ေတြးခ်င္ရာေတြး ေရးခ်င္ရာေရး (၃)

ကၽြန္မ ခုရက္ပိုင္း ေတြးေနမိတာကေတာ႔ ၀ဋ္လည္ျခင္းဆိုတာကိုပါပဲ။ တကယ္ေတာ႔ ၀ဋ္လည္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ျပဳလုပ္တဲ႔ ကံအတိုင္း ျပန္ခံရတယ္ဆိုတဲ႔ သေဘာေပါ႔ေနာ္။ အဲဒီ ၀ဋ္လည္ျခင္းမွာ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင္႔ လက္ငင္းအက်ိဳးေပးတာနဲ႔ ကာလ အတန္ၾကာမွ ဒါမွမဟုတ္ ေနာင္ဘ၀မွ အက်ိဳးေပးတာဆိုၿပီး နွစ္မ်ိဳး ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္မ သိထားတယ္ေပါ႔။ အဲဒါကို ယံုၾကည္လားလို႔ ကၽြန္မကို လာေမးရင္ ဘယ္လို ေျဖရမွန္းကို မသိဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ အမွားေတြလုပ္၊ သူတပါးကို မေကာင္းတာ အားရပါးရ လုပ္ထားၾကတဲ႔လူေတြက် ကိုယ္႔ေရွ႕မွာ ျပန္၀ဋ္လည္သြားတာ ရွားတယ္။ အမွားေသးေသးေလး ဘာမဟုတ္တာေလးလုပ္ၿပီး ဥပမာ သူမ်ားကို ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္ ကဲ့ရဲ့မိတာမ်ိဳးက် ခ်က္ခ်င္း၀ဋ္လည္တတ္တယ္ဆိုေတာ႔ မတရားသလိုပဲ ခံစားမိတယ္။

ေျပာရရင္ေတာ႔ ကၽြန္မဆို ခဏခဏ ၀ဋ္လည္တယ္။ အမ်ားအားျဖင္႔လည္း ႀကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ကိုယ္က စိတ္ထဲက ဒီေလာက္လည္း မပါ၊ သူမ်ား ထိခိုက္နစ္နာ ေလာက္ေအာင္လည္း မဟုတ္ဘဲ ေျပာမိ၊ ေတြးမိၿပီးမွ သိပ္မၾကာဘူး ကိုယ္႔မွာ လာျဖစ္တာမ်ိဳးေပါ႔။ ကၽြန္မ မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေစတဲ႔ ၀ဋ္လည္တာကေတာ႔ မ်က္နွာမွာ ၀က္ၿခံေပါက္ျခင္းလို႔ ေျပာရမယ္။ အခုေတာ႔ မရွိေတာ႔ပါဘူး။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁ နွစ္ေက်ာ္ေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ပါ။ ကၽြန္မ မ်က္နွာက ဘာအဖုအပိန္႔မွ မေပါက္တတ္ဘူး။ အဲဒါကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ ဂုဏ္ယူခဲ႔ပါတယ္။ သနပ္ခါး အရမ္းႀကိဳက္တဲ႔ ကၽြန္မ သနပ္ခါးကလြဲၿပီးလည္း ဘာမွ လိမ္းေလ႔ သိပ္မရွိပါဘူး။ မ်က္နွာမွာ ေပါက္တဲ႔အဖုကို ၀က္ၿခံမွန္း မသိရေလာက္ေအာင္ကို ၀က္ၿခံက ေပါက္ခဲပါတယ္။ ေပါက္ရင္လည္း တစ္လံုးေလာက္ ေပါက္ၿပီး တစ္ရက္၊ နွစ္ရက္ေနရင္ သူ႔အလိုလုိ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အမာရြတ္ေတြ၊ အမည္းစက္ေတြ ဘာညာလည္း က်န္မေနတတ္ဘူး။

