သရဲတေစၧ

ေနေလးေကာင္းလာေတာ႔ စာက ေရးခ်င္လာျပန္ၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္ေရးျခင္း တစ္လ နားမယ့္အစီအစဥ္ကိုလည္း ဖ်က္လိုက္ပါၿပီ။:P ခု ေရးမယ္႔အေၾကာင္းအရာက ဘာမွေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ တေစၧသရဲ အရမ္းေၾကာက္တတ္တဲ႔အေၾကာင္း ေျပာမလို႔ပါ။ တကယ္ေတာ႔ တခါမွ ကၽြန္မ သရဲအေျခာက္မခံရဖူးပါဘူး။ သရဲဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးမွန္း မသိေပမဲ႔ သရဲကားေတြႀကိဳက္တတ္တဲ႔ ကၽြန္မ သရဲကား အၾကည့္လြန္ၿပီး သူမတူေအာင္ သရဲ ေၾကာက္တတ္လာတာကေတာ႔ အိမ္မွာ ေျပာစမွတ္ျပဳရေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ တနလၤာေန႔က တရုတ္လူမ်ိဳးေတြရဲ့ ျပကၡဒိန္အရ ငရဲတံခါးႀကီး ဖြင္႔တဲ႔ ပထမဆံုးေန႔ပါ။ အဲဒီေတာ႔ ဘာျဖစ္လဲဆိုရင္ ဒီက တီဗြီခ်န္နယ္ေတြမွာ သရဲကားေတြ ညစဥ္ရက္ဆက္ျပေတာ႔မွာပါပဲ။ ကၽြန္မကလည္း သရဲေၾကာက္ၿပီဆိုလို႔ကေတာ႔ သရဲကားကို ၾကည့္ဖို႔ေနေနသာသာ၊ အသံေတာင္ မၾကားခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။

အရင္ဆံုး တရုတ္ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ့ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ငရဲတံခါးႀကီးဖြင္႔တဲ႔အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူတို႔ယံုၾကည္မႈအရဆိုရင္ ဒီလတစ္လလံုး (သူတို႔အေခၚ Ghost Month) ငရဲျပည္က သရဲေတြ လ႔ူျပည္လာၿပီး ေပ်ာ္ပါးၾကတဲ႔သေဘာပါပဲ။ သရဲေတြရဲ့ vacation ေပါ႔ေလ။ ဒီလိုလမွာဆိုရင္ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြက မဂၤလာမေဆာင္ၾကဘူး။ ညဥ့္နက္ထိ အျပင္မွာမေနဘဲ အိမ္ကို ေစာေစာျပန္ၾကတယ္။ မိုးခ်ဳပ္လို႔ ကိုယ္႔နာမည္ေခၚသံၾကားရင္ လွည့္မၾကည့္ရဘူးလို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ သရဲေတြက ေခၚတာျဖစ္နိုင္တယ္တဲ႔။ လွည့္ၾကည့္မိ၊ ျပန္ထူးမိရင္ အဲဒီလူက ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး ေသတတ္တယ္ဆိုလားပဲ။ ဒီေတာ႔ လူ႔ျပည္က လူေတြကို ခုလို မေနွာင္႔ယွက္ရေအာင္ ငရဲျပည္မွာ ငတ္ျပတ္ခဲ႔တဲ႔ သူတို႔ကို အစားအစာေတြ ေကၽြးရတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ ဒီလိုလမွာဆိုရင္ သရဲေတြကို ေအာ္ပရာျပဇာတ္ေတြနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖျခင္း၊ စကၠဴပိုက္ဆံေတြ မီးရိႈ႕ၿပီး ေကာင္းမႈကုသိုလ္လုပ္ေပးျခင္း၊ အစားအစာေတြ ပံုေကၽြးျခင္းေတြကို တၿမိဳ႕လံုး လမ္းေဘးတကာမွာ လုပ္ေပးၾကတာ ျမင္ရနိုင္ပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္မလည္း သူတို႔နဲ႔အတူ ေရာေၾကာက္ပါတယ္။ စကၠဴပိုက္ဆံကို မီးရႈိ႕ထားတဲ႔ ျပာပံုကို နင္းမိရင္ သရဲကို ျမင္ရနိုင္တယ္ဆုိလို႔ ေ၀းေ၀းက ခြါေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ တခါတခါ မ်ားျပားလွတဲ႔ျပာေတြထဲက တခ်ိဳ႕ အိမ္ေပၚထိ လြင္႔လာတတ္ပါေသးတယ္။ သူတို႔ကေတာ႔ အားေပးရွာပါတယ္။ ငါတို႔ တရုတ္ေတြအတြက္ပဲ ေၾကာက္ရတာ နင္တို႔အတြက္ ကိစၥမရွိပါဘူးလို႔ ေျပာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရွိပါတယ္။

