ကိုပုထုဇဥ္ရဲ့ ေညာင္နွစ္ပင္ ညီလာခံ

အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင္႔ ကိုပုထုဇဥ္ရဲ့ဘေလာ႔ဂ္မွာ သြားမဖတ္ရေသးသူေတြအတြက္ ကၽြန္မ ဘေလာ႔ဂ္မွာ ကုိပုထုဇဥ္စာေတြကို ျပန္ကူးေပးထားတာပါ... ကၽြန္မကေတာ႔ ကိုပုထုဇဥ္လို မေရးတတ္တဲ႔အတြက္ အကုန္လံုး copy, paste ၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္...

========================================

ေၾသာ္… ညီလာခံ… ညီလာခံ…

ေၾသာ္… ညီလာခံ… ညီလာခံ… အခုတေလာ ညီလာခံ သတင္းေတြ ၾကားၾကားေနရျပန္ပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့မယ္တဲ့၊ ဟိုနားဒီနား ျပင္စရာေလးမ်ားကို ျပင္မွာပါတဲ့၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ျပင္စရာေလးမ်ားဆိုတာ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ဘယ္မွာထားမွာလဲ ဆိုတဲ့ ကိစၥေလာက္သာ ျဖစ္မွာမို႔ လြမ္းေလာက္စရာ မ႐ွိပါတဲ့၊ စိတ္ကူးမယဥ္ၾကပါနဲ႔ ဗ်ာတို႔ တဲ့။ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ မ၀င္ဘဲ၊ ညီလာခံကို အလကားမတ္တင္း တက္ခြင့္ရတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေျခခံဥပေဒတစ္ခု “ျမန္ျမန္” ေပၚေပါက္လာဖို႔ အေရးႀကီးသတဲ့၊ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ပိုင္ခြင့္ ခြင္တစ္ခု အျမန္ဆံုးျပန္ရဖို႔ လိုပါသတဲ့၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေထာက္ခံၾကပါ ဆိုလားပဲ။ ဒီအေျခခံဥပေဒနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံတကာက ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံလို႔ အသိအမွတ္ျပဳပါ့မလားလို႔ သံအမတ္ေဟာင္း သခင္ခ်န္ထြန္းကို အာဖက္ဖ္ေအက ေမးေတာ့ သခင္ခ်န္ထြန္းႀကီးခမ်ာ “ဟဲ” ကနဲ တစ္ခ်က္ေတာင္ ရယ္မိ႐ွာပါတယ္။ “မ ထင္၊ မ ထင္” ေပါ့ဗ်ာ။

ဒီေတာ့ ဒီအေျခခံဥပေဒကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လို သာမန္ျပည္သူေတြက ဘယ္လိုသေဘာထားၾကမလဲ။ က်န္တဲ့ကိစၥေတြက လက္ေ႐ွာင္လို႔ ရေပမယ့္၊ ဒီကိစၥမွာေတာ့ လက္ေ႐ွာင္လို႔မရေတာ့ဘူးေနာ၊ ျပႆနာက ကိုယ့္ရပ္ကြက္ထဲက မဲ႐ံု၊ ကိုယ့္လက္ထဲက မဲျပားအထိ ေရာက္လာမွာမို႔ တစ္ခုခုကေတာ့ လုပ္ကို လုပ္ရမွာပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ယုန္ကေလး ႏွာေစးတဲ့ ပံုစံ ဆက္လုပ္ရင္ေတာ့ ဒီယုန္ဟာ ႏွာေခါင္း ထာ၀ရပိတ္ၿပီး မာလကီးယားမယ့္ အေျခအေနပဲ။ အျဖဴ၊ အမည္း သဲသဲကြဲကြဲ ျဖစ္ဖို႔ လိုလာပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသမိတာက တခ်ိဳ႕က လႊတ္ေတာ္မွာ ရမယ့္ ကိုယ္စားလွယ္ သံုးမတ္သားကို အေတာ္ေလး ထင္ထားၾကတာပါပဲ။ အားလံုးလည္း မဆလေခတ္ ျဖတ္ဖူးၾကသားပဲဗ်ာ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ျပည္သူရမယ့္ ကိုယ္စားလွယ္ သံုးမတ္သားဆိုတာ လွည့္စားထားတာပါ၊

ဒီ နာမည္ခံ သံုးမတ္သားကို အာမခံခ်က္ မပါဘဲ ယူလို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူး၊ ကိုယ့္ေျခက်င္း ကုိယ္ခတ္တာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

႐ွစ္ဆယ့္႐ွစ္ အေရးအခင္း မတိုင္မီက အေၾကာင္းေတြကို အသက္အ႐ြယ္အရ သိခြင့္ မ႐ွိလိုက္သူမ်ား၊ ညီလာခံကို လံုး၀ စိတ္မ၀င္းစားလို႔ ဒီကိစၥ ဒို႔နဲ႔မဆိုင္ဆိုၿပီး ေနခဲ့သူမ်ား ဒီဘေလာ့ဂ္ကိုမ်ား လာဖတ္မိရင္ ညီလာခံအေၾကာင္း တစြန္းတစ ၾကားသိပါေစ ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ ေအာက္ပါတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးပါတယ္၊ ႀကိဳေျပာပါရေစ… ကၽြန္ေတာ္ အရင္ေရးခဲ့သလို ေဆာင္းပါး၊ အေတြးအျမင္၊ ခံစားမႈ တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ပကတိ အမွန္တရားလို႔ ျမင္တာကို က်န္သူမ်ားကလည္း ပကတိ အမွန္တရားလို႔ လက္ခံလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္မယ့္စာ၊ တနည္း ၀ါဒျဖန္႔ျခင္းပါပဲ၊ ဖတ္လိုကဖတ္၊ မဖတ္လိုက ရပ္ၾကပါ။

