ဒီလို ခရစ္စမတ္ခ်ိန္မတိုင္မီ တန္ေဆာင္တိုင္ကာလမွာ မီးရႉးမီးပန္းအႀကီးႀကီးေတြကို လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ၿမိဳ႕နယ္အလိုက္၊ ရပ္ကြက္အလုိက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ လႊတ္တင္ပြဲေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီမီးရႉးတိုင္ႀကီးေတြကို လူ ၁၀ ေယာက္မက မ ရပါတယ္။ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ ညေနေစာင္းေလာက္မွာ ကၽြန္မတို႔ ေလာဓေလးကေန လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေပၚကို ကားနဲ႔တက္သြားၿပီး မီးပန္းလႊတ္တာကို တေပ်ာ္တပါးႀကီး ၾကည့္ၾကတာ ႏွစ္တိုင္းလိုလိုပါပဲ။ ကယားျပည္နယ္ရဲ့ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲကေတာ႔ ေတာင္ႀကီးမီးပံုပ်ံလႊတ္ပြဲေလာက္ မေက်ာ္ၾကားေပမဲ႔ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ေတာ႔ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။
ခရစ္စမတ္ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ေလာပိမွာ ေခါင္ရည္ေတြနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားေနၾကၿပီ။ ေလးအိမ္စုလို႔ေခၚတဲ႔ ကယားရြာေလးမွာ ဗုဒၶဘာသာ ကယားလူမ်ိဳးေတြေနၾကေပမဲ႔ ပေဒါင္းကုန္းဘက္မွာေတာ႔ ကရင္လူမ်ိဳး ခရစ္ယာန္ေတြ အမ်ားစုေနၾကတဲ႔အတြက္ အဲဒီဘက္ တက္သြားလိုက္ရင္ အိမ္တိုင္းလိုလိုက ေခါင္ရည္ေသာက္၊ ထမင္းစားဖို႔ လွမ္းဖိတ္ေခၚေတာ႔တာပဲ။ ေခါင္ရည္ဆိုတာကလည္း အခ်ိဳ၊ အခါးရွိေလေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြက ေခါင္ရည္ခ်ိဳကို ေသာက္ၾကတယ္။ အဲဒီေဒသက ေခါင္ရည္ကိုေတာ႔ ေစ်းႀကီးေပးရတဲ႔ ၀ိုင္တို႔၊ ရွန္ပိန္တို႔နဲ႔ ကၽြန္မက မလဲႏိုင္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြက ၀ိုင္ျဖဴ၊ ၀ိုင္နီ၊ ရွန္ပိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ ေျပာေျပာ ကၽြန္မစိတ္ထဲေတာ႔ ငယ္ငယ္က ကၽြန္မတို႔ ေသာက္ေနက် ေခါင္ရည္လိုပါပဲလို႔ ထင္မိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ေသာက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေခါင္ရည္က ပိုေကာင္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ညဘက္ဆိုရင္လည္း ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဗြီဒီယိုကို မိုးလင္းေပါက္ အလကား ျပတယ္။ သခင္ေယရႉရဲ့ ဇာတ္လမ္းေၾကာင္းေတြကို အဓိကျပတာေပါ႔။
