Tuesday, August 7, 2007

ဦးနာေအာက္နွင္႔ ကၽြန္မရဲ့ အျမင္



ဒီပို႔စ္ျဖစ္ေပၚလာပံုကို အရင္ရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။ ခုရက္ပိုင္း ကၽြန္မေန႔တိုင္းလိုလို သြားဖတ္ေနတဲ႔ ကိုရြက္၀ါ ဘေလာ႔ဂ္မွာ ဦးနာေအာက္ က်႐ႈံးမႈ ႏွင့္ တိုင္ရင္းသားမ်ား၏ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ဆိုတဲ႔ ပို႔စ္ကို မေန႔က ဖတ္မိလိုက္ပါတယ္။ ကိုရြက္၀ါက ကိုရဲမြန္ ဘေလာ႔ဂ္မွာ တင္ထားတဲ႔ ဦးနာေအာက္ရဲ့ စဥ္႔ကူးမင္း သေဘၤာ ပံုနဲ႔ ပို႔စ္က ကြန္မန္႔ေတြေၾကာင္႔ ဦးနာေအာက္ပို႔စ္ကို ေရးုျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီပို႔စ္ကို ကၽြန္မ ဖတ္မိရင္း ကိုရြက္၀ါရဲ့ ေရးသားခ်က္မ်ားမွ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လက္မခံနိုင္တာနဲ႔ ကြန္မန္႔ေရးဖို႔ စဥ္းစားေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကြန္မန္႔ကရွည္ေနမွာရယ္၊ ေျပာခ်င္တာေတြ မ်ားေနတာရယ္နဲ႔ ကၽြန္မဘေလာ႔ဂ္မွာ ဒီပို႔စ္ကိုေရးလိုက္တာပါ။

ကိုရြက္၀ါအေနနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ကုမၸဏီကို စီးပြားေရး လက္၀ါးႀကီးအုပ္လိုမႈ ေလာဘစိတ္နဲ႔ အျပဳတ္တိုက္တယ္လို႔ သံုးနႈန္းေျပာဆိုထားတာဟာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျပင္းထန္စြာနဲ႔
ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ႔ေသာ ဦးနာေအာက္ကို (ဆႏၵမပါေသာ္လည္း) ေတာ္ေတာ္ေလး ေစာ္ကားသလို ျဖစ္ခဲ႔တယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ သမိုင္းဆိုတာ အလကားျဖစ္ေပၚလာတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူ႔ရဲ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္၊ စိတ္ဓာတ္ေတြေၾကာင္႔သာ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ဦးနာေအာက္ရယ္လို႔ ျမန္မာ႔သမိုင္းထဲ ထည့္သြင္း ဂုဏ္ယူရေလာက္တဲ႕ထိ မွတ္တမ္းတင္ခံရတာနဲ႔တင္ အနည္းဆံုးေတာ႔ သူက ေတာ္ရံုလူမဟုတ္ေၾကာင္း အရင္ဆံုး မွတ္ခ်က္ျပဳခ်င္ပါတယ္။

ကိုရြက္၀ါေရးထားတဲ႔ ဦးနာေအာက္ရဲ့ က်ရံႈးျခင္းအေပၚ သံုးသပ္ခ်က္ေတြကို ကၽြန္မတစ္ခုမွ လက္မခံနိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္႔တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြကို ေစ်းနႈန္းသက္သက္သာသာနဲ႔ စီးေစခ်င္ရံုသာ ရည္ရြယ္ခဲ႔ရင္ေတာ႔ ကိုရြက္၀ါေျပာတာ အခ်ိဳ႕ကို လက္သင္႔ခံစရာ ရွိပါတယ္။ တကယ္႔ လက္ေတြ႔မွာေတာ႔ ဒါဟာ စီးပြားေရးလုပ္ေနတာမဟုတ္သလို နယ္ခ်ဲ႕ကို တဖက္တလမ္းကေန ကိုယ္တတ္နိုင္သေလာက္ အနာခံ ေတာ္လွန္ေနခဲ႔တာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္တယ္ဆိုတာ လက္နက္သမားကို လက္နက္မဲ႔က ဘယ္လိုမွမယွဥ္နိုင္ေသာ္လည္း ရရာလက္နက္စြဲကိုင္လို႔ တိုက္ေနရပါမယ္။ အနည္းဆံုး ကိုယ္ အညံ့မခံ၊ အရံႈးမေပးေၾကာင္း တဖက္ရန္သူ သိေအာင္ျပရပါမယ္။ ဒီသေဘာပါပဲ။ နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔ ဦးနာေအာက္တို႔ရဲ့ ၿပိဳင္ပြဲမွာ စိတ္ဓာတ္တိုက္ပြဲ၊ ခံယူခ်က္တိုက္ပြဲနဲ႔ ရႈံးမယ္မွန္းသိရက္ ရနိုင္သမွ် နယ္ခ်ဲ႕ကို အန္တုျခင္းေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲ၀င္ထားတာပါ။ သူ႔မွာ စီးပြားေရးအျမင္ေတြနဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခြင္႔မရွိခဲ႔ပါဘူး။

