ကၽြန္မနွင္႔ အားနာျခင္း

"အားနာတယ္"ဆိုတဲ႔စကား အသံုးအႏႈန္းကို ျမန္မာစကားကလြဲလို႔ က်န္တဲ႔ဘာသာစကားေတြမွ မသံုးၾက၊ မရွိၾကသေလာက္ပါပဲ။ "အားနာတတ္တဲ႔ လူမ်ိဳး" အျဖစ္ ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဂုဏ္ယူၾကတဲ႔ "အားနာျခင္း"ဆိုတဲ႔ စကားကို အဂၤလိပ္ေတြကေတာ႔ သူတို႔ဘာသာစကားမွာ မရွိတဲ႔အတြက္ အနီးစပ္ဆံုး ဘာသာျပန္ပစ္လိုက္တာက "hesitate"ပါတဲ႔။ (တျခားစကားလံုးလည္း ရွိဦးမွာပါ။ လတ္တေလာ ကၽြန္မ မွတ္မိတာေလး ခ်ေရးလိုက္တာ။) ဒီ "hesitate"ဆိုတဲ႔ စကားလံုးကို ျမန္မာမႈျပဳရရင္ "ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္တာ"၊ "စကားတြန္႔ဆုတ္ေျပာတာ"၊ "စိတ္ဒြဟျဖစ္တာ"၊ "wait to act because of fear" ပါတဲ႔။ ေတာ္ေတာ္မလွပတဲ႔ စကားလံုးအဓိပၸါယ္ေတြပါပဲေနာ္။ ေျပာရရင္ေတာ႔ သူတို႔လူမ်ိဳးအေနနဲ႔ "အားနာျခင္း"ဆိုတာမရွိလို႔ စကားလံုးေတာင္ မရွိရွာဘူးလို႔ ျမန္မာအမ်ားစုက ယူဆၾက၊ အားနာျခင္းကို ယဥ္ေက်းမႈတရပ္အေနနဲ႔ ဂုဏ္ယူတတ္ၾကတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ ဒီအားနာတယ္ဆိုတဲ႔ စကားနဲ႔ စိတ္ကို အရမ္းမုန္းတာပဲ။ ဒီအားနာမႈနဲ႔ သူတပါးကို ကူညီျခင္းေတြက ကၽြန္မ ဘ၀မွာ သင္ခန္းစာယူစရာ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီး ရခဲ႔တယ္။

ေဒါသအရမ္းႀကီးၿပီး စြာလည္း စြာတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုဟာ အဲဒါနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အရမ္းအားနာတတ္ၾကျပန္တယ္။ တစံုတေယာက္က အကူအညီလာေတာင္းရင္၊ ကိုယ္လုပ္ေပးႏိုင္တာ တခုကို သူတို႔အတြက္ လုပ္ေပးဖို႔ လာေျပာရင္ "ဟင္႔အင္း၊ မကူညီႏိုင္ဘူး၊ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး"လို႔ ေျပာဖို႔လည္း အရမ္း၀န္ေလးတတ္ၾကျပန္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ အေဖနဲ႔ အေမ ငယ္ငယ္ကလည္း သူမ်ားေတြကို ကိုယ္႔လိုပဲ ထင္ျမင္ယူဆၿပီး ယံုၾကည္ျခင္း၊ အားနာတတ္ျခင္းေတြနဲ႔ပဲ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားအျပားရရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မအေဖ အစိုးရ၀န္ထမ္းအျဖစ္ ၀င္မလုပ္ခင္ စီးပြားေရးေလာကမွာ ၉ ႀကိမ္တိတိ အလိမ္ခံခဲ႔ရဖူးတဲ႔အထိ ဆိုပါေတာ႔။

ကၽြန္မရဲ့ သခၤ်ာဆရာတစ္ေယာက္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၀ႏွစ္ေလာက္က ၁၀သိန္းေလာက္ အလိမ္ခံရမလို ျဖစ္ၿပီး ျပန္အဆင္ေျပတဲ႔အခ်ိန္ သူေျပာတဲ႔ စကားတခြန္းရွိတယ္။ "ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ခိုးထား၊ ၀ွက္ထား၊ လိမ္ညာၿပီး ရွာထားတာလည္း မဟုတ္၊ သူမ်ားေတြ ဒုကၡေရာက္ေစတဲ႔နည္းနဲ႔ ရွာထားတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြလည္း မဟုတ္။ ငါ႔ဟာငါ သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ စာသင္ျပၿပီး ရွာထားတဲ႔ပိုက္ဆံေတြ။ အဲဒါေၾကာင္႔ သူ႔ပိုက္ဆံေတြ အလိမ္မခံရဘဲ ျပန္ရတာ"လို႔ ေျပာတယ္။