အခု ျမန္မာစစ္အစိုးရဟာ သူတို႔ႀကီးမွဴးက်င္းပေနတဲ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ အမ်ိဳးသားညီလာခံကို အဆံုးသတ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၿပီျဖစ္တယ္၊

သူတို႔ဟာ အခ်ိန္ဆြဲႏိုင္သေလာက္ ဆြဲခဲ့ေပမယ့္ အခု အဆံုးသတ္ရပါေတာ့မယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါး အာဏာသိမ္း စစ္အစိုးရဆိုတာ ဘယ္လိုဥပေဒနဲ႔ၾကည့္ၾကည့္ တရားမ၀င္လို႔ပဲ၊ဒီလို တရားမ၀င္တာကို နအဖတစ္ဦးတည္း သေဘာအေနနဲ႔က မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီး ေနႏိုင္ခ်င္ ေနႏိုင္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံတကာက လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ႏိုင္ငံတကာ ဆိုရာမွာ အခု နအဖရဲ႕ အားကိုးအားထားရာ တ႐ုတ္၊ အာဆီယံ အပါအ၀င္ ယဥ္ေက်းတဲ့ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံအားလံုးကို ဆိုလိုတယ္။ ႏိုင္ငံတကာနည္းတူ တိုးတက္လႈပ္႐ွားတဲ့ ျမန္မာလူထုအေပါင္းကလည္း လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီအမ်ိဳးသားညီလာခံက ေရးဆြဲေနတဲ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ အေျခခံဥပေဒဟာ သမိုင္းလိုအပ္ခ်က္အရ အဆံုးသတ္ကို သတ္ရမွာျဖစ္တယ္၊ ဒါကိုသိတဲ့ နအဖဟာ သူတို႔အာဏာတည္ၿမဲေအာင္ ဒီေညာင္ႏွစ္ပင္ဥပေဒကို သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲၿပီး တပ္မေတာ္အပါအ၀င္ လူထုအားလံုးကို မ်က္လွည့္ျပဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္၊

နအဖအာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ မ်က္လွည့္ျပရာမွာ တပ္ကိုပါ အလိုတူအလိုပါ တရားခံျဖစ္ေအာင္ ဆြဲထည့္ေနတယ္။ အဲဒါကို တပ္နဲ႔ျပည္သူ လက္တြဲၿပီး ျပည္လံုးကၽြတ္ ညီညီညာညာနဲ႔ တိုက္ဖ်က္ပစ္ဖို႔ျဖစ္တယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ နအဖရဲ႕ ဒီေညာင္ႏွစ္ပင္ ဥပေဒဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘာ့ေၾကာင့္တိုက္ဖ်က္သင့္လဲ၊ ဘယ္လို တိုက္ဖ်က္မလဲ၊ ပ်က္သြားၿပီးရင္ ဘာဆက္လုပ္မလဲ ဆိုတဲ့ ေအာက္ပါအခ်က္ေတြကို ေလ့လာၿပီး ညီညီညာညာ လိုက္ပါလုပ္ေဆာင္ဖို႔ တပ္မေတာ္သားမ်ား အပါအ၀င္ လူထုတရပ္လံုးကို အေလးအနက္ တိုက္တြန္းပါတယ္။

(က) ေညာင္ႏွစ္ပင္ ဘာလဲ

ေညာင္ႏွစ္ပင္ဆိုတာ နအဖရဲ႕ လမ္းျပေျမပံုအရ လုပ္ေနတဲ့ လူထုကိုယ္စားလွယ္ အမ်ားစု မပါတဲ့၊ ပါလည္း ဘာမွဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ မ႐ွိတဲ့ တဘက္သတ္ ညီလာခံျဖစ္တယ္။ ဒီညီလာခံကေန အနာဂတ္ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အေျခခံဥပေဒကို ေရးဆြဲၿပီး ဒို႔တိုင္းျပည္ကို အဲဒီဥပေဒနဲ႔ ဆက္လက္ အုပ္ခ်ဳပ္သြားမွာျဖစ္တယ္။ ဒီလို အေျခအေနဆိုးေတြေၾကာင့္ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ အမ်ားစု ရထားတဲ့ ဒီခ်ဳပ္ ညီလာခံက ထြက္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒီခ်ဳပ္ထက္ သေဘာထား ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ ႐ွမ္းဒီခ်ဳပ္ SNLD က ေမွးၿပီးေတာ့ နအဖခ်ေပးတဲ့ ခြင္မွာ နအဖနဲ႔ ေဆြးေႏြးဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူလည္း ထြက္ရတာပဲ၊ အဓိပၸာယ္မွ မ႐ွိဘဲ၊

အနာဂတ္ ႏိုင္ငံေရးမွာ တပ္မေတာ္က ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑ ကေနမယ္ဆိုလည္း ေနပါ၊ ဒါေပမယ့္၊ ဘယ္လိုဦးေဆာင္မွာလဲ၊ ထာ၀ရ ဦးေဆာင္မွာလား၊ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္ထိပဲ ဦးေဆာင္မွာလား၊ အားလံုးနဲ႔ ညႇိႏိႈင္းတိုင္ပင္ၿပီး ဦးေဆာင္မွာလား၊ ငါတေကာ ေကာမွာလား။ အဲဒါေတြက ကြာပါတယ္။

