What is ur New Year Resolution

အားလံုးအတြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ မဂၤလာ ႏွစ္သစ္္ ျဖစ္ပါေစ...

ဥေရာပတိုက္သားအမ်ားစုက "မင္းရဲ့ ႏွစ္သစ္အတြက္ သႏၷိ႒ာန္က ဘာလဲ"လို႔ ေမးတတ္ၾကတာကို ႀကံဳဖူးၾကမွာပါ။ ဒီႏွစ္အတြက္ေတာ႔ ဘယ္သူကမွ ေမးတာကို မႀကံဳရေပမယ္႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ျပန္ေမးၿပီး ျပန္ေျဖပါမယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက "ေဆးလိပ္လံုး၀ မေသာက္ေတာ႔ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္္" စသည္ျဖင္႔ တခုတည္းေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ေျဖၾကားတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ သံုးခုတိတိ မလုပ္ဖို႔ သံႏၷိ႒ာန္ ခ်ထားပါတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ႔ ကၽြန္မရဲ့ မိတ္ေဆြ အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေရွ႕ႏွစ္အတြက္ သံႏၷိ႒ာန္ေတြကို စပ္စပ္စုစုနဲ႔ လိုက္ေမးပါဦးမယ္။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြက္ ကၽြန္မရဲ့ သႏၷိ႒ာန္ကေတာ႔...
၁။ မိဘေတြကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ မထားႏိုင္သည့္တိုင္ ကၽြန္မအတြက္ စိတ္မဆင္းရဲေအာင္ေတာ႔ ႀကိဳးစားပါမယ္။
၂။ လူေတြကို အားနာတတ္ျခင္း၊ လက္မွတ္ထိုး၍ အာမခံေပးျခင္းတို႔မွ ေရွာင္ၾကဥ္ပါမယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ႔ အာမခံေပးတာတို႔၊ ေငြေရးေၾကးေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကူညီတာတို႔ ဒီႏွစ္ တႏွစ္ထဲ မဟုတ္ဘဲ ေသသည္အထိ မလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါမယ္။ (အဲဒီအတြက္ ကၽြန္မ ဒုကၡေရာက္ေပါင္း မ်ားလွပါၿပီ...)
၃။ အပ်င္း သိပ္မထူဖို႔ ႀကိဳးစားပါမယ္။ :D

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကုန္ေလာက္မွာ ကၽြန္မရဲ့ New Year Resolution ၃ ခုထဲက ဘယ္ႏွစ္ခုကို လိုက္နာနိုင္တယ္ဆိုတာ ျပန္ေျပာျပမယ္ေနာ္...;))


ဒီလူေတြရဲ့ New Year Resolution က ဘာေတြျဖစ္မလဲလို႔ ကၽြန္မ သိခ်င္မိပါတယ္...

1. အန္တီၿငိမ္း
2. အန္တီခင္
3. မႏုစံ
   
4. မေလေျပ
5. ကေဒါင္း
6. ေမာင္ေလး မင္းမင္း
   
7. ညီမေလး လင္းလက္

ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

ျပကၡဒိန္

၂၀၀၈ခုႏွစ္ ျပကၡဒိန္ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ Forward EMail ေရာက္လာတယ္။ ဒီလိုျပကၡဒိန္မ်ိဳး ကၽြန္မတို႔ တႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ အသံုးျပဳႏိုင္မလဲ မသိေသးဘူး။ ခုေတာ႔ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီပဲ စိတ္ကူးရွိသလို ဒီလို ျပကၡဒိန္ေလးေတြ ဖန္တီးၾကတာေပါ႔။


s0wha1

Burmese News in Singapore (5)

စကၤာပူနိုင္ငံရွိ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာမ်ားရဲ့ လႈပ္ရွားမႈအေျခအေန တင္ျပခ်က္ ငါးပတ္ေျမာက္ ေရဒီယို အစီအစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။ နားဆင္ၾကည့္ၾကပါဦး။

http://video.google.com/videoplay?docid=-1648047541220992925&hl=en



s0wha1

Burmese News in Singapore (1)
Burmese News in Singapore (2)
Burmese News in Singapore (3)
Burmese News in Singapore (4)

Pakistan's Benazir Bhutto was Assassinated

ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံ (၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း) အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ Benazir Bhutto လုပ္ႀကံခံလိုက္ရတဲ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလး ၀မ္းနည္းႏွေျမာမိပါတယ္။ မူစလင္အစြန္းေရာက္၀ါဒီ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားက ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံကို ျပန္လာတာနဲ႔ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မယ္လို႔ ႀကံဳး၀ါးေနတဲ႔ၾကားက သူမတိုင္းျပည္ကို ျပန္လာခဲ႔တယ္။ အဲဒီကတည္းက သူမအတြက္ စိုးရိမ္စိတ္၀င္ခဲ႔မိတယ္။ ပထမတႀကိမ္ ဗံုးခြဲလုပ္ႀကံမႈကေန သီသီေလး လြတ္ေျမာက္ခဲ႔တုန္းက အတိုင္းမသိ ၀မ္းသာခဲ႔ရေပမဲ႔ ခုေတာ႔... အရမ္းကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။

CNN မွ သတင္း
Benazir Bhutto သတင္းပံုေတြ ၾကည့္လိုလွ်င္

Benazir Bhutto အထုပၸတၱိ အက်ဥ္း

Benazir Bhutto ကို ၁၉၅၃၊ ဇူလိုင္၊ ၂၁ ရက္ေန႔တြင္ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံ ကရာခ်ီၿမိဳ႕၌ေမြးဖြားခဲ့သည္။ အဖမွာ ၀န္းႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဇုသီကာ အလီဘူတို ျဖစ္သည္။

၁၉၆၉ ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ ႏွင္႔ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ ေအာက္စဖို႔တကၠသိုလ္တို႔၌ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ ထိုတကၠသိုလ္တို႔တြင္ ဒႆနိက၊ စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဥပေဒႏွင့္ သံတမန္နည္းပညာတို႔ကို ဆည္းပူးေလ့လာခဲ့သည္။

၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ အာဆစ္အလီ ဇာတီယီႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ၿပီး သားသမီး သံုးဦး ေမြးဖြားခဲ့သည္။

Benazir Bhutto ရဲ့ဖခင္ကို ၁၉၇၅ခုႏွစ္တြင္ စစ္တပ္ ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံျပဳထားေသာ သမၼတ ဇီယာအူဟတ္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးမွ ျဖဳတ္ခ်၍ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္၌ ႀကိဳးေပးကြပ္မ်က္ျခင္း ခံခဲ႔ရသည္။ ၁၉၈၅ခုႏွစ္၌ သူမ၏ အစ္ကိုတစ္ဦးျဖစ္သူ Shahnawaz ကို သူ႔ရဲ့ French Riviera တိုက္ခန္းတြင္ အသက္မဲ႔လ်က္ ေတြ႕ရွိရသည္။ ေနာက္ထပ္ အစ္ကိုတစ္ဦးျဖစ္သူ Murtaza သည္လည္း ၁၉၉၆ခုႏွစ္တြင္ ထူးဆန္းတဲ႔ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင္႔ ကြယ္လြန္ခဲ႔သည္။

၁၉၈၈၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ၁၆ရက္ေန႔တြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ လြတ္လပ္စြာ က်င္းပေသာ ေရြးေကာက္ပြဲ၌ သူမပါတီမွ အမတ္ေနရာအမ်ားဆံုးႏွင္႔ အႏိုင္ရခဲ့သည္။ သူမအသက္ ၃၅ႏွစ္တြင္ အသက္အငယ္ဆံုး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ သူမသည္ မူစလင္ ကမၻာရ့ဲ့ ပထမဆံုးေသာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လည္း ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ ကမၻာေက်ာ္ People Magazine မွ ကမၻာ့ အလွဆံုး အမ်ိဳးသမီး ၅၀ စာရင္း၌ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပျခင္း ခံခဲ့ရသည္။

၁၉၉၀ ခုႏွစ္၌ သူမအား ပါကစၥတန္ စစ္တပ္မွ လာဘ္စားမႈျဖင့္ တရားစြဲဆိုျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ သူမ၏ အစိုးရအဖြဲ႔လည္း ဖ်က္သိမ္းျခင္းခံရသည္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး န၀ါရွာရစ္ (ဇီယာဟူဟတ္ တပည့္ေက်ာ္) က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ လာဘ္စားမႈႏွင္႔ သူမကို ျပစ္ဒဏ္ေပးျခင္း မရိွခဲ့ပါ။

၁၉၉၃ ခုႏွစ္တြင္ ေရြးေကာက္ပြဲ ထပ္လုပ္ရာ သူမပါတီကပင္ အႏိုင္ရခဲ့ၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ျပန္လည္ တင္ေျမာက္ျခင္း ခံရသည္။ ထိုအခါ စစ္တပ္မွ လာဘ္စားမႈျဖင္႔ ထပ္မံ တရားစြဲဆိုခဲ႔သည္။ သမၼတက သူမအစိုးရကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့ျပန္သည္။

၁၉၉၈ ခုႏွစ္တြင္ ယူႏိုက္တက္ အာရပ္ေစာ္ဘြားမ်ားႏုိင္ငံ၌ သူမ သေဘာဆႏၵအေလ်ာက္ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ၂၀၀၇ခုႏွစ္တြင္ ပါကစၥတန္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မူရွာရစ္ႏွင့္ နားလည္မႈ ျပန္လည္ ရရွိကာ သူမႏိုင္ငံသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။

သူမသည္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ မူစလင္ အစြန္းေရာက္၀ါဒီ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ား၏ လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရပါသည္။


s0wha1

ကၽြန္မေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေလာပိတ (၃)

ဒီလို ခရစ္စမတ္ခ်ိန္မတိုင္မီ တန္ေဆာင္တိုင္ကာလမွာ မီးရႉးမီးပန္းအႀကီးႀကီးေတြကို လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္၊ ရပ္ကြက္အလုိက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ လႊတ္တင္ပြဲေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီမီးရႉးတိုင္ႀကီးေတြကို လူ ၁၀ ေယာက္မက မ ရပါတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ ညေနေစာင္းေလာက္မွာ ကၽြန္မတို႔ ေလာဓေလးကေန လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေပၚကို ကားနဲ႔တက္သြားၿပီး မီးပန္းလႊတ္တာကို တေပ်ာ္တပါးႀကီး ၾကည့္ၾကတာ ႏွစ္တိုင္းလိုလိုပါပဲ။ ကယားျပည္နယ္ရဲ့ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲကေတာ႔ ေတာင္ႀကီးမီးပံုပ်ံလႊတ္ပြဲေလာက္ မေက်ာ္ၾကားေပမဲ႔ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ေတာ႔ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

ခရစ္စမတ္ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ေလာပိမွာ ေခါင္ရည္ေတြနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားေနၾကၿပီ။ ေလးအိမ္စုလို႔ေခၚတဲ႔ ကယားရြာေလးမွာ ဗုဒၶဘာသာ ကယားလူမ်ိဳးေတြေနၾကေပမဲ႔ ပေဒါင္းကုန္းဘက္မွာေတာ႔ ကရင္လူမ်ိဳး ခရစ္ယာန္ေတြ အမ်ားစုေနၾကတဲ႔အတြက္ အဲဒီဘက္ တက္သြားလိုက္ရင္ အိမ္တိုင္းလိုလိုက ေခါင္ရည္ေသာက္၊ ထမင္းစားဖို႔ လွမ္းဖိတ္ေခၚေတာ႔တာပဲ။ ေခါင္ရည္ဆိုတာကလည္း အခ်ိဳ၊ အခါးရွိေလေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြက ေခါင္ရည္ခ်ိဳကို ေသာက္ၾကတယ္။ အဲဒီေဒသက ေခါင္ရည္ကိုေတာ႔ ေစ်းႀကီးေပးရတဲ႔ ၀ိုင္တို႔၊ ရွန္ပိန္တို႔နဲ႔ ကၽြန္မက မလဲႏိုင္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြက ၀ိုင္ျဖဴ၊ ၀ိုင္နီ၊ ရွန္ပိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ ေျပာေျပာ ကၽြန္မစိတ္ထဲေတာ႔ ငယ္ငယ္က ကၽြန္မတို႔ ေသာက္ေနက် ေခါင္ရည္လိုပါပဲလို႔ ထင္မိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ေသာက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေခါင္ရည္က ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ညဘက္ဆိုရင္လည္း ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဗြီဒီယိုကို မိုးလင္းေပါက္ အလကား ျပတယ္။ သခင္ေယရႉရဲ့ ဇာတ္လမ္းေၾကာင္းေတြကို အဓိကျပတာေပါ႔။

