မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာၿပီလား

(Reader’s Digest, July 1957) မွ ဆရာ ေဖၿမင့္ ဘာသာျပန္ထားကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။

*****

လက္(စ)ေပါလ္
(Les Paul)
အေမရိကန္ ဂစ္တာသမား။

၁၉၁၆တြင္ ၀စၥကြန္ဆင္ျပည္နယ္ ေ၀ၚကီရွာၿမိဳ႕၌ ေမြးဖြားသည္။

ေရဒီယို၌ ေက်းလက္ေတးမ်ား တီးခတ္သီဆိုရင္း စတင္ နာမည္ရခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဂ်ပ္ဇ္ဂီတဘက္သို႔ ကူးေျပာင္းကာ လက္(စ)ေပါလ္ သံုးေယာက္၀ိုင္းကို ဖြဲ႔စည္းသည္။ ၁၉၃၈ မွ ၁၉၄၁ အတြင္း နာမည္ႀကီး ဖရက္(ဒ)၀ါရင္းအဖြဲ႔ႏွင့္ လိုက္ပါ ေဖ်ာ္ေျဖရင္း သံုးေယာက္၀ိုင္း ပို၍ လူသိမ်ားလာသည္။ ၁၉၄၂တြင္ ေဟာလိ၀ုဒ္သို႔ ေရာက္သည္။

၁၉၅၀ ေက်ာ္ႏွစ္မ်ားအတြင္း သူ အထူးေက်ာ္ၾကား ေအာင္ျမင္လာသည္။ အဓိကက ဇြဲနပဲႀကီးႀကီးႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ သူ၏ စမ္းသပ္တီထြင္မႈမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဂစ္တာျဖင့္ မာလတီပယ္ ရီေကာ့ဒင္းမ်ား သူ စတင္ျပဳလုပ္သည္။ ေဆာလစ္ ေလာ့ဂ္ ဂစ္တာကို တီထြင္သည္။ လွ်ပ္စစ္ဂစ္တာ ေရပန္းစားေအာင္ သူႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။

ဇနီး ေမရီဖို႔ဒ္ႏွင့္ တြဲဖက္၍ ထင္ရွားေသာ ဓာတ္ျပား အခ်ပ္ေပါင္းမ်ားစြာ သြင္းခဲ့ၿပီး ရုပ္ျမင္သံၾကားတြင္လည္း ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ ပူးတြဲ တင္ဆက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းကာလ၌ လွ်ပ္စစ္ဂစ္တာအား ပို၍ ပီျပင္ထက္ျမက္ေသာ တူရိယာပစၥည္း ျဖစ္ေအာင္ မြမ္းမံျပဳျပင္ေသာ အလုပ္ကိုပင္ ႏွစ္ျမွပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။

"ကိုယ္ တကယ္ လုပ္မၾကည့္ေသးဘဲနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ လုပ္မရဘူးလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာနဲ႔"

*****

ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ နံရံတံတိုင္းဟူသည္လည္း နာနာဖိတြန္းလွ်င္ တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပိဳလဲသြားႏုိင္သည္။

"မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာၿပီလား"

အဲသည္ေန႔တုန္းက အလုပ္သမားေတြ ေျမာင္းတူးေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ေျမာင္းကို စိတ္မ၀င္စား။ ေန႔လယ္စာ စားရန္ သူတို႔ နားၾကသည့္အခ်ိန္ ဆံပင္ျဖဴက်ဳိးက်ဲႏွင့္ အလုပ္သမားႀကီး တစ္ေယာက္ သူ႔ဘာဂ်ာေဟာင္းေလး ထုတ္ၿပီး မႈတ္သည့္အခါမွသာ ကြ်န္ေတာ္ အံ့ၾသသေဘာက်ကာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ အဲသည္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသားေလးပဲ ရွိေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ စိတ္ထဲတြင္ "ငါသာ ဒီလိုမႈတ္တတ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ" ဟုေတြးေနမိသည္။

သည္အခိုက္ အလုပ္သမားႀကီးက ဘာဂ်ာကို ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ရုတ္တရက္ ထိုးေပးသည္။
"လုပ္ကြာ ခ်ာတိတ္ ၊ မႈတ္ၾကည့္စမ္း"
"ကြ်န္ေတာ္ မမႈတ္တတ္ဘူး ခင္ဗ်" ကြ်န္ေတာ္က ျငင္းသည္။
လူႀကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို တခ်က္စိုက္ၾကည့္သည္။
ၿပီးေတာ့မွ "ဘယ္ဟုတ္မလဲ ကေလးရ၊ မႈတ္သာၾကည့္စမ္းပါ၊ ေတာ္ၾကာေတာ့ မင္းကြ်မ္းသြားမွာ" ဟုဆိုသည္။
အဲသည္ေနာက္ သူက ကြ်န္ေတာ့္တသက္တာအတြက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုး စကားတစ္ခြန္းကို ဆိုသည္။
"ကိုယ္ တကယ္လုပ္မၾကည့္ေသးဘဲနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လုပ္မရဘူးလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာနဲ႔ကြ" ဟူ၍။

တေန႔မွာ စႏၵရားဆရာက အေမ့ထံ စာတစ္ေစာင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေပးပါသည္။ စာက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မညွာမတာ ေရးထားသည့္စာ။
"ခင္ဗ်ားရဲ့သား လက္စတာဟာ ဂီတပညာ ဘယ္ေတာ့မွ သင္လို႔ တတ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို ေနာက္ထပ္ မသင္ႏုိင္ေတာ့ပါ" တဲ့။
သည္စာ ဖတ္ၿပီးေနာက္ အလုပ္သမားႀကီး ေျပာခဲ့ေသာစကားကို ကြ်န္ေတာ္ ေျပးသတိရသည္။

စင္စစ္ ကြ်န္ေတာ္ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဂီတပညာ သင္၍ မရႏုိင္ဆိုတာ ေသခ်ာေအာင္မွ စမ္းသပ္မၾကည့္ရေသးတာ။ သင္လို႔ရတယ္ဆိုတာ သက္ေသျပႏုိင္ေအာင္ ငါ ႀကိဳးစားမယ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

အဲသည္ႏွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ဘာသာ ဂစ္တာအတီး သင္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္နားမွာ ဂစ္တာသမားတစ္ေယာက္ရွိရာ အဲသည္လူ တီးသည့္အခါ ေဘးက အေသအခ်ာၾကည့္ၿပီး ႀကိဳးေျခာက္ႀကိဳးေပၚမွာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ဘယ္အေနအထား ထား၍တီးလွ်င္ ဘယ္အသံထြက္သည္ဆိုတာ မွတ္သားကာ ၄င္းအတိုင္း ထပ္တူလိုက္တီး ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သင္ယူရသည့္ခ်ိန္တာက ရွည္ၾကာလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ကိုယ္ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ တီးခတ္ႏိုင္မည့္ တူရိယာပစၥည္းတစ္ခုကို ေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

အသက္ႏွစ္ဆယ္ အရြယ္မွာ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္ ဂ်ပ္ဇ္ဂစ္တာကို ပင္တိုင္ထားၿပီး သံုးေယာက္၀ိုင္းတစ္ခု ဖြဲ႔စည္းသည္။ ၿပီး ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားလာရမည္ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ နယူးေယာက္သို႔ တက္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ နယူးေယာက္ေရာက္ေတာ့ နာမည္ႀကီးတီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ရြက္ပုန္းသီး ပညာသည္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းပင္ မဆက္ဆံခ်င္ၾကတာ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႕ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္သံကုိ ျမည္းစမ္းၾကည့္ဖို႔ပင္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူတို႔အလုပ္မ်ားေနၾကသည္။

တေန႔ ဘေရာ့ဒ္ေ၀း သဘင္ဂီတ လမ္းမ အေဆာက္အဦးႀကီးတစ္ခု၏ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္အဖြဲ႕ ထိုင္ေစာင့္ေနဆဲ နာမည္ႀကီး ပင္ဆီလ္ေဗးနီးယင္းအဖြဲ႕၏ ေခါင္းေဆာင္ ဖရက္(ဒ)၀ါရင္း ဓာတ္ေလွကားဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားတာ ကြ်န္ေတာ္လွမ္းျမင္သည္။ ရုတ္တရက္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ သည္လူ႔ကို သည္ေနရာမွာပဲ တီးျပလိုက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အဖြဲ႕သားတစ္ေယာက္က လန္႔သြားသည္။
"ဟ ဒီေနရာႀကီးမွာ ျဖစ္ပါ့မလားကြ"ဟု ဆိုသည္။
"တကယ္ျဖစ္၊ မျဖစ္ ေသခ်ာေအာင္ စမ္းၾကည့္တာေပါ့ကြာ" ကြ်န္ေတာ္ေျပာရင္း ဂစ္တာကို ေကာက္ကိုင္လုိက္သည္။
ကံအားေလ်ာ္စြာ ဓာတ္ေလွကားကလည္း ၾကာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္သံကို ၾကားရေသာအခါ ဖရက္(ဒ) အံ့အားသင့္သြားသည္။ ဓာတ္ေလွကား ေရာက္လာ၍ ေလွကားထဲ သူမ၀င္မီမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ "လက္(စ)ေပါလ္ သံုးေယာက္၀ိုင္း" ကို သူငွားရမ္းၿပီး ျဖစ္သြားေလသည္။

ထုိ႔ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ညစဥ္ညတိုင္း ဂစ္တာကို အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု တီထြင္စမ္းသပ္ တီးခတ္ေနခဲ့သည္။ သည္တူရိယာပစၥည္း တကယ္ထူးျခား ေပၚလြင္လာေအာင္ ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္မည့္ နည္းနာမ်ား ကြ်န္ေတာ္ မျပတ္ရွာေဖြခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဂစ္တာတစ္လက္တည္းႏွင့္ပင္ ဂစ္တာမ်ားစြာပါ၀င္ေသာ သံစံုတီး၀ိုင္းႀကီးတစ္ခုမွ ထြက္လာသည့္အသံမ်ိဳး ရေအာင္ ဖန္တီးရန္ နည္းလမ္းကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔ရွိခဲ့သည္။ ေတးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္အတြက္ ရစ္သမ္၊ မယ္လိုဒီ၊ ဟာမိုနီ၊ ဘက္ဂေရာင္း စသည္တို႔ကို တခုခ်င္း သီးျခားစီ တီးခတ္ၿပီး အသံသြင္းယူသည္။ ထို႔ေနာက္ ၄င္းဓာတ္ျပားမ်ားအားလံုးမွ အသံစံုကို ဓာတ္ျပားတစ္ခ်ပ္တည္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ထည့္သြင္းသည္။ ဤသည္ကား ယခုအခါ မာလတီပယ္(Multiples)ဟု လူသိမ်ားေနၿပီ ျဖစ္သည့္နည္း ျဖစ္ပါသည္။

ပထမဆံုး မာလတီပယ္လ္ ဓာတ္ျပားမ်ား သြင္းရန္ ကုမၸဏီတစ္ခုႏွင့္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုျဖစ္ၿပီးေနာက္ မိသားစုထံ အလည္ျပန္ခဲ့သည္။ အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္းအနားယူၿပီး အျပန္လမ္းတြင္ ကားဘီးေခ်ာ္ၿပီး လမ္းေဘး ထုိးက်သည္။ ဆီးႏွင္းေတြထဲမွာ ရွစ္နာရီေလာက္ ၾကာၿပီးမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႕ၾကကာ လူနာတင္ယာဥ္ႏွင့္ ေဆးရုံသို႔ ယူေဆာင္ၾကသည္။

ေဆးရုံက လူနာမွတ္တမ္းမွာ ေရးသားထားသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာစာရင္းက ေၾကာက္စရာ ရွည္လ်ားလြန္းလွသည္။ ေက်ာရုိးဆစ္ တခ်ိဳ႕ က်ိဳးသြားသည္။ ပခံုးႏွစ္ဖက္လံုး က်ိဳးသြားသည္။ ႏွာေခါင္းရုိး က်ိဳးသည္။ ညာဘက္ လက္ေမာင္းရုိးက သံုးေနရာတိတိ က်ိဳးသြားသည္။ အဲသည္ေနာက္ နံရုိး အေတာ္မ်ားမ်ား၊ တင္ရိုးေခြ၊ ၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး။

တေန႔ နံနက္မွာ ဆရာ၀န္ေတြ ကြ်န္ေတာ့္ ညာလက္ေမာင္းရိုးက က်ိဳးေၾကသြားတာေတြ သိပ္မ်ားေနသျဖင့္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ႏိုင္ဖို႔ အလြန္ခဲယဥ္းေနေၾကာင္း သံုးသပ္ၾကသည္။ သည္လက္ကို ျဖတ္ပစ္လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေလမလား သူတို႔ ေဆြးေႏြးၾကသည္။

