ကၽြန္မ ရန္ကုန္ကို ၁၉ရက္ တနဂၤေႏြေန႔က ျပန္သြားတယ္ေလ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာင္ နႈတ္မဆက္သြားျဖစ္ဘူး။ နွစ္ပတ္ပဲ ျပန္တာဆိုေတာ႔ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနလို႔လည္း ပါတာေပါ႔။ ျမန္မာကေန ၃ ခါေလာက္ေတာ႔ ကၽြန္မဘေလာ႔ဂ္ေလးကို လာလာၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကို စေရာက္ထဲက ၅နွစ္ေက်ာ္ မျပန္ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ျပည္ေတာ္ကို ပထမဆံုး အလည္ျပန္တဲ႔ ခရီးစဥ္ပါပဲ။
ရန္ကုန္ေလဆိပ္က အသစ္ျပင္လိုက္တယ္တဲ႔။ အရင္လို ကားစီးၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရတာေတြေတာ႔ မလုပ္ရေတာ႔ပါဘူး။ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မအခြန္ေဆာင္ထားတဲ႔ေျပစာကို မိတၱဴေတာင္းတယ္။ တခါမွ မျပန္ဖူးေတာ႔ မိတၱဴေတြလည္း မကူးလာမိဘူးေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မကို လာႀကိဳေနတဲ႔ အျပင္ကသူေတြကို မိတၱဴကူးခိုင္းရတယ္။ မိတၱဴကူးစက္က အနီးအနားမွာမရွိလို႔ ေလဆိပ္ျပင္ထြက္မရဘဲ နာရီ၀က္၊ ၁ နာရီနီးပါး ေစာင္႔လိုက္ရတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္ကေန ပထမဆံုး ႀကိဳဆိုလိုက္တဲ႔ ပံုစံေလးကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္သင္းတယ္ေနာ္။
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ေရာက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဆီးႀကိဳေနၾကတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေတာ႔ ေပ်ာ္သလိုလိုပါပဲ။ ေနာက္ေတာ႔ စလံုးက အိမ္ကိုပဲ ျပန္လာခ်င္ေနမိတယ္။ ကုန္လိုက္တဲ႔ ပိုက္ဆံဆိုတာလည္း မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ ၁၀၀တန္က အေၾကြသေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေနတာကို အံ့ဩစြာေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူမ်ားေတြေျပာတာ ၾကားဖူးေနေပမဲ႔ အဲေလာက္လို႔ မထင္ထားဘူးေလ။ ေနာက္ၿပီး ေစ်းေတြကသာႀကီးၿပီး ဘာမွ စားလို႔မေကာင္းဘူး။ အရင္တုန္းက သူမ်ားေတြ ရန္ကုန္ကို အလည္သြားၿပီး ျပန္လာရင္ ၀တုတ္တိုလာၾကေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔ညီအစ္မကေတာ႔ မည္းေျခာက္ပိန္ေညွာင္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္ဆိုေတာ႔ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကပါကုန္။
ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ စားပစ္လိုက္မယ္လို႔ ေတြးထားတာေတြလည္း တကယ္႔တကယ္က် မစားနိုင္၊ စားမေကာင္း။ မနက္ပိုင္း ပဲျပဳတ္နဲ႔နံျပား စားခ်င္လို႔ အိမ္ကလူေတြကို ၀ယ္ခိုင္းေတာ႔ ပဲျပဳတ္က ဆီမပါဘာမပါနဲ႔။ ဒါနဲ႔ အိမ္ကလူေတြကို ဆီခ်က္္ခ်က္ၿပီး ပဲျပဳတ္ေပၚကေန ထပ္ေလာင္းခိုင္းရတယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံက စားစရာေတြက အရင္လို အရသာမရွိေတာ႔ဘူး။ အိမ္ကလူေတြကအစ ဟင္းခ်က္ရင္ ဆီမ်ားမ်ား ထည့္ဖို႔ကို နွေျမာေနၾကတာကို ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ႔ရေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကို ခ်က္ေကၽြးဖို႔ လိုသမွ်ပိုက္ဆံကို အစ္မက ထုတ္ေပးေနတာေတာင္ သူတို႔က ဘာေတြကပ္ေစးနဲေနပါလိမ္႔လို႔ ေတြးမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚသြားတဲ႔ အေကာင္းဆံုးဆိုင္ေတြဆိုတာကလည္း ေစ်းသာေကာင္းတာ စားလို႔ လံုး၀မေကာင္း။ ျမန္မာျပည္ျပန္သြားတဲ႔ နွစ္ပတ္အတြင္း ကၽြန္မစိတ္ထဲ စားေကာင္းတာဆိုလို႔ ယူနန္အသားကင္ဆိုင္က အသားကင္တခ်ိဳ႕ပဲ ရွိတယ္။ အရင္က ကၽြန္မအရမ္းႀကိဳက္ခဲ႔တဲ႔ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဆိုတာကလည္း စလံုးက တရုတ္ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေတြနဲ႔ ဘာမွမထူး။ ဘာလို႔ ျမန္မာျပည္က အစားအစာေတြ ဒီေလာက္ေတာင္ အရသာေတြ ပ်က္ကုန္လဲ မသိေတာ႔ဘူး။
ေနာက္ထပ္ ထပ္ေတြ႔တာကေတာ႔ လူတန္းစားကြာဟမႈပါပဲ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာကို ပိုက္ဆံရွိသူနဲ႔ မရွိသူက ေတာ္ေတာ္သိသာသြားတယ္။ ရွိတဲ႔လူက် လက္ကိုင္ဖုန္းကိုယ္စီနဲ႔ ပိုက္ဆံ အစီးလိုက္၊ အထပ္လိုက္နဲ႔ ကုန္က်သမွ်ပိုက္ဆံ ဒိုင္ခံရွင္းၾကတယ္။ ကၽြန္မ ပိုက္ဆံတျပားမွ မရွင္းရ။ ေငြေရးေၾကးေရးအေၾကာင္း လံုး၀မေျပာ။ ကၽြန္မမွာ ပိုက္ဆံ လုရွင္းလို႔ေတာင္မရ။ မရွိတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက် ကၽြန္မပဲ အကုန္ရွင္းေပေတာ႔ေပါ႔။ သူတို႔က လုရွင္းရင္လည္း ကၽြန္မက လက္မခံခဲ႔ပါဘူး။ ဒါက အရမ္းခင္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာကို မရွိအတူ၊ ရွိအတူ ေက်ာင္းတက္ခဲ႔ရာကေန ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္အကိုင္ေတြ မတူညီေတာ႔တာနဲ႔အမွ် ေျပာင္းလဲသြားတဲ႔ အေျခအေနေတြ။ ေျပလည္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုက စီးပြားေရးသမားေတြျဖစ္ၿပီး တခ်ိဳ႕က သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ဘာမွမလုပ္ေသာ္လည္း မိဘေတြကအဆင္ေျပသူေတြ။ မေျပလည္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက် အလုပ္မရွိ၊ အလုပ္မလုပ္ၾကဘဲ ထိုင္စားေနသူေတြ။ ဘာအလုပ္မွမလုပ္လို႔လည္း သူတို႔ကို အျပစ္ေျပာလို႔ မရ။ သူတို႔လည္း လုပ္ၾကည့္ၾကေသးတာပဲ။ ဘာလုပ္လုပ္အဆင္မေျပတာနဲ႔ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္း မသိတာနဲ႔ တခ်ိဳ႕ကလည္း အရင္းအနွီးေကာင္းေကာင္းမရွိတာနဲ႔ပဲ ကြာျခားခ်င္တိုင္း ကြာျခားသြားၾကတယ္။
