ကိုရဲမြန္က ကြန္မန္႔ေရးသြားတယ္။
ဟီဟီ...ကိုရဲမြန္ေျပာလည္းေျပာစရာပဲ။ ကၽြန္မ ရန္ကုန္ျပန္သြားတာ သေဘာက်တာဆိုလို႔ ဘာတခုမွ မေတြ႕ခဲ႔ဘူး။ ေကာင္းတာေလးေတြ ေရးခ်င္ေပမဲ႔ ကၽြန္မကပဲ အဆိုးျမင္ေနလို႔လားမသိဘူး ဘာေကာင္းတာမွ ေျပာစရာမရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။:D အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္မေရးထားတာ ရန္ကုန္ရဲ့ ဆိုးကြက္ေတြႀကီးပဲ ဆိုရင္လည္း သည္းခံၿပီး ဖတ္ၾကပါ။ ကိုယ္ႀကံဳတာ၊ ျမင္တာ၊ ခံစားရတာေတြပဲ ေရးထားတာပါ။ အပိုေတြ ေျပာထားတာ တခုမွ မပါပါဘူးလို႔...
ရန္ကုန္အ၀င္ ေရႊတိဂံုဘုရားကို သေဘၤာေပၚကေန ခုလို ဖူးေျမာ္ရတယ္
ဟီဟီ...ကိုရဲမြန္ေျပာလည္းေျပာစရာပဲ။ ကၽြန္မ ရန္ကုန္ျပန္သြားတာ သေဘာက်တာဆိုလို႔ ဘာတခုမွ မေတြ႕ခဲ႔ဘူး။ ေကာင္းတာေလးေတြ ေရးခ်င္ေပမဲ႔ ကၽြန္မကပဲ အဆိုးျမင္ေနလို႔လားမသိဘူး ဘာေကာင္းတာမွ ေျပာစရာမရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။:D အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္မေရးထားတာ ရန္ကုန္ရဲ့ ဆိုးကြက္ေတြႀကီးပဲ ဆိုရင္လည္း သည္းခံၿပီး ဖတ္ၾကပါ။ ကိုယ္ႀကံဳတာ၊ ျမင္တာ၊ ခံစားရတာေတြပဲ ေရးထားတာပါ။ အပိုေတြ ေျပာထားတာ တခုမွ မပါပါဘူးလို႔...
ရန္ကုန္အ၀င္ ေရႊတိဂံုဘုရားကို သေဘၤာေပၚကေန ခုလို ဖူးေျမာ္ရတယ္ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တဲ႔ ပထမဆံုးရက္ပဲ မေတြ႕ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ႔ လူေတြနဲ႔ျပန္ဆံုရလို႔ နည္းနည္းေပ်ာ္သလို ခံစားရတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္မွာေတာင္ ကိုယ္ေနရတာမေပ်ာ္ဘူး။ စထဲက အိမ္ထမင္း၊ အိမ္ဟင္းစားၿပီး မိသားစု စံုစံုညီညီနဲ႔ေနေနရလို႔လား မေျပာတတ္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လို႔ သူမ်ားေတြလို မိသားစုနဲ႔ေတြ႕ရတယ္ဆိုတဲ႔ feel လည္းမခံစားရ၊ အေမက ခ်က္ေကၽြးတဲ႔ ထမင္း၊ ဟင္းကို စားရလို႔ အရမ္းစားေကာင္းတယ္ဆိုတဲ႔ feel လည္းမခံစားရ။ အရာရာ ေဟာင္းျမင္းေနတဲ႔ထဲ ကၽြန္မတို႔ အိမ္လည္း အပါအ၀င္။ လူသိပ္မေနေတာ႔တဲ႔ ကိုယ္တသက္လံုးေနခဲ႔တဲ႔ ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္ ၾကည့္ရတာ ပိုေဟာင္းႏြမ္းသြားၿပီး တျခားအိမ္တလံုးလိုမ်ိဳး ျမင္ေနရတဲ႔ feel ႀကီးနဲ႔။ ေနရ၊ ထိုင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရတယ္။
