Thursday, September 6, 2007

ရန္ကုန္ျပန္ မွတ္တမ္း (၃)



ကိုရဲမြန္က ကြန္မန္႔ေရးသြားတယ္။
Ye-Mon said...

မေတြ႔တာၾကာလို႔ လွည့္လာတာ လက္စသတ္ေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္ေနတာကိုး။ ရန္ကုန္ရဲ႕ ေကာင္းတာေလးေတြလဲ ေျပာဦးမွေပါ့ အမရဲ႕။ ဆိုးကြက္ေတြခ်ည္းပဲ။

September 6, 2007 3:27 AM


ဟီဟီ...ကိုရဲမြန္ေျပာလည္းေျပာစရာပဲ။ ကၽြန္မ ရန္ကုန္ျပန္သြားတာ သေဘာက်တာဆိုလို႔ ဘာတခုမွ မေတြ႕ခဲ႔ဘူး။ ေကာင္းတာေလးေတြ ေရးခ်င္ေပမဲ႔ ကၽြန္မကပဲ အဆိုးျမင္ေနလို႔လားမသိဘူး ဘာေကာင္းတာမွ ေျပာစရာမရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္။:D အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္မေရးထားတာ ရန္ကုန္ရဲ့ ဆိုးကြက္ေတြႀကီးပဲ ဆိုရင္လည္း သည္းခံၿပီး ဖတ္ၾကပါ။ ကိုယ္ႀကံဳတာ၊ ျမင္တာ၊ ခံစားရတာေတြပဲ ေရးထားတာပါ။ အပိုေတြ ေျပာထားတာ တခုမွ မပါပါဘူးလို႔...

ရန္ကုန္အ၀င္ ေရႊတိဂံုဘုရားကို သေဘၤာေပၚကေန ခုလို ဖူးေျမာ္ရတယ္

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တဲ႔ ပထမဆံုးရက္ပဲ မေတြ႕ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ႔ လူေတြနဲ႔ျပန္ဆံုရလို႔ နည္းနည္းေပ်ာ္သလို ခံစားရတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြေတာ႔ ကိုယ္႔အိမ္မွာေတာင္ ကိုယ္ေနရတာမေပ်ာ္ဘူး။ စထဲက အိမ္ထမင္း၊ အိမ္ဟင္းစားၿပီး မိသားစု စံုစံုညီညီနဲ႔ေနေနရလို႔လား မေျပာတတ္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လို႔ သူမ်ားေတြလို မိသားစုနဲ႔ေတြ႕ရတယ္ဆိုတဲ႔ feel လည္းမခံစားရ၊ အေမက ခ်က္ေကၽြးတဲ႔ ထမင္း၊ ဟင္းကို စားရလို႔ အရမ္းစားေကာင္းတယ္ဆိုတဲ႔ feel လည္းမခံစားရ။ အရာရာ ေဟာင္းျမင္းေနတဲ႔ထဲ ကၽြန္မတို႔ အိမ္လည္း အပါအ၀င္။ လူသိပ္မေနေတာ႔တဲ႔ ကိုယ္တသက္လံုးေနခဲ႔တဲ႔ ကိုယ္႔အိမ္ကိုယ္ ၾကည့္ရတာ ပိုေဟာင္းႏြမ္းသြားၿပီး တျခားအိမ္တလံုးလိုမ်ိဳး ျမင္ေနရတဲ႔ feel ႀကီးနဲ႔။ ေနရ၊ ထိုင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္မသက္မသာျဖစ္ရတယ္။

ပိုက္ဆံေတြကို ေရၿပီးေတာ႔ လက္ညႈိးနဲ႔လက္မမွာ မည္းၿပီးက်န္ခဲ႔တာကို ၾကည့္ရင္း
ျမန္မာနိုင္ငံက ပိုက္ဆံေလးေတြ ဘယ္လိုေၾကာင္႔ ႏြမ္းဖတ္ေနလည္း မသိဘူးလို႔ေတြးျဖစ္တယ္။ စကၠဴနဲ႔လုပ္တဲ႔ ပိုက္ဆံအရြက္ေတြကိုေတာင္ အခ်ိန္မီ အသစ္မလဲနိုင္ေလာက္ေအာင္ သစ္ေတြ၊ ၀ါးေတြေပါမ်ားတဲ႔ နိုင္ငံမွာ စကၠဴေတြက ရွားပါးေနၿပီလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ၂၀၀၊ ၁၀၀ နဲ႔ ၅၀တန္ ပိုက္ဆံအရြက္ေလးေတြက ေထာင္တန္အရြက္ေလးေတြထက္ ပိုသနားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ စုတ္ႏြမ္းၿပီး ညစ္ပတ္ေနတာကို အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရတယ္။

