GTC ေက်ာင္းသူဘ၀ အမွတ္တရ

ေရွ႕တပတ္ထဲမွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ စကၤာပူကို အလည္လာလိမ္႔မယ္။ သူက ကၽြန္မ အလုပ္အားရက္ စေနေန႔ကို လာမွာဆိုေတာ႔ ေလဆိပ္မွာ ႀကိဳဖို႔ ေျပာဆို စီစဥ္ၾကရင္း ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းအတူ တက္ခဲ႔တဲ႔အခ်ိန္ေလးကို ျပန္လြမ္းမိတယ္။ ကၽြန္မတို႔က အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ထဲက သိခဲ႔ၾကတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။


လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၇ႏွစ္၊ ၈ႏွစ္ေလာက္က ၁၀တန္းေအာင္ၿပီးခါစ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေလး တက္လိုက္၊ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းေလး တက္လိုက္နဲ႔ တကၠသိုလ္တက္ရမယ္႔အခ်ိန္ကို ေစာင္႔ေနခဲ႔ပါတယ္။ ၄၊ ၅ လေလာက္ၾကာေတာ႔ တကၠသိုလ္၀င္ခြင္႔ ေဖာင္ေတြ ျဖည့္ရပါၿပီ။ စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခ်င္ေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ကမွ စၿပီး YTU ဆိုတာ မရွိေတာ႔ပါဘူး။ GTI အစား GTC ဆိုတဲ႔ နာမည္ေျပာင္းလဲခါစ အခ်ိန္ေလးပါ။


ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မညီမတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ထူးဆန္းစြာပဲ ဘူမိေဗဒဘာသာရပ္ကို စိတ္၀င္စားၾကပါတယ္။ ကၽြန္မ ညီမကေတာ႔ သူ ၁၀တန္းေအာင္လို႔ တကၠသိုလ္တက္တဲ႔အခါ ဘူမိေဗဒေမဂ်ာကိုသာ ေရြးခ်ယ္မယ္လို႔ ေျပာေပမဲ႔ ကၽြန္မကေတာ႔ GTC တက္ဖို႔ပဲ ေလွ်ာက္ခဲ႔ပါတယ္။ ကၽြန္မ ေမွာ္ဘီ GTC မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတာ ၁ ႏွစ္ေလာက္အၾကာ ကၽြန္မညီမေလးလည္း ၁၀တန္းၿပီးလို႔ ဒဂံုတကၠသိုလ္မွာ စတက္ေတာ႔မွ ဘူမိေဗဒ လိုက္တက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ခဲ႔ဖူးပါတယ္။

ေမွာ္ဘီ နည္းပညာေကာလိပ္ ဆိုတဲ႔ ေနရာေရာက္ဖုိ႔ ကၽြန္မတို႔ ရန္ကုန္ထဲက ေက်ာင္းသားေတြဟာ ပါရမီကားနဲ႔ ေဘာလံုးကားလို႔ ေခၚတဲ႔ ကားေတြကို (ကားနံပါတ္ေတြကို ကၽြန္မေမ႔ေနလို႔) စီးရပါတယ္။ ေက်ာင္းကားနဲ႔ဆို ၁ နာရီ၊ လိုင္းကားနဲ႔ဆို ၂ နာရီစီးရတဲ႔ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕အထြက္ ၿမိဳ႕ျပင္နားမွာရွိတဲ႔ (ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕ထဲမွာေတာင္ မဟုတ္) က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ အေဆာက္အဦးပုပုေလးေတြမွာ စာသင္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မ ေက်ာင္းတက္ခဲ႔တဲ႔ ၁ႏွစ္ခြဲအတြင္း ကၽြန္မ တတ္ခဲ႔တာဆိုလို႔ ဖဲရိုက္နည္းေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖဲရိုက္တာကို အလြန္မုန္းၿပီး လာဘ္ပိတ္တယ္လို႔ အယူရွိသလို အိမ္မွာ ဖဲထုပ္ေတာင္ ထားခြင္႔မေပးတဲ႔ ကၽြန္မအေမသာ ဖဲရိုက္နည္း ေတာ္ေတာ္စံုစံု ကၽြန္မ ကစားတတ္တယ္ဆိုတာမ်ား သိရင္ ဘာေျပာမလဲဘဲ။

