Sunday, August 19, 2007

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနွင္႔ ေဒၚခင္ၾကည္ (၂)



နာမည္ေက်ာ္အဆုိေတာ္ေမရွင္၏ မယ္ခုေမွ်ာ္သီခ်င္းမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ နားထဲသုိ႔ သာယာၾကည္ႏူးစြာ စိမ့္၀င္သြားေစခဲ့ပါသည္။ ေတာင္ဘက္မွ တုိက္ခတ္လာသည့္ ေလႏုေအးေလး၏ အရသာႏွင့္ သီခ်င္းသံ၏ အရသာမွာ မည္သည္က သာလြန္သည္ကုိ က်ေနာ္ မဆုံးျဖတ္ႏုိင္ပါ။ က်ေနာ္ႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္လ်က္ရွိၾကရာ က်ေနာ္သည္ တေယာထုိးရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိ စူးစုိက္ၾကည့္ျပီး အမ်ိဳးမ်ိဳး အကဲခတ္ေနမိပါသည္။ ထုိအခိုက္ သီခ်င္းသံမွာ ရပ္သြားပါေတာ့သည္။

”သိပ္ေကာင္းတာပဲဗ်ာ.. တစ္ေခါက္ထပ္ျပီး ဆုိျပပါဦး”

ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ခုိင္းသျဖင့္ ေဒၚခင္ၾကည္မွာ ထပ္မံ ဆုိရျပန္ပါသည္။ တေယာသံမွာလည္း ေဒၚခင္ၾကည္၏ အသံကို ေမွးလ်က္ အကြက္က် ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။

”ကုိင္း... ေတာ္ပါေတာ့” ဟု ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ေျပာမွ က်ေနာ္တုိ႔ ရပ္လိုက္ၾကပါသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဒၚခင္ၾကည္ ဧည့္ခံသည့္ ေကာ္ဖီႏွင့္ မုန္႔မ်ားကုိ စားေသာက္ျပီး က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္လာၾကပါသည္။

ဤသုိ႔ တစတစႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ စိတ္ဓာတ္မ်ား ေျပာင္းလဲလာသကဲ့သုိ႔ပင္ ေဒၚခင္ၾကည္သည္လည္း ေျပာင္းလဲလာသည္ကုိ က်ေနာ္ အကဲခတ္မိပါသည္။ အစ ပထမတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံရန္သြားတုိင္းလုိလုိ က်ေနာ္ လိုက္ပါခဲ့ရေသာ္လည္း ေနာက္ပုိင္းတြင္မူ က်ေနာ္ လုိက္ပါသြားရန္ အေၾကာင္းမေပၚေပါက္ေတာ့ပါ။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ေန႔ေသာ ညေန ၅ နာရီခန္႔တြင္ က်ေနာ္၏ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားျပီးစီး၍ က်ေနာ္၏ အခန္းသုိ႔ ျပန္ျပီး အနားယူေနခုိက္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ေရႊေပါက္ပင္ ဦးဘသိန္း (ယခု ကြယ္လြန္ျပီး) ႏွင့္အတူ က်ေနာ္၏ အခန္း၀တြင္ ေပၚလာပါသည္။

