ဆရာမန္းတင္ရဲ့ ၀ါးရင္းတုတ္ဆိုတဲ႔ ၀တၳဳတိုကို ကူးတင္ထားတဲ႔ ပို႔စ္မွာ ကိုေပါက ကြန္မန္႔ခပ္ရွည္ရွည္ေလးနဲ႔ မွတ္ခ်က္လာေပးထားပါတယ္။ အားလံုး ဖတ္သင္႔တယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ယူဆၿပီး အႀကံေပးတဲ႔အတြက္ ကိုေပါ ကြန္မန္႔ကို ပို႔စ္တခုအေနနဲ႔ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။
s0wha1
အခုလို မွ်ေ၀ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ ဆရာမန္းတင္၏ အခ်ိဳ႕စာမ်ားကို ဖတ္ဖူးေသာ္လည္း ယခု ၀ထၳဳတိုေလးကို မဖတ္ဖူးပါ။
September 13, 2008 1:04 PM
ဟုတ္ကဲ႔ ကိုlittle moon, ဒီတိုင္း kick ရတာ အားမရလို႔ အြန္လိုင္းေပၚမွာေရာ၊ ဘေလာ႔ဂ္ေတြေပၚမွာေရာ ဘက္ခ်င္းတူလ်က္နဲ႔ (ထင္တာပဲ) အခ်င္းခ်င္း ေဆာ္ပေလာ္တီးေနတာ ျမင္ရ၊ ၾကားရေတာ႔ ဒီ၀တၳဳေလးနဲ႔ အဲကိုက္ပဲဆိုၿပီး တင္မိတာ။;)
ကိုယ္တိုင္ကေတာ႔ ေအးေဆးပဲ ေနေတာ႔မယ္။ ၀ါးရင္းတုတ္ဆိုင္ ဖြင္႔ရင္ေတာင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတာ။:D
September 13, 2008 1:16 PM
ညီမ ဆုိး၀ွပ္ေရ...
လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္တုန္းက စကား၀ုိင္းတခုမွာ က်ေနာ္ေမးခြန္းတခုကို ေမးဘူးပါတယ္။
ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးလႈပ္ရွားမႈေအာင္ျမင္ဘုိ႔ရာမွာ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္တဲ့လူေတြ ပုိလုိအပ္သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ့္အခြင့္အေရးကုိ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ကာကြယ္လုိသူေတြ ပုိလုိအပ္သလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကုိပါ။ အမ်ားစုက ၀ုိင္းရယ္ၾကတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူတုိ႔အဆုိအရ “ရွင္းေနတာဘဲ။ အမ်ားအက်ဳိးကုိ ေဆာင္တဲ့လူ ပုိလုိတာေပါ႔၊ ေမးေနရေသးလား” ဆုိတာပါဘဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲသည္ထဲက ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ကေတာ့ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကုိ ထိပါးလာရင္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ကာကြယ္ရမယ္ ဆုိတဲ့အေတြးအေခၚကုိ လက္ခံၾကတယ္။
ဒီကေန႔ျပန္ၾကည့္ရင္ အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္မယ္ဆုိတဲ့လူေတြဟာ ဒီကေန႔ ေနာက္ကုိ အသာျပန္လွ်ဳိသြားၿပီ။ ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို ထိပါးလာရင္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ကာကြယ္မယ္ဆုိတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ကေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ ဘယ္လုိအခက္အခဲ ႀကဳံႀကဳံ စိတ္မပ်က္ဘဲ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံၿပီး သူ႕တုိ႔ရည္မွန္းခ်က္လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း ဆက္ေလွ်ာက္ေနတုန္း။
ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္ရသလဲဆုိတာက်ေနာ္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။
