Blog ဆိုတာကို သူမ်ားေတြ ဘယ္လို နားလည္၊ ယူဆၾကလဲေတာ႔ မသိဘူး။ ကၽြန္မ သိထား၊ နားလည္ထားတဲ႔ Blog ကေတာ႔ အင္မတန္ ရိုးရွင္းတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ Blog ဆိုတာ စိတ္အပန္းေျဖမႈ တခု။ အင္တာနက္ဆိုတဲ႔ ပံုရိပ္ေယာင္ေလာကမွာ ကိုယ္႔အေတြး ကိုယ္႔အျမင္၊ ကိုယ္႔အေၾကာင္း၊ ကိုယ္႔ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ အမွတ္တရ သိမ္းဆည္းထားရာ ေနရာလို႔ ကၽြန္မက မွတ္ယူတယ္။
ကၽြန္မ ဒီ Blog ကို စေရးထဲက ကၽြန္မအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ျမင္ေတြ႕ၾကားသိရတာေတြကိုပဲ တစိုက္မတ္မတ္ ေရးလာခဲ႔တာ။ လူတစ္ေယာက္မွာ ခံစားခ်က္ဆိုတာ အၿမဲ ေျပာင္းလဲ ေနတတ္တဲ႔ သေဘာရွိတယ္။ အဲဒီ လတ္တေလာ ခံစားခ်က္ေပၚ မူတည္ၿပီးလည္း ေရးတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြက ကြဲျပားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မကိုပဲ ကိုယ္စားျပဳၿပီး မည္သူ တဦးတေယာက္၊ မည္သည့္အဖြဲ႔အစည္းကိုမွ် ကိုယ္စားမျပဳဘူးဆိုတာေတာ႔ လက္ခံထားရပါလိမ္႔မယ္။
စာဖတ္တာသာ သေဘာက်ၿပီး (တခါတေလလည္း အပ်င္းထူတတ္ပါတယ္) စာေရးဖို႔ အရည္အခ်င္း သိပ္မမွီတဲ႔ ကၽြန္မက Blog ေပၚမွာ စာေရးေနရျခင္းကို ႏွစ္သက္ပါတယ္။ တေန႔ တေန႔ အေယာက္ ၇၀ ေက်ာ္၊ ၁၀၀ ေက်ာ္ လာဖတ္ေနတဲ႔ ကၽြန္မ Blog ေလးကို ၾကည့္ၿပီးလည္း ေက်နပ္ေနသူေလ။ တျခားသူေတြလို မိတ္မဖြဲ႔တတ္၊ ဧည့္၀တ္မေက်တတ္တာကေတာ႔ ဘယ္လိုမွ ျပဳျပင္လို႔မရတဲ႔ ကၽြန္မရဲ့ အပ်င္းေရာဂါေၾကာင္႔ပါ။ ကၽြန္မ စကားေျပာဖို႔ အင္မတန္ ပ်င္းပါတယ္။ သူမ်ား Blog ေလးေတြ သြားဖတ္ၿပီး ၾကည္ႏူးရ၊ ၿပံဳးေပ်ာ္ရေပမဲ႔ အဲဒီလို လူေတြနဲ႔ စကားေျပာ ႏႈတ္ဆက္ရမွာကိုလည္း ကၽြန္မ အလြန္ ၀န္ေလးမိပါတယ္။ အိမ္မွာေနရင္းေတာင္ တေန႔ေနလို႔ စကား တခြန္း မေျပာျဖစ္ခဲ႔တာ ၾကာပါၿပီ။ ဘယ္လိုေၾကာင္႔ လူေတြနဲ႔ စကားေျပာခ်င္စိတ္ေတြ ကုန္ခန္းေနမွန္းေတာ႔ မသိပါဘူး။
ခုေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မက စကားမေျပာဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ေနခ်င္တာ။ အဲဒီေတာ႔ ျမင္ရတာ ရိုးအီလာၿပီျဖစ္တဲ႔ ဘေလာ႔ဂ္တန္းပလိတ္ကို ထိုင္ျပင္ေနမိပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ေဒတာတခ်ိဳ႕လည္း ေပ်ာက္ဆံုး ပ်က္စီးေပါ႔။ ဒီလို