အဲဒီငရဲတံခါးဖြင့္တဲ႔ ရာဇ၀င္ကလည္း စိတ္၀င္စားဖို႔ေတာ႔ေကာင္းပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က မုလန္ဆိုတဲ႔လူငယ္ရဲ့ မိခင္ ေသဆံုးသြားၿပီးသကာလ တရက္မွာ သူ႔သားကို စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ ဆင္းဆင္းရဲရဲပံုစံနဲ႔ လာေျပာတယ္တဲ႔။ သူ႔မွာ စားရမဲ႔၊ ေသာက္ရမဲ႔၊ ေနရမဲ႔၊ ၀တ္ရမဲ႔ ျဖစ္ေနပါသတဲ႔။ အဲဒါ သူ႔ကို ကူပါ၊ ကယ္ပါဆိုၿပီး လာေျပာတာပါ။ သားကလည္း စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖစ္ၿပီး ဗုဒၶကိုေလွ်ာက္တင္ေမးျမန္းပါတယ္။ ေသသြားၿပီျဖစ္တဲ႔ သူ႔အေမကို ဘယ္လိုမ်ိဳးကူညီလို႔ ရပါသလဲေပါ႔။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားက အစားအစာဆင္းရဲမႈအတြက္ သူတို႔ကို အစားအစာေတြ လႉဒါန္းျခင္း၊ အ၀တ္အစားဆင္းရဲျခင္းအတြက္ အ၀တ္အထည္ေတြလႉျခင္းျဖင္႔ ကူညီလို႔ရတယ္လို႔ ျပန္လည္ မိန္႔ၾကားလိုက္တယ္တဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ ခုလို အစားေတြ ပံုေကၽြး၊ ဖေယာင္းတိုင္ အေမႊးတိုင္ေတြထြန္း၊ ေရႊစကၠဴ ေငြစကၠဴေတြ မီးရႈိ႕ျဖစ္လာရတာပါတဲ႔။ လူေသရင္မ်ား အဲဒါေတြ မီးရႈိ႕ရံုတင္မကဘူး။ အိမ္စကၠဴ၊ ကားစကၠဴ၊ နာရီစကၠဴ၊ အ၀တ္အစားစကၠဴ၊ လူ(အခိုင္းအေစ)စကၠဴ၊ ဖိနပ္၊ ထီး၊ တုတ္ေကာက္စကၠဴ စသည္ျဖင္႔ ရိွသမွ် အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းအကုန္ကို စကၠဴနဲ႔လုပ္ၿပီး မီးရႈိ႕ေတာ႔တာပါပဲ။ ဒါေတာင္ အဲလိုပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္ေရွ႕ တခါတေလ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္မိရင္း ေတြ႕မိသမွ်ပစၥည္းေတြပဲ ခ်ေရးထားတာပါ။ ကၽြန္မမ်ား ဘယ္ေလာက္ထိ ေၾကာက္တတ္လည္းဆို အဲလိုဆိုင္ေရွ႕ ျဖတ္ေတာင္ ေလွ်ာက္ရဲတာ မဟုတ္ဘူး။