ပထမတခ်က္က အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္ခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ လူေတြဟာ ယုံၾကည္ခ်က္တခုကို ခုိင္ခုိင္မာမာ ဆုပ္ကုိင္ထားတာမရွိတဲ့အတြက္ သူတုိ႔ရဲ႕ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ မေအာင္ျမင္တဲ့အခါ အလြယ္တကူ ေနာက္ဆုတ္ခ်င္တယ္။ အက်ဳိးရလဒ္ကုိ ၾကည့္ၿပီး လုပ္ခ်င္တယ္။ ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း ရလဒ္ကုိ မျမင္ရရင္ အလြယ္တကူ အားေလ်ာ့တတ္တယ္။
သူမ်ားက သူတုိ႔လုပ္ရပ္ကုိ ေ၀ဖန္လာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ငါက အမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးေနတာကုိ သူတုိ႔က ေ၀ဖန္ေသးတယ္၊ လုပ္ေနလည္း အလကားပါဘဲ ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ဳိး ၀င္လာတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကုိယ္က ကုိယ့္ထမင္းကုိယ္စားၿပီး ႀကီးေတာ္ႏြားကုိ ေက်ာင္းေပးေနရတာဘဲ၊ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္သေလာက္ဘဲ လုပ္မွာေပါ႔...ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ဳိးထားေလ့ရွိတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံးကေတာ့ သူက အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္တယ္ဆုိၿပီး လုပ္ငန္းစဥ္ကုိ ေသခ်ာသေဘာေပါက္နားမလည္တဲ့အခါ သူ႕လုပ္ရပ္ကုိယ္တုိင္က သူတပါးအခြင့္အေရးကုိ ထိပါးတဲ့ အာဏာရွင္ဆန္တဲ့ လုပ္ရပ္မ်ဳိးျဖစ္ေနတတ္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။
ကုိယ့္အခြင့္အေရးကို ထိပါးလာရင္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံဘူးဆုိတဲ့လူကက်ေတာ့ ခုနက လူမ်ဳိးနဲ႔မတူဘူး။ သူ႕အခြင့္အေရးကို တုိက္႐ုိက္မထိပါးလာေသးရင္ေတာင္ သူမ်ားကုိထိပါးလာတာျမင္ရင္ တခ်ိန္မွာ ငါ႔ကုိလည္း ထိပါးလာမွာဘဲလုိ႔ သိျမင္တဲ့အတြက္ ႀကဳိးစားကာကြယ္ေပးတတ္တယ္။ သူ႕မွာ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ အလုပ္လုပ္တဲ့အတြက္ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ျခင္းမရွိတတ္ဘူး။ ဇြဲလုံ႕လအျပည့္နဲ႔ လုပ္တတ္တယ္။ လတ္တေလာ သူ႕တသက္တာမွာ ေအာင္ျမင္မႈရလဒ္မျမင္ရေစဦးေတာ့ သူ႕ယုံၾကည္ခ်က္ သက္သက္အတြက္ စိတ္မပ်က္ဘဲ အလုပ္လုပ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ေလးအသေခ်ၤနဲ႕ ကမၻာတသိန္းတိတိ ပါရမီျဖည့္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိးကြယ္တဲ့ ဗုဒၶကို အတုယူသင့္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ ဒီမုိကေရစီစနစ္ကုိ ကူးေျပာင္းေနစဥ္အတြင္းမွာလည္း အယူအဆေပါင္းစုံ၊ ပဋိပကၡေပါင္းစုံကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ရမွာ မုခ်ဘဲ။ ဒီလုိကာလမ်ဳိးက က်ေနာ္တုိ႔တင္ ႀကဳံရတာမဟုတ္။ အခု ဒီမုိကေရစီဘုိးေအႀကီးလုိ႔ ေခၚဆုိရမယ့္ အေမရိကားနဲ႔ ဥေရာပမွာလည္း ဒီလုိကာလမ်ဳိးကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာပါဘဲ။