သူတို႔ ေၿပာဆိုၾကသည့္ စကားမ်ား၏ အနက္ အဓိပၸာယ္ အျပည့္အ၀ကို ေသခ်ာစြာ ေစ့ငုေနမိသည့္အခ်ိန္ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ဘာသံမွ် မၾကား။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိသည္က လက္ေမာင္းရင္းကသာ ျဖတ္မည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ ဂစ္တာသမားဘ၀ ဆံုးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့သမွ် သဲေရက်ၿပီ ဆိုတာပဲ ျဖစ္သည္။ ခုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းရင္းကပင္ အတိတ္ကာလဆီသို႔ ကၽြန္ေတာ္ လြင့္ေမ်ာေရာက္ရွိသြားသည္။ ဘာဂ်ာေဟာင္းေလးကို မႈတ္ေနသည့္ ေျမာင္းတူးအလုပ္သမားႀကီးဆီသို႔။ ယခုအခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္ ရရွိခဲ့သမွ် ေအာင္ျမင္မႈသည္လည္း သူေပးသည့္ အႀကံဉာဏ္အတိုင္း လိုက္နာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ ဆံျဖဴက်ိဳးက်ဲႏွင့္ သူ႔ရုပ္သြင္ကို ကြ်န္ေတာ္ျပန္ျမင္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ခုတင္ႏွင့္ အနီးဆံုးမွာရွိသည့္ ဆရာ၀န္ကို လွမ္းေျပာသည္။
"ကြ်န္ေတာ္ ေျပာပါရေစဆရာ၊ ဒီလက္ေမာင္းကို ဆရာတို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကပါဦး။ လံုး၀ မရေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေတာ့မွပဲ မရဘူးလို႔ လက္ေလွ်ာ့ၾကရေအာင္လား ဆရာ’"

သည္ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ခြဲစိတ္ၾကသည္။ ေျခေထာက္က အရုိးကို လက္ေမာင္းဆီ ဆက္ပြားႏိုင္ၿပီးေတာ့မွသာ လက္တစ္ေခ်ာင္းလံုး ျဖတ္ပစ္ရေတာ့မည့္ အႏၱရာယ္မွ လြတ္ေျမာက္သြားေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ တံေထာင္ဆစ္ေနရာမွာ ျပႆနာက်န္ေနေသးသည္။ တံေထာင္ဆစ္နားတြင္ အရုိးေတြ ေၾကမြသြားသည္ျဖစ္ရာ အဲသည္ေနရာတြင္ သတၱဳျပားတစ္ခု အစားထိုးၿပီး ျပန္လည္တည္ေဆာက္ရသည္။ သည္ေနရာမွာ အေကြးအဆန္႔လုပ္၍ ရမည္မဟုတ္ေတာ့။ ေကြးလွ်င္ အေကြးအတိုင္း၊ ဆန္႔လွ်င္ အဆန္႔အတိုင္း တသမတ္ရွိေတာ့မည္ျဖစ္ရာ ဆရာ၀န္မ်ားအား ကြ်န္ေတာ္ ဂစ္တာတီးရန္ အဆင္ေျပသည့္ အေနအထားအတိုင္း ထားေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္သည္။

တကယ္ ဂစ္တာတီး၍ ရ၊ မရ ေသခ်ာေအာင္ကား တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ၾကာေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ မရဘူး ဆိုတာ မေသခ်ာမခ်င္း လက္မေလွ်ာ့ဘူးဟူေသာ မူ၀ါဒကို လက္ကိုင္ထားသူပီပီ အဲသည္ ေစာင့္ဆိုင္းေနရစဥ္ ကာလအတြင္းမွာ ေတးသြားေတြ၊ တီးကြက္ေတြကုိ ေခါင္းထဲမွာပဲ စဥ္းစားသည္။ စီစဥ္သည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု စမ္းသပ္တီးခတ္ၾကည့္ေနသည္။

တျဖည္းျဖည္း ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ဧရာမ ေလာင္းပေလး ဓာတ္ျပားႀကီး တစ္ခ်ပ္ တည္ေဆာက္မိလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဂစ္တာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ကိုင္ႏိုင္သည့္အခ်ိန္ တီးခတ္မည့္ ဂီတသံစဥ္ေတြအားလံုး သည္ဓာတ္ျပားႀကီးထဲမွာ သိုမွီးထားသည္။ သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ေက်ာက္ပတ္တီး ျဖည္ရမည့္အခ်ိန္ ဆိုက္ေရာက္လာပါသည္။

အဲသည္ေနာက္တြင္ လံုး၀ အခ်ိဳးမက်ျဖစ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ညာဘက္လက္ကို အရင္တုန္းက သူတတ္ခဲ့သမွ်ေတြ ျပန္လုပ္တတ္ေအာင္ ခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာ ျပန္လည္သင္ၾကားျခင္း ျပဳရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သံုးေယာက္၀ိုင္းတစ္ခု ထပ္မံ ထူေထာင္ကာ နယ္ပြဲစဥ္မ်ား စတင္သည္။

သည္လိုလုပ္ျဖစ္ရန္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ႀကီး သတၱိေမြးခဲ့ရသည္။ ဇြဲႀကီးႀကီးႏွင့္လည္း အားထုတ္ခဲ့ရပါသည္။ ယခင္ပံုမွန္အေနအထား ေရာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လုပ္ႏိုင္၊ မလုပ္ႏုိင္ ဆိုသည္က စင္ေပၚ တကယ္တက္ၾကည့္မွ ေသခ်ာေပါက္ သိႏိုင္မည္ မဟုတ္လား။

တစ္ၿမိဳ႕ၿပီး တစ္ၿမိဳ႕၊ တစ္ပြဲၿပီး တစ္ပြဲ ဆက္တိုက္ကူးကာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ထြက္ခဲ့သည္။ အလြန္ပင္ပန္းသည္။ သို႔ေသာ္ အဲသည္ျပင္းထန္ ၾကမ္းတမ္းလြန္းေသာ ခရီးစဥ္က အက်ိဳးရလဒ္ ႀကီးမားခဲ့သည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ မရမီက လက္ကို မီေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ တီးခတ္လာႏိုင္ခဲ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဓာတ္ျပားေတြ ျပန္သြင္းျဖစ္သည္။ သည္အခါမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ဂစ္တာသံမွာ ဇနီးသည္ ေမရီဖို႔ဒ္၏ အဆိုပါ တြဲဖက္ ပါ၀င္လာၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ ဓာတ္ျပားေတြကို တကမာၻလံုးက ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ နားေသာတ ဆင္ၾကသည္။ ဓာတ္ျပား ခ်ပ္ေပါင္း ၁၇ သန္းေက်ာ္မွ် ၀ယ္ယူအားေပးခဲ့ၾကသည္။ အတိုင္းတိုင္း အျပည္ျပည္က လူငယ္မ်ားေလာကတြင္လည္း ဂစ္တာ ဆိုေသာ တူရိယာပစၥည္းက အႀကီးအက်ယ္ ေရပန္းစားကာ အားတက္သေရာ ေလ့က်င့္တီးခတ္လာခဲ့ၾကသည္။

*****

မ်ားမၾကာမီကမူ မိတ္ေဆြ ဂီတသမားတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္နည္းတူ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ထိခိုက္အနာတရ ျဖစ္သည့္အေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။ သူက စႏၵရားသမား ျဖစ္သည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ စႏၵရားလံုး၀ မတီးႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ ဂီတပညာရွင္ဘ၀ကို စြန္႔လႊတ္ရေတာ့မည္ဟု ၾကားရသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို စာေတြ အေစာင္ေစာင္ေရးကာ ဂီတကို မစြန္႔လႊတ္ဖို႔၊ ျပန္လည္ႀကိဳးစားၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းသည္။

"ကြ်န္ေတာ္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ" သူ႔ထံမွ စိတ္ပ်က္စြာ အေၾကာင္းျပန္လာသည္။
"မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာလား၊ ေသခ်ာေအာင္ ခင္ဗ်ား စမ္းၾကည့္ၿပီးၿပီလား" ဟူ၍ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ေမးသည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တိုက္တြန္းမႈ ေအာင္ျမင္သြားသည္။ သူ စႏၵရား ျပန္တီးသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ေသာ အေနအထားမွေန၍ ေတာက္ပေသာ အနာဂတ္တစ္ခု သူ ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။

*****

သည္လိုပဲ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္ တစ္ႀကိမ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘ၀ေတြမွာ အုတ္နံရံႀကီး ကာဆီးထားသလို ခက္ခဲေသာ အေနအထားမ်ိဳး ႀကံဳရတတ္ပါသည္။ ေျဖရွင္းရန္ နည္းလမ္းမရွိေတာ့ၿပီဟု ထင္ရသည့္ ျပႆနာမ်ိဳး။ ေဆာင္ရြက္ရန္ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဟု ယူဆရေသာ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ဳိး။

သည္အေနအထားမ်ိဳး ႀကံဳရေသာအခါ ငါ မတတ္ႏိုင္ဟု အလြယ္တကူ မေျပာပါႏွင့္။ ငါ မတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသလား လက္ေတြ႔ စမ္းၾကည့္ပါ။ မတတ္ႏိုင္တာ တကယ္ေသခ်ာပါၿပီ ဆိုေတာ့မွသာ လက္ေလွ်ာ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အေနႏွင့္မူ ငယ္စဥ္က ေတြ႔ဖူးသည့္ ေျမာင္းတူးသူအလုပ္သမားႀကီး၏ ေက်းဇူးႀကီးမားလွေသာ ၾသ၀ါဒစကားကို လုိက္နာခဲ့သည့္ အက်ိဳးေၾကာင့္ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ နံရံတံတိုင္းဟူသည္လည္း နာနာ ဖိတြန္းလွ်င္ တခ်ိန္မွာ ၿပိဳလဲသြားႏိုင္သည္ဆိုတာ ေတြ႔ျမင္ သိျမင္ခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္။

ဘ၀

မျဖစ္သင္႔ဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ၿငိမ္ေနတာထက္
ျဖစ္ခ်င္တာကို ထလုပ္ၾကည့္တာ မေကာင္းဘူးလား။
ေရြးခ်ယ္ခြင္႔နည္းတဲ႔ ဘ၀မွာ
စိတ္ဆိုး၊ စိတ္ညစ္၊ ၀မ္းနည္း အားငယ္...
ၿပီးေတာ႔ (တခါတေလ) တက္ၾကြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္၊ ၾကည္ႏူး။


ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္႔အတြက္ မရွိမျဖစ္လို႔ ထင္ေနတဲ႔ အရာတခုဟာ
ေနာင္တခ်ိန္မွာ ဘာမွ မဟုတ္ေတာ႔ဘူးဆိုတာ သိလိမ္႔မယ္တဲ႔။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေခါင္းရႈပ္ခဲ႔ရေပါင္း မ်ားေနပါၿပီ။
ေတြေ၀၊ ဒြိဟ၊ ခ်ီတုံခ်တံု...
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ငါ ဒီဘ၀မွာ မေနေပ်ာ္ခဲ႔တာ ၾကာၿပီ။ ။

Face your past without regrets.
Handle your present with confidence.
And prepare for the future without fear!

အဲဒီစကားလံုးေတြအတိုင္း က်င္႔သံုးႏိုင္ရင္လည္း ေကာင္းသား...


