရာေနရာလို႔ပဲ ေျပာရမွာပါပဲ။ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းထိ ေက်ာင္းသားအစံုဆိုေတာ႔ ဆရာမလည္း တေယာက္ခ်င္းကို ေသခ်ာမၾကည့္နိုင္ပါဘူး။ ညေန ၆ နာရီကေန ၈ နာရီထိ တက္ရေသာ က်ဴရွင္မွာ ကၽြန္မတို႔က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး စာေတြ ေအာ္က်က္ေနတတ္ပါတယ္။ က်ဴရွင္ရွိရာေနရာကေန ကၽြန္မတို႔ တိုက္ကုန္းရွိရာကို ျပန္လာရင္ အတန္ငယ္မတ္ေစာက္တဲ႔လမ္းအတိုင္း ျပန္တက္လာရတာပါ။ ကၽြန္မက အဲဒီကုန္းတက္ႀကီးကို တက္နိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း အေမာသိပ္မခံနိုင္တဲ႔အတြက္ ကၽြန္မအေဖက စက္ဘီးနဲ႔ လာႀကိဳတတ္ပါတယ္။ ည ၈ နာရီေလာက္ဆို ေနာက္ခံုမွာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ထုိင္ေနတဲ႔ စက္ဘီးတစ္စီးကို လူႀကီးတစ္ေယာက္ တြန္းတက္လာတာ ျမင္ရရင္ တျခား ဘာမွ စဥ္းစားမေနပါနဲ႔။ အဲဒါ ကၽြန္မတို႔သားအဖကလြဲလို႔ ဘယ္သူျဖစ္နိုင္ဦးမွာလဲ။
ေက်ာင္းမွာ ဓူ၀ံၾကယ္နဲ႔ ခုနွစ္စင္ၾကယ္အေၾကာင္း သင္တဲ႔အခါ အဲဒီၾကယ္ေတြကို ကၽြန္မ အရမ္းပဲ ျမင္ဖူးခ်င္ခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းက ကၽြန္မ မသိတာတခု သင္လိုက္လို႔ သိလာရရင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အလြန္သိ၊ အလြန္တတ္လို႔လည္း ထင္တဲ႔အရြယ္၊ ကိုယ္႔ေအာက္က ညီမေလးနဲ႔ ေမာင္ေလးကို ဆရာလုပ္ဖို႔ကလည္း ရွိေလေတာ႔ ကၽြန္မ အဲဒီၾကယ္ေတြ ျမင္ဖူးခ်င္ေၾကာင္း အေဖ႔ကို ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ျပန္ၾကြားလို႔ရေအာင္ေပါ႔။ ကၽြန္မအေဖက "ခုနစ္စင္ၾကယ္ကို ည ၁၂ နာရီေက်ာ္မွ ျမင္ရမယ္။ ညက်ရင္ ထၾကည့္ၾကမယ္... ခုေတာ႔ အိပ္"လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ညက်ရင္ ကၽြန္မကို နႈိးရမယ္လို႔ အေဖ႔ဆီက ကတိေတာင္းၿပီး စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ႔ အိပ္ေမာက်ေနတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္မိဘက နႈိးမွာတဲ႔လဲ။ ဒါေပမဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲဒီညက ကၽြန္မေမာင္ေလး ကုတင္ေပၚက ျပဳတ္က်လို႔ ေမာင္ေလးငိုသံ၊ အေဖနဲ႔ အေမက ထခ်ီသံေတြ ၾကားရတယ္။ ခါတိုင္းဆို ကၽြန္မ မနိုးတတ္ေပမဲ႔ အဲဒီညကေတာ႔ ဓူ၀ံၾကယ္ၾကည့္ဖို႔ စိတ္ထဲစြဲေနေလေတာ႔ ကၽြန္မ ေငါက္ခနဲ ထမိပါတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ည ၁၂ နာရီေက်ာ္... ကၽြန္မကို မနိႈးရေကာင္းလားဆိုၿပီး အေဖ႔ကို နႈတ္ခမ္းစူလို႔ ပြစိပြစိ ကၽြန္မ လုပ္ျဖစ္တယ္။ အေဖက "ကဲ...ထ၊ သြားၾကည့္မယ္"ဆိုေတာ႔ အေႏြးထည္တစ္ထည္ေကာက္၀တ္လို႔ ထြက္လာမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေဆာင္းတြင္းည တစ္ညပါ။ အျပင္မွာေတာ႔ ကၽြန္မ မေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔ ေတာင္ေပၚေဒသ ေဆာင္းတြင္းအေအးဓာတ္က ဆီးႀကိဳေနပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ ေအးတာ မေတြ႔ဖူးဘူးလို႔ ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။ ေဆာင္းတြင္း ညဘက္ေတြလည္း အျပင္မထြက္ဖူးတာေၾကာင္႔ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ေဆာင္းရာသီမွာ မနက္ေစာေစာနဲ႔ ညဘက္ေတြမွာသာ အေအးဓာတ္ လြန္ကဲတာပါ။ ေန႔ဘက္ေတာ႔ ေနပူတဲ႔အတြက္ သာမန္ရာသီဥတုလိုပဲ သိပ္မေအးလွပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ဆီက ေဆာင္းတြင္းဟာ ေရမခဲေပမဲ႔ အရမ္းေတာ႔ေအးပါတယ္။ တိုက္နဲ႔ ေနရတဲ႔ ကၽြန္မတို႔အိမ္ထဲမွာေတာင္ လွ်ပ္စစ္မီးဖိုဖြင္႔ထားၿပီး အိမ္ကို အေႏြးဓာတ္ေပးရတယ္။ ရိုးရိုး ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္၊ တဲေတြနဲ႔ ေနရ၊ ေနၾကတဲ႔ ရြာသားေတြေတာ႔ ေဆာင္းတြင္းကို ဘယ္လို ျဖတ္ေက်ာ္ၾကလဲ ကၽြန္မ မသိပါဘူး။ အဲဒီညက ကၽြန္မ အေပၚသြားနဲ႔ ေအာက္သြား တဂိုက္ဂိုက္နဲ႔ ထိေနတာကိုသာ ကၽြန္မသိတယ္။ ကၽြန္မအေဖက ဟို ၾကယ္နီနီေလးက ဓူ၀ံၾကယ္၊ ဟို ၾကယ္စုေလးက ေဖ်ာက္ဆိပ္ၾကယ္နဲ႔ ေျပာေနေပမဲ႔ ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားေတာ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မစိတ္က အိမ္ထဲက ေမြ႔ရာပံုထဲကိုပဲ ေရာက္ေနပါေတာ႔တယ္။ အိမ္ထဲျပန္၀င္ဖို႔လည္း အေဖ႔ကို မေျပာရဲဘူး။ ကိုယ္က ၾကည့္ခ်င္လွပါၿပီဆိုၿပီး အတင္းပူဆာထားတာ မဟုတ္လား။ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြက ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတာေတာ႔ ကၽြန္မ ျမင္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖေျပာစရာ ၾကယ္စုေတြ ကုန္သြားလို႔ အိမ္ထဲ ၀င္ရေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔ ကၽြန္မေလာက္ ေပ်ာ္တဲ႔လူ ေလာကမွာ ရွိမယ္မထင္ဘူး။ အိမ္ထဲ ေရာက္သြားတဲ႔ခ်ိန္မွာ ခံစားလိုက္ရတဲ႔ ေႏြးေထြးမႈက ဘာနဲ႔မွ မတူပါဘူး။