အစပိုင္းက ရွမ္းကိုးမီး၊ ကိုးမီး၊ 21၊ ဘူႀကီး ကစားပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ပိုကာေတြ၊ ရႈိးေတြ ပါလာပါၿပီ။ ေနာက္ေတာ႔ ဖဲခ်ပ္ေတြ အမ်ားႀကီးကိုင္ရတဲ႔၊ ကၽြန္မလက္နဲ႔ေတာင္ ကိုင္ရတာ မဆန္႔တဲ႔၊ လူတိုင္း မကစားတတ္တဲ႔ ေဟာလိ၀ုဒ္ဆိုတဲ႔ ကစားနည္းပါ တတ္လာပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သင္ခါစဆိုေတာ႔ သိပ္မကၽြမ္းသလို ခုဆို ေမ႔ေတာင္သြားပါၿပီ။ ဖဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကစားသလဲဆိုရင္ ခုခ်ိန္ထိ အျပင္သြားတဲ႔အခါ ျမင္ျမင္သမွ် ကားနံပါတ္ေတြကို ေပါင္းၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ဘူႀကီး ကစားေနတတ္ပါတယ္။:P ဘူႀကီးကစားရင္ (ဖဲကတ္ ၅ ခ်ပ္) နံပါတ္ ၅ ခု လိုတဲ႔အတြက္ တခ်ိဳ႕ကားနံပါတ္ေတြမွာ ဂဏန္း ၄ လံုး၊ ၃ လံုးပဲ ပါတဲ႔အခါ အဲဒီ လိုေနတဲ႔ ဂဏန္းေတြေနရာမွာ 0 ကိုအစားထုိးလို႔ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ ဥပေဒသ သတ္မွတ္ၿပီး တြက္ပါတယ္။ ဒါကေတာ႔ ကိုယ္႔စိတ္နဲ႔ကိုယ္ "ဘူႀကီးရတယ္ဟ"၊ "ကိုး ရလည္း မဆိုးပါဘူး"၊ "ဟာ ပ်က္တယ္" စသျဖင္႔ တစ္ေယာက္ထဲ အားေပးေနက်ေပါ႔။;))


ေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာ ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္က သီဟိုဠ္ေတာထဲမွာ ဖဲကစားေလ႔ရွိၾကပါတယ္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဖဲရိုက္ၾကရင္ေတာ႔ ေက်ာင္းသူေတြက အေစာင္႔တာ၀န္ယူၾကပါတယ္။ လိုက္ဖမ္းတဲ႔ ဆရာေတြလာတဲ႔အခါ သတင္းေပးရေအာင္ပါ။ ေက်ာင္းသူအမ်ားစုကေတာ႔ ဖဲရိုက္တာထက္ Calculator နဲ႔ Ran ႏွိပ္ၿပီး ကစားၾကပါတယ္။ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ႔ အားလံုးအဆင္ေျပေနၾကတာပါပဲ။ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးမားမားမရွိတဲ႔ လယ္ကြင္းေတြၾကားထဲက ေက်ာင္းထဲမွာ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ေက်ာင္းတက္ၿပီး သကာလ ေနာက္ထပ္ ထူးျခားမႈကေတာ႔ အသားခပ္လတ္လတ္ရွိတဲ႔ ကၽြန္မအသားေတြ မီးေသြးက အဘြားေခၚရေလာက္ေအာင္ မည္းၿခိမ္႔သြားတာပါ။ ကိုယ္႔အသားကိုယ္ေတာင္ မမွတ္မိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ လူတကိုယ္ထဲ အသားအေရာင္ ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတာကို အံ့ဩစြာ ေတြ႔ရႏိုင္ပါတယ္။ သိသိသာသာႀကီး အသားမညိဳသြားတာဆိုလို႔ အသားအရမ္းျဖဴသူေတြနဲ႔ တရုတ္ေသြးပါသူတခ်ိဳ႕ေလာက္ပဲ ရွိပါမယ္။