ဒီကို စေရာက္ထဲက အေဖ႔ေက်းဇူးနဲ႔ PR တန္းျဖစ္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အသက္ ၂၁ ျပည့္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မက ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ student pass နဲ႔ေနသူေတြၾကား ကံမေကာင္းဆံုး ျဖစ္ခဲ႔တယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား။ အဲဒီတုန္းက PR ဆိုတာလည္း ျမန္မာေတြၾကားမွာ ခုလို မ်ားမ်ားစားစား မရွိေသးပါဘူး။ ဒီမွာ ဖုန္း၀ယ္ခ်င္ရင္ PR နဲ႔ ႏိုင္ငံသားေတြပဲ plan ေတြနဲ႔ ၀ယ္လို႔ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး starhub ဖုန္းလိုင္းက PR နဲ႔ ႏိုင္ငံသားေတြကိုပဲ ေရာင္းတယ္။ တျခား ေနထိုင္ခြင္႔နဲ႔ ေနသူေတြက စေပၚ ၂၀၀ ေလာက္ ေပးၿပီး ၀ယ္ရေတာ႔ PR တစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔မ်ား သိတာနဲ႔ ဖုန္း၀ယ္ခိုင္းဖို႔ပဲ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အသက္ ၂၁ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးတဲ႔သူက ကုမၸဏီ ၃ ခုရွိတဲ႔အနက္ တခုစီမွာ ဖုန္းလိုင္း ၃ လိုင္း ၀ယ္ခြင္႔ရွိတယ္ဆိုေတာ႔ "ဟင္႔အင္း၊ မ၀ယ္ေပးႏိုင္ပါဘူး"လို႔ ေျပာမရတဲ႔ ပါးစပ္ေၾကာင္႔ လိုင္းအျပည့္၊ ကုမၸဏီအျပည့္။ တိုတိုေျပာရရင္ေတာ႔ 2 year plan ေတြနဲ႔ ၀ယ္တဲ႔အတြက္ အလကားရတဲ႔ ဖုန္းခြံေတြက သူတို႔ဆီမွာ။ plan ျပည့္ေအာင္ မသံုးတဲ႔အတြက္ S$1700 ေက်ာ္ လိုင္းေၾကးစိုက္ေလ်ာ္ရတာက ကၽြန္မ။ ဒါက ပထမဆံုးခံရတဲ႔ အီစိမ္႔မႈ။ ဒါေတာင္ အမွတ္မရွိ၊ ဒီလူကေတာ႔ မလုပ္ေလာက္ပါဘူး။ ဟိုလူကေတာ႔ ယံုရမွာပါ။ IDD မသံုးရင္ အိမ္ဖုန္းကေတာ႔ သိပ္မက်ေလာက္ပါဘူး။ ဘာဘူး၊ ညာဘူးနဲ႔ ဖုန္းလိုင္းေတြ ေလွ်ာက္ေပးမိတာ ဖုန္းကုမၸဏီ ၃ ခုလံုးမွာ Black List ကို ျဖစ္ေရာပဲ။

အဲဒီထိ ကၽြန္မမွာ ကိုယ္႔ကို "ဟိုဟာေလး အာမခံေပးပါလား၊ ဒီဟာေလး sponsor လုပ္ေပးပါလား" ေျပာရင္ "ဟင္႔အင္း" လို႔ ပါးစပ္က ေျပာမထြက္ႏိုင္ေသး။ "ဟင္႔အင္း၊ ငါ မကူညီႏိုင္ပါဘူး" ေျပာဖို႔အတြက္ "အီး၊ အဲ" နဲ႔ မ်က္ႏွာက ဖိန္းခနဲ၊ ရွိန္းခနဲျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာေတြ အမ်ားစု ေျပာတတ္၊ ျဖစ္တတ္ၾကတဲ႔ အားနာမႈဆိုတာႀကီးက ကၽြန္မကို လည္လိမ္ခ်ိဳးထားတဲ႔အတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္႔ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ဘယ္သူ႔အကူအညီမွမပါဘဲ ကၽြန္မမိဘေတြရဲ့ ၿပီးျပည့္စံုတ႔ဲ supporting ေတြနဲ႔ ဒီလို အေျခအေနေရာက္လာတဲ႔ ကၽြန္မက သူတို႔ေက်းဇူးမရွိပါဘဲ အဲဒီ အသိမိတ္ေဆြဆိုသူေတြရဲ့ အကူအညီေတာင္းမႈေတြကို မျငင္းဆိုႏိုင္တာႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေတာ႔ အဓိပၸါယ္မရွိဘူးေနာ္။

