Monday, October 6, 2008

ကၽြန္မနွင္႔ အားနာျခင္း



"အားနာတယ္"ဆိုတဲ႔စကား အသံုးအႏႈန္းကို ျမန္မာစကားကလြဲလို႔ က်န္တဲ႔ဘာသာစကားေတြမွ မသံုးၾက၊ မရွိၾကသေလာက္ပါပဲ။ "အားနာတတ္တဲ႔ လူမ်ိဳး" အျဖစ္ ျမန္မာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဂုဏ္ယူၾကတဲ႔ "အားနာျခင္း"ဆိုတဲ႔ စကားကို အဂၤလိပ္ေတြကေတာ႔ သူတို႔ဘာသာစကားမွာ မရွိတဲ႔အတြက္ အနီးစပ္ဆံုး ဘာသာျပန္ပစ္လိုက္တာက "hesitate"ပါတဲ႔။ (တျခားစကားလံုးလည္း ရွိဦးမွာပါ။ လတ္တေလာ ကၽြန္မ မွတ္မိတာေလး ခ်ေရးလိုက္တာ။) ဒီ "hesitate"ဆိုတဲ႔ စကားလံုးကို ျမန္မာမႈျပဳရရင္ "ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္တာ"၊ "စကားတြန္႔ဆုတ္ေျပာတာ"၊ "စိတ္ဒြဟျဖစ္တာ"၊ "wait to act because of fear" ပါတဲ႔။ ေတာ္ေတာ္မလွပတဲ႔ စကားလံုးအဓိပၸါယ္ေတြပါပဲေနာ္။ ေျပာရရင္ေတာ႔ သူတို႔လူမ်ိဳးအေနနဲ႔ "အားနာျခင္း"ဆိုတာမရွိလို႔ စကားလံုးေတာင္ မရွိရွာဘူးလို႔ ျမန္မာအမ်ားစုက ယူဆၾက၊ အားနာျခင္းကို ယဥ္ေက်းမႈတရပ္အေနနဲ႔ ဂုဏ္ယူတတ္ၾကတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ ဒီအားနာတယ္ဆိုတဲ႔ စကားနဲ႔ စိတ္ကို အရမ္းမုန္းတာပဲ။ ဒီအားနာမႈနဲ႔ သူတပါးကို ကူညီျခင္းေတြက ကၽြန္မ ဘ၀မွာ သင္ခန္းစာယူစရာ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီး ရခဲ႔တယ္။

ေဒါသအရမ္းႀကီးၿပီး စြာလည္း စြာတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုဟာ အဲဒါနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အရမ္းအားနာတတ္ၾကျပန္တယ္။ တစံုတေယာက္က အကူအညီလာေတာင္းရင္၊ ကိုယ္လုပ္ေပးႏိုင္တာ တခုကို သူတို႔အတြက္ လုပ္ေပးဖို႔ လာေျပာရင္ "ဟင္႔အင္း၊ မကူညီႏိုင္ဘူး၊ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး"လို႔ ေျပာဖို႔လည္း အရမ္း၀န္ေလးတတ္ၾကျပန္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ အေဖနဲ႔ အေမ ငယ္ငယ္ကလည္း သူမ်ားေတြကို ကိုယ္႔လိုပဲ ထင္ျမင္ယူဆၿပီး ယံုၾကည္ျခင္း၊ အားနာတတ္ျခင္းေတြနဲ႔ပဲ သင္ခန္းစာေတြ အမ်ားအျပားရရွိခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မအေဖ အစိုးရ၀န္ထမ္းအျဖစ္ ၀င္မလုပ္ခင္ စီးပြားေရးေလာကမွာ ၉ ႀကိမ္တိတိ အလိမ္ခံခဲ႔ရဖူးတဲ႔အထိ ဆိုပါေတာ႔။

ကၽြန္မရဲ့ သခၤ်ာဆရာတစ္ေယာက္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁၀ႏွစ္ေလာက္က ၁၀သိန္းေလာက္ အလိမ္ခံရမလို ျဖစ္ၿပီး ျပန္အဆင္ေျပတဲ႔အခ်ိန္ သူေျပာတဲ႔ စကားတခြန္းရွိတယ္။ "ဘယ္သူ႔ဆီကမွ ခိုးထား၊ ၀ွက္ထား၊ လိမ္ညာၿပီး ရွာထားတာလည္း မဟုတ္၊ သူမ်ားေတြ ဒုကၡေရာက္ေစတဲ႔နည္းနဲ႔ ရွာထားတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြလည္း မဟုတ္။ ငါ႔ဟာငါ သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ စာသင္ျပၿပီး ရွာထားတဲ႔ပိုက္ဆံေတြ။ အဲဒါေၾကာင္႔ သူ႔ပိုက္ဆံေတြ အလိမ္မခံရဘဲ ျပန္ရတာ"လို႔ ေျပာတယ္။

