Wednesday, June 13, 2007

ျဖစ္ခ်င္တာေတြမ်ားတဲ႔ ကၽြန္မ



ကၽြန္မ ငယ္ငယ္က ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္ျမင္သမွ် လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္မ သေဘာက်ခဲ႔တယ္။ အရြယ္ကလည္း ၅ နွစ္ကေန ၁၀နွစ္ေက်ာ္အထိ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေတာ႔ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမား တစ္ခုမွ မပါဘူး။


ပထမဆံုး ကၽြန္မ မူႀကိဳဆရာမ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္မ ညီမေလး ၃ နွစ္ေက်ာ္ ၄နွစ္ကို သူ႔ထက္ အသက္ ၂နွစ္ခြဲႀကီးတဲ႔ ကၽြန္မက မူႀကိဳ အပို႔အႀကိဳ လုပ္ေပးရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မတို႔ ေလာဓေလးကို ေျပာင္းလာခါစ တိုက္ကုန္းမွာ ေနအိမ္လြတ္မရွိေသးလို႔ ေအာက္ဘက္က မူႀကိဳေက်ာင္းနဲ႔ ေနာက္ခ်င္းကပ္ရက္ ၀န္ထမ္းအိမ္မွာ ေနေနရတဲ႔ခ်ိန္... အိမ္နဲ႔ မူႀကိဳနီးေတာ႔ ကၽြန္မက အပို႔အႀကိဳ လုပ္ရတာေပါ႔။ နီးတယ္ဆိုေပမဲ႔ တေကြ႔တပတ္ႀကီးေတာ႔ သြားရတာပါပဲ။ တခါတခါ ညေနဘက္ ညီအစ္မနွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းတြဲလို႔ အိမ္အျပန္ ကားလမ္းေပၚမွာ တစ္စီးထဲေသာကားနဲ႔ ထုပ္စီးတိုးသလိုလည္း ျဖစ္ဖူးရဲ့။ ကားက ကၽြန္မတို႔ညီအစ္မ နွစ္ေယာက္ကိုေရွာင္၊ ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မကလည္း ကားကို ေရွာင္နဲ႔ ေရွာင္တဲ႔ဘက္ခ်င္း တူေနေတာ႔ ထုပ္စီးတိုးသလို ျဖစ္ေနေတာ႔တာေပါ႔။ ေနာက္ဆံုး ကားက ရပ္ေနလိုက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ညီအစ္မ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္တဲ႔ထိ ေစာင္႔ေနမွပဲ ကားနဲ႔လူ ထုပ္စီးတိုးတမ္း ၿပီးေတာ႔တယ္။ ညေနတိုင္း ညီမကို ေက်ာင္းႀကိဳသြားရင္ ေတြ႔ရတဲ႔ မူႀကိဳဆရာမ မ်က္နွာေလးက အရမ္းေအးခ်မ္းတာပဲ။ အဲဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္မက မူႀကိဳဆရာမ ျဖစ္ခ်င္တာေလ။ တခါတေလ ညီအစ္မနွစ္ေယာက္ ဆရာမအိမ္လိုက္လည္ရင္း ဆရာမကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာေတြက်လို႔... ဒါက ကၽြန္မငယ္ငယ္က ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ထဲက တစ္ခုေပါ႔။