ဒီနိုင္ငံက လူေတြကေတာ႔ မ်က္နွာမွာ ေတာ္ေတာ္ ၀က္ၿခံေပါက္ၾကတယ္။ တစ္မ်က္နွာလံုး ရဲ ေနေအာင္ကို ေပါက္ၾကတာပါ။ အဲလို ၀က္ၿခံအျပည့္နဲ႔ မ်က္နွာကို ျမင္ရရင္ စိတ္ထဲမွာ ရြံသလို၊ မသတီသလို ခံစားရတယ္။ တမင္သက္သက္ လုပ္ယူတာလည္း မဟုတ္ပါဘဲနဲ႔ အဲဒီလိုိ ျဖစ္တတ္တာ ေကာင္းေတာ႔ မေကာင္းဘူးေပါ႔ေလ။ တစ္ရက္ေတာ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က အဲလိုပဲ ၀က္ၿခံေတြ ေပါက္ေနတယ္။ ကၽြန္မကလည္း အၿငိမ္မေနဘဲ စိတ္ထဲကလည္း သိပ္မပါဘဲနဲ႔ "ဟင္...နင္႔မ်က္နွာကလည္း ၀က္ၿခံေတြနဲ႔ ငါ႔မ်က္နွာက ဘယ္ေတာ႔မွ ၀က္ၿခံမေပါက္ဘူး" လို႔ ေျပာျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကားတစ္စီးေပၚမွာ အဲလို ၀က္ၿခံအျပည့္နဲ႔ ဒီနိုင္ငံသား တစ္ေယာက္မ်က္နွာကို အနီးကပ္ ေတြ႕ရတဲ႔အခါ စိတ္ထဲကေန "အမေလး...ေၾကာက္စရာႀကီး" ဆိုၿပီး ျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္လည္း လန္႔သြားတာပါ။

ဒါေပမဲ႔ အဲဒီလိုမ်ိဳးေတြနဲ႔ မရွည္မေနွာင္းမွာပဲ ကၽြန္မမ်က္နွာ မယ္ကု၀ံထက္ ဆိုးတဲ႔အျဖစ္ကို ေရာက္လာပါေရာလား။ ျဖစ္ပံုက ဒီလို။ Expiry Date ကုန္ေနတဲ႔ မ်က္နွာသစ္ေဆးရည္ကို နွေျမာတသစြာနဲ႔ သံုးမိရာက စတာပါပဲ။ အဲဒီမ်က္နွာသစ္ေဆးရည္က ဘယ္တုန္းက ၀ယ္ထားမွန္း မသိဘဲ၊ ဘယ္ေခ်ာင္ကေန ျပန္ေတြ႔မွန္းလည္းမသိဘဲ ကၽြန္မတို႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ေရာက္လာတယ္ (ကၽြန္မအထင္ေတာ႔ အေမ႔လက္ခ်က္ျဖစ္မယ္...:P)။ ဗူးကလည္း လံုး၀မသံုးရေသးတဲ႔ အသစ္၊ သက္တမ္းကုန္မဲ႔ရက္ကို ရွာေတာ႔လည္း ရွာမေတြ႔။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မအစ္မေတြ သံုးေနတဲ႔ ဗူးထဲက မသံုးဘဲ အဲဒါကိုပဲ တစ္ေယာက္ထဲ အမိုက္ခံသံုးမိပါတယ္။ ဒီဗူးသက္တမ္း ၾကာေနၿပီဆိုတာေတာ႔ စိတ္ထဲ စနိုးစေနာင္႔ ျဖစ္မိတယ္။ စိတ္ထင္လို႔လား မသိေပမဲ႔ မ်က္နွာသစ္ေနရင္း ေဆးရည္ေတြက ၀ါတာတာ ျဖစ္ေနသလိုပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ႔လည္း နွေျမာလြန္းလို႔ ကၽြန္မတစ္လနီးပါးသံုးလိုက္ေသးတယ္။ တကယ္ဆို ဒီလို မ်က္နွာသစ္ေဆးရည္ေတြ၊ အလွျပင္ပစၥည္းေတြက ကၽြန္မ အစ္မက ဒိုင္ခံ၀ယ္တာပါ။ ခုလို ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ၀ယ္စရာမလိုတာေတာင္ ဘာကိုမွန္းမသိ ကၽြန္မ ကပ္ေစးနဲမိတဲ႔အျဖစ္။

ေနာက္ဆံုး တစ္လေလာက္ၾကာတဲ႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မမ်က္နွာ အဖုေတြ ေပါက္လာလိုက္တာ ေနရာလပ္မရွိဘဲ။ နီနီရဲရဲေလးေတြ၊ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔။ တစ္ဖုေပ်ာက္ရင္ ေနာက္တစ္ဖု၊ ေနာက္တစ္ဖုနဲ႔ အလွည့္က် ေပါက္လာလိုက္တာ ကၽြန္မလည္း သနပ္ခါးလိမ္းရံုကလြဲလို႔ ဘာမွ မတတ္နိုင္။ အဲဒီမ်က္နွာသစ္ေဆးဗူးေတာ႔ လႊင္႔ပစ္လိုက္ၿပီး အစ္မေတြသံုးေနတာကို ေျပာင္းသံုးလိုက္တယ္။ တေန႔၊ တေန႔ အိမ္ကလူေတြလည္း ကၽြန္မမ်က္နွာကို ၾကည့္ရတာ စိတ္မခ်မ္းသာၾကဘူး။ အေဖဆို ကၽြန္မမ်က္နွာ ျပန္မွ ေကာင္းပါ႔မလား စိတ္ပူရွာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္လေက်ာ္ ၾကာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ၀က္ၿခံဖုက နည္းသြားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေပါက္ေနတုန္းပါပဲ။ သံုးလေက်ာ္ၾကာမွ အရွင္း ေပ်ာက္သြားေတာ႔တယ္။ အဲဒီတုန္းက အျပင္ထြက္ရမွာလည္း ရွက္၊ ကိုယ္႔မ်က္နွာျမင္ၿပီး သူမ်ားေတြ လန္႔မွာ၊ ကဲ့ရဲ့မွာလည္း ေၾကာက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးပါတယ္။ ဒါေတာင္ ကၽြန္မ သူမ်ားေတြကို စိတ္ထဲက ပါလြန္းလို႔ ေျပာခဲ႔တာလည္းမဟုတ္၊ ပစ္ပစ္နွစ္နွစ္ ကဲ့ရဲ့ခဲ႔တာလည္း မဟုတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ေတာ္ေတာ႔ ေနာင္က်ဥ္သြားပါတယ္။ ခုဆို သူမ်ားမ်က္နွာ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ဘာခံစားခ်က္မွကို မရွိေတာ႔ဘူး။

