အဲဒီၿမိဳ႕ေလးက အရမ္းခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ ကၽြန္မ ၁၀တန္း စာေမးပြဲၿပီးခါစက ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုး အလည္အပတ္ ခရီးထြက္တယ္ဆိုၿပီး မိသားစုနဲ႔ သြားရင္း ေန႔ခ်င္းျပန္ ေရာက္ဖူးခဲ႔ခ်ိန္တုန္းကေတာ႔ အမွတ္တမဲ႔ပါပဲ။ လူေတြက ၿမိဳ႕ေလးအေၾကာင္း သီခ်င္းလုပ္ဆို၊ ဇာတ္လမ္းေတြ ဖြဲ႔ႏြဲ႕ၾကလည္း ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ မခံစားရ။ ကၽြန္မကေတာ႔ ကေလာၿမိဳ႕ေလးကိုမွ ပိုခ်စ္ခင္ေနမိတယ္။ (ကေလာၿမိဳ႕ကိုလည္း ျဖတ္သြား ျဖတ္လာပဲ ေရာက္ဖူးေသးတာပါ။)
ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က ရန္ကုန္ဇာတိျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေတာင္ေပၚသူလို႔ ေျပာရတာကို အလြန္ပဲ ေက်နပ္ခဲ႔တယ္။ ေတာသူ၊ အညာသူဆိုတာထက္ ေတာင္ေပၚသူဆိုတာေလးက ပိုၿပီး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနသလိုလို (ကၽြန္မ စိတ္အထင္ေနာ္...)။ ငယ္ငယ္ကဆို ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း ေတာသူလို႔ စေနာက္ၿပီး ေခၚရင္ "မဟုတ္ပါဘူး။ ေတာင္ေပၚသူပါ"လို႔ ျပန္ေျပာတဲ႔အထိ။ ေတာင္ေပၚသူေလးေတြက အသားျဖဴျဖဴ၊ ပါးနီနီေလးေတြနဲ႔ ပလိုင္းေလးကို ေခါင္းေပၚတင္လို႔ တမ်ိဳး ခ်စ္စရာေကာင္းေနတာေလ။
ကယားျပည္ဘက္မွာ အေနၾကာၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ လူေတြက ကၽြန္မတို႔ စကားေျပာတာ ၀ဲတယ္လို႔ေျပာၾကတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ႔ သတိမထားမိပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ စကားေျပာရင္ အဆံုးသတ္မွာ ေ၀ၚတို႔၊ ေ၀းတို႔ကို ထည့္တတ္တယ္။ မသိဘူးေ၀ၚတို႔၊ သိလားေ၀းတို႔ေပါ႔။:P ရန္ကုန္မွာ အေနၾကာလာေတာ႔ ရန္ကုန္ေလသံ ျပန္ေပါက္လာတာပါပဲ။ ခုက်ေတာ႔လည္း စကားသံ၀ဲ၀ဲကို ဘယ္လိုျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ဘူး။
ကယားျပည္ဘက္မွာ အေနၾကာၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ လူေတြက ကၽြန္မတို႔ စကားေျပာတာ ၀ဲတယ္လို႔ေျပာၾကတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေတာ႔ သတိမထားမိပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ စကားေျပာရင္ အဆံုးသတ္မွာ ေ၀ၚတို႔၊ ေ၀းတို႔ကို ထည့္တတ္တယ္။ မသိဘူးေ၀ၚတို႔၊ သိလားေ၀းတို႔ေပါ႔။:P ရန္ကုန္မွာ အေနၾကာလာေတာ႔ ရန္ကုန္ေလသံ ျပန္ေပါက္လာတာပါပဲ။ ခုက်ေတာ႔လည္း စကားသံ၀ဲ၀ဲကို ဘယ္လိုျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ႔ဘူး။
