ေဆာင္းတည၀ယ္

"ေမာင္...
..........., ................"

"ေတာ္ၿပီ မ... မင္းကို ခ်စ္ရတာ ေမာင္ အရမ္းစိတ္ရႈပ္ရတယ္။ မနဲ႔ နီးစပ္ဖို႔ ေမာင္႔ဘ၀ႀကီးတခုလံုးကို ေျပာင္းလဲရဦးမယ္။ အရာရာ တစ္ကေနလည္း ျပန္စရမွာ။ ဒီၾကားထဲ ခုလို ျပႆနာေတြက တမ်ိဳး။ အဲဒီေတာ႔ ေမာင္နဲ႔ အသင္႔ေတာ္ဆံုး ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ရွာၿပီး ေမာင္ ဒီမွာပဲ ေအးေဆး ေနေတာ႔မယ္။"


ဘယ္က ေကာင္မေလးလဲ... ေမာင္႔စကားကို တအံ့တဩနဲ႔ နားေထာင္ေနရင္း ကၽြန္မအေတြးေတြမဆံုးခင္ ေမာင္က တခ်က္ၾကည့္ရံုနဲ႔ အစစျပည့္စံုတဲ႔ မိသားစုက ဆင္းသက္လာမွန္း သိသာႏိုင္တဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မေရွ႕ ေခၚလာခဲ႔တယ္။

ေမာင္႔ေဘးနားမွာ အခ်ိန္တိုင္း ကၽြန္မရွိေနလ်က္ ဘယ္တုန္းကမ်ား ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ ေမာင္ ဆံုေတြ႕ႏိုင္ခဲ႔ၾကပါလိမ္႔။ ကၽြန္မ ေမာင္႔ကို မယံုႏိုင္စြာ၊ ထူးဆန္းစြာ ၿပီးေတာ႔ နားမလည္ႏိုင္စြာနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ႔မယ္ ထင္ပါရဲ့။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ ႏႈတ္ကေတာ႔ စကားတစ္ခြန္းမွ ေမာင္႔ကို ျပန္မေျပာခဲ႔။ ရုတ္တရက္ ဆြံ႕အ သြားတာလား၊ ေျပာစရာ စကားပဲ ရွာမေတြ႕လို႔လားဆိုတာေတာ႔ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း မေ၀ခြဲတတ္။ ေသခ်ာတာက ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပူေလာင္လာတယ္ဆိုတာပါပဲ။ ထို႔အတူ ကၽြန္မ ဘယ္ဘက္ လက္ဖ၀ါးက လကၡဏာလမ္းေၾကာင္းေတြၾကားမွာ မီးက်ီခဲလို ရဲေတာက္ ပူျပင္းေနတဲ႔ ၾကယ္နီ သ႑ာန္တခု ေပၚလာတယ္။ လက္ဖ၀ါးက ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူလွတဲ႔ ခံစားခ်က္နဲ႔အၿပိဳင္ ရင္ထဲမွာလည္း ဘာမွမရွိေတာ႔သလိုလို တဆစ္ဆစ္ ပူေလာင္ နာက်င္ေနလ်က္... ကၽြန္မ ပါးျပင္ေပၚမွာေတာ႔ မ်က္ရည္ေတြ တလိမ္႔ခ်င္း က်ဆင္းလ်က္...


ေဘးနားက လူေတြက ကၽြန္မရဲ့ နီရဲပူျခစ္ေနတဲ႔ လက္ဖ၀ါးကို ၾကည့္လို႔... အဲဒီခ်ိန္ ေမာင္က ဘယ္လိုကေန ဘယ္လို ကၽြန္မဆီ ျပန္ေရာက္လာမွန္းမသိ ကၽြန္မ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဘက္ကို ဆုပ္ကိုင္ေပးထားတယ္။ တစတစ ကၽြန္မ ရင္ထဲက နာက်င္မႈမ်ား၊ လက္ဖ၀ါးက မီးေတာက္ေနတဲ႔ ၾကယ္ပံုသ႑ာန္ေတြ အလိုလို ကြယ္ေပ်ာက္ သက္သာသြားတာကို ကၽြန္မ ခံစားသိေနရင္း...
"ေမာင္ ဘာလို႔ ကၽြန္မဆီ ျပန္လာတာလဲဟင္... ေမာင္ ကၽြန္မကို လိုအပ္ေနေသးတယ္လား..."
ေမာင္႔အေျဖစကားကေတာ႔ ရွင္းတယ္။
"မ လက္ဖ၀ါးမွာေတာင္ ဒီေလာက္ ဆိုးဆိုးရြားရြား ေ၀ဒနာ ခံစားေနရရင္ မ ရင္ထဲမွာ ဒီထက္မက ခံစားေနရမယ္ဆိုတာ ေမာင္ သိလို႔" တဲ႔။
"ဟုတ္တယ္..."။
ကၽြန္မ စိတ္ထဲကေန ေမာင္႔စကားကို ေထာက္ခံမိတယ္။ ဒီခံစားခ်က္ႀကီးကို ထပ္မႀကံဳခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္မ ေၾကာက္ရြံ႕သြားတာ အမွန္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ ကၽြန္မဆီ ျပန္လာတယ္ မဟုတ္လား။ ကၽြန္္မ ေဘးနားမွာ ေမာင္ မရွိေတာ႔ဘူးဆိုရင္... အေတြးနဲ႔အတူ ကၽြန္မ ဘယ္ဘက္ လက္ဖ၀ါးမွာ၊ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္ျပင္းရွတဲ႔ ေ၀ဒနာကို ေနာက္တႀကိမ္ ခံစားလိုက္ရတယ္။

***** ******* *****


ရင္ထဲက တဆစ္ဆစ္ နာက်င္မႈနဲ႔အတူ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မ လန္႔ႏိုးလာတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ဒါဟာ အိပ္မက္တဲ႔။ ပါးျပင္ေပၚက မေျခာက္ေသးတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္လိုက္ရင္း အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မနက္ ၇ နာရီ။ သာယာၾကည္လင္တဲ႔ ဒီလို ေန႔တေန႔ အစမွာ ကၽြန္မကို စိတ္ေနာက္က်ိစြာနဲ႔ ႏိုးထလာေစတဲ႔ အိပ္မက္မ်ိဳး ကၽြန္မ မက္ခဲ႔တယ္။ ဘယ္ေလာက္ဆိုးရြားတဲ႔ အိပ္မက္ပါလဲ။

ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္ဘက္ လက္ဖ၀ါးျပင္ကို ၾကည့္လိုက္တိုင္း ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္ မသိ ေ၀ဒနာ တမ်ိဳး ခံစားရေစတဲ႔ ဒီအိပ္မက္ကို ကၽြန္မ ေမ႔ပစ္ခ်င္လိုက္တာ...

***** ******* *****

လူတိုင္း၊ လူတိုင္း အိပ္မက္ဆိုးမ်ားမွ ကင္းေ၀းၾကပါေစ။

s0wha1
၂၉၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၈

ဓာတ္ပံု မူပိုင္ --- ဂူဂယ္မွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေသာ ဓာတ္ပံုကို အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။

မိဘႏွင္႔ သားသမီး

ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ့ ေျပာျပပါရေစ ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္ကို ဖတ္ၿပီး ကၽြန္မ ေနမေကာင္းတဲ႔ရက္ပိုင္းက စာေရးဖုိ႔ စဥ္းစားထားတာေလးကို တလက္စထဲ ခ်က္ခ်င္း ေရးမိတယ္။ ကၽြန္မ မိဘေတြ မရွိတုန္း ဖ်ားနာေတာ႔ ကၽြန္မ မိဘေတြကို ေတာ္ေတာ္ တမ္းတမိပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အရမ္း အားငယ္သလို ခံစားရၿပီး ၀မ္းပန္းတနည္းနဲ႔ ငိုခ်င္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မ မိဘေတြ အခန္းေပါက္၀မွာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္လုပ္ၿပီး "ေနလို႔ေကာင္းလား"၊ "သမီး ဘာစားခ်င္လဲ"ဆိုတဲ႔ မၾကာ မၾကာ လာေမးသံ၊ အခန္းထဲ၀င္ၿပီး နဖူးစမ္းလို႔ အဖ်ားက်၊ မက် လာၾကည့္ပံုေတြကိုပဲ သတိရေနမိတယ္။ အေဖနဲ႔အေမ ကၽြန္မတို႔အနား ျပန္ေရာက္လာဖို႔ပဲ ေမွ်ာ္လင္႔ေနမိတယ္။ မိဘေတြ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေလး ကိုယ္႔အနားမွာ မရွိတာကို တစ္လမက ၾကာသလို ခံစားရတယ္။ အရင္ကလည္း ကၽြန္မ မိဘေတြ ဒီလိုပဲ ခရီးထြက္တတ္တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ခုလို သိသိသာသာ မခံစားရေပမဲ႔ ဒီခ်ိန္မွာေတာ႔ ေလာကမွာ ကိုယ္႔မိဘေလာက္ ဘယ္အရာမွ အေရးမႀကီးသလို ခံစားရတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္ထဲရဲ့ ခံစားခ်က္မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မညီမေလးကလည္း ကၽြန္မလို ထပ္တူျဖစ္ေနေတာ႔ အသက္ႀကီးလာမွ မိဘကို ပိုခ်စ္တတ္လာသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ မိဘေတြကို အရမ္းလြမ္းေနပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ တခ်ိဳ႕မိတ္ေဆြေတြကို ကိုယ္႔ခံစားခ်က္ကိုယ္ ေျပာျပတဲ႔အခါ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက "နင္တို႔ပဲေျပာေတာ႔၊ ငါတို႔ေျပာဖို႔လည္း ခ်န္ထားပါဦး"လို႔ ျပန္ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မကလည္း "နင္တို႔က နင္တို႔မိဘနဲ႔ ခြဲေနတာ အက်င္႔ျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္ေယာက္ထဲ ေနေနတာ ၾကာၿပီ"လို႔။ "ငါတို႔က မိဘေတြမရွိဘဲ တခါမွ ေနဖူးတာမဟုတ္ဘူး။ အနည္းဆံုး အေဖ ဒါမွမဟုတ္ အေမ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေတာ႔ ကိုယ္႔ေဘးနားမွာ ရွိေနက်၊ ခုလို (ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္လံုး) မက်န္းမာေနခ်ိန္မွ မိဘေတြက ခရီးထြက္သြားေတာ႔ အားငယ္တာေပါ႔"လို႔ ျပန္ေျပာမိတယ္။ ကၽြန္မ ပို႔စ္ကို ဖတ္ၿပီး ကြန္ပလိန္း တက္ၾကမယ္႔သူေတြအတြက္ ထည့္ေရးလိုက္တာပါ။ :P

