ျမန္မာႏိုင္ငံကို Nargis ဆိုင္ကလုန္း မုန္တိုင္း တိုက္ခတ္သြားတာ ၅ ပတ္ေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ႔ ဒီပို႔စ္ေရးမယ္လို႔ ေတြးေနတာလည္း ၁ လေက်ာ္ရွိသြားပါၿပီ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ စာေရးမရေအာင္ ထိခိုက္ေၾကကြဲေနမိဆဲ...
တကယ္ေတာ႔ ဧရာ၀တီတိုင္းဆိုတာ ကၽြန္မနဲ႔ သိပ္စိမ္းလွတာ မဟုတ္။ အထူးသျဖင္႔ မုန္တိုင္း အဓိက ထိသြားတဲ႔ ဖ်ာပံု၊ ဘိုကေလး၊ လပၸတၱာ ၿမိဳ႕နယ္ေတြက ကၽြန္မ ငယ္ငယ္တုန္းက ေရာက္ဖူး၊ သြားဖူးေနက် ေနရာေတြ။ ေမာ္ကၽြန္း (ေမာ္လၿမိဳင္ကၽြန္း) က ကၽြန္မ တခါမွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ႔ ကၽြန္မအေမရဲ့ ဇာတိၿမိဳ႕... ဖ်ာပံုက ကၽြန္မ အေဖ႔ အေဖရဲ့ ဇာတိေျမ... မုန္တိုင္း သတင္းကို ၾကားရတဲ႔အခါ ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ စကားမေျပာခ်င္။ မ်က္လံုးထဲမွာ ျမင္ေယာင္ၿပီး ခံစားရတာက ဘာနဲ႔မွမတူ။ (ဒီလို အေျခအေနမွာေတာင္ တခ်ိဳ႕က "ေတာ္ေသးတယ္... ငါတို႔ ေဒသဘက္မွာ မဟုတ္လို႔၊ ငါတို႔ၿမိဳ႕မွာ မဟုတ္လို႔"လို႔ ေျပာၾကတဲ႔အခါ ကၽြန္မရင္ထဲ က်ဥ္ခနဲေနေအာင္ နာက်င္ခံစားရတယ္။)
ကၽြန္မ ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္ ေလာပိတမွာ ရွိစဥ္က တခုေသာ ေႏြရာသီမွာ ကၽြန္မအေမနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ဆင္းရင္း က်ံဳမေငး၊ လပၸတၱာၿမိဳ႕ေတြဘက္ ေရာက္ဖူးတယ္။ အမ်ိဳးေတြရွိတဲ႔ ကကၠရံ၊ ကိုင္းေသာင္၊ ကဒံုကနိ၊ ဘီတြတ္၊ ငသိုင္းေခ်ာင္း၊ ျပင္စလူဆိုတဲ႔ ရြာေတြက ကၽြန္မတို႔ ေရာက္ဖူးေနက် ရြာေတြ။ ကကၠရံရြာမွာ အကို၀မ္းကြဲေတြနဲ႔ ပုဇြန္ေတြလိုက္ဖမ္း၊ ကိုယ္႔ဖာသာကိုယ္ မီးဖုတ္စားၾကႏွင္႔ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းခဲ႔တာ။ အဲဒီဘက္မွာ လဲမႈိ႕ပင္ေတြ ေပါတာလည္း မွတ္မိတယ္။ တခါတေလ ႏြားေကာင္ေရထက္ ကၽြဲေကာင္ေရ ပိုမ်ားတဲ႔ အဲဒီေဒသရဲ့ လယ္ကြင္းေတြဘက္ သြားၿပီး ရႊံ႕ေတာထဲမွာ အကိုေတြ ကၽြဲစီးတာကို လိုက္ၾကည့္အားေပးရတာလည္း အေမာ။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ ေတာင္ေပၚေဒသမွာ ကၽြဲမရွိတဲ႔အတြက္ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနခဲ႔ေသးတယ္။ ႏြားႏို႔မဟုတ္တဲ႔ ကၽြဲႏို႔ေတြ ေသာက္ခဲ႔ရတာလည္း မေမ႔ႏိုင္။