ကၽြန္မတို႔အေဖက ကၽြန္မတို႔အတြက္ အေဖလည္း ျဖစ္သလို အေမလည္း ျဖစ္ေသးတယ္။ ငယ္ငယ္က ကၽြန္မတို႔ အေမနဲ႔ သိပ္မေနခဲ႔ရ။ ေလာဓေလးေရာက္မွ ရင္က်ပ္ေရာဂါျဖစ္လာတဲ႔ ကၽြန္မအေမက ကယားျပည္ ေဆာင္းတြင္းအေအးဒဏ္ မခံနိုင္လို႔ ေဆာင္းကုန္မွ ရန္ကုန္က ျပန္လာတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ မိုးတြင္းနဲ႔ ေႏြရာသီမွာလည္း ကၽြန္မအေမက တစ္လမွာ ၁၀ ရက္ေလာက္က ခရီးထြက္ေနရတာပါပဲ။ အေဖ႔ အရာရွိလစာနဲ႔ မေလာက္တဲ႔အတြက္ ကၽြန္မအေမက စီးပြားရွာေနရတာကိုး။ အေမျပန္လာရင္လည္း ကၽြန္မတို႔ အေမ႔နား မကပ္တတ္ပါဘူး။ အေမက ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြနဲ႔ ရင္းရင္းနွီးနွီးမေနတတ္လို႔ပါ။ ကၽြန္မအေဖက ဟင္းခ်က္လည္း အရမ္းေကာင္းတယ္။ ဟင္းမွ မဟုတ္ဘူး ကၽြန္မအေဖက အကုန္ခ်က္တတ္တာ။ ကၽြန္မအေဖရဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးကလြဲၿပီး ဘယ္သူခ်က္တာမွ ကၽြန္မ မႀကိဳက္။ (ခုေတာ႔ အေမ႔လက္ရာကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။) ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အေမ႔ထက္ အေဖ႔ကို ပိုခ်စ္ခဲ႔တာ ၀န္ခံရမယ္။ အေဖမွ အေဖ။ သမီးေတြက အေဖကို ပိုခ်စ္တတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ခု ႀကီးလာေတာ႔ အေမနဲ႔ အေဖကို တူတူပဲ ခ်စ္လာတယ္။ အေမ႔ကိုလည္း နားလည္လာတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အေမက ကၽြန္မကို မခ်စ္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။
အေမရယ္၊ အေဖရယ္၊ ကၽြန္မတို႔ အငယ္ေမာင္နွမ သံုးေယာက္ရယ္က နွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ႀကီးေပၚမွာ အတူအိပ္ၾကတယ္။ ညဘက္ အေဖ႔ေဘးနားမွာ အိပ္ရဖို႔ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မ ညီမေလး အၿမဲ မဲနိႈက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အလွည့္က် အေဖ႔ေဘးနားမွာ အိပ္ဖို႔ သေဘာတူၾကတယ္။ ေမာင္နွမ ငါးေယာက္ရွိတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေတြ ရန္ျဖစ္တာကို အေဖ လံုး၀ မႀကိဳက္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ႔ အေဖ အၿမဲ ေျပာေနက် ညအိပ္ရာ၀င္ ပံုျပင္ေလးေတြက မိဘမရွိေတာ႔တဲ႔ေနာက္ ေမာင္နွမေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ က်န္ေနရစ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ အေၾကာင္းေတြ မ်ားပါတယ္။
ညေနေစာင္း ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ဆိုရင္ အိမ္ေရွ႕မွာ မိသားစုေတြစံုစံုညီညီထိုင္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ဗဟုသုတ ျဖစ္ေစမယ္႔ စကားေတြ အေဖနဲ႔ အေမက ေျပာတတ္ပါတယ္။ တခါတေလလည္း အေမသိပ္နားမလည္တဲ႔ ဘာသာျပန္၀တၳဳေတြထဲက ဇာတ္လမ္းအပိုင္းေတြ အေဖက ျပန္ရွင္းျပတာကို နားေထာင္ရတတ္တယ္။ အေဖနဲ႔အေမ စကားေတြ နားေထာင္ရင္း ကၽြန္မ တေနကုန္ ကစားထားရတာနဲ႔ ပင္ပန္းေနလို႔ မ်က္ေတာင္ေတြ ဆင္းလာၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ႔ညေတြရွိခဲ႔တယ္။ အဲလိုညမ်ိဳးဆို ကၽြန္မအေဖက အိပ္ရာဆီ ေပြ႕ခ်ီသြားတတ္ပါတယ္။ အေဖ ခ်ီလိုက္လို႔ နိုးသြားေပမဲ႔ အေဖ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔ အသာေလးမွိန္းၿပီး ကၽြန္မလိုက္သြားတတ္တယ္။ ဒီလိုခ်ိန္မွာ အေဖက ဘာမွ မသိသလိုနဲ႔ "ကေလးေလးက အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ၾကည့္စမ္းပါဦး"လို႔ ေျပာတဲ႔အခါ ကၽြန္မ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ အေဖမသိရွာဘူးဆိုၿပီး ကၽြန္မ စိတ္ထဲကေန သေဘာက်ေနတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္မ ငါးတန္းထိ ေျပာရရင္ေတာ႔ ကၽြန္မအေဖ နိုင္ငံျခားမထြက္ခင္ထိ ကၽြန္မ ကိုယ္႔လက္သည္းကိုယ္ မညွပ္ခဲ႔ရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖနဲ႔ခြဲေနရတဲ႔အခါ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ညွပ္တတ္ဖို႔ ပထမဆံုး ႀကိဳးစားခဲ႔ရတယ္။ သံုးတန္းထိ အေဖ ေရခ်ိဳးေပးခဲ႔တယ္။ ေရမခ်ိဳးခင္ ေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္တဲ႔အေနနဲ႔ သိုင္းခ်တမ္း ကစားခဲ႔တာကို ခုထိ ကၽြန္မမွတ္မိေနတယ္။ ကၽြန္မ နွစ္တန္းထိကို အိမ္သာတက္ၿပီးရင္ အေဖကပဲ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အိမ္သာသံုးစကၠဴေတြ ကၽြန္မတို႔နယ္ဘက္မွာ မရွိတဲ႔အတြက္ ရိုးရိုးဘလာစာအုပ္က စာရြက္ကို ဆုတ္၊ စာရြက္က မာၿပီး ကၽြန္မတို႔နာမွာ စိုးတဲ႔အတြက္ စာရြက္ကို ေၾကေအာင္ အၾကာႀကီး လံုးေျခၿပီးမွ ကၽြန္မတို႔ကို သန္႔ရွင္းေပးတတ္တဲ႔ ကၽြန္မတို႔အေဖပါ။
တခါတခါ ကၽြန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ ကၽြန္မ အေဖက သူ႔ဇနီးနဲ႔ သူ႔သားသမီးေတြကို အစြမ္းကုန္ ခ်စ္ျမတ္နိုး၊ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ လူျဖစ္ေနတာလားလို႔ပါ။ ကၽြန္မအေဖ တစ္ေယာက္ထဲ သားသမီး ငါးေယာက္လံုးကို တူညီတဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးနိုင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္နွမ ဘယ္သူ႔ကို ေမးေမး အေဖက ကိုယ္႔ကို အခ်စ္ဆံုးလို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မအေဖက အားလံုးကို ဂရုစိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မေတြက အလြန္ပဲ စိတ္ေကာက္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒါကို မညည္းမျငဴေခ်ာ႔တတ္တာက ကၽြန္မတို႔ရဲ့ခ်စ္လွစြာေသာ အေဖပါပဲ။ အေဖ႔ကိုဆို အရမ္းလည္း ခၽြဲတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မအမႀကီးနဲ႔ ညီမေလးဟာ အေဖနဲ႔စကားေျပာရင္ ဘယ္သူနဲ႔မွမတူေအာင္ ေလသံေတြက ေျပာင္းသြားတတ္ပါတယ္။ (ကၽြန္မကေတာ႔ အဲေလာက္ မဆိုးပါဘူး...:P) ကၽြန္မအေမကေတာ႔ မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးနဲ႔ ဒီအရြယ္ႀကီးထိ ဖေအကို ခၽြဲပစ္ေနတုန္းလို႔ေျပာတတ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔အေဖနဲ႔ ကၽြန္မတို႔က အရမ္းကိုရင္းနွီးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ အေဖ႔ကို မေျပာရဲတာမရွိခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ အေဖက ကန္႔ကြက္တဲ႔၊ မႀကိဳက္တဲ႔ ဘယ္အရာကိုမွ ကၽြန္မတို႔ မလုပ္ရဲပါဘူး။ အေဖစိတ္ဆိုးရင္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ နည္းနည္းေလးမွ မလႈပ္ရဲေအာင္ ေၾကာက္တတ္ၾကပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အေဖစိတ္ဆိုးမွာ ေၾကာက္ခဲ႔တာ၊ ခုအရြယ္ေရာက္ေတာ႔ အေဖစိတ္ဆိုးလို႔ ပင္ပန္းမွာကို စိုးရိမ္လာတာေပါ႔။
အရက္မေသာက္၊ ေဆးလိပ္မေသာက္၊ ကြမ္းမစား၊ အေလာင္းအစား ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္တဲ႔ ကၽြန္မရဲ့ အေဖ ေျပာတတ္တာက အဓိကက ကိုယ္႔စိတ္ပါပဲတဲ႔။ အေဖ႔ ငယ္ဘ၀ ပတ္၀န္းက်င္က သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုဟာ အရက္သမားေတြအျဖစ္ ဘ၀ဆံုး၊ အသက္ဆံုးသြားၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဒီလို အေပါင္းအသင္းၾကားမွာ ေနခဲ႔ေပမဲ႔ အေဖ အရက္သမားမျဖစ္ခဲ႔တာက စိတ္ထဲမွာ အစြဲအလမ္း မထားလို႔ပါတဲ႔။ ကၽြန္မအေဖ ေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္းက လူဆိုတာ ကိုယ္႔မွာ Limit ရွိရမယ္ တဲ႔။ ေကာင္းေသာ အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိုးေသာအလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ငါ ရပ္ရမယ္ဆိုတာ သတ္မွတ္ထားသင္႔၊ သိသင္႔တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ရပ္လိုက္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ေနာက္ကို အဆံုးထိ မလိုက္သင္႔ဘူးတဲ႔။ ဥပမာေျပာရရင္ အေပ်ာ္အပါးေနာက္လိုက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ေမာင္နွမေတြ အျပင္ထြက္တာမ်ားလို႔ ေက်ာင္းစာေတြ မလုပ္ျဖစ္တာ ၾကာလာရင္ အေဖက "ဘယ္ခ်ိန္ အေပ်ာ္အပါးေလွ်ာ႔မလဲ ၾကည့္ေနတာ... မေပ်ာ္ရဘူး မေျပာပါဘူး... ဒါေပမဲ႔ ကုိယ္႔ Limit နဲ႔ ကိုယ္ေပါ႔... သူမ်ားက မေနနိုင္လို႔၀င္ေျပာမွ ရပ္လိုက္တာမ်ိဳးကေတာ႔ မေကာင္းဘူး... ကိုယ္႔အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ပါးၿပီး ဘယ္အေနအထားမွာ ရပ္သင္႔ၿပီဆိုတာ သိသင္႔တယ္" လို႔ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မအေဖေျပာေနက် စကားက "ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွ အလကားမရဘူး... ရတာနဲ႔ တန္ေအာင္ ကိုယ္႔ဘက္က ျပန္ေပးရတာႀကီးပဲ... အဲဒါကို အၿမဲတမ္း မွတ္ထားပါ" တဲ႔။