ဒီကို စေရာက္ထဲက အေဖ႔ေက်းဇူးနဲ႔ PR တန္းျဖစ္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အသက္ ၂၁ ျပည့္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မက ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ student pass နဲ႔ေနသူေတြၾကား ကံမေကာင္းဆံုး ျဖစ္ခဲ႔တယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား။ အဲဒီတုန္းက PR ဆိုတာလည္း ျမန္မာေတြၾကားမွာ ခုလို မ်ားမ်ားစားစား မရွိေသးပါဘူး။ ဒီမွာ ဖုန္း၀ယ္ခ်င္ရင္ PR နဲ႔ ႏိုင္ငံသားေတြပဲ plan ေတြနဲ႔ ၀ယ္လို႔ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး starhub ဖုန္းလိုင္းက PR နဲ႔ ႏိုင္ငံသားေတြကိုပဲ ေရာင္းတယ္။ တျခား ေနထိုင္ခြင္႔နဲ႔ ေနသူေတြက စေပၚ ၂၀၀ ေလာက္ ေပးၿပီး ၀ယ္ရေတာ႔ PR တစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔မ်ား သိတာနဲ႔ ဖုန္း၀ယ္ခိုင္းဖို႔ပဲ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အသက္ ၂၁ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးတဲ႔သူက ကုမၸဏီ ၃ ခုရွိတဲ႔အနက္ တခုစီမွာ ဖုန္းလိုင္း ၃ လိုင္း ၀ယ္ခြင္႔ရွိတယ္ဆိုေတာ႔ "ဟင္႔အင္း၊ မ၀ယ္ေပးႏိုင္ပါဘူး"လို႔ ေျပာမရတဲ႔ ပါးစပ္ေၾကာင္႔ လိုင္းအျပည့္၊ ကုမၸဏီအျပည့္။ တိုတိုေျပာရရင္ေတာ႔ 2 year plan ေတြနဲ႔ ၀ယ္တဲ႔အတြက္ အလကားရတဲ႔ ဖုန္းခြံေတြက သူတို႔ဆီမွာ။ plan ျပည့္ေအာင္ မသံုးတဲ႔အတြက္ S$1700 ေက်ာ္ လိုင္းေၾကးစိုက္ေလ်ာ္ရတာက ကၽြန္မ။ ဒါက ပထမဆံုးခံရတဲ႔ အီစိမ္႔မႈ။ ဒါေတာင္ အမွတ္မရွိ၊ ဒီလူကေတာ႔ မလုပ္ေလာက္ပါဘူး။ ဟိုလူကေတာ႔ ယံုရမွာပါ။ IDD မသံုးရင္ အိမ္ဖုန္းကေတာ႔ သိပ္မက်ေလာက္ပါဘူး။ ဘာဘူး၊ ညာဘူးနဲ႔ ဖုန္းလိုင္းေတြ ေလွ်ာက္ေပးမိတာ ဖုန္းကုမၸဏီ ၃ ခုလံုးမွာ Black List ကို ျဖစ္ေရာပဲ။

အဲဒီထိ ကၽြန္မမွာ ကိုယ္႔ကို "ဟိုဟာေလး အာမခံေပးပါလား၊ ဒီဟာေလး sponsor လုပ္ေပးပါလား" ေျပာရင္ "ဟင္႔အင္း" လို႔ ပါးစပ္က ေျပာမထြက္ႏိုင္ေသး။ "ဟင္႔အင္း၊ ငါ မကူညီႏိုင္ပါဘူး" ေျပာဖို႔အတြက္ "အီး၊ အဲ" နဲ႔ မ်က္ႏွာက ဖိန္းခနဲ၊ ရွိန္းခနဲျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာေတြ အမ်ားစု ေျပာတတ္၊ ျဖစ္တတ္ၾကတဲ႔ အားနာမႈဆိုတာႀကီးက ကၽြန္မကို လည္လိမ္ခ်ိဳးထားတဲ႔အတိုင္းပါပဲ။ ကိုယ္႔ထမင္း ကိုယ္စားၿပီး ဘယ္သူ႔အကူအညီမွမပါဘဲ ကၽြန္မမိဘေတြရဲ့ ၿပီးျပည့္စံုတ႔ဲ supporting ေတြနဲ႔ ဒီလို အေျခအေနေရာက္လာတဲ႔ ကၽြန္မက သူတို႔ေက်းဇူးမရွိပါဘဲ အဲဒီ အသိမိတ္ေဆြဆိုသူေတြရဲ့ အကူအညီေတာင္းမႈေတြကို မျငင္းဆိုႏိုင္တာႀကီးက ေတာ္ေတာ္ေတာ႔ အဓိပၸါယ္မရွိဘူးေနာ္။