ပံုပန္းသဏၭာန္ ထြက္လာေအာင္ပဲ ေတာ္ေတာ္လုပ္ယူထားရတယ္ဆိုတာ HTML ကို သိပ္မကၽြမ္းက်င္သူတိုင္း သိၾကမွာပါ။ ခုေတာ႔ ဒီဘေလာ႔ဂ္ တန္းပလိတ္ေလးကို ေန႔မအိပ္၊ ညမအိပ္ ကၽြန္မ ျပင္ထားေပမဲ႔ စာလံုးေလးေတြ ေသးေနတာေၾကာင္႔ ကၽြန္မ ေနာက္တခု ထပ္ေျပာင္းဖို႔ စဥ္းစားေနမိတယ္။ စာလံုးေဖာင္႔ကို ႀကီးလို႔ရရင္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းမွာပဲလို႔။ ကိုယ္႔ဘေလာ႔ဂ္က စာေလးေတာင္ ကိုယ္မနည္း ျပဴးၿပဲဖတ္ေနရတာ မနိပ္ေသးဘူး။ ခဏေန စာလံုးေဖာင္႔ႀကီးေအာင္ နည္းနည္း ကလိလိုက္ဦးမယ္။ ဒါက ကၽြန္မ ဘေလာ႔ဂ္တန္းပလိတ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခ်င္တဲ႔စကား။
တျခားသူေတြအတြက္ေတာ႔ မေျပာတတ္ဘူး။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ေတာ႔ ဒီဘေလာ႔ဂ္ေလးမွာ စာေရးရတာေတာင္ မလြယ္ပါဘူး။ စာေရးဖို႔ စ်ာန္၀င္ေနခ်ိန္ပဲ စာေတြက ေရွာေရွာရႉရႉေရးလို႔ရၿပီး စိတ္မပါရင္ေတာ႔ ေရးစရာ အေၾကာင္းအရာရွိလ်က္၊ စာေရးဖို႔ ႀကိဳးစားေနလ်က္နဲ႔ စာတလံုးမွ ထြက္မလာလို႔ ေရးမရတဲ႔ေန႔ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ စာေၾကာင္း တစ္ေၾကာင္း ေရးတိုင္း၊ ေရးတိုင္း ဖတ္လို႔ ေခ်ာ၊ မေခ်ာကို အေခါက္ေခါက္အခါခါ ျပန္ဖတ္ရတာလည္း မနည္းပါဘူး။ စာ တစ္ပုဒ္အတြက္ အႀကိမ္ ၅၀ ထက္မနည္း၊ ဖတ္ရတာမ်ား ေထာက္ေနမလားဆိုၿပီး ထပ္ခါ ထပ္ခါ ျပန္စစ္ရတာ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ထဲ ရွိမယ္ ထင္ပါရဲ့။ တခါတေလလည္း မေခ်ာေမြ႕တဲ႔ စာေၾကာင္းမွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ဘယ္လို ျပန္ျပင္ေရးရမလဲ စဥ္းစားမရလို႔ ဒီအတိုင္း ထားလိုက္ရတယ္။ တခါတခါက်ေတာ႔လည္း ပို႔စ္တင္ၿပီး ၃၊ ၄ ရက္ထိကို စာေၾကာင္းျပင္လို႔ မဆံုးႏိုင္ေအာင္ ရွိတတ္ပါေသးတယ္။ :D
စာေရးလို႔ ေကာင္းတဲ႔ ေန႔ဆုိရင္ေတာ႔ စာ တပုဒ္လံုး မနားတမ္း ေအးေအးေဆးေဆး ေရးလို႔ၿပီးပါတယ္။ အလြန္ျမန္သလို၊ အလြန္လည္း လြယ္ကူေနျပန္ပါတယ္။ သံုးထားတဲ႔ စာလံုးေတြ ထပ္ေနမလား၊ အဆံုးသတ္ကို ဘယ္လို ဆံုးရင္ ေကာင္းမလဲ၊ ေခါင္းစဥ္ ဘယ္လိုေပးရပါ႔ ဆိုၿပီး ေခါင္းေျခာက္ရတာကလည္း အၿမဲတမ္းလိုလိုပါပဲ။ အႏုပညာေျမာက္ေအာင္ ေရးဖြဲ႔တာ မဟုတ္ဘဲ ဒီလို အလႅာပ သလႅာပအေၾကာင္းအရာေတြ ေရးေနရလို႔သာ ေတာ္ေသးတာေပါ႔။ ဒါက ကၽြန္မ ဘေလာ႔ဂ္ေရးရင္ ေတြ႔ရတဲ႔ အခက္အခဲ။
