ဒီခ်ိန္ေရာက္ရင္ ကၽြန္မတို႔ ေလာဓေလးက အ.လ.က ေက်ာင္းႀကီးလည္း ဖြင္႔ၿပီေလ... ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းဖြင္႔ခ်ိန္ ပထမဆံုး ေက်ာင္းတက္ရက္ မတိုင္ခင္ညဆို စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး အိပ္လို႔ေတာင္ မေပ်ာ္တဲ႔အျဖစ္ကို ျပန္လည္ ေတြးေတာမိရင္း ကၽြန္မ နယ္မွာ ေက်ာင္းတက္ခဲ႔ရတဲ႔ကာလကို ျမင္ေယာင္လြမ္းဆြတ္ေနမိတယ္...
ဇြန္လရဲ့ တခုေသာ တနလၤာေန႔ မနက္ ၈ နာရီေလာက္မွာ အျဖဴ၊အစိမ္း ၀တ္စံုေလး ကိုယ္စီ၀တ္လို႔ တက္ၾကြတဲ႔ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြ ေက်ာင္း၀င္းထဲကို တဖြဲဖြဲ ေရာက္ရွိလာၾကၿပီေပါ႔... ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ ၃ လေလာက္ ခြဲခြါေနရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ သူ႔ထက္ငါ အရင္ဦးေအာင္ နႈတ္ဆက္ ေအာ္ဟစ္ေနၾကတာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တခုလံုး လူသံေတြနဲ႔ တေ၀ါေ၀ါ ျဖစ္လို႔ပါပဲ... မနက္ ၉ နာရီ ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံႀကီး ေပၚထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ႔ ေက်ာင္းခန္းထဲကို အလုအယက္ တရုန္းရုန္းနဲ႔ ေျပးလႊားၾကပံုကိုလည္း ျမင္ၾကရမွာပါ... ေနာက္တႀကိမ္ သံေခ်ာင္းေခါက္သံအၿပီးမွာ တညီတညာထဲ သံၿပိဳင္သီဆိုလုိက္ၾကတဲ႔ ကမၻာမေၾက နိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းသံကို မိုးလံုးဟိန္းမွ် ၾကားၾကရပါလိမ္႔မယ္... နိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းသီဆိုခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားမွ အစ၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားအားလံုး အဆံုး ေရာက္ရာေနရာမွာ သတိဆြဲၿပီး သီဆိုၾကရပါတယ္... ေက်ာင္းေပါက္အ၀င္၀မွာပဲ ရွိေနေသးရင္လည္း ေက်ာင္းေပါက္၀မွာ၊ ယုတ္စြအဆံုး အိမ္သာေရွ႕ေရာက္ေနလည္း အိမ္သာေရွ႕မွာပဲ ေျခစံုရပ္ေနရပါတယ္... မေတာ္တဆမ်ား ကိုယ္သြားလိုရာကို ဆက္သြားေနခဲ႔မယ္ဆိုရင္ စည္းကမ္းႀကီးလွတဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးရံုးခန္း မၾကာခင္ ေရာက္ဖို႔သာ ျပင္ထားပါေတာ႔...