ေႏြရာသီဆို ေလပူေတြ မတရား တိုက္တတ္ၿပီး ေဆာင္းရာသီဆုိရင္ေတာ႔ ေလေအးေတြ တစိမ္႔စိမ္႔ တုိက္တတ္ပါတယ္။ မိုးရာသီမွာ ေလတိုက္ရင္ လူပါ လြင္႔ပါသြားမတတ္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေလထန္ေနခ်ိန္ ဘုမသိ၊ ဘမသိနဲ႔ ထီးေဆာင္းထားလို႔ လူလည္း ေလနဲ႔အတူ ေျမာက္ၾကြ ေျမာက္ၾကြျဖစ္ဖူးတာ ကိုယ္ေတြ႔ပါ။ အဲဒီအေတြ႕အႀကံဳရၿပီးေနာက္ပိုင္း ေနရိပ္ခ်ိန္ကလြဲလို႔ ေနပူပူ၊ မိုးရြာရြာ ထီးမလြတ္တမ္း ေဆာင္းတတ္တဲ႔ ကၽြန္မလည္း ေမွာ္ဘီမွာ ေက်ာင္းတက္စဥ္တေလွ်ာက္ အေျခအေနၾကည့္ၿပီးမွ ထီးေဆာင္းရဲပါေတာ႔တယ္။ ေဆာင္းတြင္း မနက္ပိုင္းဆိုရင္ ကိုယ္႔ေရွ႕ တကိုက္ေလာက္ကို သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမဴေတြဆိုင္းေနတတ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆုိရင္ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းေတာ္သာႀကီးရွိတဲ႔အရပ္ရဲ့ ရာသီဥတုအေျခအေနကို သေဘာေပါက္ၾကမယ္ ထင္ပါရဲ့။

ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းက ေျမာင္းတကာနဲ႔လည္း နီးေတာ႔ ပ်င္းရင္ ေျမာင္းတကာထိ လိုင္းကား စီးသြားတတ္ပါေသးတယ္။ တခါတခါ တိုက္ႀကီးဘက္ထိ ေရာက္ပါတယ္။ တိုက္ႀကီးကေနမွ ေက်ာင္းကို ကားျပန္စီးလာၾကတယ္ေလ။ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာေတာ႔ ေမွာ္ဘီၿမိဳ႕ထဲက ရုပ္ရွင္ရံုေလးမွာ အုပ္စုလိုက္ ရုပ္ရွင္ သြားၾကည့္တတ္ၿပီး မ်ားေသာအားျဖင္႔ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲဘက္မွာ ျပန္ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ တခါတေလလည္း မဂၤလာဒံုက စစ္သခၤ်ိဳင္းသြားၿပီး အလွ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္။ အလုပ္မရွိ၊ အလုပ္ရွာၿပီး ေသသူေတြရဲ့ အသက္ေတြ၊ နာမည္ေတြကို လိုက္ဖတ္တတ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးရင္ အသက္ ၁၉၊ ၂၁ ေလာက္နဲ႔ စစ္အတြင္းမွာ ေသသြားၾကတာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတတ္ပါေသးတယ္။

ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုမွာ မိန္းကေလး ၅ ေယာက္နဲ႔ ေယာက္်ားေလး ၆ ေယာက္ပါပါတယ္။ Civil က ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ၿပီး MT က ႏွစ္ေယာက္ပါတယ္။ က်န္တဲ႔သူေတြက MP(Mechnical Power) နဲ႔ EP(Electrical Power) က အမ်ားစုပါ။ အဲဒီထဲမွာ ကၽြန္မနဲ႔ အထက္တန္းထဲက တြဲခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ၃ ေယာက္ပါတယ္။ ဒါက အၿမဲတြဲျဖစ္တဲ႔ အမာခံ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ ကၽြန္မတုိ႔အုပ္စုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္း ၃၊ ၄ ေယာက္ေလာက္ကေတာ႔ အၿမဲလို ပါလာတတ္တယ္။ တကယ္ကေတာ႔ တစ္ေက်ာင္းလံုးနဲ႔ ကၽြန္မတို႔အုပ္စုနဲ႔ မေပါင္းျဖစ္တဲ႔သူ မရွိသေလာက္ ရွားပါတယ္။

မနက္ ေစာေစာထ၊ ထမင္းခ်ိဳင္႔ဆြဲလို႔ ေက်ာင္းကားနဲ႔ ေက်ာင္းကို အရမ္းလာခ်င္သလို ေက်ာင္းေရာက္ရင္လည္း အိမ္ကိုပဲ ျပန္ခ်င္ေနမိတတ္ၾကတာ ကုရခက္တဲ႔ ေရာဂါတမ်ိဳးပါပဲ။ အဲဒီအခါ ၂ နာရီ ေလာက္ၾကာေအာင္ စီးရတဲ႔ လိုင္းကားကို တေပ်ာ္တပါး လိုက္စီးၿပီး အိမ္ျပန္တတ္ၾကတယ္။ တခါတေလ ေက်ာင္းထိ မေရာက္ၾကဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြစုေပါင္းလို႔ ၿမိဳ႕ထဲက သမၼတ၊ ေနျပည္ေတာ္ ရုပ္ရွင္ရံုေတြမွာ မနက္ ၁၀ နာရီကေန ညေန ၃ နာရီထိ တရံုၿပီး တရံုကူးလို႔ ရုပ္ရွင္ ဆက္တိုက္ ၾကည့္တတ္ၾကပါေသးတယ္။ တေနကုန္ ေက်ာင္းမွာ ရွိတဲ႔ေန႔ေတြဆိုရင္လည္း ညေန ေက်ာင္းကားေတြ မထြက္ခင္ ၂ နာရီေလာက္ အလိုထဲက မိနစ္ ၂၀ ေက်ာ္ေ၀းတဲ႔ ကားဂိတ္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကၿပီး ေနရာဦးၾကပါတယ္။ ေနရာမဦးျဖစ္တဲ႔ေန႔ေတြဆို ကားေမာင္းသမား၊ ကားစပါယ္ယာေတြက ကၽြန္မတို႔အုပ္စုအတြက္ ေနရာဦးေပးထားတတ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းကေန ၁၅ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ အနီးဆံုး ထန္းေတာကို ေရာက္ပါတယ္။ နည္းနည္း ေ၀းေ၀းကို သြားခ်င္ရင္ လိုင္းကားနဲ႔ ၃ မွတ္တိုင္ေလာက္ စီးသြားရင္ ေရာက္ပါၿပီ။ အဲဒီအခါ ထန္းေတာမ်ားဟာလည္း ကၽြန္မတို႔ က်က္စားရာ ေနရာျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ အခါးဆို အလြန္မုန္းၿပီး ဘယ္လို အခါးမ်ိဳးမွ မႀကိဳက္တဲ႔ ကၽြန္မက ဘုရားမႀကိဳက္တဲ႔ အရက္၊ ဘီယာကို မေသာက္ဖူးပါဘူး။:P ဒါေပမဲ႔ ေခါင္ရည္(ေတာင္ေပၚေဒသေတြမွာသာ ရတတ္ပါလိမ္႔မယ္)နဲ႔ ထန္းရည္ကိုေတာ႔ သေဘာက်မိပါတယ္။