ေနာက္ထပ္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို စမ္းစစ္မိတာတခုကေတာ႔ ခုတေလာ ကၽြန္မ ရန္အရမ္းျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။ မွတ္မွတ္ရရ အြန္လိုင္းမွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲ ဒိုင္ခံရန္ျဖစ္လာတာ ၆ လေလာက္ရွိပါၿပီ။ ဖိုရမ္ေတြမွာျဖစ္လိုက္၊ ဘေလာ႔ဂ္က ကြန္မန္႔ေတြမွာျဖစ္လိုက္၊ စီေဘာက္ေတြမွာ ျဖစ္လိုက္နဲ႔။ ျဖစ္သမွ်ကိစၥေတြကလည္း ကိုယ္နဲ႔ သိပ္မဆိုင္တဲ႔ ကိစၥေတြႀကီးပဲ။ သူမ်ားေရွ႕က အမိုက္ခံၿပီး လိုက္ရန္ျဖစ္ေပးတာက မ်ားတယ္။ တကယ္ဆို ကၽြန္မက ရန္ျဖစ္ခဲပါတယ္။ အြန္လိုင္းမွာဆို ပိုဆိုးေပါ႔။ ခုေနာက္ပိုင္းမွ ဘယ္လိုျဖစ္ေနပါလိမ္႔လို႔ ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္မက စြာတယ္။ ေဒါသႀကီးတယ္။ စိတ္ဆိုး၊ စိတ္တိုျမန္တယ္။ လံုး၀စိတ္မရွည္တတ္။ ကိုယ္႔ေျပာရင္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ပက္ခနဲ ျပန္ေျပာဖို႔ ၀န္မေလးတတ္။ (အားနာရတဲ႔လူဆိုရင္ေတာ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျပာတတ္ပါဘူး။ တနံု႔နံ႔ုေတြးၿပီးမွ စိတ္တိုလာတတ္တာ...:D) ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ လူေတြနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္ခဲတယ္။ ျပင္ပေလာကမွာလည္း ကၽြန္မနဲ႔ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္တဲ႔လူ ရွားတယ္။ မရွိသေလာက္လို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္။ ကၽြန္မရဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြက ေကာင္းၾကတာလည္း ပါမွာေပါ႔ေလ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မက ဘာကိုမွ စိတ္ထဲမထားတတ္၊ ကိုယ္နဲ႔ ကီးမကိုက္၊ ကိုယ္႔အယူအဆနဲ႔ မကိုက္တဲ႔လူဆို ဆက္ေပါင္းမေနဘူး။ သူ႔ကိစၥလည္း စိတ္မ၀င္စားေတာ႔ဘဲ ေမး၊ ထူး၊ ေခၚ၊ ေျပာနဲ႔ ၿပီးသြားတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္႔စိတ္ထဲလည္း ဘာမွမရွိ၊ ကိုယ္႔လည္း လူမုန္းမမ်ား၊ ကၽြန္မ မုန္းတဲ႔လူလည္း မရွိနဲ႔ အခု အသက္ ၂၅ နွစ္ေက်ာ္ထိ လူေတြနဲ႔ ႀကီးႀကီးမားမားျပႆနာ မျဖစ္ခဲ႔ဖူးဘူး။