ကိုရဲမြန္ရဲ့ဘေလာ႔ဂ္က ကြန္မန္႔မွာ ကိုjoyက "ျမန္မာ အမ်ားစု မ်ိဳးခ်စ္စိတ္နဲ႔ အမ်ိဳးကိုေစာင္႔ေရွာက္ေသာစိတ္ နည္းပါးေၾကာင္း" ေရးသားထားတာကို ကိုရြက္၀ါက လက္မခံခဲ႔ေပမဲ႔ ကၽြန္မကေတာ႔ အျပည့္အ၀လက္ခံပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္အခါမွာသာမက ခုေခတ္မွာလည္း အဲဒီစိတ္က နည္းပါးေနတာပါပဲ။ ကိုရဲမြန္ကေတာ႔ "ဆင္းရဲမြဲေတမႈက အိမ္ေရွ႕က ၀င္လာတဲ႔အခါမွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္က အိမ္ေနာက္က ထြက္သြားတတ္ပါတယ္" လို႔
ကိုjoyရဲ့ ကြန္မန္႔ကို ရီပလိုင္းျပန္ထားပါတယ္။

ဦးနာေအာက္နဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕ကုမၸဏီတို႔ရဲ့ သေဘၤာၿပိဳင္ဆြဲမႈတိုက္ပြဲမွာ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာျပည္သူေတြကသာ တတပ္တအားနဲ႔ ပါ၀င္ခဲ႔ရင္ ကၽြန္မတို႔ ဒီလို မရႈမလွ အေရးနိမ္႔စရာအေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ ခုေခတ္လို ေစ်းကြက္စီးပြားေရးအရ ကုမၸဏီအခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ဆိုင္ေနၾကတာ မဟုတ္ေၾကာင္း အရင္ဆံုး သေဘာေပါက္ထားရပါမယ္။ ဒါက နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ေတြကို ေတာ္လွန္ေနတာပါ။ နယ္ခ်ဲ႕ေတြကေတာ႔ ဒီသေဘာကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ထားပါတယ္။ အဂၤလိပ္သေဘာၤကုမၸဏီ တစ္ခုဆိုေပမဲ႔ အဲဒီကုမၸဏီတစ္ခုထဲကပဲ ဒီၿပိဳင္ပြဲကို ဆင္ႏႊဲေနတာမဟုတ္ဘဲ လိုအပ္ရင္လိုအပ္သလို သူတို႔တနိုင္ငံလံုးရဲ့ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈကိုပါ အသံုးခ်ၿပီး အနိုင္ရေအာင္ လုပ္ေဆာင္မယ္ဆိုတာ ယံုမွားစရာမရွိပါဘူး။ တကယ္ေတာ႔ ဒီပြဲမွာ ဦးနာေအာက္ တစ္ေယာက္ထဲ စီးပြားကုန္ က်ရႈံးခဲ႔တာမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာတမ်ိဳးသားလံုးရဲ့ အရႈံးျဖစ္ခဲ႔တာပါ။


အဲဒီခ်ိန္က ျမန္မာျပည္သူေတြအေနနဲ႔ ဦးနာေအာက္ရဲ့ သေဘၤာခက ပိုမ်ားေနရင္ေတာင္ ကိုယ္႔အမ်ိဳးသားပိုင္ ဦးနာေအာက္ သေဘၤာကိုပဲ စီးသင္႔ပါတယ္။ ကၽြန္မေျပာၿပီးတဲ႔အတိုင္း ေစ်းကြက္အၿပိဳင္ရွာယူေနတာ မဟုတ္ဘဲ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရကို တနည္းနည္းနဲ႔ လက္မခံ၊ မေက်နပ္ေၾကာင္း ပုန္ကန္ျပသေနတာ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ဒီတိုက္ပြဲမွာ အားလံုးတက္ညီလက္ညီ ပါသင္႔တယ္ဆိုတာ နားလည္ရမယ္႔ကိစၥပါ။ ခုေတာ႔ ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။ နယ္ခ်ဲ႕ဘက္က သေဘၤာခ ေစ်းခ်ိဳတယ္ဆို နယ္ခ်ဲ႕သေဘၤာဘက္ကို ၿပံဳတိုး စီးၾကပါတယ္။ ဦးနာေအာက္က အခမဲ႔ စီးခြင္႔ျပဳတယ္ဆို္မွ ဦးနာေအာက္သေဘၤာဆီ ေရာက္လာၾကျပန္ပါတယ္။ ေဟာ...ဟိုဘက္က ထမင္းလည္း ေကၽြး၊ ပု၀ါတပိုင္းလည္း ေပးမယ္ဆိုေတာ႔ ဟိုဘက္ကို ေရာက္သြားၾကျပန္ပါတယ္။ ဘယ္မွာလဲ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္။ တေန႔တာ ယာယီ ကိုယ္အလကားစားရ၊ အလကားစီးရဖို႔ပဲ ၾကည့္တတ္တဲ႔ ျမန္မာေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္ကိုမွ မေကာင္း မေျပာ၊ ဘယ္သူ႔ကို ေျပာရမွာပါလိမ္႔။ ကၽြန္မလည္း ကိုယ္႔လူမ်ိဳးကိုယ္ ဒီထက္လည္း ပိုမေ၀ဖန္ခ်င္ေတာ႔ပါဘူး။

နံပါတ္(၁) ဦးနာေအာက္ ေတြးေခၚမႈမွားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူက အရိုးေၾကေၾက၊ အရည္ခမ္းခမ္း စီးပြားျပဳတ္ နယ္ခ်ဲ႕ကို ေတာ္လွန္သြားတဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို ေ၀ဖန္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ရဲ့ သဘာ၀ကို နားမလည္ျခင္းနဲ႔
အဲဒီေခတ္ရဲ့ စီးပြားေရးၿပိဳင္ဆိုင္မႈသေဘာကို နားမလည္ဘဲ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အေပၚအေျခခံၿပီး လုပ္သြားတယ္ ဆိုတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

