ၿပီးခဲ႔တဲ႔ လေတြက ကၽြန္မ ကိုႀကီးေစးထူးရဲ့ "က်ေနာ္ ေပၚတာအထမ္းသမား" ဆိုတဲ႔ပို႔စ္ကို ဖတ္ၿပီး အေတြးတခ်ိဳ႔ ၀င္ခဲ႔တယ္... ကၽြန္မ သိသေလာက္ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ့ဘ၀ကို ျပည္မက ဗမာေတြ တကယ္ကို မသိခဲ႔ၾကပါဘူး.. ျပည္ပမီဒီယာေတြက ေျပာၾကတဲ႔အခါ ဒါဟာသက္သက္၀ါဒ ျဖန္႔ခ်ိမႈအေနနဲ႔သာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လက္ခံထားၾကတယ္... ဒီေလာက္ဆိုးရြားတဲ႔ လူအခ်င္းခ်င္း နိူင္ထက္စီးနင္းျပဳမႈေတြ မရွိနိုင္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ထားၾကလို႔ ျဖစ္နိုင္ပါတယ္... တကယ္ရွိခဲ႔တဲ႔အျဖစ္ေတြ ဆိုဦးေတာ႔ မီဒီယာေတြက တမင္ခ်ဲ့ကား ေျပာဆိုတာလို႔ အထင္ေရာက္ၾကပါတယ္... တကယ္ေတာ႔ နယ္စပ္ေဒသက တိုင္းရင္းသားေတြအေနနဲ႔ လူအခ်င္းခ်င္း နွိပ္စက္ညွင္းပန္းမႈေတြ၊ နိုင္လိုမင္းထက္ျပဳမူမႈေတြကို ခုခ်ိန္ထိ ျပည္မေဒသက လူမ်ိဳးေတြထက္ ပိုၿပီးအဆအမ်ားစြာ ခံစားခဲ႔ရ၊ ခံစားေနရတုန္းပါ... အဲဒါကို လူေတြသိေအာင္ ကၽြန္မ ေျပာျပခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတယ္... တေန႔ နည္းနည္းခ်င္း ကၽြန္မေရးတတ္သလို ေျပာျပတာေပါ႔ေနာ္...
လြန္ခဲ႔တဲ႔ နွစ္ ၂၀ ေလာက္က ကၽြန္မအေဖဟာ ကယားျပည္နယ္ရဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ လြိဳင္ေကာ္နဲ႔ ၁၂ မိုင္ေက်ာ္ ေ၀းတဲ႔ ေလာပိတေရးအားလွ်ပ္စစ္စက္ရံုမွာ တာ၀န္က်ခဲ႔တယ္... အဲ႔ဒီစက္ရံုတည္ရွိရာ ေလာပိတေက်းရြာအုပ္စု၊ ေလာဓေလးေက်းရြာမွာ ၁၀ စုနွစ္ ၁ စုနီးပါး ကၽြန္မတို႔ ေနခဲ႔ၾကရတယ္... ကယား၊ ကရင္၊ ေတာင္ရိုးလူမ်ိဳးအခ်ိဳ့နဲ႔ ဗမာေတြ အဲ႔ဒီေက်းရြာမွာ ေနထိုင္ၾကပါတယ္... တခ်ိဳ႔က စက္ရံုမွာ အလုပ္သမားအေနနဲ႔ ၀င္လုပ္ၾကေပမဲ႔ သူတို႔စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လုပ္ၾကတာေတာ႔မဟုတ္ဘူး... သူတို႔ရဲ့ အဓိက အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအလုပ္ကေတာ႔ ေတာင္ယာလုပ္ငန္းေပါ႔... ၀န္ထမ္းျဖစ္ရင္ ၀န္းထမ္းအိမ္ရာမွာ ေနခြင္႔ရေတာ႔ ေရ၊ မီးအတြက္ အဆင္ေျပလို႔သာ စက္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္ၾကတာပါ... ေျပာလို႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး... ဘီလူးေခ်ာင္းႀကီးလည္းရွိ၊ ျမန္မာတစ္နုိင္ငံလံုးကို မီးေပးေနတဲ႔ စက္ရံုႀကီးလည္း ရွိတဲ႔ အဲ႔ဒီရြာမွာ ရြာသားတိုင္း ေရ၊ လွ်ပ္စစ္မီး ရၾကတာမဟုတ္ဘူး... ဒီလိုေျပာေတာ႔ အံ့ဩသြားၾကမလား မသိဘူး... တကယ္ပါ ပေဒါင္းကုန္းမွာ ေနၾကတဲ႔ ကယားလူမ်ိဳးေတြက ညေနေစာင္းဆို ေရပီပါႀကီး အလ်ားလိုက္တင္ထားတဲ႔ ႏြားလွည္းႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ႔ အရာရွိ၀န္ထမ္းအိမ္ရာ လမ္းမႀကီးကို ျဖတ္ၿပီး ရြာထိပ္ဘက္မွာ ေရသြားသြားခပ္ၾကရတယ္... ကၽြန္မတို႔ ၀န္ထမ္းအိမ္ေတြမွာေတာ႔ မနက္ ၇နာရီတစ္ႀကိမ္၊ ေန႔လယ္ ၁၁နာရီ တစ္ႀကိမ္၊ ညေန ၄နာရီမွာ တစ္ႀကိမ္ ပံုမွန္ေရလႊတ္ေပးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အတြက္က အဆင္ေျပပါတယ္... တကယ္ဆို ကၽြန္မတို႔ေနတဲ႔ တိုက္ကုန္း (အရာရွိေတြေနတဲ႔ တိုက္အစုအေ၀း ေနရာကို ေခၚၾကတာပါ...) နဲ႔ ကယားလူမ်ိဳးေတြေနတဲ႔ ပေဒါင္းကုန္းက ကပ္ရက္ပါ... အဲ႔ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ တခါတခါ စဥ္းစားမိတယ္... သူတို႔အတြက္ ဘာလို႔ ေရပိုက္သြယ္တန္းမေပးၾကတာလဲလို႔...