ေရကူးကၽြမ္းက်င္တဲ႔ အဲဒီေဒသခံေတြၾကားမွာ ေရမကူးတတ္ဘူးဆိုတာ သိမွာ ရွက္တဲ႔ ကၽြန္မက ေရတက္ခ်ိန္မွ ေရခ်ိဳးတယ္။ ဒီေရတက္ခ်ိန္ဆို ေရျမဳပ္ေနတဲ႔ အိမ္ေရွ႕က တံတားေလးရဲ့ အဖ်ားနားထိသြားၿပီး ေရကူးေနတဲ႔ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေရခ်ိဳးလို႔ရလို႔ေလ။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ကေလးအေတြးနဲ႔ေပါ႔။ ကၽြန္မ အကိုေတြ၊ ေမာင္ေတြကေတာ႔ ပင္လယ္ဖ်ံက အရံႈးေပးရေလာက္ေအာင္ ေရေပ်ာ္သတၱ၀ါေလးေတြျဖစ္လို႔။ ဒီေရက်ခ်ိန္ဆိုရင္ အိမ္ေရွ႕ေရအစပ္ေလးထဲ ကၽြန္မဆင္းလို႔ ရေလာက္တဲ႔အထိ ေရက်သြားတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ေရေအာက္ဘက္က ရႊံ႕ႏြံေတြေၾကာင္႔ တဘိုင္းဘိုင္းလဲၿပီး ေရနစ္မလိုလည္း ခဏခဏျဖစ္ဖူးရဲ့။ ရႊံ႕ႏြံေပါတဲ႔ အဲဒီေဒသဘက္က ရႊံ႕ရုပ္ေလးေတြအေၾကာင္း ကၽြန္မ တခါေရးဖူးသလိုပဲ။ ငယ္ဘ၀ အမွတ္တရ (၃) ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္ထဲမွာ ထင္တယ္။
ျပန္မေလာ႔ျမစ္ဆိုတာက အဲဒီနားက ျမစ္ေတြထဲမွာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္က်ယ္ၿပီး လႈိင္းလည္း နည္းနည္းႀကီးတယ္။ ကၽြန္မတို႔အျပန္မွာ အမ်ိဳးေတြက သမၺာန္ႀကီးႀကီး ငွားေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေပမဲ႔ သမၺာန္ခပ္ေသးေသးတစင္းေတာင္ ကံေကာင္းလို႔ ငွားလို႔ရတာ။ ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔လည္း စိတ္မခ်၊ လက္မခ်နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ သားအမိ ၃ ေယာက္ကို ေလွေပၚတင္ ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီသမၺာန္အမ်ိဳးအစားကို ငွက္လို႔လည္း ေခၚၾကမယ္ ထင္တာပဲ။ ေလွာ္တက္က ၾကက္ေျခခတ္ပံုစံနဲ႔ မတ္တပ္ ေလွာ္ရတာေလ။
အစပိုင္းကေတာ႔ လိႈင္းေလနည္းနည္းၿငိမ္ေနေတာ႔ ေလွသမားလည္း သီခ်င္းေလး တေအးေအးနဲ႔။ ကၽြန္မတို႔သားအမိေတြကလည္း ေလွ၀မ္းထဲမွာပစၥည္းပစၥယ အစံုနဲ႔ ျမစ္ျပင္ၾကယ္ရဲ့ ညေနခင္းအလွကို ၾကည့္ရင္း လိုက္လာၾကတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ လႈိင္းေလေတြ ထန္လာတာ။ လႈိင္းလံုး တစ္လံုး၊ တစ္လံုးဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာ အျမင္႔မဟုတ္ဘူး။ ေလွေလွာ္ေနတဲ႔သူလည္း သီခ်င္းဆက္မဆိုႏိုင္ေတာ႔ဘဲ ေလွကို ဂရုစိုက္ေလွာ္ေနရတယ္။ ေလွဦးမွာ ထိုင္ေနတဲ႔ ကၽြန္မအစ္ကိုလည္း ဆက္မထိုင္ရဲေတာ႔ဘူး ျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္မ တသက္နဲ႔တကိုယ္ ဒီလို လႈိင္းလံုးႀကီးေတြၾကား ေလွေသးေသးေလးနဲ႔ ခရီးသြားခဲ႔တာ ပထမဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးပါပဲ။ ေနာက္လည္း အဲလို ဘယ္ေတာ႔မွ မသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္တဲ႔အထိ ေတာ္ေတာ္ ေၾကာက္မိတယ္။ ကၽြန္မအေမဆိုတာလည္း မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြ ပ်က္လို႔ေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔အတြက္ေတာ႔ နာရီ၀က္၊ ၁ နာရီဆိုတာ အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာတယ္လို႔ မွတ္ထင္မိတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ရြာေလးတစ္ရြာကို ပံုမွန္ေရာက္ခ်ိန္ထက္ ေနာက္က်ၿပီး ညေနေမွာင္ရီၿဖိဳးဖ် အခ်ိန္ေလးမွာ ေရာက္ရွိခဲ႔ပါတယ္။ ေလွထက္ အဆမတန္ႀကီးတဲ႔၊ အိမ္တစ္လံုး ပမာဏရွိတဲ႔၊ ေလွထဲကေန ကၽြန္မတို႔ ေမာ႔ၾကည့္ေနရတဲ႔ လႈိင္းလံုးႀကီးေတြဟာ ေလွဦးဆီ ေျပး၀င္လာလိုက္ ေလွေလးက လႈိင္းလံုးေတြကို ေက်ာ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ထိတ္လန္႔ဖို႔ေကာင္းတဲ႔ အေျခအေနကေန ကၽြန္မတို႔ လြတ္ကင္းခဲ႔ၿပီ။ ကၽြန္မတို႔အတြက္ေတာ႔ နာမည္ႀကီးလွတဲ႔ ျပန္မေလာ႔ျမစ္အေၾကာင္းကို လႈိင္းႀကီးေလွေအာက္အျဖစ္ ခုခ်ိန္မွာ သည္းထိတ္ရင္ဖို အေတြ႕အႀကံဳအေနနဲ႔ ျပန္ေျပာျပႏိုင္ခဲ႔ပါၿပီ။
ေလထန္ေနခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔ေလွေလး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ေရာက္လာတာကို ရြာကလူေတြလည္း အံ့ဩလို႔ေနပါတယ္။ ကၽြန္မ သိသေလာက္ေတာ႔ အဲဒီရြာေလးမွာ ကၽြန္မတို႔ အမ်ိဳးေတြ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ အေမ႔ အသိမိတ္ေဆြေတြေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေပါပံုရတယ္။ ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္က ရြာေလးေတြရဲ့ ထူးျခားခ်က္ကေတာ႔ ဧည့္သည္ေတြအေနနဲ႔ ဘယ္အိမ္ေပၚမွာ တက္ေနေန၊ အိမ္ရွင္ေတြက သူတို႔နဲ႔ သိသိ၊ မသိသိ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြနဲ႔ တည္းခိုဖို႔ လက္ခံၾကတာပါ။ ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွာ ၿမိဳ႕ေပၚလည္း သြားလို႔ မရေတာ႔မယ္႔အတူတူ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိတဲ႔ ရြာေလးမွာ ညဘက္ေမွာင္ေမွာင္ထဲ ရြာအတြင္းဘက္ကို မ၀င္ျဖစ္ေတာ႔ဘဲ ေရျပင္အစပ္နားက အိမ္တစ္အိမ္မွာ ကၽြန္မတို႔သားအမိေတြ တည္းခိုၾကပါတယ္။ အဲဒီအိမ္ရွင္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ မ်က္မွန္းတန္းမိရံုေလာက္ပဲ သိၾကတာပါ။ ေနာက္တေန႔မနက္မွာေတာ႔ ၿမိဳ႕ေပၚတက္ၿပီး ရန္ကုန္ကို သေဘၤာစီးျပန္ခဲ႔ၾကပါတယ္။
ဧရာ၀တီတိုင္းဘက္က ရြာေလးေတြမွာ ေျခတံရွည္ အိမ္ေလးေတြပဲ ရွိပါတယ္။ ခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔ အိမ္ေတြကရွားၿပီး မ်ားေသားအားျဖင္႔ေတာ႔ ၀ါးျခမ္းျပားခင္းထားၿပီး ၀ါးျခမ္းျပားေတြ၊ ထရံေတြနဲ႔ ကာထားတဲ႔ တဲသာသာ အိမ္ေလးေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ေလး တစ္လံုး၊ တစ္လံုးရဲ့ အက်ယ္ဟာ ဘယ္ေလာက္မွာ မရွိပါဘူး။ အဲဒီမွာ အိပ္၊ အဲဒီမွာစားၿပီး အဲဒီမွာပဲ ခ်က္ျပဳတ္စားတဲ႔ အက်ယ္အ၀န္းေလးသာသာ ရွိပါတယ္။ အိပ္ခန္းဆိုတာလည္း