ကၽြန္မ သရဲ အရမ္းေၾကာက္တတ္လာပံုကို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ တမိသားစုလံုး သရဲကားၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တာကေန စေျပာရပါမယ္။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက ကၽြန္မတို႔ ငွားၾကည့္ေနက် ဗြီဒီယိုေခြဆိုင္ ၃ ဆိုင္က ရွိသမွ် သရဲကားအကုန္ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ငွားၾကည့္ၿပီးသားကို ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီဆိုင္ေတြက သရဲကားအသစ္ေရာက္ေနရင္ ကၽြန္မတို႔အတြက္ သိမ္းထားၿပီး ဦးဦးဖ်ားဖ်ားလည္း ငွားတတ္ပါေသးတယ္။ အဲေလာက္ထိ ကၽြန္မတို႔ သရဲကား၊ သည္းထိတ္ရင္ဖိုကား၊ ေၾကာက္စရာ လူသတ္သမားကားေတြ ႀကိဳက္တတ္ပါတယ္။ အဲလို ထိတ္လန္႔စရာကားသစ္ ငွားလာတဲ႔ေန႔ဆို အိမ္ေရွ႕က တီဗြီေရွ႕မွာ ဖ်ာႀကီးခင္းၿပီး ေစာင္၊ ေခါင္းအံုးအျပည့္အစံုနဲ႔ အေမအပါအ၀င္ ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြ ထိုင္ၾကည့္တတ္တယ္။ ကၽြန္မေမာင္ေလးက အဲလိုေၾကာက္စရာကားေတြ ၾကည့္ရင္ မ်က္လံုး အျပည့္ေဖာ္ၿပီး မၾကည့္ရဲပါဘူး။ သူက မ်က္နွာကို လက္နဲ႔ကြယ္ၿပီး လက္ၾကားထဲကေန ၾကည့္တတ္တယ္။ ကၽြန္မလည္း အဲဒီတိုင္းပဲ ဆံပင္နဲ႔ ကြယ္ၿပီး ၾကည့္ရင္ၾကည့္၊ အရုပ္ေတြနဲ႔ကြယ္ၿပီး ၾကည့္လိုၾကည့္နဲ႔ တခုခုနဲ႔ ကြယ္ၿပီးမွပဲ ၾကည့္ရဲတယ္။ ဒီတိုင္း ထိုင္ၾကည့္ဆိုလို႔ကေတာ႔ လံုး၀ကို မၾကည့္ရဲတာပါ။ ခုဆို မ်က္လံုးပိတ္ၿပီး အသံနားေထာင္ရံုနဲ႔ေတာင္ သရဲကားဆို ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္တတ္လာပါတယ္။

ရန္ကုန္မွာ ၾကည့္ခဲ႔တဲ႔ သရဲကားေတြက ယုတၱိသိပ္မရွိ၊ ေသြးသံတရဲရဲနဲ႔ ရြံစရာေကာင္းတာေလာက္က မ်ားတာမဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ႔ အဲဒီတုန္းက သရဲကားေတြကလည္း ျမန္မာျပည္ကို တရား၀င္ တင္သြင္းခြင္႔လည္း မရ၊ အာရွ သရဲကားေတြလည္း သိပ္မရွိေသးဘူး ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တရုတ္သရဲကားေတြကလည္း ရယ္စရာဟာသကားေတြပါ။ သိပ္ၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတဲ႔ တရုတ္သရဲကား အဲဒီတုန္းက မၾကည့္ခဲ႔ရပါဘူး။ အေနာက္တိုင္းသရဲကား၊ ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ကားေတြ ၾကည့္ၿပီးလို႔ အလြန္ဆံုးေၾကာက္ရင္ တစ္ရက္ပါပဲ။ အဲဒီတစ္ညေတာ႔ ေမာင္နွမေတြ စုအိပ္တတ္ၾကၿပီး ေနာက္ရက္ေတြေတာ႔ ပံုမွန္ မေၾကာက္တတ္ေတာ႔ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းကမ်ား ကၽြန္မကို သရဲေၾကာက္တတ္လား ေမးရင္ ကၽြန္မက အားရပါးရ ေခါင္းခါျပေနက်ပါ။