က်ေနာ္တုိ႔ဟာ အဲသည္လုိ အျမင္မတူမႈေတြ၊ အယူအဆေပါင္းစုံကုိ လက္သင့္ခံႏုိင္ဘုိ႔အေရးႀကီးတယ္။ အယူအဆေတြ ထိပ္တုိက္ေတြ႕တဲ့အခါမ်ဳိးမွာ အျပင္းအထန္ ျငင္းခုန္ၾကတာလည္း ဓမၼတာဘဲ။ အဲဒါကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ၿပီး ေရွာင္လႊဲလုိ႔မရဘူး။ လက္နက္မကုိင္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ျငင္းခုန္ေနသေရြ႕ အဲဒါဟာ ဒီမုိကေရစီဘဲ။ တေသြးတသံတမိန္႔ဟာ အာဏာရွင္စနစ္မွာဘဲ လုပ္လုိ႔ရတယ္။ ဒီမုိကေရစီမွာ အဲသည္လုိ တေသြးတသံတမိန္႔ လုပ္လုိ႔မရဘူး။ အားလုံး အယူအဆတခုတည္းကုိဘဲ တခ်ိန္လုံးကုိင္စြဲထားတယ္ဆုိရင္ အဲသည္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ တခုခုေတာ့ မွားယြင္းေနၿပီ။ တုိးတက္မႈမရွိတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းလုိ႔ေတာင္ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ အေကာင္းဆုံးအေတြးအေခၚ၊ အယူအဆ ဆုိတာ မတူညီတဲ့ အယူအဆေပါင္းစုံထဲမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီး ေနာက္ဆုံး ဆန္ကာတင္က်န္ရစ္တဲ့အေတြးအေခၚမ်ဳိးပါ။
အဲ...တခုေတာ့ ရွိတာေပါ႔ေလ။ အယူအဆ မတူညီတာကုိ လြတ္လပ္စြာ ျငင္းခုံ႐ုံနဲ႔ မၿပီးဘဲ တဖက္သားကုိ လက္နက္အားကုိး၊ အာဏာအားကုိး၊ ေငြေၾကးအားကုိး နဲ႔ ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒါဟာ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ နိဂုံး၊ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ နိဂုံး၊ တုိးတက္ျခင္းရဲ႕ နိဂုံးဘဲ။ အဲဒီအေနအထားကုိ ျမန္မာစစ္အစုိးရက အတုိက္အခံေတြကုိ ႏွိပ္ကြပ္တဲ့ေနရာမွာ၊ ရုရွားအစုိးရက အတုိက္အခံေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ရာမွာ၊ ဇင္ဘာေဘြအစုိးရက အတုိက္အခံေတြကုိ ႏွိပ္ကြပ္တဲ့ေနရာမွာ၊ စကၤာပူအစုိးရက အတုိက္အခံေတြကို ႏွိပ္ကြပ္တဲ့ေနရာမွာ အထင္အရွားေတြ႕ျမင္ရတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ဟာ မတူညီတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ၊ မတူညီတဲ့ အယူအဆေတြ၊ ေနာက္ၿပီး ၄င္းတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းအၾကား ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ၾကတဲ့ ပဋိပကၡေတြကုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိရပါမယ္။ အဲဒါေတြကုိ ခံႏုိင္ရည္မရွိသေရြ႕ေတာ့ ဒီမုိကေရစီကုိ က်ေနာ္တုိ႔ လုိခ်င္တယ္လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ေနတာဟာ ကုိယ္စီးတဲ့ျမင္းကုိ အထီးမွန္း အမမွန္းမသိသလုိ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္အေတြးအေခၚရွိသူေတြကုိ တူညီတဲ့ အခြင့္အေရးေတြ (Level playground) ကုိ ေပးႏုိင္ဘုိ႔အထိ ရင့္က်က္ပါမွ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရကုိ ခံစားရပါမယ္။
ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လုိခ်င္တာ ဒီမုိကေရစီစနစ္ဆုိရင္ ဒီမုိကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရ၊ လြတ္လပ္မႈရဲ႕ အႏွစ္သာရမွာ တကယ့္ကုိ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲနဲ႔ ႏွစ္၀င္ၿပီး လုပ္ၾကတာေပါ႔။ ဗုဒၶဘာသာမွာေတာ့ ယုံၾကည္မႈဆုိတာ သဒၵါဘဲ။ ယုံၾကည္မႈအားေကာင္းရင္ ဘယ္အခက္အခဲဆုိရင္ ေက်ာ္လႊားႏုိင္မယ္။ ယုံၾကည္မႈအားနည္းရင္ အလြယ္တကူ အားပ်က္လြယ္မယ္။