ပိုက္ဆံေတြကို ေရၿပီးေတာ႔ လက္ညႈိးနဲ႔လက္မမွာ မည္းၿပီးက်န္ခဲ႔တာကို ၾကည့္ရင္း ျမန္မာနိုင္ငံက ပိုက္ဆံေလးေတြ ဘယ္လိုေၾကာင္႔ ႏြမ္းဖတ္ေနလည္း မသိဘူးလို႔ေတြးျဖစ္တယ္။ စကၠဴနဲ႔လုပ္တဲ႔ ပိုက္ဆံအရြက္ေတြကိုေတာင္ အခ်ိန္မီ အသစ္မလဲနိုင္ေလာက္ေအာင္ သစ္ေတြ၊ ၀ါးေတြေပါမ်ားတဲ႔ နိုင္ငံမွာ စကၠဴေတြက ရွားပါးေနၿပီလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ၂၀၀၊ ၁၀၀ နဲ႔ ၅၀တန္ ပိုက္ဆံအရြက္ေလးေတြက ေထာင္တန္အရြက္ေလးေတြထက္ ပိုသနားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စုတ္ႏြမ္းၿပီး ညစ္ပတ္ေနတာကို အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရတယ္။
ျမန္မာနိုင္ငံက မထြက္လာခင္ သံုးခဲ႔ရတဲ႔ ၁၀ တန္၊ ၂၀ တန္ေတြက အသံုးမ၀င္ေတာ႔တဲ႔ ေငြစကၠဴသာသာေလာက္ပဲ ရွိေတာ႔တာကိုလည္း မယံုနိုင္ေအာင္ျဖစ္ရေသးတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ခ်ိန္ ပထမဆံုးရက္မွာ ပိုက္ဆံြလႊဲထားတာ မေရာက္ေသးတာနဲ႔ ေယာင္းမဆီက ၃၅၀၀ ေလာက္ ခဏယူၿပီး အရင္က အၿမဲစီးေနက် သေရစိမ္းဖိနပ္ေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြား၀ယ္ရင္း စားခ်င္တဲ႔ မုန္႔ေတြလည္း စားခဲ႔မယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ ထြက္ခဲ႔တယ္။ စတိုးဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ႔ ဖိနပ္က ၃၇၀၀တဲ႔။ လူလည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ရတယ္။ ကၽြန္မ ျမန္မာမွာရွိေနစဥ္ ၀ယ္ေနက်ေစ်းက ၇၀၀ က်ပ္ပါ။ ေစ်းတက္ရင္ေတာင္ အဲေလာက္တက္မယ္ မထင္ထားခဲ႔။ ၅ နွစ္အတြင္းမွာ လိုက္မမီနိုင္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားတာ ကုန္ေစ်းနႈန္းပါလားလို႔ေတာ႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မ မသိေတာ႔တဲ႔ တျခားတံဆိပ္နဲ႔ ဖိနပ္ေတြလည္း ရွိေပမဲ႔ စီးေနက် ေငြငန္းမင္းတံဆိပ္ ေလးညွင္းေရာင္ကိုပဲ အစြဲအလန္းႀကီးႀကီးနဲ႔ ၀ယ္လာလိုက္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ပိုက္ဆံ ၂၀၀ စိုက္ေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္ေပးတာ မယူတဲ႔အျပင္ ၂၀၀ ေလးကိုမ်ား စကားထဲ ထည့္ေျပာေနရေသးတယ္ဆိုတဲ႔ပံုစံနဲ႔ တေယာက္မ်က္နွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနၾကတဲ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကည့္ရင္း ဒုတိယမၸိ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ရျပန္တယ္။ ေအာ္ ပိုက္ဆံ ၂၀၀ က ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ၀ယ္မရဘဲ လမ္းေဘးက ဖုန္း တခါ ဆက္စာပဲ ရွိေတာ႔တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မမွ မသိေသးဘဲေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီ(ေရာက္ေရာက္ခ်င္း)ေန႔ကေတာ႔ သေရဖိနပ္တရံကို ၃၇၀၀ ေပးရတယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မကေတာ႔ ေျပာလို႔မဆံုးနိုင္ခဲ႔။