ဒီတေခါက္ ျမန္မာျပည္ျပန္သြားတာ ပထမတခါနဲ႔ ျခားနားစြာ အစစ ေစ်းသက္သာေနတယ္ ထင္မိတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြအေၾကာင္း သိပ္မသိတဲ႔ ကၽြန္မက (ဒီက ကုန္ေစ်းႏႈန္းအေၾကာင္းလည္း သိပ္မသိပါ။) တေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ဆို so cheap ျဖစ္ေနၿပီး တသိန္းေက်ာ္ေလာက္ ခဏေလးနဲ႔ ကုန္သြားလို႔လည္း ကုန္သြားမွန္း မသိ။ (တကယ္႔တကယ္က် တသိန္းဆိုတဲ႔ ပိုက္ဆံဟာ ဘယ္ေလာက္မွ အသံုးမခံတဲ႔ ေငြပမာဏပါပဲ။) ဘာ၀ယ္၀ယ္ တန္လိုက္တာဟူ၍ ထင္ေနေသာ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ ရယ္ခ်င္ေနမိတာ အခါခါ။ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးက ထမင္းဆိုင္မွာ တခါစား ၁၀၀၀ ဆိုေတာ႔ "ဟယ္... ထမင္းတခါစား အဲေလာက္ပဲ ရွိသလား၊ ဒီေလာက္ ေစ်းခ်ိဳတာ တခါမွ မေတြ႔ဖူးဘူး" ျဖစ္ေနၿပီး စားလို႔လည္း ေကာင္းေနတဲ႔အတြက္ သေဘာေတြ က်လို႔။ (ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာေတာ႔ ထမင္းတခါစား ၁၀၀၀ ဆိုတာ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ ထင္တယ္။) ပထမဆံုးတေခါက္ အလည္ျပန္တုန္းကေတာ႔ သားေရဖိနပ္ တစ္ရန္ ၃၇၀၀ ဆိုတာကို အလြန္ေစ်းႀကီးတယ္ ထင္ေနမိတယ္။ ေသခ်ာ ေတြးၾကည့္တဲ႔အခါ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိေနခဲ႔ခ်ိန္ လြန္ေလၿပီးေသာအခါက ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး အရာရာ မ်က္ကလူးဆန္ျပာ ျဖစ္ေနခဲ႔တာ။ ခုတေခါက္က် ျမန္မာျပည္က ေစ်ႏႈန္းေတြနဲ႔ ေနသားတက်ျဖစ္ရင္း ဒီက ေစ်းႏႈန္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးလိုက္တဲ႔အခါ အံ့မခန္း ေစ်းသက္သာေနသလို ထင္ေနမိၿပီကိုး။ ဒီေတာ႔လည္း... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ အလြန္ပဲ စိတ္ခ်မ္းသာေလသတည္းေပါ႔။
အဲဒီေဒသမွာ အစားအစာေတြက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္နဲ႔ ေစ်းႏႈန္းလည္း သင္႔ပါတယ္။ ဆိတ္ဦးေႏွာက္ဆိုတာက အရမ္း စားေကာင္းတယ္။ နာရီစင္နားရွိ သဘာ၀ႏြားႏို႔ဆိုင္က ဆိမ္႔ၿပီး ခ်ိဳေနတဲ႔ ႏြားႏို႔ပူပူေလး ေသာက္ရတာ တမ်ိဳး ၾကည္ႏူးစရာ။ ကၽြန္မ အရမ္းႀကိဳက္တဲ႔ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေဖ်ာ္ရည္ကို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေသာက္မႏိုင္ ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေသာက္ခဲ႔ရတာ။ ၀ိုင္ခ်ိဳခ်ိဳေတြကလည္း ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပေအာင္ စြဲေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။