ေသခ်ာတာက ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြက အလုပ္ေလးေတြေတာ႔ လုပ္ၾကပါရဲ့။ ညေနဆိုရင္ေတာ႔ စည္ဘီယာဆိုင္ဆိုတာကို ေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္မ ရန္ကုန္မွာ ရွိစဥ္က စည္ဘီယာဆိုင္ေတြက မႈိလို မေပါက္ေသး။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြလည္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ ဂိမ္းဆိုင္ေတြမွာသာ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္တာ။ ခုေတာ႔ ဒီလိုမဟုတ္။ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပထမဆံုးညမွာတင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ စည္ဘီယာဆိုင္ဆိုတာကို ေရာက္သြားတယ္။ ခံုပုေလးေတြနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးအတုိင္းပဲ။ ကၽြန္မကေတာ႔ ေတာသူၿမိဳ႕ေရာက္စတိုင္နဲ႔ တအံ့တဩ လိုက္ၾကည့္မိတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း "ဟဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ အတိုင္းပဲေနာ္"လို႔ ထပ္ခါထပ္ခါ ေရရြတ္မိတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာကေတာ႔ တၿမိဳ႕နယ္လံုးက ေယာက္်ားေလးေတြ စည္ဘီယာဆိုင္ထဲ ေရာက္ေနသလား မွတ္ရေအာင္ ဆိုင္လံုးျပည့္ပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့စဥ္က ထိုင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာ ဒီေလာက္ လူျပည့္တာ ကၽြန္မ တသက္နဲ႔တကိုယ္ မျမင္ဖူးခဲ႔။ အိမ္မွာ ၾကည့္စရာတီဗြီမရွိၾကတဲ႔အတိုင္း စည္ဘီယာဆိုင္ထဲက တီဗြီမွာျပထားတဲ႔ ေဘာလံုးပြဲကို ေအာ္ဟစ္အားေပးၿပီး ၾကည့္ေနၾကတာကိုလည္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ရတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘီယာေသာက္မလားလို႔ ေမးၾကတာကိုလည္း မ်က္ေစာင္းထိုးရေသးတယ္။ နိုင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္လာတာနဲ႔ ဘီယာ၊ အရက္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္မယ္လို႔ ထင္ေနတတ္ၾကတာကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ရယ္စရာေကာင္းတာပဲလို႔ ထင္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူတို႔က ကၽြန္မအတြက္ coke တဗူး မွာေပးတယ္။ ျမန္မာမွာ coke ရတယ္ဆိုလို႔ အံ့ဩရတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ သံဗူးပတ္လည္မွာ ယိုးဒယားစာေတြနဲ႔ coke ကို ေသာက္ၾကည့္ေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ ပံုမွန္ ေသာက္ေနက်ထက္ ပိုခါးသက္သက္ ျဖစ္ေနသလိုပဲ။ ၿပီးတာနဲ႔ မေတြ႕တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အားရပါးရ စကားေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေဆးလိပ္နံ႔မခံရတာၾကာၿပီဆိုေတာ႔ တဆိုင္လံုး ေဆးလိပ္ေငြ႕ မႊန္ထူေနတဲ႔၊ တေန႔ကို ေဆးလိပ္ အလိပ္ ၃၀ေလာက္ ေသာက္ေနၾကတဲ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြၾကားမွာ ၾကာၾကာေတာ႔ မေနနိုင္။ သူတို႔ကလည္း အနွိပ္ခန္းသြားမလို႔ဆိုလား။ ကၽြန္မတို႔ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာင္ လိုက္ခဲ႔ဖုိ႔ ေခၚလိုက္ေသးတယ္။ "တကယ္နွိပ္ေပးတာဟ"တဲ႔။ "ေနပါေစေတာ႔ ကိုယ္႔ဖာသာပဲသြားၾကပါဟာ"လို႔ ေျပာရတယ္။ အဲဒီရက္ပိုင္းက ရန္ကုန္မွာ လႈပ္လႈပ္၊ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ဆိုေတာ႔ သူတို႔အိမ္ေတြက ညဥ့္နက္တဲ႔ထိ မေနခိုင္း။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မကို အိမ္အရင္ ျပန္မပို႔ခင္ သူတို႔အိမ္ေတြကို အရင္လိုက္နႈတ္ဆက္ေပးရတယ္။ ကၽြန္မ ျပန္ေရာက္ေနတုန္းမို႔ ညဥ့္နက္တဲ႔ထိ ေနမယ္ဆိုတဲ႔ သေဘာေပါ႔ေလ။ အဲလိုနဲ႔ ကၽြန္မ ေနခဲ႔တဲ႔ ၂ ပတ္အတြင္းမွာ သူတို႔နဲ႔ ေတြ႕ျဖစ္တာ ၂ ရက္မရွိေပမဲ႔ သူတို႔ကေတာ႔ ၂ ပတ္လံုး သူတို႔အိမ္ေတြကို ကၽြန္မနာမည္အလြဲသံုးစား လုပ္ေနၾကတယ္။ ျပန္ခါနီး သူတို႔ကိုေတာ႔ ေျပာခဲ႔ပါတယ္။ "နင္တို႔ျမန္မာျပည္မွာ ေနၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ခုေတာ႔ ငါသိၿပီ"လို႔။ "စည္ဘီယာဆိုင္ေလးထိုင္လိုက္၊ အနွိပ္ခန္းသြားလိုက္၊ ကာရာအိုေကသြားဆိုလိုက္၊ ေဆးလိပ္ေလး လက္ၾကားညွပ္ၿပီး လက္ကိုင္ဖုန္း ကားရားကားရားနဲ႔ ေနေနၾကတာကိုး"လို႔။ သူတို႔က ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ "ဒီမွာ ဘာမွ လုပ္စရာမွ မရွိတာဟ"တဲ႔။
သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မ မျပန္ခင္ နင္႔ဘေလာ႔ဂ္မွာ ရန္ကုန္မေကာင္းေၾကာင္း အတင္း မတုတ္နဲ႔ေနာ္လို႔ အတန္တန္မွာလိုက္တဲ႔ၾကားက ရန္ကုန္ျပန္ မွတ္တမ္း (၂) ကို ဆက္ေရးပါဦးမယ္။
s0wha1
ရန္ကုန္ျပန္ မွတ္တမ္း (၂)
ရန္ကုန္ျပန္ မွတ္တမ္း (၃)
10 comments:
မေတြ႔တာၾကာလို႔ လွည့္လာတာ လက္စသတ္ေတာ့ ရန္ကုန္ျပန္ေနတာကိုး။ ရန္ကုန္ရဲ႕ ေကာင္းတာေလးေတြလဲ ေျပာဦးမွေပါ့ အမရဲ႕။ ဆိုးကြက္ေတြခ်ည္းပဲ။
Myanmar lo yay chin par tal... Burmese Font ma shi lo. Burglish ko be` tone ya par tal..
Blogger yay ...Min ko tot ngar ma ti par woo kwar .... Min ye`. post tway ko phat pii khan sar ya te`. a tai pyaw ya yin...
Min Myanmar pi ka nay htwat lar tar bal lout kyar tay lo.lal? 5 year lar..6 year lar...?
Ba Win Lay Hat Nay 1 lo be` naw...
Myanmar p mhar myway pii Myanmar pii ka hta min sar pii.. Sa lone ko yauk twar tar par kwar...
Wan kite tar tway...Coke tauk ya tar tway pyaw pii Myanmar pi ko Min saw kar pot ma tin. par woo..
Singapore lout ka nay pii bar lo. ba win lay hut te`. a tone a nhone tway yay ya tar lal ?
Min ka Bar Kaung Gyii phit nay pii Bal Lout a Yay par a yar yauk te`. a lote tway lote khe`. lo. Myanmar pi ko saw kar ya tar lal ?
Cambridge .. Oxford tot ka graduate tway Myanmar pi mhar a myar gyii par... min lo myo ko. tai pi ko pyit pyit khar khar 1 yauk mha ma pyaw kya par woo....
Singapore lo naing ngan lay ka nay pii Ngar tot country ko ma saw kar par ne`.
Wai phan tal so lal Positive phit aung wai phan pop...
Min sa kar lone tway ka Myanmar pi pyan la ya ar ko be` nga ye` twin hte` sinn lar ya te`. pone san gyii ne`.
Tate pii Ba wa ma may. ne`. kwar...