ကၽြန္မကို နမူနာၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မညီမ အသက္ ၂၁ ျပည့္ခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဖုန္းလိုင္းမ၀ယ္ေပးဘူးလို႔ ေၾကြးေၾကာ္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ႔၊ ဖုန္း၀ယ္ခိုင္းမယ္လို႔ ထင္တဲ႔သူေတြကို "ငါ႔ မေလးတုန္းက ဒီလို၊ ဒီလိုေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဖုန္း၀ယ္မေပးရဲဘူး၊ ဘာညာနဲ႔" သူ႔ကို ဖုန္းမ၀ယ္ခိုင္းေအာင္ ႀကိဳတင္ၿပီး ေျပာထားတယ္တဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ တရက္ေတာ႔ သူအတန္တန္ ေျပာထားလ်က္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က သိသိႀကီးနဲ႔ ဖုန္း၀ယ္ေပးဖို႔ လာေျပာတဲ႔အခါ ကၽြန္မညီမ ေၾကာင္အၿပီး ဘာျပန္ေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိဘူး ျဖစ္သြားသတဲ႔။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း ေခြးအႀကီး လွည္းနင္းခံရသလို တအိအိသာ အသံထြက္ႏိုင္ၿပီး "ဟင္႔အင္း"လို႔ ေျပာမရတဲ႔ ပါးစပ္ႀကီးေၾကာင္႔ ဖုန္းတလံုး ၀ယ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ တလ ၂၀၀ေက်ာ္ က်ေအာင္ ဖုန္းေျပာၿပီး ဖုန္းစ၀ယ္ေပးတဲ႔ လထဲက ႏွစ္လၾကာသည့္တိုင္ ဖုန္း bill တျပားမွ မေပးတဲ႔အခါ ကၽြန္မညီမက ဖုန္းလိုင္းကို cancel လုပ္၊ ဖုန္းbillဖိုး ေပးၿပီး အဲဒီ နံပါတ္ကို ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ေအာင္ ကၽြန္မ ဆက္သံုးေပးရပါတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ကၽြန္မအေမလည္း သူ႔နာမည္နဲ႔ ဖုန္း၀ယ္ေပးတာ ၁၀၀၀ေက်ာ္ေလာက္ စိုက္ေပးလိုက္ရဖူးတယ္။ ေနာက္မွ အဲဒီသူဆီက နည္းနည္းခ်င္း ျပန္ေတာင္းယူရတယ္။

ခုဆို ကၽြန္မအေဖက ေျပာတယ္။ ဖုန္း၀ယ္ေပးဖို႔မ်ား လာေျပာရင္ "ဒီနားတိုးစမ္းပါ"ဆိုၿပီး "ပါးသာ အရင္ဆံုး ရိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ႔တယ္"လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု အာမခံၿပီး ဖုန္း၀ယ္ေပးလိုက္တိုင္း သူတို႔သံုးတဲ႔ဖုန္းဖိုး ကၽြန္မတို႔ စိုက္မေပးရတာ မရွိသေလာက္ေပါ႔။ ဖုန္းကိစၥက နမူနာသေဘာေလာက္ ေျပာျပတာပါ။ (သိပ္မရင္းႏွီးတဲ႔သူထဲက) အိမ္မွာ သံုးလေလာက္ လာေနၿပီး ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္ တျပားမွ မေပးတဲ႔အျပင္ စားဖို႔၊ ေသာက္ဖို႔ ထမင္းဟင္းေတာင္ အလိုက္တသိနဲ႔ ၀င္ကူခ်က္ေဖာ္မရတဲ႔၊ အလုပ္ေလးရမွ အိမ္ေပၚကေန ေကာ႔ေတာ႔ေကာ႔ေတာ႔နဲ႔ ေျပာင္းသြားတဲ႔၊ ေတာ္ရံုလူေတြ ႀကံဳရမွာ မဟုတ္တဲ႔ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အားနာတတ္တာကို သူတို႔အဖို႔ လူႏံု၊ လူအေတြ အျဖစ္မ်ား ျမင္ေနၾကလားေတာ႔ မသိဘူး။ အန္တီၿငိမ္းကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုကို ေ၀သႏၱရာ မိသားစုတဲ႔။

