ဒီခ်ိန္ဆိုပို႔စ္မွာ အန္တီၿငိမ္းနဲ႔ မေမက ကယားျပည္နယ္ရဲ့ ပညာေရးပံုစံ အေျခအေနေတြ ထည့္ေရးဖို႔ ကြန္မန္႔ေရးၿပီး အႀကံေပးတဲ႔အတြက္ ဒုတိယပိုင္းအေနနဲ႔ ကၽြန္မ ငယ္ဘ၀အေၾကာင္းနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အေၾကာင္း အနည္းငယ္ေရာၿပီး ဆက္ေရးလိုက္ပါတယ္...
တင္တင္ေဌး၊ ဆရာမ၊ me၊ မိုးကလ်ာအိ
သံုးတန္းနွစ္ အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒၚေဘဘီ၊ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း နွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ မိုးကလ်ာအိ၊ တင္တင္ေဌးတို႔နဲ႔အတူ ရိုက္ထားတဲ႔ တစ္ပံုတည္းေသာ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုပါ... အဲဒီေန႔က အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲေန႔ေလ... ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ အာစရိယပူေဇာ္ပြဲ က်င္းပတဲ႔ေန႔ဆို အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္... ေက်ာင္းသားတိုင္းလည္း မပ်က္မကြက္လာၾကတယ္... အဲဒီေန႔ မနက္ပိုင္းမွာ သူငယ္တန္းကေန ၈တန္း ေက်ာင္းသားထိ ေက်ာင္းခန္းမက်ယ္ႀကီးရဲ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚ တစုတေ၀းထဲထိုင္လို႔ စင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနၾကတဲ႔ ေက်ာင္းမွာရွိသမွ် ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ရိုေသစြာ ကန္ေတာ႔ၾကပါတယ္... (တကယ္ေတာ႔ ေက်ာင္းခန္းမဆိုတာက ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာလို သီးသန္႔ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး... စာသင္ခန္း သံုး၊ ေလးခန္းကို နံရံေတြ ဖယ္လိုက္ေတာ႔ ဧရာမေက်ာင္းခန္းမ ျဖစ္သြားေတာ႔တာေပါ႔...) ၿပီးရင္ေတာ႔ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူေတြရဲ့ ျပဇာတ္တြ၊ အကေတြနဲ႔ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ႀကီး ေဖ်ာ္ေျဖပြဲ စတင္တယ္... ေက်ာင္း၀န္းထဲမွာလည္း မုန္႔လာေရာင္းတဲ႔လူေတြနဲ႔ စည္ကားေနတယ္... ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲက ရွားပါးေလေတာ႔ ဒါမ်ိဳး ေက်ာင္းကပြဲကိုလည္း အနီးအပါးက မိဘျပည္သူေတြ လာၾကည့္ၾကတာပါပဲ... ဒီလိုေန႔ဆို ကၽြန္မတို႔ရြာရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ဓာတ္ပံုဆရာလည္း လက္မလည္ေအာင္ ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးရၿပီေပါ႔... ဓာတ္ပံုဆရာက တျခားလူေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး... တရုတ္ကုန္စံုဆိုင္ဖြင္႔ထားတဲ႔ တရုတ္မိသားစုထဲက အစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္ပါ... သူ႔ကို ဓာတ္ပံုေမာင္ေမာင္ လို႔ေခၚၾကတယ္... ဒီပံုကလည္း သူရိုက္ေပးတာေပါ႔... ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ဘက္မွာ ျဖတ္သြားတဲ႔ ေက်ာင္းသူ နွစ္ေယာက္ကလြဲၿပီး လူမရွိတဲ႔ ေက်ာင္း၀န္းႀကီးပံုေပါက္ေနလို႔ ဇေ၀ဇ၀ါေတာ႔ ျဖစ္မသြားၾကပါနဲ႔... လူေတြက ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ဘက္ျခမ္း ေအာက္ဘက္က ေက်ာင္းခန္းမႀကီး ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေရာက္ေနၾကလို႔ပါ... ကၽြန္မတို႔ ဓာတ္ပံုရိုက္တဲ႔ ေနရာကေတာ႔ ေက်ာင္းဆိုင္းဘုတ္ေရွ႕၊ နိူင္ငံေတာ္ အလံေအာက္၊ ကၽြန္မတို႔ ကစားကြင္းလို႔လည္း ေျပာလို႔ရတဲ႔၊ တနလၤာနဲ႔ ေသာၾကာေန႔မနက္တိုင္း စုေ၀းတန္းစီရာ ကြင္းျပင္ေနရာလည္းျဖစ္တဲ႔ ကုန္းမို႔မို႔ေပၚမွာပါ...