ျမန္မာနိုင္ငံက မထြက္လာခင္ သံုးခဲ႔ရတဲ႔ ၁၀ တန္၊ ၂၀ တန္ေတြက အသံုးမ၀င္ေတာ႔တဲ႔ ေငြစကၠဴသာသာေလာက္ပဲ ရွိေတာ႔တာကိုလည္း မယံုနိုင္ေအာင္ျဖစ္ရေသးတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ခ်ိန္ ပထမဆံုးရက္မွာ ပိုက္ဆံြလႊဲထားတာ မေရာက္ေသးတာနဲ႔ ေယာင္းမဆီက ၃၅၀၀ ေလာက္ ခဏယူၿပီး အရင္က အၿမဲစီးေနက် သေရစိမ္းဖိနပ္ေလးကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြား၀ယ္ရင္း စားခ်င္တဲ႔ မုန္႔ေတြလည္း စားခဲ႔မယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ကူးနဲ႔ ထြက္ခဲ႔တယ္။ စတိုးဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ႔ ဖိနပ္က ၃၇၀၀တဲ႔။ လူလည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ရတယ္။ ကၽြန္မ ျမန္မာမွာရွိေနစဥ္ ၀ယ္ေနက်ေစ်းက ၇၀၀ က်ပ္ပါ။ ေစ်းတက္ရင္ေတာင္ အဲေလာက္တက္မယ္ မထင္ထားခဲ႔။ ၅ နွစ္အတြင္းမွာ လိုက္မမီနိုင္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားတာ ကုန္ေစ်းနႈန္းပါလားလို႔ေတာ႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္မ မသိေတာ႔တဲ႔ တျခားတံဆိပ္နဲ႔ ဖိနပ္ေတြလည္း ရွိေပမဲ႔ စီးေနက် ေငြငန္းမင္းတံဆိပ္ ေလးညွင္းေရာင္ကိုပဲ
အစြဲအလန္းႀကီးႀကီးနဲ႔ ၀ယ္လာလိုက္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ပိုက္ဆံ ၂၀၀ စိုက္ေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ျပန္ေပးတာ မယူတဲ႔အျပင္ ၂၀၀ ေလးကိုမ်ား စကားထဲ ထည့္ေျပာေနရေသးတယ္ဆိုတဲ႔ပံုစံနဲ႔ တေယာက္မ်က္နွာ တေယာက္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနၾကတဲ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကည့္ရင္း ဒုတိယမၸိ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းျဖစ္ရျပန္တယ္။ ေအာ္ ပိုက္ဆံ ၂၀၀ က ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ၀ယ္မရဘဲ လမ္းေဘးက ဖုန္း တခါ ဆက္စာပဲ ရွိေတာ႔တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မမွ မသိေသးဘဲေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီ(ေရာက္ေရာက္ခ်င္း)ေန႔ကေတာ႔ သေရဖိနပ္တရံကို ၃၇၀၀ ေပးရတယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္မကေတာ႔ ေျပာလို႔မဆံုးနိုင္ခဲ႔။

သေဘၤာေပၚမွ ရန္ကုန္အ၀င္ ျမင္ကြင္း

ျမန္မာျပန္ေရာက္တုန္း ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္ကို ကားနဲ႔ အလည္ သြားျဖစ္တယ္။ အဲဒီဘက္မွာက ၿမိဳ႕တိုင္းလိုလိုမွာ အမ်ိဳးေတြရွိတယ္ေလ။ ကားက လူ ၈ ေယာက္စီးရတဲ႔ တကၠစီကားေလးေတြကို စီးသြားရတာ။ လမ္းခရီးမွာ ကားေပၚကလူေတြ ေျပာၾကတဲ႔စကားကို နားေထာင္ရင္း မျမင္ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ႔ လယ္ကြင္းေတြ၊ တဲပုတ္ေလးေတြ၊ ျမင္းလွည္းေတြကုိ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ေပါ႔။ ေျပာသာေျပာတယ္။ အဲဒီဘက္မွာ ျမင္းလွည္းေတြက ရွားပါးပစၥည္းေတြပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ဆိုက္ကားေတြပဲ ေတြ႕ရတယ္။