ငါတေကာေကာတဲ့ ဦးေဆာင္မႈမ်ိဳးနဲ႔ ညီလာခံကို က်င္းပခဲ့လို႔ အခုဆို ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ပထမရ ဒီခ်ဳပ္နဲ႔၊ ဒုတိယရ SNLD တုိ႔ ႏွစ္ဦးလံုး မပါဘဲ ညီလာခံကို မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီး အဆံုးသတ္ရေတာ့မယ္။

အဲဒီေတာ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ဆိုတာ အထက္က ေျပာခဲ့ “မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္၊ ေညာင္ႏွစ္ပင္” ပဲ။

(ခ) ေညာင္ႏွစ္ပင္ကို ဘာ့ေၾကာင့္ တိုက္ဖ်က္မလဲ

သံဃာေတာ္မ်ားအတြက္ ၀ိနည္းဟာ အသက္ျဖစ္သလို ႏိုင္ငံတစ္ခုအတြက္လည္း အေျခခံဥပေဒဆိုတာ အသက္ပဲ။ သံဃာေတာ္မ်ား ၀ိနည္းအမွားကို က်ဴးလြန္ရင္ သံဃာအျဖစ္က ေလ်ာက်ႏိုင္တဲ့အထိ အျပစ္ႀကီးသလို၊ ႏိုင္ငံတစ္ခုအတြက္ အေျခခံဥပေဒအမွားကို က်ဴးလြန္မိရင္ ႏိုင္ငံက်ဆံုးတဲ့အထိ ဒဏ္ခံရမွာ ျဖစ္တယ္။

ဒီေညာင္ႏွစ္ပင္ဥပေဒဟာ လက္႐ွိအေျခအေနအတိုင္းက “ႏိုင္ငံေရး ပါရာဇိကံ” က်မယ့္ ဥပေဒအမွားျဖစ္တယ္၊

ဒါ့ေၾကာင့္ တိုက္ဖ်က္ပစ္ရမယ္။ ေညာင္ႏွစ္ပင္အေျခခံဥပေဒကို ဘာ့ေၾကာင့္ တိုက္ဖ်က္သင့္သလဲဆိုရင္ ေညာင္ႏွစ္ပင္ဥပေဒရဲ႕ အေျခခံမူ ၁၀၄ ခုထဲက မတရားဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံ့အတြက္ အႏၲရာယ္အလြန္မ်ားတဲ့ ေအာက္ပါမူဆိုးမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။

(၁) ႏိုင္ငံ့အာဏာကို တပ္ခ်ဳပ္က အခ်ိန္မေ႐ြး သိမ္းပိုင္ခြင့္႐ွိတယ္၊ သိမ္းၿပီးရင္လည္း အာဏာကို အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ မ႐ွိ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အကန္႔အသတ္မ႐ွိ ဆက္လက္ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္တယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံအတြက္ အႏၲရာယ္ အလြန္ႀကီးတယ္၊

ထစ္ကနဲ႐ွိ အာဏာသိမ္း၊ တပ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားနဲ႔ မကိုက္ညီတိုင္း အာဏာသိမ္း စသျဖင့္ ႏိုင္ငံ မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္မယ့္၊ တပ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း အာဏာလြန္ဆြဲပြဲေတြၾကား တပ္မေတာ္ႀကီးပါ ၿပိဳကြဲႏိုင္မယ့္ အႏၲရာယ္ကို စနက္ပ်ိဳးထားတယ္၊

ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီမူကို လက္႐ွိအတိုင္း အကန္႔အသတ္ မပါရင္ ဘယ္လိုမွ လက္မခံႏိုင္ဘူး။

(၂) ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ကာကြယ္ေရး ဘတ္ဂ်က္ကို တပ္ခ်ဳပ္ တစ္ဦးတည္းရဲ႕ သေဘာနဲ႔ လိုသလို ျပ႒ာန္းႏိုင္တယ္။ သေဘာကေတာ့ အခြန္ထမ္းျပည္သူေတြရဲ႕ ေငြေတြကို တပ္ခ်ဳပ္က လိုသလို သံုးႏိုင္တယ္၊ ျပည္သူက ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမာက္လိုက္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ဘာမွ ေျပာပိုင္ခြင့္မ႐ွိဘူး၊ တနည္းေျပာရရင္ ေအာက္ေျခ တပ္မေတာ္သားမ်ား အပါအ၀င္ ျပည္သူေတြက ဘာမွေျပာပိုင္ခြင့္ မ႐ွိဘူးလို႔ ဆိုလိုတယ္။

ကာကြယ္ေရး ဘတ္ဂ်က္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး တပ္ခ်ဳပ္က ေျပာေရးဆိုခြင့္ တစံုတရာ ႐ွိသင့္တယ္ဆိုတာ လက္ခံႏိုင္ေပမယ့္ အာဏာကုန္ လႊဲအပ္ထားတာ မ်ိဳးကေတာ့ တပ္အပါအ၀င္ အခြန္ထမ္း လူထုတရပ္လံုးဆီက သက္သက္ ဓားျပတိုက္တာပဲ ျဖစ္တယ္။

