"ေမာင္...
..........., ................"
"ေတာ္ၿပီ မ... မင္းကို ခ်စ္ရတာ ေမာင္ အရမ္းစိတ္ရႈပ္ရတယ္။ မနဲ႔ နီးစပ္ဖို႔ ေမာင္႔ဘ၀ႀကီးတခုလံုးကို ေျပာင္းလဲရဦးမယ္။ အရာရာ တစ္ကေနလည္း ျပန္စရမွာ။ ဒီၾကားထဲ ခုလို ျပႆနာေတြက တမ်ိဳး။ အဲဒီေတာ႔ ေမာင္နဲ႔ အသင္႔ေတာ္ဆံုး ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ရွာၿပီး ေမာင္ ဒီမွာပဲ ေအးေဆး ေနေတာ႔မယ္။"
ဘယ္က ေကာင္မေလးလဲ... ေမာင္႔စကားကို တအံ့တဩနဲ႔ နားေထာင္ေနရင္း ကၽြန္မအေတြးေတြမဆံုးခင္ ေမာင္က တခ်က္ၾကည့္ရံုနဲ႔ အစစျပည့္စံုတဲ႔ မိသားစုက ဆင္းသက္လာမွန္း သိသာႏိုင္တဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မေရွ႕ ေခၚလာခဲ႔တယ္။
ေမာင္႔ေဘးနားမွာ အခ်ိန္တိုင္း ကၽြန္မရွိေနလ်က္ ဘယ္တုန္းကမ်ား ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ ေမာင္ ဆံုေတြ႕ႏိုင္ခဲ႔ၾကပါလိမ္႔။ ကၽြန္မ ေမာင္႔ကို မယံုႏိုင္စြာ၊ ထူးဆန္းစြာ ၿပီးေတာ႔ နားမလည္ႏိုင္စြာနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ႔မယ္ ထင္ပါရဲ့။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ ႏႈတ္ကေတာ႔ စကားတစ္ခြန္းမွ ေမာင္႔ကို ျပန္မေျပာခဲ႔။ ရုတ္တရက္ ဆြံ႕အ သြားတာလား၊ ေျပာစရာ စကားပဲ ရွာမေတြ႕လို႔လားဆိုတာေတာ႔ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း မေ၀ခြဲတတ္။ ေသခ်ာတာက ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပူေလာင္လာတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ထို႔အတူ ကၽြန္မ ဘယ္ဘက္ လက္ဖ၀ါးက လကၡဏာလမ္းေၾကာင္းေတြၾကားမွာ မီးက်ီခဲလို ရဲေတာက္ ပူျပင္းေနတဲ႔ ၾကယ္နီ သ႑ာန္တခု ေပၚလာတယ္။ လက္ဖ၀ါးက ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူလွတဲ႔ ခံစားခ်က္နဲ႔အၿပိဳင္ ရင္ထဲမွာလည္း ဘာမွမရွိေတာ႔သလိုလို တဆစ္ဆစ္ ပူေလာင္ နာက်င္ေနလ်က္... ကၽြန္မ ပါးျပင္ေပၚမွာေတာ႔ မ်က္ရည္ေတြ တလိမ္႔ခ်င္း က်ဆင္းလ်က္...
ေဘးနားက လူေတြက ကၽြန္မရဲ့ နီရဲပူျခစ္ေနတဲ႔ လက္ဖ၀ါးကို ၾကည့္လို႔... အဲဒီခ်ိန္ ေမာင္က ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို ကၽြန္မဆီ ျပန္ေရာက္လာမွန္းမသိ ကၽြန္မ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဘက္ကို ဆုပ္ကိုင္ေပးထားတယ္။ တစတစ ကၽြန္မ ရင္ထဲက နာက်င္မႈမ်ား၊ လက္ဖ၀ါးက မီးေတာက္ေနတဲ႔ ၾကယ္ပံုသ႑ာန္ေတြ အလိုလို ကြယ္ေပ်ာက္ သက္သာသြားတာကို ကၽြန္မ ခံစားသိေနရင္း...
