Saturday, June 2, 2007

ေလာဓေလးနွင္႔ ေလာပိတ



ကၽြန္မေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ေလာပိတ (၁) ဆိုတဲ႔ပို႔စ္နဲ႔ ဖတ္ခ်င္ရာဖတ္ရန္မွာ ကၽြန္မခ်စ္တဲ႔ ေလာဓေလး လို႔ Label နာမည္ ေပးထားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မကို စာလံုးေပါင္း မွားေနတာလားလို႔ လာေမးၾကတဲ႔လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္... (တခ်ိဳ႕က ကၽြန္မခ်စ္တဲ႔ ေလာပိတ မဟုတ္ဘူးလားတဲ႔... တခ်ိဳ႕ကလည္း ေလာဓေလ႔ မဟုတ္ဘူးလားတဲ႔... ဘာလို႔ ေလာဓေလ႔ မဟုတ္ဘူးလားလို႔ ေမးမွန္း ခုထိ ကၽြန္မ နားမလည္ဘူး... ေလာဓေလးက ရြာနာမည္မွန္း မသိလို႔ေျပာတာျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ့...
ႀကံဳမွ သူ႔ကို ျပန္ေမးၾကည့္ေတာ႔မယ္...) အဲ႔ဒီေတာ႔ ေလာပိတနဲ႔ ေလာဓေလး ကြာျခားခ်က္ကို ပို႔စ္တစ္ခုအေနနဲ႔ သီးသန္႔ေရးၿပီး ရွင္းျပဖို႔ျဖစ္လာပါတယ္...

တကယ္ေတာ႔ ေလာဓေလး၊ ေလာပိတ ဆိုတာ သီးသန္႔စီရွိတဲ႔ ရြာနာမည္ေတြပါ... ေလာဓေလးေက်းရြာက ေလာပိတ ေက်းရြာအုပ္စု ထဲမွာပါတဲ႔ ရြာတစ္ရြာပါ... ေလာဓေလးမွာ ရွိတဲ႔လူဦးေရထက္ ေလာပိတမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ႔လူ ပိုမ်ားပါတယ္... အဲဒီေတာ႔ ေလာပိတကို ေက်းရြာႀကီးလို႔ေခၚနိုင္မယ္ထင္တယ္... ဒါေပမဲ႔ ေလာပိတ ေရတံခြန္နဲ႔ ေလာပိတ အမွတ္ (၂) ေရအားလွ်ပ္စစ္စက္ရံုရွိတာက ေလာဓေလးေက်းရြာမွာပါ... ကၽြန္မက ကၽြန္မေနခဲ႔တဲ႔ ေလာဓေလးရြာအေၾကာင္း ေရးေနေပမဲ႔ ေလာဓေလးလို႔ ေျပာရင္ လူအမ်ားစု မသိမွာ စိုးလို႔ ေလာပိတလို႔ ေရးခဲ႔တာပါ... တကယ္တန္း ကၽြန္မတို႔ ေနထိုင္ခဲ႔ရတာက ေလာဓေလးေက်းရြာမွာပါ...