ခရစ္စမတ္ေန႔ မတိုင္ခင္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အလိုေလာက္မွာ ခရစ္ယာန္လူငယ္ေတြက တအိမ္၀င္၊ တအိမ္ထြက္နဲ႔ ဂစ္တာတီး၊ သီခ်င္းဆိုၾကတယ္။ သူတို႔က ဘုရားသီခ်င္းေတြ၊ ဆုေတာင္းႏႈတ္ဆက္သီခ်င္းေတြ ဆိုၾက၊ အိမ္ရွင္ေတြကလည္း မုန္႔ေတြခ်ေကၽြး၊ အလႉေငြေတြေပးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ သူတို႔ ဆိုေနက် သီခ်င္းေတြကို သူတို႔နဲ႔ ေယာင္၀ါး၀ါး လုိက္ဆိုတတ္ေပမဲ႔ ခုေတာ႔ ေမ႔ကုန္ပါၿပီ။

အဲဒီကာလ ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းမွာဆို ကေလးေတြအတြက္ မုန္႔ေတြ၊ လက္ေဆာင္ေတြ မဲႏိႈက္ၿပီး ေပးတတ္တာကိုလည္း မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အငယ္ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ကလည္း ခရစ္ယာန္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ဘုရားေက်ာင္း သြားတက္တတ္ေလေတာ႔ အဲဒီလိုခ်ိန္မွာလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လိုက္သြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ကေလးဘာသာဘာ၀ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တာကိုလည္း ျပန္ေတြးၿပီး ၿပံဳးခ်င္မိပါတယ္။ နဖူးကေနစၿပီး ရင္ညြန္႔၊ ပခံုးႏွစ္ဘက္တို႔ကို လက္ဖ်ားစုစုေလးနဲ႔ထိရင္း ခမည္းေတာ္၊ သားေတာ္၊ သန္႔ရွင္းေတာ္၊ ၀ိညာဥ္ေတာ္၊ နာမေတာ္မ်ားႏွင္႔ အာမင္လို႔ ရြတ္ရတာကို အေတာ္ပဲ သေဘာက်မိခဲ႔တယ္။ ေနာက္မွ တိုက္ကုန္းက အႀကီးတစ္ေယာက္က အဲလို သူမ်ားဘုရားေက်ာင္းမွာ သြားရွိခိုးရင္ သရဏံဂံုပ်က္တတ္တယ္ဆိုၿပီး ေျခာက္လို႔ ဘာမသိညာမသိနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ဘုရားေက်ာင္းမသြားဘဲ ေနလိုက္တာကိုလည္း သတိရမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမ အငယ္သံုးေယာက္က ဘာသာေရးအသိ ေတာ္ေတာ္နည္းခဲ႔တာကို ၀န္ခံရမယ္။ ငယ္ငယ္က ဩကာသဘုရားရွိခိုးကလြဲလို႔ ဘာမွမရပါဘူး။ ၅ တန္း အရြယ္ေလာက္ကေနစၿပီး တျခားဘုရားစာေတြ က်က္၊ မွတ္၊ ဖတ္ရင္း တျဖည္းျဖည္း သိသိလာခဲ႔တာပါ။ သံဗုေဒၶဂါထာေတာ္ကို ကၽြန္မ အလြတ္ ရြတ္တတ္လာတတ္တဲ႔ အေၾကာင္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ရယ္ရပါတယ္။ ေလာဓေလးက ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ ၃ ႏွစ္အရြယ္ တူမေလးက သံဗုေဒၶဂါထာကို ေဒါင္းေဒါင္းေျပးေနေအာင္ ရြတ္ျပတာကို ၾကည့္ၿပီးမွ ဒီအရြယ္ေလးေတာင္ ဘုရားစာေတြ ရေနပါလားလို႔ ေတြးမိၿပီး မနက္တိုင္း လိုက္ရြတ္ရာကေန ရသြားတာေလ။

ဒီခ်ိန္ဟာ ကၽြန္မအလြန္ႏွစ္သက္တဲ႔ ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ႔ ေတာင္ေပၚေဒသ ေဆာင္းရာသီအတိုင္း ေတာ္ေတာ္ ေအးပါတယ္။ ညေနေစာင္းေလာက္ဆိုရင္ အိမ္တံခါးေတြ အလံုပိတ္လို႔ အိမ္ထဲမွာ လွ်ပ္စစ္မီးဖိုဖြင္႔ၿပီး ေနရတာပါ။ အဲဒီခ်ိန္ဆို အသားေတြကလည္း အရမ္းပက္ပါတယ္။ အသားပက္တယ္ဆိုတာ ရိုးရိုး ရန္ကုန္လို ေျမျပန္႔ေဒသမွာေနတ႔ဲလူေတြ မသိႏိုင္တဲ႔ အသားပက္ပံုမ်ိဳးပက္တာပါ။ အသားေတြ ကြဲအက္ၿပီး ေသြးေလးေတာင္ စို႔ေနတတ္တာမ်ိဳးပါ။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ေျခခံုေတြမွာ အသားေတြ ပိုအက္ကြဲတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြကေတာ႔ ပိုဆိုးတာေပါ႔။ ေအးလြန္းလို႔ ေရကလည္း မခ်ိဳးခ်င္၊ အသားေတြကလည္း အက္ကြဲ။ အဲဒီအသားပက္တဲ႔ေနရာကလည္း နာေတာ႔ မထိရဲ။ ဒီေတာ႔ အဲဒီေနရာေလးက ေရမထိ၊ ဘာမထိနဲ႔ ေခ်း(ဂ်ီး)က လက္ေလးသစ္ေလာက္တက္ေနေရာ။ ေဆာင္းတြင္းဆို အေမကလည္း မရွိ၊ အေဖကလည္း ကေလး ၅ ေယာက္နဲ႔ အလုပ္နဲ႔ ခ်ာလပတ္ရမ္းေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္္မတို႔ ေရခ်ိဳး၊ မခ်ိဳးလည္း မၾကည့္ႏိုင္နဲ႔ဆိုေတာ႔ ေႏြရာသီေရာက္ေတာ႔မွ အဲဒီေခ်းေတြကို တြန္းရပါေတာ႔တယ္။ :P

ကၽြန္မတို႔ဘက္မွာ ႏွင္းေတြက်၊ ေရေတြခဲသြားေလာက္ေအာင္ မေအးေပမဲ႔ အကၤ်ီေတြ အထပ္ထပ္၀တ္ၿပီးမွ အျပင္သြားရပါတယ္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းဘက္ေတြေတာ႔ သိပ္မေအးတတ္ပါဘူး။ မနက္ေစာေစာနဲ႔ ညေနေစာင္းေလာက္မွ အျပင္မွာ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေအးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ႔ တိုက္အိမ္၀ါ၀ါေလးေတြမွာ ေနရလို႔ အိမ္ထဲမွာ သိပ္မေအးေပမဲ႔ တဲသာသာအိမ္ေလးေတြ၊ ေျခတံရွည္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးေတြမွာ ေနရတဲ႔ ေဒသခံ ရြာသားေတြကေတာ႔ ေစာင္ၾကမ္းႀကီးေတြ ၿခံဳၿပီး မီးလႈံေနရပါတယ္။ ပ်ဥ္ျပား ၾကမ္းၾကားထဲကေန တိုး၀င္လာတဲ႔ ေလေအးႀကီးေတြကလည္း အရိုးကြဲမတတ္ေအာင္ ေအးတတ္တယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ ခုလိုေဆာင္းရာသီမွာ တန္ေဆာင္တိုင္ မီးထြန္းပြဲေတာ္ေတြအၿပီး ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ျဖစ္တဲ႔ သခင္ေယရႉေမြးေန႔ပြဲနဲ႔အတူ အားလံုးက ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကရတာပါပဲ။ ဒီဇင္ဘာလကုန္လို႔ ဇန္န၀ါရီလလယ္ေလာက္ဆိုရင္လည္း ကယားျပည္နယ္ေန႔ (ကၽြန္မတို႔ အေခၚ ကယားေဒးေန႔) ဆို ၿမိဳ႕ေတာ္ လြိဳင္ေကာ္မွာ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပဲြေတြ ၿခိမ္႔ၿခိမ္႔သဲ က်င္းပတတ္ေတာ႔ ပြဲလမ္းသဘင္နည္းပါးလွတဲ႔ ေဒသမွာ အေပ်ာ္ေတြ ရက္ဆက္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေတြေပါ႔။


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

ကၽြန္မေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေလာပိတ (၁)
ကၽြန္မေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေလာပိတ (၂)

အနာဂတ္မရွိတဲ႔ ေကာင္းကင္

အဲသည္ေန႔က ေကာင္းကင္ျပင္သည္ ကဗ်ာဆန္စြာ လွပမေနခဲ႔ပါ။ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းေသာ သာမန္ ေက်ာင္းဖြင္႔ရက္ေလး တစ္ရက္သာျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။


ထို႔ထက္ပို၍ ေျပာရလွ်င္ ၁၀တန္းဆိုတာ ေက်ာင္းမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာထက္ ကိုယ္႔အိမ္မွာကိုယ္ ဆရာ၊ ဆရာမ၊ Guide ေတြႏွင္႔ သင္ယူက်က္မွတ္ေနမွ အက်ိဳးရွိတာဟု ယူဆထားေသာ အစ္မအႀကီးဆံုး၏ အစီအမံျဖင္႔ စည္းကမ္း အေတာ္အတန္ႀကီးသည့္ေက်ာင္းမွ တပတ္တြင္ ၂ ရက္၊ ၃ရက္မွ် တက္ရံုႏွင္႔ အဆင္ေျပေစႏိုင္ေသာ အိမ္နားက ေက်ာင္းသို႔ စာသင္ခ်ိန္ႏွစ္၀က္၌ ေျပာင္းေရႊ႕တက္ေရာက္ခဲ႔ေသာ ပထမဆံုးေန႔ေလး တေန႔သာျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။

သူ႔ကို ယခုတႀကိမ္မွ ေတြ႕ျမင္ဖူးျခင္း မဟုတ္တာေတာ႔ ေသခ်ာပါသည္။ ညေနတိုင္း ကၽြန္မနားေထာင္ဖို႔ သီခ်င္းေခြသစ္တစ္ေခြျဖင္႔ ေရာက္လာေနက် ကၽြန္မ၏ ဟိုလိုလို၊ ဒီလိုလို သူငယ္ခ်င္းႏွင္႔အတူ သူသည္ အၿမဲလို လိုက္ပါလာတတ္သည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းႏွင္႔ သူသည္ အလြန္ခ်စ္ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေၾကာင္း သိထားရံုက လြဲၿပီး ကၽြန္မ သူ႔ကို ေသခ်ာမသိပါ။

ေအးေအးသက္သာေနလိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းသစ္ မလိုအပ္ေသာ ကၽြန္မႏွင္႔ သူငယ္ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္တို႔သည္ အတန္း၏ ျပတင္းေပါက္နားက ေနာက္ဆံုးခံုကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ျခင္းသည္ သူႏွင္႔ကၽြန္မ၏ မၿပီးျပတ္ႏိုင္ေသာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ရဲ့ နိဒါန္းျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ စာသင္ခန္း၏ ၀င္ေပါက္ထြက္ေပါက္ တံခါးနားရွိ ေနာက္ဆံုးခံုတြင္ ထိုင္ေနတတ္ေသာသူ႔ကို ကၽြန္မ၏ သူငယ္ခ်င္းမေလးအား အကာအကြယ္ယူလ်က္ ေငးေမာရျခင္းသည္ ကၽြန္မဘ၀တြင္ ရင္ခုုန္စရာအေကာင္းဆံုး အခ်ိန္မ်ားသာ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ကိုယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရသူ တစ္ေယာက္ကို ထိုသူမသိေအာင္ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ၾကည့္၍ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္တိုင္ႀကံဳဖူးမွ သိနားလည္ႏိုင္ပါလိမ္႔မည္။

မထူမပါး မ်က္ခံုးေမႊးမ်ားေအာက္မွ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ေလးမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ မတိုမရွည္ ႏွာတံေပၚေပၚေလးကိုလည္းေကာင္း၊ ကႀကီးပံုသ႑န္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုလည္းေကာင္း သူကိုယ္တိုင္ မရိပ္မိေအာင္ ၾကည့္ေနရတဲ႔ ထိုတဒဂၤေလးသည္ ကၽြန္မအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားစြာႏွင္႔ ျပည့္ေနေသာ စြန္႔စားခန္းႀကီးတရပ္ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ထုိ႔ျပင္ အဲသည္အခ်ိန္ထဲက သူ႔ကို စခ်စ္သြားခဲ႔တယ္ဆိုတာ အံ့ဩစြာႏွင္႔ ကၽြန္မ ၀န္ခံပါမည္။