နံပါတ္(၂) စီးပြားေရး လုပ္ငန္း လက္၀ါးႀကီးအုပ္လိုမႈဆိုတာကေတာ႔ နံပါတ္(၁)အခ်က္မွာတင္ ေျဖရွင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားပါၿပီ။ သူ႔အေနနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕နဲ႔အၿပိဳင္ႀကဲၿပီး စီးပြားလုရွာစရာမလို၊ တျခားစီးပြားေရးေတြလုပ္နိုင္ပါတယ္။
လုပ္နိုင္လို႔လည္း တျခားစီးပြားေရးနဲ႔ ပိုက္ဆံရွာခဲ႔ၿပီး အလံုအေလာက္ရွိလာတဲ႔အခါမွ နယ္ခ်ဲ႕ကို အန္တုဖို႔ သေဘၤာေထာင္ၿပီး ဆန္႔က်င္ခဲ႔တာပါ။ ေစ်းကြက္လုလို၊ ေလာဘတႀကီး လက္၀ါႀကီးအုပ္လိုလို႔ဆိုတာကို လံုး၀လက္မခံနိုင္ပါဘူး။

***

ညီမ ေရးသားခ်က္မ်ားအေပၚ ကိုရြက္၀ါ ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္ဆို ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုပါတယ္။

s0wha1

ဆိုင္ရာ ပို႔စ္ေတြ - ကိုပီတိရဲ့ ဒီေရး ဟိုေရာက္၊ ဟိုေရး ဒီေရာက္ (၂)

Print this post

5 comments:

ရြက္၀ါ said...

ဦးနာေအာက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေ၀ဖန္ခဲ့သမွ်ဟာ သိသမွ်အခ်က္အလက္ေတြေပၚ အေျခခံထားတာမို႔ မျပည့္မစံုျဖစ္ေနနိုင္ပါသည္။ စိတ္ကူးႏွင့္ျဖည့္စြက္ေတြးေတာထားျခင္တို႔ လံုး၀မပါ၀င္ပါ။ ဦးနာေအာက္၏အေၾကာင္း ေရးသားထားေသာစာေပတို႔ကိုလည္း လံုး၀မဖတ္ဖူးပါ။ ဒီထက္က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သိဖို႔ လိုေနေသးရင္ သိလိုပါသည္။ သိရွိထားပါက ေ၀ငွေစလိုပါသည္။ သမိုင္းျဖစ္စဥ္ကို ေ၀ဖန္ခဲ့စဥ္က အေျဖမွန္ရရန္ဆိုေသာ ေစတနာသာထားခဲ့ပါသည္။ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ေတာ့နာမည္ေကာင္း က်န္ေစ၊ ဘယ္သူေတာ့ နာမည္ပ်က္ေစ ဆိုတဲ့ မူမမွန္ေသာေစတနာ မပါခဲ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ့္ေ၀ဖန္မႈကို ကိုယ္တရားမွ်တမႈရွိသည္ဟုထင္ပါသည္။
ျပည္သူကိုအျပစ္ဆိုျခင္း နဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ပို႔စ္တစ္ခုေရး၍ ေဆြးေႏြးထားပါသည္။ လာေရာကက္ဖတ္႐ႈေ၀ဖန္ေစလိုပါသည္။

ျမင့္ေဇ said...

က်ေနာ္ ေရးရန္စိတ္ကူးမရွိခဲ့ပါ။ အေၾကာင္းက အခုတေလာ ေန႔ရက္ေတြက သတိရစရာမ်ားသည္ မဟုတ္ လား။ ဒါေပမယ့္ ညီမေလး ဆုိး၀ွတ္ထ္က ေမးလာတယ္။ ဦးနာေအာက္အေၾကာင္းကို အၾကံေပးႏုိင္မလား ဆုိတာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဦးနာေအာက္ အေၾကာင္းေသခ်ာမသိပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔နားလည္တာက ကုိယ္မမွီခဲ့တဲ့ သမုိင္းကုိ ရမ္းထင္မွန္းထင္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ရင္ တလြဲတေခ်ာ္ေတြေတာ့ ျဖစ္ႏုိ္င္ပါတယ္။ ကုိရြက္၀ါ ေရးတဲ့ ပုိစ့္တ္ေရာ၊ ညီမေလး ဆုိး၀ွတ္ထ္ေရးတဲ ပုိစ့္တ္ ေရာ ကုိယ္ထင္တဲ့ အယူအဆေတြကုိတင္ၾကတာပါပဲ။

၁။ ျပည္သူေတြကို အျပစ္တင္မေစာပါနဲ႔ဆုိတာ က်ေနာ္ သေဘာတူတယ္။
၂။ ေနာက္ နယ္ခ်ဲ့စနစ္ရဲ့သေဘာသဘာ၀ ဟာ အေျခအေန တခုတည္း ေအာက္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ က်ေနာ္သေဘာတူတယ္။

ႏွစ္ခ်က္ဘဲ ေျပာပါမယ္။ အေပၚက ႏွစ္ခ်က္ကို ေျပာတာပါ။

အခု ဦးနာေအာက္ကိစၥကို ေျပာပါမယ္။ က်ေနာ္လည္း ဖတ္စာအုပ္ထဲမွာတင္ သင္ခဲ့ဘူးတာပါ။ သမုိင္းဆုိတာ ဖတ္စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္လုိ႔ကုံလုံတဲ့ အရာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဖတ္စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ အရာေတြကို လက္ခံဖုိ႔ဟာက ကမၻာတခုလုံးရဲ့ အေျခအေနနားလည္ဘုိ႔ လုိပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ ကုိရြက္၀ါအေနနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သမုိင္းကို ေလ့လာခ်င္တယ္ဆုိရင္ တခ်ဳိ႔ေသာ လက္၀ဲက်မ္းေတြ ေလ့လာဘုိ႔လုိပါတယ္။ (ဥပမာ - လီနင္ ေရးတဲ့ က်မး္ေတြ၊ စတာလင္ရဲ့ လီနင္၀ါဒအေျခခံေတြ)ကုိယ္ၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မျဖစ္ေစေပါ့။