ကၽြန္မတို႔ ေမာင္နွမေတြရဲ့ ပညာေရးအတြက္ဆို ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ ကၽြန္မ မိဘေတြက အကုန္ခံပါတယ္။ ပညာသင္ေပးရလို႔ ရွိသမွ်ကုန္သြားလည္း သူတို႔အတြက္ ကိစၥမရွိပါတဲ႔။ သူတို႔ ေပးနိုင္တာ ပညာအေမြပဲ... ေပးတုန္း ယူထားၾကလို႔ ေျပာတတ္တယ္။ "အေဖတို႔က ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းေရာက္ဖို႔ပဲ ဖန္တီးေပးနိုင္မယ္။ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ ကိုယ္႔တာ၀န္" လို႔ အၿမဲ ေျပာေလ႔ရွိတယ္။ ကၽြန္မအေဖ မွာၾကားေလ႔ရွိတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းက ကိုယ္တတ္ေျမာက္ရာ နယ္ပယ္မွာ အေကာင္းဆံုး အလုပ္လုပ္ပါ၊ အထူးခၽြန္ဆံုး ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ ယုတ္စြအဆံုး အိမ္သာေဆးတဲ႔လူ ျဖစ္ဦးေတာ႔ ကိုယ္႔အလုပ္မွာ စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ အေကာင္းဆံုးလုပ္ပါတဲ႔။ အေဖက သူေျပာတဲ႔စကားအတိုင္းလည္း ႀကိဳးစားတယ္။
ကၽြန္မတို႔ဘ၀မွာ မရွိ၊ မရဆိုတာ မသိခဲ႔ရေအာင္ အေဖက အရာရာျဖည့္ဆီးေပးခဲ႔တယ္။ ဘယ္လိုအခက္အခဲမ်ိဳးပဲ ႀကံဳႀကံဳ ကၽြန္မတို႔ လိုအပ္တာကို မရရေအာင္ အေဖ ေျဖရွင္းရယူေပးတာႀကီးပဲ။ ငယ္စဥ္ကေန ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မအထင္ႀကီးေလးစားတဲ႔လူေတြထဲမွာ ကၽြန္မအေဖက ထိပ္ဆံုးကပါပဲ။ ကၽြန္မ အမွန္လို႔ မထင္တဲ႔အရာတစ္ခုကို အမွန္ပါလို႔ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးက လာေျပာေျပာ ကၽြန္မ လက္မခံတတ္ဘူး။ ကၽြန္မအေဖကို ေမးလို႔ အေဖက အမွန္ဆိုမွ မွန္ေၾကာင္း ကၽြန္မလက္ခံလိုက္တယ္။
အေဖက ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြအတြက္ ေရႊေတာင္ႀကီးလည္း ဟုတ္တယ္။ ျမင္႔မိုရ္ေတာင္ႀကီးလည္း ဟုတ္တယ္။ မိုးေကာင္ကင္ႀကီးလည္း ျဖစ္သလို ကမၻာေျမႀကီးလည္း ျဖစ္တယ္။ အေဖ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္မတို႔ သားအမိေတြ မ်က္နွာငယ္ခဲ႔ရတယ္ဆိုတာမရွိ္ခဲ႔ အေဖ႔သမီးဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အၿမဲတမ္း ေခါင္းေမာ႔၊ ဂုဏ္ယူေနရခဲ႔ရတယ္။ အေဖ႔ေမတၱာဆိုတာ အေပၚယံပါ... အေမ႔ေမတၱာေလာက္ မနက္ရႈိင္းဘူးလို႔ ေျပာတတ္ၾကတဲ႔လူေတြကို ကၽြန္မအေဖအေၾကာင္းေျပာၿပီး ကၽြန္မျငင္းခ်က္ထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြအတြက္ေတာ႔ အေဖ႔ေမတၱာေရာ၊ အေမ႔ေမတၱာေရာဟာ ထပ္တူညီပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔အတြက္ စံျပျဖစ္တဲ႔၊ ကၽြန္မ အၿမဲတမ္းအထင္ႀကီးေလးစားေနရတဲ႔ ကၽြန္မရဲ့အေဖ ဂုဏ္ယူရေလာက္တဲ႔ သမီးတစ္ေယာက္ မျဖစ္နိုင္ရင္ေတာင္ အေဖ႔ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစတဲ႔၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈေပးနိုင္တဲ႔ သမီးေတာ႔ ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။
s0wha1
ကၽြန္မတို႔ နယ္ကေက်ာင္းေတြက စာေသခ်ာသင္ေပးေသာ္လည္း ကၽြန္မမိဘမ်ားကေတာ႔ ရြာရဲ့ တခုတည္းေသာ က်ဴရွင္ေက်ာင္းကိုလည္း တက္ခိုင္းပါတယ္။ ဆရာမကေတာ႔ တျခားလူမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း မိုးကလ်ာအိ အေမပါ။ ကၽြန္မတို႔ က်ဴရွင္ဆိုတာကေတာ႔ စာက်က္ရာေနရာလို႔ပဲ ေျပာရမွာပါပဲ။ သူငယ္တန္းကေန ေလးတန္းထိ ေက်ာင္းသားအစံုဆိုေတာ႔ ဆရာမလည္း တေယာက္ခ်င္းကို ေသခ်ာမၾကည့္နိုင္ပါဘူး။ ညေန ၆ နာရီကေန ၈ နာရီထိ တက္ရေသာ က်ဴရွင္မွာ ကၽြန္မတို႔က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး စာေတြ ေအာ္က်က္ေနတတ္ပါတယ္။ က်ဴရွင္ရွိရာေနရာကေန ကၽြန္မတို႔ တိုက္ကုန္းရွိရာကို ျပန္လာရင္ အတန္ငယ္မတ္ေစာက္တဲ႔လမ္းအတိုင္း ျပန္တက္လာရတာပါ။ ကၽြန္မက အဲဒီကုန္းတက္ႀကီးကို တက္နိုင္ေလာက္ေအာင္လည္း အေမာသိပ္မခံနိုင္တဲ႔အတြက္ ကၽြန္မအေဖက စက္ဘီးနဲ႔ လာႀကိဳတတ္ပါတယ္။ ည ၈ နာရီေလာက္ဆို ေနာက္ခံုမွာ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ထုိင္ေနတဲ႔ စက္ဘီးတစ္စီးကို လူႀကီးတစ္ေယာက္ တြန္းတက္လာတာ ျမင္ရရင္ တျခား ဘာမွ စဥ္းစားမေနပါနဲ႔။ အဲဒါ ကၽြန္မတို႔သားအဖကလြဲလို႔ ဘယ္သူျဖစ္နိုင္ဦးမွာလဲ။