(၃) အခုေညာင္ႏွစ္ပင္ ဥပေဒအရ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္႐ွိတယ္။ လိုသလို အာဏာ သိမ္းခြင့္ ႐ွိတဲ့အတြက္ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ တပ္ခ်ဳပ္က သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္ ျဖစ္ေနတဲ့ အျပင္၊ အာဏာမသိမ္းဘဲ လႊတ္ေတာ္ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ ပံုမွန္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနခ်ိန္မွာေတာင္ လူထုမွာ အာဏာ အျပည့္အ၀ မ႐ွိပါဘူး။ လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္လံုးမွာ လူထုကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္က ၁၀၀မွာ ၇၅ေယာက္ပဲ ပါမယ္။ က်န္တဲ့ ၂၅ေယာက္က (၂၅% က) တပ္ခ်ဳပ္က ခန္႔တဲ့ မိုးက်ေ႐ႊကိုယ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ ထားေတာ့ လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္မွာ အာဏာ တမတ္သားကို တပ္မေတာ္ကို ေပးရမယ္ ဆိုရင္ေတာင္၊ အဲဒီ ၂၅%စာ တပ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို တပ္မေတာ္သားေတြက ကိုယ္ပိုင္ဆႏၵနဲ႔ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ ႐ွိမွာလား၊ ေ၀းပါေသးတယ္၊ တပ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးႀကီးပိုင္းေတြက လက္သင့္္ရာ ေတာ္ေကာက္ၾကမွာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ တပ္ဆိုတာ အမိန္႔နာခံရတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမို႔ တပ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ တပ္ခ်ဳပ္ေျပာတဲ့အတိုင္း လႊတ္ေတာ္မွာ မဲေပးၾကရမွာ။ အဲဒီေတာ့ တပ္ကိုယ္စားလွယ္ အားလံုးဟာ တပ္ခ်ဳပ္တေယာက္တည္းရဲ႕ ကိုယ္ပြားေတြပဲ ျဖစ္မွာပဲ။

စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ နံျပားတစ္ခ်ပ္ကို ေလးစိတ္ စိတ္၊ သံုးစိတ္ကို တပ္မေတာ္ႀကီး အပါအ၀င္ က်န္ ျမန္မာျပည္က သန္းငါးဆယ္ေသာ လူထုႀကီးက ေ၀စားေနရခ်ိန္မွာ၊ တပ္ခ်ဳပ္အပါအ၀င္ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ရတဲ့ ႀကီးႀကီးမာစတာ ေလးငါးဆယ္ေယာက္ေလာက္က နံျပားတစ္စိတ္ကို စိ္တ္ႀကိဳက္ စားေနမွာပဲ၊ လူထုအေပါင္းက လက္ခံႏိုင္မလား ကိုယ့္ဖာကိုယ္ ျပန္ေမးၾကပါ။

(၄) အမွန္တကယ္ လႊတ္ေတာ္ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနခ်ိန္မွာေတာင္ တပ္ခ်ဳပ္က အာဏာသိမ္းထားတာက တစ္မတ္သား မကဘူးဗ်၊ ႏိုင္ငံ့အထြတ္အထိပ္ သမၼတကို ေ႐ြးရာမွာ သံုးဖြဲ႕ဖြဲ႔ၿပီး ေ႐ြးရမွာ၊ လူထုက တိုက္႐ိုက္ေရြးရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ႏွစ္ဖြဲ႕က လႊတ္ေတာ္ (တပ္ခ်ဳပ္က တမတ္သားစီ ယူထားတဲ့ လႊတ္ေတာ္ ႏွစ္ရပ္က) လာမွာ၊ က်န္တစ္ဖြဲ႕က တပ္ခ်ဳပ္က ေ႐ြးတဲ့ တပ္ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕က လာမွာ၊ အဲဒီမွာတင္ သမၼတ ေ႐ြးခြင့္ သံုးပံု တစ္ပံု မက တပ္ခ်ဳပ္လက္ထဲမွာ၊ အထက္က ျပခဲ့တဲ့ အခ်က္ သံုးခ်က္ေၾကာင့္ တပ္ခ်ဳပ္က အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဒီ သမၼတရာထူးဆိုတဲ့ ႐ုပ္ျပကို ေ႐ြးရာမွာေတာင္ တပ္ခ်ဳပ္က သံုးပံုတစ္ပံုထက္ ပိုၿပီး အာဏာယူထားတယ္ တဲ့။

မဆလေခတ္က ပါတီဥကၠဌႀကီး ဦးေန၀င္းနဲ႔၊ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီး ဦးစန္းယု၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေဘာင္းဘီကၽြတ္ေတြ၊ ဦးစန္းယုက ဦးေန၀င္းခိုင္းတာလုပ္၊ အဲဒီ ပံုစံမ်ိဳးကို သတိရၾကပါဦး။

အမွန္တကယ္က အထက္က ေျပာခဲ့တဲ့ တပ္ခ်ဳပ္က (တပ္မေတာ္ကလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မသံုးပါ၊ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ တပ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အေပါင္းအပါတစ္စုက တပ္မေတာ္ႀကီးကို ခြစီးထားလို႔ ျဖစ္တယ္) အာဏာသိမ္းခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ သိမ္းႏိုင္မွာ ျဖစ္လို႔ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ျပည္သူမွာ အာဏာ တျပားသားမွ မ႐ွိပါဘူး။ ဒါကိုေတာင္ လႊတ္ေတာ္မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ နာမည္ခံ ရမယ့္ ကိုယ္စားလွယ္ သံုးမတ္သားကို ဘယ္အာမခံခ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ယံုရမွာလဲ။