အဲသည္ကာလက (ကၽြန္မကို ေတြ႔ျမင္သြားမွာ အလြန္ စိုးရိမ္ခဲ႔မိေသာ္လည္း) ထိုေက်ာင္း၊ ထိုအခန္းထဲ၌ ကၽြန္မ ရွိေနခဲ႔ေၾကာင္း သူလံုး၀ မသိရွိခဲ႔ေပ။ ေနာင္တခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ၏ စြန္႔စားခန္းအေၾကာင္းကို ျပန္လည္ေျပာျပသည့္အခါ သူသည္ မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသား၊ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင္႔ မယံုၾကည္သလို နားေထာင္ေနခဲ႔ပါသည္။ သူသိထားခဲ႔သည္က ကၽြန္မသည္ အိမ္ႏွင္႔ အနည္းငယ္ကြာေ၀းေသာ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ ရွိေနလိမ္႔မည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ႔လည္း ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ တိုက္ဆိုင္စြာ ဆံုစည္းခဲ႔ၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ သူက မႏၱေလး၌ ေက်ာင္းအိပ္၊ ေက်ာင္းစားျဖင္႔ ႏွစ္လခန္႔ ေက်ာင္းသြားေနၿပီးေနာက္ အိမ္ကို လြမ္း၍ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင္႔ ႏွစ္၀က္ေလာက္ေနမွ ရန္ကုန္ရွိ သူ႔မူရင္း ေက်ာင္းသို႔ ျပန္လာတက္ခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။

ထိုေန႔က ရပ္ကြက္ထဲရွိ ေက်ာင္းသို႔ သူ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႔ ျဖစ္သကဲ႔သို႔ ကၽြန္မအတြက္လည္း အဲသည္ေက်ာင္း၌ ပထမဆံုး တက္ရေသာေန႔ေလး ျဖစ္ခဲ႔သည္။ သူ႔ရဲ့ခံုမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္မေနတတ္ေသာ၊ မုန္႔ေစ်းတန္းဘက္ မၾကာမၾကာသြားတတ္ေသာ၊ အခန္းေပါက္၀တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ တြန္းထိုးေနာက္ေျပာင္ေနတတ္ေသာ၊ အတန္းတြင္း၊ အတန္းျပင္က မိန္းကေလးေတြကို စိတ္၀င္တစား လိုက္မၾကည့္တတ္ေသာ သူသည္ ထိုစာသင္ခန္းထဲ၌ ကၽြန္မရွိေနခဲ႔ျခင္းကို မသိခဲ႔တာ အံ့ဩစရာေတာ႔ မဟုတ္ခဲ႔ပါ။

.....
..... ..... .....
..... ..... ..... ..... .....

ကၽြန္မႏွင္႔သူသည္ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ ခ်စ္ျခင္းျဖင္႔ ခ်စ္ခဲ႔ၾကသည္။ ထို႔ျပင္ ကၽြန္မတို႔၏ ခ်စ္ျခင္းတြင္ အယူ၀ါဒ ျခားနားမႈေတြ မပါ၀င္ခဲ႔ပါ။ ထို႔ေၾကာင္႔ အေျပာႏွင္႔အလုပ္ တူညီဖို႔ မလိုအပ္ပါ။ သို႔ေသာ္ လွပေသာ ဇာတ္သိမ္းေလးျဖစ္ဖို႔ေတာ႔ လိုအပ္မည္။ ကၽြန္မတို႔သည္ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ ရစ္ပတ္မထားေသာ ခ်စ္ျခင္းသက္သက္ျဖင္႔သာ ခ်စ္ခဲ႔ၾကတာ ေသခ်ာပါသည္။


တခါ တခါ ဘ၀ဆိုတာ စိတ္ကူးယဥ္စရာ မေကာင္းပါ။

အဆံုးသတ္ကို ႀကိဳတင္သိျမင္ေနလ်က္၊ ရပ္နားသင္႔မွန္းသိေနလ်က္ သူေရာ၊ ကၽြန္မပါ ဒီဇာတ္လမ္းကို ဆက္လက္ ဖန္တီးခဲ႔ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အေတြးအိပ္မက္၌ စိတ္ကူးမ်ားစြာျဖင္႔ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းဖို႔ ရည္စူးခဲ႔ၾကဖူးသည္။ အိပ္မက္ဆိုတာ တခ်ိန္မွာ ႏိုးထရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း မသိခင္တုန္းက ျဖစ္ပါသည္။ လုပ္သင္႔တာႏွင္႔ လုပ္ခ်င္တာကို အၿမဲ ေရြးခ်ယ္ေနရျခင္းသည္ ဘ၀ဟု နားမလည္ခင္တုန္းက ျဖစ္ပါသည္။

သူသည္ ကၽြန္မဘ၀ထဲသို႔ တိုး၀င္လာဖို႔ ဘယ္ေသာအခါမွ ႀကိဳးစာမည္မဟုတ္ေၾကာင္း ကၽြန္မ နားလည္လက္ခံထားသည္။ ထို႔အတူ ကၽြန္မသည္လည္း သူ႔ရဲ့ အနာဂတ္ေတြကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ ဘယ္ေသာအခါမွ အားထုတ္လိမ္႔မည္ မဟုတ္ပါ။ ဘာ႔ေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ ကၽြန္မႏွင္႔သူသည္ အလြန္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ႔ၾကေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ သူႏွင္႔ကၽြန္မသည္ အနာဂတ္မဲ႔ေသာ ေကာင္းကင္ေတြအျဖစ္ အစဥ္အၿမဲ တည္ရွိေနပါလိမ္႔မည္။

ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မ သူ႔ကို အလြန္ခ်စ္ပါသည္။


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1
(၂၁ ရက္၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇)

ဓာတ္ပံု မူပိုင္ --- ဂူဂယ္မွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေသာ ဓာတ္ပံုကို အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။

သီးေလးသီး အၿငိမ္႔

တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ညက ေမွ်ာ္စင္ကၽြန္းမွာ ေဖ်ာ္ေျဖတဲ႔ သီးေလးသီး ေဆးေရာင္စံု အၿငိမ္႔ကို http://dvb.cachefly.net/tv/all/four.wmv တိုက္ရိုက္ ၾကည့္ရႈနိုင္ပါတယ္။



ကၽြန္မ စိတ္ထဲေတာ႔ အၿငိမ္႔ၿပီးခါနီး ေနာက္ဆံုးျပက္လံုးေနရာေလး အဖ်က္ခံထားရတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္က ရေသ႔ႀကီး တရားေဟာမယ္ဆိုၿပီး ရေသ႔ႀကီးကို ဖိတ္လိုက္ေတာ႔ သူက ပခုကၠဴက ၾကြလာတာလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ႔ "ဒီမွာ ေမာ္လၿမိဳင္ကၾကြလာတာလို႔ ေၾကျငာထားတာကို ပခုကၠဴလို႔ တလြဲေျပာရသလား"ဆိုၿပီး လူရႊင္ေတာ္ တစ္ေယာက္က ရေသ႔ႀကီးကို ရိုက္လိုက္တယ္။ ရေသ႔ႀကီးလည္း ျပဳတ္က်သြားတဲ႔ ေဒါက္ခ်ာကို ျပန္ေဆာင္းရင္း "မူရင္းေဒသက ေမာ္လၿမိဳင္ေလ ပခုကၠဴမွာ တရားေဟာၿပီး ၾကြလာတာလို႔ ေျပာတာ"ဆိုၿပီး ရွင္းျပတယ္။ ၿပီးေတာ႔ "လူကို မရိုေသရင္ေနပါ... ၀တ္ထားတဲ႔ ယူနီေဖာင္းကိုေတာ႔ ေလးစားပါ"လို႔ ဆက္ေျပာလိုက္တဲ႔ခ်ိန္ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ကလည္း တ၀ါး၀ါးနဲ႔။ ျပက္လံုးက အဲဒီထိပဲ ပါပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ မင္းသမီး ကတဲ႔အခန္း နဲ႔ ပြဲၿပီးေၾကာင္းႏႈတ္ဆက္တဲ႔အခန္း ျဖစ္သြားပါတယ္။ ၾကားထဲမွာ က်န္ခဲ႔တဲ႔ ျပက္လံုးေတြကို ၾကည့္လိုက္ရတဲ႔သူမ်ား ရွိရင္ ျပန္လည္ ေ၀မွ်ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုလိုက္ပါတယ္ရွင္။


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

အလုပ္ထဲမွာ

အလုပ္စ၀င္ခါစက Head Office မွာ တစ္လေလာက္လုပ္ရတယ္။ ကၽြန္မအလုပ္ကေတာ႔ AutoCAD ကိုအသံုးျပဳၿပီး Electrical & Mechnical နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ Drawing ေတြ ဆြဲရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ Site ထဲက Office မွာ သြားလုပ္ရတယ္။ အိမ္နဲ႔လည္း နီးေတာ႔ ၀မ္းသာအားရပဲေပါ႔။ Site ထဲမွာက မိန္းကေလးဆိုလို႔ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲရွိျပန္၊ အသက္ကလည္း အငယ္ဆံုးျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ႔ ကၽြန္မကို သိပ္မခိုင္းၾကဘူး။ ပံုမွန္ ပံုဆြဲတာၿပီးရင္ အဆင္ေျပေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မလည္း အလုပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီလံုး online နဲ႔ Blog ထဲပဲ ေရာက္ေနတာ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မစားပြဲကို အခန္းေထာင္႔မွာထားၿပီး ကြန္ျပဴတာကိုလည္း နံရံဘက္မ်က္ႏွာမူထားေတာ႔ ကၽြန္မ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္နိုင္တာေပါ႔။ ဒီေလာက္ ေကာင္းတဲ႔ အလုပ္လည္း ရွိမယ္မထင္ဘူး။ :P ဒါေပမဲ႔ ခုေတာ႔ Head Office ကို ျပန္ေရာက္ေနလို႔ ဘေလာ႔ဂ္မွာလည္း စာပံုမွန္ မေရးနိုင္ေတာ႔ပါဘူး။

ကၽြန္္မတို႔ Construction Site ထဲ၀င္မယ္ဆိုတာနဲ႔ အေပါက္၀နားက လံုၿခံဳေရးဂိတ္မွာ ကိုယ္႔ Helmet ကိုယ္ေဆာင္း၊ ကိုယ္႔ Safety Shoes ကိုယ္စီးၿပီး ၀င္ရပါတယ္။

ဒီပံုက Site ထဲမွာ အလုပ္သမားေတြ Save ျဖစ္ေအာင္ ၀တ္စားရတဲ႔ နမူနာျပပံုေလ။ အျမင္႔တက္ရတဲ႔အတြက္ ခါးမွာ ႀကိဳးပါရတယ္။ ေခါင္းကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔ Helmet ေဆာင္းရပါမယ္။ ေျခေထာက္မွာေတာ႔ Safety Shoes စီးထားရပါတယ္။ အဲလို အျပည့္အစံု မ၀တ္စားထားဘူးဆိုရင္ေတာ႔ Ministry of Menpower (MOM)
က လာစစ္တဲ႔အခ်ိန္ Fine အမ်ားႀကီးေပးရပါမယ္။ ၿပီးေတာ႔ ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ လုပ္ငန္းခြင္ကိုလည္း ရပ္ဆိုင္းထားတတ္ပါတယ္။

လုပ္ငန္းခြင္မွာ အလုပ္သမားေတြ အႏၱရာယ္ရွိ၊ မရွိ လာစစ္ေဆးတာေတြ အျပင္၊ အလုပ္ကေန စြန္႔ပစ္ ေရေတြကိုလည္း သန္႔ရွင္းမႈ ဘယ္ေလာက္ရွိ၊ မရွိဆိုတာလည္း လာစစ္ေဆးတတ္ပါတယ္။