ကၽြန္မ မစားဖူးတဲ႔ ရွမ္းအစားအစာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း စားျဖစ္ခဲ႔တယ္။ တို႔ဟူးေႏြးကို ဒီက ပလာဇာရွိ ျမန္မာဆိုင္မွာ ပထမဆံုး စားဖူးတာ။ ၿမီးရွည္တို႔၊ ဖက္ထုပ္တို႔ဆိုတာ နာမည္သာၾကာဖူးၿပီး ဘယ္လိုမ်ိဳးမွန္း ကၽြန္မ မသိ။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲကို ထိုၿမိဳ႕ေလးေရာက္မွ ေကာင္းေကာင္းစာဖူးေတာ႔တယ္။:D ရွမ္းေခါက္ဆြဲမွာမွ အေစးနဲ႔ အဖြယ္ဆိုၿပီး ခပ္ဆန္းဆန္းေလး ခြဲျခားထားတာကိုလည္း အထူးအဆန္းျဖစ္ေနခဲ႔ေသးတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ ရွမ္းအစားအစာႏွင္႔ ကၽြန္မ နီးစပ္တယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္အေရာက္ ဖက္ထုပ္ရမယ္ဆိုတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ႕တာနဲ႔ အားရပါးရ မွာၾကည့္တဲ႔အခါ ဖက္ထုပ္ဆိုတာ ကၽြန္မ ဒီမွာ အၿမဲစားေနက် Dumpling ကို ေခၚတာပါလားလို႔ သေဘာေပါက္ရတယ္။ ကၽြန္မ စားတဲ႔ဆိုင္ကပဲ မေကာင္းလို႔လားေတာ႔ မသိ။ ဖက္ထုပ္က အသားသိပ္မပါ၊ ဘာမပါနဲ႔ ၿပီးေတာ႔ က်စ္က်စ္ႀကီးျဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ လံုး၀စားမေကာင္း။ Dumpling နဲ႔ တျခားစီမွ တျခားစီ။ အဲဒီ ဖက္ထုပ္ကလြဲၿပီး က်န္တဲ႔ အစားအစာေတြကို ကၽြန္မ အရမ္း၊ အရမ္း သေဘာက်ေလသတည္းေပါ႔။
ကၽြန္မ မစားဖူးတဲ႔ ရွမ္းအစားအစာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း စားျဖစ္ခဲ႔တယ္။ တို႔ဟူးေႏြးကို ဒီက ပလာဇာရွိ ျမန္မာဆိုင္မွာ ပထမဆံုး စားဖူးတာ။ ၿမီးရွည္တို႔၊ ဖက္ထုပ္တို႔ဆိုတာ နာမည္သာၾကာဖူးၿပီး ဘယ္လိုမ်ိဳးမွန္း ကၽြန္မ မသိ။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲကို ထိုၿမိဳ႕ေလးေရာက္မွ ေကာင္းေကာင္းစာဖူးေတာ႔တယ္။:D ရွမ္းေခါက္ဆြဲမွာမွ အေစးနဲ႔ အဖြယ္ဆိုၿပီး ခပ္ဆန္းဆန္းေလး ခြဲျခားထားတာကိုလည္း အထူးအဆန္းျဖစ္ေနခဲ႔ေသးတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ ရွမ္းအစားအစာႏွင္႔ ကၽြန္မ နီးစပ္တယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္အေရာက္ ဖက္ထုပ္ရမယ္ဆိုတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ႕တာနဲ႔ အားရပါးရ မွာၾကည့္တဲ႔အခါ ဖက္ထုပ္ဆိုတာ ကၽြန္မ ဒီမွာ အၿမဲစားေနက် Dumpling ကို ေခၚတာပါလားလို႔ သေဘာေပါက္ရတယ္။ ကၽြန္မ စားတဲ႔ဆိုင္ကပဲ မေကာင္းလို႔လားေတာ႔ မသိ။ ဖက္ထုပ္က အသားသိပ္မပါ၊ ဘာမပါနဲ႔ ၿပီးေတာ႔ က်စ္က်စ္ႀကီးျဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ လံုး၀စားမေကာင္း။ Dumpling နဲ႔ တျခားစီမွ တျခားစီ။ အဲဒီ ဖက္ထုပ္ကလြဲၿပီး က်န္တဲ႔ အစားအစာေတြကို ကၽြန္မ အရမ္း၊ အရမ္း သေဘာက်ေလသတည္းေပါ႔။