ဒီမွာ အစိုးရေက်ာင္းေတြ တက္ခြင္႔ရရင္ အစိုးရက ေက်ာင္းစားရိတ္ရဲ့ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေထာက္ပ့ံတယ္။ အဲဒီအတြက္ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ၃ ႏွစ္ အလုပ္လုပ္ပါမယ္ဆိုတဲ႔ စာခ်ဳပ္ပဲ ခ်ဳပ္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေပးရမယ္႔ က်န္တဲ႔ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းထဲကေနမွ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ဒီက ဘဏ္ေတြဆီမွာ ေခ်းလို႔ရေသးတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးမွ ျပန္ဆပ္ရံုသာ။ အဲဒီေတာ႔ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ အစိုးရအေထာက္အပံ့နဲ႔ ဘဏ္က ေခ်းအၿပီး ေက်ာင္းလခ ၃၈၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ေပးရပါေတာ႔တယ္။ အစိုးရေထာက္ပံ့တာကို အသက္ ၂၁ ျပည့္တဲ႔ မည္သူမဆို အာမခံႏိုင္ေပမယ္႔ ဘဏ္က ေခ်းေငြကိုေတာ႔ PR ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံသားက လက္မွတ္ထိုး အာမခံရပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ အာမခံေပးတဲ႔သူ ရွားပါတယ္။ လက္မွတ္ထိုးေပးၾကတဲ႔ PR ေတြက အာမခံခ S$500 ေလာက္ အနည္းဆံုး ေတာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု ဘယ္သူမွ လက္မွတ္ထိုးမေပးၾကပါဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ "အမယ္ေလး ဒါေလး လုပ္ေပးရတာမ်ား ဘာလို႔ မကူညီၾကပါလိမ္႔"လို႔ ကၽြန္မ မိုက္မဲစြာ ေတြးခဲ႔ဖူးပါတယ္။

ကၽြန္မအတြက္ကေတာ႔ ဘာမွမခက္ခဲတဲ႔ လက္မွတ္ေလး တခ်က္ထိုးေပးရံုမ်ား အပန္းႀကီးတာမွ မဟုတ္တာေပါ႔။ ဟုတ္ကဲ႔၊ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္မ ဘဏ္မွာ အာမခံလုပ္ေပးမိတယ္။ ကံဆိုးစြာနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ အာမခံလုပ္ေပးတဲ႔သူ စာေမးပြဲက်လို႔ ျပည္ေတာ္ျပန္ရပါတယ္။ အဲဒီအခါ အစိုးရေထာက္ပံ့ေၾကးကို ျပန္ေပးစရာမလိုေပမယ္႔ ဘဏ္ကေန ေခ်းထားတဲ႔ သံုးႏွစ္စာ ေက်ာင္းစားရိတ္ကိုေတာ႔ ျပန္ဆပ္ရပါမယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ေနလို႔လည္း ဘာမွ အက်ိဳးမရွိတဲ႔အတြက္ သူက ဩဇီ ဒါမွမဟုတ္ မေလးရွားမွာ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ အဲဒီအေတာအတြင္း ပိုက္ဆံလိုမွာျဖစ္တဲ႔အတြက္ ကၽြန္မက ဘဏ္မွာ ေခ်းထားတဲ႔ပိုက္ဆံကို မေတာင္းဘဲထားတယ္။ သူကလည္း ေက်ာင္းတက္ခြင္႔ရရင္ ဘဏ္ကပိုက္ဆံ ဆပ္မယ္ေျပာတာကိုး။ သူ႔မိဘေတြက အရာရွိအရာခံေတြလည္း ျဖစ္ေလေတာ႔ ျပန္ဆပ္မွာပါလို႔ ကၽြန္မ ေတြးခဲ႔တယ္။