Site ထဲကေန ထြက္လာတဲ႔ ကားေတြကေန ရႊံေတြ၊ သဲေတြဟာ ျပည္သူပိုင္းကားလမ္းမေပၚ က်ခြင္႔မရွိပါဘူး။ ဒါ႔ေၾကာင္႔ Site ထဲကေန ကားေတြ မထြက္ခင္ အ၀နားမွာ ကားဘီးေတြကို ဒိုင္ခံေဆးေပးေနရတဲ႔လူေတြလည္း ထားထားရပါတယ္။ မေတာ္တဆမ်ား ကားလမ္းေပၚ ရႊံစက္ေတြ၊ ဘာေတြ ေပက်ံကုန္ရင္ ေရနဲ႔ေဆးေပးရတာေတြ၊ ေဂၚျပားနဲ႔ထိုးၿပီး သန္႔ရွင္း ေပးရတာေတြ လုပ္ေပးရပါတယ္။ ၿပီးေတာ႔ လမ္းေဘး တဘက္တခ်က္က ျမက္ခင္းျပင္ေတြကို တူးဆြၿပီး ပိုက္ေတြ ျမႈပ္ရတဲ႔အခါလည္း အားလံုးၿပီးစီးသြားရင္ ျမက္ေတြ ျပန္စိုက္ေပးခဲ႔ရပါတယ္။ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကေတာ႔ မ်ိဳးစံုပါပဲ။ ကၽြန္မလည္း သိပ္မေလ႔လာထားေတာ႔ ျမင္ေတ႔ြရတာပဲ ေရးနိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မ သေဘာက်တာကေတာ႔ စကၤာပူအစိုးရက ဘာလုပ္လုပ္ စည္းစနစ္က်နတာပါပဲ။ စည္ပင္သာယာဆုိလည္း ကားလမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းၾကားေတြပါ မက်န္ သန္႔ရွင္းေရး လိုက္လုပ္တာကို ေတြ႔ျမင္ရတာ အစကေတာ႔ အံ႔ဩမိတယ္။ ညဘက္ လူေတြ ကင္းရွင္းေနခ်ိန္နဲ႔ မနက္ေစာေစာခ်ိန္ေတြမွာ ကားမွတ္တိုင္ေတြကို သန္႔ရွင္းတာတို႔၊ ပလက္ေဖာင္းၾကားထဲကို အမႈိက္လွဲကားနဲ႔ လိုက္လွဲေနတာတို႔ကို ေတြ႕ရနုိင္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔လည္း ဒီႏိုင္ငံ အရမ္းသန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနတာ ထင္ပါရဲ့။

အဲဒီ Site ထဲမွာ ကၽြန္မလုပ္ေနတဲ႔ကာလအတြင္း MOM က အစိုးရအရာရွိေတြ လာစစ္ေဆးတာနဲ႔ ၃ ခါေလာက္ ႀကံဳဖူးပါတယ္။ သူတို႔က လံုး၀အေၾကာင္းမၾကားဘဲ ေရွာင္တခင္ လာစစ္ေဆးၾကေလ႔ရွိပါတယ္။ ပထမ တေခါက္ လာစစ္ေတာ႔ Helmet မေဆာင္းထားတဲ႔ အလုပ္သမားေတြ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႕သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ဓာတ္ပံုရိုက္ယူၿပီး Fine S$ 14,500 ေပးရတဲ႔အျပင္ တပတ္တိတိ အလုပ္လုပ္ခြင္႔ရပ္နားခံရပါတယ္။ ေနာက္တပတ္ေနေတာ႔မွ ထပ္ျပန္လာစစ္ၿပီး အလုပ္ျပန္စခြင္႔ေပးတယ္။

Site ထဲက တာ၀န္ရွိတဲ႔ Project Manager (PM)ေတြ၊ Engineer ေတြလည္း အလုပ္သမားေတြကို ဦးထုပ္ေဆာင္းဖို႔ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္လုပ္ပါေတာ႔တယ္။ Helmet မေဆာင္းထားရင္ အဲဒီအလုပ္သမားက Fine S$50 ေပးရမယ္လို႔လည္း ေျပာထားပါတယ္။ တရက္ေတာ႔ ေခါင္းေဆာင္း မေဆာင္းထားတဲ႔ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တာနဲ႔ ေခၚၿပီး Fine S$50 ဒဏ္ရိုက္ပါေတာ႔တယ္။ လစာထဲက ျဖတ္မယ္ဆိုၿပီး လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတာပါ။ သူတို႔ တေန႔လံုး ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႔လုပ္လို႔ရတာမွ S$25 ပဲ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း အဲဒါကို ေတြ႕ျမင္ၿပီး စိတ္မေကာင္းေတာ႔ျဖစ္ရင္း ေတြးမိတယ္။ အရမ္းပူလြန္းလို႔မ်ား ေခါင္းမေဆာင္ခ်င္တာလား မေျပာတတ္ပါဘူး။

တကယ္ေတာ႔ Worker ေတြအေနနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတာ အရမ္းပင္ပန္းခက္ခဲပါတယ္။ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတဲ႔ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေလးလံတဲ႔အရာေတြကို မ ျပဳ၊ သယ္ပိုးၿပီး လုပ္ေနၾကရတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ အလုပ္သမားေတြကေတာ႔ ဘလၤားေဒ႔ရွ္လူမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အလုပ္မွာေတာ႔ ျမန္မာ အလုပ္သမား ၂ ေယာက္ေလာက္ပဲ ေတြ႕ဖူးေတာ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳး အလုပ္သမားကနည္းလို႔ ေတာ္ေသးတယ္ ေျပာရမယ္။

ဆိုဒ္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ရတာ ေပ်ာ္ဖို႔လည္း ေကာင္းသလို တခါတခါလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ရတယ္။ ကုမၸဏီတခုထဲက ျဖစ္ရက္နဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္၊ Department တခုနဲ႔ တခု ေအးေအးသက္သာ မေျဖရွင္းဘဲ ေအာ္ဟစ္ျငင္းခုန္တတ္ၾကတာကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ပိုက္သမားကလည္း သူ႔ပိုက္လိုင္းေနရာကို နည္းနည္းမွ မေရႊ႕ေပးဘူးဆုိၿပီး တင္းခံ၊ မီးသမားကလည္း သူ႔မီးႀကိဳးေနရာကို မဖယ္ေပးႏိုင္ဘူးလို႔ ျပန္ျငင္းနဲ႔ ၾကားထဲက သနားစရာေကာင္းတာကေတာ႔ Sub Contractor သမားေတြပါပဲ။ Sub Con. ဆိုတာက ကၽြန္မတို႔ Main Con. (အဓိက ေဆာက္လုပ္ေရး ကုမၸဏီ) ကေန ျပန္ငွားထားတဲ႔ ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီ အေသးစားေပါ႔။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ဟာသူတို႔ မိုးၿခိမ္းသံလိုမ်ိဳး ဘယ္လိုပဲ ေအာ္ဟစ္ေနေန ကၽြန္မေနရာေလးကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ေအးခ်မ္းပါတယ္။ ဘယ္သူကမွလည္း ဘာမွ လာမေျပာ၊ ေအာ္မဲ႔ဟစ္မဲ႔သူလည္း မရွိ၊ ကြန္ပလိန္းတက္မဲ႔လူလည္း မရွိနဲ႔။ ဒါ႔ေၾကာင္႔လည္း အလုပ္ထဲကလူေတြက ကၽြန္မအလုပ္စားပြဲ ေနရာေလးကို ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း ေကာ္နာေထာင္႔လို႔ နာမည္ေပးထားၾကေသးတယ္။

လူေတြရဲ့ အသက္အႏၱရာယ္ကို အေလးထားေၾကာင္း ျပသတဲ႔ နံရံကပ္ ပိုစတာေတြပါပဲ။ အဲလို ပိုစတာေတြ မ်ိဳးစံု ကပ္ထားပါတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အႏၱရာယ္ရွိတာေတြကို သတိေပးထားတာေတြကို Site တိုင္းမွာ ကပ္ထားရပါတယ္။

အဂၤေတတိုင္ ေတြပါ။ ေတာ္ေတာ္ေလးမဲ႔ပံုပါပဲ။ လူႏွစ္ေယာက္ေတာင္ မနည္း မ ေနရတာေလ။ အကၤ်ီလက္ရွည္ေတြ ၀တ္လို႔ သဘက္ကို ဇက္ပိုးနဲ႔ မ်က္ႏွာကို ေနပူဒဏ္ခံနိုင္ေအာင္ အ၀တ္တို႔၊ သဘက္တို႔နဲ႔ အုပ္ၿပီး Helmet ေဆာင္းထားၾကတယ္။

ဘာရယ္ ညာရယ္မဟုတ္၊ ကၽြန္မ ဘေလာ႔ဂ္မွာ ေရးမယ္ဆိုၿပီး ဖုန္းနဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြ ေလွ်ာက္ရိုက္ထားတာပါ။ ေက်ာင္းေဆာက္ေနတဲ႔ပံုပါ။ ခုေတာ႔ အဲဒီေက်ာင္းလည္း ၿပီးသြားၿပီ။ ဒီနွစ္ ဇန္န၀ါရီလဆို ေက်ာင္းသားသစ္ေတြ လက္ခံၿပီး ေက်ာင္းဖြင္႔ပါေတာ႔မယ္။ ရံုးခန္းေထာင္႔က ကၽြန္မစားပြဲနဲ႔ ကြန္ျပဴတာကိုေတာ႔ ရိုက္ထားတဲ႔ပံုေလး ျပန္ရွာမေတြ႕လို႔ ေနာက္ေတ႔ြမွပဲ ထပ္တင္လိုက္ပါေတာ႔မယ္။


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

ကၽြန္မခ်စ္ေသာ အေမ (၂)

္
ကၽြန္မအေမက အိမ္မွာဗိုလ္ပဲ။ ဥပမာ အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ကၽြန္မအေမနဲ႔ မႀကီးက အစိမ္းေရာင္ကို ႀကိဳက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မအေဖနဲ႔ က်န္တဲ႔ ေမာင္နွမ ၄ ေယာက္က အျပာေရာင္ကို ႀကိဳက္တယ္။ ဒီေလာက္ ၅ ေယာက္ နဲ႔ ၂ ေယာက္ မမွ်တတာေတာင္မွ အိမ္မွာ ဘယ္ေနရာၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ အစိမ္းေရာင္ႀကီးပဲ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုေတာ႔ကာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ၾကပါေတာ႔။ ကၽြန္မအေမ ဩဇာ ဘယ္ေလာက္ေညာင္းလဲလို႔။ :P ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မပိုင္ဆိုင္တဲ႔အိပ္ရာနဲ႔ အ၀တ္အစား အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြကေတာ႔ အျပာေရာင္ႀကီးပဲ။ ဒါေတာ႔ ကၽြန္မအေမ လာတားလို႔မရဘူးေလ။ ဒါေတာင္မွ ကၽြန္မ တခုခု၀ယ္ေတာ႔မယ္ဆို အျပာေရာင္ႀကီး၊ အျပာေရာင္ႀကီးနဲ႔ ေျပာတတ္ေသးတယ္။ ကၽြန္မမွာ အေမ႔အေျပာလြတ္ေအာင္ မျမင္ေအာင္ ၀ယ္ရတယ္။

ကၽြန္မအေမကို ဘယ္သူမွ ကို႔လို႔ကန္႔လန္႔ လုပ္လို႔မရဘူး။ အေမက သူျဖစ္ခ်င္တာကို သူက အမိန္႔နဲ႔ ခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ တျဖည္းျဖည္း လူေတြကို ေျပာၿပီး သိမ္းသြင္းယူတာ။ သူမႀကိဳက္တာဆိုရင္ မႀကိဳက္ေၾကာင္းကို ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာ။ ေျပာပါမ်ား၊ နားေထာင္ပါမ်ားေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ေတြပါ မႀကိဳက္ေတာ႔ဘူး ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ဒါက နမူနာအေနနဲ႔ ေျပာျပတာပါ။ တရက္ေတာ႔ ကၽြန္မညီမေလးက အေဖနဲ႔ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါသြား၀ယ္တယ္။ သူက ထံုးစံအတိုင္း အျပာေရာင္ေရြးေတာ႔ အေဖက ဘာေျပာလဲဆိုရင္ "သမီးရယ္ အျပာေရာင္က ျပာတယ္တဲ႔။ တျခားအေရာင္ေရြး"ဆိုၿပီး အေမ႔စကားအတိုင္း ေျပာပါေလေရာ။ အဲဒီမွာ အငယ္မက မယံုနိုင္သလို အေဖ႔ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး ေျပာတာက "အေဖေတာ႔ အေမ Brain Wash လုပ္တာ ခံလိုက္ရၿပီ"တဲ႔။ အေဖ႔မွာ အဲဒီတုန္းက ရယ္လိုက္ရတာ ခြက္ထိုးခြက္လန္နဲ႔။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔လည္း ညီမေလးေျပာတဲ႔စကားကို ကၽြန္မတို႔ိကုိ ျပန္ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္ၾကရျပန္ေရာ။ ဒီမွာတင္ အဲဒီ အေမ Brain Wash လုပ္တယ္ဆိုတဲ႔ စကားလည္း ကၽြန္မတို႔ မိသားစုၾကားထဲမွာ ေျပာစမွတ္ျပဳေနရတဲ႔ စကားျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္လည္း ကၽြန္မတို႔ အေမ႔ရဲ့ Brain Wash လုပ္တာခံေနရတာပါပဲ။ အေရာင္ကိစၥမွာသာ အေမေျပာတာကို လက္မခံတာ။ က်န္တဲ႔ကိစၥေတြမွာေတာ႔ အေမေျပာသမွ် အကုန္ နားထဲေရာက္တာပဲ။

