မိန္းကေလးမ်ားနွင္႔ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔

ကၽြန္မ အယူအဆနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္မ်ားအရ မိန္းကေလးမ်ားနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ကို နည္းနည္းေရးၾကည့္မယ္ေနာ္။ အရြယ္ေရာက္လာတဲ႔ မိန္းကေလးအမ်ားစုက တေန႔ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကမွာ မဟုတ္လား။ အဲဒီအခါ အိမ္ေထာင္ဘက္ကို ေရြးခ်ယ္တာမွားရင္ တသက္လံုး ျပန္ျပင္လို႔ မရတတ္တဲ႔အမွားအျဖစ္ "အိမ္ေထာင္ျပဳ၊ ဘုရားတည္၊ ေဆးမွင္စုတ္ထိုး၊ ဤသံုးခ်က္ ခ်က္မပိုင္ ေနာင္ျပင္ရန္ ခက္သည့္အမ်ိဳး" လို႔ စာခ်ိဳးရွိပါတယ္။ ခုေခတ္မွာေတာ႔ ေဆးမွင္ေၾကာင္က ေလဆာသံုးၿပီး ျပန္ဖ်က္လို႔ ရေနပါၿပီ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မ သေဘာအရဆိုရင္ မေကာင္းတဲ႔ အိမ္ေထာင္ဘက္ကို တသက္လံုး စိတ္အဆင္းရဲခံ ေပါင္းသင္းေနမဲ႔အစား ကြာရွင္းဖို႔ကို ပိုအားသန္မိတာေတာ႔ အမွန္ပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မနဲ႔ အျမင္ကြဲလြဲသူေတြ မ်ားနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မရဲ့ အယူအဆနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ကိုသာ ေရးခ်င္တာျဖစ္လို႔ ဘယ္သူနဲ႔မွ မျငင္းခံု၊ မေဆြးေႏြးလိုပါဘူး။

မိန္းကေလးဟာ အိမ္ေထာင္ဘက္ ေယာက္်ားကို ေရြးခ်ယ္ရာမွာ ကိုယ္႔ဘ၀အေဖာ္မြန္အျဖစ္သာမက ကိုယ္႔သားသမီးေတြရဲ့ ဖခင္ကိုပါ ေရြးခ်ယ္ရတာပါ။ ဒီလူ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး၊ ငါ ခ်စ္လို႔ ယူမယ္ ဘာျဖစ္လဲလို႔ ေျပာလို႔ရေပမဲ႔ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ကိုယ္႔ရဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈက သားသမီးေတြအတြက္ မတရားဘူးလို႔ ယူဆမိပါတယ္။ အနည္းဆံုး ဖခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္ဟာ ခင္ပြန္းေကာင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးက်ေနတယ္လို႔ ကၽြန္မ ျမင္မိတယ္။ သားသမီးေတြအတြက္ ဖခင္ေကာင္းကို ေရြးခ်ယ္တာနဲ႔အတူ ကိုယ္႔အတြက္ ခင္ပြန္းေကာင္းပါ ေရြးခ်ယ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားတာေပါ႔။

ဒီေတာ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ အိမ္ေထာင္ဘက္ေရြးခ်ယ္မႈက ေတာ္ေတာ္ အေရးႀကီးတယ္ ဆိုရပါမယ္။ အနည္းဆံုး ကိုယ္က်င္႔တရားေကာင္းရမယ္။ လာျပန္ၿပီ ဒီကိုယ္က်င္႔တရားလို႔ေတာ႔ မထင္ပါနဲ႔။ တကယ္ေတာ႔ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အေရးပါဆံုးဟာ ရိုးသားမႈနဲ႔ ကိုယ္က်င္႔တရားပဲေလ။ ကၽြန္မေျပာတဲ႔၊ ဆိုလိုခ်င္တဲ႔ ကိုယ္က်င္႔တရားဆိုတာ ႀကီးက်ယ္ျမင္႔ျမတ္ၿပီး လူတိုင္း မက်င္႔သံုးနိုင္တဲ႔ အရာမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ ကိုယ္က်င္႔တရားဆိုတာ

(၁) ကိုယ္႔မိသားစုကို သစၥာရွိရပါမယ္။ ဒီေနရာမွာ ကိုယ္႔မိသားစုဆိုတာ ဇနီးနဲ႔ သားသမီးေတြ (လက္မထပ္ခင္ေတာ႔ ခ်စ္သူ)ေပါ႔။ သစၥာရွိရမယ္ဆိုေတာ႔ မေဖာက္မျပန္တာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ေဖာက္ျပန္တယ္ဆိုတာက မိန္းမရွိရက္နဲ႔ ရည္းစားထားတာမ်ိဳး၊ ေနာက္မိန္းမနဲ႔ ထပ္ရႈပ္တာမ်ိဳးေပါ႔။ ဒီလို မေဖာက္ျပန္ဖို႔ လူတိုင္းလုပ္နိုင္မယ္လို႔ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဒါဟာ ခက္ခဲတဲ႔ ကိုယ္က်င္႔တရားေစာင္႔စည္းမႈ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာရရင္ေတာ႔ စိတ္ဓာတ္က အဓိကပါ။