အေျခခံဥပေဒ တစ္ခု “ျမန္ျမန္” ေပၚေပါက္လာဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ ဆိုသူမ်ား၊ စဥ္းစားၾကပါဦး။ ၁၉၇၄ ဆိုတဲ့ ခုႏွစ္ကို ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ပါ။ အဲဒီတုန္းကလည္း အာဏာသိမ္း စစ္အစိုးရက ျမန္မာ့ဆို႐ွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ဆိုၿပီး အေျခခံ ဥပေဒဆြဲ၊ ျပည္လံုးကၽြတ္ ဆႏၵခံ၊ အဲဒီတုန္းကလည္း “ကဲ… ဒီ စစ္ဗိုလ္ေတြေတာ့ အေျခခံ ဥပေဒ မ႐ွိဘဲ ရမ္းခ်င္ရာရမ္းမယ့္ အတူတူ၊ အေျခခံ ဥပေဒ ေျခက်င္း ၀တ္ေပးတာက ေတာ္ေသးမယ္” ဆိုၿပီး၊ အခု ေညာင္ႏွစ္ပင္ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီး တခ်ိဳ႕ေျပာသလို “လုပ္စရာ ခြင္ ကေလး တစ္ခုရဖို႔” ျဖဴလည္းျဖဴ၊ မည္းလည္းျဖဴနဲ႔ ေထာက္ခံခဲ့ၾကတာ ေနာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ၊ အဲဒီ

စစ္အစိုးရက အေျခက်သြားၿပီး ေနာက္ထပ္ ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ခ်ီ လက္စြမ္းျပလိုက္တာ ျမန္မာျပည္လည္း ဖြံ႕နိမ့္ အဆင့္ကို ဒိုင္ဗင္ထိုးသြားတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ အာဏာ႐ွင္ေတြ အေျခက်ၿပီးေနာက္ တျဖည္းျဖည္း အေကာင္းဘက္ကို ေျပာင္းလဲလာတယ္ ဆိုတာ၊ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မ႐ွိခဲ့ဘူး၊ အခုလည္း ႐ွိမွာမဟုတ္ဘူး။

အဲဒီလို အေကာင္းဘက္ကို တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုတာက ျပည္သူအားလံုး ယံုၾကည္ေလာက္တဲ့ ထိန္းညႇိထားတဲ့ အာမခံခ်က္ တစ္ခု။ အဲဒီ အာမခံခ်က္ မပါဘဲ အေကာင္းဘက္ကို ေျပာင္းလဲလာဖို႔ဆိုတာ အိပ္မက္မမက္ပါနဲ႔။ ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးလိုတာက အာမခံခ်က္။ ဒီ အခ်က္က အေရးႀကီးဆံုးပဲ။ အခုခ်က္ခ်င္း ဒီမိုကေရစီ အျပည့္အ၀ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ လံုး၀ လက္ခံတယ္၊ ဘယ္တိုင္းျပည္မွာမွ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ဒီမိုကေရစီကို အျပည့္အ၀ ကူးေျပာင္းတာ မ႐ွိဘူး၊ အခ်ိန္ယူရတယ္၊ ဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းအစဥ္အလာအရ တပ္မေတာ္ဟာ အလြန္အေရးပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ အကူးအေျပာင္းကို တပ္မေတာ္က ဦးေဆာင္ၿပီး သြားပါလို႔ေတာင္ ဒီခ်ဳပ္က ေျပာၿပီးေနၿပီပဲ (ျပည္ေထာင္စုေန႔ ေၾကျငာခ်က္ကို ၾကည့္ပါ။) ဒါကို တပ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက ဘာလို႔ ဒီခ်ဳပ္နဲ႔ မေဆြးေႏြးႏိုင္ရတာလဲ၊ ဘာလို႔ ေညာင္ႏွစ္ပင္ကို တကယ့္ ညႇိညႇိႏိႈင္းႏိႈင္း စုေပါင္းေဆြးေႏြးတဲ့ ညီလာခံအစစ္ အျဖစ္ မေျပာင္းႏိုင္ရတာလဲ။

တကယ္လို႔ ဒီခ်ဳပ္လို ေ႐ြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရပါတီနဲ႔၊ ေဒၚစုလို လူထုေခါင္းေဆာင္ နဲ႔သာ ညႇိႏိႈင္းသေဘာတူခဲ့ရင္၊ ေညာင္ႏွစ္ပင္ ဥပေဒက ဒီမိုကေရစီ အျပည့္အ၀ မက်ေသးေတာင္၊ လူထုက လက္ခံႏိုင္တယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ အာမခံခ်က္ ႐ွိလို႔ပဲ။ ေဒၚစုအပါအ၀င္ ဒီခ်ဳပ္ဟာ ျပည္သူကို သစၥာမေဖာက္ဘူး၊ တပ္ခ်ဳပ္တစ္ဦးတည္း လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခြင့္ ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို လူထုအေပါင္းက ယံုလို႔ပဲ။ ဒီလိုမ်ိဳး အာမခံခ်က္ မ႐ွိဘဲနဲ႔ကေတာ့ လူထုက ယံုမွာ မဟုတ္ဘူး။