ေက်ာင္းမွာ ဓူ၀ံၾကယ္နဲ႔ ခုနွစ္စင္ၾကယ္အေၾကာင္း သင္တဲ႔အခါ အဲဒီၾကယ္ေတြကို ကၽြန္မ အရမ္းပဲ ျမင္ဖူးခ်င္ခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းက ကၽြန္မ မသိတာတခု သင္လိုက္လို႔ သိလာရရင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို အလြန္သိ၊ အလြန္တတ္လို႔လည္း ထင္တဲ႔အရြယ္၊ ကိုယ္႔ေအာက္က ညီမေလးနဲ႔ ေမာင္ေလးကို ဆရာလုပ္ဖို႔ကလည္း ရွိေလေတာ႔ ကၽြန္မ အဲဒီၾကယ္ေတြ ျမင္ဖူးခ်င္ေၾကာင္း အေဖ႔ကို ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ျပန္ၾကြားလို႔ရေအာင္ေပါ႔။ ကၽြန္မအေဖက "ခုနစ္စင္ၾကယ္ကို ည ၁၂ နာရီေက်ာ္မွ ျမင္ရမယ္။ ညက်ရင္ ထၾကည့္ၾကမယ္... ခုေတာ႔ အိပ္"လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ညက်ရင္ ကၽြန္မကို နႈိးရမယ္လို႔ အေဖ႔ဆီက ကတိေတာင္းၿပီး စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္လိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ႔ အိပ္ေမာက်ေနတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္မိဘက နႈိးမွာတဲ႔လဲ။ ဒါေပမဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႔ အဲဒီညက ကၽြန္မေမာင္ေလး ကုတင္ေပၚက ျပဳတ္က်လို႔ ေမာင္ေလးငိုသံ၊ အေဖနဲ႔ အေမက ထခ်ီသံေတြ ၾကားရတယ္။ ခါတိုင္းဆို ကၽြန္မ မနိုးတတ္ေပမဲ႔ အဲဒီညကေတာ႔ ဓူ၀ံၾကယ္ၾကည့္ဖို႔ စိတ္ထဲစြဲေနေလေတာ႔ ကၽြန္မ ေငါက္ခနဲ ထမိပါတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ည ၁၂ နာရီေက်ာ္... ကၽြန္မကို မနိႈးရေကာင္းလားဆိုၿပီး အေဖ႔ကို နႈတ္ခမ္းစူလို႔ ပြစိပြစိ ကၽြန္မ လုပ္ျဖစ္တယ္။ အေဖက "ကဲ...ထ၊ သြားၾကည့္မယ္"ဆိုေတာ႔ အေႏြးထည္တစ္ထည္ေကာက္၀တ္လို႔ ထြက္လာမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေဆာင္းတြင္းည တစ္ညပါ။ အျပင္မွာေတာ႔ ကၽြန္မ မေမွ်ာ္လင္႔ထားတဲ႔ ေတာင္ေပၚေဒသ ေဆာင္းတြင္းအေအးဓာတ္က ဆီးႀကိဳေနပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ ေအးတာ မေတြ႔ဖူးဘူးလို႔ ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။ ေဆာင္းတြင္း ညဘက္ေတြလည္း အျပင္မထြက္ဖူးတာေၾကာင္႔ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ေဆာင္းရာသီမွာ မနက္ေစာေစာနဲ႔ ညဘက္ေတြမွာသာ အေအးဓာတ္ လြန္ကဲတာပါ။ ေန႔ဘက္ေတာ႔ ေနပူတဲ႔အတြက္ သာမန္ရာသီဥတုလိုပဲ သိပ္မေအးလွပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ဆီက ေဆာင္းတြင္းဟာ ေရမခဲေပမဲ႔ အရမ္းေတာ႔ေအးပါတယ္။ တိုက္နဲ႔ ေနရတဲ႔ ကၽြန္မတို႔အိမ္ထဲမွာေတာင္ လွ်ပ္စစ္မီးဖိုဖြင္႔ထားၿပီး အိမ္ကို အေႏြးဓာတ္ေပးရတယ္။ ရိုးရိုး ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္၊ တဲေတြနဲ႔ ေနရ၊ ေနၾကတဲ႔ ရြာသားေတြေတာ႔ ေဆာင္းတြင္းကို ဘယ္လို ျဖတ္ေက်ာ္ၾကလဲ ကၽြန္မ မသိပါဘူး။ အဲဒီညက ကၽြန္မ အေပၚသြားနဲ႔ ေအာက္သြား တဂိုက္ဂိုက္နဲ႔ ထိေနတာကိုသာ ကၽြန္မသိတယ္။ ကၽြန္မအေဖက ဟို ၾကယ္နီနီေလးက ဓူ၀ံၾကယ္၊ ဟို ၾကယ္စုေလးက ေဖ်ာက္ဆိပ္ၾကယ္နဲ႔ ေျပာေနေပမဲ႔ ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားေတာ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မစိတ္က အိမ္ထဲက ေမြ႔ရာပံုထဲကိုပဲ ေရာက္ေနပါေတာ႔တယ္။ အိမ္ထဲျပန္၀င္ဖို႔လည္း အေဖ႔ကို မေျပာရဲဘူး။ ကိုယ္က ၾကည့္ခ်င္လွပါၿပီဆိုၿပီး အတင္းပူဆာထားတာ မဟုတ္လား။ ေကာင္းကင္မွာ ၾကယ္ေတြက ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတာေတာ႔ ကၽြန္မ ျမင္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖေျပာစရာ ၾကယ္စုေတြ ကုန္သြားလို႔ အိမ္ထဲ ၀င္ရေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔ ကၽြန္မေလာက္ ေပ်ာ္တဲ႔လူ ေလာကမွာ ရွိမယ္မထင္ဘူး။ အိမ္ထဲ ေရာက္သြားတဲ႔ခ်ိန္မွာ ခံစားလိုက္ရတဲ႔ ေႏြးေထြးမႈက ဘာနဲ႔မွ မတူပါဘူး။