ဒါေပမဲ႔ အဲဒီ ေငြ S$5000 ေက်ာ္ကို ခုခ်ိန္ထိ တျပားတခ်ပ္မွ မရေသးပါဘူး။ "အားလံုး တၿပိဳင္တည္း မဆပ္ႏိုင္ရင္ ေနပါ။ တလ ၁၀၀၊ ၂၀၀ ေလာက္ေတာ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆပ္ပါ"လို႔ ကၽြန္မ ေျပာေပမယ္႔ အခ်ည္းႏွီးပါပဲ။ သူတို႔က ႏိုင္ငံတကာပတ္လို႔၊ ေရာက္တဲ႔ႏိုင္ငံမွာ ကားေတြ၀ယ္စီးလို႔ ေနခ်ိန္ ကၽြန္မကေတာ႔ တရားစြဲမယ္ဆိုတဲ႔ ျဖဴ၊ နီ၊ ျပာ၊ ၀ါ Reminder စာရြက္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ သူမ်ားအေၾကြး ၅၀၀၀ေက်ာ္ကို ဆပ္လို႔ မဆံုးျဖစ္ေနေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မက ၂၀၀၀ေက်ာ္ေလာက္ ဆပ္လိုက္၊ မဆပ္ဘဲ ေနလိုက္၊ အတိုးေတြက ထပ္ထပ္တက္လိုက္နဲ႔ ေပးစရာ ၅၀၀၀ေက်ာ္က ေလ်ာ႔တယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ သူတို႔အေနနဲ႔ ဒီေငြေတြကို ေပးႏိုင္တဲ႔အေျခအေနလည္း ရွိလ်က္၊ နည္းနည္းခ်င္းလည္း ေပးရမွာျဖစ္လ်က္ ဘာလို႔မ်ား မေပးတာလဲဆိုတာ ကၽြန္မအေနနဲ႔ စဥ္းစားလို႔ မရေအာင္ပါပဲ။

အဲလိုအေျခအေနမွာေတာင္ ကၽြန္မရဲ့ အားနာမႈက မရပ္တန္႔ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒီကို အလည္အပတ္လာၿပီး အလုပ္ရွာၾကတဲ႔အခါ ဗီဇာေလွ်ာက္ဖို႔ sponsor လိုပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ တခ်ိဳ႕ေတြက ျမန္မာေငြ ၄၊ ၅ သိန္း ေတာင္းၿပီး sponsor လုပ္ေပးၾကတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ေတာ႔ ကိုယ္႔ IC ေလး scan ဖတ္ၿပီး Invite Letter နဲ႔အတူ အီးေမးလ္ကေန ပို႔လိုက္ရတာဟာ ဘာမွ ေျပာပေလာက္တဲ႔ ကိစၥလို႔ မထင္ပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ ခုလက္ရွိ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ႔ ကၽြန္မ အသိေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေျမာက္အျမားကို ကၽြန္မ sponsor လုပ္ေပးခဲ႔တယ္။ အဲဒီ sponsor ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ခုခ်ိန္ထိ ဘာျပႆနာမွေတာ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ရွိေသးတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းမဟုတ္တဲ႔ ေက်ာင္းကို တက္ရင္ student pass အတြက္ sponsor လိုတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ မသိေပမယ္႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းက အကူအညီေတာင္းလို႔ (သူမ်ားအေၾကြး စိုက္ေလ်ာ္ရလြန္းလို႔) သူမ်ားအေၾကြးနဲ႔ လူလုပ္ေနရတဲ႔ ကၽြန္မ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ အားနာစြာ sponsor လုပ္ေပးျဖစ္တယ္။ ဒါလည္း ျပႆနာမေပၚခဲ႔လို႔သာေပါ႔ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မေတာ႔ ရူးေလာက္ၿပီ။ ဒီၾကားထဲ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ခြင္႔မရွိတဲ႔ Private ေက်ာင္းသူက ကၽြန္မ အိုင္စီကတ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္မလို႔ ခဏငွားပါလို႔ လာေျပာေသးတာ။