က်ေနာ္တုိ႔မွာ ေက်ာ္လႊားစရာေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ပါေသးတယ္။ ကုိယ့္အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ လြတ္လပ္မႈအတြက္ ေရွ႕ဆက္တုိက္ပြဲ၀င္ႏုိင္ဘုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္ကုိ ခုိင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ၾကပါစုိ႔။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သည့္တုိင္ အလံမလွဲဘဲ ဇြဲသတၱိအျပည့္နဲ႔ တုိက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ဘဘဦး၀င္းတင္တုိ႔ အန္တီစုတုိ႔ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ အတုယူၾကစုိ႔လား။ သူတုိ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ အခက္အခဲနဲ႔စာရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ႀကဳံေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲဟာ ျခင္ကုိက္ဖုေလာက္ဘဲ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ခ်စ္ရင္ ဘယ္လုိဘဲ အခက္အခဲ အတားအဆီးနဲ႔ ႀကဳံႀကဳံ စိတ္မပ်က္တမ္း ဇြဲအျပည့္နဲ႔ ေရွ႕ဆက္ၾကပါစုိ႔လား။
သစၥာျဖင့္
ကုိေပါ
September 13, 2008 10:10 PM
ကိုေပါေရ... ကိုေပါ comment အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ ကိုေပါေျပာတဲ႔စကားအတိုင္း စိတ္ပ်က္ေနတဲ႔ အေပါင္းအသင္းေတြကိုလည္း ျပန္ေျပာျပႏိုင္တာေပါ႔။
("သူမ်ားက သူတုိ႔လုပ္ရပ္ကုိ ေ၀ဖန္လာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ ငါက အမ်ားအတြက္ လုပ္ေပးေနတာကုိ သူတုိ႔က ေ၀ဖန္ေသးတယ္၊ လုပ္ေနလည္း အလကားပါဘဲ ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ဳိး ၀င္လာတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကုိယ္က ကုိယ့္ထမင္းကုိယ္စားၿပီး ႀကီးေတာ္ႏြားကုိ ေက်ာင္းေပးေနရတာဘဲ၊ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္သေလာက္ဘဲ လုပ္မွာေပါ႔...ဆုိတဲ့ စိတ္မ်ဳိးထားေလ့ရွိတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။")
အဲဒီလို စိတ္၀င္လာၾကတာေတာ႔ အမွန္ပါပဲ။
("က်ေနာ္တုိ႔ဟာ မတူညီတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ၊ မတူညီတဲ့ အယူအဆေတြ၊ ေနာက္ၿပီး ၄င္းတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းအၾကား ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ၾကတဲ့ ပဋိပကၡေတြကုိ ခံႏုိင္ရည္ရွိရပါမယ္။ အဲဒါေတြကုိ ခံႏုိင္ရည္မရွိသေရြ႕ေတာ့ ဒီမုိကေရစီကုိ က်ေနာ္တုိ႔ လုိခ်င္တယ္လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ေနတာဟာ ကုိယ္စီးတဲ့ျမင္းကုိ အထီးမွန္း အမမွန္းမသိသလုိ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။")
ဒီမိုကေရစီစနစ္မွာ မတူညီတဲ႔ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆေတြနဲ႔ လြတ္လပ္စြာ ေပါင္းစည္းထားတယ္လို႔ ယူဆထားတဲ႔အတြက္ မတူညီတာေတြ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ရံုနဲ႔ေတာ႔ စိတ္ပ်က္၊ စိတ္ကုန္စရာ မရွိပါဘူး။ အဲလို အယူအဆ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ျငင္းခုန္ေနတာကမွ ေတာ္ေသးတယ္။ ဒါမဲ႔ ဟိုလူကေတာ႔ ဘာ၊ ဒီလူကေတာ႔ ဘယ္လို ပေရာ႔ဂ်က္ေတြနဲ႔ လိမ္လည္ စားေသာက္တာနဲ႔ ငယ္က်ိဳးငယ္နာေတြ ေျပာၾကဆိုၾက။ ဘယ္သူေျပာတာ ယံုလို႔ ယံုရမွန္းမသိနဲ႔။ အဲလိုမ်ိဳးေတြ တုိက္ၾက၊ ခိုက္ၾကတာကိုက် ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ေအာင္ စိတ္ပ်က္မိပါတယ္ ကိုေပါေရ။ ကိုေပါေရာ ဘယ္လို မွတ္ခ်က္ေပးမလဲ။
September 13, 2008 10:43 PM
မဆုိး၀ွပ္ေရ...