(၂) အရက္ေသစာ မေသာက္စားရဘူးလို႔ ကၽြန္မ မေျပာလိုပါဘူး။ (ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ႔ မေသာက္စားတာ အေကာင္းဆံုးေပါ႔ေလ။) ကိုယ္ႀကိဳက္လို႔ ေသာက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မျဖတ္နိုင္ေတာ႔လို႔ ေသာက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေသာက္ခ်င္လို႔ ေသာက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္ခ်င္ရင္ ေသာက္နိုင္ေသာ္လည္း ကိုယ္႔မိသားစုကို အရွက္ရ၊ မ်က္နွာငယ္ေစရေလာက္ေအာင္ ေသာက္တဲ႔ အရက္သမားမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးဆိုရင္ေတာ႔ သူ႔ကို ကိုယ္က်င္႔တရား မေကာင္းဘူး ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ မိန္းမအမ်ားစုကေတာ႔ ကိုယ္႔ေယာက္်ား အရက္မေသာက္တတ္တာကို ဂုဏ္ယူခ်င္တတ္ၾကတာပါပဲ။

(၃) မိသားစုကို ရိုးရိုးသားသား၊ သမၼာအာဇီ၀က်က် ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးနိုင္တာမ်ိဳးပါ။ ဒီေနရာမွာေတာ႔ "အူမေတာင္႔မွ သီလေစာင္႔မယ္။" "အမ်ားမိုးခါးေရ ေသာက္လို႔ လိုက္ေသာက္တယ္" ဆိုတဲ႔ ဆိုရိုးစကားေတြကို ယံုၾကည္လက္ခံသူေတြကေတာ႔ ကိုယ္က်င္႔တရားေကာင္းတယ္လို႔ ဘယ္ေျပာလို႔ရမလဲေနာ္။

ခုေခတ္မွာေတာ႔ နံပါတ္ (၃) အခ်က္ကို ေခတ္ကာလအရ လူတိုင္း က်င္႔ႀကံနိုင္မယ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆၾကမယ္ဆိုရင္ က်န္တဲ႔ အေပၚက အခ်က္ ၂ ခ်က္ကိုေတာ႔ လူတိုင္း က်င္႔ႀကံနိုင္မယ္လို႔ ကၽြန္မ ထင္ပါတယ္။ အဓိကက စိတ္ဓာတ္ပါပဲ။ စိတ္ဓာတ္ ျဖဴစင္၊ ခိုင္မာေနဖို႔ေတာ႔ လိုတာေပါ႔ေလ။

ဒီေလာက္ေလးမွ မေစာင္႔စည္းနိုင္တဲ႔ ေယာက္်ားကို မိန္းကေလးမ်ားအေနနဲ႔ ခ်စ္သင္႔၊ လက္ထပ္သင္႔ပါေသးသလား။ ကၽြန္မ ေျပာၿပီးပါၿပီ ဒီလိုလူက ကိုယ္႔ခင္ပြန္းသာမက တခ်ိန္မွာ ကိုယ္႔သားသမီးေတြရဲ့ ဖခင္ပါ ျဖစ္လာဦးမွာပါ။ ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ ေလာကအလယ္မွာ မ်က္နွာမေဖာ္၀ံ့ ဒါမွမဟုတ္ ဂုဏ္ယူနိုင္စရာမေကာင္းတဲ႔ ဖခင္မ်ိဳးကို ကိုယ္႔သားသမီးေတြ ပိုင္ဆိုင္ရမွာဟာ ျဖစ္သင္႔ပါသလားလို႔ ကၽြန္မေတြးမိတယ္။ ကိုယ္႔ရဲ့ အေတြးအေခၚတခ်က္ဟာ ကိုယ္သာမက ကိုယ္႔မ်ိဳးဆက္ကိုပါ ထိခိုက္လာနိုင္တဲ႔ အျပဳအမူမ်ိဳးေတာ႔ မိန္းကေလးတိုင္း ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီး ေရြးခ်ယ္သင္႔လွပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ မိန္းမေတြဘက္က ေျပာေနေပမဲ႔ ေယာက္်ားေတြအတြက္လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္း ေျပာလို႔၊ ေတြးလို႔ရပါတယ္။ ကိုယ္႔သားသမီးေတြအတြက္ မိခင္ေကာင္းျဖစ္ဖို႔ကလည္း အေရးပါတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ႔ အိမ္ေထာင္ဘက္ကို ေရြးခ်ယ္တဲ႔အခါ ဒီအခ်က္ကိုပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားသင္႔ေၾကာင္း ကၽြန္မ အယူအဆကို ေျပာရျခင္းပါ။