ခုနက "ေျပာျပပါရေစ" ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆက္ေျပာရရင္ အဲဒီပို႔စ္ေရးတဲ႔ ညီမေလး ခံစားရသလိုမ်ိဳး ကၽြန္မ ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္က ကၽြန္မအေမနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခံစားဖူးပါတယ္။ ဘာလုိ႔ အဲဒီလို ေတြးမိတာလည္းဆိုေတာ႔ အငယ္ေတြနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္တိုင္း မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္ျဖစ္ေစ ကိုယ္ပဲ အရိုက္ခံရ၊ အဆူခံရ၊ (အဲဒီတုန္းက ကိုယ္႔အထင္) တခ်က္ေလးမွ မ်က္ႏွာသာ အေပးမခံရနဲ႔ ၾကာလာေတာ႔ အငယ္ေတြေလာက္ ကိုယ္႔ကို မခ်စ္ဘူးလို႔ ထင္လာတတ္တာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မကေတာ႔ သူေျပာသေလာက္ မခံစားရပါဘူး။ ကၽြန္မအေမက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအရာေတြကို ကၽြန္မကို ပိုဦးစားေပးတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ- အ၀တ္အစားဆို ကၽြန္မညီမထက္ ကၽြန္မကို ဦးစားေပး ၀ယ္ေပးတာမ်ိဳး။ အဲဒီလိုေတာင္မွ ကၽြန္မစိတ္ထဲ "အေမက ကၽြန္မကို မခ်စ္ဘူး၊ ကၽြန္မက အေမ႔ရဲ့ သမီး မဟုတ္ဘူးလား"ဆိုတဲ႔ အေတြးမ်ိဳး ၀င္တတ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔လည္း ကၽြန္မအေမက အဲလိုမဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ငယ္တုန္းမို႔ နားမလည္တတ္ေသးတာလို႔ပဲ ေျပာရမယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္႔ထက္ အငယ္ျဖစ္လို႔ ဦးစားေပးရမယ္၊ ညွာတာ သနားရမယ္ဆိုတဲ႔ အသိ မရွိေသးတဲ႔အရြယ္မွာ မိဘေတြရဲ့ ခုလို ခြဲျခားဆက္ဆံမႈဟာ သားသမီးေတြကို အနည္းနဲ႔ အမ်ား ထိခိုက္ ခံစားရပါတယ္။ ဒါကို ျမန္မာမိဘ အမ်ားစုက မသိၾကတာလား၊ ေမ႔ေနၾကတာလား၊ သူတို႔ ငယ္တုန္းက မခံစားခဲ႔ဖူးလို႔လားေတာ႔ ကၽြန္မလည္း မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တခ်ိဳ႕ေသာ ျမန္မာမိဘေတြဟာ သားသမီးခ်င္းအတူတူ အငယ္ေတြကို ပိုဦးစားေပးတတ္ၾကတာ ေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း သားဦး၊ သမီႀကီးကို ပိုခ်စ္၊ ပိုဦးစားေပးတတ္ၾကတယ္လို႔ ရင္ဖြင္႔ေျပာဆိုၾကတဲ႔ သားသမီးငယ္ေတြကိုလည္း ကၽြန္မ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္႔ထက္ပိုၿပီး ဦးစားေပးတယ္လို႔ ခံစားရေစတာကေတာ႔ မေကာင္းတာ အမွန္ပါပဲ။ မိဘေတြအေနနဲ႔ ဘယ္သားသမီးကို ပိုခ်စ္တယ္ဆိုတာ ျဖစ္တတ္တဲ႔ သေဘာေတာ႔ ရွိတတ္ၾကတယ္လို႔ ကၽြန္မ ယူဆပါတယ္။ ဖခင္က သမီးေတြကို ပိုခ်စ္တတ္တာ၊ မိခင္ေတြက သားေတြကို ပိုဦးစားေပးတတ္တာေတြကေတာ႔ သဘာ၀လိုကို ျဖစ္ေနတာပါ။ သားသမီးေတြကို အကုန္လံုး တေျပးညီပဲ ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတတ္ၾကေပမဲ႔ အနည္းနဲ႔အမ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္အေပၚမွာ ပိုပါလိမ္႔မယ္။ ဒါက အဓိကေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္အကၽြံ မဟုတ္ရင္ ေျဖသာပါေသးတယ္။


တခ်ိဳ႕မိဘေတြ ကၽြန္မေတြ႕ဖူးတယ္။ သမီး အႀကီးနဲ႔ အငယ္ဆို အငယ္မ ဘာေျပာေျပာ၊ ဘာလုပ္လုပ္ တဟဲဟဲနဲ႔ ရယ္ၿပီး ပစားေပးထားၾကေပမဲ႔ အႀကီးမကိုေတာ႔ တစက္ေလးမွ မ်က္ႏွာသာမေပးပါဘူး။ ေဘးနားက ကၽြန္မတို႔ေတာင္ သူတို႔ရဲ့ ခြဲျခားဆက္ဆံပံုကို မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ႔ အႀကီးမက ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈကင္းမဲ႔လို႔ ဘာမွ မေျပာရဲ၊ မဆိုရဲနဲ႔ တံုးတံုးအအ ပံုစံျဖစ္ေနၿပီး အငယ္မကိုေတာင္ ျပန္ေၾကာက္ေနရတယ္။ အငယ္မကေတာ႔ အမကိုလည္း ထီမထင္၊ လူတကာကို ဆရာႀကီးလုပ္လို႔ လူအျမင္ကပ္စရာေကာင္းလွတယ္။ အဲဒီ မိဘႏွစ္ပါးကိုလည္း ဘယ္လိုေတြပါလိမ္႔လို႔ စဥ္းစားမရေအာင္ ျဖစ္မိတယ္။

ျဖစ္သင္႔တာကေတာ႔ ဘယ္သူ႔အေပၚမွ စိတ္အနာတရ မျဖစ္ေစတဲ႔ တေျပးညီ ေျပာဆိုဆက္ဆံျခင္းကိုပဲ မိဘေတြ က်င္႔သံုးသင္႔ပါတယ္။ ႀကီးသူကို ရိုေသ၊ ရြယ္တူကို ေလးစား၊ ငယ္သူကို သနားဆိုတဲ႔ စိတ္မ်ိဳး ထားႏိုင္ေအာင္ သားသမီးေတြကိုလည္း အေလ႔အက်င္႔ လုပ္ေပးသင္႔ပါတယ္။ သူက အငယ္ျဖစ္လို႔၊ သူက အႀကီးျဖစ္လို႔၊ သူက သားျဖစ္လို႔၊ သူက သမီးျဖစ္လို႔ဆိုတဲ႔ ခြဲျခားေျပာဆိုျခင္းေတြကိုလည္း ေရွာင္ရွားသင္႔တယ္လို႔ ထင္တယ္။ အသက္အရြယ္ငယ္တုန္းမွာ ဘာကိုမွ မွန္မွန္ကန္ကန္ မေတြးေခၚတတ္၊ နားလည္မေပးတတ္တာကို မိဘေတြက သေဘာေပါက္သင္႔တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး မိဘေတြအေနနဲ႔ သားသမီးေတြကို အရမ္းခ်စ္ေၾကာင္း ျပဖို႔လိုအပ္တယ္လို႔လည္း ကၽြန္မ ထင္မိတယ္။