ေနာက္က် ဘာျဖစ္ခ်င္လဲဆိုေတာ႔ ကယားမေလး အရမ္းျဖစ္ခ်င္တယ္။ ပလိုင္းကို လြယ္လုိ႔ ေတာထဲမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ခူးရတာကို ဘယ္လိုသေဘာက်မွန္း မသိဘူး။ ေတာင္ေပၚေဒသေတြမွာက ရိုးရိုးေတာင္းေတြ၊ ပလံုးေတြကို ရြက္ၾက၊ သယ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ပလိုင္းဆိုတာကို ႀကိဳးရွည္ရွည္ တပ္ထားတဲ႔ ေတာင္းတစ္မ်ိဳးလို႔ ေျပာလို႔ရမလား မသိဘူး။ စလြယ္သိုင္း လြယ္လို႔လည္းရ၊ ေခါင္းေပၚတင္ၿပီး ေနာက္ေက်ာမွာ တြဲေလာင္းခ် သယ္လာလို႔လည္း ရတယ္ေလ။ ကၽြန္မတို႔ အိမ္အေနာက္ဘက္က (အေရွ႕ဘက္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရတာပဲ) ဆရာ၀န္အိမ္မွာ သမီး သံုးေယာက္ရွိတယ္။ အႀကီးဆံုးက ကၽြန္မထက္ ၃၊ ၄ နွစ္ႀကီးလို႕ ကၽြန္မတို႕နဲ႕ မေပါင္းျဖစ္ဘူး။ အလတ္မကေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ညီအစ္မနွစ္ေယာက္နဲ႔ ရြယ္တူ ကဲေဖၚကဲဖက္ေတြေပါ႔။ သူတို႔အိမ္ေလးက ကုန္းေစာင္းေပၚမွာ ေဆာက္ထားတာဆိုေတာ႔ သူတို႔ျခံထဲမွာ သြားကစားရင္ ကၽြန္မတို႔ ကယားမ လုပ္တမ္းပဲ ကစားၾကတယ္။ အဲဒီပလိုင္းႀကိဳးေလးကို ေခါင္းေပၚတင္လို႔ ေတာင္းထဲမွာ ထည့္ခ်င္ရာထည့္ထားၿပီး ကုန္းေစာင္းေပၚ တက္လိုက္၊ ဆင္းလိုက္နဲ႔ ကစားရတာ အေမာပါပဲ။ သူတို႔အိမ္မွာ စေတာ္ဘယ္ရီပင္ေတြလည္း စိုက္ထားေလေတာ႔ စေတာ္ဘယ္ရီသီးေတြ ခူးတယ္ဆိုၿပီး မထြက္တဲ႔နဖူးက ေခၽြးကို သုတ္လိုက္၊ အရမ္းကို ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ပံုမ်ိဳးနဲ႔ မာလကာပင္ရင္းမွာ ထိုင္ၿပီး အေမာေျဖသလို လုပ္လိုက္နဲ႔ ကေလးသဘာ၀ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ရတာကိုလည္း ဘာရယ္မသိ အားေတြက်လို႔။

အိမ္ေရွ႕ကေန အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး ကယားမႀကီးေတြ ျဖတ္သြားရင္ သူတို႔ရဲ့ ေျခေထာက္ေတြမွာ ၀တ္ထားတဲ႔ ကြင္းမဲမဲေလးေတြကို တစ္ေယာက္ တစ္ကြင္းေတာင္း၊ ၿပီးရင္ အဲဒီကြင္း မေတာ္တေရာ္ကို ေျခေထာက္မွာ စြတ္၊ ကြင္းက ႀကီးၿပီး ေခ်ာင္ေခ်ာင္ က်လို႔ လမ္းေလွ်ာက္မရျဖစ္နဲ႔... ကၽြန္မတို႔မွာ အလုပ္ကို ရႈပ္ေနၾကတာပဲ။ အဲဒီ ကယားမႀကီးေတြက သူတို႔ ေျခမ်က္စိကေန ေျခသလံုးရင္းထိ အျပည့္၀တ္ထားတဲ႔ ကြင္းေတြကို ဘယ္ခ်ိန္ေတာင္းေတာင္း တစ္ကြင္းစီ ခၽြတ္ေပးသြားတာပါပဲ။ ညေန ကစားၿပီးရင္ေတာ႔ အဲဒီႀကိဳးကြင္းမဲမဲေလးေတြလည္း ဟိုခ်၊ ဒီခ်နဲ႔ ရွာမရေတာ႔ပါဘူး။ အဲလို စည္းကမ္းကလည္း ရွိေသး...

ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မ ေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ အျဖဴ၊ အစိမ္း၀တ္စံုကို ၀တ္၊ လက္ကိုင္ပု၀ါေလး ခါးမွာ ထိုးထည့္၊ ႀကိမ္ျခင္း လွလွေလးနဲ႔ ႀကိမ္လံုးႀကီးကိုင္ထားတဲ႔ ဆရာမ လွလွေလး ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တယ္။ ဒါကေတာ႔ ကိုယ္႔ဆရာမေတြ ၾကည့္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္တာေပါ႔ေလ။ ကၽြန္မ သူငယ္တန္းတုန္းက ဆရာမကို မမွတ္မိေတာ႔ေပမဲ႔ တစ္တန္းနွစ္က ဆရာမကိုေတာ႔ အရမ္းခ်စ္တယ္။ ဆရာမနာမည္က ေဒၚျဖဴျဖဴဦးတဲ႔။ နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ပုပု ဆရာမေလးေလ... ဆရာမရဲ့ နႈတ္ခမ္းမွာ နႈတ္ခမ္းေမႊး ေရးေရးေလးရွိေနတာကိုလည္း မွတ္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာမ အသက္က ၂၀ ေက်ာ္ေပါ႔... ခု ကၽြန္မ လက္ရွိအသက္ထက္ေတာင္ ငယ္ေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႔ နွစ္တန္းနွစ္မွာ နံပါတ္ (1) က မူလတန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ဆရာမ ေျပာင္းရေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ ဆရာမကို ဖက္ဖက္ငိုတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ဆရာမလည္းငို၊ ကၽြန္မတို႔လည္း ငိုၾကေပါ႔။ နွစ္တန္းေက်ာင္းသူျဖစ္သြားတဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကို စာသင္ရတဲ႔ ဆရာမ မဟုတ္ေတာ႔ေပမဲ႔ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္တိုင္း ဆရာမဆီသြားၿပီး စကားေျပာေနက်ေလ။ ဆရာမက ေလာပိတမွာေနေတာ႔ သူ႔အိမ္နဲ႔ နီးနီး ေက်ာင္းေျပာင္းရတာ ေပ်ာ္ေနမွန္း မသိခဲ႔ပါဘူး။ ေနာက္တေန႔ ဆရာမကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းေျပာင္းခ်င္မွန္း သိတဲ႔ခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆရာမကို စိတ္နာခဲ႕တယ္။ ငိုထားတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ နွေမ်ာပါတယ္... ကၽြန္မတို႔နဲ႔ ေ၀းရာသြားတဲ႔ ဆရာမကို ဘယ္ေတာ႔မွ မေခၚေတာ႔ဘူးလို႔... ေနာက္ေတာ႔ နံပါတ္ (1)စက္ရံုက ကားေမာင္းသမား တစ္ေယာက္နဲ႔ ဆရာမ အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ႔ သတင္းကို ၾကားရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက ေျပာင္းသြားထဲက ဆရာမနဲ႔ေတာ႔ အဆက္အသြယ္မရွိေတာ႔႔ပါဘူး။

တစ္နွစ္ေလာက္ အၾကာမွာ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔ရြာကေန ၂ မိုင္ေက်ာ္ေ၀းတဲ႔ ၁၀မိုင္ကုန္းဘက္ကို ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ အလည္လိုက္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မတို႔က ေလာပိတဘက္ အျပန္ကုန္ဆင္း၊ ဆရာမတို႔က နံပါတ္(1) ဘက္ အသြားကုန္းတက္မွာ ဆံုမိၾကတယ္။ ဆရာမကလည္း သူ႕ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္လာခ်ိန္ေလ။ အေဖၚဆရာမ နွစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔ အတူ ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔ စက္ဘီးတြန္းလာတဲ႔ ဆရာမကို ေတြ႔တယ္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ လြမ္းေနေပမဲ႔ စိတ္နာမယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေျပာထားေတာ႔ ရယ္ေတာင္မျပခဲ႔ဘူး။ ဆရာမက သူ႔အိမ္ အလည္ေခၚတယ္။ ေရွ႕နားဆို အိမ္ေရာက္ေတာ႔မွာတဲ႔ အျပန္က်ရင္ သူ႕အမ်ိဳးသားကို လိုက္ပို႔ခိုင္းမယ္ဆိုတာေတာင္ ကၽြန္မလိုက္မလည္ဘဲ ဇြတ္ျငင္းလို႔ စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေျပာဘဲ လွည့္ထြက္ခဲ႔တယ္။ ဆရာမ ကၽြန္မကို အၾကာႀကီး ရပ္ၾကည့္ေနခဲ႔မွန္း ကၽြန္မ သိပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေလာဓေလးကေန ရန္ကုန္ ျပန္ေျပာင္းလာခ်ိန္ထိ ဆရာမနဲ႔ ထပ္မေတြ႕ရေတာ႔ဘူး။ ဆရာမ ဘယ္မွာေနမွန္းလည္း ကၽြန္မ မသိပါဘူး။ အခ်ိန္ေတြကိုသာ ျပန္ေရႊ႕လို႔ရမယ္ဆိုရင္ ဆရာမနဲ႔ေတြ႔ခဲ႔တဲ႔ အဲဒီညေနခင္းေလးကို ကၽြန္မ ျပန္ေရာက္ခ်င္လိုက္တာ... ၿပီးရင္ ဆရာမအိမ္ေလးမွာ တညေနလံုး ေနရင္း ဆရာမနဲ႔ စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာခဲ႔မွာ။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မျဖစ္နိုင္ေတာ႔ပါဘူးေလ...