ကေဒါင္းရဲ့ ႏိုင္ငံေရးဘေလာ႔ဂါဆိုပါလား ပို႔စ္ကို မဖတ္ရေသးခင္ထဲက ေရးဖုိ႔ စဥ္းစားထားတဲ႔ အေၾကာင္းအရာကို ခုေတာ႔ ကေဒါင္းက ကြက္တိ ေရးထားတယ္။ သူက ဘယ္လို အေၾကာင္း၊ ဘယ္လို ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေရးလည္းေတာ႔ မသိဘူး။ သူ ေရးထားတာနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ၿပီးျပည့္စံုေနပါၿပီ။
ကၽြန္မ Blog မွာ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ခ်က္၊ ခံယူခ်က္ေတြ ေရးတယ္၊ ကၽြန္မ မိသားစုနဲ႔ ကၽြန္မအေၾကာင္းေတြ ေရးတယ္၊ ခ်စ္ျခင္း အေၾကာင္းေရးမယ္၊ လြမ္းျခင္းအေၾကာင္း ေရးမယ္၊ ၿပီးေတာ႔ လတ္တေလာ ခံစားခ်က္ေတြ ေရးပါမယ္၊ စာေရးပ်င္းရင္ ဟိုဟာကူးထည့္၊ ဒီဟာကူးေရး လုပ္တယ္ေပါ႔။ ကၽြန္မရဲ့ Blog အေတြးက ဘာကန္႔သတ္ခ်က္မွမရွိဘဲ အင္မတန္ကို လြတ္လပ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ႔ ဒီလိုပဲ ထင္တယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ကၽြန္မက ေက်နပ္တယ္။ ကၽြန္မက လူမသိခံႏိုင္စရာအေၾကာင္း မရွိတဲ႔အတြက္ ဘယ္သူဆိုတာကို မေၾကျငာခဲ႔သလို၊ ဖံုးကြယ္ျခင္းလည္း မရွိခဲ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မ ဘယ္သူလဲဆိုတာ လူအမ်ားစု သိသလို၊ ကၽြန္မ ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုတာလည္း ကၽြန္မ မိတ္ေဆြတိုင္း သိၾကပါတယ္။ ကၽြန္မလုပ္ရပ္တိုင္း၊ ကၽြန္မေရးတဲ႔ ပုိ႔စ္တိုင္းကို တာ၀န္မယူႏိုင္စရာအေၾကာင္း (လံုး၀) မရွိပါဘူး။ Blog ေရးျခင္းမွာ ကၽြန္မ ခံစားခ်က္ေလးေတြ ေရးေနရဖို႔သာ လိုအပ္ပါတယ္။
Blog ေရးတဲ႔ Blogger တေယာက္ကို celebrity တေယာက္ကို စိတ္၀င္စားသလို စိတ္၀င္စားခံရတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတဲ႔အခါ ကၽြန္မ ၿပံဳးမိပါတယ္။ ဒါဆို ကိုယ္ေရးခ်င္တာ မေရးရေတာ႔ဘူးလားဆိုၿပီးလည္း စိတ္ညစ္သလိုလိုျဖစ္မိပါတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ကိုယ္႔ Blog ေလး လူမသိတာကမွ ပိုမေကာင္းဘူးလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အေျဖကေတာ႔ ကိုယ္ စိတ္ခ်မ္းသာသလို ေရးပိုင္ခြင္႔ရွိသည္လို႔ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မကို ဒီအေၾကာင္းေတြ၊ ဟိုအေၾကာင္းေတြ မေရးေတာ႔ဘူး၊ ဘာညာ @#$&!