နယ္ခဲ့်ဟာ အဲ့ဒီ ့ ၂၀ရာစုႏွစ္ အစပုိင္းက နည္းပညာအရေရာ၊ က်န္တဲ့ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈအရပါ ရုိးရုိးၾကီး စဥ္း စားၾကတယ္။ ေရတပ္ခ်ဲ့တယ္ (ဆုိတာကလည္း ေရနယ္ေျမက က်ယ္ေလ အာဏာမ်ားေလးပါ)။ အင္ပါယာ ခ်ဲ့မယ္။ ေနာက္ ကိုလုိနီျပဳမယ္။ ဒီကာလက အာရွ၊ အာဖရိက ႏုိင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုလုိနီျပဳခံရတဲ့ သိမ္းပုိက္ခံရတ့ဲ ဧရိယာ ေတြပါ။အဲဒီကာလ နယ္ခဲ့်ရဲ့ စဥ္းစားမႈဟာ ေျမပုိင္ဖုိ႔ပါ။ၿပီးရင္ သယံဇာတအၾကမ္းေတြထုတ္မယ္။ လုပ္အားခနည္းမယ္။ ေျမပုိင္ဖုိ႔အတြက္ စစ္ပြဲေတြ ႏႊဲတယ္။ ကမၻာစစ္ေတြအထိ ဆင္ႏႊဲခဲ့ရတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ ၿပီးတဲ့အထိပါဘဲ။

ဒါေပမယ့္ ကိုလုိနီျပဳခံရတဲ့ (ျမန္မာႏုိင္ငံအပါအ၀င္) ႏုိင္ငံေတြက အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ပေဒသရာဇ္ကာလပဲ ရွိပါ ေသးတယ္။ လူ႔အေတြးအေခၚဟာ ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာတုိးတက္မႈနဲ႔ ဆုိင္ပါတယ္။ေနာက္တခုက ရုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္မႈဟာလည္း အဲဒီလုိ စဥ္းစားမႈေတြနဲ႔ဆုိင္္တယ္။ ဒါဟာ အျပန္အလွန္အက်ဳိးေျပာမႈသေဘာပါ။

ဒါကို ေျပာတာက က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ရဲ့အေျခအေနကို ထင္ဟပ္ဖုိ႔ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ရွိတဲ့သူျဖစ္ေစ၊ မရွိတ့ဲသူျဖစ္ေစ နယ္ခ်ဲ့အေၾကာင္းနားမလည္ပါဘူး။ နယ္ခ်ဲ႔ ရဲ့သေဘာသဘာ၀ကို နားမလည္ ဘူး ေျပာတာပါ။

မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိႏုိင္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မွန္ကန္တဲ့ အေတြးအေခၚ မရွိေတာ့ က်ဆုံးခဲ့ရတယ္။ ဦးနာေအာက္တင္ မဟုတ္ဘူး။ ဟုိး ဗုိလ္လေရာင္က စလုိ႔.. ဆရာစံအထိ။ အဲဒီထဲမွာပဲ ဦးနာေအာက္ ပါသြား တယ္။ ဒီေနရာမွာ တခုေျပာခ်င္တာက ဦးနာေအာက္ဟာ ဘာလုိ႔ ေလာဘၾကီးတယ္ ေျပာခ်င္ရတာလဲ။ သူဟာ တကယ္တမ္း စီးပြားေရးသမားျဖစ္တယ္ဆုိရင္ ကုိရြက္၀ါ စြပ္စြဲ သလုိ လက္၀ါးၾကီးအုပ္လုိသူဆုိရင္ သူ ဒီလုိ ရူးရူးမုိက္မုိက္ အလုပ္မလုပ္ပါဘူး။ နယ္ခ်ဲ့နဲ႔ ေပါင္းမွာေပ့ါ။ အဲဒီလုိ ေပါင္းသြားတဲ့ လူေတြက အမ်ားၾကီး။ က်ေနာ္တုိ႔ ေျပာေနတာက ဦးနာေအာက္ဟာ သူ အဆုံးရႈံးခံႏုိင္ခဲ့တယ္။ သူ႔အက်ဳိးစီးပြားက ေလာဘျဖစ္ရင္ ျဖစ္မယ္.. ဒါမွမဟုတ္ … မ်ုဳိးခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္။ (သမုိင္းကို ခန္႔မွန္းၾကည့္တာပါ)