ခုက် အဲလိုမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ကလည္း လက္တဆစ္ပဲ ရွိတဲ႔ကၽြန္မ ခုလို အြန္လိုင္းမွာ သူမ်ားကိစၥ ၀င္၀င္ပါေနေတာ႔ လူမုန္းမ်ားလာတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ လူမုန္းမ်ားတာက ကိစၥမရွိပါဘူး။ ကၽြန္မ နစ္ခ္အတိုင္း so what ??? ေပါ႔။ ၿပီးေတာ႔ dont care ပါပဲ။ အဲလို ကိုယ္႔ကို သူမ်ားမုန္းတာ အေရးမဟုတ္ေပမဲ႔ ကၽြန္မကပါ လူေတြကို အျမင္ကပ္လာ၊ ၾကည့္မရျဖစ္လာတာကေတာ႔ ကၽြန္မအတြက္ ျပႆနာပါပဲ။ ၿပီးေတာ႔ လူေတြကိုလည္း အယံုအၾကည္မရွိ ျဖစ္လာတယ္ဆိုေတာ႔ ဒါက ေကာင္းတဲ႔ အလားအလာမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ လူေတြကို အျမင္ကပ္ေတာ႔ စိတ္ရႈပ္လာတယ္၊ ေဒါသေတြထြက္မိတယ္။ ဒီလူအခ်င္းခ်င္းမွ မယံုၾကည္ရဘူးဆိုေတာ႔ ေပ်ာ္လည္း မေပ်ာ္ေတာ႔ဘူး။ တကယ္ဆို မုန္းတီးမႈဆိုတာက မေကာင္းပါဘူး။ ဘာအတြက္ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ အပင္ပန္းခံေနမလဲ ကၽြန္မ စဥ္းစားရေတာ႔မယ္။ အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္မေတြးမိတာက အရင္လိုပဲ ကိုယ္မႀကိဳက္ရင္ အဆက္အဆံ ထပ္မလုပ္ရံုကလြဲလို႔ သူမ်ားအတြက္ ပူပန္ေပးမေနဘဲ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ေအးေအးသက္သာေလး ေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလလို႔။

ဒီၾကားထဲ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ဟုတ္လွၿပီ ထင္ၿပီး စိတ္ကူးနဲ႔ ရူးေနသူေတြက တမ်ိဳး။ ညက ေဒါသအထြက္လြန္ၿပီး ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို အိပ္မရဘူး။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလည္း ေျပာတယ္... ဘ၀င္ရူးေတြက ကုရာနတၳိ ေဆးမရွိတဲ႔။ ကၽြန္မမွာ ကိုယ္႔ခံစားခ်က္နဲ႔ကိုယ္ လြမ္းတာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မလြမ္းရ။ ကၽြန္မရဲ့ အလြမ္းေလးေတြကို ဘာမဆိုင္၊ ညာမဆိုင္လူက သူ႔ေျပာတယ္ ထင္ရေသးတယ္။ ကိုယ္႔ဖီးလ္ေလးနဲ႔ကိုယ္ သီခ်င္းေလးေတြ တင္ထားတာကိုလည္း သူ႔ကို ရည္ရြယ္တယ္ ထင္ေနတယ္။ သူေျပာမွ ကၽြန္မေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ သီခ်င္းေလးေတြကိုလည္း အားနာမိတယ္။ ကၽြန္မလြမ္းေနတဲ႔ သူအတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာသားေတြကို ေသခ်ာၾကည့္ေတာ႔လည္း အဲဒီလူနဲ႔လားလားမွ မပတ္သက္၊ စကားေတာင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မေျပာပါဘဲလ်က္ ဟိုနား၊ ဒီနား အတူသြားဖူးရံုနဲ႔ ဘာလို႕ ဒီလိုထင္ပါလိမ္႔လို႔ ကၽြန္မလည္း ေတြးလို႔မရ၊ လိုက္လို႔မမွီေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ တသက္နဲ႔ တကိုယ္ ဒီေလာက္ ေၾကာင္တဲ႔လူ တခါမွ မေတြ႕ဖူးခဲ႔ဘူး။ ဒီလူ စိတ္မွ ေကာင္းေသးရဲ့လားလို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေတြးမိေသးတာက ငါ႔ဘေလာ႔ဂ္ေလးမွာ ငါ႔ဟာငါေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး မလြမ္းရဘူးဆိုတာလည္း အရင္ဘ၀က၀ဋ္ ခုမွ လည္တာမ်ားလား မသိဘူးလို႔။

ေတြးခ်င္ရာေတြး၊ ေရးခ်င္ရာေရးဆိုတဲ႔အတိုင္းပဲ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ရွိတာေတြ ေရးခ်လိုက္ျပန္ပါၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ စိတ္ေပါ႔သြားေအာင္သာ ေရးလိုက္တာ။ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာထားလို႔ ဖတ္ေပးတဲ႔လူေတြကိုေတာ႔ အားနာမိပါတယ္။

s0wha1

Print this post