”ဗ်ိဳ႕ ... ေဒါက္တာျမင့္ေဆြ၊ လာဗ်ာ... မိန္းမ သြားေတာင္းမလုိ႔ လုိက္ခဲ့စမ္းပါ” ဟု ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမပါဘဲ ျဗံဳးခနဲ ေျပာလိုက္သျဖင့္ က်ေနာ္႔မွာ လြန္မင္းစြာ အံ့အားသင့္သြားမိေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေခၚေနသည္ကုိမူ မျငင္းႏုိင္ဘဲ လုိက္သြားခဲ့ပါသည္။ ေဒၚခင္ၾကည္တုိ႔ အခန္း၀သုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ”မိန္းမ ေတာင္းရေအာင္ လာတယ္....” ဟု ေအာ္လိုက္ပါသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၏ အသံကုိ ၾကားသည္ႏွင့္တျပဳိင္နက္ ေဒၚခင္ၾကည္သည္ ရွက္ကုိးရွက္ကန္းႏွင့္ အခန္းထဲသုိ႔ ၀င္ေျပးသြားပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကာရွည္စြာ ပုန္းမေနႏုိင္ပါ။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ေအာ္ေခၚသျဖင့္ ေဒၚခင္ၾကည္သည္ အခန္းထဲမွ ထြက္လာရပါသည္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ...”က်ေနာ္လာတာ တျခား မဟုတ္ပါဘူး။ မိန္းမ ေတာင္းရေအာင္ လာတာ” ဟု ထပ္မံ ေျပာလိုက္ျပန္ရာ ေရႊေပါက္ပင္ ဦးဘသိန္းႏွင့္ က်ေနာ္မွာ ေၾကာင္ေနၾကပါသည္။ ေဒၚခင္ၾကီးကမူ ျပံဳးေနပါသည္။ ေဒၚခင္ၾကည္ခမ်ာ ႏွင္းဆီေသြး ဖ်န္းေနသည့္ မ်က္ႏွာကုိ ေအာက္သုိ႔ ခ်လ်က္ ေခါင္းမေဖာ္ဘဲ ရွက္ျပံဳး ျပံဳးေနရွာပါသည္။ ေဒၚခင္ၾကည္က မည္သုိ႔မွ် မေျပာသျဖင့္ ထုိေန႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လုိခ်င္သည့္အေျဖကုိ မရရွိဘဲ အျခားစကားမ်ားကုိ ေျပာျပီးေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္။

ထုိေန႔မွစျပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္လာတုိင္း ေဒၚခင္ၾကည္ ပုန္းေနေလ့ရွိသည္ကုိ က်ေနာ္ေတြ႔ရပါသည္။ မၾကာမီပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွာ ေရာဂါမ်ားေပ်ာက္ကင္း၍ ေဆးရုံမွ ဆင္းသြားပါသည္။ ေဆးရုံမွဆင္းျပီးေနာက္ တုိင္းျပည္အတြက္ ၾကီးလွသည့္တာ၀န္မ်ားကုိ ဆက္လက္ထမ္းေဆာင္ေနရသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ေဆးရုံမွာ အေတာ္ၾကာ အဆက္ျပတ္သြားပါသည္။ ထုိအခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔ ေဆးရုံအမႈထမ္းမ်ားမွာလည္း တေန႔တျခား မ်ားျပားလာသည့္ လူနာမ်ားအား ျပဳစုကုသရန္ တာ၀န္ပုိမိုလာပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ က်ေနာ္တုိ႔တေတြမွာ မည္မွ်ပင္ ပင္ပန္းေနေစကာမူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ လူနာမ်ားအား တတ္အားသမွ် အစြမ္းကုန္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကပါသည္။

ဤသုိ႔ ရွိသမွ် ဆရာ၀န္၊ ဆရာမမ်ားႏွင့္ မႏုိင္မနင္းျဖစ္ေနခုိက္ ဘီအုိင္ေအ ေဆးရုံၾကီးသုိ႔ ဆရာမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၀င္ေရာက္လာၾကပါသည္။ ယခု B.M.H စစ္ေဆးရုံၾကီးတြင္ ဆက္လက္လုပ္ကုိင္လ်က္ ရွိၾကေသာ သူနာျပဳမွဴး ဗုိလ္မွဴး ေဒၚခင္စီ၊ ဒု သူနာျပဳမွဴး ဗုိလ္မွဴး ေဒၚတင္ၾကည္၊ ဗုိလ္မွဴး ေဒၚရင္ႏု၊ ေဒၚကယ္လီရား (ယခု ဗုိလ္မွဴးၾကီး ေမာင္ေမာင္သန္း၏ ဇနီး)၊ ဗိုလ္ၾကီး ေဒၚျမ ႏွင့္ ၎၏ ညီမျဖစ္သူ ေဒၚခင္ညြန္႔၊ ဗုိလ္ ေဒၚတင္ႏု၊ ေဒၚခ်စ္စီ (ယခု ရန္ကုန္ေဆးရုံၾကီး)၊ ေဒၚေမေမစု၊ ေဒၚရီရီ၀င္း၊ ေဒၚခင္ခင္ေရႊ၊ ေဒၚေထြးတင္၊ ေဒၚရွာလီ၊ ေဒၚသန္းစိန္၊ ေဒၚလူစီ၊ ေဒၚခင္ညႊန္႔ (ယခု အာရ္ေအ) စသည္တုိ႔ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္လာၾကပါသည္။