အင္း....ပေရာဂ်က္နဲ႔ ခြက္ေစာင္းခုတ္သူေတြအေၾကာင္းေတာ့....မဆုိး၀ွပ္နည္းတူ က်ေနာ္လည္း စိတ္ပ်က္မိပါတယ္.....ဟီး။ း-)
ဒါေပမယ့္ အတုိက္အခံေတြဟာ နယ္စပ္မွာ (သုိ႔မဟုတ္) တတိယႏုိင္ငံမွာ အခ်ိန္ျပည့္ႏုိင္ငံေရးကို ဆက္လက္လႈပ္ရွားတယ္ဆုိရင္ သူ႕ဘ၀ ရပ္တည္မႈအတြက္ ပေရာ့ဂ်က္အပါအ၀င္ တခ်ဳိ႕ေသာ ေငြေၾကးအကူအညီ ရယူမႈေတြအေပၚမွာ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ နားလည္ေပးလုိ႔ရပါေသးတယ္။ သူတုိ႔ဟာ ပေရာ့ဂ်က္ကုိ လုပ္ေနတဲ့တခ်ိန္တည္းမွာဘဲ မူလရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္တဲ့ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးတြက္ တစုိက္မတ္မတ္လုပ္ေနဆဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ ပေရာ့ဂ်က္ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ အေထာက္အကူျဖစ္တဲ့ ပေရာ့ဂ်က္ေတြျဖစ္ေနခဲ့ရင္ က်ေနာ္တုိ႔အေနနဲ႔ အားေပးဘုိ႔ အဆင္သင့္ရွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ခုနင္ကေျပာသလုိ ျမန္မာ့ဒီမုိကေရစီအေရးကုိ ခုတုံးလုပ္ၿပီး လုပ္စားေနသူေတြကုိေတာ့ အသည္းထဲ ႏွလုံးထဲကပါ ေအာ့ႏွလုံးနာလွပါတယ္။ အဲလုိလူစားေတြ အမ်ားႀကီးလည္း ႀကဳံဘူးပါတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး အဓြန္႔ရွည္ပါေစဘဲ ဆုေတာင္းေနမွာေပါ႔ေလ။
ဒါေပမယ့္လည္း လူတုိင္းဟာ ကုိယ့္သမုိင္းကုိယ္ ေရးၾကမွာမုိ႔ သူတုိ႔ဘာလုပ္လုပ္ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာကုိဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ၾကစုိ႔လား။
ခင္မင္စြာျဖင့္
ကုိေပါ။
September 13, 2008 11:18 PM
ကိုေပါေရ...
မွတ္သားေလာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ အေရခြံထူဖို႔ေတာ႔ လိုမယ္ေနာ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ္႔သမိုင္း ကိုယ္ေရးၾကတာလို႔ပဲ စိတ္ေလွ်ာ႔လိုက္ရေတာ႔မွာေပါ႔။ ေၾကးမံုဦးေသာင္ရဲ့ သေရာ္စာေတြ ဖတ္မိရင္ ပိုဆိုးတယ္။
September 14, 2008 1:23 AM
Yo Yo !!
The comments of Ko Paw is a really nice comment and should be read by all.
I suggest you make post Ko Paw's comment as seperate post as some of the people rarly read comments.
Thanks,
September 14, 2008 12:22 PM
ေကာင္းပါၿပီ။ ကိုေပါဆီက ခြင္႔ျပဳခ်က္ ေတာင္းလိုက္ဦးမယ္။