ကၽြန္မအေဖကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြကို အဲဒီလို ၀မ္းနည္းအားငယ္ၿပီး ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈကင္းမဲ႔ေစတဲ႔ ခံစားခ်က္မ်ိဳး မခံစားေစခဲ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္လံုးဟာ အေဖက ကိုယ္႔ကို အခ်စ္ဆံုးလို႔ ထင္ၾကတယ္လို႔ အရင္ပို႔စ္ေတြမွာ ကၽြန္မေရးဖူူးပါတယ္။ တကယ္လည္း ကၽြန္မတို႔ အဲဒီလိုပဲ ယံုၾကည္ပါတယ္။ အႀကီး၊ အငယ္၊ သမီး၊ သား မခြဲျခားဘဲ မွားတဲ႔လူကို ဆံုးမစရာရွိတာ ဆံုးမ၊ ဆူစရာရွိတာ ဆူ၊ ဂရုစိုက္စရာရွိ စိုက္၊ အလိုလိုက္စရာရွိ လိုက္ ဆိုေတာ႔ သားသမီးအားလံုးက ကိုယ္႔ကို အရမ္းခ်စ္တာပဲဆိုတဲ႔ ခံစားခ်က္ေတြသာ ရွင္သန္ၿပီး သူ႔ကို ပိုခ်စ္တယ္ဆိုတဲ႔ သံသယစိတ္၊ ၀မ္းနည္းအားငယ္စိတ္ေတြ ၀င္မလာႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငယ္တုန္းရြယ္တုန္းမွာ ကိုယ္႔မိဘေတြကို အထင္အျမင္ လြဲစရာျဖစ္ခဲ႔ရင္ ဒီစကားေလးနဲ႔ ေျဖသိမ္႔ေပးပါရေစ။ ကၽြန္မ အေမ ေမာင္ေလးကို ေျပာေနက် စကားရွိတယ္။ "အေမတို႔ေလာက္ သားကို ခ်စ္ႏိုင္၊ ေစတနာထားႏိုင္တဲ႔လူ ဒီကမၻာမွာ မရွိဘူး ဆိုတာ အၿမဲမွတ္ထားပါ"တဲ႔။ အဲဒီစကားအတိုင္းပါပဲ မိဘေတြေလာက္ ကိုယ္႔အေပၚ ေစတနာ၊ ေမတၱာ ထားႏိုင္တဲ႔လူ မရွိဘူးဆိုတာ အမွန္ပါပဲ။ တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ႔ ယံုၾကည္ နားလည္လာမွာပါ။


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

ဓာတ္ပံု မူပိုင္ --- ဂူဂယ္မွ ရွာေဖြေတြ႔ရွိေသာ ဓာတ္ပံုကို အသံုးျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။

KNU အေထြေထြအတြင္းေရးမႉး ဖဒိုမန္းရွာလားဖန္း လုပ္ႀကံခံရျခင္း

ု
KNU အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး ဖဒိုမန္းရွား လုပ္ႀကံခံလိုက္ရတဲ႔အတြက္ အရမ္းကို ၀မ္းနည္း၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။


K N U အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဖဒိုမန္းရွာလားဖန္း၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း

- ၁၉၄၃၊ ဇူလုိင္ (၅)ရက္တြင္ ဧရာ၀တီတုိင္း၊ မအူပင္ခ႐ုိင္၊ ပန္းတေနာ္ၿမ့ဳိနယ္အနီးရွိ ေတာေက်ာင္းရြာတြင္ ဖြားျမင္ခဲ႔သည္။ ပုိးကရင္လူမ်ဳိး၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္သည္။

- ၁၉၆၁ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္သည္။

- ၁၉၆၂ ၌ သမုိင္းဝင္ 7 July အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ၾကံဳခဲ့သည္။

- ၁၉၆၃-၆၆ အထိ ကရင္အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုး (ေကအန္ယူ)၏ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းမ်ားကို ျပည္တြင္း၌ တာဝန္ယူ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။

- ၁၉၆၆ တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ သမုိင္းဘာသာျဖင့္ ဘြဲဲ႔ရခဲ႔သည္။ ထိုႏွစ္၌ပင္ ေကအန္ယူသို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့သည္။

- ၁၉၇၅ မွ ၁၉၈၄ အထိ ေကအန္ယူ တြဲဘက္အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ ေညာင္ေလးပင္ ခ႐ုိင္တြင္ တာဝန္ထမ္းခဲ့သည္။

- ၁၉၈၄ ႏို၀င္ဘာတြင္ ေကအန္ယူဌာနခ်ဳပ္၌ ဗဟိုေကာ္မတီအဖြဲ႕၀င္ျဖစ္ခဲ႔သည္။

- ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေစာဘိုျမ(ေကအန္ယူဥကၠ႒)၏ ကိုယ္ေရးအရာရွိျဖစ္လာသည္။

- ၁၉၉၅-၉၆ ေကအန္ယူ (၁၁) ႀကိမ္ေျမာက္ ညီလာခံတြင္ တြဲဘက္ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉး (၁) ျဖစ္ခဲ႔သည္။

- ၂ဝဝဝ ျပည့္တြင္ ေကအန္ယူ (၁၂) ႀကိမ္ေျမာက္ ညီလာခံ၌ အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ တာ၀န္ေပးအပ္ခံရသည္။ NCUB ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံ အမ်ဳိးသားေကာင္စီ အတြင္းေရးမွဴးအဖြဲ႔၀င္ ျဖစ္လာသည္။

- ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ ေကအန္ယူ (၁၃) ႀကိမ္ေျမာက္ ညီလာခံတြင္လည္း အေထြေထြ အတြင္းေရးမႉးအျဖစ္ အေရြးခံရၿပီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္ထိ တာ၀န္မ်ား ထမ္းေဆာင္ခဲ႔သည္။

-ေရဆန္ ဟူေသာ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ စာမ်ားေရးသားခဲ့ေသာ စာေရးဆရာ တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ကရင္အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားထဲတြင္ တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ဗမာမ်ားအၾကား အေလးစားခံရသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။

- ၂ဝဝ၈ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ (၁၄) ရက္ေန႔ ညေန (၄း၄၀)ခန္႔တြင္ လုပ္ၾကံခံရသည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ သား ၂ ေယာက္၊ သမီး ၂ ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ႔သည္။


s0wha1

ဘာလဲဟဲ႔ Valentine's Day

ေခါင္းစဥ္ကေတာ႔ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဆင္တူေနမွာပဲ။ အဲဒီစာေရးဆရာ ဘယ္သူဆိုတာေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ အဲဒီဆရာကို အတုခိုးတာမဟုတ္ေပမဲ႔ တူသြားတယ္။ တကယ္ေတာ႔လည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ဒီပို႔စ္ ေရးမိတာ။


ေနျပန္ေကာင္းတာ မၾကာေသးတဲ႔ၾကားထဲက ေလတိုက္ထဲမွာ ၁ နာရီေက်ာ္ၾကာ ဇြဲနပဲႀကီးစြာနဲ႔ ဆက္သြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနလ်က္၊ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အခ်ိန္ၾကာျမင္႔စြာ ေစာင္႔ေမွ်ာ္ေနလ်က္ လြဲေခ်ာ္မႈေတြ ျဖစ္လာတဲ႔အခါ...
ဒီလို သာမန္မဟုတ္တဲ႔ ေန႔ရက္ေတြ၊ ကိစၥေတြတိုင္းမွာ (အၿမဲလို) အလြယ္တကူ (ေအးေဆးစြာ) ဆိုတာ မရွိတဲ႔အခါ...
ဘယ္သူ႔ကို (ဘာကို) စိတ္ဆိုး၊ ေဒါသထြက္ၿပီး အျပစ္တင္ရမွန္းမသိ။


ကၽြန္မနဲ႔ သူနဲ႔က ဘယ္ေတာ႔မွ အဆင္ေျပေျပရွိၾကတယ္လို႔ကို မရွိပါဘူး။ အၿမဲတမ္း အရာရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္း။ သူ႔လို၊ ကိုယ္႔လိုခ်င္းအတူတူ သူတို႔ေတြက် အစစ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ေနေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ႔ အၿမဲတမ္း ျပႆနာေလးေတြ၊ အခက္အခဲေလးေတြနဲ႔။ ဘယ္ေသာအခါမွ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕စြာ... ဆိုတာ မရွိသေလာက္၊ တခုမဟုတ္ တခု လြဲေနတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္မ စိတ္ဆိုး၊ ေဒါသ ထြက္ရေပါင္းလည္း မနည္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ မတတ္ႏိုင္။ ကၽြန္မ သူ႔ကို ခ်စ္ၿမဲ ခ်စ္ေနလ်က္...


ကၽြန္မကို ေနမေကာင္းျပန္ျဖစ္ေစတဲ႔၊ ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ ထြက္ေစတဲ႔၊ ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း စိတ္အတိုလြန္ၿပီး မ်က္ရည္က်ရတဲ႔၊ လူအမ်ားစုအတြက္ေတာ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အမွတ္တရေန႔ျဖစ္တဲ႔ ဒီေန႔ကို ကၽြန္မ အရမ္းမုန္းတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မ စိတ္တို၊ ေဒါသထြက္ေအာင္ (တမင္ မရည္ရြယ္ေသာ္လည္း) အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖန္တီးႏိုင္တဲ႔ သူ႔ကိုေတာ႔ စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ အရမ္းလြမ္းေနမိပါတယ္။

*** ***** ***

ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ မျဖစ္လာေသာ္လည္း အားလံုးပဲ HappY Valentine's DaY ပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

s0wha1
(၁၄၊၀၂၊၀၈) ည ၁၁ နာရီ

၉၃ႏွစ္ျပည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေမြးေန႔ အမွတ္တရ

ဒီရက္ပိုင္း ေနကမေကာင္း၊ နည္းနည္းေလး ေနေကာင္းလာေတာ႔ ခြင္႔ပ်က္ရက္ေတြမ်ားလို႔ အလုပ္ကလည္း မသြားဘဲ ေနလို႔ကမရ။ အဲဒီေတာ႔ ဒီရက္ပိုင္း ဘယ္လိုမွ စာမေရးႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေန႔ကေတာ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ့ ေမြးေန႔ျဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ ကၽြန္မ ဘေလာ႔ဂ္မွာ အမွတ္တရ ပို႔စ္တင္ခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ေမာင္ေလး ျပည့္စံုရဲ့ ပို႔စ္ကိုပဲ သူ႔ဆီက ခြင္႔ေတာင္းၿပီး ကၽြန္မဘေလာ႔ဂ္မွာ ျပန္တင္ျဖစ္ပါတယ္။