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

ဓာတ္ပံု မူပိုင္ --- ဂူဂယ္မွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေသာ ဓာတ္ပံုကို အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။

ဘ၀ လက္တြဲေဖာ္

မခ်စ္ေလေျပက ကၽြန္မကို လက္တြဲေဖာ္ အေၾကာင္းေရးဖို႔ တက္ဂ္ထားတာၾကာၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မက ဘာေရးရမွန္းမသိလို႔ ခုမွ ေရးျဖစ္တာ။ မေလေျပက အြန္လိုင္းလည္း မတက္၊ သူ႔ဘေလာ႔ဂ္ကိုလည္း ပိတ္ထားေတာ႔ ဘယ္လိုေရးထားမွန္း မသိရ ျဖစ္ေနရာက ေနာက္ဆံုး ဖုန္းနဲ႔ မက္ေဆ႔ခ်္ပို႔ၿပီး လွမ္းေမးလိုက္ရေတာ႔တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကိုစိုးထက္၊ မႏုစံ၊ မေလးမ စတဲ႔ ဘေလာ႔ဂါေတြရဲ့ ပို႔စ္ေတြ ဖတ္ၿပီးသကာလ ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ေကာက္ေရးမိပါတယ္။


ဘ၀လက္တြဲေဖာ္ဆိုတာကို ဘယ္လို စိတ္ကူးနဲ႔ စဥ္းစား ေရြးခ်ယ္မလဲဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ေျဖရခက္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ ဘယ္တုန္းကမွ ေသခ်ာ မစဥ္းစားမိလို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔ခ်စ္သူက ဘယ္လိုမ်ိဳး ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတာ႔ ၁၉၊ ၂၀ အရြယ္တုန္းက ေတြးမိတာေလးေတြ ရွိတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ အရြယ္က အေတြးေတြဆိုေတာ႔ (ကၽြန္မအတြက္ ခုခ်ိန္ထိ သိပ္မေျပာင္းလဲေသးေပမဲ႔) သူမ်ားေတြအတြက္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေနမလားပဲ။

အမွတ္စဥ္ထိုးၿပီး ကၽြန္မ ခ်ေရးထားေပမဲ႔ အားလံုးဟာ တေျပးညီထဲ ကၽြန္မ တန္ဖိုးထားတဲ႔အရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွတ္စဥ္ ၁ က အေရးအႀကီးဆံုး မဟုတ္သလို အမွတ္စဥ္ ၉ ကလည္း အေရးသိပ္မပါတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။

၁။ ကၽြန္မ ခ်စ္သူက လက္ေရး လွရမယ္။
ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္က လက္ေရးမလွေပမဲ႔ ကၽြန္မခ်စ္သူ/ဘ၀ လက္တြဲေဖာ္ ကိုေတာ႔ လက္ေရးလွတဲ႔သူပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္႔ခ်စ္သူစာေလး ဖတ္ၿပီး ၾကည္ႏူးရမဲ႔အစား လက္ေရးစုတ္နဲ႔စာေတြကို မနည္း လိုက္ဖတ္ေနရမယ္ဆိုရင္ မနိပ္ေသးဘူးလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ကံေကာင္းပါတယ္။ လက္ေရးလွတဲ႔သူေတြနဲ႔ပဲ ေတြ႕ရလို႔။ သူကလည္း လက္ေရး အရမ္းလွတယ္။ ေနာက္ ႀကံဳမွ သူ႔လက္ေရးကို စကန္ဖတ္ၿပီး ၾကြားေတာ႔မယ္ သိလား။ :P

၂။ စာလံုးေပါင္း မွန္တဲ႔သူပဲ ျဖစ္ရမယ္။
ဟိ... ဒါေလးကိုေတာ႔ ခု ျခြင္းခ်က္ ထားလိုက္ၿပီ။ ဘာလို႔ဆို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကိုက တခ်ိဳ႕ စာလံုးေတြ ဘယ္လို ေပါင္းရမွန္း မသိေတာ႔ဘူး။ တခါတေလ -် နဲ႔လား၊ ျ- နဲ႔လား၊ -တ္နဲ႔လား၊ -ပ္နဲ႔လား စသျဖင္႔ မေသခ်ာ၊ မေရရာ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္လာတာေတြ မ်ားတဲ႔အခါ သူ စာလံုးေပါင္း နည္းနည္း မွားတတ္တာကို ခြင္႔လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အရင္တုန္းကလိုသာဆို ဘယ္ရလိမ္႔မလဲ။ စာလံုးေပါင္းမွားတဲ႔သူဆို ဘယ္လိုမွ အထင္ႀကီးလို႔ကို မရတာ။

၃။ ဂစ္တာ တီးတတ္ရမယ္။
ကၽြန္မက Guitar ကို ေတာ္ေတာ္ crazy ျဖစ္တယ္။ ဂစ္တာသံၾကားလိုက္ရင္ ဘယ္လို၊ ဘယ္လို သေဘာက်မွန္း မသိဘူး။ တီး၀ိုင္းက ၿမိဳင္ဆိုင္တဲ႔ သံစံုထက္ ဂစ္တာသံကို ပိုႏွစ္ၿခိဳက္ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ဂစ္တာ အရမ္းတီးတတ္ခ်င္တယ္။ တလေလာက္ေတာ႔ ဂစ္တာတီး နည္းနည္း သင္ဖူးေပမဲ႔ ကၽြန္မ Profile မွာ ေရးထားသလိုပဲ ကၽြန္မက ဆႏၵသာရွိၿပီး ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မႀကိဳးစားျဖစ္ဘူး။ အေၾကာင္း အက်ိဳး မညီညြတ္ေသးလို႔လည္း ပါမွာေပါ႔ေလ။ ကၽြန္မ ကံမေကာင္းတာ တခ်က္ကေတာ႔ သူက ဂစ္တာကို ဟုတ္တိပတ္တိ မတီးတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မထက္ သာတယ္ေျပာလို႔ရတဲ႔ ေဒါင္ဒင္၊ ေဒါင္ဒင္ေလာက္ပဲ တီးတတ္တယ္။ နည္းနည္းေလး က်င္႔လိုက္ရင္ေတာ႔ သူ ေကာင္းေကာင္း တီးတတ္သြားမွာပါ။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ႔ သူ တီးတတ္တဲ႔ တပုဒ္တည္းေသာ သီခ်င္းေလးကိုပဲ ကၽြန္မ အၿမဲ နားေထာင္ေနရပါတယ္။

၄။ ပညာတတ္ရမယ္။
ကၽြန္မ အေဖက ေျပာတယ္။ ပညာတတ္ေအာင္ စာေတြ သင္ေပးတယ္ ဆိုတာ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ အမွား၊ အမွန္ ေ၀ဖန္ ပိုင္းျခားႏိုင္ေအာင္လို႔တဲ႔။ ပိုက္ဆံက အဓိက မဟုတ္ဘူး။ ပညာတတ္တစ္ေယာက္ အသိဥာဏ္မ်ိဳးရဖို႔ ေငြေပးလို႔မရဘူးတဲ႔။ ပညာတတ္ရင္ ပိုက္ဆံရွာရ လြယ္ပါတယ္ လို႔လည္း ေျပာတတ္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ေငြေၾကးခ်မ္းသာၿပီး ပညာမရွိတဲ႔လူမ်ိဳးနဲ႔ေတာ႔ ကၽြန္မ မေတြ႕မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲလိုလူမ်ိဳး အထင္ေသးတတ္လြန္းလို႔။

၅။ ဥာဏ္ေကာင္း၊ စာေတာ္ရပါမယ္။
ဒါက ငယ္ငယ္က ေတြးထားတာဆိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ႔ ကေလးဆန္ေနမလားပဲ။ ကၽြန္မက စာမေတာ္၊ စာမႀကိဳးစားတဲ႔သူဆို အေပါင္းအသင္းေတာင္ လုပ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ခုေတာ႔ အဲေလာက္လည္း မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အပ်င္းႀကီးၿပီး စာ သိပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ႔တာလည္း ပါမွာေပါ႔။:P ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ရွိရင္ေတာ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ေအးေဆးယွဥ္ႏိုင္တယ္လို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္ထားပါတယ္။:D ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေယာက္်ားေလး အမ်ားစုက ဥာဏ္ေကာင္းၾကတဲ႔သူ မ်ားပါတယ္။ သူသည္လည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ေပါ႔။

၆။ အရပ္ပုတဲ႔သူ မျဖစ္ရဘူး။
ကၽြန္မက အရပ္ ၅ ေပ ေက်ာ္ေက်ာ္သာ ရွိေသာ္လည္း ကိုယ္႔ခ်စ္သူကိုေတာ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အရပ္ပုတဲ႔သူ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ၅ ေပ ၆ ေလာက္ဆိုရင္ေတာင္ ပုတယ္လို႔ ယူဆတဲ႔အတြက္ အနည္းဆံုး ၅ ေပ ၇ လက္မ ရွိရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ကံေကာင္းစြာပဲ ကၽြန္မရဲ့ အခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာေတာင္ အရပ္ပုတဲ႔သူ မပါပါဘူး။ အရပ္ ၅ ေပ ၈ ကေန ၆ ေပ ထိ ရွိၾကတဲ႔ သူေတြႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ၅ ေပ ၈ နဲ႔ ကပ္သီးေလး လြတ္သြားပါတယ္။ ;)

၇။ ရုပ္ရည္ကေတာ႔ အဓိက မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။
ရုပ္ေခ်ာျခင္း၊ ရုပ္ဆိုးျခင္းက ကၽြန္မကို ဘယ္လိုမွ မလႊမ္းမိုးႏိုင္ပါဘူး။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္မွာ ရွိသင္႔တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကသာ အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ဘ၀င္ျမင္႔၊ ၾကြား၀ါ၊ ေလႀကီးမိုးႀကီး ေျပာတတ္ေသာ ေယာက္်ားမ်ားကို အရမ္းမုန္းပါတယ္။ ရုပ္ေခ်ာေခ်ာ မင္းသားေတြ၊ ေကာင္ေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ကူးမယဥ္တတ္တာ ငယ္ငယ္တုန္းထဲကပါပဲ။ အဲလို ေျပာတဲ႔အတြက္ သူ႔ကို မေခ်ာဘူး မထင္ၾကနဲ႔ေနာ္။ သူက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာ။ မယံု အန္တီၿငိမ္းကို ေမးၾကည့္။:P


၈။ ကိုယ္က ခ်စ္တဲ႔သူ ျဖစ္ရမယ္။ ကိုယ္႔ကိုလည္း ခ်စ္တဲ႔သူ ျဖစ္ရမယ္။
ဒါက အေရးႀကီးတယ္ေလ။ ကၽြန္မ မခ်စ္တဲ႔သူေတာ႔ ဦးေႏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားၿပီး ေရြးခ်ယ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး ဘယ္ေတာ႔မွ မျဖစ္ႏိုင္။ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္ကို မရွာနဲ႔၊ သူခ်စ္ကိုရွာတဲ႔။ ကၽြန္မကေတာ႔ အဲဒီအဆိုကို လံုး၀ မေထာက္ခံပါဘူး။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူကပဲ ကိုယ္႔ကို စိတ္ခ်မ္းသာမႈ ေပးႏိုင္မွာေလ။ ကိုယ္မခ်စ္တဲ႔သူက စိတ္ဒုကၡ လာေပးတာထက္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔သူက စိတ္ဒုကၡေပးတာကို ပို သည္းခံႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ့။ ေသခ်ာတာက ကၽြန္မ အခ်စ္ကို မကိုးကြယ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ မရွိမျဖစ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္။

၉။ ကၽြန္မထက္ အသက္ ၁ႏွစ္ ႀကီး၊ ၁ ႏွစ္ ငယ္၊ ရြယ္တူပဲ ျဖစ္ရမယ္။
ကၽြန္မက ကိုယ္႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးတာကို သေဘာမက်ပါဘူး။ ကိုယ္႔ကို ဆရာလုပ္မွာစိုးလို႔ရယ္၊ ဘာေၾကာင္႔မွန္းမသိ ႀကိဳက္လို႔မရတာေၾကာင္႔ရယ္ပါ။ မိန္းကေလး အေတာ္မ်ားမ်ား ကိုယ္႔ထက္ အသက္ ငယ္သူကို မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေလာက္မွာ ေမြးတဲ႔ကၽြန္မကို အေမက ေက်ာင္းေစာထားခ်င္ေပမဲ႔ (ဦးေႏွာက္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအတိုင္း စာစသင္ဖို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ အသက္အရြယ္မွသာ) စာသင္ရမယ္႔အရြယ္မွသာ စာသင္ေစခ်င္တဲ႔ အေဖက ေနာက္က်ၿပီး ထားလည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီေတာ႔ ၅ ႏွစ္ခြဲမွာမွ ေက်ာင္းစေနရတဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ၄ ႏွစ္နဲ႔ ေက်ာင္းေစာတက္တဲ႔သူ အသက္ ၁ ႏွစ္ခြဲ ကြာၾကေသာ္လည္း အတန္းတူတဲ႔အတြက္ ရြယ္တူလို႔ သေဘာထားပါတယ္။:P ကၽြန္မက ဆရာႀကီး လုပ္ခ်င္တဲ႔အခါ "ငါက နင္႔ထက္ လူအရင္ ေစာျဖစ္တာ။ လွ်ာမရွည္နဲ႔။"လို႔ ေျပာတတ္ၿပီး တခါတခါ ကၽြန္မကို အႏိုင္မေပးရင္ေတာ႔ "အမယ္... အသက္ေလး ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ကြာတာနဲ႔မ်ား သူက ငါ႔ကို အေလွ်ာ႔ေပးေစခ်င္ေသးတယ္။ လာလုပ္မေနနဲ႔။ မရဘူး။"လို႔ ေျပာရတာ အရမ္းကို အရသာ ရွိလွပါတယ္။;))

