ခုတေလာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေဘာလံုးအသင္းအေၾကာင္း ဟိုက ဒီက ေျပာၾကတာ ၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ ေဘာလံုးဆို စိတ္မ၀င္စားေတာ႔တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ေတာ႔ ၂၀၀၄ ခုနွစ္ ၁ လပိုင္းက စကၤာပူအသင္းနဲ႔ ျမန္မာအသင္း ကန္ၾကတဲ႔ တိုက္ဂါးဖလား ကြာတားဖိုင္နယ္ ၿပီးထဲကပဲ ဆိုပါေတာ႔။
ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ေဘာလံုးပြဲကို သိပ္စိတ္မ၀င္စားခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ၇ တန္းနွစ္ေလာက္မွာ 555 စီးကရက္ ကုမၸဏီေက်းဇူးေၾကာင္႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွေဘာလံုးပြဲစဥ္က ျမန္မာအသင္းနဲ႔ ကန္တဲ႔ပြဲေတြ ၾကည့္လိုက္ရတဲ႔ခ်ိန္မွာပဲ ေဘာလံုးပြဲကို ၾကည့္တတ္ လာပါတယ္။ (အေရွ႕ေတာင္အာရွနဲ႔ ကမၻာ႔ဖလားေဘာလံုးပြဲေတြေလာက္ပဲ စိတ္၀င္တစားၾကည့္ျဖစ္တာပါ။) အဲလိုနဲ႔ ျပည္ပမွာကန္တဲ႔ ျမန္မာေဘာလံုးအသင္းကို တီဗြီမွာၾကည့္ၿပီး အားပါးတရ အားေပးလာရာကေန ၂၀၀၄ခုနွစ္မွာေတာ႔ ေဘာလံုးကြင္းထဲထိ သြားအားေပးဖို႔ အခြင္႔အေရးႀကံဳခဲ႔တယ္။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းေတြရဲ့ Yahoo Group ေတြမွာလည္း ျမန္မာအသင္းကို သြားအားေပးၾကဖို႔ လႈံ႕ေဆာ္ၾကတာလည္း စံုလို႔ပဲ။ ျမန္မာဆိုင္ေတြကလည္း တီရွပ္ေတြ၊ ျမန္မာအလံေလးေတြ၊ ေခါင္းစည္းအနီေတြ ေရာင္းေပးတယ္ေလ။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္နွမသံုးေယာက္လည္း ထံုးစံအတိုင္း တက္ၾကြစြာနဲ႔ သြားၾကည့္ဖို႔ ျပင္ၾကပါတယ္။
ျမန္မာနိုင္ရမည္ ဆိုတဲ႔ စာတန္းအနီပါတဲ႔ တီရွပ္အျဖဴကို၀တ္၊ ေအာက္ခံအနီမွာ MYANMAR ဆိုတဲ႔ စာတန္းအျဖဴပါတဲ႔ နဖူးစည္းကို စည္းထားၿပီး ျမန္မာအလံအနီ ေသးေသးေလးကို ကိုင္လိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာပဲ ေဘာလံုးပြဲသြားၾကည့္ဖို႔ အဆင္သင္႔ျဖစ္သြားခဲ႔ပါၿပီ။ ဒီနိုင္ငံမွာ ေနၿပီး ဒီနိုင္ငံ ေဘာလံုးအသင္းရဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို အားေပးမဲ႔သူေတြအျဖစ္ ၀တ္စားျပင္ဆင္ထားတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကို အေဖက စိတ္မခ်ပါဘူး။ ေဘာလံုးကြင္းထဲေရာက္မွ ခုလို၀တ္ဖို႔ ဒါမွမဟုတ္ အေပၚအကၤ်ီေတြ ထပ္၀တ္သြားၾကဖို႔ အေဖက ေျပာတာကိုလည္း ကၽြန္မတို႔က ေခါင္းခါၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အေဖက ရထားေတာ႔ စီးမသြားၾကပါနဲ႔ဆိုၿပီး ကိုယ္တိုင္ ကားငွားေပးၿပီး လႊတ္လိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေဘာလံုးကြင္းထဲ ေရာက္လာတယ္ေပါ႔။ ကၽြန္မတို႔အုပ္စုမွာ ဗံုေတြ၊ လင္းကြင္းေတြ၊ ေအာ္လံေတြ စံုေအာင္ ပါပါတယ္။ မိုးဖြဲထဲမွာ အသံျပာေအာင္ ေအာ္ဟစ္အားေပးၾကရင္း