ကၽြန္မအေမက စာအရမ္းဖတ္ေတာ႔ စကားေျပာကလည္း တကယ္ေျပာင္ေျမာက္တယ္။ ကၽြန္မတို႔မိသားစု ညပိုင္းမွာ တီဗြီၾကည့္ၾကတဲ႔အခါ အဂၤလိပ္စကားေျပာေတြကို အေမ႔ကို ဘာသာျပန္ေပးရတတ္တယ္။ တခါတခါ ကၽြန္မတို႔မွာ အေမ႔ကို ျပန္ရွင္းျပေနရေတာ႔ ၾကည့္ေနရင္း အရသာပ်က္တာေပါ႔။ အဲလိုခါက် စိတ္ေတြက မရွည္ေတာ႔ဘူး။ အေမ႔ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ သည္၊ ၏ မလြဲ ဘာသာျပန္ေပးတာကေတာ႔ ကၽြန္မအမရဲ့ ခ်စ္သူပါပဲ။ သူကေတာ႔ တကယ္႔ကို ၏၊ သည္မလြဲကို ရွင္းျပတာ။ ဒါေပမဲ႔ သူက အိမ္ကို အၿမဲလို လာလည္တာမဟုတ္ေတာ႔ သူမရွိရင္ အေဖက အနည္းငယ္စိတ္ရွည္စြာ ရွင္းျပတတ္ပါတယ္။ တခါတခါ ကၽြန္မတို႔ဘာသာျပန္ရင္းနဲ႔ တခ်ိဳ႕အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြကို ျမန္မာမႈမျပဳတတ္ပါဘူး။ ေျပာရင္း ေျပာရင္းနဲ႔ အဂၤလိပ္စာလံုးေတြ ညွပ္ပါပါသြားတယ္။ တခ်ိဳ႕စကားေတြက် ျမန္မာလို လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းကို မသိဘူး။ အဲဒီလိုက် တေယာက္မ်က္နွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး ဟိုလိုေလ အေမရာ၊ အဲဒီလိုမ်ိဳးေလလို႔ေျပာရင္း လံုလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မတို႔ဆိုလိုခ်င္တာကို အေမက ဒက္ခနဲ ဗမာလို လွလွပပေလး ေျပာလိုက္ပါေရာလား။ ကၽြန္မတို႔ မေတြးမိတဲ႔ စကားလံုးေတြနဲ႔ ထိထိမိမိအဓိပၸါယ္ဆိုေတာ႔ ကၽြန္မတို႔မွာ အားရပါးရ ရယ္ၿပီး သေဘာက်ရေသးတယ္။

အေမက လူတစ္ေယာက္ရဲ့ မ်က္နွာကို ၾကည့္ရင္ နွာေခါင္းကို အရင္ၾကည့္တတ္တယ္။ နွာေခါင္းရုပ္ဆိုးရင္ မ်က္နွာတခုလံုး ဘယ္ေလာက္လွလွ ရုပ္ဆိုးတာပဲတဲ႔။ ဒါက ကၽြန္မအေမရဲ့ အယူအဆေပါ႔ေလ။ ကၽြန္မအေမက နွာေခါင္းမလွပံုကို အႏုလံုပ႗ိလံုၾကည့္တတ္ေသးတယ္။ တျခားလူမေျပာနဲ႔ အေမကိုယ္တိုင္ေမြးထားတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမေတြရဲ့ နွာေခါင္းအလွေလးေတြကို အေမေျပာပံု ၾကည့္ပါဦး။ ကၽြန္မအစ္ကိုကေတာ႔ အေမနဲ႔ ခၽြတ္စြတ္တူေနေလေတာ႔ သူ႔နွာေခါင္းက လွတယ္။ ဒီေတာ႔ ကိုႀကီးကေတာ႔ အေျပာမခံရဘူးေပါ႔ေလ။ မႀကီးကိုေတာ႔ နွာေခါင္းတိုတယ္ဆိုၿပီး ေျပာေလရဲ့။ ကၽြန္မအစ္မနွာေခါင္းက တိုေပမဲ႔ ခ်စ္စရာေလးပါ။ ကၽြန္မကိုက်ေတာ႔ နွာေခါင္းရွည္တယ္တဲ႔... အမယ္ေလး ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ပါးစပ္ထဲ ၀င္ေတာ႔မလားေတာင္ ထင္ရရဲ့လို႔ေတာင္ ေျပာတတ္ေသး။ ကၽြန္မ ညီမကိုက်ေတာ႔ နွာျပားတယ္တဲ႔။ ေမာင္ေလးကက် နွာပြေလးတဲ႔။ ကၽြန္မက ေျပာတယ္... အေမေမြးထားတာေတြကလည္း တေယာက္မွလည္း နွာေခါင္းလွတယ္ဆိုတာ မရွိပါလားလို႔... အဲလိုေျပာရင္ေတာ႔ အေမက ရယ္တတ္ေသး။ အေမက သူစိတ္ၾကည္ေနရင္ေတာ႔ သူ႔သားသမီးေတြကို ခ်စ္စရာေလးေတြလို႔ ေျပာတတ္ၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ေနရင္ေတာ႔ နွာရွည္မတို႔၊ နွာတိုမတို႔ ေခၚတတ္ေလရဲ့။ ကၽြန္မက အျငင္းအရမ္းသန္တယ္ေလ... ကိုယ္မွန္တယ္ထင္လို႔ကေတာ႔ အနိုင္မခံ၊ အရံႈးမေပး အသားကုန္ ၿပိဳင္ျငင္းေတာ႔တာ။ အေမနဲ႔မ်ား ၿပိဳင္ျငင္းမိရင္ေတာ႔ "အဲဒီ နွာရွည္မဟာေလ...လည္ပင္းေၾကာ ေထာင္ထေအာင္ကို ျငင္းတယ္"လို႔ ေျပာပါေလေရာ။

အေဖ႔ေျခေခ်ာင္းေတြနဲ႔တူတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ညီအစ္မ ေျခေထာက္ေတြကို အေမက အၿမဲလို ကဲ႔ရဲ့တတ္ေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔မွာလည္း အဲဒီမလွပတဲ႔ ေျခေခ်ာင္းေတြကို ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္တတ္လြန္းလို႔ အေဖက ကိုယ္႔အေဖရဲ့ အေမြကိုရတာ ဂုဏ္ယူစမ္းပါလို႔ ေျပာမွပဲ လူလည္း နည္းနည္း စိတ္သက္သာရာ ရေတာ႔တယ္။

ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မအစ္မက အေမနဲ႔ အေဖကို ခ်စ္စနိုးနဲ႔ ေဖ၊ ေမ လို႔လည္း ေခၚတတ္ၾကေသးတယ္။ တခါေတာ႔ သူမ်ားေတြ ေမေမ၊ ေဖေဖေခၚတာၾကားၿပီး အေမ႔ကိုလည္း အဲလို ေခၚၾကည့္ခ်င္ေၾကာင္းေျပာေတာ႔ အေမက ေခၚစမ္းပါနဲ႔ေအ... ေပါ႔ရႊတ္ရႊတ္နဲ႔တဲ႔။ အေမ၊ အေဖဆိုတာကမွ အားရပါးရရွိတာတဲ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမေမ၊ ေဖေဖလို႔ ခၽြဲခၽြဲပစ္ပစ္နဲ႔ တခါေလာက္ စမ္းေခၚၾကည့္ခ်င္တာကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတယ္။

ကၽြန္မအေမရဲ့ အက်င္႔တခုက ေစ်း၀ယ္ရရင္ ေပ်ာ္ေနတတ္တာပဲ။ တိုလီမိုလီေတြ ေလွ်ာက္၀ယ္ေနရတာက သူ႔ကို စိတ္ခ်မ္းသာမႈအေပးႏိုင္ဆံုးလို႔ ေျပာတတ္ေလ႔ရွိတယ္။ ေျပာတဲ႔အတိုင္းလည္း ကၽြန္မအေမက အၿမဲလိုလို ေစ်း၀ယ္ထြက္ေနေတာ႔တာပဲ။ အိမ္အတြက္ လုိတဲ႔ပစၥည္းေရာ၊ မလိုတဲ႔ ပစၥည္းေရာ အကုန္၀ယ္တတ္တယ္။ ၿပီးရင္ သူမ်ားေတြကို လက္ေဆာင္ ျပန္ေပးပစ္တယ္။

ကၽြန္မအေမက အရမ္းခ်စ္ဖို႔လည္း ေကာင္းတယ္။ ဓာတ္ပံုရိုက္ရင္ အရမ္း အိုက္တင္လုပ္တတ္တာ။ ဓာတ္ပံုရိုက္ေတာ႔မယ္ဆိုတာနဲ႔ ပါးႏွစ္ဘက္က ပါးခ်ိဳင္႔ေတြ ေပၚေအာင္ အစြမ္းကုန္ၿပံဳးၿပီး ႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး ေနေနတတ္တယ္။ အသားညိဳတဲ႔ အေမက ဓာတ္ပံုရိုက္လိုက္တိုင္း လွေနတာခ်ည္းပဲ။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္မအေဖက အၿမဲ ေျပာေလ႔ရွိတာ။ သူ႔သမီးေတြထဲမွာ အေမ႔ကို မွီတာ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူးလို႔။:P


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

ကၽြန္မအေမ ေမြးေန႔ထဲက ေရးထားတဲ႔စာ ေရးခ်င္တာေတြမ်ားၿပီး အဆံုးမသတ္ႏိုင္ေသးတာနဲ႔ မတင္ျဖစ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ခု ျမန္ျမန္အဆံုးသတ္လိုက္ရတယ္။

ကၽြန္မခ်စ္ေသာ အေမ (၁)

Burmese News in Singapore (4)

စကၤာပူနိုင္ငံရွိ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာမ်ားရဲ့ လႈပ္ရွားမႈအေျခအေန တင္ျပခ်က္ စတုတၳပတ္ေျမာက္ ေရဒီယို အစီအစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။ နားဆင္ၾကည့္ၾကပါဦး။

http://video.google.com/videoplay?docid=-6786316466775110061&hl=en



s0wha1

Burmese News in Singapore (1)
Burmese News in Singapore (2)
Burmese News in Singapore (3)

Burmese News in Singapore (5)

စကၤာပူႏိုင္ငံတြင္ က်င္းပမည့္ သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီး၏ တရားပြဲ ဖိတ္ၾကားျခင္း

ႏိုင္ငံေက်ာ္ ဓမၼကထိက စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုး သီတဂူဗုဒၶတကၠသိုလ္ အဓိပတိ သီတဂူဆရာေတာ္ အရွင္ဥာဏိႆရ အဂၢမဟာပ႑ိတ (D.Litt) (Ph.D) ၏ အထူး ဓမၼသဘင္ တရားပြဲကို စကၤာပူႏိုင္ငံ၌ (၂) ည တိုင္တိုင္ ေအာက္ပါ အစီအစဥ္အတိုင္း က်င္းပပါမည္။

s0wha1

လူမဆန္မႈရဲ့ သက္ေသ

စက္တင္ဘာအေရးအခင္းတုန္းက က်န္ရွိေနတဲ႔ ဗြီဒီယိုဖိုင္...