ခရစ္စမတ္ေန႔ မတိုင္ခင္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္အလိုေလာက္မွာ ခရစ္ယာန္လူငယ္ေတြက တအိမ္၀င္၊ တအိမ္ထြက္နဲ႔ ဂစ္တာတီး၊ သီခ်င္းဆိုၾကတယ္။ သူတို႔က ဘုရားသီခ်င္းေတြ၊ ဆုေတာင္းႏႈတ္ဆက္သီခ်င္းေတြ ဆိုၾက၊ အိမ္ရွင္ေတြကလည္း မုန္႔ေတြခ်ေကၽြး၊ အလႉေငြေတြေပးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ သူတို႔ ဆိုေနက် သီခ်င္းေတြကို သူတို႔နဲ႔ ေယာင္၀ါး၀ါး လုိက္ဆိုတတ္ေပမဲ႔ ခုေတာ႔ ေမ႔ကုန္ပါၿပီ။
အဲဒီကာလ ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းမွာဆို ကေလးေတြအတြက္ မုန္႔ေတြ၊ လက္ေဆာင္ေတြ မဲႏိႈက္ၿပီး ေပးတတ္တာကိုလည္း မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အငယ္ေမာင္ႏွမ သံုးေယာက္ကလည္း ခရစ္ယာန္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ဘုရားေက်ာင္း သြားတက္တတ္ေလေတာ႔ အဲဒီလိုခ်ိန္မွာလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လိုက္သြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ကေလးဘာသာဘာ၀ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တာကိုလည္း ျပန္ေတြးၿပီး ၿပံဳးခ်င္မိပါတယ္။ နဖူးကေနစၿပီး ရင္ညြန္႔၊ ပခံုးႏွစ္ဘက္တို႔ကို လက္ဖ်ားစုစုေလးနဲ႔ထိရင္း ခမည္းေတာ္၊ သားေတာ္၊ သန္႔ရွင္းေတာ္၊ ၀ိညာဥ္ေတာ္၊ နာမေတာ္မ်ားႏွင္႔ အာမင္လို႔ ရြတ္ရတာကို အေတာ္ပဲ သေဘာက်မိခဲ႔တယ္။ ေနာက္မွ တိုက္ကုန္းက အႀကီးတစ္ေယာက္က အဲလို သူမ်ားဘုရားေက်ာင္းမွာ သြားရွိခိုးရင္ သရဏံဂံုပ်က္တတ္တယ္ဆိုၿပီး ေျခာက္လို႔ ဘာမသိညာမသိနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ဘုရားေက်ာင္းမသြားဘဲ ေနလိုက္တာကိုလည္း သတိရမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမ အငယ္သံုးေယာက္က ဘာသာေရးအသိ ေတာ္ေတာ္နည္းခဲ႔တာကို ၀န္ခံရမယ္။ ငယ္ငယ္က ဩကာသဘုရားရွိခိုးကလြဲလို႔ ဘာမွမရပါဘူး။ ၅ တန္း အရြယ္ေလာက္ကေနစၿပီး တျခားဘုရားစာေတြ က်က္၊ မွတ္၊ ဖတ္ရင္း တျဖည္းျဖည္း သိသိလာခဲ႔တာပါ။ သံဗုေဒၶဂါထာေတာ္ကို ကၽြန္မ အလြတ္ ရြတ္တတ္လာတတ္တဲ႔ အေၾကာင္းကလည္း ေတာ္ေတာ္ရယ္ရပါတယ္။ ေလာဓေလးက ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ့ ၃ ႏွစ္အရြယ္ တူမေလးက သံဗုေဒၶဂါထာကို ေဒါင္းေဒါင္းေျပးေနေအာင္ ရြတ္ျပတာကို ၾကည့္ၿပီးမွ ဒီအရြယ္ေလးေတာင္ ဘုရားစာေတြ ရေနပါလားလို႔ ေတြးမိၿပီး မနက္တိုင္း လိုက္ရြတ္ရာကေန ရသြားတာေလ။ဒီခ်ိန္ဟာ ကၽြန္မအလြန္ႏွစ္သက္တဲ႔ ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ႔ ေတာင္ေပၚေဒသ ေဆာင္းရာသီအတိုင္း ေတာ္ေတာ္ ေအးပါတယ္။ ညေနေစာင္းေလာက္ဆိုရင္ အိမ္တံခါးေတြ အလံုပိတ္လို႔ အိမ္ထဲမွာ လွ်ပ္စစ္မီးဖိုဖြင္႔ၿပီး ေနရတာပါ။ အဲဒီခ်ိန္ဆို အသားေတြကလည္း အရမ္းပက္ပါတယ္။ အသားပက္တယ္ဆိုတာ ရိုးရိုး ရန္ကုန္လို ေျမျပန္႔ေဒသမွာေနတ႔ဲလူေတြ မသိႏိုင္တဲ႔ အသားပက္ပံုမ်ိဳးပက္တာပါ။ အသားေတြ ကြဲအက္ၿပီး ေသြးေလးေတာင္ စို႔ေနတတ္တာမ်ိဳးပါ။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ေျခခံုေတြမွာ အသားေတြ ပိုအက္ကြဲတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ကေလးေတြကေတာ႔ ပိုဆိုးတာေပါ႔။ ေအးလြန္းလို႔ ေရကလည္း မခ်ိဳးခ်င္၊ အသားေတြကလည္း အက္ကြဲ။ အဲဒီအသားပက္တဲ႔ေနရာကလည္း နာေတာ႔ မထိရဲ။ ဒီေတာ႔ အဲဒီေနရာေလးက ေရမထိ၊ ဘာမထိနဲ႔ ေခ်း(ဂ်ီး)က လက္ေလးသစ္ေလာက္တက္ေနေရာ။ ေဆာင္းတြင္းဆို အေမကလည္း မရွိ၊ အေဖကလည္း ကေလး ၅ ေယာက္နဲ႔ အလုပ္နဲ႔ ခ်ာလပတ္ရမ္းေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္္မတို႔ ေရခ်ိဳး၊ မခ်ိဳးလည္း မၾကည့္ႏိုင္နဲ႔ဆိုေတာ႔ ေႏြရာသီေရာက္ေတာ႔မွ အဲဒီေခ်းေတြကို တြန္းရပါေတာ႔တယ္။ :P
ကၽြန္မတို႔ဘက္မွာ ႏွင္းေတြက်၊ ေရေတြခဲသြားေလာက္ေအာင္ မေအးေပမဲ႔ အကၤ်ီေတြ အထပ္ထပ္၀တ္ၿပီးမွ အျပင္သြားရပါတယ္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းဘက္ေတြေတာ႔ သိပ္မေအးတတ္ပါဘူး။ မနက္ေစာေစာနဲ႔ ညေနေစာင္းေလာက္မွ အျပင္မွာ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေအးပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ႔ တိုက္အိမ္၀ါ၀ါေလးေတြမွာ ေနရလို႔ အိမ္ထဲမွာ သိပ္မေအးေပမဲ႔ တဲသာသာအိမ္ေလးေတြ၊ ေျခတံရွည္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးေတြမွာ ေနရတဲ႔ ေဒသခံ ရြာသားေတြကေတာ႔ ေစာင္ၾကမ္းႀကီးေတြ ၿခံဳၿပီး မီးလႈံေနရပါတယ္။ ပ်ဥ္ျပား ၾကမ္းၾကားထဲကေန တိုး၀င္လာတဲ႔ ေလေအးႀကီးေတြကလည္း အရိုးကြဲမတတ္ေအာင္ ေအးတတ္တယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ခုလိုေဆာင္းရာသီမွာ တန္ေဆာင္တိုင္ မီးထြန္းပြဲေတာ္ေတြအၿပီး ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ျဖစ္တဲ႔ သခင္ေယရႉေမြးေန႔ပြဲနဲ႔အတူ အားလံုးက ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကရတာပါပဲ။ ဒီဇင္ဘာလကုန္လို႔ ဇန္န၀ါရီလလယ္ေလာက္ဆိုရင္လည္း ကယားျပည္နယ္ေန႔ (ကၽြန္မတို႔ အေခၚ ကယားေဒးေန႔) ဆို ၿမိဳ႕ေတာ္ လြိဳင္ေကာ္မွာ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပဲြေတြ ၿခိမ္႔ၿခိမ္႔သဲ က်င္းပတတ္ေတာ႔ ပြဲလမ္းသဘင္နည္းပါးလွတဲ႔ ေဒသမွာ အေပ်ာ္ေတြ ရက္ဆက္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေတြေပါ႔။
ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။
s0wha1
ကၽြန္မေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေလာပိတ (၁)
ကၽြန္မေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေလာပိတ (၂)
0 comments:
Post a Comment