*** *** ***


ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၃)ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ (၉၃)ႏွစ္ျပည့္ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေမြးေန႔အား ေအာက္ေမ့သတိရ ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင႔္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ရက္စြဲလြန္ ဒုိင္ယာရီအား အက်ဥ္းခ်ဳပ္ တင္ျပလုိက္ပါသည္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူ႔ကၽြန္မခံလုိသူ ဦးမင္းေရာင္၏ ေျမးျဖစ္သည္။

၁၉၁၅ ။ ။ ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၃)ရက္၊ ၁၂၇၆ခုႏွစ္ တေပါင္းလဆန္း ၁ ရက္၊ စေနေန႔တြင္ ေတာင္တြင္းႀကီးခရုိင္ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕၌ အမိန္႔ေတာ္ရေရွ႕ေနႀကီး ဦးဖာ+ေဒၚစုတုိ႔မွ ေနာင္တေခတ္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟူ၍ ျမန္မာ့သမုိင္း၌တြင္ေစမည့္ သားရတနာကုိ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ေဗဒင္ဆရာက ဇာတာတြင္ ထိန္လင္းဟု အမည္ေရးေသာ္ အစ္ကုိ ေအာင္သန္းအမည္ႏွင့္လုိက္ဖက္ရန္ ေအာင္ဆန္းဟု ေရးထြင္ခဲ့သည္။

၁၉၂၂ ။ ။ အသက္(၇)ႏွစ္တြင္ ဆရာေတာ္ဦးေသာဘိတ ေက်ာင္းတြင္ ေနခဲ့သည္။

၁၉၂၈ ။ ။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕ အမ်ဳိးသားအထက္တန္းေက်ာင္းသုိ႔ ေျပာင္း၍ ေနခဲ့သည္။

၁၉၃၀ ။ ။ သတၱမတန္းေအာင္သည္။ စေကာလားရွစ္ရ၍ ဦးေရႊခိုဆုရသည္။ တလလွ်င္ (၁၀)ျဖင့္ သုံးႏွစ္အတြက္ စေကာလားရွစ္ရသည္။

၁၉၃၂ ။ ။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕ အမ်ဳိးသားအထက္တန္းေက်ာင္းမွ ဆယ္တန္းေအာင္သည္။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္သုိ႔ ေရာက္သည္။

၁၉၃၄ ။ ။ ဥပစာတန္း စာေမးပြဲေအာင္သည္။ (စာေမးပြဲ ခုံအမွတ္ - ၂၃၁)။ တကသ အမႈေဆာင္ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ရာ၌ ရႈံးသြားသည္။

၁၉၃၅-၃၆ ။ ။ တကသ အမႈေဆာင္ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ရာ အေရြးခံရသည္။ အုိးေ၀မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္သည္။ ထုိသုိ႔ ေဆာင္ရြက္စဥ္ အုိးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ “ေခြးသရမ္းႀကီး လြတ္ေနသည္။” (Hell Hound Atlarge) ေဆာင္းပါးေရးသူကုိ ထုတ္ေဖၚမေျပာ၍ တကၠသုိလ္မွ ေက်ာင္းထုတ္ျခင္းခံရသည္။

၁၉၃၆ ။ ။ တကသ ဒုဥကၠဌအျဖစ္ အေရြးခံရသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဂ်ဴဗလီေဟာခန္းမတြင္ က်င္းပသည့္ ဗမာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားညီလာခံ၌ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားသည္။

၁၉၃၇ ။ ။ အဂၤလိပ္စာေပ၊ ဥေရာပ ရာဇ၀င္၊ ႏုိင္ငံေရးေဗဒ ဘာသာရပ္မ်ားျဖင့္ ၀ိဇၨာတန္းေအာင္သည္။ (စာေမးပြဲ ခုံအမွတ္ ၅၆)

၁၉၃၇ ။ ။ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ပဲခူးေဆာင္ သဟာယႏွင့္ စာဖတ္အသင္း ဥကၠဌအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ပဲခူးေဆာင္ အခန္းအမွတ္ (၁၁၃)တြင္ ေနထုိင္ခဲ့သည္။

၁၉၃၈ ။ ။ ဥပေဒ သင္ၾကားရာမွလည္းေကာင္း၊ ျမန္မာႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အသင္းႀကီး၏ ဥကၠဌ ရာထူးမွလည္းေကာင္း ႏႈတ္ထြက္သည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ထုတ္ေ၀ေသာ နယူးဘားမား သတင္းစာ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔တြင္ ေခတၱ ၀င္ေရာက္လုပ္ကုိင္သည္။ ပထမဆုံး တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား ကုိယ္စားလွယ္္ေကာင္စီ၀င္အျဖစ္ တင္ေျမွာက္ျခင္းခံရသည္။ ေအာက္တုိဘာလတြင္ သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း ဦးေဆာင္ေသာ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံးသုိ႔ ၀င္ေရာက္သည္။

၁၉၃၈-၃၉ ။ ။ တကသ ဥကၠဌအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။

၁၉၃၉ ။ ။ ဇန္န၀ါရီလတြင္ လုံၿခံဳေရး အက္ဥပေဒျဖင့္ (၁၅)ရက္ ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ျခင္းခံရသည္။

၁၉၃၉ ။ ။ ဧၿပီလ ၆ ရက္ေန႔မွ (၉)ရက္ေန႔အထိ က်င္းပေသာ ေမာ္လၿမိဳင္ညီလာခံတြင္ အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ တာ၀န္ခံေဆာင္ရြက္သည္။
ၾသဂုတ္လ(၁၃)ရက္ ရန္ကုန္ ေရေက်ာ္ရပ္ တုိ႔႔ဗမာအစည္းအရုံး တည္ရာဌာန၌ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္လွေဖ၊ ကုိသိန္းေဖ၊ ကုိဗဟိန္း၊ မစၥတာဒကၠား တုိ႔သည္ တုိ႔ဗမာအစည္းအရုံးအတြင္းတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကုိ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ တည္ေထာင္ဖြဲ႕စည္းၿပီး သခင္ေအာင္ဆန္းက အေထြေထြအတြင္းေရးမႈးအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့သည္။
စက္တင္ဘာလ(၁)ရက္ ေဒါက္တာဘေမာ္အိမ္၌ က်င္းပေသာ အစည္းအေ၀း၌ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုိဏ္း၏ အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ တင္ေျမွာက္ျခင္းခံရသည္။
ႏုိ၀င္ဘာလ(၁၈)ရက္ေန႔တြင္ ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရးဗဟုိအဖြဲ႔ကုိ စတင္ တည္ေထာင္ဖြဲ႔စည္းရာ၌ သခင္ေအာင္ဆန္းကုိ ျပည္ပေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ၾကသည္။

၁၉၄၀ ။ ။ ဇြန္လ(၂၉)ရက္တြင္ ဟသၤာတခရုိင္ ရာဇ၀တ္၀န္ မစၥတာေဇးဗီးယားက ဇြန္လ(၁)ရက္ေန႔တြင္ ဇလြန္ၿမိဳ႕၌ ခ်င္းေတာင္အေၾကာင္း ေဟာေျပာမႈျဖင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းကုိ ဖမ္းရန္ ၀ရမ္းထုတ္ခဲ့သည္။
ၾသဂုတ္လ(၈)ရက္တြင္ သခင္လွၿမိဳင္ႏွင့္အတူ ဟုိင္လီအမည္ရွိေသာ သေဘၤာျဖင့္ ဗမာျပည္မွ တရုတ္ျပည္သုိ႔ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ ထြက္ခြာသြားသည္။
ၾသဂုတ္လ(၂၄)ရက္ေန႔တြင္ တရုတ္ျပည္ အမြိဳင္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္သည္။
ႏုိ၀င္ဘာလ(၁၂)ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ပန္ျပည္ တုိက်ဳိၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္သည္။

၁၉၄၁ ။ ။ မတ္လ(၃)ရက္ေန႔တြင္ ရုပ္ဖ်က္ၿပီး ဗမာျပည္သုိ႔ ျပန္လာသည္။
မတ္လ(၉)ရက္ေန႔တြင္ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ထဲမွ ပထမအသုတ္ လူငယ္တစုကုိ တပါတည္း လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ ေခၚၿပီး ဂ်ပန္ျပည္သုိ႔ ျပန္ထြက္သြားသည္။
မတ္လ(၂၇)ရက္ ဂ်ပန္ျပည္တုိက်ဳိၿမိဳ႕သုိ႔ျပန္လည္ဆုိက္ေရာက္သည္။
ႏုိ၀င္ဘာလတြင္ ၀ရမ္းေျပးေနရစဥ္ တကၠသုိလ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔မွ ႏႈတ္ထြက္သည္။
ဒီဇင္ဘာလ(၂၇)ရက္ စေနေန႔ည ၁း၀၀နာရီ အခ်ိန္တြင္ ယုိးဒယားျပည္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ရွိ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ဦးလြန္းေဖ၏ ေနအိမ္တြင္ ဘီအုိင္ေအေခၚ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ စတင္ ဖြဲ႕စည္းၿပီး လက္ေမာင္းေသြးေဖာက္ ေသာက္ၾကသည္။