တၿမိဳ႕လံုးက ေရာင္းသူေတြပဲျဖစ္လို႔ ၀ယ္သူေတာင္ ရွိပါ႔မလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ အိမ္တိုင္းလိုလို ဆိုင္ေလးေတြ ဖြင္႔ထားတတ္တဲ႔ၿမိဳ႕။ ကိုယ္႔ဆိုင္မွာ မေရာင္းတဲ႔ပစၥည္း သူမ်ားဆိုင္မွာ သြား၀ယ္နဲ႔ သူတျပန္၊ ကိုယ္တျပန္ ေရာင္းလိုက္၊ ၀ယ္လိုက္ လုပ္ေနတာျဖစ္မယ္လို႔ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေတြးမိရတဲ႔အျဖစ္။ တကယ္ေတာ႔ တျခားၿမိဳ႕ေတြသြားရင္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာျပဳသြားရတဲ႔ၿမိဳ႕၊ အလည္အပတ္လာသူေတြ အလြန္ပၚတဲ႔ၿမိဳ႕ေလးမွာ ဆိုင္ေတြ မ်ားျပားေနတာ အံ့ဩစရာေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ အမ်ားဆံုး ေတြ႔ရတာက စားေသာက္ဆိုင္၊ စားစရာဆိုင္ေတြ၊ ၿပီးရင္ေတာ႔ ဆြယ္တာ အကၤ်ီလွလွေလးေတြ ေရာင္းတဲ႔ဆိုင္မ်ား။ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဒီဇိုင္းေတြနဲ႔ ကိုရီးယား ဖက္ရွင္ အေႏြးထည္ေတြ ေကာင္းေကာင္းရႏိုင္တဲ႔ "ေမသရဖူ"ကေတာ႔ ကၽြန္မ သေဘာအက်ဆံုး ဆြယ္တာဆိုင္ေလးပင္။ (အဲဒီဆိုင္ကို ကၽြန္မ ညေနတိုင္းနီးပါးသြားၿပီး အကၤ်ီေတြ ငမ္းတတ္တယ္။:P) တကယ္ သူတို႔ၿမိဳ႕မွာ တျခားနာမည္ႀကီးတဲ႔ဆိုင္ေတြ ရွိေသာ္လည္း ကၽြန္မကေတာ႔ အဲဒီဆိုင္က အ၀တ္အစားေတြေလာက္ မႀကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ႔တာ အမွန္။
ၿမိဳ႕ေလးက ဘုရားတဆူရဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ဖူးလိုက္ရခ်ိန္မွာ ဘယ္တုန္းကမွ မျဖစ္ေပၚဘူးတဲ႔ သပၸါယ္ၾကည္ညိဳျခင္းတမ်ိဳးကို ကၽြန္မ ခံစားလိုက္ရတဲ႔ တဒဂၤ... ဘုရားဆင္းတုေတာ္ေရွ႕က မခြါဘဲ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ကၽြန္မ အၾကာႀကီး ထိုင္ဖူးေနမိတယ္။ ဆင္းတုေတာ္ တဆူလံုးကို ႏွီးေတြနဲ႔သာ ရက္လုပ္ပူေဇာ္ထားျခင္း ျဖစ္တဲ႔ ဒီဘုရားကို ဖူးရင္း၊ ဖူးရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ သဒၶါတရားက ဘာနဲ႔မွ မတူ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ကၽြန္မ တသက္လံုး အဲလို ၾကည္ႏူးမႈမ်ိဳး တခါမွ မခံစားဖူး။
ၿမိဳ႕ေလးက ဘုရားတဆူရဲ့ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ဖူးလိုက္ရခ်ိန္မွာ ဘယ္တုန္းကမွ မျဖစ္ေပၚဘူးတဲ႔ သပၸါယ္ၾကည္ညိဳျခင္းတမ်ိဳးကို ကၽြန္မ ခံစားလိုက္ရတဲ႔ တဒဂၤ... ဘုရားဆင္းတုေတာ္ေရွ႕က မခြါဘဲ မ်က္ႏွာေတာ္ကို ကၽြန္မ အၾကာႀကီး ထိုင္ဖူးေနမိတယ္။ ဆင္းတုေတာ္ တဆူလံုးကို ႏွီးေတြနဲ႔သာ ရက္လုပ္ပူေဇာ္ထားျခင္း ျဖစ္တဲ႔ ဒီဘုရားကို ဖူးရင္း၊ ဖူးရင္းနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ သဒၶါတရားက ဘာနဲ႔မွ မတူ။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ ကၽြန္မ တသက္လံုး အဲလို ၾကည္ႏူးမႈမ်ိဳး တခါမွ မခံစားဖူး။