က်ေနာ္ဒါနဲ႔ ဆရာစံကိစၥကို ဆက္စပ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ကုိရြက္၀ါ ရဲ့ ခန္႔မွန္းခ်က္အရဆုိရင္ ဆရာစံဟာလည္း လူထုမပါပဲနဲ႔ ေလွ်ာက္လုပ္တယ္ဆုိသလုိ ေကာက္ခ်က္ဆြဲရမလုိျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္က (လူထုဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကမၻာ့စီးပြားေရးပ်က္ကပ္ျဖစ္ ေနခဲ့တဲ့၁၉၃၀ ဆန္ေစ်းေတြက်မႈေၾကာင့္ ငတ္ေနတာပါ။ နယ္ခ်ဲ့အလုိေတာ္ရိေတြ မသိၾကပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူက်ဆုံးခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းက လူထုကို မစည္းရုံးႏုိင္လုိ႔ပါ။ နယ္ခ်ဲ့ဟာ ေခတ္မွီတဲ့ စဥ္းစားမႈကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပ္ဆင္ ထားတယ္။ ကုိယ္က ပေဒသရာဇ္ စဥ္းစားမႈမ်ဳိးပဲရွိတယ္။ ) မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ ဆုိတာက မ်က္ကန္း မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ မျဖစ္ဘုိ႔ လုိ ပါတယ္။

လူထုဟာ ကုိယ္ခံစားရတာကို ကုိယ္သိပါတယ္။ ေနာက္တခုက နယ္ခ်ဲ့သမားဟာ အမ်ဳိးသားအရင္းရွင္ပဲ ေျပာေျပာ တုိင္းရင္းသားအရင္းရွင္ပဲ ေျပာေျပာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အညႇာအတာ ထားတာမဟုတ္ဘူး။(ခ်စ္တီးေတြ ေျမေၾကြးခ်ထားတာဘဲၾကည့္ဦး) သူ႔လူမ်ဳိး သူ႔ တုိင္းျပည္ သူ႔ယုံၾကည္တဲ့ အယူအဆအတြက္ နယ္ခ်ဲ့ခဲ့တာ့ပါ။ ဒုတိယကမၻာစစ္မွာ ဟစ္တလာက နယ္ခ်ဲ့လုိ႔မရေတာ့ လူမ်ဳိးေရးမႈိင္းတုိက္ၿပီး ဖက္ဆစ္စနစ္ကုိ္ ေထာင္ တယ္။ဒီလုိနဲ႔ဘဲ ဖက္ဆစ္စနစ္ၾကီး စုိးခ့ဲတယ္။

ဒါေပမယ့္ လူထုက လက္မခံခဲ့ဘူး။ လက္ခံခဲ့တယ္ဆုိရင္ ဖဆပလ ဘယ္ေလာက္ပဲ စည္းရုံးစည္းရုံး လူထုက ပါမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ကိုယ္ကို တပ္မေတာ္ကေနၿပီး ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏႊဲခဲ့ပါတယ္ လုိ႔ ေျပာေနတဲ့ ေကာင္ေတြကိုလည္း လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။

ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားရမွာက ဆုိး၀ွတ္ထ္ေျပာထားတဲ့ထဲက တခုေတာ့ လက္ခံသင့္တယ္။ ဦးနာေအာက္ဟာ သူ႔ကုိယ္ပုိင္ ဓနပုိင္ဆုိင္မႈေတြကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ကုိယ့္ကို ေခတ္သစ္ကြ်န္ျပဳေနတာကို တုိက္ခ့ဲတယ္။ (ဒါကို လက္မခံဘူးဆုိရင္ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ဆုိရွယ္လစ္၀ါဒ ေထာင္သူ အုိ၀င္ကုိသာ ေဆြးေႏြးေပေတာ့။) ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ ျမန္မာႏုိင္ငံက လူထုဟာ ႏုိင္ငံေရးအရ အေတြ႕အၾကဳံရင့္က်က္မႈက အားနည္းတယ္(ပေဒသရာဇ္ ေအာက္ကေန ကုိလုိနီ ျဖစ္ခဲ့လုိ႔ပါ။) ဦးနာေအာက္ လုပ္တာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကို အေျခခံတာျဖစ္တယ္။ (သူက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံတကာအခင္းအက်င္း၊ ျမန္မာျပည္အေနအထားကို နားမလည္တာ၊ မ်က္ကန္း မ်ဳိးခ်စ္ ျဖစ္တယ္)

အဲဒီကာလ နယ္ခ်ဲ့သမားရဲ့ အႏွစ္က ေျမပုိင္ဘုိ႔လုိတာျဖစ္တယ္။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွိသူေတြဘက္က လူထုကို ျပန္လုပ္ေပးသင့္ တာက ကုိယ့္၀ံသာႏုစိတ္ျမႇင့္တင္ေရးလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေပါက္ေျမာက္ခဲ့ဘူ။ မင္းေလာင္းျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတဲ့ စဥ္းစားမႈေတြနဲ႔သာ လႈပ္ရွားမႈေတြ ေပၚခဲ့တယ္။ ေပၚေပမယ့္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားတယ္။ ဘာလုိ႔က်ဆုံးရတာလဲဆုိတာက အဲဒီကာလမွာရွိေနတဲ့ အေနအထားကိုတုိက္လုိ႔မရေသးတဲ့ အေတြးအေခၚ အစစ္အမွန္မရေသးလုိ႔ပါ။ ကုိယ့္ႏုိင္ငံ ကြ်န္ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေရးကို မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္စိတ္နဲ႔ တုိက္လုိ႔မရလုိ႔သာ။