ကၽြန္မတို႔အေဖက ကၽြန္မတို႔အတြက္ အေဖလည္း ျဖစ္သလို အေမလည္း ျဖစ္ေသးတယ္။ ငယ္ငယ္က ကၽြန္မတို႔ အေမနဲ႔ သိပ္မေနခဲ႔ရ။ ေလာဓေလးေရာက္မွ ရင္က်ပ္ေရာဂါျဖစ္လာတဲ႔ ကၽြန္မအေမက ကယားျပည္ ေဆာင္းတြင္းအေအးဒဏ္ မခံနိုင္လို႔ ေဆာင္းကုန္မွ ရန္ကုန္က ျပန္လာတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ မိုးတြင္းနဲ႔ ေႏြရာသီမွာလည္း ကၽြန္မအေမက တစ္လမွာ ၁၀ ရက္ေလာက္က ခရီးထြက္ေနရတာပါပဲ။ အေဖ႔ အရာရွိလစာနဲ႔ မေလာက္တဲ႔အတြက္ ကၽြန္မအေမက စီးပြားရွာေနရတာကိုး။ အေမျပန္လာရင္လည္း ကၽြန္မတို႔ အေမ႔နား မကပ္တတ္ပါဘူး။ အေမက ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြနဲ႔ ရင္းရင္းနွီးနွီးမေနတတ္လို႔ပါ။ ကၽြန္မအေဖက ဟင္းခ်က္လည္း အရမ္းေကာင္းတယ္။ ဟင္းမွ မဟုတ္ဘူး ကၽြန္မအေဖက အကုန္ခ်က္တတ္တာ။ ကၽြန္မအေဖရဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးကလြဲၿပီး ဘယ္သူခ်က္တာမွ ကၽြန္မ မႀကိဳက္။ (ခုေတာ႔ အေမ႔လက္ရာကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။) ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အေမ႔ထက္ အေဖ႔ကို ပိုခ်စ္ခဲ႔တာ ၀န္ခံရမယ္။ အေဖမွ အေဖ။ သမီးေတြက အေဖကို ပိုခ်စ္တတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ခု ႀကီးလာေတာ႔ အေမနဲ႔ အေဖကို တူတူပဲ ခ်စ္လာတယ္။ အေမ႔ကိုလည္း နားလည္လာတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အေမက ကၽြန္မကို မခ်စ္ဘူးလို႔ ထင္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။
အေမရယ္၊ အေဖရယ္၊ ကၽြန္မတို႔ အငယ္ေမာင္နွမ သံုးေယာက္ရယ္က နွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ႀကီးေပၚမွာ အတူအိပ္ၾကတယ္။ ညဘက္ အေဖ႔ေဘးနားမွာ အိပ္ရဖို႔ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မ ညီမေလး အၿမဲ မဲနိႈက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ အလွည့္က် အေဖ႔ေဘးနားမွာ အိပ္ဖို႔ သေဘာတူၾကတယ္။ ေမာင္နွမ ငါးေယာက္ရွိတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေတြ ရန္ျဖစ္တာကို အေဖ လံုး၀ မႀကိဳက္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ႔ အေဖ အၿမဲ ေျပာေနက် ညအိပ္ရာ၀င္ ပံုျပင္ေလးေတြက မိဘမရွိေတာ႔တဲ႔ေနာက္ ေမာင္နွမေတြ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္၊ စည္းစည္းလံုးလံုးနဲ႔ က်န္ေနရစ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ အေၾကာင္းေတြ မ်ားပါတယ္။
ညေနေစာင္း ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္ဆိုရင္ အိမ္ေရွ႕မွာ မိသားစုေတြစံုစံုညီညီထိုင္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ဗဟုသုတ ျဖစ္ေစမယ္႔ စကားေတြ အေဖနဲ႔ အေမက ေျပာတတ္ပါတယ္။ တခါတေလလည္း အေမသိပ္နားမလည္တဲ႔ ဘာသာျပန္၀တၳဳေတြထဲက ဇာတ္လမ္းအပိုင္းေတြ အေဖက ျပန္ရွင္းျပတာကို နားေထာင္ရတတ္တယ္။ အေဖနဲ႔အေမ စကားေတြ နားေထာင္ရင္း ကၽြန္မ တေနကုန္ ကစားထားရတာနဲ႔ ပင္ပန္းေနလို႔ မ်က္ေတာင္ေတြ ဆင္းလာၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ႔ညေတြရွိခဲ႔တယ္။ အဲလိုညမ်ိဳးဆို ကၽြန္မအေဖက အိပ္ရာဆီ ေပြ႕ခ်ီသြားတတ္ပါတယ္။ အေဖ ခ်ီလိုက္လို႔ နိုးသြားေပမဲ႔ အေဖ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို႔ အသာေလးမွိန္းၿပီး ကၽြန္မလိုက္သြားတတ္တယ္။ ဒီလိုခ်ိန္မွာ အေဖက ဘာမွ မသိသလိုနဲ႔ "ကေလးေလးက အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ၾကည့္စမ္းပါဦး"လို႔ ေျပာတဲ႔အခါ ကၽြန္မ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ အေဖမသိရွာဘူးဆိုၿပီး ကၽြန္မ စိတ္ထဲကေန သေဘာက်ေနတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္မ ငါးတန္းထိ ေျပာရရင္ေတာ႔ ကၽြန္မအေဖ နိုင္ငံျခားမထြက္ခင္ထိ ကၽြန္မ ကိုယ္႔လက္သည္းကိုယ္ မညွပ္ခဲ႔ရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အေဖနဲ႔ခြဲေနရတဲ႔အခါ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ညွပ္တတ္ဖို႔ ပထမဆံုး ႀကိဳးစားခဲ႔ရတယ္။ သံုးတန္းထိ အေဖ ေရခ်ိဳးေပးခဲ႔တယ္။ ေရမခ်ိဳးခင္ ေလ႔က်င္႔ခန္းလုပ္တဲ႔အေနနဲ႔ သိုင္းခ်တမ္း ကစားခဲ႔တာကို ခုထိ ကၽြန္မမွတ္မိေနတယ္။ ကၽြန္မ နွစ္တန္းထိကို အိမ္သာတက္ၿပီးရင္ အေဖကပဲ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အိမ္သာသံုးစကၠဴေတြ ကၽြန္မတို႔နယ္ဘက္မွာ မရွိတဲ႔အတြက္ ရိုးရိုးဘလာစာအုပ္က စာရြက္ကို ဆုတ္၊ စာရြက္က မာၿပီး ကၽြန္မတို႔နာမွာ စိုးတဲ႔အတြက္ စာရြက္ကို ေၾကေအာင္ အၾကာႀကီး လံုးေျခၿပီးမွ ကၽြန္မတို႔ကို သန္႔ရွင္းေပးတတ္တဲ႔ ကၽြန္မတို႔အေဖပါ။