ညေနေစာင္းမွ ဘုရားေပၚက ျပန္ဆင္းလာရင္း လွပတဲ႔ ေတာင္ေပၚရႈခင္းေလးကို ၾကည့္ၿပီး အေတြးေတြနဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ရတာ ငယ္ဘ၀ကို ျပန္လည္ ရရွိလိုက္သလိုလို။ ေတာင္ေပၚကေန ဟိုးခ်ိဳင္႔၀ွမ္းထဲက ရြာေလးေတြ၊ အိမ္ေလးေတြက သဘာ၀အလွကို ပိုၿပီး ရုပ္လံုးၾကြေစသကဲ႔သို႔ပင္။ ေႏြရာသီျဖစ္ေနတာေတာင္မွ ေလေလးက စိမ္႔စိမ္႔ေလးတိုက္ၿပီး မေအးလြန္း၊ မပူလြန္းနဲ႔ အရမ္းကို ေနလို႔ေကာင္းတဲ႔ ေဒသ။ အိမ္လွလွေလးေတြနဲ႔ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ ၿမိဳ႕ေလး။ ျပင္းျပင္းပ်ပ်ျဖစ္ေပၚလာတဲ႔ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးမွာ ေနခ်င္စိတ္ေၾကာင္႔ ေျမကြက္ ေစ်းႏႈန္းအခ်ိဳ႕ကို စံုစမ္းမိတဲ႔ခါ ေျမကြက္ႀကီးပဲကို သိန္း ၃၀ ေလာက္သာ ရွိတယ္ဆိုေတာ႔ အရမ္းအံ့ဩသြားခဲ႔မိေသးတာ။ ဒီေလာက္ေတာင္ ေစ်းခ်ိဳသလားေပါ႔။ (ခ်က္ခ်င္းလည္း မ၀ယ္ႏိုင္ဘဲနဲ႔။:D) အို... ငရဲျပည္ႀကီးပဲ ျဖစ္ေစဦးေတာ႔ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနရမယ္ဆို ငါ ေနႏိုင္မွာပဲလို႔ ေတြးျဖစ္တဲ႔ထိ၊ ခုမွ ေရာက္ဖူးေလျခင္းဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္းေတြ ျဖစ္ရတဲ႔ထိ အဲဒီၿမိဳ႕ေလးကို ကၽြန္မ အလြန္ပဲ ခ်စ္ခင္၊ စြဲလန္းမိသြားတယ္။
ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။
s0wha1
PS: လြန္ခဲ႔တဲ႔ တလေက်ာ္ေလာက္ထဲက ေရးထားတဲ႔စာကို ခုမွ နည္းနည္းထပ္ေရးရင္း ပို႔စ္တင္လိုက္ရတယ္။ အဲလို တိုးလို႔ တန္းလန္း ေရးထားတဲ႔စာေတြလည္း မနည္းေတာ႔ဘူး။ အကုန္လံုးကုိ အျမန္ အဆံုးသတ္ၿပီး ပို႔စ္တင္မယ္လို႔ေတာ႔ ေတြးထားတာပဲ။
ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။
s0wha1
PS: လြန္ခဲ႔တဲ႔ တလေက်ာ္ေလာက္ထဲက ေရးထားတဲ႔စာကို ခုမွ နည္းနည္းထပ္ေရးရင္း ပို႔စ္တင္လိုက္ရတယ္။ အဲလို တိုးလို႔ တန္းလန္း ေရးထားတဲ႔စာေတြလည္း မနည္းေတာ႔ဘူး။ အကုန္လံုးကုိ အျမန္ အဆံုးသတ္ၿပီး ပို႔စ္တင္မယ္လို႔ေတာ႔ ေတြးထားတာပဲ။
3 comments:
ဘယ္္ၿမုိ ့လဲလုိ ့မေၿပာထားဘူးေနာ္…ကၽႊန္ေတာ္ေရာက္ဖူးတဲ့ၿမိူ့ မ်ားၿဖစ္ေန မလားလုိ ့…
စာဖတ္ေနတဲ ့သူကို ေတာ္ေတာ္ဦေႏွာက္စားထားတာပဲ
ေၿပာၿပႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ကို maung... ဓာတ္ပံုေတြ ျမင္ၿပီး ဘယ္ၿမိဳ႕လည္းဆိုတာ သိမယ္ ထင္ေနတာ... သိဘူးလား။ :D
ဓာတ္ပုံေတြ ကုိလဲၿပန္ႀကည့္ၿပီးၿပီ…မ်က္စိထဲမွာကုိ မေပၚလာတာ။ တၿခားသဲလြန္စ ရွာရမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ႏွီးနဲ ့လုပ္ထားတဲ့ဆင္းတုေတာ္ကုိဘဲလုိက္ရမွာ…သူငယ္ခ်င္းေတြေမးလုိက္မယ္။
Post a Comment