ကမ္းနဖူးက ဆန္စက္ေတြ

တခ်ိဳ႕လယ္ကြင္းေတြက ေရျမဳပ္ေနတယ္။ ကားေပၚပါလာတဲ႔ အဲဒီေဒသခံ ဦးေလးႀကီးနဲ႔ အေဒၚႀကီးေတြက ေမးသမွ် ရွင္းျပေပးၾကတယ္။ အရင္ အဲဒီေဒသက မိုးစပါးအရမ္းေအာင္တဲ႔ လယ္ေတြျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း၊ ေနာက္ေတာ႔ နွစ္သီးစားဆိုၿပီး လုပ္လိုက္တာ လယ္ေတြ ပ်က္ကုန္ေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတယ္။ ကၽြန္မ သိပ္နားမလည္တဲ႔ၾကားက နားလည္သေလာက္ေျပာရရင္ နွစ္သီးစားဆိုတာ မိုးေရာ၊ ေႏြေရာမွာ စပါးေတြစိုက္တာေပါ႔။ ေႏြမွာက်ေတာ႔ လယ္ထဲ ေရသြင္းၿပီး စိုက္ၾကတာ
တဲ႔။ အဲဒီလိုလည္း လုပ္လိုက္ေရာ၊ မိုးရာသီေရာက္တဲ႔အခါ လယ္ထဲက ေရေတြကျပန္မထြက္၊ မိုးကလည္းရြာနဲ႔ လယ္ေတြက ေရလွ်ံၿပီး စပါးစိုက္မရျဖစ္သြားတာ။ ေႏြရာသီက်မွ စိုက္လို႔ရေတာ႔တယ္တဲ႔။ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ တခ်ိဳ႕လယ္ေတြကေတာ႔ လံုး၀ပ်က္သြားတယ္တဲ႔။ ေနာက္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာေနၾကတဲ႔ လယ္ယာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ကၽြန္မလည္း သိပ္ေတာ႔နားမလည္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ပထမဆံုးလုပ္ရတဲ႔ လယ္သမားေတြ ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္သြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အေၾကြးပတ္လည္၀ိုင္းၿပီး လယ္ေတြ ထိုးဆပ္ရတယ္တဲ႔။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ ထိသြားတယ္လို႔ေျပာတယ္။ သူတို႔က နွစ္သီးစားစိုက္ဖို႔ အဲဒီၿမိဳ႕နား ပတ္၀န္းက်င္က စပါးဆိုရင္ ႀကိတ္ၿပီး ဆန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆုိတာေလာက္ပဲ သိတဲ႔ ဆန္စက္၊ ဆီစက္ပိုင္ရွင္နဲ႔ သူေဌးေတြကို ဦးစီးလုပ္ခိုင္းတာတဲ႔။

ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚက လူေနတဲေလး

ကားလမ္းေဘး လယ္ကြင္းေတြမွာရွိတဲ႔ တဲေလးေတြက လူေတြခမ်ာ လယ္ကြင္းေတြ ေရျမဳပ္ေနလို႔ ေလွေလးေတြနဲ႔ သြားလာေနၾကတာကို ျမင္ရတာလည္း တမ်ိဳးေလးပဲ။ ကားေပၚမွာပါလာတဲ႔ ရန္ကုန္သားဦးေလးႀကီးက ခုလို မွတ္ခ်က္ ျပဳတယ္။ "ေဩာ္...ဒီလိုမ်ိဳးဘ၀ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ သူတို႔ဟာနဲ႔ သူတို႔ေတာ႔ ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲေနာ္"တဲ႔။ ေနာက္ လယ္သမားေတြနဲ႔ လယ္ယာေတြအေၾကာင္း ေျပာၿပီးေတာ႔ ခုတေလာျဖစ္ေနတဲ႔ ရုန္းစုရုန္းစုအေၾကာင္းနဲ႔ ကုန္ေစ်းနႈန္းေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကျပန္ေရာ။ လက္ရွိ တာ၀န္ရွိသူေတြရဲ့ အေၾကာင္းကို ကားေမာင္းတဲ႔ ဦးေလးႀကီးက ဆက္ေျပာတယ္။ "သမီးတုိ႔ရယ္ ျပည္သူေတြ၊ ျပည္သားေတြအတြက္ သူတို႔ ဘာေတြမ်ား အက်ိဳးရွိေအာင္ လုပ္ေပးဖူးလို႔လဲ"တဲ႔။ "သူတို႔ဘက္ကေန လိုက္ကူေျပာေပးတဲ႔ တခ်ိဳ႕လူေတြ ရွိတယ္"တဲ႔။ "အဲလိုလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ အဘက တခြန္းပဲ ျပန္ေမးလိုက္တယ္... ၇ရက္သားသမီးေတြကို စိတ္ခ်မ္းသာေစတဲ႔ ေကာင္းကြက္ေလး၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေလး တစ္ခုေလာက္ပဲ ေျပာျပေပးပါလားလို႔။ အဲဒီလိုေျပာလိုက္ရင္ ဟိုဘက္က ပါးစပ္ပိတ္သြားေရာ"တဲ႔။ "ဟုတ္တယ္ေလ... သူတို႔ေၾကာင္႔ ျပည္သူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာျဖစ္ရတဲ႔ကိစၥ ဘာမ်ားရွိလို႔လဲ"တဲ႔။ ဒါက ျပည္သူစစ္စစ္ တကၠစီေမာင္းတဲ႔ အဘႀကီးရဲ့ တကယ္႔ရင္ထဲက စကားပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔လည္း အဘႀကီးစကား နားေထာင္ရင္း ၿငိမ္က်သြားမိတယ္။

ကိုယ္သြားလိုရာေရာက္ေတာ႔ ပဲ႔ေထာင္ေလးနဲ႔ဘုရားပတ္ဖူးရင္း ေဘးျမင္ကြင္းအခ်ိဳ႕ကို ဓာတ္ပံုရိုက္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ကားနဲ႔လာတုန္းကေတာ႔ ကားလမ္းေတြက ၾကမ္းတာေၾကာင္႔ လူေတာင္ အနိုင္နိုင္ ထိုင္စီးေနရတာနဲ႔ မရိုက္ျဖစ္ခဲ႔ဘူး။ အျပန္မွာေတာ႔ ကားနဲ႔ မျပန္ဘဲ သေဘၤာစီးလို႔ ျပန္လာခဲ႔ပါတယ္။

s0wha1

ရန္ကုန္ျပန္ မွတ္တမ္း (၁)
ရန္ကုန္ျပန္ မွတ္တမ္း (၂)

Print this post

5 comments:

a2m2007blogspot.com said...

Ah Ma yay,
Myanmar lo yay chin pay mat myanmar font type ma ya lo... Burglish nat yay lite tal naww....
Ah ma sar hte mhar.... a yin ka 700 tan slipper ko... now 3700 pay ya dal so pee... ta ant ta aww nat yay htar lo par.... Ah ma nay dar Singapoer so... Myanmar nat lae` thate ma way par buu byar.. bar lo de kwar ha chat tay ko am thi dar lae` hin??... Ah ma home ko ta khar mah money ma po buu woo larr?? Exchange rate tay yaw... ta khar mha ma kyi mi buu woo larr... de lauk kyi a sat pyat nay bo ma kg par buu byar... Koe tine pyay ko... ko chit tal so yin dot... myat chay ma pyat aung... kyi nay thint dal lo htin par dal byar...

s0wha1 said...