၁၉၄၂ ။ ။ ဇန္န၀ါရီလ၊ (၁)ရက္ေန႔တြင္ အဂၤလိပ္အစုိးရက သခင္ေအာင္ဆန္းကုိ (Burma List) ေခၚ ၿဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕အစုိးရ၏ ရန္သူေတာ္စာရင္းတြင္ အမွတ္စဥ္(၅)အျဖစ္ ေၾကျငာခဲ့သည္။
ဇူလုိင္လတြင္ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။
ၾသဂုတ္လ(၁)ရက္တြင္ ဘီအုိင္ေအ (ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္)မွ ဘီဒီေအ (ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္)အျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲရာတြင္ ကာနယ္(ဗုိလ္မွဴးႀကီး) ရာထူးျဖင့္ ဘီဒီေအ တပ္မေတာ္၏ ေသနာပတိ ျဖစ္လာသည္။
စက္တင္ဘာ(၆)ရက္တြင္ ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့သည္။
ႏုိ၀င္ဘာလ(၈)ရက္တြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ၌ က်င္းပေသာ ေခတ္သစ္ဆရာျဖစ္ သင္တန္းတြင္ “ေသနဂၤဗ်ဴဟာစစ္ပညာ” အေၾကာင္း ေဟာေျပာပါသည္။

၁၉၄၃ ။ ။ (မတ္လ) ေမဂ်ာဂ်င္နရယ္(ဗုိလ္ခ်ဳပ္)ရာထူးသုိ႔ တုိးျမွင့္ျခင္းခံရသည္။
မတ္လ(၁၇)ရက္တြင္ ေဒါက္တာဘေမာ္ႏွင့္အတူ ဂ်ပန္ျပည္ တုိက်ဳိၿမိဳ႕သုိ႔ ဖိတ္ၾကားျခင္း ခံရၿပီး မတ္လ ၂၂ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ပန္အင္ပါယာ၏ ဘြဲ႕ထူး၊ ဂုဏ္ထူးတံဆိပ္(Order of the Risingun) ျဖင့္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံရသည္။
ၾသဂုတ္လ (၁)ရက္ေန႔တြင္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္ဦးစီးေသနာပတိ ရာထူးအျပင္ စစ္၀န္ႀကီးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္သည္။ ဂ်ပန္အစုိးရ၏ (First Class Order of Sacred Treasure) ခ်ီးျမွင့္ျခင္း ခံရသည္။

၁၉၄၄ ။ ။ ၾသဂုတ္လ (၄)ရက္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေခါင္ေဆာင္ၿပီး ဖက္ဆစ္တုိက္ဖ်က္ေရး၊ ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး(ဖဆပလ)ကုိ ပဲခူးၿမိဳ႕ ဗမာ့တပ္မေတာ္တုိင္း(၄)စခန္း၌ လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာ ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဖြဲ႔စည္းရာ၌ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ဖဆပလ ဗဟုိဦးစီးခ်ဳပ္အဖြဲ႔ႏွင့္ ဖဆပလ ဗဟုိစစ္ေကာင္စီတြင္ စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တင္ေျမွာက္ျခင္းခံရသည္။
ၾသဂုတ္လ(၂၃)ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ပတ္လမ္းႏွင့္ ဦးျမတ္ထြန္းလမ္းေထာင့္ရွိ စစ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေနအိမ္၌ ဖက္ဆစ္တုိက္ဖ်က္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကုိ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းသည္။

၁၉၄၅ ။ ။ မတ္လ (၁၇)ရက္တြင္ ရန္သူကိုတုိက္ခုိက္ရန္အတြက္ တပ္မေတာ္ကုိ ဦးေဆာင္၍ စစ္ေျမျပင္သုိ႔ထြက္ခဲ့သည္။
မတ္လ (၂၇)ရက္တြင္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္မ်ားကုိ စတင္ေတာ္လွန္သည္။

၁၉၄၆ ။ ။ ဇန္န၀ါရီလ (၂၀)ရက္တြင္ ေရႊတိဂုံအလယ္ပစၥယံ၌က်င္းပေသာ ႏုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ဖဆပလညီလာခံတြင္ ဖဆပလဥကၠဌအျဖစ္ တင္ေျမွာက္ခံရသည္။

၁၉၄၇ ။ ။ ဇန္န၀ါရီလ (၂)ရက္တြင္ သခင္ျမ၊ သတင္တင္ထြဋ္ တုိ႔ႏွင့္အတူ ဘိလပ္သုိ႔ သြားသည္။
ဇန္န၀ါရီလ(၅)ရက္ ညေန(၅)နာရီ(၁၀)မိနစ္အခ်ိန္တြင္ ေအာလ္အိႏၵိယေရဒီယုိမွေန၍ ဗမာျပည္သုိ႔ ဟူေသာ မွာၾကားမိန္႔ခြန္းကုိ အသံလႊင့္သည္။
အာရွညီညြတ္ေရးသုိ႔ဟူေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ အသံသြင္းမိန္႔ခြန္းကုိလည္း ထုိေန႔ည ၈း၃၀ နာရီအခ်ိန္တြင္ ေဒလီေရဒီယုိမွ အသံလႊင့္သည္။
ဇန္န၀ါရီလ ၁၃ရက္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးစီးေသာ ျမန္မာကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ႏွင့္ ၿဗိတိသွ်၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ အက္တလီေခါင္းေဆာင္ေသာ ၿဗိတိသွ်ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႔တုိ႔ ေဆြးေႏြးပဲြကုိ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ အမွတ္(၁၀) ေဒါင္းနင္းလမ္းရွိ ၿဗိတိသွ်၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဂဟာ၌ က်င္းပသည္။
ဇန္န၀ါရီလ (၂၇)ရက္ေန႔တြင္ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ကုိ လက္မွတ္ေရးထုိးသည္။ တစ္ႏွစ္အတြင္း ျမန္မာျပည္အား လုံး၀လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ဟူေသာ သေဘာတူညီခ်က္ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ စြမ္းေဆာင္မႈျဖင့္ ရရွိခဲ့ေပသည္။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၂)ရက္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဘိလပ္မွ ရန္ကုန္သုိ႔ ျပန္ေရာက္သည္။ ၁၇း၁၅ နာရီတြင္ မဂၤလာဒုံေလဆိပ္တြင္ သြားႀကိဳၾကသည္။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၄)ရက္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ဘိလပ္စာခ်ဳပ္အေၾကာင္း ေရဒီယုိမွ အသံလႊင့္သည္။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၆)ရက္တြင္ ၁၄း၀၀နာရီတြင္ ရန္ကုန္မွ ကားႏွင့္ပင္လုံသုိ႔ ထြက္သည္။ ျဖဴးတြင္ ညအိပ္သည္။ ဗုိလ္ေအာင္၊ ဗုိလ္မင္းလြင္တုိ႔ကားတြင္ အတူလုိက္ပါရသည္။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၇)ရက္နံနက္ ၆း၀၀နာရီတြင္ ကေလာမွ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပုိင္း၊ ပင္လုံၿမိဳ႕သုိ႔ ၁၉း၀၀နာရီတြင္ ေရာက္သြားသည္။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၉)ရက္ ေန႔လည္ပုိင္းတြင္ လူထုေဟာေျပာပြဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေဟာသည္။
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၀ ရက္ နံနက္ ၁၀း၀၀နာရီတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း၊ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား အစည္းအေ၀း က်င္းပသည္။ အၾကမ္းေရးဆြဲခ်က္ကို ေ၀ငွသည္။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၂)ရက္နံနက္ ၁၀း၀၀ နာရီတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ တုိင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္ (၂၁)ဦးတုိ႔ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္ေရးထုိးသည္။ ေန႔လည္ ၁၂း၃၀နာရီတြင္ ျပန္ၾကသည္။ ကေလာတြင္ ညအိပ္သည္။ နံနက္ ၉း၀၀နာရီတြင္ ရွမ္းအမ်ဳိးသားသီခ်င္းႏွင့္ အမ်ဳိးသားအလံတင္သည္။
ဧၿပီလ(၉)ရက္ ၁၈း၀၀နာရီတြင္ ဇနီးျဖစ္သူ ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္အတူ မဲရုံမ်ားသုိ႔ လုိက္လံစစ္ေဆးသည္။ ေရြးေကာက္ပြဲ က်င္းပရာတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဦးေဆာင္ေသာ ဖဆပလသည္ မဲအျပတ္အသတ္ျဖင့္ အႏုိင္ရသည္။
ဇူလုိင္လ(၁၃)ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမမွေန၍ လူထုသုိ႔ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားသည္။ ေနာက္ဆုံး ျမြက္ၾကြားခဲ့ေသာ မိန္႔ခြန္းျဖစ္သည္။