ထန္းရည္အခါးဆိုတာကို ကၽြန္မ တခါမွ မေသာက္ဖူးပါဘူး။ ကၽြန္မေသာက္ဖူးတာေတြကေတာ႔ မခါးဘဲ ခ်ိဳတိုတုိေလးေတြပါ။ အဲဒါေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္မ ေသာက္ျဖစ္တာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ေက်ာင္းနားက ထန္းရည္ဆိုင္မွာ ထန္းရည္နဲ႔ လယ္ၾကြက္ေၾကာ္ကိုစားရတာ ေတာ္ေတာ္ အရသာရွိပါတယ္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ေသာက္ရတာ မေက်နပ္ႏိုင္ဘဲ အိမ္က ေမာင္ေလးကိုေတာင္ ေက်ာင္းကို အလည္ေခၚၿပီး ထန္းရည္နဲ႔ ၾကြက္ေၾကာ္ ေခၚတိုက္တတ္တဲ႔ အစ္မပါ။:D

ကၽြန္မ မိန္းကေလးျဖစ္လ်က္နဲ႔ လယ္ၾကြက္ေၾကာ္စားလို႔ေတာ႔ မအ့ံဩေစခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ေမာင္ႏွမေတြက အသားမွန္ရင္ စားမရတဲ႔အသားကလြဲလို႔ က်န္တာအကုန္ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ပုရစ္ေၾကာ္၊ ခါခ်ဥ္ေၾကာ္(ေလာပိတမွာ စားေလ႔ရွိၾက)၊ ေတာေၾကာင္၊ လယ္ၾကြက္၊ စားဖား၊ ေျမြသား၊ ယုန္သား၊ ေဂ်သား၊ ဆတ္သား၊ ေတာ၀က္၊ ေတာေၾကာင္ စသျဖင္႔ မစားဖူးတာ မရွိသေလာက္ စားပါတယ္။ အသီးအရြက္ေတာ႔ ဘယ္လိုမွ မႀကိဳက္တဲ႔အတြက္ေၾကာင္႔ အေဖ ဆူတာကို ခဏခဏခံၾကရတတ္တယ္။

ထားပါေတာ႔ေလ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မ ထန္းရည္ကို ၃၊ ၄ ခါေလာက္ ေသာက္ဖူးပါတယ္။ တခါေတာ႔ ထန္းရည္ ေသာက္တာ နည္းနည္းမ်ားသြားတယ္။ ထန္းရည္ေသာက္တာမ်ားရင္ မူးတတ္တယ္ဆိုေပမဲ႔ ကၽြန္မကေတာ႔ ဘယ္လိုမွ မေနပါဘူး။ ကၽြန္မေသာက္တာက အခါးမဟုတ္လို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ ကၽြန္မမူးေနၿပီလို႔ ထင္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို စရစ္ပါေတာ႔တယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ ထန္းရည္ေသာက္ၿပီး ရစ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းမွန္း သိတယ္။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ကၽြန္မေျပာသမွ် စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ မညည္းမညဴ လိုက္လုပ္ေပးၾကတာကို ခ်စ္စဖြယ္ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အခု စကၤာပူကို လာလည္မယ္႔ သူငယ္ခ်င္းလည္း အပါအ၀င္ေပါ႔။ ၆ႏွစ္နီးပါး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မေပ်ာ္ျဖစ္ခဲ႔တာ ခုေတာ႔ သူလာတဲ႔အခ်ိန္ေလး အဲဒီကာလေတြကို အနည္းနဲ႔အမ်ား အလြမ္းေျပေစႏိုင္တဲ႔အတြက္ ေနာက္တပတ္ စေန ျမန္ျမန္ေရာက္ဖို႔ စိတ္ေစာေနမိတယ္။


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1
(ေမွာ္ဘီ GTC မွ ခ်စ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို႔ အမွတ္တရ)

GTC ေက်ာင္းသူဘ၀ အမွတ္တရ (၂)

ဓာတ္ပံု မူပိုင္ --- ဂူဂယ္မွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေသာ ဓာတ္ပံုကို အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။

Print this post