၁၀။ လူမ်ိဳးတူ၊ ဘာသာတူပဲ ျဖစ္ရပါမယ္။
လူမ်ိဳးတူ ဆုိတဲ႔ ေနရာမွာ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း စတဲ႔ ျမန္မာတိုင္းရင္းသား အားလံုးကို ကၽြန္မနဲ႔ လူမ်ိဳးတူလို႔ ယူဆပါတယ္။ ဘာသာကေတာ႔ အားလံုးသိၾကတဲ႔အတိုင္း ဗုဒၶဘာသာေပါ႔။

၁၁။ ကိုယ္႔မိဘေတြအေပၚ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတတ္တဲ႔သူ ျဖစ္ရမယ္။
သူကေတာ႔ သူ႔မိဘေတြကို ခ်စ္ခင္တတ္ရံုတင္မက၊ ကၽြန္မကိုလည္း "မိဘေတြကို စိတ္မဆိုးရဘူးေနာ္။ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ မလုပ္ရဘူးေနာ္။ ဘာမွ သြားမေျပာရဘူးေနာ္"လို႔ တတြတ္တြတ္ မွာတတ္တဲ႔သူ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ကၽြန္မ ကံေကာင္းတယ္ ဆိုရပါမယ္။

၁၂။ အေလာင္းအစားကေတာ႔ မလုပ္ေလ ေကာင္းေလပါပဲ။ အရက္၊ ေဆးလိပ္ကေတာ႔ အလြန္အကၽြံမဟုတ္ရင္ ရပါၿပီ။ ေဆးလိပ္နံ႔မခံႏိုင္တဲ႔အတြက္ ကိုယ္႔အနားမွာ လာမေသာက္ရင္ ၿပီးတာပဲ။ အရက္သမားကိုေတာ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မခ်စ္ခင္ႏိုင္ပါ။ မေကာင္းတဲ႔သူကို ကိုယ္႔လက္ထဲေရာက္မွ ျပဳျပင္မယ္ဆိုတဲ႔ သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ ေပါေတာေတာ အေတြးမ်ိဳးေတာ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ႔ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ စိတ္ဓာတ္ဗီဇကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္ကူဘူးဆိုတာ သိလို႔ပါ။

၁၃။ ေယာက္်ားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိန္းမပဲျဖစ္ျဖစ္ အသိဥာဏ္ရွိတဲ႔ လူလို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သတ္မွတ္ထားရင္ ေစာင္႔ထိန္း၊ က်င္႔သံုးသင္႔တဲ႔ ကိုယ္က်င္႔တရားဆိုတာ ရွိပါတယ္။ အိမ္ေထာင္ဘက္ လက္တြဲေဖာ္ဆိုတာ ကိုယ္႔အတြက္တင္မဟုတ္၊ ကိုယ္႔ရဲ့မ်ိဳးဆက္ သားသမီးေတြအတြက္ပါ အေရးႀကီးတဲ႔သူ ျဖစ္ေလေတာ႔ မိသားစုကို ခင္တြယ္တဲ႔သူ၊ မိသားစုအေပၚ မေဖာက္ျပန္ဘဲ သစၥာရွိတဲ႔သူ ျဖစ္ဖို႔လည္း လိုအပ္ေသးတာေပါ႔။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မရဲ့ သေဘာထားကို မိန္းကေလးမ်ားႏွင္႔ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္မွာ ေရးခဲ႔ဖူးပါတယ္။

တကယ္ေတာ႔ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အတြက္ အေရးႀကီးလွတဲ႔ လက္တြဲေဖာ္ကို ေရြးခ်ယ္တာ ဒီထက္မက လိုအပ္တာေတြ ရွိဦးမွာပါ။ အခ်ိန္မရေတာ႔တဲ႔အတြက္ ဒီေလာက္ပဲ ေရးလိုက္ေတာ႔မယ္။

ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မ တက္ဂ္မယ္႔သူေတြက ထံုးစံအတိုင္း :D

အန္တီၿငိမ္း
အန္တီခင္
မပန္
ျပည့္စံု
မင္းမင္း
လင္းလက္
၀ကၤပါ


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

အေမ

Forward Mail တခုရတယ္။ ဖတ္ၿပီးတဲ႔အခါ ၀မ္းနည္းၿပီး ငိုခ်င္တယ္။ အဲလို သားမိုက္၊ သမီးမိုက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိလဲ မေျပာတတ္ဘူး။

*******

My mom only had one eye.
I hated her...
She was such an embarrassment.
She cooked for students & teachers to support the family.

There was this one day during elementary school where my mom came to Say hello to me.

I was so embarrassed.

How could she do this to me?
I ignored her, threw her a hateful look and ran out.
The next day at school one of my classmates said, "EEEE, your mom only Has one eye!"

I wanted to bury myself.
I also wanted my mom to just disappear.
I confronted her that day and said, " If you're only goanna make me a Laughing stock, why don't you just die?"

My mom did not respond...
I didn't even stop to think for a second about what I had said, because I was full of anger.
I was oblivious to her feelings.

I wanted out of that house, and have nothing to do with her.

So I studied real hard, got a chance to go abroad to study.
Then, I got married.
I bought a house of my own.
I had kids of my own.
I was happy with my life, my kids and the comforts, Then one day, my Mother came to visit me.

She hadn't seen me in years and she didn't even meet her Grandchildren.

When she stood by the door, my children laughed at her, and I yelled at Her for coming over uninvited.
I screamed at her, "How dare you come to my house and scare my Children!"
GET OUT OF HERE! NOW!!!"

And to this, my mother quietly answered, "Oh, I'm so sorry. I may have Gotten the wrong address," And she disappeared out of sight.

One day, a letter regarding a school reunion came to my house.

So I lied to my wife that I was going on a business trip.
After the reunion, I went to the old shack just out of curiosity.

My neighbors said that she died.
I did not shed a single tear.
They handed me a letter that she had wanted me to have.

"My dearest son,
I think of you all the time. I'm sorry that I came to your house and
Scared your children.
I was so glad when I heard you were coming for the reunion.
But I may not be able to even get out of bed to see you.
I'm sorry that I was a constant embarrassment to you when you were Growing up.

You see........when you were very little, you got into an accident, and Lost your eye.
As a mother, I couldn't stand watching you Having to grow up with one eye.
So I gave you mine.

I was so proud of my son who was seeing a whole new world for me, in my Place, with that eye.

With all my love to you,
Your mother.

*******

ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

ဇာတိေျမ သုိ႔မဟုတ္ အိမ္

ေမာင္ေလး ျပည့္စံု က ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပို႔စ္တခု ေရးေပးဖို႔ တက္ဂ္ထားတာ။ ဘာေရးရမွန္းေတာ႔ မသိဘူး။ သူမ်ား ေရးထားတာေလးေတြ လိုက္စနည္းနာၿပီး ကိုယ္ေရးခ်င္တာ ေရးလိုက္တယ္။

ဇာတိေျမ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ဆိုေတာ႔ ဒီအေၾကာင္းေရးဖို႔က ကၽြန္မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ ရွည္လ်ားေထြျပားတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြပဲ။ ဘာလို႔လဲဆို ကၽြန္မ ေရးစရာ အိမ္ သံုးမ်ိဳး ရွိေနလို႔ေလ။ ကၽြန္မကေတာ႔ ကၽြန္မ ေနထိုင္ခဲ႔တဲ႔ အိမ္တိုင္းကို ခ်စ္တယ္။ ဇာတိေျမ အေၾကာင္း ေရးမယ္ဆိုလည္း ကၽြန္မ ႏွစ္မ်ိဳး ေရးရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ကၽြန္မ ေမြးဖြားခဲ႔ရာ ဇာတိေျမကေတာ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ဒါေပမဲ႔ ကေလးဘ၀မွာ ေနထိုင္ခဲ႔ရတာက ကယားျပည္နယ္က ေလာပိတရြာေလးမွာ။ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မက အဲဒီရြာေလးကိုလည္း ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္မရဲ့ ေနရာေဒသ တခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားလို႔။ ကယားလူမ်ိဳးေတြကို ထိရင္ မခံခ်င္သလို၊ ကၽြန္မရဲ့ ေလာပိတရြာအေၾကာင္း ေျပာျပရမယ္ဆိုရင္လည္း မေမာႏိုင္၊ မပန္းႏိုင္ေအာင္ ေျပာျပခ်င္ေနမိတတ္တယ္။

ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြဟာ (မႀကီးမွ လြဲ၍ :P) အိမ္ကို ေတာ္ေတာ္ ခင္တြယ္တတ္ၾကပါတယ္။ အိမ္ျပင္ထြက္ဖို႔ အရမ္းပ်င္းတတ္ၾကၿပီး အိမ္ထဲမွာ ေနရတာကိုပဲ သေဘာက် ေက်နပ္ေနတတ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက အျပင္သြားဖို႔ ေခၚတိုင္း မလာဘူးလို႔ ခဏခဏ ျငင္းရပါမ်ားတဲ႔အခါ "ေအး... လာခဲ႔မယ္" ေျပာၿပီး မသြားတတ္တာ ကၽြန္မ အက်င္႔လို ျဖစ္ေနပါၿပီ။:D ဓာတ္ပံုရိုက္ခ်င္ေတာ႔မွ ညည္းညည္းညဴညဴနဲ႔ တကူးတက အိမ္ျပင္ထြက္ျဖစ္ပါေတာ႔တယ္။ ရံုးပိတ္ရက္ေတြဆိုရင္ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္မွာ ရွိရံုနဲ႔ မေက်နပ္ႏိုင္ဘဲ အိမ္သားေတြကိုလည္း လူစံုတက္စံု အိမ္ထဲမွာ ရွိေနေစခ်င္တတ္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ မိသားစုေတြ တစုတစည္းထဲ ေနၾက၊ စကားေျပာၾကလားဆိုေတာ႔လည္း မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ ကိုယ္႔ေနရာေလးမွာကိုယ္ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ အတူတူစား၊ တီဗြီေလး၊ ဇာတ္ကားေလး အတူတူၾကည့္ ဆိုတာမ်ိဳးေတာ႔ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲလိုခ်ိန္ဆို ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမတေတြဟာ ကုလားသိုက္ က်ား၀င္ဆြဲသလို အေဖနဲ႔ အေမကို ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ႔စကားေတြ အလုအယက္ ၀ိုင္းေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မ်ိဳးေတြကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ ဘာစားလို႔ စားရမွန္းမသိေအာင္ မ်ားျပားလွတဲ႔ ဟင္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေန႔ရက္ေတြလည္း ျဖစ္ေသးတယ္။ ဒါက ခုလက္ရွိ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေလးေပါ႔။

ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ မိသားစုအိမ္ေလး ပိုင္ဆိုင္ဖို႔အတြက္ အိမ္တစ္အိမ္မွာ စည္းလံုးညီညြတ္မႈနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်စ္ခင္၊ သည္းခံဖို႔က မရွိမျဖစ္ပဲလို႔ ထင္တယ္။ ေျပာရရင္ေတာ႔ ေမတၱာတရားက အေရးႀကီးဆံုးေပါ႔။ ကိုယ္႔မိသားစုအေပၚ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ မလုပ္တတ္တဲ႔လူမ်ိဳး ျဖစ္ဖု႔ိလည္း လိုအပ္ေသးတယ္။ အင္း... ဒါဆိုရင္ေတာ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ အိမ္ေလးတစ္လံုး ရရွိဖို႔ အလြန္ပဲ လြယ္ကူပါတယ္။