၁၉၄၇ ။ ။ ဇူလုိင္လ(၁၉)ရက္ စေနေန႔ နံနက္ ၁၀း၃၇ မိနစ္ခန္႔တြင္ နယ္ခ်ဲ႕လက္ပါးေစ ဦးေစာႏွင့္ အေပါင္းအပါတုိ႔၏ ရက္စက္ယုတ္မာစြာ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္မႈေၾကာင့္ က်ဆုံးခဲ့ရသည္။
နံနက္ ၁၀း၃၇ နာရီတြင္ အတြင္း၀န္ရုံးၾကီး၌
-ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း
-ဦးဘခ်ဳိ
-ဦးဘ၀င္း
-မန္းဘခုိင္
-မစၥတာရာဇတ္
-ဦးဘဂ်မ္း
-ဦးေအာင္ဇံေ၀
-သခင္ျမ
-မုိင္းပြန္ေစာဘြားႀကီးစ၀္စံထြန္း တုိ႔သည္ ဗမာျပည္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ ေဆြးေႏြးေနၾကစဥ္ စစ္သားေယာင္ေဆာင္သူမ်ား စက္ေသနတ္ျဖင့္ ၀င္ေရာက္ပစ္ခတ္သည္။ ဦးေအာင္ဇံေ၀ႏွင့္ ဦးဘဂ်မ္းကလြဲ၍ အားလုံးက်ဆုံးသည္ ဦးဘဂ်မ္းသည္ လက္ဖ်ားတြင္ ဒဏ္ရာရသည္။ လူသတ္သမားတုိ႔သည္ အစည္းအေ၀း ခန္းမအတြင္းမွ ျပန္အထြက္တြင္ ဦးရာဇတ္၏ သတ္ေတာ္ေစာင့္ ရဲေဘာ္ကုိေထြးႏွင့္ေတြ႔ဆုံၿပီး ရဲေဘာ္ကုိေထြးအား လူသတ္သမားတုိ႔မွ ပစ္သတ္၍ ရဲေဘာ္ကုိေထြး က်ဆုံးခဲ့ရသည္။
ထုိည ဦးေစာအိမ္ကုိ ပုလိပ္မ်ား ၀ုိင္းရွာသည္။ လက္နက္မ်ားႏွင့္ယမ္းေတာင့္မ်ား ဖမ္းမိသည္။ ဦးေစာႏွင့္ လူ ၁၉ေယာက္ သူ၏အိမ္တြင္ ဖမ္းမိသည္။ ၁၉ရက္ေန႔ ညေနမွာပင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္တကြ အေလာင္းမ်ားကုိ ဂ်ဴဗလီေဟာသုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္သည္။ ႏုိင္ငံေတာ္စ်ာပနအျဖစ္ စီမံမည္။ တလ ထားမည္ဟု ဆုံးျဖတ္သည္။ မႀကံဳဘူးေသာ လူထုႀကီးကုိ ေတြ႔ရသည္။ တၿမိဳ႕လုံး ယာဥ္အသြားအလာမရွိ၊ ရုပ္ရွင္ပြဲႏွင့္ ဆုိင္မ်ားအားလုံး လူမ်ဳိး၊ ဘာသာမေရြး ပိတ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ေတြရဲ့ ရင္ထဲမွာ အၿမဲတမ္းရွင္သန္ဆဲပါ။

ျပည့္စံု

အေဖ

ကိုေမာင္ရင္ရဲ့ ဒီသီခ်င္းေလးအေပၚ ဆင္႔ပြားခံစားၿပီး ေရးထားတဲ႔ အေဖ... ကို ဖတ္ၾကည့္ရင္း နားေထာင္ၾကည့္ရင္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ အဓိပၸါယ္ျပည့္စံုႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။

အစိုးရဆိုတာ

အဆုိးဆုံး အစုိးရဆုိတာ....
ျပည္သူလူထုက ရြံရွာ၊ မုန္းတီးတဲ့အစုိးရ၊

ဒီထက္ နည္းနည္းေကာင္းတာက
ျပည္သူလူထုက ေၾကာက္တဲ့အစုိးရ၊

ဒီထက္ပုိၿပီး ေကာင္းတာကေတာ့
ျပည္သူလူထုက ခ်ီးမႊမ္းတဲ့ အစုိးရ၊

အေကာင္းဆုံးကေတာ့
ျပည္သူလူထုက ရွိမွန္းေတာင္မသိတဲ့ အစုိးရ၊

က်မတုိ႔ အိမ္တအိမ္မွာဆုိရင္
အေမလုိေပါ့။
အေမရွိမွန္းေတာင္ သတိမထားမိဘူး။

စားခ်ိန္တန္ စားရတယ္
၀တ္ခ်ိန္တန္ ၀တ္ရတယ္
အားလုံးအဆင္သင့္ပဲ
အဲ့သလုိ ျဖစ္ေနရမယ္...
နားလည္ထားရမယ္...။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္
အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရုံး-ျမင္းၿခံ (၃.၁၁.၈၈)

*** *** ***

ျပည့္စံု ဘေလာ႔ဂ္ကေန ျပန္လည္မွ်ေ၀တာပါ။

သူငယ္ခ်င္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍

ဒီႏွစ္ပိုင္း က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းသလိုပဲ။ ညဥ့္နက္မွ အိပ္ျဖစ္တာေတြေၾကာင္႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း "ဒီညေတာ႔ ငါ ေစာေစာ အိပ္မယ္... ည ၁၀ နာရီဆို အိပ္မယ္"လို႔ အလုပ္မွာ အၿမဲလို ေတြးထားတတ္ေပမဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ႔ ဟိုလုပ္၊ ဒီလုပ္၊ ဟိုေယာင္၊ ဒီေယာင္နဲ႔ ည ၁ နာရီမွ အေစာဆံုး အိပ္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း ဘယ္လိုမွ ဆံုးမလို႔မရ။ ဒီလိုနဲ႔ အၿမဲလို ေသြးအားနည္းေနတတ္ၿပီး ထစ္ခနဲရွိ အေအးမိၿပီး ဖ်ားခ်င္တတ္တာ အရင္ကထက္စာရင္ ပိုမ်ားလာသလိုပဲ။ လူက နည္းနည္းေလးမွ အပင္ပန္းမခံႏိုင္သလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဒါလည္း ခုခ်ိန္ထိေတာ႔ ကၽြန္မ အမွတ္မရွိေသးပါဘူး။

ဟိုရက္က ကၽြန္မေရးထားတဲ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ဒီကို ၁ ပတ္ဆိုၿပီး အလည္လာတာ စလံုးက ျမန္မာအမ်ားစု ျပည္ေတာ္ကို အလည္ျပန္ေနၾကခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ေနေတာ႔ သူ႔မွာ ေလယာဥ္ရက္ခ်ိတ္လို႔ မရ။ ဒါနဲ႔ ၁ ပတ္ပဲ ေနမယ္ ဆိုတာကေန ၂ ပတ္ထိ ေနျဖစ္သြားတယ္။ ခု ဒီပို႔စ္ ကၽြန္မ ေရးေနခ်ိန္ထိ သူမျပန္ျဖစ္ေသး။ လည္လို႔ ပတ္လို႔ ေကာင္းေနတုန္းပင္။

အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကလည္း တကယ္ကို ကမၻာလွည့္ ခရီးသြား လုပ္သင္႔ပါတယ္။ သူ ဒီကို စေရာက္ထဲက ၁ ရက္မွ မနားေသးေသာ္လည္း ရံုးဆင္းခ်ိန္ေတြမွသာ သူနဲ႔အတူ ေလွ်ာက္သြားျဖစ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ကေတာ႔ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္ ေလာက္လည္း ဆက္တုိက္ ေလွ်ာက္သြားမိေရာ အပင္ပန္းလြန္လို႔ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ဖ်ားနာၾကတာ ခုဆို ကၽြန္မအလွည့္ပဲ ဆိုပါေတာ႔။ သူကေတာ႔ ပန္းပန္လ်က္ပါပဲ။ ခုေတာင္ Sentosa ကုိ မဖ်ားေသးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားလည္ေနေလရဲ့။

လြန္ခဲ႔တဲ႔ ၁ ပတ္ေက်ာ္ တနဂၤေႏြေန႔က ထိုင္းကေန စလံုးကို သူ လာတယ္။ စ လာထဲက ဒင္းက အရာရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္း။ စေနညဘက္မွာ အြန္လိုင္းကေန သူ စကၤာပူအခ်ိန္ မနက္ ၁၁း၁၅ ေရာက္မယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ည ၇ နာရီမွ အားၾကမွာျဖစ္လို႔ လာမႀကိဳႏိုင္ၾကပါ၍ Terminal 1 မွာ ဆက္ဆက္ လာႀကိဳပါရန္ ကၽြန္မကို ေျပာတယ္။ ကၽြန္မဆိုတဲ႔ ငတံုးကလည္း ဘန္ေကာက္ ေလယာဥ္ေတြကို ျမန္မာေလယာဥ္ေတြလို တေန႔မွ ၁ စီး၊ ၂ စီး ေလာက္ပဲ ခရီးစဥ္ရွိတယ္ မွတ္လို႔ ေလယာဥ္နံပါတ္လည္း မေမးမိပါဘူး။ ညလည္း ၂ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီဆိုေတာ႔ အိပ္ခ်င္းမူးတူးနဲ႔ အိုေကလို႔ ေျပာၿပီး အိပ္လိုက္တယ္။

မနက္က်ေတာ႔ ေမာင္ေလးကို ေခၚၿပီး ေလဆိပ္သြားဖို႔ ျပင္တာေပါ႔။ ေလဆိပ္မသြားခင္ အိမ္က TV မွာ ဘန္ေကာက္ ခရီးစဥ္ေတြ ၾကည့္ေတာ႔မွ ကၽြန္မ စိတ္ေလသြားတယ္။ ဘန္ေကာက္ ေလယာဥ္ေတြက စကၤာပူ Changi Airport မွာ နာရီ၀က္ တခါ ဆိုက္ေနတာပဲ။ အဲဒီထဲမွာ သူေျပာတဲ႔ နာရီအခ်ိန္မွာ ဆိုက္မဲ႔ ေလယာဥ္တစင္းမွ မပါ။ ၁၀း၃၅၊ ၁၁း၀၀၊ ၁၁း၄၀၊ ၁၂း၂၀ စသျဖင္႔ သူေျပာတဲ႔အခ်ိန္ မဟုတ္တဲ႔ ၾကားခ်ိန္ေတြႀကီးပဲ။ ဒါေပမဲ႔လည္း သြားရမယ္႔ ၀တၱရားက ရွိေနေတာ႔ မနက္စာေတာင္ မစားႏိုင္ဘဲ ၁၀ နာရီခြဲေလာက္ အိမ္က ထြက္ခဲ႔တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ ည ၇ နာရီထိ သူ႔ကို ဘယ္ေခၚသြားရမွန္းမသိ၊ ေလွ်ာက္လည္ရမွာလည္း အရမ္းပ်င္းတာနဲ႔ အိမ္ကိုပဲ ေခၚလာေတာ႔မယ္ဆိုၿပီး အေဖနဲ႔ အေမကို ထမင္းခ်က္ထားဖို႔ မွာလိုက္မိေသးတယ္။