ကၽြန္မတို႔ ေလာဓေလး အ.လ.က ေက်ာင္းက ေတာင္ေပၚရြာေက်ာင္းေပမဲ႔ စည္းကမ္းႀကီးတဲ႔ေက်ာင္းအျဖစ္ နာမည္ႀကီးပါတယ္... အဲဒီတုန္းက ၄ တန္းနဲ႔ ၈ တန္းနွစ္ေတြက အစိုးရစစ္စာေမးပြဲေတြျဖစ္ေလေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက ကယားျပည္နယ္ တစ္ျပည္နယ္လံုးမွာ ေအာင္ခ်က္အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္းထဲမွာ ပါ၀င္တယ္... နွစ္စဥ္နွစ္တိုင္း ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေဒၚရင္ရင္ဟာ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီး ဆုသြားယူရေလ႔ရွိပါတယ္... ရတဲ႔ ဆုေတြကလည္း မနည္းပါဘူး... ေက်ာက္ဆည္သူ ဆရာမႀကီးရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာင္းလို႔လည္း ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းအေနနဲ႔ ဒီလို ဂုဏ္ရွိေနတာ ထင္ပါရဲ့...
ကၽြန္မတို႔အိမ္က ဆရာမႀကီး ေဒၚရင္ရင္၊ ေလာဓေလးေဆးရံုမွာ တာ၀န္က်တဲ႔ မႏၱေလးဇာတိ ဆရာ၀န္မမိသားစုအိမ္တို႔နဲ႔ နီးေလေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုနဲ႔ သူတို႔ မိသားစုေတြက အလြန္ရင္းနွီးၾကတယ္... အရင္ဆံုး ကၽြန္မတို႔အိမ္ တည္ေနရာကို ေျပာျပခ်င္တယ္... တိုက္ကုန္းအ၀င္လမ္းအတိုင္း ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ဘယ္ဘက္ျခမ္း၊ လမ္းနွစ္လမ္းဆံု ေထာင္႔မွာရွိတယ္... ကၽြန္မတို႔တိုက္ကုန္းအိမ္ေတြက ၿခံ၀င္းက်ယ္က်ယ္ထဲက အ၀ါေရာင္ တစ္ထပ္တိုက္ပုေလးေတြပါ... ဂ်ပန္ေတြ စစ္ေလ်ာ္ေၾကးအေနနဲ႔ ေလာပိတ စက္ရံုႀကီးနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာအရာရွိေတြ အိမ္ေနရာကို ေဆာက္လုပ္ေပးခဲ႔တာလို႔ သိရပါတယ္... အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ တိုက္ကုန္းကအိမ္ေတြရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မ်က္နွာစာေတြအားလံုး အေရွ႕ဘက္ကို လွည့္ထားပါတယ္... ဒီေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အိမ္က အေနာက္ရပ္ျဖစ္တဲ႔ တိုက္ကုန္းလမ္းမဘက္ကို ေက်ာေပးထားၿပီး ဆရာ၀န္မ မိသားစု အိမ္ဘက္ကို မ်က္နွာမူထားတယ္... (ကၽြန္မတို႔ ၿခံတံခါး ၀င္ေပါက္က အိမ္ေက်ာေပးထားတဲ႔ တိုက္ကုန္းကားလမ္းမဘက္မွာ ရွိေလေတာ႔ အိမ္ထဲကို ေကြ႔ၿပီး ၀င္ရတယ္...) အဲဒီဆရာ၀န္မတို႔ အိမ္နဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္မွာ (စက္ရံုသြားရာ ကားလမ္းျခားလ်က္) ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးတို႔ အိမ္ပါပဲ... ဆရာမႀကီးတို႔ အိမ္အေနာက္ဘက္ကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ့ေလာဓေလးေက်ာင္းပါ... ဆရာ၀န္မအိမ္၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးအိမ္နဲ႔ တျခား ၀န္ထမ္းအိမ္ေတြက ဂ်ပန္ေတြေဆာက္လုပ္သြားတဲ႔ အိမ္မဟုတ္လို႔လားမသိဘူး ကၽြန္မတို႔အိမ္ေတြနဲ႔ မတူပါဘူး... ေျပာရရင္ေတာ႔ တိုက္ကုန္းက အိမ္ေတြကလြဲရင္ က်န္တဲ႔ ၀န္ထမ္းအိမ္ေတြ အကုန္လုံး ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုးအိမ္ေတြသာျဖစ္ၿပီး လမ္းမေတြဘက္ကို မ်က္နွာမူထားၾကတယ္... ဒီလိုဆိုရင္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ အိမ္သံုးအိမ္ရဲ့ တည္ရွိပံုကို သိနိုင္ၿပီ ထင္ပါရဲ့...