ကၽြန္မတို႔သားအမိတေတြ သည္းထိတ္ရင္ဖိုကားၾကည့္ရင္ အရမ္းရယ္ရပါတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ေမာင္ေလးက မ်က္နွာကို တခုခုနဲ႔ကြယ္ၿပီး ၾကည့္ေနမယ္။ ကၽြန္မညီမေလးကေတာ႔ မ်က္နွာကိုလည္း ဘာနဲ႔မွ မကြယ္ဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးနဲ႔ ေတာင္႔ေတာင္႔ႀကီး ထိုင္ၾကည့္တတ္တယ္။ အေမကေတာ႔ ရင္ဘက္ကို လက္နဲ႔ဖိ အမေလး၊ အမေလး ငါေတာ႔ နွလံုးေရာဂါရေတာ႔မယ္ဆိုၿပီး ေအာ္ေနတတ္ၿပီး မ်က္လံုးကေတာ႔ တီဗြီကို နည္းနည္းမွ မခြါစတမ္းၾကည့္ေနတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မအစ္မႀကီးကေတာ႔ ထိုင္ခံုကို ပတ္ေျပးၿပီး ခုန္ဆြ၊ ခုန္ဆြ လုပ္ေနတတ္ပါတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း လာေနၿပီ၊ လာေနၿပီ။ မိေတာ႔မယ္၊ မိေတာ႔မယ္နဲ႔ စသျဖင္႔ သူေအာ္ခ်င္ရာေအာ္ေနတတ္တယ္။ အဲလိုခ်ိန္ဆို အေဖက ဟဲ႔၊ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲလို႔ ေျပာရင္ေျပာ၊ မၾကည့္ရဲရင္ အခန္းထဲ၀င္အိပ္ေနပါလား၊ ဘယ္သူက အတင္းၾကည့္ခိုင္းေနလို႔လဲလို႔ ေျပာရင္ေျပာ၊ မဟုတ္ရင္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး တဟားဟား ရယ္ေနတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔သားအမိေတြက အဲဒီလို သတၱိခဲေတြေလ။

ဒီကို ေရာက္လာခ်ိန္က် ရုပ္ရွင္ရံုမွာ တင္သမွ် သရဲကားသြားၾကည့္ပါတယ္။ တင္သမွ်ကားေတြကလည္း အာရွကားေတြျဖစ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာအယူအဆေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္တူေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကၽြန္မ အေၾကာက္ေရာဂါ စတင္လာေတာ႔တာပါပဲ။ ပထမဆံုး ကၽြန္မၾကည့္ျဖစ္တဲ႔ကားက The Eye ပါ။ ၿပီးေတာ႔ Two sisters, The phone, The ring, ဂ်ဳအြန္(ကၽြန္မ စာလံုးေပါင္း ေမ႔ေနလို႔ပါ။) အဲဒီကားေတြက တရုတ္၊ ဂ်ပန္နဲ႔ ကိုရီးယားသရဲကားေတြပါ။ ေနာက္ ကၽြန္မ ဇာတ္ကားနာမည္ေတြ မမွတ္မိေတာ႔တဲ႔ တီဗြီခ်န္နယ္ 8 နဲ႔ 5 က လာတဲ႔ တရုတ္သရဲကားေတြ။ ကၽြန္မကို အရမ္းေၾကာက္ေစတဲ႔ကားကေတာ႔ The Eye (part 1) နဲ႔ ဂ်ဳအြန္ကားတို႔ပါပဲ။ The Eye ကိုၾကည့္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ မေနရဲဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မညီမေလးတို႔က တေနကုန္ အိမ္ေရွ႕က ဆိုဖာေပၚမွာ ေၾကာခ်င္းကပ္ထိုင္ၿပီး ညေန အေဖတို႔ အလုပ္က ျပန္အလာကို ဒုကၡႀကီးစြာ ေစာင္႔ေနခဲ႔ရပါတယ္။ အိပ္ခန္းထဲလည္း မ၀င္ရဲ၊ ဘာမွကို မလုပ္ရဲခဲ႔တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ ဒီနိုင္ငံစေရာက္တာ လပိုင္းေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ The Eye ေၾကာင္႔ပဲ ဓာတ္ေလွကားလည္း တစ္ေယာက္ထဲ မစီးရဲေတာ႔ပါဘူး။ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြမွာ ၀က္ကင္ေတြကို အတြဲလိုက္ ခ်ိတ္ထားရင္လည္း ရဲရဲမၾကည့္ရဲေအာင္ ေၾကာက္ပါတယ္။