"ေမာင္ ဘာလို႔ ကၽြန္မဆီ ျပန္လာတာလဲဟင္... ေမာင္ ကၽြန္မကို လိုအပ္ေနေသးတယ္လား..."
ေမာင္႔အေျဖစကားကေတာ႔ ရွင္းတယ္။
"မ လက္ဖ၀ါးမွာေတာင္ ဒီေလာက္ ဆိုးဆိုးရြားရြား ေ၀ဒနာ ခံစားေနရရင္ မ ရင္ထဲမွာ ဒီထက္မက ခံစားေနရမယ္ဆိုတာ ေမာင္ သိလို႔" တဲ႔။
"ဟုတ္တယ္..."။
ကၽြန္မ စိတ္ထဲကေန ေမာင္႔စကားကို ေထာက္ခံမိတယ္။ ဒီခံစားခ်က္ႀကီးကို ထပ္မႀကံဳခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ ေၾကာက္ရြံ႕သြားတာ အမွန္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ ကၽြန္မဆီ ျပန္လာတယ္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္္မ ေဘးနားမွာ ေမာင္ မရွိေတာ႔ဘူးဆိုရင္... အေတြးနဲ႔အတူ ကၽြန္မ ဘယ္ဘက္ လက္ဖ၀ါးမွာ၊ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္ျပင္းရွတဲ႔ ေ၀ဒနာကို ေနာက္တႀကိမ္ ခံစားလိုက္ရတယ္။
***** ******* *****
ရင္ထဲက တဆစ္ဆစ္ နာက်င္မႈနဲ႔အတူ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မ လန္႔ႏိုးလာတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ဒါဟာ အိပ္မက္တဲ႔။ ပါးျပင္ေပၚက မေျခာက္ေသးတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္လိုက္ရင္း အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မနက္ ၇ နာရီ။ သာယာၾကည္လင္တဲ႔ ဒီလို ေန႔တေန႔ အစမွာ ကၽြန္မကို စိတ္ေနာက္က်ိစြာနဲ႔ ႏိုးထလာေစတဲ႔ အိပ္မက္မ်ိဳး ကၽြန္မ မက္ခဲ႔တယ္။ ဘယ္ေလာက္ဆိုးရြားတဲ႔ အိပ္မက္ပါလဲ။
ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္ဘက္ လက္ဖ၀ါးျပင္ကို ၾကည့္လိုက္တိုင္း ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္ မသိ ေ၀ဒနာ တမ်ိဳး ခံစားရေစတဲ႔ ဒီအိပ္မက္ကို ကၽြန္မ ေမ႔ပစ္ခ်င္လိုက္တာ...
***** ******* *****
လူတိုင္း၊ လူတိုင္း အိပ္မက္ဆိုးမ်ားမွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ။
s0wha1
၂၉၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈
ဓာတ္ပံု မူပိုင္ --- ဂူဂယ္မွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေသာ ဓာတ္ပံုကို အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။
4 comments:
မစုိးေရ....
အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးျဖစ္ကုန္၏တဲ့ ဒါေပမယ့္ မတရားဘူးေနာ္.....
အိပ္မက္ဆုိးနဲ႔ လမုိက္ညေပါ့ေတြ....
ကင္းေ၀းပါေစဗ်ာ.....
a memorable journal for a leap year's leap day...very appropriate!
1 Mar 08, 00:00
ေမျငိမ္း: အိပ္မက္ဆိုတာ စြဲလန္းတာကို မက္တတ္တာ မ်ိဳးပါ..။ စိတ္မပူပါနဲ႔ သမီးရာ..။
ေမာင္ေလး ျပည့္စံု ေတာင္းတဲ႔ဆုနဲ႔ ျပည့္မွာပါ...း)
ကိုmaung... တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ ေရးျဖစ္သြားတယ္။ အမွန္ေတာ႔ သိလုိ႕မဟုတ္ပါဘူး။ ခုမွ မိန္းကေလးေတြက လက္ထပ္ခြင္႔ေတာင္းလို႔ရတဲ႔ေန႔ဆိုတာ သိတယ္...:P
အန္တီၿငိမ္းေရ ခုေတာ႔ စိတ္ပူေတာ႔ဘူး...:D
Post a Comment