ေသခ်ာတာက သူတို႔ကို ဖုန္းလိုင္း၀ယ္ေပး၊ sponsor လုပ္ေပး၊ အာမခံလုပ္ေပးၿပီး သူတို႔ဆီက မုန္႔တခု၊ ေငြတက်ပ္ေတာင္ ကၽြန္မ မစားခဲ႔၊ မယူခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ျပန္ရလိုက္တာက စိုက္ဆပ္ေပးရမယ္႔ အေၾကြးေတြပါ။ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ၿပီး ရွာရတဲ႔ပိုက္ဆံက ကၽြန္မ သံုးရတယ္ကို မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ကၽြန္မ ဆရာေျပာခဲ႔သလိုဆို ကၽြန္မလည္း ဘယ္သူ႔ဆီကမွ လိမ္ညာခိုး၀ွက္ၿပီး ရွာထားတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ မဟုတ္ပါဘဲလ်က္ ဘာလို႔မ်ား ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ႀကံဳေနရပါလိမ္႔။ ကၽြန္မ သစၥာဆိုရဲတယ္။ ကၽြန္မ sponsor လုပ္ေပးသမွ်၊ အာမခံေပးသမွ် ဘာေက်းဇူးခံ၊ ေက်းဇူးစား၊ ဘာအေၾကာင္းအခ်က္မွ မပါဘဲ ကိုယ္႔အတြက္ အပန္းမႀကီးတာေလး ကိုယ္လုပ္ေပးႏိုင္လို႔ လုပ္ေပးလိုက္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ထို႔အတူ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ကၽြန္မတို႔ တမိသားစုလံုး သူမ်ား စိတ္ဆင္းရဲ၊ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ မလုပ္ခဲ႔သလို သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ ရွာလို႔ရတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ပဲ ထမင္းစားခဲ႔ၾကသူေတြ။ ကၽြန္မအေဖ အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀တုန္းကလည္း ျပည္သူပိုင္ပစၥည္း ကိုယ္႔ပစၥည္းမလုပ္ခဲ႔။ သူမ်ားပိုက္ဆံ အလြဲသံုးစား မလုပ္ခဲ႔။ ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းမစြပ္ခဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔အေၾကြး ကိုယ္ျပန္မဆပ္ခ်င္တဲ႔၊ သူတပါးကို ဒုကၡေပးခ်င္တဲ႔သူေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရတာ ဘယ္လို အေၾကာင္း အက်ိဳး ဆက္စပ္ၿပီးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာရတာလဲလို႔ သိခ်င္လိုက္တာ။

တကယ္ဆို အဲဒီ "အားနာတယ္"၊ "ကူညီတယ္"၊ "သူလည္း ကိုယ္႔လိုပဲ ေနမွာပါေလ"ဆိုတဲ႔ အေတြးေတြ မရွိခ်င္၊ မၾကားခ်င္ေတာ႔ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ မုန္းတီးမိေနပါၿပီ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း အပါအ၀င္ေပါ႔။ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုရဲ့ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ကို အားနာျခင္းဆိုတာ မသိတဲ႔သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ (လူေတြအေပၚ စီးပိုးၿပီး သူမ်ားမ်က္ခံုးေမႊးေပၚ လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ႔ လူစားမ်ိဳးေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ အဲလို လူမ်ိဳးေတာ႔ ကၽြန္မ အရမ္းမုန္းတယ္။) အရင္ဆံုး ကၽြန္မရဲ့ တဦးတည္းေသာ တူမေလးကို အားနာတယ္ဆိုတဲ႔ စကား မၾကားဖူးေအာင္၊ အားနာတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးမွန္း မသိေအာင္ သူ႔ေရွ႕မွာ ေနျပဖို႔ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ ေနာက္ၿပီး အားနာတတ္တာ 'လူအ'ေတြမွလို႔ ကၽြန္မတူမေလး နားလည္ေအာင္ ေျပာျပရဦးမယ္။

ဆုေတာင္းတိုင္းသာ ျပည့္မယ္ဆိုရင္ အားမနာတတ္တဲ႔၊ ကူညီခ်င္စိတ္မရွိတဲ႔သူ ကၽြန္မ ျဖစ္ပါရေစလို႔။
ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မ စိုက္ဆပ္ေနရတဲ႔ အေၾကြးေတြရပါေစလို႔လည္း ကူၿပီး ဆုေတာင္းေပးၾကပါဦး။:D

ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

Print this post