ဟိုေရာက္ေတာ႔ ၁၁ နာရီေက်ာ္ေလာက္ေပါ႔။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ဓာတ္ပံုေလွ်ာက္ရိုက္ရင္း သူ ထြက္အလာကို ေစာင္႔ေနတယ္။ ၁၂ နာရီခြဲတဲ႔ထိ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မျမင္ရဘူး။ ေမာင္ေလးကလည္း ပြစိ၊ ပြစိ ေျပာလွၿပီ။ ဘယ္ေလယာဥ္နဲ႔ ပါလာမယ္မွန္းလည္း မသိ။ ညတုန္းက ေလယာဥ္နံပါတ္ မေမးမိတဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း ေဒါပြနဲ႔။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ၁၂း၅၀ ေက်ာ္ေလာက္မွ ဒင္းကို ရိပ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္တယ္။ ဒီေတာ႔မွ ဟင္း ခ်ႏိုင္တုန္းရွိေသး။ သူ႔ကို လာႀကိဳတာ ကိုယ္ တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ရဲ့ ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္လည္း လာႀကိဳေနတာ ေတြ႕လိုက္ေတာ႔ ဟမ္... ေျပာေတာ႔ျဖင္႔ "လာႀကိဳမယ္႔သူ မရွိဘူး။ နင္ ပံုမေျပာနဲ႔ေနာ္။ နင္လာမႀကိဳရင္ ငါ႔ခမ်ာ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္ေလးျဖစ္ေနမွာ" ဆိုလို႔ ဒင္းကို အိပ္ယာက ေစာေစာစီးစီး ထၿပီး လာႀကိဳရ၊ အၾကာႀကီးလည္း ေစာင္႔ေနရတဲ႔အရွိန္နဲ႔ ပိတ္ကန္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားတယ္။

လူကို ေတြ႔ရလို႔ ကၽြန္မတို႔အုပ္စု ေလဆိပ္ကေန ထြက္လာၾကၿပီ ထင္ၾကရင္ေတာ႔ တက္တက္စင္ေအာင္ မွားပါမယ္။ ဘာလို႔လဲဆို Duty Free ဆိုင္ကေန အရက္ ၁ ပုလင္း သြား၀ယ္ဖို႔ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတာနဲ႔ သြားေျပး၀ယ္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔အိတ္ကို ရွာေနတာ မၿပီးေတာ႔ဘူး။ အိတ္ရွာေနရင္း သူ႔ပက္စ္ပို႔ Duty Free ဆိုင္မွာ က်န္ခဲ႔တာကို သတိရသြားၿပီး သြားေျပးရွာျပန္ပါတယ္။ ဆိုင္က ပက္စ္ပို႔ကို တျခားတစ္ေယာက္ကို မွားေပးသလိုလို ဘာလိုလို ျပန္ေျပာေတာ႔ မွန္ႀကီးျခားထားတဲ႔ သူရွိရာေနရာကိုလည္း ဘယ္သူမွ သြားလို႔မရနဲ႔ အကုန္လံုး ေခါင္းမီးေတာက္ကုန္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ သူ အထဲမွာ တာ၀န္ရွိ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဟိုေလွ်ာက္သြား၊ ဒီေလွ်ာက္သြားလုပ္ေနတာ လွမ္းျမင္ရတယ္။

နည္းနည္းၾကာေတာ႔မွ အျပင္ဘက္က ခရီးသည္ေတြကို အကူအညီေပးတဲ႔ ေကာင္တာမွာ သူ႔ပက္စ္ပို႔ ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ သိရတယ္။ ဒါနဲ႔ အားလံုး စိတ္ေအးသြားရၿပီး သူလည္း သူ႔အိတ္ သူဆက္ရွာတယ္။ ကၽြန္မလည္း ခုမွ ေတြ႕ဖူးတဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလေပါရင္း ေစာင္႔ေနၾကတယ္။ သူ စကၤာပူကုိ စေရာက္ထဲက အရာရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းလို႔ ဆိုတဲ႔အတိုင္း သူ႔အိတ္က ဘန္ေကာက္ေလဆိပ္မွာ က်န္ခဲ႔ပါတယ္တဲ႔။ လူေတြ၊ အိတ္ေတြမ်ားလြန္းလို႔ က်န္ခဲ႔တာလို႔ ေလယာဥ္ကုမၸဏီက ဆိုပါတယ္။ ညေနက်ရင္ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လာပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွ သူလည္း ထြက္လာေတာ႔တယ္။ ေကာင္တာမွာ သူ႔ပက္စ္ပို႔ကို ေရြးယူၿပီး City Hall ကုိ ထြက္လာၾကေတာ႔ ညေန ၃ နာရီ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။

အဲဒီက အင္းေလးမွာ မနက္စာနဲ႔ ညေနစာကို တေပါင္းထဲ စားၾကရင္း သူနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ စလံုးေရာက္ေနတဲ႔ ေမွာ္ဘီက သူငယ္ခ်င္းေတြကို လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ဖုန္းဆက္ေခၚေပးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္မယ္ဆိုေတာ႔ "နင္က တခါတေလလည္း ငါ လာလည္တာကို..." လို႔ စကားစလိုက္တာနဲ႔ အိမ္ျပန္ၿပီး အိပ္မယ္႔ ကၽြန္မရဲ့ အစီအစဥ္ကလည္း အလိုလိုေနရင္း ပ်က္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ လူစံုေအာင္ ေစာင္႔ေနရင္း ကၽြန္မ ညီမကိုပါ လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ေလွ်ာက္လိုက္ရတဲ႔ လမ္းေတြဆိုတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ႔။ နယ္ခံ ကၽြန္မတို႔တေတြကလည္း ဒီက်ဥ္းေျမာင္းလွတဲ႔ စကၤာပူက ေနရာေတြကို အရမ္းကၽြမ္းက်င္ၾကတာဆိုေတာ႔ ေတာင္သြားရင္၊ ေျမာက္ေရာက္ၿပီး အေရွ႕သြားရင္ အေနာက္ေရာက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဖိနပ္အျမင္႔ႀကီး စီးၿပီး ပဲမ်ားလာတဲ႔ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ အထိနာသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုး ၿမိဳ႕ထဲ လမ္းမေတြမွာ ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီးေတာ႔ကို လမ္းေလွ်ာက္ရေတာ႔တာပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ည ၂ နာရီ ေက်ာ္။

လူက ေတာ္ေတာ္ကို ဟိုက္ေနၿပီ။ မနက္လည္း ၇ နာရီေလာက္ ထၿပီး အလုပ္သြားရဦးမယ္ဆိုေတာ႔ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ တန္းအိပ္ရတာပဲ။ မနက္က်ေတာ႔ လူတကိုယ္လံုး ကိုက္ခဲလို႔။ ဒါနဲ႔ အလုပ္ထဲမွာ ငိုက္လိုက္၊ မွိန္းလိုက္နဲ႔ ညေန ၆ နာရီထိုးေတာ႔ OT လည္း ဆက္မလုပ္ေတာ႔ဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ႔ East Coast ကမ္းေျခဘက္ကို ထြက္လာခဲ႔တယ္။ အဲဒီမွာလည္း အလုပ္ကေန လာရတဲ႔လူေတြက ခ်ိန္းထားတဲ႔ ညေန ၆ နာရီခြဲမွာ ေရာက္ေနၾကေပမယ္႔ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာနဲ႔ ကၽြန္မေမာင္ေလးအုပ္စုကေတာ႔ ေရာက္မလာၾကေသးပါဘူး။ ေလေတြကတိုက္၊ မေန႔က ပင္ပန္းတဲ႔အရွိန္နဲ႔ ဖ်ားခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနတဲ႔ၾကားထဲ သူတို႔ကို ၁ နာရီခြဲေလာက္ ေစာင္႔လိုက္ရေတာ႔ သူ ေရာက္လာတာနဲ႔ စိတ္ဆိုးမယ္မွ မႀကံရေသးဘူး "သူငယ္ခ်င္းကလည္း တခါတေလေလး ငါက လာလည္တာကို နင္က ၿငိဳျငင္တာလား" ဆိုတာနဲ႔ ေအာ္ေငါက္ခ်င္စိတ္ကို ၿမိဳခ်လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတေတြမွာ တခုခုဆို "နင္က ၿငိဳျငင္တာလား"လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ဘယ္သူမွ ေစာဒကမတက္၊ အျပစ္မတင္ၾကေတာ႔တဲ႔ အက်င္႔ ရွိၾကတယ္ဆိုေတာ႔ ထံုးစံအတိုင္း ၿငိမ္ေနလိုက္ရတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီညကလည္း အိမ္ကို ၁ နာရီေက်ာ္မွ ျပန္ေရာက္တယ္။ မနက္က်ေတာ႔ အလုပ္မသြားႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ ကၽြန္မအေဖကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ကို စိတ္ဆိုးၿပီး စကားကို မေျပာဘူး။