တစ္ေန႔ညေန ၅ နာရီ အခ်ိန္ခန္႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေဒၚခင္ၾကည္အား ညစာ ထမင္းစားရန္ ဖိတ္ပါသည္။ ထုိ ထမင္းစားပြဲသုိ႔ ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္အတူ ဆရာမ မတင္ေထြး လုိက္ပါသြားရန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ မလုိက္ျဖစ္ဘဲ ဆရာမ မျမ လုိက္ပါသြားပါသည္။ ထုိညက ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ထမင္းစားပြဲမွာ သူ၏ ဘ၀ၾကင္ေဖာ္ ေရြးခ်ယ္သည့္ပြဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထမင္းစားပြဲအျပီးတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ေဒၚခင္ၾကည္အား သူ၏ ဘ၀ခရီးေဖာ္အျဖစ္ လက္တြဲရန္ ခြင့္ပန္ေတာ့ရာ ေဒၚခင္ၾကည္လည္း မျငင္းသာေတာ့ဘဲ လက္ခံလိုက္ရပါေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ ၇ နာရီ အခ်ိန္ခန္႔တြင္ ေဒၚခင္ၾကည္သည္ Pantry (အစားအေသာက္မ်ား၊ ပန္းကန္မ်ား ထားသည့္အခန္း) ထဲတြင္ ဆရာၾကီး ဦးဘသန္းႏွင့္တကြ ဆရာ၀န္မ်ားေသာက္ရန္ ေကာ္ဖီ ေဖ်ာ္ေနပါသည္။ က်ေနာ္ ေကာ္ဖီေသာက္ရန္ Pantry ထဲသုိ႔ ၀င္သြားသည့္အခါ ေဒၚခင္ၾကည္က ”ေဒါက္တာျမင့္ေဆြ... ညက ထမင္းစားပြဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူနဲ႔လက္ထပ္ဖုိ႔ ေျပာလုိ႔ က်မေတာ့ ကတိေပးခဲ့ပါျပီ။ အဲဒါ ေဒါက္တာျမင့္ေဆြ ဘယ္လုိသေဘာရသလဲ” ဟု ေမးပါေတာ့သည္။

”ဘယ္လုိ သေဘာရရမလဲ။ ဒီပုဂၢဳိလ္ၾကီးကုိ ၾကင္ဖက္အျဖစ္ ရတာ ဆရာမအတြက္ အင္မတန္ ကုသုိလ္ ထူးပါတယ္။ ေနာင္တစ္ေခတ္မွာ ဆရာမဟာ အင္မတန္ထင္ရွားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးၾကီး ျဖစ္လာရမွာပဲ” ဟု က်ေနာ္ ျပန္ေျပာလုိက္ပါသည္။

ေကာ္ဖီေသာက္ျပီးေနာက္ က်ေနာ္၏ အလုပ္ရွိရာ ေအာက္ဆုံးထပ္ Basement Surgical ward သုိ႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ၁၀ နာရီခြဲ အခ်ိန္ခန္႔တြင္ က်ေနာ့္ထံသုိ႔ သူနာျပဳ လက္ေထာက္ ေမာင္သန္းထြန္း ေရာက္လာျပီး ဆရာၾကီး ဦးဘသန္းက ေခၚေနေၾကာင္း ေျပာသျဖင့္ ဆရာၾကီး အခန္းထဲသုိ႔ ၀င္သြားပါသည္။ အခန္းထဲတြင္ ေဒၚခင္ၾကည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ လက္ထပ္ခြင့္ ေပးပါရန္ ဆရာၾကီးအား ခြင့္ပန္ေနသည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။