ေနာက္ ေလးတန္းနွစ္က ဆရာမနွစ္ေယာက္နာမည္က ေဒၚသြယ္သြယ္ေအာင္နဲ႔ ေဒၚတင္မိုးခိုင္။ သူတို႔လည္း အဲဒီတုန္းက အသက္ ၂၀ ပတ္၀န္းက်င္ပဲ ရွိဦးမယ္။ ဆရာမ နွစ္ေယာက္ကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အရမ္းခင္ၾကတယ္။ စာအသင္အျပေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ စာအသင္ေကာင္းသလို၊ စာမရရင္လည္း လက္သံေတာ္ေတာ္ေျပာင္ပါတယ္။ (စကားစပ္မိလို႔ေျပာရရင္ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာက အတန္းတိုင္း A ခန္းနဲ႔ B ခန္းပဲရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေရာက္တဲ႔အခါ A ခန္းကေန J ခန္းထိရွိေတာ႔ ကၽြန္မတို႔မွာ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး အံ့ဩရေသးတယ္။) ကၽြန္မတို႔ စတုတၳတန္းနွစ္ခန္းတြဲ ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုထဲ ကုန္းေပၚမွာ ထီးထီးႀကီး တည္ရွိေနေတာ႔ ေအာက္ဘက္က ပင္မေက်ာင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အလွမ္းကြာၿပီး သီးသန္႔လို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ဆရာမနွစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ၄ တန္း ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ လူမရွိတဲ႔ကၽြန္းမွာ ေနေနရသလိုပဲ။ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

တခါတေလ ဆရာမေတြက စေနေန႔ကို အခ်ိန္ပိုဆိုၿပီး ေက်ာင္းမွာ စာေခၚသင္တတ္ေသးတယ္။ အဲဒီလိုေန႔ဆို ဆရာမ နွစ္ေယာက္ ဆံထံုးမထံုးဘဲ ဆံပင္ကိုခ်၊ အိမ္ေနရင္း အျပင္အ၀တ္အစားေလးေတြနဲ႔ တမ်ိဳးၾကည့္ေကာင္းေနတတ္တယ္။ စာသင္ၿပီး ခဏနားတဲ႔ခ်ိန္ ဆရာမနွစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြန္မတို႔နဲ႔အတူ ေရာကစားတတ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ကစားတာက တန္းျမင္႔ခုန္တာပါ။ ႀကိမ္ပင္ကိုျဖတ္ၿပီး လူနွစ္ေယာက္က တဘက္တခ်က္ကိုင္ ေအာက္က ေကာက္ရိုးခံၿပီး ေျခသလံုးအျမင္႔ကေန စခုန္လိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆံုး ေခါင္းေပၚကေန လက္တလံေတြထိကို ေရာက္ေရာ... ကၽြန္မကေတာ႔ ပခံုးေလာက္ထိပဲ ခုန္နိုင္တယ္... ၿပီးရင္ ထြက္လိုက္ေရာ။ ကစားလို႔ ေမာၿပီဆို ဆရာမေတြက စာျပန္သင္တယ္...

ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မ ျဖစ္ခ်င္တာ တမ်ိဳးေျပာင္းသြားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ သူငယ္ခ်င္းတစု တူး၀မ္းတူး အရမ္းျဖစ္ခ်င္လာတာ။ တူး၀မ္းတူးဆိုတာက နယ္လွည့္ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရးတပ္ဖြဲ႔ကို ေခၚတာပါ။ ဘာေၾကာင္႔ အဲလို ေခၚတာလဲေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ခုထိမသိဘူး။ ကၽြန္မအထင္ အဲဒီနယ္လွည့္ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရးတပ္ရဲ့ တပ္ရင္းတစ္ရင္း နာမည္ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ ကၽြန္မတို႔ကေတာ႔ အဲဒီ နယ္လွည့္ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရးရဲ့ ဘယ္တပ္ရင္းပဲလာလာ 212 လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ နယ္လွည့္ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရးဆိုတာကို ထပ္ရွင္းရရင္ သူက စစ္မတိုက္ရတဲ႔၊ အက၊ အခုန္ အနွပညာ၀ါသနာပါတဲ႔ စစ္သား၊ စစ္သမီးေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာပါ။ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားက စစ္တပ္ေတြကို လိုက္လံေဖ်ာ္ေျဖရတဲ႔ တပ္ဖြဲ႔ေတြေပါ႔။ ကၽြန္မတို႔ဆီက စက္ရံုအရာရွိေတြနဲ႔ စစ္တပ္မိသားစုေတြအတြက္ နွစ္တိုင္းလာပါတယ္။(၁၉၉၂ ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ မလာေတာ႔ဘူး...) ျပဇာတ္၊ ယိမ္း၊ စတိတ္ရိႈး အကုန္ေဖ်ာ္ေျဖပါတယ္။ ပြဲငတ္တဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ရြာလံုးကၽြတ္ အားေပးၾကတယ္။ အဲဒီမွာ တူး၀မ္းတူးက စစ္သမီးေတြလို ကၽြန္မတို႔ အရမ္းျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တာပါ။ သူတို႔ေတြက လံုးႀကီးေပါက္လွလို႔ေျပာရမယ္။ ယူနီေဖာင္းနဲ႔လည္း ေတာ္ေတာ္လွၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကေလးအျမင္မို႔လည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ႀကီးလာရင္ တူး၀မ္းတူး လုပ္မယ္က တျပားမွ မေလ်ာ႔ဘူး။ အိမ္က မိဘကိုေတာ႔ မေျပာရဲပါဘူး။ အိမ္က ျဖစ္ေစခ်င္တဲ႔ ဆရာ၀န္လုပ္မယ္ပဲ ေျပာရဲပါတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ဘယ္တုန္းကမွ ကၽြန္မ ဆရာ၀န္ မျဖစ္ခ်င္ခဲ႔ပါဘူး။

ေနာက္တခါ တူး၀မ္းတူးနဲ႔ အၿပိဳင္ ျဖစ္ခ်င္တာတစ္ခုကေတာ႔ ကၽြန္မအေဖလို အင္ဂ်င္နီယာ အရာရွိ ျဖစ္ခ်င္တာပါ။ ကၽြန္မတို႔ ဒီလို တူး၀မ္းတူးပြဲနဲ႔ ဘာပြဲညာပြဲပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မတို႔က ရာဇမတ္ကာထားသလိုထဲမွာ ထိုင္ခံုေတြနဲ႔ ေရွ႕ဆံုးမွာ မိန္႕မိန္႕ႀကီး ထိုင္ၾကည့္ရေလေတာ႔ ကေလးပီပီ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ပါတယ္။ အလုပ္သမားသားသမီးေတြ ျဖစ္တဲ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ရိုးရိုးရြာသားေတြက ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ေနရာဦးရတဲ႔ ေျမႀကီးေပၚမွာ ဖ်ာခင္းၿပီး ထိုင္ၾကည့္ေနရခ်ိန္မွာ အေဖနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္က VIP ေနရာမွာ ထိုင္ေနရတာဆိုေတာ႔ ကၽြန္မအေဖလို ျဖစ္ခ်င္လာတာေပါ႔။

ဒီလိုနဲ႔ ညတိုင္းလိုလို ကၽြန္မအိပ္မက္ထဲမွာ တူး၀မ္းတူးတလွည့္၊ အင္ဂ်င္နီယာတလွည့္နဲ႔ ေနရာယူခဲ႔တယ္။ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္တဲ႔ခ်ိန္မွာေတာ႔ တူး၀မ္းတူးဆိုတာကို ျဖစ္ခ်င္ခဲ႔တဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေတြးေတြးၿပီး ရယ္ေနမိတယ္။ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ခ်င္တဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာေတာ႔ ကၽြန္မျဖစ္လာၿပီ ထင္ပါရဲ့...

s0wha1

Print this post

4 comments:

Chocolaier said...

အစ္မေရ
အစ္မျဖစ္ခ်င္တာ ခ်ဳိကို႔ေလာက္ မမ်ားေသးပါဘူး။ ဘေလာ့ဂ္နာမည္ကိုက ၾကည့္ပါလား။ :P

ကလိုေစးထူး said...