ၿမိဳ႕ေနလူအမ်ားစုက နယ္ေက်ာင္းေတြရဲ့ ပညာေရးအေျခအေနကို ညံ့လိမ္႔မယ္လို႔ ထင္ထားတတ္ၾကတယ္... တကယ္ေတာ႔ နယ္ေတြမွာ တကယ္ေတာ္၊ တကယ္တတ္တဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြ အမ်ားႀကီးပါ... သူတို႔သင္ေပးရတဲ႔ ဘာသာရပ္ကို ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ထားတဲ႔ ဆရာေတြက မ်ားပါတယ္... အဂၤလိပ္စာ သင္တဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမဆိုရင္ အဂၤလိပ္လို ပီပီသသနဲ႔ သဒၵါမွန္မွန္ ကၽြမ္းက်င္စြာ ေျပာတတ္ၾကတယ္... ဒီလိုပါပဲ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း သူတို႔နည္း သူတို႔ဟန္နဲ႔ ေတာ္ၾကပါတယ္... သူတို႔ သိထား၊ နားလည္ထားသမွ်ကို အစြမ္းကုန္ ေစတနာပါပါနဲ႔ တကယ္တတ္ေအာင္၊ နားလည္ေအာင္ သင္ေပးၾကတာပါ... "ပီတိကို စား၊ အားရွိပါ၏"... "တပည့္မရွား၊ တျပားမရွိ"... "ေစတနာ၊ ကရုဏာ၊ အနစ္နာ" ဆိုတဲ႔ နာသံုးနာနဲ႔ ျပည့္၀တဲ႔ ဆရာေတြကို နယ္ေက်ာင္းေတြမွာ ေတြ႕ရမွာပါ... ေတာထဲမွာ လာေနရတဲ႔ ၀န္ထမ္းခ်င္းတူတူ သူတို႔ေတြရဲ့ဘ၀က စက္ရံု၀န္ထမ္းေတြထက္ ပိုဆိုးပါတယ္... ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ တနဂၤေႏြ တပတ္ျခားတခါ စက္ရံု၀န္ထမ္းေတြအတြက္ စီစဥ္ေပးတဲ႔ကားနဲ႔ လြိဳင္ေကာ္ကို ေစ်း၀ယ္ ကားႀကံဳ ခိုကပ္ၿပီး လုိက္စီးရတတ္တယ္... ပညာေရးဌာနဆိုေတာ႔ EPC က ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ဌာနလိုမ်ိဳး အဖြဲ႕အစည္းအေထာက္အပံ့မွ မရွိဘဲ...
ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ နွစ္၀က္က်ိဳးေလာက္မွ ပံုနွိပ္စာအုပ္ အျပည့္အစံုနဲ႔ စာသင္ရတတ္ပါတယ္... တခါတေလ နွစ္သာကုန္သြားတယ္ ဖတ္စာအုပ္မရလိုက္တဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ရွိပါတယ္... မ်ားေသာအားျဖင္႔ေတာ႔ ေက်ာင္းသားဦးေရအလုိက္ မွာထားတဲ႔ စာအုပ္အေရအတြက္အတိုင္း မေရာက္လာတတ္ပါဘူး... ဒီလိုခါမ်ိဳးမွာ ဆရာေတြက မဲခ်ၿပီး စာအုပ္ေ၀ေပးပါတယ္... ကၽြန္မအေမက လ တိုင္းလိုလို ရန္ကုန္ ျပန္တတ္ေလေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ဖတ္စာအုပ္အေဟာင္းေတြ ၀ယ္လာေပးပါတယ္... အဲဒီေတာ႔ ေက်ာင္းစစတက္တဲ႔ေန႔ထဲက ကၽြန္မတို႔မွာ ဖတ္စာအုပ္ရွိေနတတ္တယ္... စာအုပ္သစ္ေတြ မရမခ်င္း မပူမပင္သံုးလို႔ရတာေပါ႔... တခ်ိဳ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သူတို႔အစ္မေတြ၊ အစ္ကိုေတြရဲ့ ဖတ္စာအုပ္ေဟာင္းေတြ သံုးၾကတယ္... စာအုပ္သစ္မ၀ယ္နိုင္လို႔ စာအုပ္ေဟာင္းပဲ သံုးၿပီး စာသင္နွစ္တနွစ္ ၿပီးသြားတဲ႔ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္...
မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မတို႔ ၅ တန္းနွစ္မွာ အေထြေထြသိပၸံဘာသာရပ္ကို သင္ရၿပီဆိုေတာ႔ ကြန္ပါဘူးေတြကိုင္ရၿပီေပါ႔... ကၽြန္မေျပာတဲ႔ ကြန္ပါဘူးကို သိတယ္မလား... ေထာက္ခၽြန္၊ ေထာက္ဆူး၊ စက္၀ိုင္းျခမ္းတို႔ ပါတဲ႔ ကြန္ပါဘူးေလ... အဲဒီနွစ္က ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားအေရအတြက္အတိုင္း ကြန္ပါဘူး မရပါဘူး... ဒီေတာ႔ ဆရာမက မဲနိႈက္ခိုင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ပါတယ္... ဗလာမဲ ၁၀ မဲပါ... အျပင္မွာ၀ယ္ရင္ ေစ်းႀကီးတဲ႔အတြက္ ေက်ာင္းကရတာပဲ လူတိုင္း လိုခ်င္ေလေတာ႔ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ မဲ စ နိႈက္ၾကတယ္... ေစ်းနႈန္းအတိအက်မမွတ္မိေတာ႔ေပမဲ႔ အျပင္ေပါက္ေစ်းနဲ႔ အစိုးရေစ်း ထက္၀က္ေလာက္ကြာတာေတာ႔ မွတ္မိေနတယ္... ဆရာမက နာမည္စဥ္လိုက္အတိုင္း ေက်ာင္းသားေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္းေခၚရင္း မဲနိႈက္ခိုင္းတာ မဲေပါက္တဲ႔လူကေပ်ာ္၊ မဲမေပါက္တဲ႔လူက မ်က္နွာပ်က္နဲ႔ ၾကည့္ရတဲ႔ လူမွာလည္း ရင္ေမာရပါတယ္... ဒီလိုနဲ႔ ဗလာမဲ ၉ မဲ အထိ ေက်ာင္းသားေတြ နႈိက္ၿပီးၾကပါၿပီ... ေနာက္ဆံုး ကံဆိုးသူက ဘယ္သူျဖစ္ေလမလဲလို႔ အားလံုးကလည္း စိတ္၀င္စားေနတယ္... တကယ္ေတာ႔ ဒီဗလာမဲတစ္မဲသာ တစ္ေယာက္ေယာက္ေပါက္သြားရင္ က်န္တဲ႔လူေတြက မဲဆက္နိႈက္စရာမလိုေတာ႔ဘဲ ကြန္ပါဘူးေတြ ပိုင္ဆိုင္ရေတာ႔မွာေလ... မၾကာခင္ ကၽြန္မအလွည့္ကို ေရာက္လာေလေတာ႔ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ ဆရာမ ရွိရာသြားလို႔ မဲေတြကို ကၽြန္မ စိတ္ႀကိဳက္ေသခ်ာေရြးၿပီး နိႈက္လိုက္ပါတယ္... ကၽြန္မ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ႔ မဲလိပ္ေလး ျဖည္ေနတဲ႔ ဆရာမကို မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႔ ဒါေပမဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္အျပည့္နဲ႔ ကၽြန္မေမာ႔ၾကည့္ရင္း ရင္ေတြတဒိန္းဒိန္းနဲ႔ေပါ႔... တသက္မွာ တခါ ကၽြန္မ ၀မ္းအနည္းရဆံုးေန႔ကို ေျပာပါဆိုရင္ အဲဒီေန႔ေလးကိုပဲ ကၽြန္မ ေျပာမိပါလိမ္႔မယ္... ေပါက္မဲေတြ အမ်ားႀကီးထဲက တစ္ခုတည္းေသာ ဗလာမဲကို ေသခ်ာပိုင္နိုင္စြာ ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ႔ ကၽြန္မမွ မေၾကကြဲရင္ ဘယ္လိုလူမ်ိဳး ေၾကကြဲမလဲေလ...
အိမ္ကိုျပန္ေရာက္တဲ႔အခါ တေန႔တာ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ျပန္ေျပာျပတတ္တဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြ အက်င္႔အတိုင္း အဲဒီေန႔မနက္ကအေၾကာင္း ကၽြန္မအေဖကို ဘာမွ မခံစားရသလို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ေျပာျပခဲ႔ပါတယ္... တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မရင္ထဲက ၀မ္းနည္းမႈအတိုင္းအတာကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပဲ သိနိုင္မယ္ထင္ပါရဲ့... ခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ႔လည္း ကၽြန္မက အဲဒီအရြယ္ထဲက ကိုယ္႔ခံစားခ်က္ကို မထုတ္ျပဘဲ ဟန္ေဆာင္တတ္ေနပါလားေပါ႔... ေနာက္တေန႔မွာ ကၽြန္မ ကြန္ပါဘူးအသစ္ေလးရပါတယ္... အေဖ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီး ၀ယ္လာတဲ႔ ကြန္ပါဘူးေလးဟာ ေက်ာင္းကလူေတြ ရတဲ႔ ကြန္ပါဘူးနဲ႔ တသေ၀မတိမ္း တူပါရဲ့နဲ႔ ကၽြန္မ မေပ်ာ္နိုင္ခဲ႔ပါဘူး... ကြန္ပါဘူးေလးကို ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာရမယ္႔အစား ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ ရမယ္႔အရာတခုကို ေစ်းႀကီးေပး၀ယ္ရတဲ႔အတြက္ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ပိုလို႔၀မ္းနည္းမိပါတယ္... ကၽြန္မထင္တယ္ေလ... ကၽြန္မသာ ပထမဆံုး ဗလာမဲ ေပါက္သူဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္မ ဒီေလာက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔...