သေဘၤာေပၚမွ ရန္ကုန္အ၀င္ ျမင္ကြင္း
ျမန္မာျပန္ေရာက္တုန္း ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္ကို ကားနဲ႔ အလည္ သြားျဖစ္တယ္။ အဲဒီဘက္မွာက ၿမိဳ႕တိုင္းလိုလိုမွာ အမ်ိဳးေတြရွိတယ္ေလ။ ကားက လူ ၈ ေယာက္စီးရတဲ႔ တကၠစီကားေလးေတြကို စီးသြားရတာ။ လမ္းခရီးမွာ ကားေပၚကလူေတြ ေျပာၾကတဲ႔စကားကို နားေထာင္ရင္း မျမင္ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ႔ လယ္ကြင္းေတြ၊ တဲပုတ္ေလးေတြ၊ ျမင္းလွည္းေတြကုိ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ေပါ႔။ ေျပာသာေျပာတယ္။ အဲဒီဘက္မွာ ျမင္းလွည္းေတြက ရွားပါးပစၥည္းေတြပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ဆိုက္ကားေတြပဲ ေတြ႕ရတယ္။
ကမ္းနဖူးက ဆန္စက္ေတြ
တခ်ိဳ႕လယ္ကြင္းေတြက ေရျမဳပ္ေနတယ္။ ကားေပၚပါလာတဲ႔ အဲဒီေဒသခံ ဦးေလးႀကီးနဲ႔ အေဒၚႀကီးေတြက ေမးသမွ် ရွင္းျပေပးၾကတယ္။ အရင္ အဲဒီေဒသက မိုးစပါးအရမ္းေအာင္တဲ႔ လယ္ေတြျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း၊ ေနာက္ေတာ႔ နွစ္သီးစားဆိုၿပီး လုပ္လိုက္တာ လယ္ေတြ ပ်က္ကုန္ေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္မ သိပ္နားမလည္တဲ႔ၾကားက နားလည္သေလာက္ေျပာရရင္ နွစ္သီးစားဆိုတာ မိုးေရာ၊ ေႏြေရာမွာ စပါးေတြစိုက္တာေပါ႔။ ေႏြမွာက်ေတာ႔ လယ္ထဲ ေရသြင္းၿပီး စိုက္ၾကတာတဲ႔။ အဲဒီလိုလည္း လုပ္လိုက္ေရာ၊ မိုးရာသီေရာက္တဲ႔အခါ လယ္ထဲက ေရေတြကျပန္မထြက္၊ မိုးကလည္းရြာနဲ႔ လယ္ေတြက ေရလွ်ံၿပီး စပါးစိုက္မရျဖစ္သြားတာ။ ေႏြရာသီက်မွ စိုက္လို႔ရေတာ႔တယ္တဲ႔။ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ တခ်ိဳ႕လယ္ေတြကေတာ႔ လံုး၀ပ်က္သြားတယ္တဲ႔။ ေနာက္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာေနၾကတဲ႔ လယ္ယာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ကၽြန္မလည္း သိပ္ေတာ႔နားမလည္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ပထမဆံုးလုပ္ရတဲ႔ လယ္သမားေတြ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္သြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အေၾကြးပတ္လည္၀ိုင္းၿပီး လယ္ေတြ ထိုးဆပ္ရတယ္တဲ႔။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ ထိသြားတယ္လို႔ေျပာတယ္။ သူတို႔က နွစ္သီးစားစိုက္ဖို႔ အဲဒီၿမိဳ႕နား ပတ္၀န္းက်င္က စပါးဆိုရင္ ႀကိတ္ၿပီး ဆန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆုိတာေလာက္ပဲ သိတဲ႔ ဆန္စက္၊ ဆီစက္ပိုင္ရွင္နဲ႔ သူေဌးေတြကို ဦးစီးလုပ္ခိုင္းတာတဲ႔။
ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚက လူေနတဲေလး
ကားလမ္းေဘး လယ္ကြင္းေတြမွာရွိတဲ႔ တဲေလးေတြက လူေတြခမ်ာ လယ္ကြင္းေတြ ေရျမဳပ္ေနလို႔ ေလွေလးေတြနဲ႔ သြားလာေနၾကတာကို ျမင္ရတာလည္း တမ်ိဳးေလးပဲ။ ကားေပၚမွာပါလာတဲ႔ ရန္ကုန္သားဦးေလးႀကီးက ခုလို မွတ္ခ်က္ ျပဳတယ္။ "ေဩာ္...ဒီလိုမ်ိဳးဘ၀ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ သူတို႔ဟာနဲ႔ သူတို႔ေတာ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲေနာ္"တဲ႔။ ေနာက္ လယ္သမားေတြနဲ႔ လယ္ယာေတြအေၾကာင္း ေျပာၿပီးေတာ႔ ခုတေလာျဖစ္ေနတဲ႔ ရုန္းစုရုန္းစုအေၾကာင္းနဲ႔ ကုန္ေစ်းနႈန္းေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကျပန္ေရာ။ လက္ရွိ တာ၀န္ရွိသူေတြရဲ့ အေၾကာင္းကို ကားေမာင္းတဲ႔ ဦးေလးႀကီးက ဆက္ေျပာတယ္။ "သမီးတုိ႔ရယ္ ျပည္သူေတြ၊ ျပည္သားေတြအတြက္ သူတို႔ ဘာေတြမ်ား အက်ိဳးရွိေအာင္ လုပ္ေပးဖူးလို႔လဲ"တဲ႔။ "သူတို႔ဘက္ကေန လိုက္ကူေျပာေပးတဲ႔ တခ်ိဳ႕လူေတြ ရွိတယ္"တဲ႔။ "အဲလိုလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ အဘက တခြန္းပဲ ျပန္ေမးလိုက္တယ္... ၇ရက္သားသမီးေတြကို စိတ္ခ်မ္းသာေစတဲ႔ ေကာင္းကြက္ေလး၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေလး တစ္ခုေလာက္ပဲ ေျပာျပေပးပါလားလို႔။ အဲဒီလိုေျပာလိုက္ရင္ ဟိုဘက္က ပါးစပ္ပိတ္သြားေရာ"တဲ႔။ "ဟုတ္တယ္ေလ... သူတို႔ေၾကာင္႔ ျပည္သူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာျဖစ္ရတဲ႔ကိစၥ ဘာမ်ားရွိလို႔လဲ"တဲ႔။ ဒါက ျပည္သူစစ္စစ္ တကၠစီေမာင္းတဲ႔ အဘႀကီးရဲ့ တကယ္႔ရင္ထဲက စကားပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔လည္း အဘႀကီးစကား နားေထာင္ရင္း ၿငိမ္က်သြားမိတယ္။
ကိုယ္သြားလိုရာေရာက္ေတာ႔ ပဲ႔ေထာင္ေလးနဲ႔ဘုရားပတ္ဖူးရင္း ေဘးျမင္ကြင္းအခ်ိဳ႕ကို ဓာတ္ပံုရိုက္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ကားနဲ႔လာတုန္းကေတာ႔ ကားလမ္းေတြက ၾကမ္းတာေၾကာင္႔ လူေတာင္ အနိုင္နိုင္ ထိုင္စီးေနရတာနဲ႔ မရိုက္ျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ အျပန္မွာေတာ႔ ကားနဲ႔ မျပန္ဘဲ သေဘၤာစီးလို႔ ျပန္လာခဲ႔ပါတယ္။
s0wha1
ရန္ကုန္ျပန္ မွတ္တမ္း (၁)
ရန္ကုန္ျပန္ မွတ္တမ္း (၂)
Print this post