ကၽြန္မကို နမူနာၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မညီမ အသက္ ၂၁ ျပည့္ခ်ိန္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဖုန္းလိုင္းမ၀ယ္ေပးဘူးလို႔ ေၾကြးေၾကာ္တယ္။ အဲဒီေတာ႔ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ႔၊ ဖုန္း၀ယ္ခိုင္းမယ္လို႔ ထင္တဲ႔သူေတြကို "ငါ႔ မေလးတုန္းက ဒီလို၊ ဒီလိုေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဖုန္း၀ယ္မေပးရဲဘူး၊ ဘာညာနဲ႔" သူ႔ကို ဖုန္းမ၀ယ္ခိုင္းေအာင္ ႀကိဳတင္ၿပီး ေျပာထားတယ္တဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ တရက္ေတာ႔ သူအတန္တန္ ေျပာထားလ်က္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က သိသိႀကီးနဲ႔ ဖုန္း၀ယ္ေပးဖို႔ လာေျပာတဲ႔အခါ ကၽြန္မညီမ ေၾကာင္အၿပီး ဘာျပန္ေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိဘူး ျဖစ္သြားသတဲ႔။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း ေခြးအႀကီး လွည္းနင္းခံရသလို တအိအိသာ အသံထြက္ႏိုင္ၿပီး "ဟင္႔အင္း"လို႔ ေျပာမရတဲ႔ ပါးစပ္ႀကီးေၾကာင္႔ ဖုန္းတလံုး ၀ယ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ တလ ၂၀၀ေက်ာ္ က်ေအာင္ ဖုန္းေျပာၿပီး ဖုန္းစ၀ယ္ေပးတဲ႔ လထဲက ႏွစ္လၾကာသည့္တိုင္ ဖုန္း bill တျပားမွ မေပးတဲ႔အခါ ကၽြန္မညီမက ဖုန္းလိုင္းကို cancel လုပ္၊ ဖုန္းbillဖိုး ေပးၿပီး အဲဒီ နံပါတ္ကို ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ေအာင္ ကၽြန္မ ဆက္သံုးေပးရပါတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ကၽြန္မအေမလည္း သူ႔နာမည္နဲ႔ ဖုန္း၀ယ္ေပးတာ ၁၀၀၀ေက်ာ္ေလာက္ စိုက္ေပးလိုက္ရဖူးတယ္။ ေနာက္မွ အဲဒီသူဆီက နည္းနည္းခ်င္း ျပန္ေတာင္းယူရတယ္။

ခုဆို ကၽြန္မအေဖက ေျပာတယ္။ ဖုန္း၀ယ္ေပးဖို႔မ်ား လာေျပာရင္ "ဒီနားတိုးစမ္းပါ"ဆိုၿပီး "ပါးသာ အရင္ဆံုး ရိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ႔တယ္"လို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု အာမခံၿပီး ဖုန္း၀ယ္ေပးလိုက္တိုင္း သူတို႔သံုးတဲ႔ဖုန္းဖိုး ကၽြန္မတို႔ စိုက္မေပးရတာ မရွိသေလာက္ေပါ႔။ ဖုန္းကိစၥက နမူနာသေဘာေလာက္ ေျပာျပတာပါ။ (သိပ္မရင္းႏွီးတဲ႔သူထဲက) အိမ္မွာ သံုးလေလာက္ လာေနၿပီး ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္ တျပားမွ မေပးတဲ႔အျပင္ စားဖို႔၊ ေသာက္ဖို႔ ထမင္းဟင္းေတာင္ အလိုက္တသိနဲ႔ ၀င္ကူခ်က္ေဖာ္မရတဲ႔၊ အလုပ္ေလးရမွ အိမ္ေပၚကေန ေကာ႔ေတာ႔ေကာ႔ေတာ႔နဲ႔ ေျပာင္းသြားတဲ႔၊ ေတာ္ရံုလူေတြ ႀကံဳရမွာ မဟုတ္တဲ႔ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အားနာတတ္တာကို သူတို႔အဖို႔ လူႏံု၊ လူအေတြ အျဖစ္မ်ား ျမင္ေနၾကလားေတာ႔ မသိဘူး။ အန္တီၿငိမ္းကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုကို ေ၀သႏၱရာ မိသားစုတဲ႔။

ဒီမွာ အစိုးရေက်ာင္းေတြ တက္ခြင္႔ရရင္ အစိုးရက ေက်ာင္းစားရိတ္ရဲ့ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေထာက္ပ့ံတယ္။ အဲဒီအတြက္ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ၃ ႏွစ္ အလုပ္လုပ္ပါမယ္ဆိုတဲ႔ စာခ်ဳပ္ပဲ ခ်ဳပ္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေပးရမယ္႔ က်န္တဲ႔ ၂၀ ရာခိုင္ႏႈန္းထဲကေနမွ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ဒီက ဘဏ္ေတြဆီမွာ ေခ်းလို႔ရေသးတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးမွ ျပန္ဆပ္ရံုသာ။ အဲဒီေတာ႔ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ အစိုးရအေထာက္အပံ့နဲ႔ ဘဏ္က ေခ်းအၿပီး ေက်ာင္းလခ ၃၈၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ေပးရပါေတာ႔တယ္။ အစိုးရေထာက္ပံ့တာကို အသက္ ၂၁ ျပည့္တဲ႔ မည္သူမဆို အာမခံႏိုင္ေပမယ္႔ ဘဏ္က ေခ်းေငြကိုေတာ႔ PR ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံသားက လက္မွတ္ထိုး အာမခံရပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ အာမခံေပးတဲ႔သူ ရွားပါတယ္။ လက္မွတ္ထိုးေပးၾကတဲ႔ PR ေတြက အာမခံခ S$500 ေလာက္ အနည္းဆံုး ေတာင္းတတ္ၾကပါတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု ဘယ္သူမွ လက္မွတ္ထိုးမေပးၾကပါဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ "အမယ္ေလး ဒါေလး လုပ္ေပးရတာမ်ား ဘာလို႔ မကူညီၾကပါလိမ္႔"လို႔ ကၽြန္မ မိုက္မဲစြာ ေတြးခဲ႔ဖူးပါတယ္။