s0wha1
ကၽြန္မတို႔ ေလာဓေလး အ.လ.က ေက်ာင္းက ေတာင္ေပၚရြာေက်ာင္းေပမဲ႔ စည္းကမ္းႀကီးတဲ႔ေက်ာင္းအျဖစ္ နာမည္ႀကီးပါတယ္... အဲဒီတုန္းက ၄ တန္းနဲ႔ ၈ တန္းနွစ္ေတြက အစိုးရစစ္စာေမးပြဲေတြျဖစ္ေလေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက ကယားျပည္နယ္ တစ္ျပည္နယ္လံုးမွာ ေအာင္ခ်က္အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္းထဲမွာ ပါ၀င္တယ္... နွစ္စဥ္နွစ္တိုင္း ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး ေဒၚရင္ရင္ဟာ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီး ဆုသြားယူရေလ႔ရွိပါတယ္... ရတဲ႔ ဆုေတြကလည္း မနည္းပါဘူး... ေက်ာက္ဆည္သူ ဆရာမႀကီးရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေကာင္းလို႔လည္း ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းအေနနဲ႔ ဒီလို ဂုဏ္ရွိေနတာ ထင္ပါရဲ့...
ကၽြန္မတို႔အိမ္က ဆရာမႀကီး ေဒၚရင္ရင္၊ ေလာဓေလးေဆးရံုမွာ တာ၀န္က်တဲ႔ မႏၱေလးဇာတိ ဆရာ၀န္မမိသားစုအိမ္တို႔နဲ႔ နီးေလေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုနဲ႔ သူတို႔ မိသားစုေတြက အလြန္ရင္းနွီးၾကတယ္... အရင္ဆံုး ကၽြန္မတို႔အိမ္ တည္ေနရာကို ေျပာျပခ်င္တယ္... တိုက္ကုန္းအ၀င္လမ္းအတိုင္း ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ဘယ္ဘက္ျခမ္း၊ လမ္းနွစ္လမ္းဆံု ေထာင္႔မွာရွိတယ္... ကၽြန္မတို႔တိုက္ကုန္းအိမ္ေတြက ၿခံ၀င္းက်ယ္က်ယ္ထဲက အ၀ါေရာင္ တစ္ထပ္တိုက္ပုေလးေတြပါ... ဂ်ပန္ေတြ စစ္ေလ်ာ္ေၾကးအေနနဲ႔ ေလာပိတ စက္ရံုႀကီးနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာအရာရွိေတြ အိမ္ေနရာကို ေဆာက္လုပ္ေပးခဲ႔တာလို႔ သိရပါတယ္... အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ တိုက္ကုန္းကအိမ္ေတြရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မ်က္နွာစာေတြအားလံုး အေရွ႕ဘက္ကို လွည့္ထားပါတယ္... ဒီေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အိမ္က အေနာက္ရပ္ျဖစ္တဲ႔ တိုက္ကုန္းလမ္းမဘက္ကို ေက်ာေပးထားၿပီး ဆရာ၀န္မ မိသားစု အိမ္ဘက္ကို မ်က္နွာမူထားတယ္... (ကၽြန္မတို႔ ၿခံတံခါး ၀င္ေပါက္က အိမ္ေက်ာေပးထားတဲ႔ တိုက္ကုန္းကားလမ္းမဘက္မွာ ရွိေလေတာ႔ အိမ္ထဲကို ေကြ႔ၿပီး ၀င္ရတယ္...) အဲဒီဆရာ၀န္မတို႔ အိမ္နဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္မွာ (စက္ရံုသြားရာ ကားလမ္းျခားလ်က္) ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးတို႔ အိမ္ပါပဲ... ဆရာမႀကီးတို႔ အိမ္အေနာက္ဘက္ကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ရဲ့ေလာဓေလးေက်ာင္းပါ... ဆရာ၀န္မအိမ္၊ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးအိမ္နဲ႔ တျခား ၀န္ထမ္းအိမ္ေတြက ဂ်ပန္ေတြေဆာက္လုပ္သြားတဲ႔ အိမ္မဟုတ္လို႔လားမသိဘူး ကၽြန္မတို႔အိမ္ေတြနဲ႔ မတူပါဘူး... ေျပာရရင္ေတာ႔ တိုက္ကုန္းက အိမ္ေတြကလြဲရင္ က်န္တဲ႔ ၀န္ထမ္းအိမ္ေတြ အကုန္လုံး ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုးအိမ္ေတြသာျဖစ္ၿပီး လမ္းမေတြဘက္ကို မ်က္နွာမူထားၾကတယ္... ဒီလိုဆိုရင္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ အိမ္သံုးအိမ္ရဲ့ တည္ရွိပံုကို သိနိုင္ၿပီ ထင္ပါရဲ့...
ၿမိဳ႕ေနလူအမ်ားစုက နယ္ေက်ာင္းေတြရဲ့ ပညာေရးအေျခအေနကို ညံ့လိမ္႔မယ္လို႔ ထင္ထားတတ္ၾကတယ္... တကယ္ေတာ႔ နယ္ေတြမွာ တကယ္ေတာ္၊ တကယ္တတ္တဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြ အမ်ားႀကီးပါ... သူတို႔သင္ေပးရတဲ႔ ဘာသာရပ္ကို ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ထားတဲ႔ ဆရာေတြက မ်ားပါတယ္... အဂၤလိပ္စာ သင္တဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမဆိုရင္ အဂၤလိပ္လို ပီပီသသနဲ႔ သဒၵါမွန္မွန္ ကၽြမ္းက်င္စြာ ေျပာတတ္ၾကတယ္... ဒီလိုပါပဲ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း သူတို႔နည္း သူတို႔ဟန္နဲ႔ ေတာ္ၾကပါတယ္... သူတို႔ သိထား၊ နားလည္ထားသမွ်ကို အစြမ္းကုန္ ေစတနာပါပါနဲ႔ တကယ္တတ္ေအာင္၊ နားလည္ေအာင္ သင္ေပးၾကတာပါ... "ပီတိကို စား၊ အားရွိပါ၏"... "တပည့္မရွား၊ တျပားမရွိ"... "ေစတနာ၊ ကရုဏာ၊ အနစ္နာ" ဆိုတဲ႔ နာသံုးနာနဲ႔ ျပည့္၀တဲ႔ ဆရာေတြကို နယ္ေက်ာင္းေတြမွာ ေတြ႕ရမွာပါ... ေတာထဲမွာ လာေနရတဲ႔ ၀န္ထမ္းခ်င္းတူတူ သူတို႔ေတြရဲ့ဘ၀က စက္ရံု၀န္ထမ္းေတြထက္ ပိုဆိုးပါတယ္... ဆရာ၊ ဆရာမေတြဟာ တနဂၤေႏြ တပတ္ျခားတခါ စက္ရံု၀န္ထမ္းေတြအတြက္ စီစဥ္ေပးတဲ႔ကားနဲ႔ လြိဳင္ေကာ္ကို ေစ်း၀ယ္ ကားႀကံဳ ခိုကပ္ၿပီး လုိက္စီးရတတ္တယ္... ပညာေရးဌာနဆိုေတာ႔ EPC က ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ဌာနလိုမ်ိဳး အဖြဲ႕အစည္းအေထာက္အပံ့မွ မရွိဘဲ...
ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ နွစ္၀က္က်ိဳးေလာက္မွ ပံုနွိပ္စာအုပ္ အျပည့္အစံုနဲ႔ စာသင္ရတတ္ပါတယ္... တခါတေလ နွစ္သာကုန္သြားတယ္ ဖတ္စာအုပ္မရလိုက္တဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ရွိပါတယ္... မ်ားေသာအားျဖင္႔ေတာ႔ ေက်ာင္းသားဦးေရအလုိက္ မွာထားတဲ႔ စာအုပ္အေရအတြက္အတိုင္း မေရာက္လာတတ္ပါဘူး... ဒီလိုခါမ်ိဳးမွာ ဆရာေတြက မဲခ်ၿပီး စာအုပ္ေ၀ေပးပါတယ္... ကၽြန္မအေမက လ တိုင္းလိုလို ရန္ကုန္ ျပန္တတ္ေလေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ဖတ္စာအုပ္အေဟာင္းေတြ ၀ယ္လာေပးပါတယ္... အဲဒီေတာ႔ ေက်ာင္းစစတက္တဲ႔ေန႔ထဲက ကၽြန္မတို႔မွာ ဖတ္စာအုပ္ရွိေနတတ္တယ္... စာအုပ္သစ္ေတြ မရမခ်င္း မပူမပင္သံုးလို႔ရတာေပါ႔... တခ်ိဳ႕ေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း သူတို႔အစ္မေတြ၊ အစ္ကိုေတြရဲ့ ဖတ္စာအုပ္ေဟာင္းေတြ သံုးၾကတယ္... စာအုပ္သစ္မ၀ယ္နိုင္လို႔ စာအုပ္ေဟာင္းပဲ သံုးၿပီး စာသင္နွစ္တနွစ္ ၿပီးသြားတဲ႔ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္...
မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မတို႔ ၅ တန္းနွစ္မွာ အေထြေထြသိပၸံဘာသာရပ္ကို သင္ရၿပီဆိုေတာ႔ ကြန္ပါဘူးေတြကိုင္ရၿပီေပါ႔... ကၽြန္မေျပာတဲ႔ ကြန္ပါဘူးကို သိတယ္မလား... ေထာက္ခၽြန္၊ ေထာက္ဆူး၊ စက္၀ိုင္းျခမ္းတို႔ ပါတဲ႔ ကြန္ပါဘူးေလ... အဲဒီနွစ္က ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားအေရအတြက္အတိုင္း ကြန္ပါဘူး မရပါဘူး... ဒီေတာ႔ ဆရာမက မဲနိႈက္ခိုင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ပါတယ္... ဗလာမဲ ၁၀ မဲပါ... အျပင္မွာ၀ယ္ရင္ ေစ်းႀကီးတဲ႔အတြက္ ေက်ာင္းကရတာပဲ လူတိုင္း လိုခ်င္ေလေတာ႔ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ မဲ စ နိႈက္ၾကတယ္... ေစ်းနႈန္းအတိအက်မမွတ္မိေတာ႔ေပမဲ႔ အျပင္ေပါက္ေစ်းနဲ႔ အစိုးရေစ်း ထက္၀က္ေလာက္ကြာတာေတာ႔ မွတ္မိေနတယ္... ဆရာမက နာမည္စဥ္လိုက္အတိုင္း ေက်ာင္းသားေတြ တစ္ေယာက္ခ်င္းေခၚရင္း မဲနိႈက္ခိုင္းတာ မဲေပါက္တဲ႔လူကေပ်ာ္၊ မဲမေပါက္တဲ႔လူက မ်က္နွာပ်က္နဲ႔ ၾကည့္ရတဲ႔ လူမွာလည္း ရင္ေမာရပါတယ္... ဒီလိုနဲ႔ ဗလာမဲ ၉ မဲ အထိ ေက်ာင္းသားေတြ နႈိက္ၿပီးၾကပါၿပီ... ေနာက္ဆံုး ကံဆိုးသူက ဘယ္သူျဖစ္ေလမလဲလို႔ အားလံုးကလည္း စိတ္၀င္စားေနတယ္... တကယ္ေတာ႔ ဒီဗလာမဲတစ္မဲသာ တစ္ေယာက္ေယာက္ေပါက္သြားရင္ က်န္တဲ႔လူေတြက မဲဆက္နိႈက္စရာမလိုေတာ႔ဘဲ ကြန္ပါဘူးေတြ ပိုင္ဆိုင္ရေတာ႔မွာေလ... မၾကာခင္ ကၽြန္မအလွည့္ကို ေရာက္လာေလေတာ႔ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ ဆရာမ ရွိရာသြားလို႔ မဲေတြကို ကၽြန္မ စိတ္ႀကိဳက္ေသခ်ာေရြးၿပီး နိႈက္လိုက္ပါတယ္... ကၽြန္မ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ႔ မဲလိပ္ေလး ျဖည္ေနတဲ႔ ဆရာမကို မ်က္နွာငယ္ေလးနဲ႔ ဒါေပမဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္အျပည့္နဲ႔ ကၽြန္မေမာ႔ၾကည့္ရင္း ရင္ေတြတဒိန္းဒိန္းနဲ႔ေပါ႔... တသက္မွာ တခါ ကၽြန္မ ၀မ္းအနည္းရဆံုးေန႔ကို ေျပာပါဆိုရင္ အဲဒီေန႔ေလးကိုပဲ ကၽြန္မ ေျပာမိပါလိမ္႔မယ္... ေပါက္မဲေတြ အမ်ားႀကီးထဲက တစ္ခုတည္းေသာ ဗလာမဲကို ေသခ်ာပိုင္နိုင္စြာ ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ႔ ကၽြန္မမွ မေၾကကြဲရင္ ဘယ္လိုလူမ်ိဳး ေၾကကြဲမလဲေလ...
အိမ္ကိုျပန္ေရာက္တဲ႔အခါ တေန႔တာ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ျပန္ေျပာျပတတ္တဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြ အက်င္႔အတိုင္း အဲဒီေန႔မနက္ကအေၾကာင္း ကၽြန္မအေဖကို ဘာမွ မခံစားရသလို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ေျပာျပခဲ႔ပါတယ္... တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္မရင္ထဲက ၀မ္းနည္းမႈအတိုင္းအတာကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပဲ သိနိုင္မယ္ထင္ပါရဲ့... ခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ႔လည္း ကၽြန္မက အဲဒီအရြယ္ထဲက ကိုယ္႔ခံစားခ်က္ကို မထုတ္ျပဘဲ ဟန္ေဆာင္တတ္ေနပါလားေပါ႔... ေနာက္တေန႔မွာ ကၽြန္မ ကြန္ပါဘူးအသစ္ေလးရပါတယ္... အေဖ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီး ၀ယ္လာတဲ႔ ကြန္ပါဘူးေလးဟာ ေက်ာင္းကလူေတြ ရတဲ႔ ကြန္ပါဘူးနဲ႔ တသေ၀မတိမ္း တူပါရဲ့နဲ႔ ကၽြန္မ မေပ်ာ္နိုင္ခဲ႔ပါဘူး... ကြန္ပါဘူးေလးကို ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာရမယ္႔အစား ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ ရမယ္႔အရာတခုကို ေစ်းႀကီးေပး၀ယ္ရတဲ႔အတြက္ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ပိုလို႔၀မ္းနည္းမိပါတယ္... ကၽြန္မထင္တယ္ေလ... ကၽြန္မသာ ပထမဆံုး ဗလာမဲ ေပါက္သူဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္မ ဒီေလာက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔...
s0wha1
4 comments:
သမီး..