ပထမပိုင္းမွာတင္ ၂ ဂိုး ဂိုးမရွိနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာအသင္းက အျပတ္အသတ္နိုင္ေနတယ္ဆိုေတာ႔လည္း အားေပးရက်ိဳးနပ္တာေပါ႔ေလ။ ျမန္မာ႔အားကစား ကမၻာကိုလႊမ္းရမည္ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းစာသားကိုလည္း လက္ေရးမူနဲ႔ ေကာ္ပီၿပီး ေအာ္ဆိုၾကပါေသးတယ္။ ကမၻာမေက်သီခ်င္းကိုေတာ႔ ဘယ္သူမွ မဆိုဖို႔ အခ်င္းခ်င္း တားျမစ္ထားၾကတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းဆိုရင္ ရႈံးတတ္လို႔ပါတဲ႔။ ရႈံးတဲ႔အခါမွ ကမၻာမေက်သီခ်င္းကို ဆိုရတယ္လို႔လည္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေျပာတာကို မွတ္သားစဖြယ္ ၾကားနာလိုက္ရပါတယ္။ ပထမပိုင္း အားလပ္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာေတြရဲ့ မ်က္နွာေတြက ၿပံဳးစိၿပံဳးစိနဲ႔ လမ္းသလားေနမိၾကတယ္။ ေတြ႔သမွ် စလံုးေတြကိုလည္း ငါတို႔နိုင္ၿပီကြဆိုတဲ႔ မ်က္နွာေပးေတြနဲ႔ေပါ႔။ ေဘာလံုးပြဲဆိုတာမ်ိဳးက စစ္ေအးတိုက္ပြဲတမ်ိဳးပဲလို႔ လူေတြက လက္ခံထားၾကတဲ႔အေလ်ာက္ နွစ္ဘက္ေသာအသင္းနဲ႔ အားေပးသူေတြက စိတ္တက္ၾကြၾက၊ မခံခ်င္စိတ္ ပိုမ်ားၾကတာ တျခားအားကစားထက္ ပိုဆိုးမယ္ထင္ပါတယ္။ ေဘာလံုးပြဲနိုင္ၿပီဆိုတာနဲ႔ တဘက္အသင္းနဲ႔ အားေပးသူေတြကို အနိုင္ရျခင္းတမ်ိဳးပဲ မဟုတ္လား။
ဒုတိယပိုင္းမွာေတာ႔ အားလံုးသိၾကတဲ႔အတိုင္း အေျခအေနက မေကာင္းလွပါဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ၾကည့္ေနတဲ႔ကိုယ္ေတြလည္း ေသြးပူေနေတာ႔ ျမန္မာအသင္းလုပ္သမွ် အကုန္အမွန္လို႔ပဲ ယူဆမိတယ္။ ကြင္းထဲမွာ ကစားသမားေတြ ျပႆနာမ်ိဳးစံုျဖစ္ေနသလို၊ ကြင္းျပင္က အားေပးေနတဲ႔ ပရိသတ္ေတြလည္း ျပႆနာေတြ ျဖစ္ေနၾကပါေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မတသက္နဲ႔တကိုယ္ လူအုပ္စုလိုက္ ရန္ျဖစ္တာ မျမင္ဖူးေပမဲ႔ အဲဒီေန႔ကေတာ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ လူေတြ ခ်ၾကတာ ျမင္ဖူးတာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔အုပ္စုက ေရွ႕ဆံုးတန္းဘက္မွာ ဆိုေတာ႔ အေပၚဘက္ ေနာက္ဆံုးကေန လူေတြ ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ၿပိဳဆင္းလာၾကတာကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနရတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ရဲေတြ ေရာက္လာၿပီး ေျဖရွင္းေပးေတာ႔ ျပန္ၿငိမ္သြားျပန္ေရာ။ ကၽြန္မတို႔ညီအစ္မမွာ လူအုပ္ႀကီးပိက်လာမွာစိုးရ၊ ေမာင္ေလးကိုလည္း လိုက္ဆြဲရနဲ႔ပါပဲ။ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ေတြကို ျမန္မာသပ္သပ္၊ သူတို႔နိုင္ငံသားသပ္သပ္ ေနရာခ်ထားေပးၿပီး ၾကားမွာ သံတိုင္ေတြျခားထားတာေတာင္ ဟိုဘက္နဲ႔ ဒီဘက္ျဖစ္ၾကတာပါ။ ေနာက္ပိုင္း လူေတြ ၿငိမ္သြားေပမဲ႔ ကြင္းထဲမွာ ျမန္မာဘက္က အထုတ္ခံရတာ နွစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေတာ႔ ပြဲက ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းလာတယ္။ ဒိုင္လူႀကီးကို ၀ိုင္းဆဲၾကရင္း ကၽြန္မတို႔ ေခါင္းေပၚကေနလည္း တ၀ွီး၀ွီးနဲ႔ ျဖတ္ပ်ံသြားတဲ႔ ထီးေတြ၊ ဖိနပ္ေတြကလည္း မနည္းပါဘူး။ ပြဲၾကည့္စင္နဲ႔ ေဘာလံုးကြင္းက အလွမ္းေ၀းတဲ႔အတြက္ အဲဒါေတြက ကြင္းထဲထိ မေရာက္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း စပ္စပ္စုစုနဲ႔ ေအာက္ကို ငံု႕ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ေျမႀကီးကို မျမင္ရေလာက္ေအာင္ဘဲ ထီးေတြ၊ ဖိနပ္ေတြက အေဖြးသားပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္ႀကီးၾကတဲ႔ လူေတြပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ကြင္းထဲကို ခုန္ခ်ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကြင္းထဲထိ မေရာက္ဘဲ ေအာက္ေရာက္တာနဲ႔ ရဲက လွမ္းဆြဲသြားပါေလရာ။ ၿပီးရင္ နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြက အာမခံနဲ႔ ျပန္ေခၚထုတ္ေပးရပါတယ္။
ကၽြန္မလည္း တတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ ဘုရားစာေတြ ရြတ္ေနမိတယ္။ အားေပးတဲ႔ ျမန္မာပရိသတ္ကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္က်ေနပါၿပီ။ အသံေတာင္ မထြက္လာေတာ႔ဘူး။ ၉ေယာက္နဲ႔ ၁၁ေယာက္ပြဲမွာ တဘက္အသင္းက တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ဘယ္နွစ္ဂိုး ဂိုးေနမွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ပါဘူး။ ပြဲၿပီးတဲ႔ထိ တစ္ေယာက္ထဲ ဒိုင္ခံ ေအာ္ဟစ္အားေပးတာကေတာ႔ ကၽြန္မညီမပါပဲ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ေမာင္နွမတေတြ ေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္ရတယ္။ မနက္က်ေတာ႔ အသံေတြလည္း မထြက္ၾကေတာ႔ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက ဒိုင္လူႀကီးကို ၾကည့္မရ၊ စလံုးအသင္းနဲ႔ အားေပးသူေတြကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ အျမင္ကပ္မိတယ္။ ျမန္မာအသင္းဘက္က ကစားသမားတစ္ေယာက္ စလံုးအသင္းဘက္ကို ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း လုပ္ျပတာကိုလည္း အားရပါးရ လက္ခုပ္တီးျဖစ္တယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကမၻာမေက် သီခ်င္းဆိုၿပီးပဲ ကၽြန္မတို႔ ျပန္လာခဲ႔ၾကရပါတယ္။