ပိုက္ဆံေတြကို ေရၿပီးေတာ႔ လက္ညႈိးနဲ႔လက္မမွာ မည္းၿပီးက်န္ခဲ႔တာကို ၾကည့္ရင္း ျမန္မာနိုင္ငံက ပိုက္ဆံေလးေတြ ဘယ္လိုေၾကာင္႔ ႏြမ္းဖတ္ေနလည္း မသိဘူးလို႔ေတြးျဖစ္တယ္။ စကၠဴနဲ႔လုပ္တဲ႔ ပိုက္ဆံအရြက္ေတြကိုေတာင္ အခ်ိန္မီ အသစ္မလဲနိုင္ေလာက္ေအာင္ သစ္ေတြ၊ ၀ါးေတြေပါမ်ားတဲ႔ နိုင္ငံမွာ စကၠဴေတြက ရွားပါးေနၿပီလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ၂၀၀၊ ၁၀၀ နဲ႔ ၅၀တန္ ပိုက္ဆံအရြက္ေလးေတြက ေထာင္တန္အရြက္ေလးေတြထက္ ပိုသနားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စုတ္ႏြမ္းၿပီး ညစ္ပတ္ေနတာကို အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရတယ္။
ျမန္မာနိုင္ငံက မထြက္လာခင္ သံုးခဲ႔ရတဲ႔ ၁၀ တန္၊ ၂၀ တန္ေတြက အသံုးမ၀င္ေတာ႔တဲ႔ ေငြစကၠဴသာသာေလာက္ပဲ ရွိေတာ႔တာကိုလည္း မယံုနိုင္ေအာင္ျဖစ္ရေသးတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ခ်ိန္ ပထမဆံုးရက္မွာ ပိုက္ဆံြလႊဲထားတာ မေရာက္ေသးတာနဲ႔ ေယာင္းမဆီက ၃၅၀၀ ေလာက္ ခဏယူၿပီး အရင္က အၿမဲစီးေနက် သေရစိမ္းဖိနပ္ေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြား၀ယ္ရင္း စားခ်င္တဲ႔ မုန္႔ေတြလည္း စားခဲ႔မယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ ထြက္ခဲ႔တယ္။ စတိုးဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ႔ ဖိနပ္က ၃၇၀၀တဲ႔။ လူလည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ရတယ္။ ကၽြန္မ ျမန္မာမွာရွိေနစဥ္ ၀ယ္ေနက်ေစ်းက ၇၀၀ က်ပ္ပါ။ ေစ်းတက္ရင္ေတာင္ အဲေလာက္တက္မယ္ မထင္ထားခဲ႔။ ၅ နွစ္အတြင္းမွာ လိုက္မမီနိုင္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားတာ ကုန္ေစ်းနႈန္းပါလားလို႔ေတာ႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မ မသိေတာ႔တဲ႔ တျခားတံဆိပ္နဲ႔ ဖိနပ္ေတြလည္း ရွိေပမဲ႔ စီးေနက် ေငြငန္းမင္းတံဆိပ္ ေလးညွင္းေရာင္ကိုပဲ အစြဲအလန္းႀကီးႀကီးနဲ႔ ၀ယ္လာလိုက္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ပိုက္ဆံ ၂၀၀ စိုက္ေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္ေပးတာ မယူတဲ႔အျပင္ ၂၀၀ ေလးကိုမ်ား စကားထဲ ထည့္ေျပာေနရေသးတယ္ဆိုတဲ႔ပံုစံနဲ႔ တေယာက္မ်က္နွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနၾကတဲ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကည့္ရင္း ဒုတိယမၸိ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ရျပန္တယ္။ ေအာ္ ပိုက္ဆံ ၂၀၀ က ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ၀ယ္မရဘဲ လမ္းေဘးက ဖုန္း တခါ ဆက္စာပဲ ရွိေတာ႔တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မမွ မသိေသးဘဲေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီ(ေရာက္ေရာက္ခ်င္း)ေန႔ကေတာ႔ သေရဖိနပ္တရံကို ၃၇၀၀ ေပးရတယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မကေတာ႔ ေျပာလို႔မဆံုးနိုင္ခဲ႔။
သေဘၤာေပၚမွ ရန္ကုန္အ၀င္ ျမင္ကြင္း