ဒီထက္ ရွင္းေအာင္၊ မ်က္လံုးထဲ ျမင္လာေအာင္ ေျပာရရင္ ကၽြန္မတုိ႔ ကယားျပည္ရဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ လြိဳင္ေကာ္ကေန ေလာဓေလးကို ၁၂ မိုင္ေက်ာ္ေ၀းၿပီး ကားနဲ႔ ၁ နာရီနီးပါး လာရပါတယ္... လမ္းမွာ ေတာင္ေပၚရြာေလး တစ္ရြာ၊ နွစ္ရြာနဲ႔ ေတာအုပ္ေတြပဲ ျမင္ရမယ္... အဲဒီ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ စစ္ေဆးေရး ဂိတ္ ၃ ဂိတ္ကို ျဖတ္ရပါတယ္... ၄င္း ဂိတ္ေတြကို ေရာက္ရင္ ကားေပၚက လူအကုန္ လမ္း
ဆင္းေလွ်ာက္ရတယ္... အင္ဂ်င္နီယာအရာရွိ အမ်ားစုကေတာ႔ ရြတ္ၿပီး ကားေပၚက မဆင္းဘဲ ေနတတ္ၾကပါတယ္... (အဲဒီလို လမ္းဆင္း မေလွ်ာက္တဲ႔အတြက္ အစိမ္းေရာင္၀တ္ေတြနဲ႔ ျပႆနာ ျဖစ္ေပါင္းလည္း မနည္းပါဘူး... ေနာက္မွ ပို႔စ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ကၽြန္မေရးပါဦးမယ္...) ကားေပၚက ရွိသမွ် ပစၥည္းေတြကို သူတို႔ပစၥည္းမဟုတ္တိုင္း က်ိဳးက်ိဳးပဲ႔ပဲ႔ အားရပါးရ လွန္ေလွာရွာေဖြတတ္ပါတယ္... ေလာပိတထဲကို လူစိမ္းအ၀င္မခံတဲ႔အတြက္ ဒီဂိတ္ေတြက အျပင္လူ မ၀င္ရေအာင္ စီစစ္တားျမစ္တဲ႔ ေနရာေတြလို႔ ေျပာၾကတာပဲ... ဒီေတာ႔ ေတာ္ရံုလူ ေလာပိတကို အလည္လာလို႔ေတာင္မရပါဘူး... အရင္ကေတာ႔ စစ္ေဆးေရးဂိတ္က ၁ ခုေလာက္ပဲ ရွိတာပါ... ေနာက္တိုး စစ္ေဆးေရးဂိတ္ေတြကေတာ႔ ကရင္နီသူပုန္(စစ္အစိုးရ အေခၚ)ေတြက ေနရာခ်ေပးခဲ႔တာပါ... ကၽြန္မေျပာတာ ရႈပ္သြားမလား မသိဘူး... ဒီလိုေလ ေခ်ာင္းေျမာင္းပစ္ခတ္မႈျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ေနရာေတြ၊ ဓာတ္အားတိုင္ေတြကို ဖ်က္ဆီးခဲ႔တဲ႔ေနရာေတြကို သူတို႔က လံုၿခံဳေရးဂိတ္ လုပ္လိုက္တာပါ... "သူခိုးေျပးမွ ထိုးကြင္းထ" ဆိုတဲ႔ စကားပံုကို ၾကားဖူးၾကတယ္ မဟုတ္လား...

ဒီလိုနဲ႔ တတိယေျမာက္ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ကို ေက်ာ္လာအၿပီး မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ အၾကာမွာ ေလာပိတ အမွတ္ (၁) စက္ရံု (ကၽြန္မတို႔ အေခၚ No.1) ကိုေရာက္ပါတယ္... အမွတ္ (၁) စက္ရံုက ေရတံခြန္ကို ပထမဆံုးေတြ႔လို႔ အမွတ္(၁) လို႔ နာမည္ေပးၿပီး ေနာက္မွ ေတြ႔တဲ႔ ေလာပိတေရတံခြန္ကို အမွတ္ (၂) လို႔ မွည့္ေခၚခဲ႔ၾကပါတယ္... ဒါေပမဲ႔ အမွတ္(၂) စက္ရံုကို အရင္ ေဆာက္ျဖစ္လို႔ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားထုတ္လုပ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အဲဒီခ်ိန္မွာ အမွတ္ (၁) စက္ရံုက စက္ရံုေဆာက္ကာစ စီမံကိန္းကာလပဲ ရွိပါေသးတယ္... No.1 ၿပီးရင္ ၁၀ မိုင္ကုန္းပါ (လြိဳင္ေကာ္နဲ႔ ၁၀ မိုင္ပဲ ေ၀းလို႔) ၁၀ မိုင္ကုန္း ၿပီးရင္ေတာ႔ ေလာပိတကို ေရာက္ပါတယ္... (No.1 နဲ႔ ၁၀ မိုင္ကုန္းကလည္း ေလာပိတေက်းရြာပါပဲ...) ေလာပိတကေန ေနာက္ထပ္ ၂ မိုင္ေလာက္ ကားေမာင္းလာၿပီးမွ ကၽြန္မတို႔ No.2 ရွိရာ ေလာဓေလးကို ေရာက္ပါတယ္... ေျပာရရင္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ရြာ(ေလာဓေလး)ဟာ ကတၱရာလမ္းဆံုးရာ အစြန္ဖ်ားဆံုးရြာပါပဲ... ကၽြန္မတို႔ရြာ(ေလာဓေလး)ရဲ့ ဟုိမွာ ဘက္မွာ ေလးအိမ္စု ကယားရြာေလးပဲရွိပါတယ္...အဲ႔ဒါၿပီးရင္ေတာ႔ လူမရွိတဲ႔ ေတာႀကီးမ်က္မဲပဲ က်န္ပါေတာ႔တယ္...