ဂ်ဳအြန္ကားကို ၾကည့္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ တင္ပါးနားေလာက္ထိရွည္တဲ႔ ကၽြန္မဆံပင္ကိုေတာင္ ကၽြန္မ ျပန္ေၾကာက္တတ္လာပါတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေခါင္းေလွ်ာ္ဖို႔ ဆံပင္ကို ေရွ႕ခ်လိုက္တဲ႔ခါ ကၽြန္မ တုန္ေနေအာင္ ေၾကာက္မိတတ္ပါတယ္။ ညဘက္မ်ား ကိုယ္႔ဆံပင္ကို ေခါင္းအံုးေပၚ လွမ္းတင္လိုက္ခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆံပင္ေတြက ကုတင္ေအာက္ က်ေနရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္႔ဆံပင္ကိုယ္ ေၾကာက္လြန္းလို႔ မုန္းလိုက္တာ။ ၿပီးေတာ႔ Public Toilet ေတြကိုလည္း တစ္ေယာက္ထဲ မသြားရဲပါဘူး။ သူတို႔ သရဲကားေတြမွာ ဓာတ္ေလွကားေတြေရာ၊ အိမ္သာေတြေရာ၊ ေရခ်ိဳးခန္းေတြေရာမွာ သရဲေျခာက္တဲ႔အခန္းေတြ ပါေနေတာ႔ လူက အလိုလို ေၾကာက္ေနေတာ႔တာပါပဲ။ ဂ်ဳအြန္ကားကလည္း အပိုင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ၾကည့္ဖူးတာေတာ႔ ၂ ကားထဲပါ။ တစ္ကားက အိမ္မွာ ေခြနဲ႔ၾကည့္တာ၊ တစ္ကားက ရုပ္ရွင္ရံုမွာ သြားၾကည့္တာပါ။ အိမ္မွာ ၾကည့္တဲ႔ေခြထဲက ေၾကာက္ေနတာ ရံုမွာ သြားၾကည့္ေတာ႔ ပိုဆိုးပါတယ္။ ကၽြန္မ အဲဒီ ဇာတ္ကားသာ ၿပီးသြားတယ္။ သရဲမရုပ္ကို မျမင္ဖူးလိုက္ပါဘူး။:P အသံၾကားတာနဲ႔တင္ ေၾကာက္ေနလို႔ ကၽြန္မ မ်က္လံုးကို မဖြင္႔ခဲ႔တာပါ။ အဲဒီဂ်ဳအြန္က ကေလးသရဲေလးကို ဖ်က္ခနဲေတာင္ မျမင္ရဲေအာင္ ေၾကာက္မိတာလည္း ခုခ်ိန္ထိပါပဲ။