ကၽြန္မအတြက္ကေတာ႔ ဘာမွမခက္ခဲတဲ႔ လက္မွတ္ေလး တခ်က္ထိုးေပးရံုမ်ား အပန္းႀကီးတာမွ မဟုတ္တာေပါ႔။ ဟုတ္ကဲ႔၊ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္မ ဘဏ္မွာ အာမခံလုပ္ေပးမိတယ္။ ကံဆိုးစြာနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ အာမခံလုပ္ေပးတဲ႔သူ စာေမးပြဲက်လို႔ ျပည္ေတာ္ျပန္ရပါတယ္။ အဲဒီအခါ အစိုးရေထာက္ပံ့ေၾကးကို ျပန္ေပးစရာမလိုေပမယ္႔ ဘဏ္ကေန ေခ်းထားတဲ႔ သံုးႏွစ္စာ ေက်ာင္းစားရိတ္ကိုေတာ႔ ျပန္ဆပ္ရပါမယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ေနလို႔လည္း ဘာမွ အက်ိဳးမရွိတဲ႔အတြက္ သူက ဩဇီ ဒါမွမဟုတ္ မေလးရွားမွာ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ အဲဒီအေတာအတြင္း ပိုက္ဆံလိုမွာျဖစ္တဲ႔အတြက္ ကၽြန္မက ဘဏ္မွာ ေခ်းထားတဲ႔ပိုက္ဆံကို မေတာင္းဘဲထားတယ္။ သူကလည္း ေက်ာင္းတက္ခြင္႔ရရင္ ဘဏ္ကပိုက္ဆံ ဆပ္မယ္ေျပာတာကိုး။ သူ႔မိဘေတြက အရာရွိအရာခံေတြလည္း ျဖစ္ေလေတာ႔ ျပန္ဆပ္မွာပါလို႔ ကၽြန္မ ေတြးခဲ႔တယ္။

ဒါေပမဲ႔ အဲဒီ ေငြ S$5000 ေက်ာ္ကို ခုခ်ိန္ထိ တျပားတခ်ပ္မွ မရေသးပါဘူး။ "အားလံုး တၿပိဳင္တည္း မဆပ္ႏိုင္ရင္ ေနပါ။ တလ ၁၀၀၊ ၂၀၀ ေလာက္ေတာ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆပ္ပါ"လို႔ ကၽြန္မ ေျပာေပမယ္႔ အခ်ည္းႏွီးပါပဲ။ သူတို႔က ႏိုင္ငံတကာပတ္လို႔၊ ေရာက္တဲ႔ႏိုင္ငံမွာ ကားေတြ၀ယ္စီးလို႔ ေနခ်ိန္ ကၽြန္မကေတာ႔ တရားစြဲမယ္ဆိုတဲ႔ ျဖဴ၊ နီ၊ ျပာ၊ ၀ါ Reminder စာရြက္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ သူမ်ားအေၾကြး ၅၀၀၀ေက်ာ္ကို ဆပ္လို႔ မဆံုးျဖစ္ေနေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မက ၂၀၀၀ေက်ာ္ေလာက္ ဆပ္လိုက္၊ မဆပ္ဘဲ ေနလိုက္၊ အတိုးေတြက ထပ္ထပ္တက္လိုက္နဲ႔ ေပးစရာ ၅၀၀၀ေက်ာ္က ေလ်ာ႔တယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ သူတို႔အေနနဲ႔ ဒီေငြေတြကို ေပးႏိုင္တဲ႔အေျခအေနလည္း ရွိလ်က္၊ နည္းနည္းခ်င္းလည္း ေပးရမွာျဖစ္လ်က္ ဘာလို႔မ်ား မေပးတာလဲဆိုတာ ကၽြန္မအေနနဲ႔ စဥ္းစားလို႔ မရေအာင္ပါပဲ။