ကၽြန္မရဲ့ ရန္ကုန္က အိမ္ေလးကိုေတာ႔ ခုေနာက္ပိုင္း သိပ္မလြမ္းဆြတ္မိေပမဲ႔ အမွတ္တရေတြေတာ႔ရွိတယ္။ အဲဒီအိမ္ေလးမွာ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု စံုစံုညီညီ ေနရတယ္ဆိုတာ သိပ္မရွိဘူး။ ကၽြန္မ အေဖက ကၽြန္မတို႔အနားမွာ မရွိလို႔ေလ။ ဒါေပမဲ႔ ခုစကၤာပူက အိမ္လို ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ေပါင္း တစ္ခန္း ေနရတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ တစ္ေယာက္တစ္ခန္းစီ သီးသန္႔ ေနရတဲ႔ ရန္ကုန္က အိမ္ေလးကို ကၽြန္မ တမ္းတ သတိရမိ တတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ရိုးရိုး သာမန္ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရွိတဲ႔ ႏွစ္ထပ္ပဲလို႔ ေျပာရင္လည္း မမွန္၊ သံုးထပ္ပါလို႔လည္း ေျပာမရတဲ႔ ႏွစ္ထပ္ခြဲ အိမ္ေလးပါ။ ထပ္ခိုးမဟုတ္တဲ႔ အိမ္ရဲ့တ၀က္ပဲရွိတဲ႔ အဲဒီ အေပၚဆံုးထပ္ေလးမွာ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မညီမတို႔ အိပ္ခန္းရွိပါတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္နဲ႔ ေရခ်ိဳးခ်ိန္ကလြဲလို႔ တေန႔လံုး အဲဒီအခန္းေလးမွာ ကၽြန္မ ရွိေနတတ္ပါတယ္။ သီခ်င္းေအးေအးေလးေတြ အၿမဲဖြင္႔ထားၿပီး ေကာ္ဖီခြက္တစ္ခြက္နဲ႔ စာအုပ္ ထိုင္ဖတ္ရတာ ဘာနဲ႔မွ မတူတဲ႔ ခ်မ္းသာျခင္းတမ်ိဳးလို႔ ထင္မိပါတယ္။ မီးပ်က္တဲ႔ညေတြမွာ ကၽြန္မ အခန္းရဲ့ ေဘးဘက္မွာ ထားတဲ႔ မီးစက္သံေၾကာင္႔ စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ အနည္းငယ္ျဖစ္ရေပမယ္႔ ဖေယာင္းတိုင္ကို ကၽြန္မ မျမင္ႏိုင္တဲ႔ ခံုေအာက္ေနရာမွာ ထြန္းထားၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ ေနရတာကေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒါကို ကၽြန္မအေမက သစ္ရြက္လႈပ္တာေတာင္ ရယ္ခ်င္တဲ႔အရြယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ အဲလို မထင္ေပါင္။ ;))


ကယားျပည္နယ္က ေလာပိတအိမ္ေလးကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္လိုမွ ေမ႔မရႏိုင္တဲ႔ အိမ္ေလးေပါ႔။ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ မဟုတ္တဲ႔ အစိုးရအိမ္ေလးဆိုေပမယ္႔ ကိုယ္႔အိမ္၊ ကိုယ္႔ၿခံလို သံေယာဇဥ္ျဖစ္မိတယ္။ အေတာ္အတန္က်ယ္တဲ႔ ၿခံ၀န္းထဲက တိုက္၀ါ၀ါေလးနဲ႔ သီးပင္၊ စားပင္ စံုစံုလင္လင္ရွိတဲ႔ ၿခံေလးဟာ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြအတြက္ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔ ကစားကြင္းလည္း ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ၿခံထဲ ၀င္၀င္ခ်င္း ဩဇာပင္နဲ႔ ပိႏၷဲပင္က ဆီးႀကိဳလို႔။ ပိႏၷဲပင္က အသီးေတြက အိမ္မာလို႔ ေခၚၾကတဲ႔ အသီးမ်ိဳး။ ၿပီးရင္ေတာ႔ မန္က်ည္းပင္ ညီေနာင္ ရွိတယ္။ အဲဒီ မန္က်ည္းပင္ကေတာ႔ ခါခ်ဥ္အိမ္ေတြ အလြန္ေပါၿပီး ေဆာင္းတြင္းဆို ပုရစ္ေတြကို လိုက္ဖမ္းေနက် ေနရာ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ ဘုရင္အျဖစ္ ကစားတဲ႔အခါ သံုးေနက် သရက္ရြက္ေတြကို အိမ္ေနာက္နဲ႔ အိမ္ေရွ႕ဘက္မွာ သီးျခားစီေပါက္ေနတဲ႔ သရက္ပင္ ႏွစ္ပင္က ဖန္တီးေပးတယ္။ ေရႊနီ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြနဲ႔ ဟင္းခတ္ အေမႊးအႀကိဳင္ျဖစ္တဲ႔ ပ်ဥ္းေတာ္သိမ္ပင္ကေတာ႔ ၿခံေနာက္ဘက္ျဖစ္တဲ႔ အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ စစ္တိုက္တမ္း ကစားတဲ႔အခါ က်ည္ဆံအျဖစ္ သံုးေနက် ပဲပင္ေတြ။

အိမ္ေဘးဘက္မွာေတာ႔ ငါးေမြးဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ တူးထားတဲ႔ တြင္းက ငါးမေမြးျဖစ္ဘဲ ကန္စြန္းခင္းႀကီး ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီေဘးနားမွာ စင္ထိုးထားတဲ႔ ဗူးပင္က အၿပိဳင္းအရိုင္း။ ေတာင္ဘက္ျခမ္း ၿခံစည္းရိုးနားမွာေတာ႔ အသီးသိပ္မသီးတဲ႔ မာလကာပင္ ရွိတယ္။ အဲဒီအပင္ေပၚမွာ ႏြယ္တက္ေနတဲ႔ ကပ္ပါး ကင္းပုန္ပင္က ကင္းပုန္သီးနဲ႔ ကင္းပုန္ညြန္႔က အရမ္းစားေကာင္းတာ။ အိမ္က မာလကာပင္က အသီးမသီးလို႔ အိမ္ေဘးက ဆရာ၀န္မ အိမ္မွာ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ သြားခူးစားရတယ္။ သူတို႔အိမ္မွာေတာ႔ မာလကာပင္ ၃၊ ၄ ပင္ေလာက္ ရွိတဲ႔အျပင္၊ ေဆးရံုက ၀န္ထမ္းေတြ လာစိုက္ေပးတဲ႔ စေတာ္ဘယ္ရီပင္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။


ကၽြန္မတို႔ ၿခံထဲမွာ ေမြးျမဴေရးၾကက္ၿခံ သံုးၿခံ ေနရာမယူခင္က ေရာင္စံုႏွင္းဆီပန္းခင္းတခ်ိဳ႕ ရွိခဲ႔တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မညီမတို႔ ကယားမေလးေတြအျဖစ္ ေတာင္ယာစိုက္တမ္း ကစားရင္း စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ႔ ေျပာင္းဖူးပင္ေတြနဲ႔ ဖရံုပင္ေတြလည္း ရွိခဲ႔တယ္။ ေနာက္ၿပီး အိမ္ေဘးဘက္မွာ ကပ္ေပါက္ေနတဲ႔ ဒန္႕သလြန္ပင္နဲ႔ ကင္ပြန္းခ်ဥ္ရြက္ပင္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ စိုက္ပ်ိဳးထားတာက နည္းနည္း၊ သဘာ၀အေလ်ာက္ ေပါက္ေနတာနဲ႔ အရင္လူေတြ စိုက္ထားခဲ႔တာက ပိုမ်ားပါလိမ္႔မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတို႔အိမ္ေလးကေတာ႔ အရမ္းေအးခ်မ္းတယ္။ အဲဒီအိမ္ေလးမွာ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု ဆယ္စုႏွစ္တခုစာ ေနထိုင္ခဲ႔ဖူးတယ္။


ေဆာင္းအကုန္ ေႏြဦးအစ ညေနေစာင္းေတြမွာ ဟိုဘက္ေတာင္တန္းေပၚက သစ္ေျခာက္ပင္ေတြကစလို႔ သက္ကယ္ပင္ေတြအပါအ၀င္ ေလာင္ကၽြမ္းကာ လွပေနတဲ႔ ေတာမီးတန္းကို ၾကည့္ရင္း လက္ညိႈးတထိုးထိုးနဲ႔ ခုန္ဆြ၊ ခုန္ဆြလုပ္ၿပီး ဘာေၾကာင္႔မွန္းမသိ အလြန္ ေပ်ာ္ေနတတ္ခဲ႔ပါတယ္။ ေလတိုက္ရင္း သဘာ၀အေလ်ာက္ သစ္ပင္ေတြ ပြတ္တိုက္ရာက ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ေတာမီးဟာ ေလၿငိမ္ၿပီး ေလာင္စရာအပင္ေတြ ကုန္သြားမွ ၿငိမ္းသြားတတ္တာမ်ိဳးပါ။ ေတာင္တန္းႀကီးတေလွ်ာက္ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ လွပေနတဲ႔ ေတာမီးတန္းႀကီးဟာ တမ်ိဳးတဖံု ၾကည့္လို႔ေကာင္းပါတယ္။

တခု ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက ခုခ်ိန္ထိ (ကၽြန္မ ေမြးရပ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း) ကၽြန္မ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးတဲ႔ ေလာပိတကို အလည္တေခါက္ေတာင္ ျပန္မေရာက္ျဖစ္ေသးတာကိုပါ။ တေန႔ေန႔ က်ရင္ေတာ႔ ကၽြန္မ သံေယာဇဥ္ရွိတဲ႔ အဲဒီေဒသကို အလည္အပတ္ ျပန္ေရာက္ခ်င္ပါေသးတယ္။

*** ***** ***

ကၽြန္မလိုပဲ ေရးခ်င္တာေရးၾကဖို႔ (:P) ျပန္တက္ဂ္ခ်င္တဲ႔ သူမ်ားက
အန္တီခင္
အန္တီၿငိမ္း
မေလေျပ (ခုေလာေလာဆယ္ ဘေလာ႔ဂ္ ပိတ္ထား)
မင္းမင္း
လင္းလက္


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

ဓာတ္ပံု မူပိုင္ --- ဂူဂယ္မွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေသာ ဓာတ္ပံုကို အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။

ရုတ္တရက္ ေလျဖတ္ခံရေသာ လူနာအတြက္ ေသြးေဖာက္ၿပီး အျမန္ကယ္ဆယ္ ျပဳစု ကုသနည္း

ရုတ္တရက္ ေလျဖတ္ေ၀ဒနာ ခံစားရေသာသူေတြအတြက္ ေရွးဦးသူနာျပဳစုကုသနည္း လက္ကမ္း စာရြက္ထဲကေန ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

*** ***** ***

၁။ ပထမ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္
ေလျဖတ္ခံလိုက္ရေသာ လူနာကို ျဖစ္သည့္ေနရာတြင္ပင္ ထားရမည္။ မည္သည့္ေနရာကိုမွ် မေျပာင္းပါႏွင္႔။ ခ်က္ခ်င္း ေရႊ႕ေျပာင္းလိုက္ပါက လႈပ္ရွားျခင္းေၾကာင္႔ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာမ်ား လ်င္ျမန္စြာ ေပါက္ကြဲၿပီး လူနာ၏ အေျခအေန ဆိုး၀ါးလိမ္႔မည္ ျဖစ္ပါသည္။

၂။ ဒုတိယ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္
လူနာကို ျဖစ္သည့္ေနရာ၌ပင္ အသာအယာ ထူမေပးၿပီး ျပန္၍ လဲက်မသြားေစရန္ အသာမွိန္း၍ ထိုင္ေစရမည္။ လူနာကိုယ္တိုင္ မထိုင္ႏိုင္ပါက တစ္ဦးဦးက ေဘးမွ အသာေမွး၍ ထူမေပးရမည္။ ထူၿပီးၿပီးခ်င္း ပိုးသတ္ထားေသာ ေဆးထိုးအပ္ျဖစ္ေစ၊ လက္ခ်ဳပ္အပ္ထိပ္ဖ်ားကို မီးရႈိ႕၍ျဖစ္ေစ လူနာ၏ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း ထိပ္ဖ်ားမ်ားကို ပဲေစ႔ခန္႔ ေသြးစက္ တစ္စက္စီ ထြက္လာေအာင္ ေဖာက္ေပးရမည္။ ေသြးစက္ ပဲစက္ခန္႔ ထြက္၊ မထြက္ကို ေခတၱ ေစာင္႔ၾကည့္ပါ။ အကယ္၍ ေသြးမထြက္လွ်င္ ေသြးထြက္လာေအာင္ လက္ျဖင္႔ ညွစ္ထုတ္ေပးရမည္။ လက္ေခ်ာင္းအားလံုး ပဲေစ႔ခန္႔ တစ္စက္၊ တစ္စက္စီ ထြက္လာၿပီး မိနစ္ပိုင္းအတြင္း လူနာ ျပန္လည္၍ သတိရလာပါလိမ္႔မည္။