တခ်ိဳ႕ကေျပာၾကတယ္၊ “ဒီခ်ဳပ္အပါအ၀င္ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ားဟာ ေညာင္ႏွစ္ပင္ၿပီးမွာကို ေၾကာက္ၾကတယ္၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီတခါ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ လုပ္ရင္ ႏိုင္ဖို႔မေသခ်ာလို႔။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေခတ္မမီေတာ့တဲ့ ကိုးဆယ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို အေသအလဲ ဆုပ္ကိုင္ထားတာပါ” တဲ့။ အေတာ္ေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ ျပက္လံုးပဲ။ ပထမဆံုး အခ်က္က ဒီခ်ဳပ္က ကိုးဆယ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကို ဘယ္တုန္းကမွ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး တေဇာက္ကန္း ဆုပ္ကိုင္မထားဘူး၊ အခု ေညာင္ႏွစ္ပင္မွာ အာဏာ တမတ္သားဆိုလည္း တမတ္သားအေၾကာင္း၊ ေနာက္ေ႐ြးေကာက္ပြဲဆိုလည္း ေနာက္ေ႐ြးေကာက္ပြဲအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခ်င္လို႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးကို ေတာင္းေနတာျဖစ္တယ္။ စဥ္စားၾကည့္ေလဗ်ာ၊ ပထမ တခါ ကိုးဆယ္တုန္းက လူထုက အေစာ္ကားခံခဲ့ရၿပီးၿပီ၊

ေနာက္တခါ ထပ္ၿပီး အေစာ္ကားခံရရင္ လူထုက တပ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကိုသာမက ဒီခ်ဳပ္ကိုပါ ဆဲေတာ့မွာေပါ့။ “တစ္ခါခံမိ သူ႔အျပစ္၊ ႏွစ္ခါခံထိ ငါ့အျပစ္” မဟုတ္လား။

ကိုးဆယ္တုန္းကလို ေ႐ြးေကာက္ပြဲလုပ္၊ ကိုယ္ႏိုင္ေစခ်င္တဲ့ ပါတီ မႏိုင္ေတာ့မွ အမ်ိဳးမ်ိဳး သြားပုပ္ေလလြင့္ ေျပာၿပီး အာဏာလႊဲမေပးဘဲ ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ။ အဲဒီေတာ့

ဒီခ်ဳပ္ဟာ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ အသံၾကားတိုင္း (တခ်ိဳ႕ နာမည္ သံုးလံုးနဲ႔ ပါတီေတြလို) အၿမီးနန္႔လို႔ မရပါဘူး။

ေနာက္တစ္ခါ အလိမ္မခံရဘူးဆိုတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္၊ အာဏာကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ညႇိညႇိႏိႈ္င္းႏိႈင္း ခြဲေ၀ႏိုင္တဲ့ အာမခံခ်က္ လိုပါတယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးကို ေတာင္းေနတာ ျဖစ္ပါတယ္၊

ေနာက္ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို အရင္ေ႐ြးေကာက္ပြဲလို ေစာ္ကားခံရမွာစိုးလို႔ ေဆြးေႏြး အာမခံခ်က္ လိုခ်င္တာျဖစ္တယ္။ ဒီလို ေဆြးေႏြး အာမခံခ်က္မ်ိဳးမပါတဲ့ လက္႐ွိ ေညာင္ႏွစ္ပင္ကိုေတာ့ လူထုက ဘယ္လိုမွ လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

(ဂ) ေညာင္ႏွစ္ပင္ကို ဘယ္လို တိုက္ဖ်က္မလဲ

ဒီအပိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးရမွာ အေၾကာက္ဆံုးပဲ။ ဘာလို႔လည္း ဆိုေတာ့ “What and why” မွာ လူေတြက သေဘာတူညီတာ မ်ားေပမယ့္ how က်ရင္ေတာ့ ကြဲၾကတာပဲ။ အခုလည္း ကြဲေနတာပဲ။

တခ်ိဳ႕ကေျပာတယ္၊ ဆႏၵခံယူပြဲကို လံုး၀ သပိတ္ေမွာက္ပါတဲ့၊ မဲသြားမေပးနဲ႔တဲ့။ ဒါလည္းေကာင္းတာပဲ၊ ဒီဆႏၵခံယူပြဲမွာ လိုအပ္တဲ့ turnout မရရင္ ရလဒ္ဟာ အလုိလိုပ်က္ျပယ္တာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံေပး၊ ဓားမိုးၿပီး ရပ္ကြက္ထဲမွာ အိမ္တိုင္းေစ့ မထည့္မေနရ၊ ေထာက္ခံမဲထည့္ခိုင္းရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ၊ အဲဒီလို ခိုင္းတိုင္းလုပ္မယ့္ လူတစ္စု ႐ွိေနတယ္ဆိုတာ အခုတေလာ ျပည္သူဆိုၿပီး ရမ္းကားေနတဲ့ လူအုပ္ကို ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္တယ္။ ေတာ္ၾကာ အဲဒီ လူအုပ္ရဲ႕ မဲနဲ႔ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီး အတည္ျပဳရင္ ျပဳလို႔ရတယ္၊ မဲမေပးသူက မဲမေပးသူရဲ႕ အျပစ္ေပါ့၊ ရတဲ့ ေျပာပိုင္ခြင့္ကိုမွ အသံုးမခ်တာ၊ အဲဒီလို လူမ်ိဳးကို ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုဘူးလို႔ ေျပာမွာေပါ့။ Passive ပဲ ခံေနတဲ့လူကို၊ ဘယ္သူကမွ ဂ႐ုစိုက္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။