အဲလိုအေျခအေနမွာေတာင္ ကၽြန္မရဲ့ အားနာမႈက မရပ္တန္႔ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒီကို အလည္အပတ္လာၿပီး အလုပ္ရွာၾကတဲ႔အခါ ဗီဇာေလွ်ာက္ဖို႔ sponsor လိုပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ တခ်ိဳ႕ေတြက ျမန္မာေငြ ၄၊ ၅ သိန္း ေတာင္းၿပီး sponsor လုပ္ေပးၾကတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ေတာ႔ ကိုယ္႔ IC ေလး scan ဖတ္ၿပီး Invite Letter နဲ႔အတူ အီးေမးလ္ကေန ပို႔လိုက္ရတာဟာ ဘာမွ ေျပာပေလာက္တဲ႔ ကိစၥလို႔ မထင္ပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ ခုလက္ရွိ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ႔ ကၽြန္မ အသိေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေျမာက္အျမားကို ကၽြန္မ sponsor လုပ္ေပးခဲ႔တယ္။ အဲဒီ sponsor ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ခုခ်ိန္ထိ ဘာျပႆနာမွေတာ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ရွိေသးတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းမဟုတ္တဲ႔ ေက်ာင္းကို တက္ရင္ student pass အတြက္ sponsor လိုတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ မသိေပမယ္႔ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းက အကူအညီေတာင္းလို႔ (သူမ်ားအေၾကြး စိုက္ေလ်ာ္ရလြန္းလို႔) သူမ်ားအေၾကြးနဲ႔ လူလုပ္ေနရတဲ႔ ကၽြန္မ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ အားနာစြာ sponsor လုပ္ေပးျဖစ္တယ္။ ဒါလည္း ျပႆနာမေပၚခဲ႔လို႔သာေပါ႔ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္မေတာ႔ ရူးေလာက္ၿပီ။ ဒီၾကားထဲ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ခြင္႔မရွိတဲ႔ Private ေက်ာင္းသူက ကၽြန္မ အိုင္စီကတ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္မလို႔ ခဏငွားပါလို႔ လာေျပာေသးတာ။

ေသခ်ာတာက သူတို႔ကို ဖုန္းလိုင္း၀ယ္ေပး၊ sponsor လုပ္ေပး၊ အာမခံလုပ္ေပးၿပီး သူတို႔ဆီက မုန္႔တခု၊ ေငြတက်ပ္ေတာင္ ကၽြန္မ မစားခဲ႔၊ မယူခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ျပန္ရလိုက္တာက စိုက္ဆပ္ေပးရမယ္႔ အေၾကြးေတြပါ။ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ၿပီး ရွာရတဲ႔ပိုက္ဆံက ကၽြန္မ သံုးရတယ္ကို မရွိသေလာက္ပါပဲ။ ကၽြန္မ ဆရာေျပာခဲ႔သလိုဆို ကၽြန္မလည္း ဘယ္သူ႔ဆီကမွ လိမ္ညာခိုး၀ွက္ၿပီး ရွာထားတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ မဟုတ္ပါဘဲလ်က္ ဘာလို႔မ်ား ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ႀကံဳေနရပါလိမ္႔။ ကၽြန္မ သစၥာဆိုရဲတယ္။ ကၽြန္မ sponsor လုပ္ေပးသမွ်၊ အာမခံေပးသမွ် ဘာေက်းဇူးခံ၊ ေက်းဇူးစား၊ ဘာအေၾကာင္းအခ်က္မွ မပါဘဲ ကိုယ္႔အတြက္ အပန္းမႀကီးတာေလး ကိုယ္လုပ္ေပးႏိုင္လို႔ လုပ္ေပးလိုက္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ထို႔အတူ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ကၽြန္မတို႔ တမိသားစုလံုး သူမ်ား စိတ္ဆင္းရဲ၊ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ မလုပ္ခဲ႔သလို သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ႔ ရွာလို႔ရတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ပဲ ထမင္းစားခဲ႔ၾကသူေတြ။ ကၽြန္မအေဖ အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀တုန္းကလည္း ျပည္သူပိုင္ပစၥည္း ကိုယ္႔ပစၥည္းမလုပ္ခဲ႔။ သူမ်ားပိုက္ဆံ အလြဲသံုးစား မလုပ္ခဲ႔။ ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းမစြပ္ခဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔အေၾကြး ကိုယ္ျပန္မဆပ္ခ်င္တဲ႔၊ သူတပါးကို ဒုကၡေပးခ်င္တဲ႔သူေတြနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ေနရတာ ဘယ္လို အေၾကာင္း အက်ိဳး ဆက္စပ္ၿပီးမ်ား ျဖစ္ေပၚလာရတာလဲလို႔ သိခ်င္လိုက္တာ။

တကယ္ဆို အဲဒီ "အားနာတယ္"၊ "ကူညီတယ္"၊ "သူလည္း ကိုယ္႔လိုပဲ ေနမွာပါေလ"ဆိုတဲ႔ အေတြးေတြ မရွိခ်င္၊ မၾကားခ်င္ေတာ႔ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ မုန္းတီးမိေနပါၿပီ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း အပါအ၀င္ေပါ႔။ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုရဲ့ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ကို အားနာျခင္းဆိုတာ မသိတဲ႔သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ (လူေတြအေပၚ စီးပိုးၿပီး သူမ်ားမ်က္ခံုးေမႊးေပၚ လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ႔ လူစားမ်ိဳးေတာ႔ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ အဲလို လူမ်ိဳးေတာ႔ ကၽြန္မ အရမ္းမုန္းတယ္။) အရင္ဆံုး ကၽြန္မရဲ့ တဦးတည္းေသာ တူမေလးကို အားနာတယ္ဆိုတဲ႔ စကား မၾကားဖူးေအာင္၊ အားနာတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးမွန္း မသိေအာင္ သူ႔ေရွ႕မွာ ေနျပဖို႔ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ ေနာက္ၿပီး အားနာတတ္တာ 'လူအ'ေတြမွလို႔
ကၽြန္မတူမေလး နားလည္ေအာင္ ေျပာျပရဦးမယ္။

ဆုေတာင္းတိုင္းသာ ျပည့္မယ္ဆိုရင္ အားမနာတတ္တဲ႔၊ ကူညီခ်င္စိတ္မရွိတဲ႔သူ ကၽြန္မ ျဖစ္ပါရေစလို႔။
ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မ စိုက္ဆပ္ေနရတဲ႔ အေၾကြးေတြရပါေစလို႔လည္း ကူၿပီး ဆုေတာင္းေပးၾကပါဦး။:D

ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

Print this post

15 comments:

Steve Evergreen said...