ကံေကာင္းလို႔ ဆရာေကာင္းေတြနဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္ရတာပါပဲ..
တကယ္ေတာ့ နယ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ျမိဳ႔မွာျဖစ္ျဖစ္
ကေလးေတြအေပၚေစတနာမထားတဲ့ ဆရာမ်ိဳးနဲ႔ေတြ႔ရင္
ပညာေကာင္းေကာင္းမရႏို္င္ဘူးေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ကြန္ပါဘူးကို မဲႏိႈက္ရတာမ်ိဳးကေတာ့
အစိုးရရဲ႕ ေစတနာနည္းပါးမႈနဲ႔ ညံ့ဖ်င္းမႈေၾကာင့္ပါပဲ။
ညီမေရ …
မေမလည္း ကိုယ့္အထက္မွာ အစ္မ ၂-ေယာက္ရွိတာဆိုေတာ့ ဖတ္စာအုပ္ဆို အျမဲတမ္း အေဟာင္းပဲ ကိုင္ခဲ့ရတယ္။ ၈-တန္း ေရာက္မွ စနစ္သစ္ေျပာင္းသြားလို႔ အသစ္ကိုင္ႏိုင္သြားတာပါ။
ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းမွာ အဲဒီလို မဲႏႈိက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေနရာမဆို ကံစမ္းၾကတဲ့အခါ မေမက အဲဒီ luck မရွိဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ မဲေပါက္တယ္ရယ္လို႔ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကံစမ္းတဲ့အလုပ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ထီထိုးတာတို႔ ေလာင္းကစားလုပ္တာတို႔လည္း ေ၀းေ၀းကေရွာင္တယ္။ ကိုယ့္ခြန္နဲ႔အားနဲ႔ လုပ္မွ ရတတ္တယ္ဆိုတာ ငယ္ငယ္ထဲက စြဲေနခဲ့တာေလ။
ကံေကာင္းသူေတြကို အားက်ေပမဲ့ ကိုယ္က ကံမေကာင္းတတ္ေတာ့ “ငါသာ ကံေကာင္းျပီး အျမဲ အလြယ္တကူရတတ္ရင္ အဲဒါကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိမွာ … ကံမေကာင္းတတ္တာက ခပ္ေကာင္းေကာင္း” ဆိုျပီးေတာ့ပဲ ေျဖေတြးေတြးလိုက္ ပါတယ္။
ေက်ာင္းအေတြ႔အႀကဳံေလးပါလား။ :) ကုိႀကီးလဲ မဲန႔ဲပတ္သက္ရင္ အက်ိဳးကို မေပးဘူး။ အဲဒီကြန္ပါဘူးမဲလဲ မေပါက္ခဲ့ဘူး။ ရိွေသးတယ္ကြ၊ ေျခာက္တန္းႏွစ္က ထင္တယ္။ အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းစိမ္းပိတ္စေတြ မဲေဖာက္ၿပီး ေစ်းေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေရာင္းတာ။ ဒါလဲ မေပါက္ပါဘူးကြာ။ ႂကြားရဦးမယ္ကြ..ဟဲဟဲ။ ရန္ကုန္မွာ ေနစဥ္ကေရာ နယ္မွာေနစဥ္ကေရာ တခါမွ က်ဴရွင္မတက္ခဲ့ရဖူးဘူး။ ေျပာခ်င္တာက နယ္ျဖစ္ျဖစ္၊ ရန္ကုန္ျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာ အျပည့္နဲ႔ သင္တဲ့ ဆရာ/ဆရာမေတြ ရိွတတ္ပါတယ္ ဆိုတာပါ။ နယ္က ရန္ကုန္ထက္စာရင္ ပုိၿပီး မိသားစုဆန္တယ္။ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးလဲ ရိွတယ္လို႔ ခံစားရတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
နယ္မွာပဲ သူငယ္တန္းမွ ၁၀ တန္းအထိ ေက်ာင္းေနခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း သတိရစရာေတြပါပဲ။ လက္ဆင့္ကမ္း ေက်ာင္းစာအုပ္အေဟာင္းေတြရယ္၊ ပစၥည္းမျပည့္စံုတဲ့ ကြန္ပါဘူးေတြရယ္၊ စိတ္ထားေကာင္းျပီး ခင္စရာအရမ္းေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္ေပါ့။
Post a Comment