ကဲဒါျဖင့္ ျပည္လံုးကၽြတ္ ကန္႔ကြက္မဲ ေပးရေအာင္။ ဒါဆိုရင္ Passive အဆင့္က ေက်ာ္ၿပီး active ျဖစ္လာၿပီ။ ကိုယ္တိုင္လက္ေရာက္ ကန္႔ကြက္ရမယ္၊ ဒါေပမယ့္… မဲက လိမ္ဦးမွာပဲ။ မဲ႐ံုမွာ မဲေရရင္ ၉၀ တုန္းကလို လူေတြ၀ိုင္းၿပီး မဲ႐ံုမွာ သြားၾကည့္ၾက၊ မဲလိမ္လို႔မရေအာင္။ ဒါေတြကို လူထုက လုပ္ႏိုင္ပါ့မလား ဆိုတာ စဥ္းစားရမယ္။ လုပ္ႏိုင္ေအာင္လည္း လႈံ႔ေဆာ္တဲ့ လူက ႐ွိရဦးမယ္။ passively မဲမေပးနဲ႔ ဆိုရင္ေတာင္ ေၾကာက္လို႔၊ အထက္လူႀကီး ရယက စသည္တို႔ ၿငိဳျငင္မွာ စိုးလို႔ ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေထာက္ခံမဲ သြားေပးတဲ့လူက ႐ွိဦးမွာဆိုေတာ့ ကန္႔ကြက္မဲ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ေပးၾကပါဆိုရင္… အင္း…

ကၽြန္ေတာ္တစ္ဦးတည္း အျမင္အရ၊ မဲမေပးဘဲ သပိတ္ေမွာက္႐ံုမကဘဲ၊ ကန္႔ကြက္မဲေပး၊ မဲေရတဲ့ကိစၥကို ၀ိုင္းၾကည့္၊ ဒီၾကားထဲမွာ မဲလိမ္ရင္ေတာ့ ဒီဆႏၵခံယူပြဲက ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ႏိုင္ငံတကာ တံေတြးခြက္ထဲ ေမ်ာေရာ့ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒါက သာမန္ျပည္သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး အေတြ႔အႀကံဳ႐ွိတဲ့ ေျပာေရးဆိုခြင့္႐ွိသူမ်ားက နည္းတစ္နည္းနည္းကို သတ္မွတ္ေပးရင္ အဲဒီ သတ္မွတ္တဲ့နည္းအတိုင္း လိုက္နာဖို႔ အဆင္သင့္ပဲ၊ သပိတ္ေမွာက္ဆိုလည္း ေမွာက္၊ ကန္႔ကြက္မဲေပး မဲေရတာ ၀ိုင္းၾကည့္ဆိုလည္း ၀ိုင္းၾကည့္၊ အားလံုးနဲ႔ တညီတည္း လုပ္ဖို႔ အဆင္သင့္ပဲ။ (ေလာေလာဆယ္ ျပည္ပမွာ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ အဲဒီ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ အခ်ိန္ေရာက္ရင္ ျမန္မာျပည္ကို အနည္းဆံုးေတာ့ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ႏိုင္ဖို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္ဗ်ာ။)

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေထာက္ခံမဲေတာ့ ေယာင္လို႔ေတာင္ မေပးမိၾကပါေစနဲ႔။ ကိုယ့္လည္ပင္းကို ကိုယ္ ႀကိဳးကြင္းစြပ္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး မလုပ္ၾကပါနဲ႔။

မဲေပးတဲ့ ကိစၥအျပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ျပည္တြင္းေနေရာ ျပည္ပေရာက္ပါ လုပ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥကေတာ့ တႏိုင္စည္း႐ံုးေရးပါ။ အခုေလာေလာဆယ္ အေျခအေနအရ ျပည္တြင္း ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ားဟာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း စည္း႐ံုးလႈံ႔ေဆာ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာ သိပ္မ႐ွိဘူး။ လုပ္ရင္လည္း လွ်ိဳ႕၀ွက္လုပ္ရမယ့္ အေနအထား ႐ွိပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ျပည္သူအားလံုး ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ ကိုယ္ တႏိုင္စည္း႐ံုးေရး လုပ္ရပါမယ္။

ဘယ္သူ႔ကို စည္း႐ံုးမလဲ၊ စိတ္ခ်ရတဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမနဲ႔ မိဘမ်ားကို စည္း႐ံုးပါ။ နားလည္ေအာင္ေျပာၿပီး စည္း႐ံုးပါ။

အခု ဒီေရးထားတဲ့ စာမ်ိဳးကို ကိုယ္ပိုင္ရာ ဘေလာ့ဂ္၊ ဖိုရမ္၊ အီးေမးလ္ ဂ႐ုပ္ စသည္တို႔မွာ ျဖန္႔ၿပီး စည္း႐ံုးပါ။ ၂၀၀၇ ကုန္၊ ၂၀၀၈ ထဲမွာ အသက္ ၁၈ ႏွစ္နဲ႔ အထက္ ႐ွိသူမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ လူငယ္မ်ားကို အဓိက ထား စည္း႐ံုးပါ။ ေတြေ၀ေနတဲ့ လူႀကီးမ်ားကိုလည္း နားလည္ေအာင္ ေျပာျပၿပီး စည္း႐ံုးပါ။