ေမာင္ေလး a2m2003... အမ မိသားစုနဲ႔ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေနေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က ဘယ္သူ႔ဆီကိုမွ ပိုက္ဆံပို႔စရာမလိုပါ။ ျမန္မာျပည္ကို ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ တခါမွ မျပန္ဘဲ ျပန္ျဖစ္သြားတဲ႔အတြက္ အရာရာ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတာေတာ႔ အမွန္ပါပဲ။ မယံုဘူးဆိုရင္ေတာ႔ ၅ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာမွ ျမန္မာျပည္ျပန္ၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္တယ္လို႔ တခါမွ မေျပာမိဘူးထင္ပါတယ္။ အြန္လိုင္းမွာ ျမန္မာျပည္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အျမဲလို အဆက္အသြယ္ရွိပါတယ္။ ၇၀၀ ကို ၃၇၀၀ ေျပာင္းလဲသြားတာ မေျပာနဲ႔။ ၂၀ တန္ကိုေတာင္ အသံုး၀င္ေနေသးတယ္ ထင္တဲ႔သူပါ။ စကၤာပူသည္ ျမန္မာျပည္နဲ႔ မေ၀းဘူးဆိုေပမဲ႔ စကၤာပူသည္ ျမန္မာျပည္မဟုတ္တာေတာ႔ ဘယ္သူမွ ျငင္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ အနီးဆံုး ထိုင္းမွာေနတဲ႔ ျမန္မာေတြကို ေမးၾကည့္ပါလား။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ေန႔စဥ္အေျခအေနကို သိလားလို႔... ဟုတ္ၿပီေနာ္...

Unknown said...

မေျပာခ်င္ပါဘူး.. အားလြုးကုိဖတ္ပီးသြားတယ္ တခုေလးေတာ့ ေျပာခ်င္လာတာနဲ့ ဒီစာကို ေရးျခင္းပါ.
မၾကိဳက္ဘူးဆိုလဲ နားလည္ေပးမွာပါ။ ေကာ္မန့္ေတြမွာေျပာသြားသလိုပဲ ဘယ္သူမွ အတင္းလာဖတ္ခိုင္းတာမဟုတ္ေပမဲ့ အေ၇းအသားကေကာင္းတယ္ ဆြဲေဆာင္မူရိွလို့ ဖတ္မိသြားတာ ၀န္ခံပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာေမြး ျမန္မာေရမွာၾကီးပီး သူမ်ားႏိုင္ငံက အစားအစာ ေတြကိုပဲ စြဲမက္ေနတာေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးလို့ထင္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ျမန္မာေျမဟာ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြနဲ့ ယွဥ္ရင္ စုတ္ျပတ္ေနတာလဲ အမွန္ပါပဲ။ အစားအေသာက္ေတြ မေကာင္းဘူး ေျပာတာေတာ့ လြန္တယ္လို့ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ျမန္မာျပည္က အစားအေသာက္ေတြ နဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ ကို ၁ပတ္မွာ ၄ ရက္စားေနက်လူဆိုေတာ့ အဲလိုေျပာတာကို မခံခ်င္လို့ပါ။
စကာၤပူဆိုတာ ေသးေသးေလးပါ။ တျခားႏိုင္ငံေတြကို ေရာက္သြားတဲ့ အခါ စ ကို ဒီလိုမ်ိဳးပဲ ေျပာမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ မတိုးတက္ေသးတာ မွန္ပါတယ္။ အဲေလာက္လည္း မဆိုးပါဘူး။ ဒီလိုေရး လို့ ရုရွားကလို့ မထင္ပါနဲ့။ လံုး၀ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္မိသားစုေတြ က ယခုတိုင္ရန္ကုန္မွာပဲ ရိွပါေသးတယ္။ နာဂစ္ေၾကာင့္ အိမ္အမိုးလန္ စေလာင္းလန္ ေနေပမဲ့ အဆင္ေျပပါတယ္။ ေသခ်ာတာက စားေသာက္တဲ့ ဆိုင္ အေရြးမွားေနတာ ျဖစ္မွာပါ။

s0wha1 said...