*@ ေျပာတာ ျပန္ၾကားတဲ႔အခါ ကၽြန္မေရးတဲ႔ ပို႔စ္ေတြကို ျပန္ဆန္းစစ္မိတယ္။ ကၽြန္မ ဘေလာ႔ဂ္စေရးထဲက ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မ ေရးတဲ႔ပို႔စ္တိုင္း၊ အေၾကာင္းအရာတိုင္းလိုလိုဟာ ကိုယ္႔ခံစားခ်က္၊ ကိုယ္႔ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္႔အေၾကာင္းကိုပဲ ေရးတာေတြပါ။ ဘယ္လိုေၾကာင္႔ အဲလိုေတြ ေရးတယ္၊ မေရးဘူးေတြ ေျပာပါလိမ္႔လို႔ မေတြးတတ္ေအာင္လည္း ျဖစ္မိတယ္။ တခုေတာ႔ ရွိတယ္။ ကၽြန္မ ရပ္တည္ခ်က္ မေျပာင္းလဲေပမဲ႔ အရင္ကထက္စာရင္ လက္ေရွာင္တာေတြ ရွိတယ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ မတ္လေနာက္ပိုင္း ဧၿပီလေလာက္ထဲကေပါ႔။ "ဘယ္လိုေၾကာင္႔လဲ"လို႔ အေမးရွိရင္ ကၽြန္မ ဘက္ကလည္း "စိတ္ကုန္"လို႔ ဆိုတဲ႔ အေျဖ ျပန္ေျဖရမွာပဲ။ "ဘာလို႔ စိတ္ကုန္တာလဲ" ဆိုရင္ေတာ႔ ခုလက္ရွိ ကၽြန္မ ဖတ္ေနတဲ႔ ဆရာ မန္းတင္ရဲ့ "ၿမိဳ႕ပိုင္ ေမာင္ၿပံဳးခ်ိဳ" ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ထဲက "၀ါးရင္းတုတ္" ဆိုတဲ႔ ၀တၳဳတိုေလးကို ေနာက္ရက္မွာ ျပန္ကူးျပပါ႔မယ္။ အဲဒါဟာ ကၽြန္မ စိတ္ကုန္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းပါပဲ။
ေနာက္ဆံုး ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ "တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါဆိုတာကို ပံုရိပ္ေယာင္ေလာကမွာပဲ ျမင္ေစခ်င္ပါတယ္။" ဆိုတဲ႔ ကေဒါင္းရဲ့ စကားကိုပဲ ျပန္ယူသံုးပါရေစ။
ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။
s0wha1
4 comments:
ညီမငယ္ဆုိး၀ွပ္ေရ…..
"တကယ္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါဆိုတာကို ပံုရိပ္ေယာင္ေလာကမွာပဲ ျမင္ေစခ်င္ပါတယ္။" ဆုိတဲ့စကားေလးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔………
ပုံရိပ္ေယာင္ဆုိတာ ေၾကးမုံတခုမွာ ေပၚလာတဲ့ အရိပ္သ႑ာန္ image ကို ဆုိလုိတာဆုိရင္ေတာ့ လက္ခံႏုိင္ဘြယ္ရွိပါတယ္။ ဥပမာ…မွန္ထဲက ပုံရိပ္ဟာ ပုံရိပ္ေယာင္ျဖစ္ေပမယ့္ တကယ့္ အျပင္က ပုံရိပ္စစ္ကုိ တေသြမတိမ္းနီးပါး ထင္ဟပ္ျပသလုိေပါ႔။
သုိ႔ေသာ္ အတုအေယာင္သက္သက္ဘဲ၊ တံလ်ပ္လုိဘဲ၊ တကယ့္အစစ္အမွန္နဲ႔ လုံးလုံးကြာျခားတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ ဆုိလုိတာဆုိရင္ေတာ့…….