ကၽြန္မတို႔ရြာ(ေလာဓေလး)က ရြာစြန္ရြာဖ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း (ေလာပိတ စက္ရံုရွိလို႔လား မေျပာတတ္ဘူး...) အလယ္တန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းရွိပါတယ္... ၿပီးေတာ႔ ျပည္သူ႔ေဆးရံု နဲ႔ ရုပ္ရွင္ရံု တစ္ရံုလည္း (၁၉၉၀ ေနာက္ပိုင္း ရုပ္ရွင္ မျပေတာ႔ပါ...) ရွိတယ္... ေလာပိတ၊ No.1 ၊ ၁၀ မိုင္ကုန္းနဲ႔ အနီးအပါးက လူေတြက ကၽြန္မတို႕ရြာ(ေလာဓေလး)မွာ ေက်ာင္းလာတက္ရ၊ ေဆးလာကုရတာေပါ႔... သူတို႔ရြာေတြမွာ မူလတန္းေက်ာင္းေတြေတာ႔ ရွိၾကပါတယ္... ေနာက္ၿပီး ေလာပိတမွာက ၅ ရက္ ၁ ေစ်းလည္း ရွိတယ္... ကၽြန္မတို႔ ေ၀းလံေခါင္သီတဲ႔ ေတာင္ေပၚရြာေတြမွာ ေန႔တိုင္း ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားတဲ႔ေစ်း မရွိပါဘူး... ၅ရက္မွ တစ္ခါ အနီးအပါးရြာေလးေတြက ေရာင္းတဲ႔လူကေရာင္း၊ ၀ယ္တဲ႔လူက၀ယ္နဲ႔ အဲဒီတမနက္ကေတာ႔ စည္စည္ကားကား ေစ်းေလးျဖစ္လို႔ေပါ႔... ကၽြန္မတို႔ဆီက ေစ်းကြဲခ်ိန္ဆိုတာ မနက္ ၇ နာရီပါ... အဲဒီထက္ ၁ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ေနာက္က်ၿပီးသာ ေစ်းကို ေရာက္သြားလို႔ကေတာ႔ ေျခာက္သေယာင္းေနတဲ႔ ေစ်းခံုတန္းနဲ႔ အင္ဖက္ေတြသာ ေတြ႔ရပါလိမ္႔မယ္...

ကၽြန္မတို႔ရြာ(ေလာဓေလး)မွာေတာ႔ ဘာေစ်းမွ မရွိပါဘူး... ဒါေပမဲ႔ ဗမာကုန္ေျခာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္၊ တရုတ္ကုန္စံု ဆိုင္တစ္ဆိုင္ (ဒီလို ေဒသကို ဘယ္လိုေရာက္ရွိလာမွန္းမသိတဲ႔ ရွားရွားပါးပါး တရုတ္မိသားစု)နဲ႔ သမ၀ါယမဆုိင္ တစ္ဆိုင္ေတာ႔ရွိပါတယ္... ေနာက္ထပ္ ၾကြားရမယ္ဆိုရင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္လည္း ရွိပါေသးတယ္... လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က လက္ဘက္ရည္၊ ေကာ္ဖီပဲ ေရာင္းတာေနာ္... အေအးတို႔ ဘာတို႔ မရွိဘူး... ကၽြန္မဆို
အသက္ ၈ နွစ္ သိတတ္စအရြယ္ ရန္ကုန္ကုိ ပထမဆံုး အလည္ျပန္ေရာက္မွ အေအးပုလင္းနဲ႔ အေအးေတြကို ေသာက္ဖူးတာ... အဲဒီေလာက္ထိ ကၽြန္မတို႔ရြာမွာ အစားအေသာက္စံုတယ္... ဗြီဒီယိုရံုကေတာ႔ ၃ရံုႀကီးမ်ားေတာင္ ရွိပါတယ္... စာၾကည့္တိုက္ တစ္တိုက္လည္းရွိတယ္... (သမ၀ါယမဆိုင္နဲ႔ စာၾကည့္တိုက္ကို လူပ်ိဳအင္ဂ်င္နီယာ ဦးႀကီးေတြက အုပ္ခ်ဳပ္ၾကတယ္...) ၿပီးေတာ႔ ဆိုင္နာမည္ ဟီတာခ်ီလို႔ ကၽြန္မတို႔ ေခၚတဲ႔ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္လည္းရွိပါေသးတယ္... အဲဒီဆိုင္မွာ တစ္ေန႔လံုးေနမွ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ လာ၀ယ္တဲ႔လူ ၅ ေယာက္ရွိရင္ ကံေကာင္းေပါ႔... အိမ္နဲ႔ ဆိုင္က တြဲရက္ဆိုေတာ႔ ဆိုင္ပိတ္တယ္၊ ဖြင္႔တယ္ဆိုတာ မရွိဘူး... ႀကိဳက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ သြား၀ယ္လို႔ရတယ္... ဒါေပမဲ႔ အဲဒီဆိုင္က ရြာထဲမွာ ရွိတာ မဟုတ္ဘူး... ေလာပိတ ရြာအထြက္နဲ႔ ေလာဓေလး ရြာအ၀င္ ရဲစခန္းနားမွာရွိတာဆိုေတာ႔ သြားရတာ နည္းနည္းေ၀းတယ္...