၃။ တတိယ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္
လူနာကို ေလျဖတ္လွ်င္ ျဖတ္ခ်င္း ပါးစပ္ရြဲ႕ေစာင္းသြားပါက ၄င္း၏ နားရြက္ႏွစ္ဖက္စလံုးကို နီရဲလာသည့္တိုင္ေအာင္ လက္ျဖင္႔ ပြတ္သပ္ဆြဲေပးပါ။ နားရြက္နီရဲလာလွ်င္ နားရြက္၏ ေအာက္ပိုင္း နားေဖာက္သည့္ေနရာတြင္ မီးရႈိ႕ထားသည့္ အပ္၊ ပိုးသတ္ထားသည့္ ေဆးထိုးအပ္ျဖင္႔ နားရြက္တစ္ဖက္စီလွ်င္ ႏွစ္ခ်က္စီ ေဖာက္ေပးပါ။ ပဲေစ႔ခန္႔ ေသြးစက္ ႏွစ္စက္ ထြက္လာၿပီး မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ပါးစပ္ရြဲ႕ေစာင္းျခင္းမွ ျပန္လည္ တည့္မတ္ ေကာင္းမြန္သြားပါလိမ္႔မည္။

၄။ စတုတၳအခ်က္
လူနာကို ျပဳစုကုသၿပီး ပံုမွန္အေျခအေနေရာက္ေအာင္ ေစာင္႔ၾကည့္ပါ။ ၿပီးမွ ေဆးရံုသို႔ ပို႔ျခင္း၊ လိုအပ္သည့္ ေဆးကုသမႈကို ခံယူရန္ ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ပါ။

အက်ိဳးေက်းဇူး
အထက္ပါအတိုင္း ေဆာင္ရြက္ပါက အေၾကာေသျခင္း၊ ကိုယ္တျခမ္းေသျခင္း၊ ေျခ၊ လက္ လႈပ္ရွား၍ မရျခင္း၊ စကား မပီသျခင္း စသည့္ လူျဖစ္ရႈံးရမည့္ ဒုကၡိတ ဘ၀မွ ကင္းေ၀းေစမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ႏိႈးေဆာ္ တိုက္တြန္းေမတၱာ
ဤနည္းမွာ လက္ေတြ႕ေပ်ာက္ကင္းေသာနည္းျဖစ္၍ လူအမ်ား ေလျဖတ္ျခင္းေဘးဒုကၡမွ ကင္းေ၀းၾကေစရန္ ေမတၱာ၊ ေစတနာ ျဖဴစင္စြာျဖင္႔ ကုသိုလ္အမႈ ျပဳလိုက္ပါသည္။ မိမိတို႔၏ နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြမ်ားထံသို႔ ထပ္ဆင္႔ ျဖန္႔ေ၀လႉဒါန္းျခင္းျဖင္႔ ကုသိုလ္ထူးကို ယူၾကပါ။

ဤနည္းအတိုင္း လူနာကို ျပဳစုကုသေပးျခင္းျဖင္႔ ရာႏႈန္းျပည့္ ေအာင္ျမင္ေသာ ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ေၾကာင္း အာမခံပါသည္။

ဤကုသနည္းကို တရုတ္ျပည္မွ ေပးပို႔ခဲ႔ေသာ ကုသနည္းမွ ဘာသာျပန္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

*** ***** ***

ေသြးတိုးေရာဂါရွိတဲ႔ ကၽြန္မ အေဒၚတစ္ေယာက္ ညေနပိုင္းမွာ ေလျဖတ္ေ၀ဒနာ ခံစားရတဲ႔အခါ သားသမီးေတြကလည္း ဘာျဖစ္မွန္း မသိနဲ႔ ဦးေခါင္းထဲ ေသြးေရာက္ၿပီး ခြဲရ၊ စိပ္ရ ဒုကၡေတြမ်ားလို႔ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အသက္မေသေပမယ္႔ ကိုယ္တပိုင္းေသဒုကၡိတ ျဖစ္သြားခဲ႔ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အိမ္မွာ လူႀကီးမိဘေတြရွိတဲ႔သူေတြ အေနနဲ႔ ဒီလို ေရွးဦးသူနာျပဳစုနည္းကို သိရွိေအာင္ ကၽြန္မ ဘေလာ႔ဂ္မွာ ျပန္လည္မွ်ေ၀ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အိမ္မွာလည္း ဒီစာရြက္ကို လူျမင္ကြင္းမွာ ကပ္ထားျဖစ္တယ္။


s0wha1

၈၈၈၈

၈၈၈၈ နဲ႔ပတ္သက္တဲ႔ သီခ်င္းေတြကို YouTube မွာ ေတြ႔တာနဲ႔ စုသိမ္းထားခ်င္လို႔ ကၽြန္မ ဘေလာ႔ဂ္မွာ တင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ Link ကေန တခုၿပီးတခု ၾကည့္လို႔ရပါတယ္။







s0wha1

၁၉၈၉ခု၊ မတ္လ ၁၃ ရက္၊ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္

၁၉၈၉ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၃ရက္ေန႔က ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွာ က်င္းပခဲ႔တဲ႔ ၁ႏွစ္ျပည့္ ကိုဘုန္းေမာ္ေန႔ (ျမန္မာ႔လူ႔အခြင္႔အေရးေန႔) ရုပ္သံဖိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔မွ YouTube မွာ ေတြ႔လို႔ မၾကည့္ရေသးတဲ႔သူေတြ ၾကည့္ရေအာင္ ကၽြန္မ ဘေလာ႔ဂ္မွာ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။



s0wha1

တံတားနီ အမွတ္တရ

ႏွစ္၂၀ျပည့္ တံတားနီအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေရးထားတဲ႔ မေမမင္းဆက္ရဲ့ကဗ်ာေလးကို အီးေမးလ္ကေန ကိုမင္းသစ္တည္က ေပးပို႔ခဲ႔ပါတယ္။

***** *** *****

တံတားနီ အမွတ္တရ

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၂၀ ... ေႏြရာသီ မတ္လအလယ္မွာ
ဒီေနရာ၊ ဒီတံတားဟာ ေသြးစြန္းခဲ့တယ္။

လက္နက္မပါ လက္ဗလာနဲ႔
ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ားကို
လံုထိန္းေတြ ေ႐ွ႕ေနာက္ ပိတ္ကာ၀ိုင္းလို႕
ေသ႐ိုက္ႏွက္ၾကတယ္။

ေက်ာင္းသူအပ်ိဳ ကေလးမငယ္ေလးေတြကို
တဏွာ႐ူးတဲ့ လံုထိန္းေတြက
ကားေပၚဆြဲတင္ အေမွာင္တိုက္သြင္းလို႕
ေခြးဇာတ္ခင္းတာ ခံခဲ့ၾကရတယ္။

ေက်ာင္းသားလူငယ္ ေယာက္်ားငယ္မ်ား
ဦးေႏွာက္ထြက္၊ ေမွာက္ခံုလဲလို႕
ေသြးသံရဲရဲနဲ႔ ေသပြဲ၀င္ခဲ့ၾကရတယ္။

ပိုင္႐ွင္မဲ့ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားကတ္ေတြ၊
ေသြးစြန္းေနတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊
ဖိနပ္ေတြ၊ လြယ္အိတ္ေတြ…
ဟုိမွာတစ… ဒီမွာတစနဲ႔ ျပန္႔ကာႀကဲလို႔
ျမင္မေကာင္းေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတာ။

ဒီေနရာ ဒီတံတားဟာ ေသြးမေျခာက္ေသးပါ။
ျမက္ခင္းေအာက္မွာ၊ ေသြးေတြ႐ွိေသးတယ္။
တံတားေပၚက ခံုေတြကို ေခါက္ၾကည့္ရင္
ငိုသံ၊ ညည္းသံ၊ ေအာ္ဟစ္သံေတြ ၾကားရအံုးမယ္။

မျမင္ဘူး၊ မေတြ႔ဘူး၊ မမီလိုက္တဲ့ လူငယ္မ်ား
အင္းလ်ားကို ေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါ
မင္းတို႔ ေျခေထာက္ေအာက္မွာ
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြေသြး
ေစးထန္းေနတာ သတိရပါ။

ျမင္ဘူး၊ ေတြ႔ဘူး၊ ႀကံဳဘူးခဲ့သူ လူလတ္မ်ား
အသက္ေပးခဲ့ၾကရသူေတြ၊ အ႐ွက္စေတးခဲ့ရသူေတြကို
မင္း ေမ့ထားလိုက္ေတာ့မွာလား။

တမလြန္မွာ... စိတ္မေအးႏိုင္ဘဲ ႐ွိေနေသးတဲ့ ၀ိညာဥ္မ်ား
လက္စားေခ်ႏိုင္ဘို႔အေရး
လာကူေပးလွည့္ၾကပါ။

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္၂၀... ေႏြရာသီ မတ္လအလယ္မွာ
ဒီေနရာ ဒီတံတားဟာ
ေသြးစြန္းခဲ့တယ္။


ေမမင္းဆက္

***** *** *****

ဒီကဗ်ာကို ကၽြန္မဘေလာ႔ဂ္မွာ တင္ခြင္႔ရတဲ႔အတြက္ မေမမင္းဆက္နဲ႔ ကိုမင္းသစ္တည္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကိုဘုန္းေမာ္ပံုပါရွိေသာ ႏွစ္၂၀ျပည့္ တံတားနီအထိမ္းအမွတ္ ဓာတ္ပံုကို ကိုနစ္ေနမန္း ဘေလာ႔ဂ္ကေန ရရွိပါတယ္။

s0wha1

Real Somebody

လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၆ လေလာက္က ကၽြန္မအေဖ မေလးရွားက ပီနန္ၿမိဳ႕ေလးမွာရွိတဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းကို သြားခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း အဲဒီအေၾကာင္း ေရးမယ္၊ ေရးမယ္နဲ႔ ပ်င္းေနတာနဲ႔ ခုမွ ေရးျဖစ္တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ႔တဲ႔ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားထားတဲ႔ နံရံကပ္စာကို အားလံုးအတြက္ မွ်ေ၀ခ်င္လို႔ပါ။

*** ***** ***

everybody wants to be a somebody
nobody knows how to be a nobody
if ever there is a somebody
who knows how to be a nobody
then that nobody is a real somebody

if you ever want to be a nobody
then follow that somebody
who already is a nobody
(later) let go of everybody
ever that somebody
who already is a 'nobody'
eventually you will be a real nobody

*** ***** ***

ကၽြန္မ ဘာသာျပန္လိုက္ရင္ မူရင္းဆိုလိုထားတာေလးကို အျပည့္အ၀မမွီမွာ စိုးတဲ႔အတြက္ ဒီတိုင္းေလးပဲ တင္လိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္။


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

Virus မ်ားနွင္႔ တိုက္ခိုက္ျခင္း

ကိုမ်ိဳးခ်စ္က သူ႔ဘေလာ႔ဂ္မွာ ဒီလို သတိေပးတဲ႔ပို႔စ္ တင္ထားတယ္။

*** *** ***

ဘေလာ့ဂါ မိတ္ေဆြမ်ားသို႔ အထူးသတိေပးျခင္း

ဒီေန႔ email ဖြင့္ဖြင့္ျခင္း ေရာက္ေနတဲ့ စာေတြထဲက မိတ္ေဆြဘေလာ့ဂါေတြ ရဲ့ ေလာေလာဆယ္ ၾကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ Virus ေတြအေၾကာင္း တစ္ခုနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္တဲ့ ကာကြယ္နည္းေလးတစ္ခု ျဖန္႔ေဝေပးလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ သူတို႔ရဲ့ စာေတြကိုလဲ နဂိုအတိုင္းေဖၚျပေပးလိုက္ပါတယ္။

ကလိုေစးထူးရဲ့သတိေပးခ်က္

ဘေလာ့ဂါ မိတ္ေဆြ အေပါင္းကို သတိေပးအပ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လက္ရိွ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူကို ဆန္႔က်င္ ေရးသားေနသူေတြ အထူးသတိထားၾကပါ။

က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္မွာ Kalar ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ လူတေယာက္ see here or here လုိ႔ေရးၿပီးေတာ့ လင့္ခ္ေတြ ေပးပါတယ္။ ကလစ္လုိက္ေတာ့ စက္ကို ျခိမ္းေျခာက္တိုက္ခိုက္မယ့္ ဗိုင္းရပ္စ္ေတြ လႊတ္ထားတဲ့ လင့္ခ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္က ကြန္ျပဴတာ နည္းပညာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ ေပးတဲ့ လင့္ကို ကလစ္လုိက္ေတာ့ ေမးခြန္းတခု ေပၚလာတယ္။ စကရင္က ျဖဴသြားတယ္။ အိုေက ကလစ္ရင္ ဘာျဖစ္မယ္ မသိပါဘူး။ မင္းစက္ကို ဗိုင္းရပ္စ္ေတြ တိုက္ခိုက္ေနၿပီလို႔ သတိေပးစာတန္းေပၚပါတယ္။ cancel ကလစ္လိုက္ေပမယ့္လဲ စက္ထဲကေန တခ်ိဳ႔ ဝက္ဘ္ဆိုက္ေတြကို ဝင္လို႔ မရပါဘူး။
က်ေနာ္ အရင္က ဝယ္ထားတဲ့ stop'n sign in ဆိုတဲ့ ပရိုဂရမ္တခုနဲ႔ စက္ကုိ fix ျပန္လုပ္လိုက္မွ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ က်ေနာ့္ထက္ ပုိမို တတ္ကၽြမ္းနားလည္သူေတြအေနနဲ႔ အဲဒီလို လင့္ခ္နဲ႔ မိမိဘေလာ့ဂ္ကို လာေရာက္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ရင္ သတိထားႏိုင္ဖုိ႔နဲ႔ စက္ရဲ့လုံျခဳံေရးအတြက္ အေကာင္းဆုံး ဘယ္လို လုပ္သင့္တယ္ဆုိတာ ပို႔စ္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ တင္ေပးၾကဖို႔ ပန္ၾကားအပ္ပါတယ္။
အခ်ိန္အားမယ္..ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တျခားေသာ နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြေတြဆီကုိပါ သတိေပးထားေစခ်င္ပါတယ္။