ပြဲၿပီးတာနဲ႔ အိမ္တန္းမျပန္ရေသးပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႔က လူအုပ္ေတာင္႔လို႔ စကၤာပူရဲေတြက ၀ိုင္းတားထားၿပီး လူရွင္းမွ ကားေပၚေပးတက္ၿပီး ျပန္ခိုင္းပါတယ္။ ၀ိုင္းထားတဲ႔ စလံုးရဲေတြၾကားမွာ ကၽြန္မတို႔တေတြကလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္မေနၾကပါဘူး။ အခ်င္းခ်င္း ျမန္မာလိုမေျပာဘဲ သူတို႔နားလည္ေအာင္ အဂၤလိပ္လိုေျပာၿပီး စလံုးေတြကို ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္နဲ႔ ေျပာၾကပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေဘးနားမွာ ရပ္ေနတဲ႔ ရဲတစ္ေယာက္ဆို မ်က္နွာကို ဆူပုတ္တင္းမာၿပီး မ်က္ေထာင္႔နီႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကို ၾကည့္ေနတာပဲ တတ္နိုင္တယ္။ သူ႔ခမ်ာ တာ၀န္နဲ႔ဆိုေတာ႔ သူ႔လူေတြကိုေျပာလို႔ စိတ္ဆိုးတာေတာင္ ကၽြန္မတို႔ကို ျပန္ရန္ေတြ႕လို႔မရတဲ႔အျဖစ္ မဟုတ္လား။
အဲဒီတုန္းက ေဘးနားကျဖတ္သြားတဲ႔ စလံုးေတြကလည္း ေျပာင္ေလွာင္သြား၊ ဒီဘက္က ေယာက္်ားေလးေတြကလည္း ျပန္ဆဲၿပီး ခ်မယ္တကဲကဲလုပ္လို႔ ၀ိုင္းဆြဲရနဲ႔ ေဘာလံုးပြဲၿပီးသြားေပမဲ႔ အျပင္မွာ ျပႆနာက မေအးနိုင္ေသးပါဘူး။ ဒီၾကားထဲ ေမာင္ေလးကလည္း ျမန္မာအလံႀကီးကို ကိုယ္ေပၚမွာ ၿခံဳထားၿပီး ေဘာင္းဘီမွာ အလွခ်ိတ္လာတဲ႔ သံႀကိဳးကို သူ႔လက္သီးမွာ ပတ္လ်က္ေတြ႕ရေတာ႔ မ်က္လံုးျပဴးသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ညီအစ္မနွစ္ေယာက္ သူ႔ေဘးတဘက္တခ်က္မွာ ၀ိုင္းရပ္ေနရပါတယ္။ အေဖကလည္း အိမ္ကေန တီဗြီနဲ႔ တိုက္ရိုက္ျပေနတဲ႔ ေဘာလံုးပြဲကို ၾကည့္ရင္း အားေပးေနတဲ႔လူေတြ ရန္ျဖစ္ေနၾကတာကိုလည္း တခ်က္တခ်က္ ျမင္ေနရေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ကို စိတ္ပူလို႔ ဖုန္းခဏခဏဆက္ၿပီး မျပန္လာေသးဘူးလားပဲ ေမးေနပါေတာ႔တယ္။
ေနာက္ေတာ႔ အိမ္ကို ကားငွားၿပီး ေရွာရွာရႈရႈပဲ ျပန္ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီေဘာလံုးပြဲအေၾကာင္းက အဲဒီေန႔မွာတင္ မၿပီးပါဘူး။ ေနာက္တေန႔ သတင္းစာထဲမွာလည္း စာလံုးမည္းႀကီးနဲ႔ ရိုင္းစိုင္းတဲ႔ျမန္မာအသင္းနဲ႔ အားေပးသူမ်ား (ေခါင္းစဥ္ကို ကၽြန္မ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ႔ပါ) ဆိုၿပီး ပါလာတယ္။ ျမန္မာဘက္က ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ကလည္း အိတ္ဖြင္႔ေပးစာအေနနဲ႔ စလံုးသတင္းစာကို ျပန္ေခ်ပေရးသားထားတာလည္း ေနာက္တရက္မွာ ထပ္ပါလာျပန္ပါတယ္။ ျမန္မာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ထဲကို စလံုးဘက္က အုပ္စုလိုက္ ခ်လိုက္လို႔ ေဆးရံုတက္ေနရတဲ႔ပံုေတြေရာ၊ ေဘာလံုးပြဲမွာ ျမန္မာဘက္က လွမ္းခ်ေနတဲ႔ပံုေတြေရာ သတင္းစာမွာ ဒီအေၾကာင္းက ေ၀ေ၀ဆာဆာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းေတြရဲ့ Yahoo Group မွာလည္း အဲဒီရန္ပြဲက မၿပီးပါဘူး။ ေက်ာင္းမွာေတာ႔ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ျဖစ္ၾကတာပါ။ ျမန္မာအသင္းနဲ႔ အားေပးသူေတြကို အျပစ္ေျပာတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ၀ိုင္းအံုလို႔ ကၽြန္မတို႔ ျပန္ရန္ျဖစ္ၾကတာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ စိတ္အရမ္းတက္ၾကြေနၿပီး မ်ိဳးခ်စ္စိတ္လို႔ ခံယူထားတဲ႔ ကိုယ္႔နိုင္ငံအသင္း နိုင္ေစခ်င္တဲ႔ စိတ္တခုပဲ ရွိတာလည္း ပါတာေပါ႔။ မွားမွား၊ မွန္မွန္ မေကာင္းလာေျပာတဲ႔လူမွန္သမွ်ကို ၀ိုင္းအံုလို႔ ျပန္ကစ္ၾကတာပါပဲ။
ခုခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားေတာ႔ တခ်ိဳ႕လူေတြ ေျပာခဲ႔တာ မွန္တယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ တကယ္ဆို ျမန္မာအသင္းက ေျခအသာႀကီးပါ။ လံုး၀ကို နိုင္ရမဲ႔ပြဲမွာ သည္းခံစိတ္မရွိ၊ စိတ္ဆတ္ၿပီး ရန္လိုစိတ္ေတြ မ်ားေနလို႔ ျမန္မာေတြ ရႈံးရတယ္။ ပစၥည္းမဲ႔ေဒါသလို႔ ေျပာခံရတုန္းက အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ဆိုးခဲ႔ေပမဲ႔ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႔လည္း ဟုတ္သလိုလို။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ နိုင္ငံဆင္းရဲတာကိုပဲ အျပစ္ဖို႔ရပါေတာ႔မယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဘာလံုးပြဲဆို ဘာေဘာလံုးပြဲမွ ကၽြန္မ စိတ္မ၀င္စားေတာ႔တာ နွစ္အေတာ္ၾကာခဲ႔ပါၿပီ။ အထူးသျဖင္႔ ျမန္မာေဘာလံုးအသင္းကို ေကာင္းသည္၊ ဆိုးသည္ ဘာဆိုဘာမွ မသိခ်င္ေတာ႔တာပါ။ ဒါေပမဲ႔ တို႔ျမန္မာနိုင္ၿပီဆိုတဲ႔ သီခ်င္းေလးေတာ႔ မေသခင္ေလး ဆိုဖူးခ်င္ပါေသးတယ္။ ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္တဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ား ျဖစ္ေနမလားေတာ႔ မေျပာတတ္ဘူး။
s0wha1
4 comments:
ဒီႏွစ္ မိန္းကေလးပြဲကေတာ့ အာဆီယံ ခ်န္ပီယံျဖစ္သြားၿပီေလ...
ဆုိလို႕ရၿပီ ... ျမန္မာႏိုင္ၿပီ တို႕ျမန္မာႏိုင္ၿပီလို႕ေလ..ဟီး
အိမ္ရွင္အသင္းေပမဲ့ တကယ္ေကာင္းပါတယ္..
s0wha1 ေလးေရ..ေဘာလုံးပြဲအေၾကာင္းဖတ္ရင္း ကုိယ္ပါ ေဘာလုံးကြင္းထဲေရာက္ေနရသလုိပဲ... :)
အမလည္း အရင္က ျမန္မာေတြကန္တဲ့ ေဘာလုံးပြဲေတြၾကည့္တယ္။ ျမန္မာအသင္းခဏခဏ ရႈံးျပီးကတည္းက မၾကည့္ျဖစ္တာ ၾကာလွျပီ။
sis...
u shouldnt say that u r not interested in myanmar football match. Even though we hate myanmar government, we must stand for our team and we should keep on supporting our team. We can't say that myanmar team is rude. All r because of the stupid government.
Anyway, ur writing style is so cool....
အန္တီခင္...တကယ္ေကာင္းရင္လည္း ေကာင္းမွာေပါ႔။။။ သမီးကေတာ႔ စိတ္မ၀င္စားေတာ႔ပါဘူး။။။ မႏုစံ ေျပာသလိုပါပဲ အမေရ... မေအးျမတ္ေရ...ဘာပဲေျပာေျပာ ညီမကေတာ႔ စိတ္မ၀င္စားေတာ႔တာၾကာပါၿပီ။ အားလည္း မေပးခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။။။ စစ္အစိုးရေၾကာင္႔ဆိုတာလည္း လူတိုင္း သိေနတာပဲေလ...
Post a Comment