I help people in England, in the form of advice only.

shin said...

Hmmm... so true.... There are such people like will take the help from me, stay at my house and never ever help in house hold things, but when they went back to myanmar, will say bad things about you...Even relative will do that. I can't believe it.

nu-san said...

အရမ္းေၾကာက္ဖုိ႔ေကာင္းပါလား.. သူတပါးကုိလည္း မစာနာမၾကည့္တတ္ၾကဘူးေနာ္.. ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး.. :(

s0wha1 said...

ကိုစတိဗ္... ဟုတ္ကဲ႔၊ ေကာင္းပါတယ္။

shin... ဟုတ္မယ္။ ဘယ္လိုလဲေတာ႔ မသိဘူး။ တခါတေလက် ကိုယ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာတဲ႔အခါ လူႏံု၊ လူအေတာင္ ျဖစ္ေနမလားပဲ။

မႏုစံ... ဟုတ္ပါ႔။ ေတာ္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းမစာတာ။ အဲဒီကိစၥနဲ႔ စိတ္လည္း အရမ္းညစ္ရတယ္။ နည္းနည္းေနာေနာ ပိုက္ဆံမဟုတ္ဘူး။

Anonymous said...

က်မအေဒၚတစ္ေယာက္ သူ sponsor လုပ္ေပးတဲ့လူက
overstay ၿဖစ္သြားတဲ့အတြက္ PR အသိမ္းခံလိုက္ရပါတယ္.... လူတိုင္းကိုေတာ့ၿခံဳ့ေၿပာလို႔မရပါဘူး... ေကာင္းတဲ့လူရွိသလို ဆိုးတဲ့လူလဲရွိမွာပါ

P.Ti said...

ေအာ္.. s0Wha1 က ခါးပါေအာင္ အားနာတတ္တာကိုး... ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲလုိမ်ိဳးဆုိရင္ အားမနားပဲ မကူညီတတ္ပါဘူး... အခင္အမင္ပ်က္ၿပီး ကိုယ္လည္း နစ္နာႏိုင္လုိ႔ပါပဲ... သူတုိ႔မေက်နပ္လည္း ခဏပဲေပါ့...

ေနာက္ဆုိရင္ အားမနာပဲ ျပန္ေျပာလိုက္ပါ...

s0wha1 said...

မရွင္မင္းညိဳ... ေၾကာက္စရာႀကီးပါလား။ ကၽြန္မကလည္း ေမးလ္ကေနသာ တိုက္ရိုက္ပို႔လိုက္တာဆိုေတာ႔ သူတို႔ေတြကမ်ား ကၽြန္မ မသိတဲ႔ သူေတြကို ထပ္ၿပီး forward လုပ္ရင္ေတာ႔ ခက္ၿပီ။

ူဟုတ္ကဲ႔၊ ကိုပီတိ... အဲဒီ အားမနာဘဲ ဆိုတာကလည္း ေျပာေတာ႔သာ လြယ္တာ။ တကယ္႔တကယ္က် ေတာ္ေတာ္ ခက္တာပဲ။ မလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး ေျပာဖို႔ကို မ်က္ႏွာကို ရဲရဲၾကည့္ၿပီး မေျပာရဲေတာ႔သလိုလုိ၊ မ်က္ႏွာပူသလိုလို၊ ဘာလိုလို၊ ညာလိုလုိနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ေနရ၊ ထိုင္ရ ခက္တာ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ... ။ :( ဒါေပမဲ႔ ခုေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ စိတ္ကို တင္းထားမယ္လို႔ေတာ႔ ေတြးထားတာပဲ။ ဒါေတာင္ ပရိုက္ဗိတ္ေက်ာင္းတက္တဲ႔သူေတြက အိုင္စီကတ္ငွားၿပီး အခ်ိန္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ခ်င္ၾကတဲ႔သူက ရွိေသးတယ္။

flowerworld said...