မရွိဘူးေလ။ ၿပီးေတာ႔ သူတို႔ရဲ့ အိမ္သာဆိုတာ အခန္းေထာင္႔ေလးမွာ ေျမြေရခြံအိတ္ေလးကာထားၿပီး ေအာက္ဘက္မွာ အေပါက္ေလး ေဖာက္ထားတဲ႔ ေနရာေလးကို ေခၚတာပါ။ အိမ္ေအာက္ဘက္မွာေတာ႔ ရႊံ႕ေရစပ္စပ္နဲ႔ ေရေတြပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလို အိမ္ေလးေတြမွာ ခုလို ႀကီးမားတဲ႔ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံလိုက္ရတဲ႔အခါ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲ ေတြးၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအခါ ကၽြန္မ အိပ္မရႏိုင္ေအာင္ ၀မ္းနည္းခံစားရတယ္။ ကၽြန္မအမ်ိဳးေတြေရာ၊ အမ်ိဳးမဟုတ္တဲ႔ ရြာသားေတြေရာ ဘယ္လိုကံၾကမၼာေတြနဲ႔မ်ား ရင္ဆိုင္ေနရပါလိမ္႔။
မုန္တိုင္းတိုက္ခ်ိန္မွာ ရန္ကုန္ကို အလည္ျပန္သြားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ျပန္လာတဲ႔အခါ မုန္တိုင္းအေၾကာင္းကို အနည္းအက်ဥ္းေျပာျပတယ္။ ဒီလိုေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳမ်ိဳး သူဘယ္တုန္းကမွ မႀကံဳခဲ႔ဖူးဘူးတဲ႔။ ည ၁၂ နာရီေလာက္ထဲက ေလႀကီးမိုးႀကီးေတြတိုက္၊ ပတ္၀န္က်င္းတခုလံုး ကမၻာပ်က္မလို ျဖစ္ေနၿပီး တညလံုး မအိပ္ရဘဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရတဲ႔အျဖစ္။ ၿပီးေတာ႔ ပင္လယ္ျပင္ဘက္က သေဘၤာေတြရဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဥဩသံေတြကို ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ၾကားေနရတာလည္း ၾကက္သီးေမြးညင္း ထမိတယ္တဲ႔။ အဲဒီခဏ ကၽြန္မ တဒဂၤ ငိုင္ေတြေနမိတယ္။ သေဘၤာေတြဟာ လူေတြကို သတိေပးေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အကူအညီ ေတာင္းခံေနၾကတာလားလို႔။
သတင္းအစအနမၾကားရတဲ႔ ကကၠရံက ကၽြန္မအေဒၚနဲ႔ မိသားစုကေတာ႔ ေမလလယ္ေလာက္မွာ ကၽြန္မတို႔ ရန္ကုန္အိမ္ကို ေရာက္လာခဲ႔႔ပါၿပီ။ ၂ရက္ေန႕ည မုန္တိုင္းက်တဲ႔အခ်ိန္ သူ႕သားေတြ ေျပးႏိုင္လို႔ လြတ္တယ္လို႔ သူေတြ႔ႀကံဳရတာတခ်ိဳ႕ ေျပာျပတယ္။ သူတို႔တရြာလံုး ေရျမဳပ္သြားၿပီး ေသတဲ႔လူ အမ်ားအျပားပဲလို႔ဆိုပါတယ္။ သူကေတာ႔ သစ္ပင္ကို ဖက္တက္ထားလို႔ လြတ္ေျမာက္လာတာပါတဲ႔။ ၃ရက္ေန႔မွာ ၀ါးခယ္မက အေဒၚေတြဆီ ေရာက္ၿပီး ေမ ၂၀ေလာက္မွ သူတို႔နဲ႔အတူ ရန္ကုန္ကို တက္လာၾကတာပါ။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ငိုေနတဲ႔ ကၽြန္မအေမလည္း အနည္းငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားေပမဲ႔ ဧရာ၀တီတတိုင္းလံုး ကိုယ္႔အမ်ိဳးေတြလို ျဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ သတင္းေတြဖတ္ရင္း၊ ဗီြဒီယိုဖိုင္ေတြၾကည့္ရင္း ခုထိ စကားမေျပာႏိုင္ေအာင္ ထိခုိက္ခံစားေနရတုန္းပါပဲ။ အဲဒီေဒသေတြဘက္ဆင္းၿပီး ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ အကူအညီေပးေရးေတြ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လုပ္ခ်င္ေပမဲ႔ က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ႔ ကၽြန္မအေမ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ျဖစ္ေနရတာကိုလည္း သူ႔ကိုယ္သူ မေက်မနပ္ျဖစ္လို႔ ေနပါတယ္။ ကိုင္းေသာင္က အမ်ိဳးေတြ တခ်ိဳ႕တ၀က္ ရန္ကုန္အိမ္ေရာက္လာၾကၿပီး တခ်ိဳ႕ကေတာ႔ ဘာသံမွ မၾကားရေသးပါဘူး။
အဲဒီရြာေတြဘက္ ထဲထဲ၀င္၀င္သြားလာဖူးတဲ႔ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ခု အေျခအေနကို လက္မခံႏိုင္ေအာင္ျဖစ္မိပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကို လက္ရာေျမာက္လွတဲ႔ ရႊံ႕ရုပ္ေလးေတြ လုပ္ေပးတဲ႔ဦးႀကီးေရာ ဒီဒုကၡေတြကို ႀကံဳလိုက္ရေသးလား။ ကၽြန္မတို႔ တည္းခိုခဲ႔တဲ႔ အိမ္က ကၽြန္မနဲ႔ရြယ္တူျဖစ္တဲ႔ ညီအကို ေမာင္ႏွမတေတြေရာ ဒီအႏၱရာယ္က လြတ္ကင္းပါရဲ့လား။ ကၽြန္မအေမ ငါးေျခာက္နဲ႔ လဲမႈိ႔ေတြ လိုက္၀ယ္ရာ ရြာေတြက မိသားစုေတြေရာ အသက္ရွင္က်န္ပါရဲ့လား။ လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ညအိပ္ရာ၀င္တိုင္း ေတြးမိေပမဲ႔ ကၽြန္မ ထိထိေရာက္ေရာက္ ဘာမွ မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ႔တဲ႔အတြက္ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမလဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို မေက်နပ္မႈမ်ားစြာနဲ႔ပဲ ကၽြန္မရဲ့ ေန႔ရက္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနျဖစ္ပါတယ္။
ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။
s0wha1
ဓာတ္ပံု မူပိုင္ --- ဂူဂယ္မွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေသာ ဓာတ္ပံုကို အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။
2 comments:
မစိုးေရ...
မစိုးေတာ့ ေရာက္ဘူးေတာ့ ပိုခံစားရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ မေရာက္ဘူးဘူးေလ.. ဒါေပမဲ့ ေရဆိုရင္ ဆူနာမီထဲက ေၾကာက္ေနတာအမွန္ပဲ.. ဆူနာမီတံုးကလည္း ကၽြန္ေတာ္ မယ္ဒန္၊ အင္ဒိုနီးရွားမွာေလ.. ကၽြန္ေတာ့အေမေတြမ်ား စိတ္ပူလိုက္တာဗ်ာ..
ကၽြန္ေတာကလည္း ဘယ္ျမိဳ႕သြားတယ္ဆိုတာ အိမ္ကိုမေျပာသြားဘူး း)..
ဒီလိ္ုပဲ ေဆြမ်ိဳးသားျခင္းေတြ မိဘေတြ ခံစားၾကရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္.... ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေတာ့ သစ္တစ္ခ်ပ္ပဲ လန္တယ္လို႔ေျပာတယ္.. ေတာ္ေသးရဲ႕
အင္း... အမတို႔ ရန္ကုန္အိမ္လည္း အိမ္အမိုး သြပ္ နည္းနည္း လန္သြားတယ္။
Post a Comment