နိုင္ငံေတာ္သီခ်င္း သီဆိုၿပီးခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းခန္းထဲ မေရာက္ေသးတဲ႔ သူမ်ား ကုိယ္႔အခန္းရွိရာ အေျပးတပိုင္း ေလွ်ာက္လွမ္းလာၾကပံု၊ စာသင္ခန္းေတြမွာ အတန္းပိုင္ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ညီညာျဖျဖ နႈတ္ဆက္ေနၾကပံုေတြက အျမင္တမ်ိဳး ထူးျခားေနပါလိမ္႔မယ္... ေဒသခံ ေတာင္ရိုးလူမ်ိဳး၊ ကယားလူမ်ိဳးေတြက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြျဖစ္ေသာ္လည္း အဲဒီမွာရွိတဲ႔ ကရင္လူမ်ိဳးတိုင္းက ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ေတြျဖစ္ေလေတာ႔ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာလို ဗုဒၶဘုရားစင္ရွိေပမဲ႔ ဘုရားမရွိခိုးခဲ႔ရပါဘူး... ဒါေၾကာင္႔ ၆ တန္းနွစ္ ၿမိဳ႕ေက်ာင္း တက္ရခ်ိန္မွာ နိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းမသီဆိုရေတာ႔ေပမဲ႔ ဘုရားရွိခိုးခဲ႔ရပါတယ္... ဩကာသဘုရားရွိခိုးနဲ႔ သမၺဳေဒၶၶဂါထာကလြဲရင္ ဘာမွ မရြတ္တတ္တဲ႔ကၽြန္မ မနက္ေက်ာင္းတက္ ဘုရားရွိခိုးခ်ိန္ဆို "ဤသို႔ျပဳရ ျမတ္ပံုည" အစခ်ီတဲ႔ အမွ်ေ၀ပိုဒ္ကို ေရာက္ရင္ လိုက္ေယာင္၀ါးခ်ရတဲ႔ ဒုကၡႀကံဳရပါေတာ႔တယ္... ေနာက္ပိုင္းမွာ ေယာင္၀ါးခ်ရင္းနဲ႔ ရြတ္တတ္သြားတဲ႔အျပင္ ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ ဒီလို ထပ္အရွက္မကြဲရေလေအာင္ ဘုရားစာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေလ႔လာ၊ က်က္မွတ္ျဖစ္တာကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္...
၄၅မိနစ္စီန႔ဲ စာသင္ခ်ိန္ နွွစ္ခ်ိန္အၿပီး မနက္ ၁၀နာရီခြဲေလာက္မွာ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ကို ေရာက္လာပါၿပီ... ၁၅ မိနစ္ဆိုတဲ႔ အခ်ိန္ေလးမွာေတာင္ အလုအယက္ ခုန္ေပါက္ကစားေနၾကတဲ႔ မူလတန္းအရြယ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြထဲမွာ ကၽြန္မလည္း အပါအ၀င္ေပါ႔... ၁၀နာရီ ၄၅မိနစ္ သံေခ်ာင္းေခါက္သံ အဆံုးမွာေတာ႔ မီးကို ေရနဲ႔ ၿငိမ္းလိုက္သလို ေက်ာင္းေတာ္သာႀကီး တခုလံုး ယာယီတိတ္ဆိတ္သြားပါတယ္... ၿပီးေနာက္ စာအံသံေတြနဲ႔ အခ်ိန္ေျပာင္း သံေခ်ာင္းေခါက္သံေတြပဲ ေက်ာင္းႀကီးကို လႊမ္းမိုးေနပါေတာ႔တယ္... ဒီလိုနဲ႔ ေန႔လယ္ ၁၂ နာရီ ရြာထဲက ေက်ာင္းသားေတြ ကိုယ္႔အိမ္ကုိယ္ ထမင္းစားျပန္ၾကခ်ိန္မွာ ေလာပိတ၊ ၁၀မိုင္ကုန္း၊ No.1 အစရွိတဲ႔ ရြားနီးခ်ဳပ္စပ္က ေက်ာင္းသားေတြကေတာ႔ အိမ္က ထမင္းဘူးကိုယ္စီသယ္လာလို႔ ကိုယ္႔အုပ္စုနဲ႔ကိုယ္ စားၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္...