ကၽြန္မအရင္က ကၽြန္မအိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္မဲ႔သူဟာ ခုနက ေျပာတဲ႔ အခ်က္ ၃ ခ်က္နဲ႔ ျပည့္စံုရံုတင္မက စာဖတ္၀ါသနာပါသူလည္း ျဖစ္ရမယ္လို႔ ကၽြန္မေတြးခဲ႔ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ တမိသားစုလံုး (ေမာင္ေလးက လြဲရင္ေပါ႔) စာဖတ္၀ါသနာပါၾကသလို၊ စာဖတ္ျခင္းရဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးကိုလည္း ယံုၾကည္လက္ခံၾကလို႔ပါ။ ကၽြန္မအေမနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာေနက် စကားရွိတယ္။ "သားသမီးေတြကို စာအုပ္ပံုထဲသာ ပို႔ထားလိုက္ ဒါဆို အပင္ပန္းခံၿပီး ေျပာဆို္ဆံုးမစရာမလိုဘူး" တဲ႔။ ဒါက မွန္သင္႔သေလာက္ မွန္ပါတယ္။ "အလိမၼာ၊ စာမွာရွိ" မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ႔ ခုေနာက္ပိုင္း စာဖတ္သေလာက္၊ ဗဟုသုတျပည့္စံုသေလာက္ လမ္းလြဲေရာက္၊ အေတြးအေခၚမွားတဲ႔လူေတြကို ေတြ႕လာရတဲ႔အခါ ကၽြန္မအရင္က ယံုၾကည္ခဲ႔တာ နည္းနည္း ယိုင္နဲ႔လာပါတယ္။

စာအရမ္းဖတ္တဲ႔ ကၽြန္မအသိ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ စာအစံု မဖတ္လို႔ဘဲလား ဒါမွမဟုတ္ ဘာေၾကာင္႔လဲေတာ႔ မသိပါဘူး။ သူက ဘာသာမဲ႔လိုလုိျဖစ္သြားပါတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ ျမန္မာျပည္က မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာေတြရဲ့ အေျပာအဆို၊ အေရးအသားေတြကိုလည္း လက္မခံ၊ တယူလည္း သန္ပါတယ္။ သူ႔ကို ဖတ္သင္႔တဲ႔ စာအုပ္၊ ဗဟုသုတနဲ႔ျပည့္စံုတဲ႔စာအုပ္ထဲက ႀကိဳက္တဲ႔စာအုပ္နာမည္ေျပာျပ၊ သူမဖတ္ရေသးတဲ႔ စာအုပ္ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ (ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ေျပာရရင္ သူက တိုတိုထြာထြာစာေတြ ဖတ္တာမဟုတ္ဘဲ တကယ္႔ စာႀကီးေပႀကီးေတြ ဖတ္တဲ႔လူပါ။) ဒီလို စာဖတ္နာတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ဟာ တခါတခါ အေတြးအေခၚေၾကာင္တတ္ေၾကာင္း ကၽြန္မ လက္ခံလိုက္ရတာ သူ႔တစ္ေယာက္ထဲေၾကာင္႔ေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္မက ထိုနည္းလည္းေကာင္း ေတြ႔လာရတဲ႔အခါ လက္မခံခ်င္ဘဲ လက္ခံလိုက္ရပါတယ္။

တကယ္ေတာ႔ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ္ေလးစားတဲ႔ စာေရးသူရဲ့ အာေဘာ္ဟာ ကိုယ္႔အေပၚ လႊမ္းမိုးတတ္တယ္ဆိုေပမဲ႔ ယူဆခ်က္တိုင္းကို လက္သင္႔မခံဘဲ ကိုယ္႔အသိဥာဏ္နဲ႔ ခ်င္႔ခ်ိန္ေတြးေတာၿပီး လက္ခံသင္႔မွ လက္ခံ၊ ပယ္သင္႔ရင္ ပယ္တတ္ဖို႔ေတာ႔ လိုအပ္လွပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ေတာ႔ စာဖတ္မ်ားတိုင္း၊ ဗဟုသုတၾကြယ္တိုင္းလည္း ကိုယ္႔ေလာက္မွ အသံုးက်သူေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လိုက္ရပါေတာ႔တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကေတာ႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ့တန္ဖိုးကို သူ႔ သိျခင္း၊ မသိျခင္းေပၚမွာ မသတ္မွတ္ဘဲ ရိုးသားျဖဴစင္မႈေပၚမွာပဲ သတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္။