ေတာထဲ၊ ေတာင္ထဲမွာ လွ်ပ္စစ္မီး ထိန္ထိန္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ေနခဲ႔ရေပမဲ႔ ကယားလူမ်ိဳး ရြာသားေတြကေတာ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသာသာ ရွိတဲ႔ မီးလံုးေလး တလံုးပဲ ထြန္းခြင္႔ရွိတယ္... ဒါေတာင္ ကၽြန္မတို႔ လမ္းမီးတိုင္ဘက္က သူတို႔ယူထားရတာပါ... လမ္းမီးတိုင္ဆိုမွ ေျပာရဦးမယ္... နိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းေတြကလည္း တုိက္ကုန္းနဲ႔ စက္ရံုသြားရာ လမ္းေတာက္ေလွ်ာက္သာ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔ျဖဴးျဖဴးျဖစ္ေနတာ... တိုက္ကုန္းအဆံုး ပေဒါင္းကုန္း အစမွာတင္ မာက်ဴရီလမ္းမီးတိုင္ေရာ၊ နိုင္လြန္ကတၱရာလမ္းႀကီးေရာ တိတိရိရိ အဆံုးသတ္ထားပါတယ္... ဟိုဘက္မွာေတာ႔ ေျမနီလမ္းၾကမ္းနဲ႔ ညဘက္ဆို လမ္းမီးတိုင္မရွိ ေမွာင္နဲ႔မဲမဲ ပေဒါင္းကုန္းလို႔ ေခၚၾကတဲ႔ ေလးအိမ္စုအိမ္တန္းေလးေတြေပါ႔... အလြန္ရိုးသားတဲ႔ ေတာင္ေပၚတိုင္းရင္းသားေတြကို အဲ႔ဒီမွာ တာ၀န္က်လို႔ ေနေနရတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ၀န္ထမ္းမိသားစုေတြ ေတာ္ေတာ္မ်က္နွာပူရတဲ႔ အျဖစ္ပါ...
ကၽြန္မတို႔ အဲ႔ဒီမွာ ေနခဲ႔တဲ႔နွစ္ေတြမွာ မီးပ်က္တယ္ဆိုတာ မရိွခဲ႔ပါဘူး... မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခါလားပဲ ၂ မိနစ္ေလာက္ မီးပ်က္ဖူးတယ္... အဲ႔ဒီတုန္းက မီးပ်က္တာကို တခါမွ မေတြ႔ႀကံဳရဖူးေသးတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ကေလး တသိုက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ထခုန္ခဲ႔ၾကဖူးပါတယ္... တခါမွ မီးမပ်က္တဲ႔ရြာမွာ ေနခဲ႔ရလို႔ ကၽြန္မတို႔ကို အခြင္႔ထူးခံ လူတန္းစားလို႔ မယူဆလိုက္ပါနဲ႔ေနာ္... ျမန္မာတစ္နိူင္ငံလံုးအတြက္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားထုတ္လုပ္ရာ ေဒသမွာ မီးကေတာ႔ မပ်က္သင္႔ဘူး မဟုတ္လား... ဒါေပမဲ႔ အခုေတာ႔ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕မွာလည္း မီးပ်က္တတ္ေနၿပီလို႔ ၾကားရတယ္... လူဦးေရ မ်ားျပားလာတာနဲ႔ အမွ် ေလာပိတစက္ရံုက ထုတ္နိုင္တဲ႔ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား 168 MW (အဲ႔ဒီတုန္းကေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ MW အမ်ားဆံုးထုတ္နုိင္တဲ႔ တခုတည္းေသာ စက္ရံုပါ...ခုေတာ႔ ေပါင္းေလာင္းေရအားလွ်ပ္စစ္စက္ရံုက ေလာပိတထက္ MW ပိုထုတ္နုိင္ပါတယ္...)ေလးနဲ႔ေတာ႔ ျမန္မာနိုင္ငံႀကီး မီးမလင္းနုိင္ေသးပါဘူး...
s0wha1
ကၽြန္မေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေလာပိတ (၂)
ကၽြန္မေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေလာပိတ (၃)