ကၽြန္မတို႔အိမ္နဲ႔ ေက်ာင္းက အိမ္တစ္လံုးပဲ ျခားေလေတာ႔ အိမ္ျပန္ ထမင္းအျမန္စားလို႔ ေက်ာင္းကို ျပန္ေျပးပါတယ္... ၁ နာရီမွ ေက်ာင္းျပန္တက္မွာဆိုေတာ႔ကာ ကၽြန္မ ကစားဖို႔ အခ်ိန္ပိုရေအာင္လို႔ေလ... ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စံုရင္ေတာ႔ ေမ်ာက္မူးလဲေအာင္ကဲတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ့ ကစားပြဲႀကီး စတင္ပါတယ္... ေမာလာရင္ေတာ႔ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ေန႔လယ္အျပန္ လြယ္အိတ္တစ္လံုးအျပည့္ ဘယ္ကေန ခူးလာမွန္းမသိတဲ႔ မာလကာသီးေတြကို အားရပါးရစားၾကပါတယ္... မန္က်ည္းသီး သီးခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ႔ မန္က်ည္းသီးစိမ္းေတြကို ခူးလာၾကျပန္ပါေရာ... ကၽြန္မအထင္ ေက်ာင္းလာရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႔သမွ်သစ္ပင္ေပၚ တက္ခူးခဲ႔ၾကပံုပါပဲ... သူတို႔က မန္က်ည္းသီးစိမ္းတင္ သယ္လာတာမဟုတ္ပါဘူး... ဆား၊ ငရုတ္သီးမႈန္႔၊ ငရုတ္သီးစိမ္းစပ္စပ္ ေရာထားတာေလးကို စကၠဴေလးနဲ႔ ထုပ္လို႔ သယ္လာၾကတာပါ... အဲဒီေရာသမေမႊေလးကို မန္က်ည္းသီးနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးႀကီး တို႔စားၾကပါေတာ႔တယ္... ဒါဟာ ပိုက္ဆံရွိလို႔ စားခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ စားစရာဆိုင္မရွိတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေဒသမွာ ရွိသမွ် သဘာ၀အသီးအနွံေလးေတြနဲ႔ ဖန္တီးထားတဲ႔ ေဒသခံသေရစာ တမ်ိဳးပဲေပါ႔... အဲဒီမွာ ေနတာၾကာလို႔ ရရွိလာတဲ႔ အက်ိဳးဆက္ကေတာ႔ ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္နွမတေတြ သေရစာထက္ ထမင္း၊ ဟင္းကို ပိုနွစ္သက္ၾကတာပါပဲ... တေန႔၊ တေန႔ ဘယ္နွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ ထမင္းစားတတ္ၾကပါတယ္... မနက္ေစာေစာ အဆာေျပကိုလည္း ထမင္းပဲ စားေလ႔ရွိၾကတယ္...
ေန႔လယ္ ၁ နာရီ ေက်ာင္းျပန္တက္ပါၿပီ... ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ၃နာရီ ၄၅ ထိ အားလပ္ခ်ိန္ မေပးေတာ႔ပါဘူး... ထံုးစံအတိုင္း စာအံသံေတြကပဲ ေက်ာင္း၀န္းအတြင္း မင္းမူေနပါတယ္... ညေနပိုင္း ေနာက္ဆံုး စာသင္ခ်ိန္ နွစ္ခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႕အတန္းႀကီးေတြရဲ႕ ႀကိဳ/သက္ ဘာသာရပ္ လက္ေတြ႔ခ်ိန္ျဖစ္ေလေတာ႔ သူတို႔ေတြ လတ္လ်ားလတ္လ်ား