မမေရ မီးေလးလဲအဲ႔လိုၾကဳံဖူးတယ္ မီးေလးကေတာ့သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းအဲ႔လိုလုပ္တာပါ သူကအရမ္းအခက္အခဲျဖစ္ေနေတာ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းပဲေလဆိုျပီး ခ်ီးေပးတယ္ သူမ်ားဆီကတစ္ဆင့္ခံေပါ့ေနာ္ ကိုယ္ကေတာ့အာမခံေပးရတာေပါ့ သူကမဆက္ေတာ့ကိုယ္ကိုတိုင္အဲ႔ဒီအေၾကြးေတြကို ဆပ္ေနရတုန္း သူကေတာ့ေပးမယ္ေပးမယ္နဲ႔ အခုထိအတိုးေရာအရင္းေရာမလာပါဘူး မီးေလးေတာင္းမေနေတာ့ဘူး သူတို႔ဆီကအေၾကြးေတာင္းရတာ ေမာလြန္းလို႔ မီးေလးကေတာ့တစ္ခါထဲကို မွတ္သြားျပီး သူမ်ားေတြလာခ်ီးရင္မရွိဘူးပဲေျပာလိုက္ေတာ့တယ္ မ်က္နာပ်က္ရင္တစ္ခါပဲပ်က္ရမွာ ျပန္မေပးလို႔ေတာင္းရင္ခဏခဏမ်က္နာပ်က္ရမွာ အဲ႔ဒါေၾကာင္ဘယ္သူပဲလာလာ....နိုး..တစ္ခုပဲ လက္ကိုင္ထားေတာ့တယ္

Han Thit Nyeim said...

`အားနာရင္ ခါးပါတတ္တယ္´ တဲ့...။

s0wha1 said...

မီးေလးေရ... ခုလို လုပ္သြားၾကတာလည္း သူငယ္ခ်င္း အသိေတြပါပဲကြယ္။ ဘာေျပာေျပာ "ႏိုး" ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ သင္ခန္းစာရဲ့ တန္ဖိုးကလည္း နည္းနည္းေနာေနာမွ မဟုတ္ဘဲ။

ကိုဟန္သစ္ၿငိမ္... ခါးပါ၊ မပါေတာ႔ မသိဘူး။ ပိုက္ဆံနဲ႔ စိတ္ညစ္မႈေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ပါသြားၿပီ။

:P said...

ညီမေလး....
Sponsor လုပ္တဲ့အခါ ကိုယ့္ PR card copy ကို email နဲ့ လံုး၀ မပို့သင့္ပါဘူး.... စိတ္ခ်ယံုၾကည္ရတဲ့လူ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း..တကယ္လို့ သူက ျမန္မာျပည္မွာ internet cafe ကေန card ကို ေဒါင္းလုဒ္ လုပ္မယ္ဆိုရင္ အမွတ္တမဲ့..ကိုယ့္ ကဒ္ soft copy က ဆိုင္က စက္မွာ က်န္ခဲ့ႏိုင္ပါတယ္..internet cafe မွာက လူေပါင္းစံု လာၿပီးသံုးၾကတာပါ..သံရံုးကို Fax နဲ့ သာလ်င္ပို့သင့္တယ္လို့ထင္ပါတယ္..အေၾကြးေတြအျမန္ဆံုး ျပန္ရပါေစ....

Moe Cho Thinn said...

ညီမေလးေရ
စ သိသိခ်င္းမွာကို အားနာတာနဲ႔ စ ခင္ရတာပါလား။ ညီမစာ ဖတ္ၿပီး သနားလိုက္တာ။ သူမ်ားကို ကူညီခ်င္တဲ႔ စိတ္ေလးက အင္မတန္ မြန္ျမတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီလို လူေတြေၾကာင္႔ ကိုယ္႔အျဖဴထည္ေလး ညစ္ႏြမ္းမွာ စိုးရိမ္ပါတယ္။ အခုေတာင္ ညီမ တူမေလးကို အားမနာေအာင္ သင္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ သင္ခန္းစာယူတတ္ေအာင္သာ ေျပာျပပါ ညီမေရ။ လူတိုင္းကို အယုံမလြယ္ဖို႔ေပါ႔။ တခါတေလက်ေတာ႔လဲ အမွ်င္တန္းမဲ႔ ကိစၥေတြဆို ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ မဟုတ္ဘဲ အေ၀းကပဲ ခင္တာ ေကာင္းပါတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေရရွည္ ခင္ခ်င္လို႔ပါေလ..။

Anonymous said...

မဂၤလာပါ
မ s0wha1

ဒီအေတြးကို လက္ခံတယ္။ အထူးသျဖင့္ ညီမရဲ႔ အေဖ စိတ္ဓါတ္ကိုု ျကိုက္တယ္။ “ အနားတိုးပါဦးဆိုျပီး ပါးရိုက္ခ်လိုက္တဲ့” မိုက္တယ္။
ကြ်န္ေနာ္လဲ ၾကဳံဖူးတာတခုေပါ့ ။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ..တဦးတေယာက္က တျခားသူအေပၚ အကူအညီေတာင္းရင္ ေတာင္းခံရတဲ့ သူက မကူညီႏိုင္ဘူး၊ ကူညီႏိုင္တယ္ ႏွစ္ခြန္းမွာ တခုတခုေျပာေပါ့။ တခ်ဳိ႔လူေတြဆိုရင္ မကူညီခ်င္ပဲနဲ ့ စကားကို မယုတ္မလြန္ေျပာျပီး ျကိုးရွည္ရွည္နဲ့ လွန္ထားတတ္တယ္။ အရမ္းမုန္းတယ္။ ဒါလဲ ျမန္မာလူမ်ဳိးတို့၏ အားနာျခင္းတခုပဲ။ ကြ်န္ေနာ္ကို အကူအညီလာေတာင္းတဲ့သူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေျပာဘူးတယ္၊ “ကိုတိက်” တဲ့ ဟ ဟ။ ကြ်န္ေနာ္က မကူညီႏိုင္တာကို အားမနာပဲ ေျပာတတ္တယ္။ ကူညီႏိုင္မယ္ဆိုရင္ စိတ္ပါလက္ပါ ကူညီလိုက္တယ္ေလ။
အင္း..ရိုးစဲြေနတဲ့အေတြးအေခၚတခုကို သန့္စင္တဲ့ ပို့စ္တခု ထင္မိပါတယ္။ ေကာင္း၏။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ...