ေလးစားစြာျဖင့္

ကလိုေစးထူး

***

ကိုထိုက္ရဲ့သတိေပးခ်က္

ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့မွာလည္း အဲဒါကို လူတစ္ေယာက္လာ ထားသြားပါတယ္။ အဲဒါကို ကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔
သူေပးတဲ့ link ေပၚ mouse တင္ထားၿပီး Browser ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေထာင့္မွာ အဲဒီ link က ဘယ္ဆိုဒ္က
link လဲဆိုတာကို ျမင္ရပါတယ္။ ကိုယ္မသိတဲ့ ဆိုဒ္၊ မေသခ်ာတဲ့ ဆိုဒ္ဆိုရင္ လံုးဝ click မလုပ္ပဲ၊ admin ကို
အေၾကာင္းၾကားေစလိုပါတယ္။ အဲဒီ comment ေအာက္မွာလည္း သတိေပး comment တစ္ခုကို ေရးထားၿပီး
အျခားလူေတြကို အဲဒီ comment မျဖတ္ခင္ သတိေပးေစလိုပါတယ္။

ေနာက္ တစ္ခ်က္က ဆိုဒ္ admin က ေပးတာ မဟုတ္ဘဲ အျခား လူေတြ ေပးတဲ့ ဆိုဒ္ေတြဆို ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္ႏြယ္တဲ့
ကိုယ္သြားေနၾက ဆိုဒ္ေတြကလြဲရင္ အျခားဆိုဒ္ေတြကို မသြားတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ ခင္ဗ်ာ။

ေလးစားစြာျဖင့္

ကိုထိုက္

***

မေမၿငိမ္းရဲ့သတိေပးခ်က္

အားလံုးပဲ...
သူတို႔က နာမည္ေပါင္းစံုသံုးျပီး လုပ္ေနတာပါ။ က်မဆီမွာလည္း ဝင္လုပ္တာ ေလးငါးၾကိမ္မကေတာ့ပါဘူး။ က်မက အဲဒီေကာ္မင့္ကို ဖ်က္ျပီး အဲဒီေအာက္မွာ သတိေပးစာလည္း ေရးလိုက္ပါတယ္။ ခုဆိုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိေနျပီထင္ပါတယ္။ တခုထပ္သတိထားရမွာက ေနာက္ပံုစံတမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္လာမွာကိုပါ။ သိတာနဲ႔ ပို႔စ္တင္တာတို႔ အေၾကာင္းၾကားတာတို႔ လုပ္ၾကပါဦး

ေမျငိမ္း

***

မ်ိဳးခ်စ္ ၏ အၾကံေပးခ်က္

ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲအဲဒါကို မိတ္ေဆြတို႔ဆီကို ေရးမယ္ေရးမယ္နဲ႔ မေရးျဖစ္တာပါ (အပ်င္းႀကီးေနတာပါ) ေနာက္ၿပီးကၽြန္ေတာ့္ဆီဘဲလာေနတယ္ ေအာက္ေမ့လို႔ပါ ဒီကိစၥက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုသာ တိုက္ခိုက္ထားတာမဟုတ္ပါဘူး စာဖတ္သူေတြထဲက Comment ကိုဖတ္ခ်င္တဲ့သူေတြကိုပါ တို္က္ခိုက္ထားတာပါ ဒီ Virus ကိုေရးေနတဲ့ေကာင္ေတြကိုလဲ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြ လိုက္ေနပါၿပီ ဒါကိုအလြယ္ဆံုးကာကြယ္လို႔ရတဲ့ နည္းတစ္ခု ႐ိွၿပီးသားပါ

မိတ္ေဆြတို႔ Blogger Account ထဲမွာ Settings ကိုသြားပါ ၿပီးရင္ Comments Tab ကိုႏိွပ္လိုက္ပါ

Who Can Comments ထဲမွာ Users with Google Accounts ကိုေ႐ြးပါ

ေအာက္က Enable comment moderation? မွာ Yes ဆိုတာကိုေ႐ြးလိုက္ပါ

ၿပီးေတာ့ ေအာက္ဆံုးက Comment Notification Email မွာ ကိုယ့္ email ကိုေရးထားၿပီး Save Settings ကိုေ႐ြးလိုက္ပါ

ဒါဆိုရင္ Comments ေတြ Blog မွာမတက္ခင္ မိတ္ေဆြတို႔ email ထဲကေန Notify လာၿပီး အရင္ Review လုပ္ခြင့္႐ပါမယ္

ၿပီးမွ စိတ္ခ်ရၿပီဆိုမွ Publish Comments လုပ္လိုက္ယံုပါဘဲ အလြယ္ေျပာရရင္ Comment ကို ဆင္ဆာျဖတ္ၿပီးမွ တင္တဲ့သေဘာေပါ့ဗ်ာ

ဒီကစၿပီး လင့္ေတြပါတဲ့ Comments ေတြမွန္သမွ် ဖြင့္မၾကည့္ဘဲ ဖ်က္ျပစ္လိုက္

စိတ္ခ်ရတဲ့ Comment ဆိုမွ Publish လုပ္လိုက္ ဒီေတာ့ Comment ဖတ္သူေတြပါ အႏၱရာယ္ ကင္းတာေပါ့ဗ်ာ

ဘေလာ့ဂါ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြ ေဘးရန္ကင္းၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္ေအးခ်မ္းစြာ အသက္႐ွင္ေနထိုင္ခြင့္ရ႐ိွၾကမယ္ဆိုကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါၿပီ

ဒီစာေလးကိုလဲ ျပန္လည္ျဖန္႔ေဝေပးၾကပါဦးဗ်ာ

ေလးစားခင္မင္စြာျဖင့္

မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာ

*** *** ***

ကၽြန္မရဲ့ ပို႔စ္ေတြမွာလည္း အလားတူ ကြန္မန္႔ေတြ လာထားထားပါတယ္။ ပထမတခါေတာ႔ ကၽြန္မ အလုပ္က ကြန္ုျပဴတာကေန ဖြင္႔ၾကည့္မိတာျဖစ္လို႔ ကၽြန္မ အိမ္က သံုးေနက် LapTop မွာေတာ႔ ဘာမွ မထိခိုက္ခဲ႔ပါဘူး။ အလုပ္က စက္ကေန ဖြင္႔မိေတာ႔ ဗိုင္းရပ္စ္ alarm ေတြေပၚလာၿပီး ခ်က္ခ်င္း စကန္လုပ္တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီး အဲလို ကြန္မန္႔ေတြ တက္လာတဲ႔အခါ ခ်က္ခ်င္း ဖ်က္ဖ်က္ပစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာ႔ မေျပာျပမိဘူး။ ခု ကိုမ်ိဳးခ်စ္ဆီက အီးေမးလ္ကို ရမွ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘေလာ႔ေတြမွာလည္း ဒီလို ကြန္မန္႔ေတြကို လက္ခံရရွိတယ္ဆိုတာကို သိရပါေတာ႔တယ္။ ကြန္မန္႔မ်ားကို ဖ်က္လိုက္ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း နမူနာ အေနနဲ႔ ကၽြန္မ အီးေမးလ္ကေနတဆင္႔ ေကာ္ပီျပလိုက္ပါတယ္။ အားလံုးပဲ ဗိုင္းရပ္စ္ ေႏွာင္႔ယွက္ခံရျခင္းေဘးမွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ။

သူတို႔ ေပးထားေသာ Link ေတြကို click မၾကည့္ၾကဖို႔ အထူး သတိေပးပါတယ္။
အားလံုး သိရံုသက္သက္ ေကာ္ပီျပထားတာပါ။

-----------------------------------------------------------

မတ္လ ၁ ရက္ေန႔က ခ်သြားတဲ႔ (ခုခ်ိန္ထိေတာ႔) ေနာက္ဆံုး ကြန္မန္႔ျဖစ္ပါတယ္။

Malashicage has left a new comment on your post "ျပန္ေပးဆြဲခံထားရတဲ့ ဒုကၡသည္ စခန္းႀကီးတစ္ခု":

Attention please!
Virus Protect
Remove all viruses, spyware and adware!

-----------------------------------------------------------

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၇ ရက္ေန႔က ကြန္မန္႔ျဖစ္ပါတယ္။

Nemuro has left a new comment on your post "မိဘႏွင္႔ သားသမီး":

See HERE OR HERE

-----------------------------------------------------------

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၄ရက္ေန႔က ကြန္မန္႔ပါ။

Tojagal has left a new comment on your post "မိဘႏွင္႔ သားသမီး":

Warning or look Here

-----------------------------------------------------------

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၁ ရက္က ကြန္မန္႔။

Ivan has left a new comment on your post "မိဘႏွင္႔ သားသမီး":

Sorry. Look please here

-----------------------------------------------------------

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၆ ရက္က ကြန္မန္႔။

Ivan has left a new comment on your post "KNU အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ဖဒိုမန္းရွာလားဖန္း လုပ္ႀကံ...":

See here

-----------------------------------------------------------

ဗိုင္းရပ္စ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ပထမဆံုးရရွိတဲ႔ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ ရက္ေန႔က ကြန္မန္႔ ျဖစ္ပါတယ္။

Malabei has left a new comment on your post "ဘာလဲဟဲ႔ Valentine's Day":

I first visited your blog, but my antispyware said that he is infected with an unknown virus.
I deleted the virus through this AntiSpyWare.
The virus does not manifest itself but gradually destroys information on the computer.

*** ***** ***

သူတို႔ ေပးထားေသာ Link ေတြကို click မၾကည့္ၾကဖို႔ အထူး သတိေပးပါတယ္။
အားလံုး သိရံုသက္သက္ ေကာ္ပီျပထားတာပါ။

s0wha1

ကာတြန္းေတြက ေျပာေသာ အမွန္တရား (၉)

ဧရာ၀တီ၊ ဟစ္တိုင္၊ ရိုးမ၊ ေခတ္ၿပိဳင္ တို႔မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပသည္။

GTC ေက်ာင္းသူဘ၀ အမွတ္တရ (၂)

ေက်ာင္းတုန္းကအေၾကာင္းေတြ ဆက္ေရးခ်င္ေသးလို႔ ထပ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။

ေမွာ္ဘီ GTC မွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းကအေၾကာင္းေျပာရင္ ပဲခူးၿမိဳ႕ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ ေျခရာေတြထပ္ခဲ႔တဲ႔ ေနရာတစ္ေနရာအျဖစ္ ေျပာဖို႔က်န္ခဲ႔လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ပဲခူးဘက္ကို ပဲခူးဘုရားဖူးဆုိၿပီး မၾကာမၾကာ သြားၾကတယ္။ ပဲခူးသူ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္ကလည္း ေမွာ္ဘီမွာ လာတက္ေနေတာ႔ သူ႔အားကိုးနဲ႔ သြားၾကတာလည္း ပါတာေပါ႔။ ကားကိုယ္တိုင္ေမာင္းၿပီး ေက်ာင္းတက္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ကားေတြနဲ႔ သံလ်င္ GTC ဘက္ထိလည္း ေျခဆန္႔တတ္ၾကပါေသးတယ္။ လူက ညီေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသား။


ဧၿပီလေရာက္ၿပီဆို သႀကၤန္မက်ေသးေပမယ္႔ ေရပက္ၾကတာ ေက်ာင္းတိုင္းလိုလိုျဖစ္မွာပါ။ ကၽြန္မတို႔လည္း အဲဒီခ်ိန္ဆို ေသာၾကာေန႔တိုင္း တေက်ာင္းလံုး ေရေတြ ရႊဲရႊဲဆိုေနေအာင္ကို ကဲၾကပါတယ္။ ဒါေတာင္ ကိုယ္နဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူေတြကိုပဲ လိုက္ပက္ေသးတာ။