တခါ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရဲ့ သူ႔သမီးေလးအတြက္ ဖခင္ေရြးခ်ယ္မႈ မွားယြင္းခဲ႔ပံုကို ကၽြန္မအေမနဲ႔ ေျပာရင္း အဲဒီမတိုင္ခင္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကို အမုန္းခံ တားျမစ္ခဲ႔တာေတြ၊ တျခားသူေတြရဲ့ အဲဒီအျဖစ္နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္အေၾကာင္းအရာေတြမွာ ကၽြန္မ ၀င္ပါခဲ႔တာေတြပါ ေျပာျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္မအေမက ေျပာတယ္။ "သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း၊ သတင္းေလြ႔ေလ႔ြပါ သမီးရယ္"တဲ႔။ ေနာက္ၿပီး "ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္နဲ႔ ဆက္ရက္ေတာင္ပံက်ိဳးတို႔ ေတြ႕ဆံုမႈပါ"တဲ႔။ "အဲဒါကို ကိုယ္က လိုက္ပူပန္ေပးစရာမလိုပါဘူး"လို႔ ေျပာတယ္။ "ကိုယ္က ေစတနာနဲ႔ သူ႔အတြက္ ေျပာဆိုတားျမစ္ေပမဲ႔ သူက အသိကင္းလြတ္ခ်ိန္ (နည္းနည္း ခပ္ရင္႔ရင္႔ေလး ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ မႊန္ေနခ်ိန္) မွာ ကိုယ္႔ေစတနာက မတိုးေတာ႔ဘူး"တဲ႔။ "အဲလိုခ်ိန္မွာ ကိုယ္႔ကို ရန္သူလို သေဘာထားတတ္တာ ဓမၼတာပါပဲ"တဲ႔။ "ဘာလို႔ ကိုယ္႔အခ်ိန္ေတြ အကုန္ခံေနမွာလဲ သမီး"လို႔ ေျပာတယ္။ အေမေျပာမွ ကၽြန္မ မွားသြားမွန္း သတိရတယ္။ အမွန္ေတာ႔ အေမေျပာသလို ကၽြန္မ အခ်ိန္ေတြ သူမ်ားအတြက္ အလကားသက္သက္ ျဖဳန္းတီးမိခဲ႔ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ေယာက်္ားရဲ့ တိတ္တိတ္ပုန္းမိန္းမ ဒါမွမဟုတ္ ရည္းစားပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရည္းစားလက္ရွိရဲ့ တိတ္တိတ္ပုန္း ခ်စ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ (သိသိႀကီးနဲ႔) သူတို႔ေက်နပ္လို႔ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ႔အေပၚမွာ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ဘာမွ ဂရုဏာေဒါသနဲ႔ တားျမစ္ပိတ္ပင္၊ စိတ္ပင္ပန္းခံစရာ မလိုေၾကာင္း အေမ႔စကားေတြေၾကာင္႔ အသိမွန္၊ အျမင္မွန္ရလာတာနဲ႔အတူ ခုေတာ႔ ကၽြန္မ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ရယ္ေနနိုင္ပါၿပီ။

ကၽြန္မအေမ အေဖနဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးခါစက အေဖ႔ကို စကားတစ္ခြန္း ေျပာခဲ႔တယ္တဲ႔။ အဲဒီစကားကေတာ႔ "ကိုယ္က်င္႔တရားပ်က္တာကို ဘယ္ေတာ႔မွ လက္မခံနိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မ ခြင္႔လႊတ္ရတာကို ၀ါသနာမပါဘူး" တဲ႔။ ေသခ်ာတာက ကၽြန္မအေဖေၾကာင္႔ အေမ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္အေနွာင္႔အယွက္ မျဖစ္ခဲ႔ရ၊ စိတ္မဆင္းရဲခဲ႔ရသလို၊ ကၽြန္မတို႔အတြက္လည္း အၿမဲ ေခါင္းေမာ႔ ၀ံ့ၾကြားေနရတဲ႔ ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ကို ရရွိခဲ႔တာပါ။ အင္း... ကၽြန္မအေမကေတာ႔ သူ႔သားသမီးေတြအတြက္ ဖခင္ေကာင္း၊ သူ႔အတြက္ ခင္ပြန္းေကာင္းကို တာ၀န္ေက်ပြန္စြာ ေရြးခ်ယ္နိုင္ခဲ႔႔ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အလွည့္က်ရင္ေရာ ဒီတာ၀န္ကို ေက်ပြန္နိုင္ပါ႔မလား။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီေရြးခ်ယ္ခြင္႔ကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔လက္ထဲမွာ ရွိေနဆဲပါ...။

s0wha1

Print this post