s0wha1 said...

မ sin dar lar... ဟုတ္ကဲ႔။ ခုေနာက္ပိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ေတာ႔ အမေျပာသလိုပဲ သံရံုးကို တိုက္ရိုက္ပို႔လိုက္မယ္။ ညီမလည္း ေသခ်ာမသိဘူး။ ညီမ အမ ပို႔သလို လိုက္ပို႔ၾကည့္တာ။ တစ္ေယာက္ကေန နည္းနည္း မ်ားမ်ားသြားတာ။ အမေရ ေပးတဲ႔ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစ။

မမိုးခ်ိဳ... အမွ်င္တန္းမယ္႔ကိစၥေတြဆိုတာေလးကို သေဘာက်သြားၿပီ။ ဒါမဲ႔ ေနာင္တဆိုတာ ေနာင္ မွ ရတတ္တာမ်ိဳးမဟုတ္လား။ ခုေတာ႔ အမွ်င္တန္းေနေသးတယ္။ ရဖို႔လမ္းေတာ႔ သိပ္မျမင္ေတာ႔ပါဘူးေလ။ ေပးခ်င္စိတ္မွ မရွိတာကိုး။ သူတပါးကို ကူညီတယ္ဆိုတဲ႔ ျဖဴစင္တဲ႔ စိတ္လည္း မရွိခ်င္ေတာ႔ပါဘူး မမိုးရယ္။ ကိုယ္ျဖဴစင္တိုင္းလည္း...

ကိုလူလွ... မဂၤလာပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အေဖလည္း ေဒါပြပြနဲ႔ ေျပာတာပဲ။ ၿပီးေတာ႔ ဒီထဲက သင္ခန္းစာယူၿပီး ေနာက္ဆို မလုပ္နဲ႔ေတာ႔လို႔ ေျပာတယ္။ စားစရာ မရွိ၊ ေလ်ာ္စရာရွိရမယ္ ဆိုတဲ႔အတိုင္း၊ ကိုယ္ကေတာ႔ အေၾကြးေတြကို ကုန္ေအာင္ ဆပ္ရမယ္တဲ႔။ အေဖလည္း ဒါပဲ ေျပာႏိုင္ေတာ႔တယ္။

အားလံုးပဲ ကြန္မန္႔ေတြအတြက္ ေက်းဇူးပါ။

s0wha1 said...

6 Oct 08, 21:37
မုန္းမုန္း: အားနာျခင္း..ဖတ္သြားတယ္... အမ်ားႀကီးေပးဆပ္ခဲ႔ၿပီးမွရတဲ႔သင္ခန္းေတြပဲ... ေနာက္ဆိုရင္... သတိေပါ႔။

6 Oct 08, 22:26
ေမျငိမ္း: ဟီဟိ.. အန္တီ့ကို အေဖာ္ရွာေနသလိုပဲ..ဒီကလည္း ထူးမျခားနားေလ... အန္တီခင့္သာေမးၾကည့္ေပေတာ့.. အန္တီျငိမ္းအားနာတဲ့ကိစၥ.. သူေျပာျပပါလိမ့္မယ္..အားပါးတရ :D

7 Oct 08, 11:17
maung: most people are like that but some are very good....

7 Oct 08, 19:10
MANORHARY: ကိုယ္လည္းအားနာတတ္တဲ့သူဆိုေတာ့.......

7 Oct 08, 19:24
ဟန္သစ္ၿငိမ္: အားနာရင္ ခါးပါတတ္တယ္တဲ့

7 Oct 08, 19:26
skyblue: sOwha1 ေရ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပိုက္ဆံေခ်းလိုက္တာ ဆံုးတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ sponsor ဆိုရင္ Peninsula က ပန္သစၥာ ကိုညႊန္ လိုက္ေပါ့ ဗ်ာ၊ S$ 70 ေပးရတယ္, အဲဒါ စိတ္ေအးရတယ္ ဗ်၊

7 Oct 08, 20:03
sin dan lar: အေၾကြးေတြအျမန္ဆံုးျပန္ရပါေစ
7 Oct 08, 20:02
sin dan lar: ကိုယ္ခ်င္းစာစြာနဲ့ ကြန္မန့္ အရွည္ႀကီးေရးခဲ့မိျပီ..

ကာရန္မဲ႔ အေတြးစမ်ား © 2008 Por *Templates para Você*