အင္း... ကိုmaung... နားလည္မႈေတြကေတာ႔ လြဲေနၿပီ ထင္ပါတယ္။ စလံုးက အစားအစာေတြကို ေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္မ တခါမွ မေျပာဖူးပါဘူး။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကို မဆိုလိုပါဘူး။ ရိုးရိုး Hawkerဆိုင္ေတြက အစားအစာေတြကို ေျပာတာပါ။ စလံုးက အစားအစာက အရမ္းညံ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔အတြက္ကေတာ႔ သိပ္မသိသာပါဘူး။ အိမ္ထမင္း အိမ္ဟင္းပဲ စားလို႔ ဘယ္ႏိုင္ငံေရာက္ေရာက္ စားလို႔ေကာင္းေနမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ရန္ကုန္က အစားအစာေတြ မေကာင္းဘူးဆိုတာ တကယ္လည္း မေကာင္းေတာ႔တာပါပဲ။ ႏိုင္ငံျခားမွာ အေနၾကာၿပီး ထမင္း၊ ဟင္း ေကာင္းေကာင္း မစားရတဲ႔သူေတြအတြက္ေတာ႔ လက္ရွိ ရန္ကုန္က အစားအစာေတြက အရမ္းေကာင္းေနမွာ မထူးဆန္းပါဘူး။ ရန္ကုန္က စားေသာက္ဆိုင္တိုင္း၊ အစားအစာတိုင္းကိုေတာ႔ မေကာင္းဘူးလို႔ မေျပာပါဘူး။ အရင္က ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ဆိုင္မွာပဲ စားစား၊ စားလို႔ ေကာင္းေနတဲ႔ မုန္႔ပဲသေရစာ၊ အစားအစာေတြက အခုေတာ႔ လံုးလံုး အရသာမရွိေတာ႔တာကို ဆိုလိုပါတယ္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကႀကီး၊ အစစအရာရာ ရွားပါးလာတဲ႔အခါ ပါေလဟန္ေလးေတြနဲ႔ ျဖစ္သလို ခ်က္ျပဳတ္ေရာင္းခ်တာကို ဆိုလိုခ်င္ပါတယ္။ ဥပမာ- ပဲျပဳတ္နဲ႔ နံျပားဆိုရင္ အရင္တုန္းက ဆီခ်က္နဲ႔ ဆီရႊဲရႊဲထည့္ၿပီး ေရာင္းခ်ေပမဲ႔ ခုဆို ဆီေတာင္ မပါေတာ႔ဘူး။ မုန္႔ဟင္းခါးရည္ဆိုလည္း အခ်ိဳမႈန္႔ကိုသာ အဓိကထည့္ၿပီး အားျပဳေရာင္းေနရတယ္။ ငါးဆိုတာ ပါေလဟန္သက္သက္သာ ရွိေတာ႔တယ္။ ဒီလို အစားအစာေတြက ဘယ္မွာ လာၿပီး စားလို႔ ေကာင္းႏိုင္ပါေတာ႔မလဲ။ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ကၽြန္မ ဥပမာ ေပးတာ လံုေလာက္မယ္ ထင္ပါရဲ့။

ကၽြန္မ ဒီလို (ဆင္ေကာင္ႀကီးတခုလံုး) ေရးျပ၊ ေျပာျပ၊ ရွင္းျပလို႔မွ နားမလည္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ႔ ဟုတ္ကဲ႔... ကၽြန္မလည္း မေျပာတတ္ေတာ႔ဘူးရွင္႔။ ႀကိဳက္သလို ယူဆႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မသည္ ဘ၀ေမ႕သူ၊ ဘ၀င္ျမင္႔သူ၊ တိုင္းျပည္ေသးေသးေလးမွာ ေနေနၿပီး ႀကီးက်ယ္ေနသူ... စသျဖင္႔ေပါ႔... ;))

Unknown said...

somehow i can not write in burmese so i will write in english.
someone else is using my name and posting comments here, i don't know why they would do that. it's still anonymous on line anyway.
i am in agreement with you ma soe, that's the bottom line. i love burma, the food, the environment and the people in it. i left burma back in 1983 and living in the US since then. but i have gone back and visited the country since 1990 and almost every year since then. i love eating burmese food, but i had to restrain myself from eating food from the street vendors, especially wat thar dote toe ( yummy), due to uncleanliness. however i am able to eat from street vendors in bkk or s'pore without any problem. that' the different. our neighboring countries are so developed and our country is so undeveloped that it's depressing!
as i had mentioned in my past comments, i enjoy reading your blog because you are a clever writer. so if you, all of a sudden, start seeing my comments with such different angle then i had been writing, be cautious and check their ip address. perhaps it's an impostor.
anyway, keep up the good job!

ကာရန္မဲ႔ အေတြးစမ်ား © 2008 Por *Templates para Você*