ဆရာၾကီးက က်ေနာ့္ကုိ ျမင္သည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ”ေမာင္ျမင့္ေဆြ ... ဆရာတုိ႔တေတြေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ ေဆးရုံၾကီးအတြက္ အင္မတန္ လုိအပ္ေနတဲ့ ဆရာမ ေကာင္းတစ္ေယာက္ ဆုံးရႈံးရအုံးမယ္။ ‘ရွင္ နည္းရတဲ့အထဲ အဂၢလူထြက္ျပန္တာေပါ့’ မခင္ၾကည္ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔တစ္သက္တာ ေနာင္ေရးအတြက္မုိ႔ ဆရာတုိ႔ ခြင့္ျပဳရမွာေပါ့။ မင္းလုပ္စရာရွိတဲ့ အစီအစဥ္သာ လုပ္ေပေတာ့။ ေမာင္ျမင့္ေဆြ ... မင္းဟာ ဆရာရဲ႕ညီ ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္၊ တူ ဆုိလည္း ဟုတ္တယ္။ ခုလုိအခ်ိန္ၾကီးမွာ မခင္ၾကည္လုိ ဆရာမတစ္ဦးကုိ လက္လႊတ္ရတာဟာ ဆရာတုိ႔ ေဆးရုံအတြက္ ဆုံးရႈံးမႈတစ္ရပ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာတုိ႔ ၀မ္းနည္းေနၾကလုိ႔ မျပီးေသးဘူး။ ဆရာတုိ႔မွာ တာ၀န္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိတယ္။ က်န္ရစ္တဲ့သူနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမွာပဲ။ ေမာင္ျမင့္ေဆြလည္း အားမငယ္ပါနဲ႔။ အခုအခ်ိန္မွာ ဆရာ့အေနနဲ႔ မင္းရယ္၊ ဗိုလ္လွသမိန္ရယ္၊ ေမာင္စံျမင့္ရယ္၊ ဒီ ၃ ေယာက္ကုိ အားကိုးေနရတာပဲ” ဟု ေျပာျပီး က်ေနာ့္အား လုပ္ရန္ရွိသည့္ တာ၀န္မ်ား ဆက္လက္ ထမ္းေဆာင္ရန္ ေျပာလိုက္သျဖင့္ က်ေနာ္လည္း ဆရာၾကီး၏ အခန္းတြင္းမွ ျဖည္းညင္းစြာ ထြက္လာခဲ့ပါသည္။

ဆရာၾကီးမွာ ဆရာမ ေကာင္း တစ္ဦး လက္လႊတ္ရေတာ့မည္ျဖစ္၍ မ်က္ႏွာမေကာင္းလွဘဲ က်န္ရစ္ရွာပါသည္။

၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လတြင္ ဒုတိယအၾကိမ္ ထုတ္ေ၀သည့္ ၀ဏၰေက်ာ္ထင္ ေဒါက္တာျမင့္ေဆြ၏ ‘မွတ္မိေသးတယ္ ဂ်ပန္ေခတ္ ေဆးရုံၾကီး၀ယ္ ’ စာအုပ္မွ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။

ဧရာ၀တီ ျမန္မာအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

***

ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေၾကာင္း စာေတြ ကၽြန္မဘေလာ႔ဂ္မွာ စုစည္းခ်င္တယ္ဆိုတဲ႔ ကၽြန္မကို မရန္ကုန္သူ @ မnu-san မွ ဒီပို႔စ္တခုလံုးကို type ၿပီး ပို႔ေပးတာပါ။ ဒီစာေတြကို ဖတ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ခ်င္လွ်င္ မရန္ကုန္သူ ကိုသာ ေက်းဇူးတင္ၾကပါရွင္။


Print this post

1 comments:

Anonymous said...

မမေရ ဒီပုိ႕စ္ေလးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္။

ကာရန္မဲ႔ အေတြးစမ်ား © 2008 Por *Templates para Você*