သြားလာလုပ္ကိုင္ေနၾကတာကို ျမင္ရပါလိမ္႔မယ္... ႀကိဳ/သက္ ဘာသာရပ္ ကို ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက အလယ္တန္းေက်ာင္းသားႀကီးေတြသာ သင္ယူရတာပါ... အဲဒီဘာသာရပ္ကို ၅ တန္းနွစ္မွာ ကၽြန္မ သင္ယူခဲ႔ရဖူးပါတယ္... ျမန္မာတစ္နိုင္ငံလံုးအတြက္ ျပ႒ာန္းထားတဲ႔ သင္ရိုးညႊန္းတမ္း ဘာသာရပ္ေတြအျပင္ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက အဲဒီအပို တစ္ဘာသာကိုလည္း မယူမျဖစ္ သင္ယူရပါတယ္... ႀကိဳ/သက္ ဘာသာရပ္က အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာရပ္ကို သင္ေပးတာပါ... ေက်ာင္းသူေတြကို အခ်က္အျပဳတ္၊ အခ်ဳပ္အလုပ္ သင္ပါတယ္... ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ႔ ႀကိမ္ထည္ပစၥည္းမ်ိဳးစံုလုပ္နည္း၊ လက္သမားပညာနဲ႔ စကၠဴရုပ္ခ်ိဳးနည္း မ်ိဳးစံုကို အတန္းပညာအလိုက္ သင္ေပးပါတယ္... ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးသင္ခဲ႔ရတဲ႔ ႀကိဳ/သက္ဘာသာရပ္ဟာ ကၽြန္မ ဘ၀မွာ အခက္ခဲဆံုး ဘာသာရပ္ ျဖစ္ခဲ႔တယ္... နားလည္ဖို႔သာ အဓိကျဖစ္တဲ႔ ဒီဘာသာရပ္ကို ကၽြန္မက နႈတ္တိုက္ရေအာင္သာ ႀကိဳးစားခဲ႔တာေၾကာင္႔ပါ... အပ္ခ်ည္ႀကိဳးကို အပ္နဖားထဲထည့္ၿပီး ႀကိဳးအဆံုးမွာ အထံုးေလး ထံုးရတဲ႔အေၾကာင္းကိုေတာင္ ကၽြန္မ အေခါက္ေပါင္း မေရတြက္နိုင္ေအာင္ က်က္မွတ္ခဲ႔ရဖူးပါတယ္... ဒါေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရနိုင္လို႔ ကၽြန္မ အစ္မက ကူက်က္ေပးရတာ တသက္မေမ႔စရာ အျဖစ္ပါပဲ...
၃နာရီ ၄၅ ရွိပါၿပီ... သံေခ်ာင္းေခါက္သံၾကားတာနဲ႔ အိမ္စာေပးလိုက္တာ လုပ္ခဲ႔ဖို႔ ဆရာမ သတိေပးေနတာကိုလည္း ဘယ္သူမွ နားမေထာင္ၾကေတာ႔ပါဘူး... သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ ေက်ာင္းျပင္ေရာက္ဖို႔သာ အဓိက ျဖစ္ေနပါတယ္... ဆရာမက "ဟဲ႔...နင္တို႔အိမ္ေတြက ထြက္ေျပးမွာ မဟုတ္ဘူး"ေျပာလည္း နားမ၀င္ေတာ႔ပါဘူး... ရပ္ေ၀းက ေက်ာင္းသားေတြကလည္း လာႀကိဳတဲ႔ ေက်ာင္းကားေပၚ အလ်င္အျမန္တက္လို႔ အိမ္ေရာက္ဖို႔ပဲ စိတ္ေစာေနပါေတာ႔တယ္... ေက်ာင္းနဲ႔ နီးတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္နွမတေတြကေတာ႔ အိမ္ကို အေစာဆံုးျပန္ေရာက္သူမ်ား ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ့... အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ လြယ္အိတ္ကို ဘုတ္ခနဲ ခ်လို႔ ကစားဖို႔အတြက္ တာစူျပန္ပါၿပီ...