၀ံသာႏုစိတ္ျမႇင့္တင္ေရးကို ေျပာတာကလည္း သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကို ႏႈိင္းၿပီးေျပာတယ္။ သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းက ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တပ္မေတာ္ဖြဲ႔ဖုိ႔ဘယ္ေသာအခါမွ အၾကံမေပးပါ။ (ဆရာၾကီး က ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၀ါဒီျဖစ္လုိ႔ပါ) ဒါေပမယ့္ တကယ့္ အေတြးအေခၚစင္စစ္ ေျပာင္းလဲတာဟာ ၁၉၃၉ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ တည္ေထာင္ၿပီးမွပါ။ ၁၉၂၀ ေက်ာင္းသားသပိတ္ေပၚတယ္။ ဂ်ီစီဘီေအ ေပၚတယ္။ ကြဲတယ္။ ခြဲေ၇းတြဲေရး ၊ ဒုိင္အာခီ စသျဖင့္ ကြဲၾကၿပဲၾကတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ေထာင္တယ္။ ဆရာစံအေ၇းေတာ္ပုံေပၚတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း ျမန္မာျပည္လူထုကို ကြ်န္အျဖစ္က လြတ္ေအာင္လုပ္ေပးႏုိင္တာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္စုိး၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ဗဟိန္းတုိ႔ အစုပါ။ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဆုိတာကလည္း သူတုိ႔စဥ္းစားခ်က္ေတြလြဲေခ်ာ္ၿပီး ျဖစ္လာခဲ့တဲ့အရာပါ။

ဦးနာေအာက္ ဘာလုပ္ခဲ့တယ္ဆုိတာက သမုိင္းမွာ ရွိၿပီးသားပါ။ က်ေနာ္တုိ႔က သမုိင္းကို မအေအာင္ သင္တယ္။ သင္ခန္းစာကို ထုတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အမွားေတြကို ျပန္သုံးသပ္ရပါတယ္။ က်ေနာ္စဥ္းစားမိတာက ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီအခ်ိန္ၾကီးမွာ က်မွ ဦးနာေအာက္ သမုိင္းကို ျပန္ေဖာ္ခ်င္ ေနရတာလဲဆုိတာပါ။ ကုိရဲမြန္တင္တာက ေတာ္ေတာ္ရုိးရွင္းလွပါတယ္။ ဦးနာေအာက္ႏွင့္ စဥ့္ကူမင္းသေဘၤာပါ။ သမုိင္းကို ျပန္တူးဆြခ်င္ဆုိရင္လည္း အနီးစပ္ဆုံးသမုိင္းကို ျပန္သုံးသပ္တာက ပုိတိက်တဲ့ အေျဖကို ရမွာပါ။ ကုိယ္မမွီတဲ့သမုိင္းကို ျပန္သုံးသပ္ရင္ေတာ့ တုတ္ထမ္းဓားထမ္းဆုိတာ အခု ဂလုပ္ဘယ္ေခတ္မွမဟုတ္ပါ။ ပုဂံ သမုိင္းစေျပာကတည္းက အဲဒီလုိ ေျပာရမွာပါ။

ျပည္သူေတြကို အျပစ္တင္မေစာပါနဲ႔ …မွန္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပည္သူေတြကို အျပစ္မတင္ပါ ဘူး။သူမ်ားေတြ ေမဂ်ီေခတ္ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မွန္ပါ့လုပ္ေနရတာက သူ႔ေခတ္နဲ႔သူ ကုိလုိနီျဖစ္ဖုိ႔ပါ။

ည်ဴကလီယားေခတ္ၾကီးမွာေတာ့ မွန္ပါ့ ဘုရား လုပ္မယ္ ဆုိရင္ေတာ သိပ္မနိပ္လွပါဘူး။ လူထုကို စည္းရုံးုဖုိ႔ကေတာ့ မွန္ပါ့ဘုရားနဲ႔ မရေလာက္ပါ။ (တကယ္လုိ႔ ဆက္ေဆြးေႏြးမယ္ဆုိလည္း ရပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ့စနစ္ရဲ့ ေျပာင္းလဲပုံေတြ၊ ဂလုပ္ဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းရဲ့ သေဘာသဘာ၀ထဲမွာ ထင္ေနတဲ့ နယ္ခ်ဲ့ ၀ါဒရဲ့အရိပ္ေတြကို၊ တုတ္ထမ္းဓားထမ္းဖုိ႔ေတာ့ မလုိပါဘူ။ ဒီေခတ္က ေလးနဲ႔ျမႇားေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ရွီမြန္ပီရက္ဇ္က ေျပာခဲ့တာဘဲ)

ZawZaw said...

ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကို အားရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာလို႔ ဦးနာေအာက္ ရႈံးရႈံး သူမွာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရိွတယ္ လို႕ ျမင္တယ္။ အဓိက အရင္းခံက ျမန္မာေတြ မ်ိဳးခ်စ္
စိတ္အားနည္း ၿပီးစုစည္းမႈ႕ မရိွ၊ အေခ်ာင္လိုက္ ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြေၾကာင့္ အလြယ္တကူ ဦးနာေအာက္ ရႈံးခဲ့ တာ လို႕႕ ျမင္တယ္။

ထြန္း said...

အင္း ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့ ေကာ္မန္ ့နဲ ့ပတ္သက္ျပီး အညဥ္းပြားေနတာ တန္ဖိုးရိွတဲ့ အခိ်န္ေတြအခုန္ခံ ျပီး ေဆြးေနြးျက ျငင္းခံုတာျမင္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။

အခုေရးေနရတဲ့စာေျကာင့္ ကိုယ္တိုင္ တန္ဖိုးရိွလွတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ရလို ့နွေမွ်ာ မိေပမဲ့လည္း ေနာက္ပိုင္း ဆက္လာမဲ့သူ ထပ္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမဲ့သူေတြအတြက္ လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။