ငယ္ဘ၀ အမွတ္တရ (၃)

မေလေျပ ေရးခိုင္းတဲ႔ ငယ္ဘ၀အမွတ္တရဆိုတာ ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားနည္းေတြအေၾကာင္း ေရးခိုင္းတာျဖစ္ေနတယ္။ မအိမ္႔ရဲ့ ဘေလာ႔ဂ္က ပို႔စ္ကို ဖတ္ၿပီးမွ သိတာ။ ဒီေတာ႔လည္း ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေလာက္ ကဲေၾကာင္း ထပ္ေရးရေသးတာေပါ႔။ :P

ငယ္ငယ္က ကၽြန္မတို႔ေနခဲ႔တဲ႔ တိုက္ကုန္းမွာ ကၽြန္မတို႔အရြယ္ ကေလးေတြကလည္း တၿပံဳႀကီးရွိေလေတာ႔ ကစားဖို႔ အေဖာ္က မပူပင္ရဘူးေလ။ ေမာင္ႏွမအမ်ားဆံုးရွိတဲ႔ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ကေလးေတြ စုစည္းရာ ဆံုရပ္လည္း ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ေယာက္်ားေလး၊ မိန္းကေလး ဆတူရွိတဲ႔ ကၽြန္မတို႔အုပ္စုမွာ ကစားနည္းမ်ိဳးစုံကို ေယာက္်ားေလးမွ ကစားလို႔ရတာ၊ မိန္းကေလးမွ ကစားလို႔ရတာရယ္လို႔ မခြဲျခားဘဲ ႀကံဳသလို ကစားၾကတယ္။ ေဘာလံုးကန္ခ်င္တယ္ဆိုလည္း ၀ိုင္းကန္လိုက္ၾက၊ စစ္တိုက္တမ္း ကစားခ်င္တယ္ဆိုလည္း ၀ိုင္းစစ္တိုက္လိုက္ၾကနဲ႔ အျငင္းအခုန္ျဖစ္ရတယ္ မရွိပါဘူး။

စစ္တိုက္တမ္း ကစားတယ္ဆိုရင္ ၿခံထဲမွာ အေလ႔က်ေပါက္ေနတဲ႔ ပဲေတာင္႔ေတြကို ခူးၿပီး ပစ္ေပါက္တမ္းကစားၾကတာပါ။ ပဲေတာင္႔ထိပ္ေလးေတြက ခၽြန္ေနေတာ႔ ထိရင္ နာပါတယ္။ အဲဒါကို ဂါ၀န္ကို ဂပုန္စပံုစံလုပ္ၿပီးထည့္ ၿပီးရင္ ၁။ေနရာယူ၊ ၂။အဆင္သင္႔၊ ၃။ပစ္နိုင္ၿပီ လို႔ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ပစ္ေပါက္ကစားၾကတယ္။ တခါတေလလည္း သရက္ရြက္ေတြ ခူးၿပီး ဘုရင္လုပ္တမ္း ကစားၾကတယ္။ သရက္ရြက္ေတြကို တုတ္ေခ်ာင္းေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီး ဘုရင္အ၀တ္အစားပံုစံေတြ လုပ္၀တ္ၾကတာေပါ႔။ ေစ်းေရာင္းေစ်း၀ယ္တမ္း ကစားရင္ ကြမ္းယာေရာင္းတဲ႔ဆိုင္က အေရာင္းရဆံုးပါပဲ။ ဘာလို႔ဆို တကယ္စားလို႔ရၿပီး စားလို႔လည္းေကာင္းတာကိုး။ မာလကာရြက္ႏုႏုေလးေတြကို ကြမ္းရြက္လို႔ သေဘာထားၿပီး အဲဒီေပၚမွာ စားလို႔ရတဲ႔ အသီးစိမ္းျပားျပားေလးေတြထည့္ (နာမည္ဘယ္လို ေခၚလည္းေတာ႔ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ႔ပါဘူး) ၿပီး စားၾကတယ္။ အဲဒီ ကၽြန္မတို႔ ကစားတဲ႔ ကြမ္းယာေလးဟာ ခ်ဥ္ခ်ိဳ အရသာေလးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ စားေကာင္းပါတယ္။ တခါတေလ စိတ္လိုလက္ရ ရွိရင္ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ အစ္ကိုက ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မေတြ ကစားဖုိ႔အတြက္ ငွက္ေပ်ာရြက္ေတြ၊ ၀ါးျခမ္းျပားေတြနဲ႔ တဲေလးေဆာက္ေပးတတ္ေသးတယ္။

ေဆာင္းရာသီ ပုရစ္ေတြ ေပၚခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ႔ ပုရစ္ဖမ္းတိုင္း ကစားၾကတယ္။ ပိႏၷဲသီးေစးအျဖဴေရာင္ကို ၀ါးေခ်ာင္းျပား ဒါမွမဟုတ္ တုတ္ေခ်ာင္းထိပ္မွာ သုတ္ၿပီး ပုရစ္ေကာင္ေတြကို လိုက္တို႔ၿပီး ဖမ္းတာပါ။ ပိႏၷဲေစးက ကပ္ေတာ႔ အေကာင္ေလးေတြက မလႈပ္ႏိုင္ဘဲ တုတ္မွာ ကပ္ပါလာၾကတယ္။ အဲဒီအေကာင္ေလးေတြကို မီးဖုတ္ၿပီး စားၾကတာေပါ႔။ (ကၽြန္မတို႔ဘက္မွာ ရန္ကုန္မွာလို ပုရစ္ေၾကာ္ေရာင္းတဲ႔လူမရွိေတာ႔ ၀ယ္စားလို႔မွမရဘဲ။) ကၽြန္မကေတာ႔ အဲဒီမွာတုန္းက တစ္ေကာင္ပဲ ယူစားဖူးတယ္။ ဖမ္းတဲ႔ထဲလည္း မပါပါဘူး။ ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖမ္းေနတာကို လိုက္ၾကည့္ယံုပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မနဲ႔ ကစားေနက် အေပါင္းအေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မ ညီမေလး၊ ေမာင္ေလး အပါအ၀င္ တင္ဇာႏြယ္နဲ႔ ဇင္မာျမင္႔ဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူသူဆိုတဲ႔ ဆရာ၀န္မသမီးတို႔ေပါ႔။ ၿပီးရင္ တူးငယ္လို႔ေခၚတဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ရဲ့သား ၿပီးရင္ ကိုဇ၀ါးနီလို႔ေခၚတဲ႔ ကရင္လူမ်ိဳး စက္ရံုအလုပ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ့ သားတို႔ကေတာ႔ ကၽြန္မ အခင္မင္ရဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြပါပဲ။ ဒါကေတာ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္နဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးလို႔ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ ကစားေနက် တိုက္ကုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ႔။ ေက်ာင္းမွာဆိုရင္ေတာ႔ သူတို႔ေတြနဲ႔ မကစားဘဲ ကၽြန္မ အခန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ႔ မိုးကလ်ာအိ၊ တင္တင္ေဌး၊ ျမျမ၀င္း၊ သႏၱာလင္းတို႔နဲ႔ပဲ ကစားေလ႔ရွိတယ္။ သူတို႔ကေတာ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မွာပဲ တြဲျဖစ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ။

ငယ္ငယ္တုန္းက က်န္းမာေရး ခ်ဴခ်ာတဲ႔ ကၽြန္မက သူမ်ားေတြလို ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားၿပီး သိပ္မကစားႏိုင္ဘူး။ သေရကြင္းေတြနဲ႔ဆက္ထားတဲ႔ သေရပင္ႀကိဳးလည္း မခုန္တတ္၊ ၾကက္ေတာင္လည္း မရိုက္တတ္၊ ေဘာ္လီေဘာလည္း မပုတ္တတ္တဲ႔ ကၽြန္မက သူတို႔ေတြ အဲလို ကစားၾကရင္ ေဘးနားကေန ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကည့္ေနရတတ္တာပါပဲ။ စိန္ေျပးတမ္းကစားရင္လည္း ကၽြန္မကို အရင္ မိတတ္ေလ႔ရွိတယ္။ သစ္ပင္ေပၚေတြ ဘာေတြလည္း မတက္တတ္ဘူး။ အျမင္႔ အရမ္းေၾကာက္သလို၊ အသားနာမွာလည္း အရမ္းေၾကာက္တတ္တဲ႔ ကၽြန္မ စက္ဘီး မစီးတတ္တာလည္း မထူးဆန္းပါဘူး။ ႀကိဳးမခုန္တတ္ေပမဲ႔ တန္းျမင္က်ေတာ႔ ခုန္တတ္တယ္။ ကၽြန္မ အၾကြမ္းဆံုး ကစားနည္းကေတာ႔ ထုပ္စီးတိုးတာေလ။ ၉တန္းအရြယ္ထိေတာင္ လမ္းထဲက လြတ္လပ္ေရးေန႔ ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ ၀င္ၿပိဳင္ကစားေလ႔ရွိတယ္။ ကၽြန္မညီမကေတာ႔ ကစားနည္းမ်ိဳးစံု ကစားတတ္တယ္။ သူကစားေနရင္ ေဘးကေန သေဘာေတြက်ၿပီး အားေပးေနတတ္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ေတာ႔ ဘာမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ၀င္မကစားဘဲ စာထိုင္ဖတ္ေနတတ္တယ္။

ကၽြန္မ ၂ တန္းႏွစ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အေမက ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မအစ္ကိုကို ရန္ကုန္ အလည္ေခၚသြားတယ္။ တလက္စထဲ ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္က အမ်ိဳးေတြရွိတဲ႔ေတာဘက္ေတြပါ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ အဘႀကီး တစ္ေယာက္က ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမကို ရႊံ႕နဲ႔ အရုပ္မ်ဳိးစံုလုပ္ေပးတာ ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မတို႔မွာ သေဘာေတြက်လို႔ေပါ႔။ လက္ရာေတြကလည္း တကယ္ေျမာက္တာေလ။ ကၽြန္မတို႔လည္း အဲဒါေလးေတြကို ေတာင္ေပၚေဒသထိ တကူးတက သယ္လာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ နီးနီးနားနား ခရီးလည္း မဟုတ္ျပန္ေတာ႔ လမ္းမွာတင္ က်ိဳးေၾကကုန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ ေလာပိတ ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မအစ္ကိုက ရႊံ႕ရုပ္ေလးေတြ မျမင္ဖူးတဲ႔ ကၽြန္မညီမနဲ႔ ေမာင္ေလးအတြက္ ေတာင္ေပၚေျမနီေတြကို ေရနဲ႔ေဖ်ာ္၊ ရႊံ႕ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး အရုပ္ေလးေတြ လုပ္တယ္။ ရႊံ႕ရုပ္ေလးေတြၿပီးလို႔ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္လွမ္းတဲ႔ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မကလည္း လိုက္လည္းၾကည့္ခ်င္၊ အမိုးေပၚကလည္း မတက္တတ္ျပန္ဆိုေတာ႔ ေအာက္ကေန တေမာ႔ေမာ႔နဲ႔ေပါ႔။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မအစ္ကိုလည္း သူ႔ညီမေတြအတြက္ အေပၚကို ဘယ္လို ေခၚရပါ႔မလဲလို႔ အႀကံထုတ္တယ္။ ေနာက္ဆံုး အစ္ကိုက ေတာင္းတစ္လံုးမွာ ႀကိဳးကိုခ်ည္ၿပီး ကၽြန္မထက္ သတၱိေကာင္းတဲ႔ ညီမေလးကို အရင္ ၀င္ထုိင္ခိုင္းၿပီး အေပၚကေန ႀကိဳးကို ဆြဲတင္တယ္။ ကၽြန္မကလည္း ေအာက္ကေန မ ေပးတာေပါ႔။ ကၽြန္မအလွည့္က်ေတာ႔ ေခါင္မိုးေပၚကေန သူတို႔ေမာင္ႏွမ နွစ္ေယာက္က ဆြဲတင္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အျမင္႔တခါမွ မတက္ဖူးတဲ႔ ကၽြန္မလည္း ေခါင္မိုးေပၚကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေရာက္ဖူးသြားေတာ႔တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေအာက္ဘက္ကေျမျပင္ေပၚမွာ ပုလင္းကြဲေတြအမ်ားႀကီးရွိေနတာျမင္ရက္ အစ္ကိုက ႀကိဳးနဲ႔ဆြဲတင္တာကို အေၾကာက္အရြံ႕မရွိ ၀မ္းသာအားရ တက္လိုက္မိတာ ျပန္ေတြးမိရင္ ကံေကာင္းလို႔ ဘာမွ မျဖစ္တယ္လို႔ ဘုရားတ မိတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေမာင္ႏွမတေတြ ေခါင္းမိုးေပၚမွာ ရႊံ႕ရုပ္ေတြကို တေပ်ာ္တပါးႀကီး လွမ္းၾကတာကေတာ႔ အၿမဲတမ္းအမွတ္တရ ျဖစ္ေနတယ္။


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

ငယ္ဘ၀ အမွတ္တရ (၁)
ငယ္ဘ၀ အမွတ္တရ (၂)

My Color is "Deep Pink"

Friendster မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က get to choose the color of what you feel today ...or... your mom will DIE ဆိုၿပီး mail ပို႔လာတာနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ျပန္ choose ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မ ဘေလာ႔ဂ္မွာလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ ျပန္တင္ခ်င္လို႔ တင္လိုက္တာပါ။ ဒီပို႔စ္ကို လာေရာက္ဖတ္ရႈသူမ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ဘေလာ႔ဂ္ရွိတဲ႔သူကလည္း လတ္တေလာကိုယ္ခံစားေနရတဲ႔ ခံစားခ်က္အေရာင္ေလးကို မိမိဘေလာ႔ဂ္မွာ ျပန္တင္ေပးေစလိုပါတယ္။ ဘေလာ႔ဂ္မရွိတဲ႔သူမ်ားကလည္း ကြန္မန္႔မ်ား ခ်န္သြားေစလိုပါတယ္။ အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစရွင္။

*** *** ***

here are the colors that you can choose from:

PURPLE - feeling a little lonely.

WHITE - having problems.

GREEN - just relaxing.

YELLOW - addicted to candy.

PINK - feeling so happy.

GRAY - having a boring time.

BLACK - craving for chocolate.

AQUA - hyper hyper.