ညေန ၄ နာရီေလာက္ဆိုရင္ေတာ႔ တေန႔လံုး လႈပ္ရွားအသက္၀င္ေနတဲ႔ ေက်ာင္း၀န္းႀကီးဟာ တိတ္ဆိတ္ ေျခာက္ကပ္လို႔ က်န္ခဲ႔ၿပီေပါ႔... ကၽြန္းရြက္၊ ႀကိဳ႕ပင္ရြက္ေတြကို ေလတိုးသံ၊ ငွက္ေလးေတြရဲ့ တက်ီက်ီ ေအာ္သံေတြသာ ၾကားရပါေတာ႔မယ္... ေျမရိုင္းေတြ ေပါလွတဲ႔ ေတာင္ေပၚေဒသမွာေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးဟာ ႀကီးမား က်ယ္၀န္းလွပါတယ္... ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေတြလို ေလးဘက္ေလးတန္ တံတိုင္းႀကီးေတြၾကားက ေျမေနရာလြတ္မရွိ ေက်ာင္းအေဆာက္အဦးေတြ ျပည့္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေလ... က်ယ္၀န္းလွတဲ႔ ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာ ႀကီးမားလွတဲ႔ ကစားကြင္း ေျမကြက္လပ္ေတြနဲ႔အတူ ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုး ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုေလးေတြက ဟိုေနရာတစု၊ ဒီေနရာတစုနဲ႔ ခိုင္ခိုင္မာမာ တည္ရွိေနေလရဲ့...
ဒီလိုနဲ႔ အဂၤါေန႔ မနက္ ေရာက္လာခဲ႔ၿပီေလ... ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ တနလၤာနဲ႔ ေသာၾကာေန႔ပဲ အျဖဴ၊ အစိမ္း ၀တ္ၾကရတာပါ... အဂၤါ၊ ဗုဒၶဟူးနဲ႔ ၾကာသပေတးေန႔ေတြမွာေတာ႔ ႀကိဳက္ရာ အကၤ်ီကို ႀကိဳက္တဲ႔ အေရာင္နဲ႔ ၀တ္ခြင္႔ရွိပါတယ္... အျဖဴ၊ အစိမ္း အကၤ်ီ တစ္စံုထက္ ပိုမတတ္နိူင္တဲ႔ ေတာသူေတာင္သားေတြမို႔ ဒီစနစ္ကို က်င္႔သံုးပံုရပါတယ္... ဆရာ၊ ဆရာမေတြကေတာ႔ ေန႔တိုင္း အျဖဴ၊ အစိမ္း ၀တ္ၾကရတယ္... အဂၤါနဲ႔ ဗုဒၶဟူးေန႔ေတြက ပံုမွန္ေန႔ေတြအတိုင္း ၿပီးဆံုးသြားျပန္ၿပီေပါ႔...
ၾကာသပေတးေန႔ ေရာက္ပါၿပီ... ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းေတြမွာ နွစ္စဥ္ အ၀ါသင္း၊ အစိမ္းသင္း၊ အနီသင္းနဲ႔ အျပာသင္း ဆိုၿပီး အသင္းေတြ ခြဲထားေပးပါတယ္... ကိုယ္႔အသင္းအလုိက္ တာ၀န္က်ရာရက္မွာ ကိုယ္႔စာသင္ခန္းကိုယ္ သန္႔ရွင္းရ၊ ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာ အမႈိက္ေကာက္တဲ႔လူက ေကာက္၊ ေသာက္ေရအိုးေတြ ေရျဖည့္သူက ျဖည့္နဲ႔ တပတ္မွာ တရက္ က်ရာတာ၀န္ကို မတြက္ကပ္ဘဲ လုပ္ၾကရတယ္... အိမ္သာေဆးတဲ႔အခါလည္း အိမ္သာေဆးရတတ္ပါတယ္... ဒီလို ကိုယ္႔အသင္း တာ၀န္က်ရာ ရက္မ်ိဳးမွာဆိုရင္ေတာ႔ မနက္ေစာေစာ ၇ နာရီေလာက္ ထၿပီး ေက်ာင္းကို သြားရတာေပါ႔... ငယ္ငယ္ေလးထဲက အျပာေရာင္ ႀကိဳက္တဲ႔ ကၽြန္မက နွစ္တိုင္းမဟုတ္ေတာင္ မဟာဗႏၶဳလအသင္းဆိုတဲ႔ အျပာေရာင္အသင္းသားပဲ ျဖစ္ေလ႔ရွိပါတယ္... ဒီေန႔ ၾကာသပေတးဆိုေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ အသင္းတာ၀န္က်တဲ႔ေန႔မို႔ မနက္ေစာေစာထလို႔ ေက်ာင္းကို သြားရၿပီ...