အလုပ္မသြားရလို႔ ေအးေဆး အနားယူၿပီး အိပ္ရမလား မွတ္တယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီက်ေတာ႔ ဒင္းက အိမ္ကို ေရာက္လာၿပီး Sentosa သြားမယ္ လုပ္ေရာ။ Sentosa သြားရင္ အရမ္းပင္ပန္းမွာ ကၽြန္မ သိေနေတာ႔ Sentosa ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး အားတဲ႔ေန႔မွ သြားၾကမယ္လို႔ ေျပာၿပီး ကၽြန္မလည္း မေရာက္ဖူးေသးတဲ႔ Snow City ကို သြားၾကတယ္။ Snow City ဆိုတာ -7 ဒီဂရီရွိတဲ႔ အေအးခန္းေလး တခုပါပဲ ဆိုတာ ၁ ေယာက္ကို $S15 ကုန္ၿပီးခ်ိန္မွ သိတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ Singapore Science Centre ထဲ ၀င္ၾကည့္ရင္း ေအးလိုက္၊ ပူလိုက္ျဖစ္တဲ႔ အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ ကၽြန္မ ေခါင္းေတြ ထိုးကိုက္လာတာပါပဲ။ သူတို႔ ၿမိဳ႕ထဲကို ဆက္သြားၾကေတာ႔ ကၽြန္မ မလိုက္ေတာ႔ဘဲ အိမ္ျပန္လာတယ္။ ေနာက္တေန႔ သူ မေလးရွားသြားလည္မွပဲ ကၽြန္မတို႔လည္း အနားရေတာ႔တယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ အလုပ္လည္း တရက္ပ်က္ၿပီး OT ေတြလည္း မလုပ္ျဖစ္ေပမယ္႔ ပင္ပန္းတဲ႔အရွိန္ေတြကေတာ႔ မရပ္ႏိုင္ဘဲ ေနာက္ဆံုး ေခ်ာင္းဆိုး၊ ကိုယ္ပူၿပီး ေနမေကာင္းတဲ႔အဆင္႔ကို ေရာက္ေတာ႔တာပါပဲ။ ဖ်ားဖ်ားခ်င္း ညကဆို တညလံုး ၿငီးေနလို႔ သရဲေၾကာက္တတ္တဲ႔ ကၽြန္မညီမက ကၽြန္မကို ေၾကာက္လို႔တဲ႔။ ေတာ္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးဖို႔ေကာင္းတဲ႔ ညီမ။

တရုတ္ႏွစ္ကူး ရံုးပိတ္ရက္ေတြမွာ သူမ်ားေတြ အက်ိဳးရွိရွိနဲ႔ အားရပါးရ ေပ်ာ္ေနၾကေပမယ္႔ ကၽြန္မမွာ အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ ေခ်ာင္းဆိုးေနၿပီး ေစာင္ၿခံဳထားရင္ အိုက္လြန္းလို႔ ေခၽြးေတြထြက္ၿပီး မေနႏိုင္၊ မၿခံဳဘဲ ေနျပန္ရင္လည္း ခ်မ္းစီးစီးနဲ႔ ဘာမွန္းမသိတဲ႔ ေရာဂါမ်ိဳးစံုနဲ႔ အိပ္ယာေပၚမွာ အထီးက်န္လို႔။ ဓာတ္ပံုရိုက္ ၀ါသနာအိုး ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းဆံုးကေတာ႔ China Town က မီးပံုးေတြၾကားမွာ၊ Sentosa က ပန္းအလွၿပိဳင္ပြဲမွာ ဓာတ္ပံုသြားမရိုက္ျဖစ္ေတာ႔တာကုိပါပဲ။:D ေနာက္ၿပီး တခါမွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ႔၊ အရမ္းလည္း သြားခ်င္ေနတဲ႔ Pulau Ubin ကို သြားမယ္႔အစီအစဥ္လည္း ဖ်က္လိုက္ရတယ္။ ေခ်ာင္းဆိုးတာကလည္း ေတာ္ရံုဆို မေျပာပါဘူး။ ခုဟာက လည္ေခ်ာင္းက နာလည္း နာ၊ ယားလည္း ယား၊ လူလည္း ေမာ၊ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တိုင္း ဗိုက္ေၾကာေတြကနာ၊ ေခ်ာင္းမဆိုးခ်င္ဘူးဆိုၿပီး ေအာင္႔ထားလို႔လည္း မရနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ဆိုးရြားတဲ႔ ေ၀ဒနာပဲ။ ေခ်ာင္းဆိုးရမွာ ေသေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္တဲ႔ ေ၀ဒနာ ခံစားရင္း ခုေတာ႔ ပို႔စ္ေတြ ဆက္တိုက္ေရးဖို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။


ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ။

s0wha1

သို႔... ကိုေနဘုန္းလတ္

ကိုေနဘုန္းလတ္ သို႔...

ေလာ့ဂ္ဂါေမာင္ႏွမေတြအၾကား ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ စေနာက္ၾကရင္း "ၿမိဳ႕စားႀကီးေနဘုန္းလတ္" လို႔ နာမည္တြင္ခဲ့တဲ့သူ။ မႏွစ္က ဒီလုိေန႔မွာပဲ "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္" ဘေလာ့ဂ္ေလးကို သူကိုယ္တိုင္ အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္သြားၿပီေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ သူ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ ပထမဆံုးတင္လိုက္တဲ့ ပို႔စ္နာမည္ကလည္း "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္" တဲ့။ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ သူလြတ္က်ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အႏုပညာသမားဆိုတဲ့ အမည္နာမေတြအတြက္ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ဟာ သစၥာရိွတဲ့ လူယံု၊ အစြမ္းထက္တဲ့ လက္နက္၊ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေညာင္သစ္ပင္လို အသံုးေတာ္ခံခဲ့တယ္။ ရက္ေပါင္း ၃၆၅ ရက္အတြင္းမွာ သူ႔ၿမိဳ႕ေတာ္က စာေကာင္းစာသန္႔ ၁၂၂ ပုဒ္ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒီစာေတြေၾကာင့္ ဖတ္သူေတြအတြက္ သုတပန္းေတြ လန္းလာခဲ့တယ္၊ ရသလမ္းေတြ ဆန္းလာခဲ့တယ္၊ ပညာမီးေတြ လင္းပလာခဲ့တယ္ ။ သူကေတာ့ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိလိမ့္မယ္။

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အတြက္ ပထမဆံုးဆိုတဲ့ စကားလံုးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူနဲ႔ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္လည္း ရင္းနွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့တယ္္။ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြကို ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္မယ့္စာအုပ္အတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ သူ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ စာအုပ္ကိစၥ ေဆြးေႏြးပြဲတိုင္းကိုု မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ခဲ့သူဟာလည္း သူ တစ္ဦးတည္း ရိွခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ရန္ကုန္မွာ ပထမဆံုး က်င္းပခဲ့တဲ့ Blog Day Seminar အတြက္လည္း သူ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ MRTV4 နဲ႔ အျခားေသာ မီဒီယာေတြအၾကားမွာ ဘေလာ့ဂ္ေလာက အေၾကာင္းကို သူခ်ျပရဲခဲ့တယ္။ ေဝဖန္မႈေတြကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ေမးခြန္းေတြကို အၿပံဳးနဲ႔ ေျဖၾကားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါရပ္၀န္းမွာ ဓေလ့ထံုးတမ္းတစ္ခုရိွတာက ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ေယာက္ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြမွာ အထူးေရးသားတဲ့ ပို႔စ္ေတြ တင္တတ္္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ Comment ေတြ ခ်ီးျမွင့္ၾကတယ္။

ဒီေန႔ သူ႔ရင္နဲ႔ တည္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး တစ္ႏွစ္ျပည့္တယ္။ ခုလို အခ်ိန္မွာ သူသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးသားခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ သူ႔ဘေလာ့ဂ္အတြက္ အထိမ္းအမွတ္ပို႔စ္တင္မယ့္ အစီအစဥ္ရိွမယ္ဆိုတာ အေသအခ်ာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ … ဘယ္မွာလဲ။ သူေရးမယ့္ ပို႔စ္မွာ Comment ေရးဖို႔ ဘေလာ႔ဂ္ဂါရပ္၀န္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သူ႔ရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ေနၾကတယ္။ "ၿမိဳ႕စားႀကီး " လို႔ စေနာက္ၾကဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတယ္… ဇန္နဝါရီ ၂၉ ကတည္းက ေျခာက္ေသြ႕ေနခဲ့ရတဲ့ သူ႔ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ အၿပံဳးေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းေနေစခ်င္တာ… ရယ္သံေတြနဲ႔ စည္ညံေနေစခ်င္တာ… ဒါေတြအတြက္ အားလံုးက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနဆဲပါ...။

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကို ခ်စ္ၾကည္ေစခ်င္တဲ့ သူ႔အတြက္၊ လူငယ္ေတြကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ သူ႔အတြက္၊ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔အတြက္ ေဘးဒုကၡဆိုတာ ျမဴတစ္မႈန္စာေတာင္ က်ေရာက္မလာေစဖို႔ ဘေလာ႔ဂါရပ္၀န္းမွ ညီအကို၊ ေမာင္နွမ အားလံုးက ဒီအမွတ္တရ ပို႔စ္ေလးနဲ႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။