ORANGE - not in love.

SKY BLUE - calm.

RED - happy because the person you love, loves you back.

VIOLET - you like someone.

TURQUOISE - thinking of someone.

MAGENTA - heart broken.

BROWN - the person you like, doesn't like you.

PEACH - your not bored, you got a lot of fun activities to do.

GOLD - saving money for this vacation.

DEEP PINK - your really in love and you cant stop thinking about the person you love.

HOT PINK - you feel hot.

after looking for the color that you feel repost the color saying "my color is____".



ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

ကၽြန္မႏွင္႔ အပ်င္းေရာဂါ

ကၽြန္မ ၿပီးခဲ႔တဲ႔ရက္ေတြတုန္းက အပ်င္းထူခ်က္ကေတာ႔ ကမ္းကုန္ေရာဆိုပါေတာ႔။ အလုပ္က ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာဖြင္႔၊ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္လုပ္၊ သီခ်င္းနားေထာင္။ အဲဒီလို ဘာမွ မည္မည္ရရ လုပ္ေနတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ေတာင္ ညဘက္ ေစာေစာအိပ္ျဖစ္လားဆုိေတာ႔လည္း မအိပ္ျဖစ္ပါဘူး။ ည ၁ နာရီ၊ ၂ နာရီမွ အိပ္တာ ပံုမွန္လို ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ဒီေတာ႔ အလုပ္ထဲေရာက္ရင္ လူက အိပ္ငိုက္တာ ေဒါင္ခ်ာစိုင္းေနတာပဲ။ အလုပ္ထဲမွာ အၿမဲလို ေတြးျဖစ္တာက ဒီည ငါ ေစာေစာအိပ္မယ္၊ ကြန္ပ်ဴတာကို လံုး၀မဖြင္႔ဘူး ဆိုတာပဲ။ ဒါေပသိ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ လူက ကြန္ပ်ဴတာမဖြင္႔ရရင္ ေနမထိ၊ ထိုင္မသာျဖစ္လို႔။

ကြန္ပ်ဴတာဖြင္႔ၿပီးရင္ ကၽြန္မ ဘာလုပ္ေနလဲဆိုေတာ႔ www.friendster.com မွာ ကၽြန္မဓာတ္ပံုေတြတင္၊ သူမ်ား ဖရန္႕စတားအေကာင္႔ေတြၾကည့္၊ www.imvu.com ဆိုတဲ႔ 3D ခ်က္လိုမ်ိဳးမွာ ကၽြန္မရဲ့ အရုပ္ေလးအတြက္ အက်ၤီေတြ၀ယ္၊ ဓာတ္ပံုရိုက္နဲ႔ ေလွ်ာက္လုပ္ေနျဖစ္တယ္။ အဲဒီ 3D ခ်က္မွာလည္း သူမ်ားက လာစကားေျပာရင္ ျပန္မေျပာဘူး။ ကၽြန္မက ကိုယ္႔အရုပ္ေလးကို အ၀တ္အစားမ်ိဳးစံု၀တ္ေပးၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ရတာကို ေပ်ာ္ေနတာ။ အ၀တ္အစား အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြကလည္း သူတို႔ေပးထားတဲ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ မေလာက္ေတာ႔ တကယ္႔ပိုက္ဆံ ေပးၿပီး၀ယ္ရတယ္။ ရူးတယ္ေျပာေျပာ၊ ေၾကာင္တယ္ေျပာေျပာ ပိုက္ဆံအကုန္ခံၿပီးကို 3D အရုပ္အတြက္ အ၀တ္အစားေတြ ၀ယ္ပစ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ေတာ႔ သေဘာေတြက်ေနတာပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ အရုပ္မေလးကို ၾကည့္ရတာ ၿငီးေငြ႔လာေတာ႔ ဖရန္႔စတားဘက္ သြားၾကည့္။ ကြန္ပ်ဴတာထဲက ကိုယ္႔ဓာတ္ပံုေတြ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ဘေလာ႔ဂ္ေလာကနဲ႔ အဆက္ျပတ္။ သူမ်ားေတြ ေရးထားတဲ႔စာေတြလည္း မဖတ္ျဖစ္။ အန္တီၿငိမ္း၊ အန္တီခင္နဲ႔ မေလေျပတို႔ ဘေလာ႔ဂ္ေလာက္ပဲ ေရာက္တယ္။ ဒါေတာင္ ေန႔တိုင္း သြားမၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ ကိုယ္႔ဘေလာ႔ဂ္ကိုေတာ႔ ေန႔တိုင္းၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အပ်င္းဒီဂရီက မ်ားေနေတာ႔ စီေဘာက္မွာ ကိုယ္႔ကို လာႏႈတ္ဆက္သြားတာေတြ ျမင္ရက္နဲ႔ေတာင္ ျပန္မႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ဘူး။ အဲလို၊ အဲလို။

ဘာမွလုပ္စရာမရွိလို႔ ပ်င္း၊ ပ်င္းၿပီး ဘာမွ မလုပ္ခ်င္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခ်ာလပတ္ရမ္းေနတယ္။ အြန္လိုင္းမွာ၂၄နာရီနီးပါး ရွိေနေပမဲ႔ သူမ်ားေတြနဲ႔ စကားေျပာေနလားဆိုေတာ႔လည္း ေျပာမေနဘူး။ လာေျပာရင္လည္း အင္း၊ ဟင္႔အင္း၊ ဟုတ္ကဲ႔၊ မဟုတ္ဘူး ကေန ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ႔ဘူး။ ေျပာခ်င္စိတ္လည္း မရွိဘူး။ အဲလို ေျပာေနရတာကို ပ်င္းတာဆိုေတာ႔ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ႔။ သူမ်ားေတြကေတာ႔ ဘယ္လို ထင္မလဲမသိဘူး။ အမွန္ေတာ႔ ကၽြန္မက Busy ေနတာလည္း မဟုတ္၊ မေျပာခ်င္လို႔ မေျပာဘဲ ေနတာလည္း မဟုတ္၊ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး စကားေျပာလို႔မရေအာင္ကို ပ်င္းနည္းမ်ိဳးနဲ႔ ပ်င္းေနတာ။ တခ်ိဳ႕ေတြ ကၽြန္မဆီ ေမးလ္ပို႔ၾကတာလည္း မျပန္ျဖစ္ဘူး။ စာျပန္ေရးရမွာ ပ်င္းလို႔။ ဖုန္းလာရင္လည္း ဖုန္းမကိုင္ဘူး။ မၾကားရတဲ႔ တေနရာ ပို႔ထားလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မ ပ်င္းလာတာ ၃ လေက်ာ္ေလာက္ ရွိလာပါၿပီ။

အရင္ကဆို Site ထဲမွာ ကၽြန္မစားပြဲကို အခန္းေထာင္႔မွာ ထားထားေတာ႔ ဘယ္သူမွလည္း ကၽြန္မ ကြန္ပ်ဴတာကို မျမင္ရဘူး။ ဒီေတာ႔ ေန႔တိုင္း ကၽြန္မ ဘေလာ႔ဂ္မွာ စာေရးျဖစ္ေနတာေပါ႔။ အခုက် ရံုးကို ေရာက္သြားေတာ႔ အလုပ္ခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုမွ စာမေရးျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာကို လူသြားလမ္း စႀကၤံဘက္ မ်က္ႏွာမူထားေတာ႔ ပ်င္းလြန္းလို႔ စာေရးခ်င္ပါတယ္ဆိုတာေတာင္ ေရးလို႔မရျဖစ္ေနေရာ။ လူကလည္း အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ဆို စာေရးခ်င္စိတ္၊ ေရးစရာေတြက တဖြားဖြားေပၚလာတာပဲ။ အဲ... အိမ္ေရာက္ၿပီ ဆိုရင္ေတာ႔ အားလံုး ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္။

ဒါေပမဲ႔ အိမ္က ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ေရာက္တာနဲ႔ စာေရးခ်င္စိတ္ေလးမ်ား ရွိေလဦးမလားဆိုၿပီး ဘေလာ႔ဂ္က New Post ေလးကို အၿမဲလို ဖြင္႔ထားျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရးစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတဲ႔ၾကားက စာတစ္ေၾကာင္းေတာင္ မေရးႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မဘေလာ႔ဂ္မွာ ကိုယ္တိုင္ေရး ပို႔စ္ေတြ မတင္ျဖစ္တာ။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကလည္း လာလာေအာ္တယ္။ copy cat တဲ႔။ အဲဒီ copy cut ေတာင္ မနည္း အတင္းဖ်စ္ညွစ္ၿပီး ပို႔စ္တင္ထားရတာ သူက မသိရွာဘူး။ ကၽြန္မ ပ်င္းတာကေတာ႔ အရည္ေတာက္ေတာက္ က်ေလာက္တယ္။

ဘေလာ႔ဂ္မွာ စာေရးတယ္ဆိုတာကလည္း အၿမဲတမ္း အဆက္မျပတ္ေနမွ စိတ္က ေရးခ်င္တာကလား။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္႔ မေရးမိေတာ႔ရင္ ဆက္မေရးခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ဒါကလည္း ကိုယ္တကယ္ စာေရးတာ ၀ါသနာ မပါလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အပ်င္းထူျခင္း တမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ။ ဘာလို႔ဆို တခုခု ခံစားရရင္ ကဗ်ာ အရမ္းေရးခ်င္တဲ႔ ကၽြန္မ ပ်င္းေနၿပီဆိုရင္ေတာ႔ ဘာမွ ေရးလို႔ကို မရေတာ႔ဘူး။ ေသာၾကာသမီးကၽြန္မ စကားေျပာခ်င္ၿပီဆို အိမ္ကလူေတြကို မနားတမ္းေျပာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းနဲ႔မရပ္တန္းေျပာ၊ ခ်က္တင္မွာ အားရပါးရေျပာ၊ ေျပာစရာကလည္း မကုန္ႏိုင္ေအာင္ဘဲ။ အဲ... ေျပာခ်င္စိတ္မရွိေအာင္ ပ်င္းလာၿပီေဟ႔ ဆိုလို႔ကေတာ႔ ခုနက ေျပာသလိုပဲ။ အင္း၊ ဟင္႔အင္းနဲ႔ ၿပီးေနေရာ... တခါတေလ GTalk မွာ လာေျပာရင္ (ဘာရယ္ မဟုတ္ဘဲ) ျပန္ေတာင္ reply မလုပ္ဘဲ ေနတတ္ေသးတယ္။ :P

စကား တစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုးေတာင္ ျပန္မေျပာခ်င္ဘူးဆိုေတာ႔ကာ ကၽြန္မရဲ့ အပ်င္းေရာဂါက ေတာ္ေတာ္ျပင္းတယ္ ေျပာရမယ္ေနာ္။ "စားဖို႔ပ်င္း၊ အိပ္ဖို႔ပ်င္း၊ ငါ႔မွာ ပ်င္းရမွာေတာင္ပ်င္း" ဆိုတဲ႔ ငပ်င္းသီခ်င္းလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ခုေတာ႔ စကားေျပာခ်င္စိတ္လည္း ရွိလာၿပီ။ စာေရးခ်င္စိတ္လည္း ျပန္ေပၚလာၿပီ။ ညဘက္လည္း ေစာေစာအိပ္ဖို႔ ႀကိဳစားေနတယ္ဆိုေတာ႔ကာ ေရာဂါ သက္သာလာတဲ႔ သေဘာပဲေပါ႔ေလ။ ;))


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

ငယ္ဘ၀ အမွတ္တရ (၂)

မခ်စ္ေလေျပက ငယ္ငယ္တုန္းက အမွတ္တရအေၾကာင္းေတြ ေရးေပးဖို႔ တက္ဂ္လုပ္ထားတာ ေအာက္တိုဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔ထဲကပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မက အပ်င္းကလည္းထူေန၊ စာေရးခ်င္စိတ္ကလည္း မရွိဆိုေတာ႔ ေရးမယ္၊ ေရးမယ္နဲ႔ ခုမွ ေရးျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တုန္းက အမွတ္တရေတြ ေရးမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ အပိုင္း ၁၊ ၂ ခြဲၿပီး ေရးရမယ္ထင္တယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၅ လေလာက္က ငယ္ဘ၀အမွတ္တရ ဆိုၿပီး ပို႔စ္တစ္ပုဒ္ ေရးခဲ႔ဖူးလို႔ ဒါကို ၂ လို႔ သတ္မွတ္လိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္မ ငယ္ဘ၀အခ်ိန္ေတြကို ကယားျပည္နယ္က ေလာဓေလး ဆိုတဲ႔ ရြာတစ္ရြာမွာ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မဘေလာ႔ဂ္ကို ဖတ္ေနက်လူေတြ၊ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြကေတာ႔ သိၾကမွာပါ။ အဲဒီေတာရြာေလးမွာ ေနထိုင္ရတာကို ကၽြန္မတို႔ကေတာ႔ ကေလးပီပီ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္ဆိုတဲ႔ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေမြးဖြားခဲ႔ေပမဲ႔ ေလာပိတမွာ ေနခဲ႔တဲ႔ ၁၀ ႏွစ္အတြင္းမွာ တခါေလာက္ပဲ အလည္ေရာက္ဖူးေလေတာ႔ ကိုယ္႔ၿမိဳ႕ ကိုယ္႔ရြာရယ္လို႔လည္း အဲဒီတုန္းက မခံစားမိပါဘူး။ ကယားျပည္နယ္၊ ေလာဓေလးရြာသည္သာ ကၽြန္မတို႔ အရပ္ေဒသလို႔ ထင္ျမင္ခဲ႔တယ္။ အဲဒီမွာ ေနခဲ႔တဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြကေတာ႔ အမွတ္တရမ်ားစြာနဲ႔ ေတာေပ်ာ္ေလးေတြ ျဖစ္ခဲ႔ၾကတာေပါ႔။

သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔ညဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ႔ ေလာဓေလးနဲ႔ ၂ မိုင္ေက်ာ္ေ၀းတဲ႔ ၁၀မိုင္ကုန္းမွာ ရွိတဲ႔ အိမ္တိုင္းက လာသမွ်လူေတြကို (ပဲဆီစစ္စစ္နဲ႔ေၾကာ္ထားတဲ႔) မုန္႔လက္ေကာက္ေၾကာ္၊ မုန္႔ဆီေၾကာ္၊ ပဲကပ္ေၾကာ္၊ ဗူးသီးေၾကာ္ကစလို႔ အေၾကာ္မ်ိဳးစံုကို အခ်ဥ္ရည္ေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ တည္ခင္းဧည့္ခံ အလႉဒါနျပဳတတ္ၾကပါတယ္။ အေၾကာ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ကို မ်ိဳးစံုတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ တိုက္ကုန္းက ကေလးတသိုက္ကေတာ႔ အဲဒီအခ်ိန္ကိုပဲ ေစာင္႔ေနၾကတာေပါ႔။ ညေနေစာင္း ၆ နာရီေလာက္ဆိုရင္ ဦးေဆာင္သူ လူႀကီး အခ်ိဳ႕နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ကေလးတေတြ ကားနဲ႔အျပည့္သြားၿပီး ၁၀မိုင္ကုန္းက စက္ရံုအလုပ္သမား ၀န္ထမ္းေတြရွိရာ သြားၾကေတာ႔တယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ အိမ္ေတြကလည္း အလုအယက္ ေခၚၾကပါတယ္။ ၿပီးရင္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ေတြ တအိမ္တက္ဆင္း အေၾကာ္မ်ိဳးစံု စားၾကပါေတာ႔တယ္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ထိပ္ဆံုးကအိမ္ကို ၀င္၀င္ခ်င္းမွာ လူႀကီးေတြ ေျပာတတ္တာကေတာ႔ ပထမဆံုးအိမ္မွာ မ်ားမ်ား မစားမိဖို႔ပါ။ ေနာက္အိမ္ေတြက် မစားႏိုင္ေတာ႔မွာစိုးလို႔ပါတဲ႔။ ကၽြန္မတို႔ကို ဘယ္လိုပဲ မွာထား၊ မွာထား၊ ပထမဆံုး သံုး၊ ေလးအိမ္ေလာက္မွာတင္ အားရပါးရ စားၾကတာနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းအိမ္ေတြက် မစားႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ လူႀကီးေတြအေနနဲ႔ အားလံုးက ကိုယ္႔လက္ေအာက္က ၀န္ထမ္းေတြ ျဖစ္ေနေလေတာ႔ အိမ္တိုင္းေစ႔ေအာင္ ၀င္လည္ၾကရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္အိမ္တက္လိုက္၊ နည္းနည္းပါးပါး စကားစျမည္ေျပာလိုက္၊ ဟိုဘက္မွာ စားခဲ႔ၾကတဲ႔အိမ္ေတြမွာ မပါတဲ႔ အေၾကာ္ေတြေတြ႕ရင္ နည္းနည္းေလာက္ ေကာက္ယူစားလိုက္၊ ေနာက္တစ္အိမ္ ေျပာင္းလိုက္နဲ႔ ၂ နာရီ ေလာက္ အခ်ိန္ကုန္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ျပန္လာၾကပါေတာ႔တယ္။ ဒါကေတာ႔ ေလာပိတမွာေနစဥ္ ႏွစ္တိုင္း သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ညကို ျဖတ္သန္းခဲ႔ၾကပံုပါ။

တခုေသာ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ညမွာေတာ႔ ၁၀မိုင္ကုန္းကေန စားေသာက္ၿပီးအျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္မတို႔ကို ဦးေဆာင္သူ အလြန္ကပ္ေစးနဲၿပီး(:P) လူပ်ိဳႀကီး မျဖစ္တျဖစ္အရြယ္ (အခုေတာ႔ လူပ်ိဳႀကီး) *ဦးအင္ဂ်င္နီယာတစ္ေယာက္က ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြကို ေျပာပါတယ္။ "နင္တို႔ တိုက္ကုန္းမွာ တအိမ္တက္ဆင္း လိုက္ကန္ေတာ႔ပါလား"တဲ႔။ "ၿပီးရင္ မုန္႔ဖိုးေတာင္း"တဲ႔။ သူ႔ရဲ့ ေကာင္းျမတ္လွတဲ႔ အႀကံဥာဏ္ကို ၾကားရခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔တေတြလည္း ၀မ္းသာအားရ ေထာက္ခံၾကတယ္။ အရင္ဆံုး ေစ်းဦးေပါက္အေနနဲ႔ အႀကံေပးတဲ႔သူကို စကန္ေတာ႔မယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မတို႔ ကန္ေတာ႔ၾကေတာ႔ သူ႔မွာလည္း သူ႕စကားနဲ႔သူ ကၽြန္မတို႔အုပ္စုကို ပိုက္ဆံ ၁၅က်ပ္ ထုတ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ (အဲဒီတုန္းက မုန္႔ဖိုး တေန႔ ၁ က်ပ္ပဲရတာပါ။) ကၽြန္မတို႔လည္း ေ၀း ကနဲ ထေအာ္ၾကၿပီး တိုက္ကုန္းက အိမ္ေတြကို တအိမ္တက္ဆင္း လိုက္ကန္ေတာ႔ပါေတာ႔တယ္။ ပထမဦးဆံုး ထိပ္ပိုင္းမွာ ရွိတဲ႔ ကၽြန္မတို႔အိမ္ကို အရင္၀င္ပါတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမကို ကၽြန္မတို႔ ကေလး တသိုက္ ထိုင္ကန္ေတာ႔ၾကၿပီး မုန္႔ဖိုးေတာင္းတယ္။ ဘယ္သူက အႀကံဥာဏ္ေပးလိုက္တာျဖစ္ၿပီး မုန္႔ဖိုး ဘယ္ေလာက္ေပးလိုက္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပရေသးတာေပါ႔။

ကၽြန္မတို႔တိုက္ကုန္းက ကေလးအေရအတြက္ကို ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔အိမ္ကေတာ႔ ေမာင္ႏွမ ၅ ေယာက္ဆိုေတာ႔ ၅ ေယာက္၊ ဆရာ၀န္မအိမ္က သမီး ၃ ေယာက္၊ ဦးအက္ဒ္မန္တို႔က သမီး ၂ ေယာက္၊ အန္တီႏုတို႔က သားသမီး ၂ ေယာက္၊ အန္တီေႏွာင္းက ၁ ေယာက္၊ အန္တီစန္းက ၄ ေယာက္၊ အန္တီမိုးက ၁ ေယာက္၊ အန္တီတူးက ၄ ေယာက္ (အဲဒီတုန္းက ရွိေသးလား၊ ေျပာင္းသြားၿပီလား သိပ္မေသခ်ာပါဘူး)၊ ကိုပုတူတူးတို႔က ၄ ေယာက္ (သူတို႔လည္း ေျပာင္းသြားေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ့။)၊ အန္တီျမင္႔သမီး အပ်ိဳေပါက္ကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔နဲ႔ သိပ္မတြဲျဖစ္ပါဘူး။ ေနာက္ မ်ိဳးမ်ိဳးတို႔အိမ္က ၄ ေယာက္။ ကၽြန္မမွတ္မိသေလာက္ေတာ႔ အဲဒီေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီညကေတာ႔ တိုက္ကုန္းက ရွိသမွ်ကေလး အစံုမပါေပမဲ႔ ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ ေလာက္ပါပါတယ္။

ဒီလို လက္ႀကီးဗလာနဲ႔ လိုက္ကန္ေတာ႔လိုက္တာ ေနာက္ဆံုး ရသမွ်မုန္႔ဖိုး ေ၀စုခြဲလိုက္ေတာ႔ တေယာက္ ၄၅ က်ပ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၁ နွစ္ ၁ ခါေလာက္မွ မာမီတို႔၊ ဒယ္ဒီတို႔ (စက္ရံုမႉးနဲ႔ စက္ရံုမႉးကေတာ္) လြိဳင္ေကာ္ကေနလာလည္လို႔ တခါတေလမွ ရတတ္တဲ႔ မုန္႔ဖိုး ၁၅က်ပ္တန္သာ ကိုင္ဖူးတာဆိုေတာ႔ ၄၅က်ပ္ဆိုတဲ႔ ပိုက္ဆံက နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္တဲ႔ ေငြေၾကးပမာဏႀကီးေပါ႔။ ဒီေတာ႔လည္း အဲဒီလျပည့္ေန႔ဟာ ကၽြန္မအတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ရတဲ႔ေန႔ေတြထဲက တေန႔ျဖစ္လာရတယ္။


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

*အဲဒီ လူပ်ိဳႀကီး ဦးအင္ဂ်င္နီယာရဲ့ အာဂသတၱိအေၾကာင္းကို ေနာက္မ်ားမွ ေရးပါဦးမယ္။ နာမည္ေတာ႔ မေျပာေတာ႔ဘူးေနာ္။:P

ငယ္ဘ၀ အမွတ္တရ (၁)
ငယ္ဘ၀ အမွတ္တရ (၃)

Beautiful Thoughts

သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ေပးပို႔လိုက္တဲ႔ Forward Email ေလးကို သေဘာက်တာနဲ႔ ကၽြန္မ ဘေလာ႔ဂ္မွာ ျပန္တင္လိုက္တာပါ။ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ႔ ကၽြန္မ စာျပန္ေရးျဖစ္မယ္ ထင္ပါရဲ့...

Work as if you dont need the money

Dance as if nobody's watching

Love as if you've never been hurt

Live as if this is paradise on earth

ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

Burmese News in Singapore (3)

စကၤာပူနိုင္ငံရွိ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာမ်ားရဲ့ လႈပ္ရွားမႈအေျခအေန တင္ျပခ်က္ တတိယပတ္ေျမာက္ ေရဒီယို အစီအစဥ္ျဖစ္ပါတယ္။

http://video.google.com/videoplay?docid=-2657381356795584410&hl=en



s0wha1

Burmese News in Singapore (1)
Burmese News in Singapore (2)

Burmese News in Singapore (4)
Burmese News in Singapore (5)

သစၥာစူး၍ ရူးေစ

ဖန္မီးအိမ္ တလံုးရဲ့ အေတြးေတြ
ဂေယာက္ဂယက္ ေဆာင္းတည အိပ္မက္နဲ႔အတူ
ေဗဒါလမ္းခြဲမွာ ႀကဲပ်ံ႕လို႔

အညိဳေရာင္ နယ္ေျမတခုရဲ့ အစအနေတြ
မုန္တိုင္းအလြန္ ကံ့ေကာ္ဖူးနဲ႔အတူ
ေပၚေတာ္မူမွာ ခ်န္ရစ္ခဲ႔

စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လြန္းတဲ႔ ငါနဲ႔
လက္ေတြ႕က်လြန္းတဲ႔ မင္း
ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္း ကမၻာေျမထက္
ၾကယ္ေရာင္တခ်ိဳ႕ရဲ့ အနာဂတ္ကို
ပံုေဖာ္ထုဆစ္တဲ႔အခါ…

s0wha1
(19/10/07)

ဓာတ္ပံု မူပိုင္ --- ဂူဂယ္မွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေသာ ဓာတ္ပံုကို အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။

ကာတြန္းေတြက ေျပာေသာ အမွန္တရား (၇)

ဧရာ၀တီ၊ ဟစ္တိုင္၊ ရိုးမ၊ ေခတ္ၿပိဳင္ တို႔မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပသည္။