ကမ္းနဖူးက ဆန္စက္ေတြတခ်ိဳ႕လယ္ကြင္းေတြက ေရျမဳပ္ေနတယ္။ ကားေပၚပါလာတဲ႔ အဲဒီေဒသခံ ဦးေလးႀကီးနဲ႔ အေဒၚႀကီးေတြက ေမးသမွ် ရွင္းျပေပးၾကတယ္။ အရင္ အဲဒီေဒသက မိုးစပါးအရမ္းေအာင္တဲ႔ လယ္ေတြျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း၊ ေနာက္ေတာ႔ နွစ္သီးစားဆိုၿပီး လုပ္လိုက္တာ လယ္ေတြ ပ်က္ကုန္ေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္မ သိပ္နားမလည္တဲ႔ၾကားက နားလည္သေလာက္ေျပာရရင္ နွစ္သီးစားဆိုတာ မိုးေရာ၊ ေႏြေရာမွာ စပါးေတြစိုက္တာေပါ႔။ ေႏြမွာက်ေတာ႔ လယ္ထဲ ေရသြင္းၿပီး စိုက္ၾကတာတဲ႔။ အဲဒီလိုလည္း လုပ္လိုက္ေရာ၊ မိုးရာသီေရာက္တဲ႔အခါ လယ္ထဲက ေရေတြကျပန္မထြက္၊ မိုးကလည္းရြာနဲ႔ လယ္ေတြက ေရလွ်ံၿပီး စပါးစိုက္မရျဖစ္သြားတာ။ ေႏြရာသီက်မွ စိုက္လို႔ရေတာ႔တယ္တဲ႔။ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ တခ်ိဳ႕လယ္ေတြကေတာ႔ လံုး၀ပ်က္သြားတယ္တဲ႔။ ေနာက္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာေနၾကတဲ႔ လယ္ယာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ကၽြန္မလည္း သိပ္ေတာ႔နားမလည္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ပထမဆံုးလုပ္ရတဲ႔ လယ္သမားေတြ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္သြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အေၾကြးပတ္လည္၀ိုင္းၿပီး လယ္ေတြ ထိုးဆပ္ရတယ္တဲ႔။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ ထိသြားတယ္လို႔ေျပာတယ္။ သူတို႔က နွစ္သီးစားစိုက္ဖို႔ အဲဒီၿမိဳ႕နား ပတ္၀န္းက်င္က စပါးဆိုရင္ ႀကိတ္ၿပီး ဆန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆုိတာေလာက္ပဲ သိတဲ႔ ဆန္စက္၊ ဆီစက္ပိုင္ရွင္နဲ႔ သူေဌးေတြကို ဦးစီးလုပ္ခိုင္းတာတဲ႔။
ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚက လူေနတဲေလးကိုယ္သြားလိုရာေရာက္ေတာ႔ ပဲ႔ေထာင္ေလးနဲ႔ဘုရားပတ္ဖူးရင္း ေဘးျမင္ကြင္းအခ်ိဳ႕ကို ဓာတ္ပံုရိုက္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ကားနဲ႔လာတုန္းကေတာ႔ ကားလမ္းေတြက ၾကမ္းတာေၾကာင္႔ လူေတာင္ အနိုင္နိုင္ ထိုင္စီးေနရတာနဲ႔ မရိုက္ျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ အျပန္မွာေတာ႔ ကားနဲ႔ မျပန္ဘဲ သေဘၤာစီးလို႔ ျပန္လာခဲ႔ပါတယ္။
s0wha1
ရန္ကုန္ျပန္ မွတ္တမ္း (၁)
ရန္ကုန္ျပန္ မွတ္တမ္း (၂)
မေတြ႔တာၾကာလို႔ လွည့္လာတာ လက္စသတ္ေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္ေနတာကိုး။ ရန္ကုန္ရဲ႕ ေကာင္းတာေလးေတြလဲ ေျပာဦးမွေပါ့ အမရဲ႕။ ဆိုးကြက္ေတြခ်ည္းပဲ။
September 6, 2007 3:27 AM