“လႈပ္႐ွားမွ မုန္႔စားရမယ္” ဆိုတဲ့ လူငယ္ေတြ ေျပာၾကတဲ့ စကားကို သံုးရမယ့္ အခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္တာ၊ ကိုယ္မလုပ္ရဲတာကို သူမ်ားတကာကို လုပ္ခိုင္းၿပီး စည္း႐ံုးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ၊ အားလံုး အႏၲရာယ္ ကင္းကင္း လုပ္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳးကို စည္း႐ံုးတာ ျဖစ္လို႔ ရဲရဲတင္းတင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာနဲ႔ စည္း႐ံုးၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ရပ္ကြက္လံုးကၽြတ္ ကန္႔ကြက္မဲေပးရင္ ရပ္ကြက္လံုးကၽြတ္ ဖမ္းမွာလား၊ ဖမ္းခ်င္ေတာင္ ဖမ္းလို႔မရဘူး၊ မဲေပးတဲ့ေနရာမွာ လူတိုင္းကို ေသနတ္နဲ႔ ေထာက္ၿပီး ေထာက္ခံမဲ ေပးခိုင္းမွာလား၊ သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ မဲဆႏၵ႐ွင္ ျပည္သူလူထုကို ဘယ္လိုမွ ေသနတ္နဲ႔ မေထာက္ႏိုင္ဘူး။

လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပသလို၊ သတ္ကြင္းထဲ ၀င္တာမ်ိဳး မဟုတ္တဲ့အတြက္ အားလံုးက သတၱိ႐ွိ႐ွိနဲ႔ “ေထာက္ခံမဲ မေပးဖို႔” စည္း႐ံုးၾကေစခ်င္ပါတယ္။

(ဃ) ေညာင္ႏွစ္ပင္ ပ်က္သြားခဲ့ရင္ ဘာဆက္လုပ္မလဲ

ေညာင္ႏွစ္ပင္ အရင္ ပ်က္သြားဖို႔က အေရးႀကီးပါတယ္၊ ပ်က္သြားခဲ့ရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ တပ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက တပ္မေတာ္ႀကီး အပါအ၀င္ ျပည္သူေတြကို သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ လွည့္စားခ်င္တိုင္း လွည့္စားလို႔ မရဘူးဆိုတာ ျပသရာ ေရာက္တဲ့အတြက္ တပ္အပါအ၀င္ လူထုအတြက္ အျမတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ကေျပာႏိုင္ပါတယ္၊ ကဲ… ဟုတ္ပါၿပီ ေညာင္ႏွစ္ပင္ႀကီး ပ်က္သြားၿပီး ဆိုပါေတာ့၊ သူတို႔က ေနာက္တစ္ခါ ထပ္လုပ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခါ ထပ္႐ွည္ေနရင္ ျပည္သူ နာတာပဲ မဟုတ္ဘူးလားလို႔။ တကယ္လို႔ ဒီတစ္ခါ (ပ်က္သြားၿပီးမွ) ထပ္လုပ္ခဲ့ရင္ ျပည္သူ႔ဘက္ေတာ္သားမ်ား အတြက္ ေျပာအား႐ွိသြားၿပီ ျဖစ္ပါတယ္၊ ႏိုင္ငံတကာကလည္း အေျခခံဥပေဒတစ္ခု (ဘယ္လိုပံုမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္) ႐ွိေစခ်င္ေနတဲ့အတြက္ လက္႐ွိတပ္ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းကို ဖိအားေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဒီေညာင္ႏွစ္ပင္ ပ်က္သြားၿပီးေနာက္ အစိုးရက ဘာပဲ ဆက္လုပ္လုပ္ ျပည္သူ႔ဘက္က အျမတ္ရၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလို အစိုးရက ငါတေကာ ေကာလို႔မရဘူးလို႔ “လက္ေတြ႔” သိသြားခဲ့ရင္၊ ဒီအစိုးရကို ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ျပဳေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက သိသြားခဲ့ရင္၊ အားလံုး ညႇိညႇိႏိႈင္းႏိႈင္းနဲ႔ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရး ျဖစ္ေပၚလာဖို႔ လမ္းစပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ေညာင္ႏွစ္ပင္ ပ်က္သြားရင္ ဘာလုပ္မယ္ ဆိုတာဟာ၊ ပ်က္သြားတဲ့ ေညာင္ႏွစ္ပင္ ရလဒ္ကို အစိုးရက ဘယ္လို တံု႔ျပန္မလဲဆိုတဲ့ အေပၚမွာ မူတည္ၿပီး၊ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုမ်ားက ညီညီညြတ္ညြတ္ ဆက္လုပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခု ေျပာႏိုင္တာကေတာ့

ေညာင္ႏွစ္ပင္ ပ်က္ျခင္းဟာ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ႐ံႈးနိမ့္မႈတစ္ခု မဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ၊ အာဏာ႐ူး တပ္ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕နဲ႔ လက္ပါးေစ ပါတီအဖြဲ႔အစည္း တခ်ိဳ႕ရဲ႕ ဆံုး႐ံႈးမႈ ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္၊ တပ္အပါအ၀င္ ျပည္သူတစ္ရပ္လံုးအတြက္ ကေတာ့ အားလံုး ျပန္လည္ သင့္ျမတ္မယ့္ လမ္းစျဖစ္တယ္ဆိုတာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ခံယူထားဖို႔ပါပဲ။ အခုေလာေလာဆယ္ကေတာ့ မုန္႔ဆီေၾကာ္က ဘယ္ေနမွန္း မသိေသးတဲ့အတြက္ ေညာင္ႏွစ္ပင္ ပ်က္ဖို႔သာ အာ႐ံုစိုက္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။

“ေညာင္ႏွစ္ပင္ကို ေနာင္ၾကဥ္ေလာက္ေအာင္ တိုက္ဖ်က္ၾကပါစို႔။”

ပုထုဇဥ္

========================================

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...
s0wha1

Print this post