ဦးနာေအာက္နဲ ့ပတ္သက္လို ့လူထုကို ေစာ္ကားေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကိုျမင့္ေဇနဲ ့ကိုရြက္၀ါကို သိေစခ်င္ပါတယ္။ နုိင္ငံျခားမွာ ဒီလိုဘဲ ရာဇ၀င္ကို ေလ့လာဆန္းစစ္ျပီး ေကာက္ခ်က္ခ် တဲ့ ဘာသာရပ္ ေတြ သင္ျကား ျကရပါတယ္။ ဆိုလိုရင္းကေတာ့ အတိတ္ အေျကာင္းက ေအာင္ျမင္မွု ေတြ အတုယူဖို ့၊ ဆံုးရွဳံးမွု ေတြ ကို ေရွာင္က်ဥ္ဖို ့ဆို တဲ့ ေကာင္းတဲ့ ဘက္က ယူဖို ့ပါဘဲ။

ဒီပံုျပင္ကုိ ေလ့လာတဲ့သူက လည္း ေယဘူယ်သေဘာ အျပင္ သူ ့အျမင္ ကုိယ့္အျမင္ျဖင့္ ေရးခဲ့တာ ေျကာင့္ သမိုင္းေနာက္ကြယ္က ကာယကံရွင္ ဦးနာေအာက္ရဲ့ ခံစားခ်က္ အမွန္ တကယ္ ျဖစ္ရပ္ကို ဘယ္သူကမွမသိသလို သူ့ေဆြးမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ ထဲကတဆင့္ သူ ့ခံစားခ်က္ေတြ မေပၚေပါက္ခဲ့တာ ခုထိပါဘဲ။

ပံုျပင္ထဲမွာ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေတြးရရင္ သေဘၤာခ ေလ်ာ ့ေပးတဲ့ဘက္ကုို ျပည္သူေတြ စီးျကပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ကိုရဲမြန္ေျပာသလို မွန္ပါတယ္။ လူရယ္လို ့ျဖစ္လာရင္ လူ ့ဘ၀ သက္တန္းမွာ အသက္ရွင္ဖို ့စား၀တ္ေနေရး ဖန္တီးရလို ့၊ လူ ့သဘာ၀ ေလာဘ ေမာဟ နဲ ့ယွဥ္လာျပန္ပါတယ္။ ကိုရြက္၀ါေျပာသလို ဦးနာေအာက္ သာ ေလာဘမရိွဘဲ ေစ်းသင့္ေတာ္ မွန္ကန္တဲ့သေဘာၤခနွုန္းနဲ ့ဆဲြရင္ ခုထိ ေအာင္ျမင္ မယ္ ဆိုတာ လံုး၀မွားပါတယ္။ ဘာေျကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ လူမစီး ျကေတာ့လို ့၀င္ေငြ မရိွေတာ့တာပါဘဲ။ အျမတ္မယူ အရင္းနဲ ့ေရာင္းတဲ့သေဘၤာခ နွုန္းထားတာေတာင္ လူမစီးတာ ကိုရြက္၀ါ မစဥ္းစားမိတဲ့ အခ်က္ ဒါမွမဟုတ္ မသိခဲ့တာလားမသိပါ။ ဒါေျကာင့္ ကိုရြက္၀ါေျပာတဲ့ လူထုရဲ့မိ်ဳးခ်စ္စိတ္ ဆိုတာ ကိုရြက္၀ါ ေထာက္ျပနုိင္မလား သက္ေသျပ နိုင္မလား။ ျပည္သူဆိုတာထက္ အဲဒီနယ္က သေဘာၤစီးသူ လူစုလို ့ေျပာခ်င္ပါတယ္။ သူတို ့သာ မိ်ဳးခ်စ္စိတ္ ရိွခဲ့ရင္ ဦးနာေအာက္ရဲ့ အျမတ္မပါဘဲ ေငြရင္းနဲ ့ေရာင္းတဲ့ သေဘာၤခကို စီးျကမွာပါဘဲ။ စာေရးသူအေနနဲ ့ဒီအထိ ကိုဘဲ ေယဘူယ်သေဘာထားျပီး ေကာ္မန္ ့ေရးခဲ့တာပါဘဲ။

ဒုတိယအခ်က္အေနနဲ ့အရင္းထက္ ေလ်ာ့ျပီး သေဘၤာခနွန္း ယူတဲ့အပိုင္းေရာက္လာ ေတာ့ စီးပြားေရးအပိုင္းနဲ ့လူ ့သဘာ၀နဲ ့ဆုိင္လာျပီ။ ကိုရြက္၀ါ ေျပာတဲ့အပိုင္းေတြ ၀င္လာပါတယ္။ စီးပြားေရးေလာကမွာ ယွဥ္ျပိဳင္လာရင္ အနိုင္အရွဳံးအျပတ္ တိုက္ရေတာ့မွာပါ။ ဒါဟာ လည္း လူ ့သဘာ၀ဘဲလို ့ေျပာရေတာ့မွာဘဲ။ ဒီေနရာမွာ မိ်ုဳးခ်စ္စိတ္ အပိုင္း ထက္ စီးပြားေရးရယ္ လူ ့စိတ္သဘာ၀နဲ ့ႏြယ္လာပါျပီ။ တခိ်ဳ ့စိတ္သေဘာထား ျပင္းထန္ တဲ့သူေတြ ဆိုရင္ ျပတ္သားစြာ လုပ္တတ္ျကပါတယ္။ တခ်ိဳ ့လူေတြက ေတာ့ စီးပြားေရးလွည့္ကြက္နဲ ့ ျပိဳင္ဘက္နဲ ့ပူးေပါင္းျပီး လူထုကို လက္၀ါးျကီးအုပ္ျကမွာပါ။ တခ်ိဳ ့ကေတာ့ လက္ရိွစီးပြားေရးထက္ တျခားနည္းလမ္းနဲ ့စီးပြားေရးကို ျပန္စမယ္ သို ့မဟုတ္ လံုး၀ အရွံုဳးမေပၚခင္ ရပ္လိုက္မယ္။ ဒါဟာ လူ ့သဘာ၀နဲ ့ဆုိင္သြားပါျပီ။