စိတ္ကူးယဥ္၀တၳဳသက္သက္မွ်သာ ေရးသားတဲ ့ဘေလာ့ဂါေတြကလြဲလုိ႔ က်န္ေသာဘေလာ့ဂါေတြ ေရးသမွ်ဟာ မဆုိး၀ွပ္ေရးခဲ့သလုိဘဲ သူတုိ႔မိသားစု၊ သူတုိ႔ဘ၀၊ အေတြးအျမင္၊ အေတြ႕အႀကံဳ၊ ပတ္၀န္းက်င္ေပၚမွာ အေျခခံၿပီး ေရးၾကတဲ့အတြက္ ပုံရိပ္ေယာင္ေလာကသက္သက္လုိ႔ ထင္ျမင္လုိက္ရင္ လြဲမ်ားသြားေလမလား။
စိတ္ကူးယဥ္၀တၳဳသမားေတြေတာင္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔ ေတြ႕၊ျမင္၊ ၾကား၊ သိ ရတာေတြေပၚ အေျခခံၿပီးမွ စိတ္ကူးယဥ္တာဆုိေတာ့ သိပ္ၿပီး တကယ့္လက္ေတြ႕ (Reality) နဲ႔ တကယ္တမ္းမွာ မကင္းကြာလွပါဘူး။
က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြဟာ ေခတ္ကုိ ထင္ဟပ္ျပတဲ့ ေၾကးမုံ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေခတ္ကုိ ဖြင့္လွစ္ျပတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ေတြလုိ႔ ထင္ပါတယ္။
ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ႕ တာသြားမႈကေတာ့ စကၤာပူအစုိးရကေတာင္ ဘေလာ့ဂ္ေတြရဲ႕ ထိေရာက္မႈကုိ ေကာင္းေကာင္းသိျမင္တဲ့အတြက္ ကန္႔သတ္ဘုိ႔အထိေတာင္ ႀကဳိးစားခဲ့တယ္။ ျမန္မာစစ္အစုိးရလည္း ထုိနည္းတူဘဲ ဘေလာ့ဂ္ေတြ မရွင္သန္ႏုိင္ေအာင္ ကန္႔သတ္တယ္။ ဘေလာ့ဂ္ဟာ အာဏာရွင္ေတြေၾကာက္တဲ့ အရာတခုပါ။
ဘေလာ့ဂ္ေတြေၾကာင့္ ဒီကေန႔မွာ ေခတ္အစားဆုံး စီတီဇင္ရီပုိ႔တာ ေခၚတဲ့ ႏုိင္ငံသားသတင္းေထာက္ေတြ ေပၚလာၿပီး သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္မွန္ေတြကုိ ပုိမုိျမန္ဆန္စြာ စီးဆင္းေစခဲ့တယ္။ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းမွာ ဒီဥပမာ ထင္ရွားခဲ့ပါတယ္။
အခုအေနအထားမွာေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြဟာ လြတ္လပ္စြာထုတ္ေဖာ္ပုိင္ခြင့္ကုိ အေကာင္းဆုံးေပးအပ္ႏုိ္င္တဲ့ နယ္ပယ္ေဒသတခုအျဖစ္ သေဘာရပါတယ္။
ကိုေပါ ေျပာတဲ႔ ပံုရိပ္ေယာင္နဲ႔ ညီမ ဆိုလိုတဲ႔ ပံုရိပ္ေယာင္ မတူဘူး ထင္တယ္။ ဒါမဲ႔ ကိုေပါဆိုလိုတာကိုလည္း ညီမ အေနနဲ႔ ကန္႔ကြက္စရာ မရွိပါဘူး။ :)
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ ၂ ေယာက္လံုးကို ေထာက္ခံပါတယ္။ :)
ေဟးေဟးရဲ့... တကယ္ေတာ႔ ကိုယ္႔အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ငါ႔ဘေလာ႔ဂ္မွာ ငါေရးခ်င္တာ ေရးမယ္လို႔ (လူတခ်ိဳ႔ကို)ေျပာခ်င္တာ။ အဲလို ေျပာရင္လည္း ရိုင္းရာက်မွာစိုးလို႔ ခုလို တဖြဲ႔တႏြဲ႔ ေရးထားတာ။ ဟိ။ ခုေတာ႔ စာအေရးအသားညံ့ပံုေၾကာင္႔ အကုန္လြဲကုန္ၿပီ။:D
Post a Comment