ေသာၾကာေန႔ကေတာ႔ အသင္း ၄ သင္းလံုး စုေပါင္း တာ၀န္ယူ သန္႔ရွင္းရတဲ႔ ေန႔ပါ... ဒီလိုေန႔မွာ အျဖဴ၊ အစိမ္း ဆင္တူ၀တ္လို႔ ေက်ာင္းေရွ႕ ကြင္းျပင္ အလံတိုင္ေရွ႕မွာ သူငယ္တန္းကေန ၈ တန္း ေက်ာင္းသားထိ အကုန္လံုးစုေ၀းၿပီး နိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္း သီဆိုၾကရတာကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကည္နူးဖို႔ေကာင္းပါတယ္... ၿပီးရင္ေတာ႔ ဆရာမႀကီးက မိန္႔ခြန္းေျပာေလ႔ရွိတယ္... တနလၤာေန႔နဲ႔ ေသာၾကာေန႔တိုင္း ဒီလို မနက္ပိုင္း စုေ၀းတန္းစီရပါတယ္... ဆရာမႀကီး မိန္႔ခြန္းေျပာၿပီးရင္ နွစ္ေယာက္ တစ္တြဲတန္းစီလို႔ ကိုယ္႔စာသင္ခန္းကိုယ္ သြားၾကရတယ္... ဘာေၾကာင္႔မွန္းေတာ႔ မသိဘူး ကၽြန္မတို႕ ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး ဆရာမႀကီးကို အလြန္ ေၾကာက္ၾကပါတယ္... ဆရာ၊ ဆရာမေတြဆိုလည္း ဆရာမႀကီးနားေရာက္ရင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ကုပ္ကုပ္ေလး ျဖစ္ေနတတ္ၾကေလရဲ့... ဒီလိုနဲ႔ ေန႕လယ္ ထမင္းစားခ်ိန္ျပန္တက္ၿပီးရင္ ၄၅ မိနစ္ တစ္ခ်ိန္ပဲ စာသင္ရပါတယ္... ၿပီးရင္ေတာ႔ သူငယ္တန္း၊ တစ္တန္းက လြဲလို႔ ေက်ာင္းမွာရွိသမွ် ေက်ာင္းသားအားလံုး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနၾကတာ ျမင္ရပါလိမ္႔မယ္... တစ္ပတ္ျခား တစ္ခါ ေသာၾကာေန႔ညေနမွာ ေက်ာင္း၀န္းတခုလံုးကို ျမက္နႈတ္၊ ေပါင္းသင္လုပ္ရတာျဖစ္လို႔ အဲဒီေန႔ဆို ရပ္ေ၀းက ေက်ာင္းလာတက္သူေတြက မနက္ေက်ာင္းလာခ်ိန္၊ ရြာထဲက ေက်ာင္းလာတက္သူေတြက ထမင္းစားျပန္ခ်ိန္ေတြမွာ ေတာင္းေတြ၊ ေပါက္တူး၊ ေပါက္ျပား၊ ျမက္ခုတ္ဓား စတဲ႔ ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ ပစၥည္းေတြ ယူလာၾကရတယ္... ဒီသန္႔ွရွင္းေရးဟာ နာရီ၀က္၊ မိနစ္ ၄၀ ေလာက္သာၾကာေလေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြအႀကိဳက္ ေက်ာင္းေစာေစာလႊတ္တတ္တဲ႔ ေန႔မ်ိဳးလည္း ျဖစ္ျပန္တယ္...
ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္း တသိုက္ကေတာ႔ ဒီလို ျမက္နႈတ္၊ အမႈိက္သိမ္း လုပ္ေနရတာေတာင္ ႀကံဖန္ကစားၾကပါေသးတယ္... ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာရွိတဲ႔ ကၽြန္းပင္ႀကီးေတြနဲ႔ အပင္ေတြအားလံုးကို ပိုင္ဆိုင္တဲ႔ လက္ဖက္ၿခံပိုင္ရွင္ သူေဌးမႀကီး ငါးေယာက္အေနနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ကစားၾကတာပါ... ေပါက္ျပားေတြေပါက္လုိ႔၊ အမိႈက္ေတြ ပစ္လို႔ ကိုယ္စီကိုယ္စီ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ လက္ဖက္ရြက္ေတြကို ဆြတ္ခူးေနတဲ႔ ၿခံအလုပ္သမားေတြ ျဖစ္သြားၾကရပါေရာလား... ဒီလို စိတ္ကူးေလးတယဥ္ယဥ္နဲ႔ အလုပ္လည္းလုပ္၊ စကားေလး တေျပာေျပာနဲ႔ ကစားေနလိုက္တာ ေမာတယ္ရယ္လည္း မခံစားရပါဘူး... ႀကီးၾကပ္ေနတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ျပန္ၾကေတာ႔ ေျပာမွ ဖုတ္ဖက္ခါလို႔ စေန၊ တနဂၤေႏြ နွစ္ရက္ေပါင္း အပီအျပင္ကစားဖို႔ အားခဲရင္း အိမ္ကို ဒေရာေသာပါး ေျပးလာတဲ႔ ဟိုးလြန္ေလေသာ ဆယ္စုနွစ္တစုေက်ာ္က ကၽြန္မရဲ႕ ပံုရိပ္ကို ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ရင္း...
(၁၃နွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အဆက္အသြယ္မရွိေတာ႔ေသာ ေလာဓေလးက အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း မိုးကလ်ာအိ၊ တင္တင္ေဌး၊ ျမျမ၀င္းနဲ႔ သႏၱာလိႈင္ တို႔သို႔ အမွတ္တရ...)
s0wha1
မေမရဲ့ ပထမဆံုးေန႔ ဆိုတဲ႔ပို႔စ္ကို ဖတ္ၿပီး ဒီစာေရးဖို႔ စိတ္ကူးရခဲ႔ပါတယ္...
ဒီခ်ိန္ဆို (ဒုတိယပိုင္း)
3 comments:
သမီး
စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေရးတာ သိပ္ေကာင္းတယ္..
ေရးရင္းနဲ႔ အဲဒီက ပညာေရးပံုစံေတြ အေျခေနေတြပါထည့္ေရးပါလား…
အဲဒါဆို ေခတ္ကိုပါ မွတ္တမ္းတင္ျပီးသားျဖစ္သြားမယ္။
ညီမရဲ႕ ေက်ာင္းသားဘ၀ေလးက ေပ်ာ္စရာ ခ်စ္စရာ ေလးပါပဲ။
အပ္နဖားထိုးတဲ့ အေၾကာင္း စာကို အေခါက္ေခါက္က်က္ရတယ္ဆိုတာ ရယ္ရတယ္။ ကိုယ္စိတ္မပါဘဲ လုပ္ရရင္ အဲဒီလိုပဲ။ မေမငယ္ငယ္ကလည္း အိမ္တြင္းမႈခ်ိန္မွာ ပန္းမထိုးခ်င္လို႔ ငိုခဲ့ရဖူးေသးတယ္။
ညီမေရးတဲ့စာဖတ္ျပီး ညီမရဲ႕ ေက်ာင္းကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္မိတယ္။
မေမျငိမ္း ေျပာသလို ထည့္ေရးႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့ေနာ္။
ဟုတ္ကဲ႔...ပို႔စ္ တစ္ခုအေနနဲ႔ ထပ္ေရးဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ဦး႔မယ္...
Post a Comment