ဒုတိယ အပုိင္းအေနနဲ ့ကိုယ္တုိင္ေရးခဲ့တဲ့ ေကာ္မန့္ ကမဆိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါက ကုိရဲမြန္ ေျပာသလို လူ ့သဘာ၀နဲ ့ဘဲဆို္င္ေတာ့မယ္ ျမင္လာပါတယ္။

သမုိင္းကို ေယဘူယ်သေဘာကို ေ၀ဖန္လိုက္တယ္ဆို ေပမဲ့ကိုရြက္၀ါတို ့လို သူမ်ား အျမင္ကို ေလးနက္စြာ ေ၀ဖန္ျပီး တုန္ ့ျပန္တတ္တဲ့လူမ်ိဳးရိွတယ္ဆိုတာ သတိ မထားမိဘဲ အမွတ္တမဲ့ မွတ္ခ်က္ ေရးခဲ့မိသူ အီေဖကိုယ္ ကို ဘဲ ကုိယ့္ကိုကုိယ္ေတာင္ အျပစ္တင္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနရပါတယ္။

ကုိရြက္၀ါတင္တဲ့ပို ့စ္ကုိဖတ္ျပီး အျငင္းမပြားခ်င္လို ့သူအျမင္နဲ ့သူပါဘဲလို ့အေကာင္း ျမင္၀ါဒနဲ ့ျငိမ္းခ်မ္းစြာ တုန္ ့ျပန္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာင္လူထုကို ေျပာရင္ ဆင္ျခင္ပါဆို တဲ့စကားျဖင့့္ ကုိရြက္၀ါက ထပ္ ဆင့္လိုက္ပါေသးတယ္။

ေ၀ဖန္ အျငင္းပြားတာထက္ ေဆြးေနြးတာ အမွားအမွန္ ေထာက္ျပတာ ကုိယ့္အျမင္တင္ျပတာ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ တဖက္သပ္ ယူဆျပီး အခိိ်န္ကုန္ခံ နိုင္လြန္းတာကိုလည္း အံ့ျသမိပါတယ္။ ကုိယ့္ေကာ္မန္ ့က ကိုရြက္၀ါရဲ့ စိတ္ေဒါသ နဲ ့အခ်ိန္ ကုိ စုိးမိုးသြားတာ လည္း မထင္မိေလာက္ ေအာင္ အံ့ျသပါတယ္။

ကဲဒီေလာက္နဲ ့ဘဲ ေရးျပီး ကိုယ့္ရဲ့အခ်ိန္ ကို ျဖဳန္းလိုက္ပါတယ္။ ဘေလာက္ကာမွာ ေရးရင္ ကဲ့ရဲ့ေ၀ဖန္ အခ်ိန္ကုန္ခံမဲ့အစား ဘယ္သူ ဘယ္လို ဗဟုသုတရမလဲ ။ ဘာအက်ိဳးရိွမလဲ၊ ဘာအသံုး၀င္တဲ့ ပညာရမလဲ၊ ဘယ္လို ကူညီရမလဲဘဲ စဥ္းစား အခ်ိန္ေပး ေရးပါတယ္။

ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္၀င္စားစြာ အျမင္တင္ျပေပးတဲ့ ကိုရဲမြန္၊ မစိုး၀ဒ္၊ မေမျငိမ္း၊ ကိုဘာလာေဂါက္၊ (ကိုဖုိးေဇ)ကုိျမင့္ေဇ၊ (ကုိေတာသား)ကိုရြက္၀ါ နွင့္ တျခားတျခားေသာ အခိ်န္ကုန္ခံ ေဆြးေႏြးသူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္။

မဂြိဳင္း
http://joyful4all.blogspot.com/
အားလံုးကို ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ လာလည္နိုင္ပါတယ္။ ကမာမွာျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ေလ့လာစရာ အေျကာင္းအရာ၊ ဗဟုသုတ မ်ား၊ စိတ္ျကည္နဳးစရာ စိတ္၀င္စားစရာ၊ ေပ်ာ္ရြင္ျကည္နဳးစရာ၊ ရီစရာအျဖစ္ပ်က္ေတြ နဲ ့ ေအာ္လိုင္းဗိန္းေဓါထဲက ေမးခြန္းေတြနဲ ့နြယ္တဲ့ က်န္းမာေရး အျမင္ ေတြသာ ေရးထားပါတယ္။

ရတ္္မန္ said...

ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ပုိစ့္တစ္ခုပါပဲ ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္ဗ်ာ ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ မြန္လူမ်ဳိးသူရဲေကာင္း အေၾကာင္းကုိ ေရးေပးတဲ့အတြက္။ က်ေနာ္လည္း မြန္လူမ်ဳိးအေၾကာင္းေတြ အရမ္းေရးခ်င္ေနတာ အခ်က္ အလက္ေတြက မရွိေတာ့ ကုိယ္သိထားသလုိသာ ေရးလုိ္က္ရင္ အမွားေတြပါလာမွာ စုိးလုိ႔ပါ။ ေက်းဇူးတင္ ပါတယ္ဗ်ာ အားလုံးကုိ။

ကာရန္မဲ႔ အေတြးစမ်ား © 2008 Por *Templates para Você*