တခါတခါ ကၽြန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ ကၽြန္မ အေဖက သူ႔ဇနီးနဲ႔ သူ႔သားသမီးေတြကို အစြမ္းကုန္ ခ်စ္ျမတ္နိုး၊ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ လူျဖစ္ေနတာလားလို႔ပါ။ ကၽြန္မအေဖ တစ္ေယာက္ထဲ သားသမီး ငါးေယာက္လံုးကို တူညီတဲ႔ ေမတၱာနဲ႔ ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးနိုင္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္နွမ ဘယ္သူ႔ကို ေမးေမး အေဖက ကိုယ္႔ကို အခ်စ္ဆံုးလို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မအေဖက အားလံုးကို ဂရုစိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မေတြက အလြန္ပဲ စိတ္ေကာက္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒါကို မညည္းမျငဴေခ်ာ႔တတ္တာက ကၽြန္မတို႔ရဲ့ခ်စ္လွစြာေသာ အေဖပါပဲ။ အေဖ႔ကိုဆို အရမ္းလည္း ခၽြဲတတ္ၾကပါေသးတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မအမႀကီးနဲ႔ ညီမေလးဟာ အေဖနဲ႔စကားေျပာရင္ ဘယ္သူနဲ႔မွမတူေအာင္ ေလသံေတြက ေျပာင္းသြားတတ္ပါတယ္။ (ကၽြန္မကေတာ႔ အဲေလာက္ မဆိုးပါဘူး...:P) ကၽြန္မအေမကေတာ႔ မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးနဲ႔ ဒီအရြယ္ႀကီးထိ ဖေအကို ခၽြဲပစ္ေနတုန္းလို႔ေျပာတတ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔အေဖနဲ႔ ကၽြန္မတို႔က အရမ္းကိုရင္းနွီးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ အေဖ႔ကို မေျပာရဲတာမရွိခဲ႔ဘူး။ ဒါေပမဲ႔ အေဖက ကန္႔ကြက္တဲ႔၊ မႀကိဳက္တဲ႔ ဘယ္အရာကိုမွ ကၽြန္မတို႔ မလုပ္ရဲပါဘူး။ အေဖစိတ္ဆိုးရင္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ နည္းနည္းေလးမွ မလႈပ္ရဲေအာင္ ေၾကာက္တတ္ၾကပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ႔ အေဖစိတ္ဆိုးမွာ ေၾကာက္ခဲ႔တာ၊ ခုအရြယ္ေရာက္ေတာ႔ အေဖစိတ္ဆိုးလို႔ ပင္ပန္းမွာကို စိုးရိမ္လာတာေပါ႔။
အရက္မေသာက္၊ ေဆးလိပ္မေသာက္၊ ကြမ္းမစား၊ အေလာင္းအစား ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္တဲ႔ ကၽြန္မရဲ့ အေဖ ေျပာတတ္တာက အဓိကက ကိုယ္႔စိတ္ပါပဲတဲ႔။ အေဖ႔ ငယ္ဘ၀ ပတ္၀န္းက်င္က သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုဟာ အရက္သမားေတြအျဖစ္ ဘ၀ဆံုး၊ အသက္ဆံုးသြားၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဒီလို အေပါင္းအသင္းၾကားမွာ ေနခဲ႔ေပမဲ႔ အေဖ အရက္သမားမျဖစ္ခဲ႔တာက စိတ္ထဲမွာ အစြဲအလမ္း မထားလို႔ပါတဲ႔။ ကၽြန္မအေဖ ေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္းက လူဆိုတာ ကိုယ္႔မွာ Limit ရွိရမယ္ တဲ႔။ ေကာင္းေသာ အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိုးေသာအလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ငါ ရပ္ရမယ္ဆိုတာ သတ္မွတ္ထားသင္႔၊ သိသင္႔တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ရပ္လိုက္ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ကိုယ္႔စိတ္ေနာက္ကို အဆံုးထိ မလိုက္သင္႔ဘူးတဲ႔။ ဥပမာေျပာရရင္ အေပ်ာ္အပါးေနာက္လိုက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ေမာင္နွမေတြ အျပင္ထြက္တာမ်ားလို႔ ေက်ာင္းစာေတြ မလုပ္ျဖစ္တာ ၾကာလာရင္ အေဖက "ဘယ္ခ်ိန္ အေပ်ာ္အပါးေလွ်ာ႔မလဲ ၾကည့္ေနတာ... မေပ်ာ္ရဘူး မေျပာပါဘူး... ဒါေပမဲ႔ ကုိယ္႔ Limit နဲ႔ ကိုယ္ေပါ႔... သူမ်ားက မေနနိုင္လို႔၀င္ေျပာမွ ရပ္လိုက္တာမ်ိဳးကေတာ႔ မေကာင္းဘူး... ကိုယ္႔အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ပါးၿပီး ဘယ္အေနအထားမွာ ရပ္သင္႔ၿပီဆိုတာ သိသင္႔တယ္" လို႔ေျပာပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မအေဖေျပာေနက် စကားက "ေလာကမွာ ဘယ္အရာမွ အလကားမရဘူး... ရတာနဲ႔ တန္ေအာင္ ကိုယ္႔ဘက္က ျပန္ေပးရတာႀကီးပဲ... အဲဒါကို အၿမဲတမ္း မွတ္ထားပါ" တဲ႔။
ကၽြန္မတို႔ ေမာင္နွမေတြရဲ့ ပညာေရးအတြက္ဆို ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ ကၽြန္မ မိဘေတြက အကုန္ခံပါတယ္။ ပညာသင္ေပးရလို႔ ရွိသမွ်ကုန္သြားလည္း သူတို႔အတြက္ ကိစၥမရွိပါတဲ႔။ သူတို႔ ေပးနိုင္တာ ပညာအေမြပဲ... ေပးတုန္း ယူထားၾကလို႔ ေျပာတတ္တယ္။ "အေဖတို႔က ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းေရာက္ဖို႔ပဲ ဖန္တီးေပးနိုင္မယ္။ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ ကိုယ္႔တာ၀န္" လို႔ အၿမဲ ေျပာေလ႔ရွိတယ္။ ကၽြန္မအေဖ မွာၾကားေလ႔ရွိတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းက ကိုယ္တတ္ေျမာက္ရာ နယ္ပယ္မွာ အေကာင္းဆံုး အလုပ္လုပ္ပါ၊ အထူးခၽြန္ဆံုး ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ ယုတ္စြအဆံုး အိမ္သာေဆးတဲ႔လူ ျဖစ္ဦးေတာ႔ ကိုယ္႔အလုပ္မွာ စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ အေကာင္းဆံုးလုပ္ပါတဲ႔။ အေဖက သူေျပာတဲ႔စကားအတိုင္းလည္း ႀကိဳးစားတယ္။