ေျပာရင္း၊ ေျပာရင္းနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေရးရတဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတာင္ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ... အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ေလာပိတ ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္မ သိသေလာက္ ရွင္းျပပါ႔မယ္... ေလာဆိုတာ လွည္းပါတဲ႔... ပိတ ကေတာ႔ လူနာမည္ပါ... အဲဒီေတာ႔ ေလာပိတ ဆိုတာ ပိတရဲ့ လွည္းလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္တဲ႔... ေလာဓေလးရဲ့ အဓိပၸါယ္ကိုေတာ႔ ကၽြန္မ မသိပါဘူး... ဓေလးရဲ့ လွည္းလို႔ ေျပာရမလားမသိ... ထားပါေတာ႔ေလ... ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ႔ ေလာပိတနဲ႔ ေလာဓေလး ကြာျခားခ်က္နဲ႔ မတူညီတဲ႔ ရြာနာမည္ေတြျဖစ္ေၾကာင္း သိေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္...

s0wha1

(၅ ရက္ ၁ ေစ်းပဲ ရွိေတာ႔ စားစရာေတြ ဘယ္လိုသိမ္းၾကလဲလို႔ ကြန္မန္႔မွာ လာေမးထားတဲ႔အတြက္ ဒီေနရာမွာ ထပ္ရွင္းလိုက္ပါတယ္...
ကၽြန္မတို႔တုိက္ကုန္းက လူေတြအေနနဲ႔ ဘယ္လိုစားၾကလဲဆိုတာ ေျပာမယ္ေနာ္... မ်ားေသာအားျဖင္႔ေတာ႔ ေစာေစာစီးစီးမထခ်င္လို႔ ေလာပိတ ၅ရက္ ၁ ေစ်းကို ကၽြန္မတို႔ သြားတာ ရွားတယ္... တစ္ပတ္ျခားတစ္ခါ တနဂၤေႏြေန႔မွာ တိုက္ကုန္းကလူေတြစုၿပီး ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ဌာနက စီစဥ္ေပးတဲ႔ကားနဲ႔ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေစ်းသြား၀ယ္တတ္ၾကတယ္...
(ရြာထဲမွာ လြိဳင္ေကာ္ကို သံုးရက္ တခါ ေျပးဆြဲေပးတဲ႔ ေစ်းကားလည္း ရွိပါေသးတယ္...) ၾကားရက္ေတြမွာေတာ႔ ရြာထဲက ၀က္ေမြးထားတဲ႔ ဟိုအိမ္၊ ဒီအိမ္က ၀က္ေပၚတယ္ဆို သြား၀ယ္ၾကတယ္... ၃ ရက္ ၁ ခါေလာက္ ရြာထဲက အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ အမဲသား၊ ၀က္သား ၅၀ သား၊ တပိႆာ ခ်ိန္ထားၿပီးသားကို အင္ဖက္နဲ႔ထုပ္၊ ေတာင္းထဲထည့္ၿပီး လိုက္ေရာင္းတာကို ၀ယ္ၾကတယ္... ေနာက္ၿပီး ရြာသားေတြ ဒါမွမဟုတ္ စစ္သားေတြက ေတာ၀က္၊ ေဂ်(ဂ်ီ)၊ ဆတ္ ဖမ္းမိရင္ အသားေပၚၿပီး ရလာတဲ႔ အသားတြဲေတြကို နွီးႀကိဳးနဲ႔တြဲလို႔ ထမ္းပိုးႀကီးမွာ ခ်ိတ္၊ လူနွစ္ေယာက္ထမ္းၿပီး ရြာထဲ လွည့္ေရာင္းတတ္တယ္...
အဲဒီေတာ႔ အသားဟင္း ျပတ္တ႔ဲရက္က နည္းပါတယ္... အသီးအရြက္ကေတာ႔ ဘယ္အိမ္မွာ သြားခူးခူးပါ...)

Print this post

2 comments:

Hteink Min said...

မဒါ ဆို ၅ ရက္ တစ္ခါေစ်းဆိုေတာ့ ဘယ္လို စားစရာေတြ သိမ္းၾကလည္း မသိဘူး ၊ ဟီး ..အေတြးလြန္သြားျခင္း

s0wha1 said...

ေမာင္ေလး ေမးထားတာကို ပို႔စ္မွာပဲ ျပန္ေျဖထားလိုက္တယ္ေနာ္...

ကာရန္မဲ႔ အေတြးစမ်ား © 2008 Por *Templates para Você*