တၿမိဳ႕နယ္ထဲကျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ GTC ေရာက္မွ ေပါင္းျဖစ္ၾကေပမယ္႔ ေက်ာင္းအားရက္နဲ႔ ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ ညေနဘက္ေတြမွာ တစ္ေယာက္အိမ္တစ္ေယာက္ ကားေတြနဲ႔ လွည့္ပတ္သြားၿပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖို႔ လူစုတတ္ပါတယ္။ တခါတေလလည္း တျခားၿမိဳ႕နယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ သြားလည္ၾကတယ္။


ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္႔နည္းကိုယ္႔ဟန္နဲ႔ ၿမိဳ႕ျပင္လယ္ကြင္းျပင္မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စာသင္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြဟာ တဆင္႔ထက္တဆင္႔ တိုးတိုးလာတဲ႔ ခ်ဳပ္ခ်ယ္တားျမစ္မႈေတြေၾကာင္႔ ေက်ာင္းနဲ႔မတူတဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ပမာ စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ ရုန္းထြက္မရ ျဖစ္ေနေတာ႔တယ္။ ေမွာ္ဘီမွာတက္ေနတဲ႔ ေနာက္ဆံုးအသုတ္ YTU ေက်ာင္းသားေတြ လႈိင္သာယာ ေျပာင္းသြားတဲ႔အခါ ဆရာမႀကီး ေဒၚတိုးတိုးက ပညာျပပါေတာ႔တယ္။ မနက္ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ ေနာက္မက်ရ၊ စာသင္ခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ အျပင္ ေကာ္ရစ္တာ၊ ကန္တင္းေတြမွာ ရွိမေနရစတဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းထက္ ဆိုးတဲ႔ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ထုတ္လာတယ္။ စကတ္အကြဲ မ၀တ္ရ၊ ဘာမ၀တ္ရ၊ ညာမ၀တ္ရေတြ လုပ္လာပါတယ္။ တျခားေက်ာင္းကလူေတြ ေမွာဘီေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ လာလည္ေတာ႔ သူတို႔က စကတ္အတို၊ အရွည္အကြဲေတြ ၀တ္လာၾကတယ္။ အဲဒီအခါ အရွက္ကိုမရွိဘူး။ အက်င္႔ပ်က္ ယဥ္ေက်းမႈ ဘာညာနဲ႔ ေျပာဆို လႊတ္တဲ႔အထိ ဆိုးသြမ္းလွပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႔ တနလၤာ၊ ေသာၾကာကို အကီ်ီအျဖဴ မ၀တ္မေနရဆိုၿပီး ေျပာလာတယ္။ မ၀တ္လာတဲ႔သူက ေက်ာင္း၀န္းထဲ ၀င္ခြင္႔မရွိပါတဲ႔။ အဲဒီတုန္းက အဓိပၸါယ္မရွိတဲ႔အမိန္႔ေတြ၊ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြဆို ဆန႔္က်င္လိုတဲ႔အတိုင္း ကၽြန္မကေတာ႔ တျခားေန႔ေတြသာ အကၤ်ီအျဖဴ ၀တ္ခ်င္၀တ္မယ္။ တနလၤာနဲ႔ ေသာၾကာဆို တမင္ မ၀တ္ဘဲ ေက်ာင္းကို သြားပါတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ေက်ာင္းေပါက္၀က ဆရာေတြက ေက်ာင္းထဲ ေပးမ၀င္ပါဘူး။ မ၀င္ရေတာ႔ ဘာျဖစ္လဲ အျပင္ဘက္က ကန္တင္းေတြမွာ ထိုင္ေနလိုက္တာေပါ႔။ ၀င္ခြင္႔မရတဲ႔ တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ၿခံစည္းရိုး ေခြးတိုးေပါက္ေလးေတြကေန ေက်ာင္းထဲ ၀င္ၾကတယ္။ ခုေတာ႔လည္း တကၠသိုလ္ေတြက ၀တ္စံုေတြနဲ႔ကို ျဖစ္ကုန္ေတာ႔တာပါပဲ။

ၿပီးေတာ႔ ဆရာေတြကလည္း ကၽြန္မတို႔ထက္ အသက္ ၃၊ ၄ ႏွစ္ေလာက္သာ ႀကီးတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမ ငယ္ငယ္ေလးေတြ မ်ားပါတယ္။ အမ်ားစုက GTI Diploma လက္မွတ္ ရထားတဲ႔သူေတြပါ။ ေက်ာင္းေတြက မ်ား၊ အရည္အခ်င္းျပည့္၀တဲ႔ ဆရာက နည္း၊ ဒီေတာ႔ BE ဘြဲ႔မရေပမယ္႔ Diploma ေအာင္လက္မွတ္ရွိရံုနဲ႔ သင္တန္း အနည္းငယ္ေပးၿပီး ဆရာေတြ ျပန္လုပ္ခိုင္းဆိုေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ဆရာ တခ်ိဳ႕က စာသြားေမးရင္ ျပန္မေျဖတတ္တာ မ်ားပါတယ္။ workshop လို႔ေခၚတဲ႔ လက္ေတြ႕ခ်ိန္ေတြမွာဆို သစ္သားေတြ ေရြေဘာ္ထိုး၊ အုတ္နီခဲနဲ႔သဲကို နံရံပံုစံ စီထပ္ စသျဖင္႔ ခက္ခဲ၊ အဆင္႔အတန္းျမင္႔တဲ႔ ပညာရပ္ေတြ သင္ၾကားရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကလည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ငါဟဲ႔ Civil Engineer ဆိုၿပီး ကေလးကစားသလို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးကို လုပ္ၾကတာေပါ႔။ Drawing ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ႔ အားလံုး သိၾကတဲ႔အတိုင္း TSquare ႀကီးေတြနဲ႔ မတ္တပ္ေတြရပ္ၿပီး ပံုေတြလိုက္ဆြဲရတာလည္း ေပ်ာ္စရာ။ ဘယ္လိုႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာမွ မရွိႏိုင္ေတာ႔တဲ႔ သင္ၾကားနည္းပံုစံေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းလွတယ္။ :P

ေနာက္ထပ္ စိတ္ပ်က္စရာ တခုရွိပါေသးတယ္။ ၁၀တန္းတုန္းက အမွတ္ ၄၀၀ေက်ာ္ရၿပီး ေဆးေက်ာင္း စိတ္မ၀င္စားတဲ႔အတြက္ YTU မရွိေတာ႔ေသာ္လည္း ဒုတိယႏွစ္ အမွတ္ေကာင္းရင္ YTU ကို join ႏိုင္တဲ႔ GTC ကို လာတက္ၾကတဲ႔သူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား GTI ေအာင္လက္မွတ္နဲ႔တင္ နိတၳိတန္သြားၾကတာပါ။ ၁၀တန္းမွာ အမွတ္ ၂၉၀ ေက်ာ္၊ ၃၀၀ ေလာက္ပဲ ရတဲ႔သူေတြက BE ထိပါသြားၾကတာကို ျမင္ရ၊ ၾကားရတဲ႔အခါ မတရားသလို ခံစားရပါတယ္။ ၁၀တန္းတုန္းက ႀကိဳးစားခဲ႔တဲ႔ ႀကိဳးစားမႈေတြက အလကား သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ကုန္တာကေတာ႔ မျဖစ္သင္႔တဲ႔ကိစၥပါပဲ။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းမွာ စာအသားကုန္ လုပ္ခဲ႔တဲ႔သူေတြအေနနဲ႔ တကၠသိုလ္တက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ နည္းနည္းပါးပါး ေပ်ာ္ခ်င္ၾကတာ သူတို႔အလြန္ မဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆပါတယ္။

ေဩာ္ ေျပာရရင္ေတာ႔ ေျပာစရာေတြက မကုန္ေတာ႔ဘူး။ ေျပာခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။ စိတ္ပ်က္လို႔ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္လိုက္ေတာ႔မယ္။


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

GTC ေက်ာင္းသူဘ၀ အမွတ္တရ

ဓာတ္ပံု မူပိုင္ --- ဂူဂယ္မွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေသာ ဓာတ္ပံုကို အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။

ျပန္ေပးဆြဲခံထားရတဲ့ ဒုကၡသည္ စခန္းႀကီးတစ္ခု

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို Forwar Mail ပို႔ေပးထားတာေလးကို ကၽြန္မႏွစ္သက္လို႔ ကၽြန္မ ဘေလာ႔ဂ္မွာ ျပန္တင္လိုက္တယ္။ ဘယ္သူေရးထားမွန္းမသိသလို၊ ဘယ္စာေစာင္မွာ ပါထားမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ မူရင္းေရးသူထံလည္း ခြင္႔မေတာင္းႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး။

***** ******* *****

ျပန္ေပးဆြဲခံထားရတဲ့ ဒုကၡသည္ စခန္းႀကီးတစ္ခု

အဲဒီမွာ... ကေလးေတြအတြက္ စာသင္ခံုေတြ အလံုအေလာက္မရွိေပမယ္႔
အလုပ္လက္မဲ႔ေတြအတြက္ ဘိလိယက္ခံုေတြ အလံုအေလာက္ရွိတယ္။

အဲဒီမွာ... ကမၻာႀကီးနဲ႔ ၀င္ဆန္႔ဆက္ဆံဖို႔ အင္တာနက္ကေဖးေတြ မရွိေပမယ္႔
ကိုယ္႔ႏြားေျခရာခြက္ထဲမွာ တကိုယ္ေတာ္ရြက္လြင္႔ဖို႔ စည္ဘီယာဆိုင္ေတြ ရွိတယ္။

အဲဒီမွာ... အိပ္မက္ေတြအတြက္ မနက္ျဖန္မရွိေပမယ္႔
ဒီေန႔အတြက္ ႏွစ္လံုးထီရွိတယ္။

အဲဒီမွာ... ရိုးရိုးက်င္႔ ျမင္႔ျမင္႔ႀကံဖို႔ ေရာင္းေကာင္းေရာင္း၀ယ္ ေစ်းကြက္မရွိေပမယ္႔
ဒီေကြ႔ ဒီတက္နဲ႔ ေလွာ္ဖို႔ အေပါင္ဆိုင္ေတြ ရွိတယ္။

အဲဒီမွာ... (မရွိေပမယ္႔).............( ရွိတယ္)
ေခတ္မွီ တိုက္ေလယာဥ္ႀကီးေတြရွိတယ္...
ၾကံ႕ဖြံ႕ရွိတယ္...ဖေယာင္းတုိင္ရွိတယ္။
ၾကားကားရွိတယ္... ၿဂိဳလ္တုေလာင္းကစားရွိတယ္။
ေဘာလံုးနဲ႔ ဘင္လာဒင္ကို ဘုရားစင္မွာ တင္ထားတဲ႔ ဂ်ာနယ္ေတြရွိတယ္။
ဖြင္႔ထားတဲ႔ ၾကယ္ငါးပြင္႔ ေဟာ္တယ္ႀကီးေတြရွိတယ္။

ၿပီးေတာ႔... ေသနတ္နဲ႔ ပိုက္ဆံေပါင္းထားတဲ႔ တရားဥပေဒရွိတယ္။
ေရဒီယိုနဲ႔ ေကာလဟာလေပါင္းထားတဲ႔ ေမွ်ာ္တလင္႔လင္႔ နိုင္ငံေရးရွိတယ္။
စာေပစီစစ္ေရးနဲ႔ ေထာင္ ေပါင္းထားတဲ႔ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင္႔ရွိတယ္။

ၿပီးေတာ႔... ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြက...အပီခိုးသြားတယ္...
လူအုပ္ႀကီးေတြက...ဆီတိုးစားတယ္...
အမွားေတြ ေပ်ာက္မလားလို႔ တံတားေတြ ေဆာက္ထားတာရိွတယ္။
ၿမိိဳ႕ျပင္ လယ္ကြင္းျပင္ႀကီးထဲ ထုတ္ထားတဲ႔ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္ႀကီးေတြနဲ႔
ဆရာေတြ လက္ပတ္၀တ္ ကင္းေစာင္႔ေနတဲ႔ ေအးခ်မ္းစြာ ပညာသင္ၾကားေရးရွိတယ္။

ၿပီးေတာ႔... အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ မထြက္ရဲတဲ႔ လူတစ္ေယာက္နဲ႔
အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္မထြက္ရတဲ႔လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။

ၿပီးေတာ႔... တရုတ္တန္းျဖစ္သြားတဲ႔ နန္းေတာ္တစ္ခုရွိတယ္... ရွိတယ္...