အဲဒီသရဲကားေတြ ၾကည့္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ပိန္က်သြားခဲ႔ပါေသးတယ္။ ညဘက္ေတြ အိပ္မေပ်ာ္လို႔ပါ။ ညေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ မ်က္လံုးထဲမွာ အဲဒီသရဲေျခာက္ခန္းေတြပဲ ျမင္ေယာင္လာတတ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး မႀကီးမငယ္နဲ႔ ကၽြန္မ အေဖနဲ႔ အေမတို႔ၾကားထဲမွာ သြားအိပ္ရတဲ႔အဆင္႔ထိကို ေရာက္ေတာ႔တာပါပဲ။ ကိုယ္႔ဘယ္ဘက္နဲ႔ ညာဘက္မွာ အေဖနဲ႔အေမ ရွိေနရက္နဲ႔ကို ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေျခရင္းမွာ သရဲလာအိပ္ရင္ဒုကၡလို႔လည္း ေတြးမိလိုက္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အေဖနဲ႔အေမရဲ့ အလယ္မွာ အိပ္ရေတာ႔လည္း ေၾကာက္စိတ္ေတြကေပ်ာက္ၿပီး ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္မေပ်ာ္တာေတြက အဲဒီညမွ ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္နိုင္ေတာ႔တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ႔ ကၽြန္မ ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ The Eye နဲ႔ ဂ်ဳအြန္ကား နွစ္ကားနဲ႔တင္ ကၽြန္မ သရဲကားေတြနဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားတာ ခုခ်ိန္ထိပါပဲ။ ရံုမွာတင္လည္း မၾကည့္၊ အိမ္မွာ ငွားလည္း မၾကည့္၊ တီဗြီမွာလာလည္း မၾကည့္ပါဘူး။ တစ္အိမ္လံုးက ၾကည့္ေနရင္ အခန္းထဲ၀င္ေနၿပီး သီခ်င္းနားေထာင္ေနပါတယ္။ ကၽြန္မက သရဲကားထဲက တီးလံုသံေတာင္ နားေထာင္လို႔ မရေအာင္ ေၾကာက္မိလို႔ပါ။ အသံၾကားတာနဲ႔ေတာင္ ကၽြန္မရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းျဖစ္လာၿပီး ေၾကာက္တဲ႔စိတ္က ငယ္ထိပ္ေရာက္ေနေတာ႔တာပါပဲ။ ဘာလို႔ အဲေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္တတ္သြားမွန္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း နားမလည္ပါဘူး။ သရဲကားက ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲ ျပတ္သြားတာေတာ႔ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ အစ္မလည္း ကၽြန္မလိုပဲ သရဲကားဆို လံုး၀မၾကည့္ေတာ႔တာ။ အဲဒီ ေၾကာက္တတ္ျခင္း ေ၀ဒနာကလည္း ကိုယ္တိုင္ခံစားဖူးမွ သိမွာပါ။ ကၽြန္မ ေျပာျပလို႔ အဲလို ေၾကာက္တတ္တာကို မေၾကာက္ဖူးတဲ႔လူကေတာ႔ ကိုယ္ခ်င္စားနိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။

ခုဆို ကၽြန္မက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ Forward ေမးလ္ေတြလာရင္ သူတို႔ေတြ ေနာက္ထားမွာစိုးလို႔ လင္႔ခ္ေတြေပးထားရင္ ကိုယ္တိုင္သြားမၾကည့္ဘူး။ သူမ်ားကို အရင္ၾကည့္ခိုင္းတယ္။ ပံုေတြပို႔လိုက္ရင္လည္း ကၽြန္မက ေမးလ္ကို ေအာက္ထိ တန္းၿပီး ဆြဲမခ်ဘူး။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲခ်လို႔ သရဲလို၊ ၀ိညာဥ္လို၊ ေၾကာက္စရာပံုေတြလိုမ်ိဳး ေတြ႔လိုက္ရင္ ဆက္မၾကည့္ေတာ႔ဘဲ တန္းဖ်က္ပစ္လိုက္တယ္။ ေဒါင္းလုတ္လုပ္ရမဲ႔ဟာေတြဆိုလည္း ဘယ္ေတာ႔မွ ဖြင္႔မၾကည့္ဘူး။ လူက ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲဆိုေတာ႔ နည္းနည္းေလးမွကို ရင္တုန္မခံနိုင္ေအာင္ ေၾကာက္ေနေတာ႔တာပါပဲ။ သရဲကား၊ သရဲရုပ္ဆိုတာကို ျမင္ရံု၊ ၾကားရံုနဲ႔တင္ လူက ရင္ေတြတုန္လာတာမ်ား ဘာနဲ႔မွကို မတူပါဘူး။ ကၽြန္မ ခုခ်ိန္မွာ အျဖစ္ခ်င္ဆံုးဆႏၵကေတာ႔ ကၽြန္မ မေၾကာက္တတ္ခ်င္ေတာ႔တာပါပဲ။ တကယ္ေတာ႔ သာမန္ထက္ထူးကဲစြာ ေၾကာက္တတ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းပါတယ္။ တခုခုဆို ရင္တုန္ၿပီး နွလံုးအခုန္လြန္လို႔ တခုခုျဖစ္မွာေတာင္ စိုးရေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ သရဲ အရမ္းေၾကာက္တတ္ေနတာကို ဘယ္လို ေဖ်ာက္ရပါ႔မလဲ။

s0wha1

Print this post