ဒိုင္ယာယီတခုကို ဖတ္ခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ ေရးထားသလိုပဲ။ ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္။ ကုိႀကီး ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာမကေတာ့ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီးကြ၊ ကုိႀကီးေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းကက်ေတာ့ ပုံစံတမ်ိဳး အသက္ႀကီးတဲ့ ဆရာ/ဆရာမေတြက ကေလးေတြရဲ့ အႏြံအတာကို ပိုခံႏိုင္လို႔တဲ့.. အတန္းငယ္ေတြကို အသက္ႀကီးႀကီးထားတယ္။ ဆရာမက ရပ္ေငးၿပီး ၾကည့္က်န္ခဲ့မွာကို သိေနတယ္လို႔ ေရးထားတာ မ်က္စိထဲေတာင္ ျမင္ေယာင္တယ္။ ညီမေလးတုိ႔ အေခၚ 212 ကုိ ကုိႀကီးတို႔ နယ္ဘက္မွာေတာ့ နပစ လုိ႔ ေခၚတယ္။ နယ္လွည့္ ျပည္သူ႔ဆက္ဆံေရး တပ္ခြဲေပါ့။ အရင္ကေတာ့ တပ္ခြဲ(၁) နဲ႔ (၂) ပဲ ရိွတယ္။ ကုိႀကီး ျမန္မာျပည္က ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တပ္ခြဲ(၄) အထိ ရိွေနၿပီ။ ေျပာသာ ေျပာရတယ္ အဲဒီ တပ္ခြဲေတြ လာလာကျပရင္ ကုိႀကီးတို႔ ၿမိဳ႔မွာလဲ ေတာ္ေတာ္ကို ႀကိဳက္ၾကသား။ ပြဲငတ္ၾကလို႔နဲ႔ တူပါတယ္။ ဟာသျပဇာတ္ တခုမွတ္မိေသးတယ္။ တိုက္ပြဲတခုေပါ့ကြာ၊ တပ္သားေတြက တေယာက္ၿပီး တေယာက္ က်ဆုံးေနၾကတယ္ေပါ့..။ အဲဒီမွာ ရဲေဘာ္တေယာက္က သူ႔အရာရိွကို `ဗိုလ္ႀကီး…. တေယာက္ၿပီး တေယာက္က်ေနတယ္၊ အားလုံး ထိကုန္ၿပီ´ လို႔ ေအာ္ေျပာတယ္ေပါ့။ အဲဒီမွာ ဗိုလ္ႀကီး အျဖစ္သရုပ္ေဆာင္သူက `ေအး. ဖား တက္ တက္၊ ဖား တက္ တက္´ လို႔ ေျပာေတာ့ တပ္သားေတြက ဖားလိုပုံစံလုပ္ျပၿပီး တက္ၾကတယ္ေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ ဘယ္လုိသေဘာနဲ႔ ျပက္လုံးထုတ္ခဲ့တယ္ မသိေပမယ့္ ေအာက္က လူေတြက ကိုယ္နားလည္ခ်င္သလို နားလည္ၿပီး ရယ္လုိက္ၾကတာ တအုန္းအုန္း။

ဒီပုိ႔စ္ကို ဖတ္ၿပီးေတာ့ ကုိႀကီးလဲ နယ္ကို ျပန္သတိရသြားနဲ႔ ကြန္မန္႔ေတာင္ အေတာ္ရွည္သြားတယ္။ :)

ေမျငိမ္း said...

ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့စာ..
ဒီစာမ်ိဳး ဘေလာ့မွာပဲ ဖတ္ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။
ငယ္ဘ၀အေတြးေတြကို ဒီတိုင္းျပန္ေရးႏိုင္တာ ခ်ီးက်ဴးစရာ..

ေမဓာ၀ီ said...

ဒီလိုပဲ … မေမလည္း ငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္မက္ေလးေတြ … မ်ဳိးစံု မက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကမ်ားၿပီး ျဖစ္မလာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္တဲ့အခါ ျဖစ္၊ တခါတေလေတာ့လည္း ကိုယ့္ထက္ ဆိုးတဲ့သူေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ကိုယ္ျဖစ္ေနတဲ့ဘ၀ကိုပဲ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ မိတတ္ေသး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ညီမေလးျဖစ္ခ်င္တာေတြ မ်ားေပမယ့္ အားလံုးက ႐ုိးသားျဖဴစင္ တာပါပဲ … ။

ကာရန္မဲ႔ အေတြးစမ်ား © 2008 Por *Templates para Você*