ကၽြန္မတို႔ဘ၀မွာ မရွိ၊ မရဆိုတာ မသိခဲ႔ရေအာင္ အေဖက အရာရာျဖည့္ဆီးေပးခဲ႔တယ္။ ဘယ္လိုအခက္အခဲမ်ိဳးပဲ ႀကံဳႀကံဳ ကၽြန္မတို႔ လိုအပ္တာကို မရရေအာင္ အေဖ ေျဖရွင္းရယူေပးတာႀကီးပဲ။ ငယ္စဥ္ကေန ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မအထင္ႀကီးေလးစားတဲ႔လူေတြထဲမွာ ကၽြန္မအေဖက ထိပ္ဆံုးကပါပဲ။ ကၽြန္မ အမွန္လို႔ မထင္တဲ႔အရာတစ္ခုကို အမွန္ပါလို႔ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးက လာေျပာေျပာ ကၽြန္မ လက္မခံတတ္ဘူး။ ကၽြန္မအေဖကို ေမးလို႔ အေဖက အမွန္ဆိုမွ မွန္ေၾကာင္း ကၽြန္မလက္ခံလိုက္တယ္။
အေဖက ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြအတြက္ ေရႊေတာင္ႀကီးလည္း ဟုတ္တယ္။ ျမင္႔မိုရ္ေတာင္ႀကီးလည္း ဟုတ္တယ္။ မိုးေကာင္ကင္ႀကီးလည္း ျဖစ္သလို ကမၻာေျမႀကီးလည္း ျဖစ္တယ္။ အေဖ႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္မတို႔ သားအမိေတြ မ်က္နွာငယ္ခဲ႔ရတယ္ဆိုတာမရွိ္ခဲ႔ အေဖ႔သမီးဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ အၿမဲတမ္း ေခါင္းေမာ႔၊ ဂုဏ္ယူေနရခဲ႔ရတယ္။ အေဖ႔ေမတၱာဆိုတာ အေပၚယံပါ... အေမ႔ေမတၱာေလာက္ မနက္ရႈိင္းဘူးလို႔ ေျပာတတ္ၾကတဲ႔လူေတြကို ကၽြန္မအေဖအေၾကာင္းေျပာၿပီး ကၽြန္မျငင္းခ်က္ထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြအတြက္ေတာ႔ အေဖ႔ေမတၱာေရာ၊ အေမ႔ေမတၱာေရာဟာ ထပ္တူညီပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔အတြက္ စံျပျဖစ္တဲ႔၊ ကၽြန္မ အၿမဲတမ္းအထင္ႀကီးေလးစားေနရတဲ႔ ကၽြန္မရဲ့အေဖ ဂုဏ္ယူရေလာက္တဲ႔ သမီးတစ္ေယာက္ မျဖစ္နိုင္ရင္ေတာင္ အေဖ႔ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစတဲ႔၊ စိတ္ခ်မ္းသာမႈေပးနိုင္တဲ႔ သမီးေတာ႔ ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။
s0wha1
7 comments:
မမေရ...
မမေရးထားတဲ့ အေဖအေၾကာင္းကိုဖတ္ၿပီး ကုိယ္ေရးထားတာေလးကိုေတာင္ သနားတယ္။ ဟင့္...
အိမ္ေရွ႕အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္ အိမ္ခန္းထဲခ်ီသြားတတ္တာေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ မမအေဖတူတယ္။ ခ်ဳိကိုတို႕ ငါးတန္းေျခာက္တန္းေလာက္ထိဆိုပါေတာ့။ ၿပီးရင္ သူ႔မွာခါးေတြနာလို႔။ ေနာက္ေတာ့ ေမာင္ႏွမအခ်င္းခ်င္းႏွိဳးရတယ္။ ေဖေဖမခ်ီခင္ေလ... ဟီး
သားသမီးတိုင္း မရႏိုင္တဲ႕ ဖခင္မ်ိဳးကို ရထားတာ သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ...ဖတ္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတယ္ ... ေက်းဇူး sowhat ေရ...
ညီမေလး အဲဒီလိုမ်ဳိး ေဖေဖကို ရတာ သိပ္ ကံေကာင္းတယ္ေနာ္ ...
ညီမေလးစာကို ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ မေမလည္း ငယ္ဘ၀ကို ျပန္သတိရမိတယ္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ဇာျခင္ေထာင္ အေပါက္ေတြ ၾကီးလိုက္ ေသးလိုက္ ျဖစ္တတ္တာလည္း ျပန္သတိရမိသား ... ကိုမိုးညိဳ ေျပာသလိုပဲ ဖတ္ရတာ ၾကည္နဴးမိပါတယ္ ညီမေရ ...
ကြန္မန္႔လာေပးသူအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
TO -ma ma
ma ma yae d sar lay ko read pyit top myo lal myo yae father ko miss mi tal, ma ma yae fahter lo pal myo yae father ka lal tar ta mee twe ko a yan chit a yan ka yuu site tap tal ti lar, nout pee myo lal nge nge lay tae ka myo father ko a yan koe kwal tar, d a kyoung lay twe read ya tar kyi nuu wan tar tae ta ti ya sa yar lay twe pyit kone tal, ...
from
myomyo
Nyi Ma Lay yae phay2 ka a ma yae phay2 nae 90% laut tu nay tel:) except cleaning dirt part. My father never did this to me but the rest are same.
ညီမေလး မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မlighter ကြန္မန္႔အတြက္ ေက်းဇူးေနာ္... ေလာကမွာ ဒီလိုအေဖေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာ ၀မ္းသာစရာေကာင္းပါတယ္။ ဒီလို အေဖမ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္ရတဲ႔အတြက္လည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ကံေကာင္းတယ္လို႔ မွတ္ယူပါတယ္။ း)
Post a Comment