ဒါေတာင္ ေလွ်ာ႔ေရးထားတာ ကြန္မန္႔ေပးသြားတဲ႔ ရုရွက အကိုႀကီး လင္းရဲ့...=))
totally upset on your " Return Yangon " record . i am also in s'pore and travelling a lot around the world on business trip . I never feel such depression whenever i go back to yangon . i wanna suggest you not to go back . don't want to read such self-impressed article .
why so skyflown words ? there are so many educated, rich myanmar people around the world and they even miss myanmar - however the junta is bad , we love our country ever and ever .
lin နဲ႔ chan ရဲ့ ကြန္မန္႕ေတြကို ပို႔စ္တခုအေနနဲ႔ ျပန္ေရးဦးမလို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ေရးခ်င္စိတ္ မရွိေတာ႔အတြက္ ဒီမွာပဲ ျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။ ကၽၽၽြန္မပို႔စ္ကို မဖတ္ခ်င္ရင္ မဖတ္ဘဲ ေနႏိုင္ပါတယ္။ အဲ... ဖတ္ၿပီဆိုရင္လည္း ဘာကိုဆိုလိုတယ္ဆိုတာ အရင္နားလည္ေအာင္ ဖတ္ပါ။ ကၽြန္မ အတတ္ႏီုင္ဆံုး လူနားလည္ေအာင္ ေရးထားတာပါ။ မေကာင္းတာကို မေကာင္းတာပဲ ေရးပါမယ္။ ကိုယ္ျမင္ရ၊ ေတြ႕ရ၊ ႀကံဳရတာကို အမွန္အတိုင္း ျပန္ေရးထားတာပါပဲ။ ဘာမွ အပိုအလို မရွိပါ။
ကၽြန္မ ဘယ္တိုင္းျပည္ကိုမွ အထင္မႀကီးတတ္ပါ။ lin နဲ႔ chan တို႔ရဲ့စကားမွာေတာ႔ ႏိုင္ငံႀကီးေတြကို ေတာ္ေတာ္ အထင္ႀကီးပံုရပါတယ္။ စလံုးလို ႏိုင္ငံေလးမွာ ေနတာနဲ႔ ဘာနဲ႔ ေျပာထားတာကို ဖတ္ၿပီး ရယ္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ႔ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ ေနေန no different ပါပဲ။ ဒီေတာ႔ အဲဒီစကားကို ဘာမွ ျပန္လည္ မေျပာဆိုလိုဘဲ ကၽြန္မ ရယ္ေနပါတယ္။
lin ကိုေတာ႔ အေရးအသားကို ၾကည့္ထဲက ဘယ္လိုလူမ်ိဳးျဖစ္မယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားျဖစ္တဲ႔အတြက္ ဘာမွ ထပ္မေျပာလိုပါ။ တခုေတာ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အမိျမန္မာျပည္ျပန္ရတာ lin ေျပာသလို ငရဲျပည္ဆင္းရတာနဲ႔ သိပ္မကြာျခားလွတာေတာ႔ အမွန္ပါပဲရွင္။
chan အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာ လွည့္ပတ္သြားလာေနတယ္ ေျပာၿပီး နည္းနည္းေလးမွ အျမင္က်ယ္က်ယ္ မေတြးေခၚတတ္တဲ႔အတြက္ အထူးပဲ အံ့ဩမိပါတယ္။
har har ye ya tal byoooo
myanmar pyi mar nay tae luu twe zain kya nay tar (money shi tae luu twe) ma nar lo phyit nay tal byoooo... d lo myo nay loh ya tar myanmar pyi mar pal shi tal.... kg tar lar soo tar lar tot ma thi buu....s0wha1 yay htar tar ko nar ma lal buu bya...phyit naing yin bar ko yee ywal htar lal shinn pya par oo thank kyuuu
ဟုတ္ကဲ႔။ ဒီေလာက္ ရွင္းရွင္းေလး ေရးထားတာကို နားမလည္ရင္ ထပ္ရွင္းရေသးတာေပါ႔။ လုပ္စရာ အလုပ္မရွိ၊ ပ်က္စီးေလလြင္႔စရာေတြသာ အလြန္ေပါမ်ား၊ ဘ၀ တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း ဘာမွမရွိ၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ ေခါင္ခိုက္၊ ၀င္ေငြေတြကကမရွိ၊ စုတ္ျပတ္သပ္ ေနတဲ႔ ခုလက္ရွိ ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အေၾကာင္း ေရးထားတာပါရွင္႔။
if i may comment on this...
to sum it all up up in one sentence...burma is the most poorest country in asia and one of the most poorest in the world! all due to the mismanagement of the military government over the past 40 plus years PERIOD!
ok ၾကံဴႀကိဴက္တံုးေလးေျပာရေသးတာေပါ႔
Post a Comment